ကြၽမ္းေလာင္မႈ၏ စြမ္းအား - အပုိင္း (၂)
ေလာအယ္စုိး
ေမ ၂၀၊ ၂၀၁၂
ေမ ၂၀၊ ၂၀၁၂
အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ဦးထြက္လာၿပီး “ဘာကိစၥရိွပါသလဲရွင္”
“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဦး ....... နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ပါ။ ကိုေအးေမာင္ ဖုန္းဆက္ထားမယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့ ၀င္ခဲ့ပါ၊ ဦးက မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေနလုိ႔ပါ ခဏဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနပါ။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ကိစၥမရိွပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ပါမယ္။ ခ်ိန္ထားတာကလည္း ဆယ္နာရီမွပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္တာကလည္း ေစာေန တာကိုး” ဟုေျပာရင္း ကြၽန္ေတာ္ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္အတူ အိမ္ထဲသုိ႔၀င္လိုက္သည္။
အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ ဆရာနွင့္ ဖခင္ျဖစ္သူက အတူထိုင္ေနရင္း ျမန္မာနိုင္ငံ၏ နာမည္ႀကီးမဂၢဇင္းတေစာင္မွလာေရာက္ေတြ႕ဆံုၿပီး ေမးျမန္း သည္ကို ေျပာၾကားေနျခင္းျဖစ္သည္။ စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါႏွင့္ခဲရင္း ဆရာတစ္ေယာက္ ေမးခြန္းမ်ားကိုေျဖၾကားေနသည္။ ၎တုိ႔အနီးရိွ လြတ္ေနေသာခံုတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ႐ုိ႕႐ို႕ကေလး ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ေမးေသာေမးခြန္းမ်ားကို ဆရာသည္ စ်ာန္၀င္စားပံုရသည္။ နိုင္ငံတ ကာရပ္၀န္းတြင္ မည္ကဲ့သုိ႔ ၎ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနသည့္အေျခအေန၊ ကိန္းဂဏန္းႀကီးမ်ားစြာေသာ၊ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခမ်ားအေၾကာင္းတုိ႔ကိုလည္း ထည့္သြင္း ေျပာၾကားသြားသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ယခုတိုင္အမွတ္ရေနေသာ စကားတစ္ခုက “အသံုးျပဳမယ့္ဓာတ္ပံုေတြက ကြၽန္ေတာ္က အယ္ဒီတာေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရြး ခ်ယ္ခြင့္ေပးတဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ပီးမွ ေဖာ္ျပခိုင္းတာ” မွတ္သားနာယူေလာက္ေပသည္။
“ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ပီး ဓာတ္ပံုသြား႐ိုက္တယ့္ေနရာတိုင္းမွာ နယ္ခံဓာတ္ပံုဆရာေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို အျမဲလာေတြ႕ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဓာတ္ပံု႐ိုက္ တဲ့ေနာက္ကို လိုက္ၾကည့္ၾကတယ္ဗ်။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တည္းခိုတဲ့ ဟိုတယ္ေရွ႕မွာ မိုးေတာင္မလင္းေသးဘူး သူတုိ႔တစ္ေတြ ေရာက္ ေနၾကၿပီ”
ဆရာေျပာၾကားေနသည္ကိုၾကည့္ပီး ဆရာ့ဖခင္ႀကီးသည္ အလြန္ပီတိ ျဖစ္ေနပံုရသည္။ မၾကည့္ႏူး၊ ဂုဏ္မယူဘဲေနမည္လား၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ ၾကားသည့္သားတစ္ေယာက္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့သည့္ ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီးသည္ ၎မဟုတ္ပါလား။
“ေခ်ာက္” ကနဲျမည္ေအာင္ အသံသြင္းကက္ဆက္ကိုပိတ္လိုက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးေမးေသာသူသည္ ဆရာ့ကိုေက်းဇူးတင္စကားေျပာရင္း ေနာက္လထုတ္မည့္ ၎တုိ႔မဂၢဇင္းႀကီးတြင္ ဆရာ့အေၾကာင္း မ်က္ႏွာဖံုးေဆာင္းပါးအျဖစ္ပါရိွမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေလးေလးစားစား ေျပာဆိုပီး ထြက္သြားေလသည္။
အိမ္၏ဧည့္ခန္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သံုးဦးသားသာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ စီးကရက္ကိုခဲရင္း ဆရာသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ကာ ...
“ငါ့ညီကေရာ ဘာကိစၥရိွလုိ႔လဲ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုေအးေမာင္ရဲ့မိတ္ေဆြပါ။ ဆရာနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ပါ” ဟု ကြၽန္ေတာ္ ဆရာေမးေသာေမးခြန္းကို မ၀ံ့မရဲ ေျဖ လိုက္သည္။
“ေအာ္ ေအး သူ မေန႔က တယ္လီဖုန္းဆက္ထားတယ္။ ဒါနဲ႔ မင္းက ဘာသိခ်င္တာလဲ”
“ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဆရာ့လို ဓာတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္လုိ႔ပါ။ တပည့္ခံခ်င္လုိ႔လာေတြ႕တာပါခင္ဗ်ာ”
စီးကရက္ကိုခဲရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို စူးရွေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ကာ .... “မင္း ငါ့ဆီမွာတပည့္ခံရေအာင္ ငါကိုင္တဲ့ကင္မရာမ်ဳိး မင္း ကိုင္နိုင္ရဲ့လား”
ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာင္သြားသည္။ ကင္မရာ ကိုယ္ထည္တစ္ခုတည္း မွန္ဘီလူး မပါေစေသးကာမူ ဆရာလက္ရိွ အသံုးျပဳေနသည့္ ကင္မရာသည္ ေဒၚလာႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္အထက္တြင္ ရိွသည္။ မွန္ဘီလူးမ်ားအပါအ၀င္ဆိုပါက ေဒၚလာေလးငါးေထာင္နား ကပ္သြားေပလိမ့္မည္။ ယခုလို အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ထိုမွ်တန္ဖိုးႀကီးေသာ ကင္မရာႏွင့္မွန္ဘီလူးမ်ားကို အဘယ္ကဲ့သုိ႔ ကိုင္နိုင္ပါမည္နည္း။
“ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ မကိုင္နိုင္ေသးပါဘူးခင္ဗ်ာ”
“ေအး မင္း အဲဒီကင္မရာမ်ဳိးေတြမကိုင္နိုင္ရင္ ဘာေၾကာင့္ငါ့တပည့္ျဖစ္ခ်င္ရတာလဲကြ” ဟု ရိသဲ့သဲ့ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆရာသည္ ဆက္ ေျပာသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ ဆရာကိုယ္တိုင္မသင္ေပးနိုင္ရင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို စာအုပ္ေလး၊ ဘာေလး ေ၀ငွပုိ႔ေပးလုိ႔မ်ား ရမလားခင္ဗ်ာ” ဟု ကြၽန္ ေတာ္လည္း စိတ္ထိခိုက္စြာျဖင့္ ထပ္မံအသနားခံလိုက္သည္။
“ေဟ့ နိုင္ငံျခားမွာေနတဲ့လူေတြက ဘယ္သူမွ မအားဘူးကြ။ မင္းကို စာအုပ္ေတြပုိ႔ဖုိ႔အေၾကာင္းမေျပာနဲ႔ ငါ့အလုပ္ေတြနဲ႔ကို ႐ႈပ္ေနတာ သူမ်ား ေတြအတြက္အခ်ိန္ ငါ့မွာ မရိွဘူးကြ” ကြၽန္ေတာ္မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ဆရာ့ထံမွတဘက္သားကို အထင္ျမင္ေသးေသာ အၾကည့္၊ ရင့္သီးလွ စြာေသာ စကားအသံုးအႏႈန္းမ်ားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ေၾကကဲြသြားသည္။
“ဒါနဲ႔ ေနပါအံုး .... မင္းက ဓာတ္ပံုဆရာတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုလုိ႔ ဘာေတြမ်ားေလ့လာထားသလဲကြ”
“ကြၽန္ေတာ္ လက္လွမ္းမီွရာ စာေတြဖတ္ နီးစပ္ရာ ကိုယ့္ထက္ အေတြ႕အၾကံဳရိွတဲ့လူေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ဒီလိုပဲလိုက္ေမးတာပါပဲ ဆရာ” ဟု ကြၽန္ေတာ္ ေျဖလိုက္သည္။
ဆရာက “ဓာတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ကင္မရာတစ္လံုးရဲ့အေၾကာင္း၊ အသံုးျပဳ႐ုိက္ကူးမယ့္ ဖလင္ေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းကို သိဖုိ႔လို တယ္ေနာ္”
“သြား ေမးမေနပါနဲ႔ကြာ။ ဒီေကာင္ ဒါေတြသိမွာမဟုတ္ပါဘူး”
ဆရာ့နံေဘးတြင္ထိုင္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အထင္ေသးစြာၾကည့္ရင္း ၎၏ ဖခင္သည္ ဆရာ၏စကားကိုဆက္လိုက္ရင္း ႏွစ္ဦးသား သေဘာ က်စြာျဖင့္ ရယ္လိုက္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ လံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ၎တုိ႔ႏွစ္ဦးထံမွ လူငယ္တစ္ဦးကို ေလွာင္ေျပာင္ေသာ အျပံဳးႏွင့္ ရယ္ ေမာသံမ်ား။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးလံုးသည္ ကြၽန္ေတာ္ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းႀကီး နာက်င္ေၾကကဲြသြားမည္ဟုလည္း ထင္ပံုမရ။ လူငယ္တေယာက္၏ ခံစားခ်က္နွင့္ရည္မွန္းခ်က္ကို အထင္ေသးလြန္းေလျခင္းဟုသာ။
ကြၽန္ေတာ္ဆက္၍ ၎တုိ႔နွင့္ စကားေျပာလည္း မရေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာဆိုသည့္ စကားတုိ႔ကိုလည္း သူတုိ႔ႏွစ္ဦး နားေထာင္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ ထုိ႔အတူ ၎တုိ႔ႏွစ္ဦး၏ စကားမ်ားနွင့္ အထင္ေသးေသာ မ်က္လံုးတုိ႔ကိုလည္းကြၽန္ေတာ္ခံနိုင္စြမ္း မရိွေတာ့ပါ။
“ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သြားခြင့္ျပဳပါ” ဟူ၍ ၎တုိ႔ႏွစ္ဦးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး၎တုိ႔၏ အိမ္ခံ၀င္းထဲမွ အျမန္ဆံုးထြက္ခဲ့ သည္။ ေကာင္းကင္ထက္၀ယ္ တိမ္သားညဳိညဳိႏွင့္ မိုးကလည္း တစ္ဖဲြဖဲြေလး ရြာေနသည္။ ေျဖးေျဖးျခင္း သည္းသည္းလာသည္။ ထီးမပါဘဲ လမ္းေပၚတြင္ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မိုးေရေတြနွင့္ ရဲႊရဲႊစိုေနရင္း ဆက္လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ေကာင္းကင္ယံမွမိုးသည္ ျပင္းထန္ နာက်င္လြန္းလွေသာ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွအန္၍ရြာခ်လိုက္သည့္ မ်က္ရည္မိုးအရိွန္ကို ပုိ၍မီွႏုိင္မည္မထင္ပါ။ မ်က္ရည္မ်ား ကြၽန္ေတာ့္ ပါးျပင္ေပၚသုိ႔ စီး၍က်လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္မသုတ္ပါ။ စီးပါေလေစ။ စီးပါေလေစ။ အရိွန္ကုန္ရင္ ရပ္တန္႔သြားမွာပါ။
မည္း၍ မိႈင္းေနေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း “ေဟ့ ဒီေန႔ ဒီအခိ်န္ကစၿပီး ငါဟာ အနင္းအဖိႏွိပ္ခံလူေတြအတြက္ ဓာတ္ပံုဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားၿပီကြ”ဟု ၾကံဳး၍ တအားအသံကုန္ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။ ပဲ့တင္သံမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္နွလံုးသားထက္၀ယ္ အႀကိမ္ တစ္ေထာင္မက ႐ိုက္ခတ္ေနသကဲ့သုိ႔ ခံစားရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ရည္ကိုလည္း မသုတ္ပါ။ တစ္ခိ်န္မွာ ငါ့လို အႏွိမ္ခံ ျပင္းျပေသာ ဆႏၵ ေတြနဲ႔ သိခ်င္၊ တတ္ခ်င္ၿပီး ဆရာေတာ္တဲ့လူငယ္ေတြလိုကို ငါခံစားရသလို သူတုိ႔တစ္ေတြမခံစားေစရဘူးဟု ကြၽန္ေတာ္ အၿပီး သံႏၵိဌာန္ ခ်လိုက္သည္။
ထိုေန႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ေန႔မွတ္တမ္းမေရးပါ။ နာက်င္လြန္းခဲ့ရသည့္ျဖစ္ရပ္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္အမွတ္လည္းမရလို။ ဆရာနွင့္ ၎ဖခင္တုိ႔ ကိုလည္း နာက်ည္းစိတ္မရိွလိုခဲ့ပါ။ ယခုလို နင့္နင့္သီးသီးႀကီး ကြၽန္ေတာ္ခံစားလိုက္မည္ဟု သူတုိ႔ေတြလည္း ထင္မိၾကမည္လည္း မဟုတ္ပါ။ စကၠန္႔မ်ားသည္ မိနစ္မ်ား ျဖစ္သြားသည္။ နာရီမ်ားမွသည္ ေန႔ရက္၊ ႏွစ္မ်ားတုိ႔သည္လည္း ရက္မ်ားမွတဆင့္ အသြင္ေျပာင္းသြားၾကသည္။
အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ စမ္းသပ္မႈ အဖံုဖံုတုိ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ရွစ္ႏွစ္တာအတြင္း ၾကံဳေတြ႕ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။ အဖဲြ႕အစည္း၊ လူပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ အကူ အညီေပးမႈမ်ား၊ အသံုးခ်ခံခဲ့ရမႈမ်ားကလည္း တလွည့္စီ၊ အခြင့္သင့္တိုင္း ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္သုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ခရီးျပဳသည္။ မိမိကိုယ္ကို မိမိခံနိုင္ရည္မည္မွ်ရိွေအာင္ စမ္းသပ္အံုးမည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ပီး ကခ်င္ျပည္နယ္ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းရိွ ခါကာဘိုရာဇီေတာင္ေျခ၊ ထိုမွ တစ္ဆင့္ ေနာင္မြန္၊ ပူတာအို၊ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕အနီးထိ လမ္းေလွ်ာက္ပစ္လိုက္သည္။
၁၉၉၆၊ ဒီဇင္ဘာလကတည္းက ရန္ကုန္မွထြက္သြားေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လကုန္ခါနီးမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔ ျပန္ေရာက္သည္။ ဆူးေလတစ္၀ိုက္၊ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ေရာင္းေသာ ျမန္မာျပည္ေျမပံုတစ္ခ်ပ္ (Pantex - K 1000. camera) ေလးတစ္လံုး ႏွင့္သာ ကြၽန္ေတာ့္တြင္ရိွခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆႏၵအလံွ်မီးတုိ႔သည္ အဟုန္ျပင္းစြာျဖင့္ ရဲရဲခဲေနသည္။ “ဘယ္လိုျဖစ္လုိ႔ ဒီကရင္တစ္ေယာက္က ငါတုိ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္ကိုလာၿပီး ပူတာအိုကေန၊ ျမစ္ႀကီးနားအထိ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ရတာလဲ” ဟု ကခ်င္မိတ္ေဆြအခ်ဳိ႕တုိ႔၏ ဒိြဟ သံသယမ်ား ကိုဥေပကၡာျပဳၿပီး ထိုအခိ်န္က ကခ်င္ႏွစ္ျခင္းအသင္းခ်ဳပ္ႀကီး၏ လူငယ္တာ၀န္ခံ ဆရာခြာေနာ္သည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ညီရင္းလိုပမာ အ ေကာင္းဆံုးေမတၱာျပကာ ကူညီမႈေပးခဲ့ပါသည္။
ထိုခရီးတေလွ်ာက္ ကြၽန္ေတာ္ကို ေမတၱာျပကူညီမႈမ်ားေပးခဲ့သည္ ဂ်ိန္းေဖာ၊ လီဆူ၊ ရ၀မ္လူငယ္မ်ားတုိ႔နွင့္ အသီးသီးေသာ ၎တုိ႔၏ အသင္း ေတာ္မ်ားတုိ႔ေက်းဇူးမ်ားကို ဘယ္ေသာအခါမွ ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေပ်ာက္၍ ရမည္မဟုတ္ပါ။ မိုင္ကို ရာႏွင့္ခ်ီ၍ ကြၽန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ မိမိ၏ခံနိုင္ရည္စြမ္းအားကို ကြၽန္ေတာ္ မိမိဘာသာ စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္သည္။ အားငယ္မႈမ်ားၾကံဳတိုင္း ကြၽန္ေတာ္သမၼာက်မ္းစာကို ဖြင့္ဖတ္ ၿပီး ဘုရားရွင္ကို ဒူးေထာက္ကာဆုေတာင္းခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေနာင္မွျပန္၍သိရိွရသည္မွာ ကရင္ျပည္နယ္ ေက်းလက္တခုရိွ မိခင္ႀကီးကို ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ဘာမွ အေၾကာင္းၾကားျခင္းမရိွခဲ့။ ေတာထဲေတာင္ထဲတြင္ ဘယ္လိုမွ် ဆက္သြယ္၍လည္းရမည္မဟုတ္။ သုိ႔အတြက္ ေၾကာင့္ မိခင္ႀကီးသည္ ႀကီးစြာေသာပူပင္ေသာက ေရာက္ခဲ့ရျခင္းပင္။ ထိုေသာကအတြက္ မိခင္ႀကီးသည္ ဒူးေထာက္ဆုေတာင္းျခင္းမွတစ္ပါး ဘာကိုမွ မတတ္နိုင္ခဲ့ပါ။ ထိုမိခင္တုိ႔၏ ဆုေတာင္းသည္ အစြမ္းႀကီးမားလွေပသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ခရီးစဥ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ အမွတ္ရစရာမ်ားထဲမွတခုက ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕သုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ရိွစဥ္ ေစ်းသုိ႔၀င္ၿပီး ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီးစဥ္အတြက္ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကို ၀ယ္ေနတုန္း “ဟာ ...ကရင္ေလးမဟုတ္လား” အသံၾကား၍ ကြၽန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့။ ေက်ာ္စြာ ထြန္း၊ ဓႏုျဖဴသားစစ္စစ္၊ ေက်ာ္စြာထြန္းမွ အစစ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာအဓိကပညာရပ္ေက်ာင္းသားႀကီး ေက်ာ္စြာထြန္း။ ေလးႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ မဟာေရႊဘိုေဆာင္မွ တစ္ေဆာင္တည္းသား ဗႏၶဳလ၏ကဗ်ာမ်ား စီရင္သြားျခင္းေၾကာင့္လားမသိ။ အမိရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ညီ အစ္ကိုႏွစ္ဦး ျမန္မာနိုင္ငံ၏ေျမာက္ဘက္ဆံုး ထိပ္ဖ်ားတြင္းတြင္ လာေရာက္ေတြ႕တတ္ပေလ။
“မင္း ဘယ္လိုနဲ႔ဒီၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာသလဲ” ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးေတာ့ “ငါ ေထြအုပ္သင္တန္းဆင္းၿပီး ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ဒီၿမိဳ႕ကို ပုိ႔လိုက္တာ ကြ။ အခု ငါက ဒီၿမိဳ႕မွာ မ၀တအတြင္းေရးမွဴးေလကြာ” ဂုဏ္ယူေလာက္ပါေပသည္။ အတြင္းေရးမွဴးႀကီးရယ္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦး အလြန္ေပ်ာ္သြားသည္။ ခါကာဘိုရာဇီေတာင္ေျခသုိ႔ ခရီးမဆက္မီွ ညတိုင္း ေက်ာ္စြာထြန္း၏အိမ္သုိ႔သြားၿပီး ညဥ့္နက္ သည္အထိ စကားေျပာၾကသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ လြမ္းေမာဖြယ္ေန႔ရက္မ်ားတုိ႔ကို ႏွစ္ဦးသား စားျမဳံ႕ျပန္ရင္း တမ္းတၾကသည္။ အင္း လ်ား၊ သစ္ပုတ္ပင္၊ အဓိပတိလမ္း၊ သီရိေဆာင္ေရွ႕ ညဖက္ဂီတာ၀ိုင္းတုိ႔ကို ျပန္၍ ေနာင္မြန္းညမ်ားတြင္ တဖန္အသက္၀င္လာသည္။ အမွန္ ပါ။ အမိရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးသည္ အဆင္း၊ အေရာင္၊ အာဃာတအားလံုးကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အား ခ၀ါခ်ေစကာ စစ္မွန္သည့္ ျပည္ေထာင္စု စိတ္ဓာတ္ႀကီးကိုေပးနိုင္ခဲ့သည့္ တစ္ခုေသာေနရာပင္ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။
“ေအး သူငယ္ခ်င္း၊ လိုခ်င္တာေျပာ။ ဒီၿမိဳ႕မွာ ငါ့လက္မွတ္နဲ႔ထုတ္လုိ႔ရတာ ဖေရာင္းတိုင္နဲ႔ ဆားရိွတယ္ကြ” ဟု မ၀တအတြင္းေရးမွဴးႀကီး ေက်ာ္စြာထြန္းကလည္း အားေပးရွာပါသည္။
စိမ့္ေနေအာင္ေအးလွေသာ ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕၏ေဆာင္းညေအာက္၀ယ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးသား မီးလႈံၿပီး ေက်ာ္စြာထြန္းက ဓႏုျဖဴရိွ ၎၏ ခ်စ္ သက္လ်ာေလးအေၾကာင္း တမ္းတမ္းတတေျပာသည္။
“ငါလည္း ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္ဖုိ႔ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ မဖက္ဖူးပါဘူးကြာ။ အခု အစိုးရကပုိ႔လုိ႔သာ ေရာက္လာတာ” မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ ႏွစ္ဦး၏ ေနာင္မြန္းေန႔ရက္မ်ားတုိ႔သည္ အမွတ္ရစရာမ်ားပင္။ ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕ကို ျဖတ္၍စီးသြားေသာ “ကစမ္ထီ” ေခ်ာင္းေလးသည္ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦး၏စကားကို တိတ္ဆိတ္စြာနားေထာင္ရင္း တၿငိမ့္ငိမ့္ေလး စီးဆင္းသြားသည္။
ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕၌ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္နီးပါး ကြၽန္ေတာ္ေနထိုင္စဥ္အတြင္း ခင္မင္စရာေကာင္းလွသည့္ ေဒါက္တာစည္သူဆိုေသာ လူငယ္ဆရာ၀န္ တစ္ဦးနွင့္လည္း ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့သည္။ ေဒါက္တာစည္သူသည္ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္မွ ဆရာ၀န္ဘဲြ႕ကိုရၿပီး မၾကာခင္ ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕ကို အစိုးရ၏တာ၀န္ေပးခ်က္အရ ေရာက္ရိွလာျခင္းျဖစ္သည္။ ပူပူေႏြးေႏြးလက္ထပ္ထားထားေသာ ဇနီးသည္ကို မႏၱေလး၌ထားခဲ့ကာ မိမိတာ ၀န္က်ရာသုိ႔ ေရာက္ရိွလာခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ေဒါက္တာစည္သူသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ခန္႔သာ ရိွေသး သည္။ ရ၀မ္၊လီဆူး၊ ဂိ်န္းေဖာေဒသခံ တိုင္းရင္းသားတုိ႔၏ ခ်စ္ခင္ေလးစားျခင္းကို ခံယူထားနိုင္သူျဖစ္သည္။
“ေအးဗ်ာ၊ ညဆိုရင္ ဒီမွာကအရမ္းေအးေတာ့ လူေတြအမ်ားႀကီးစုတဲ့ ဗီဒီယို႐ုံကို ေရာက္ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ လူရဲ့ ကိုယ္အေငြ႕ေတြက ေႏြးေတာ့ လူေငြ႕ သြားလံႈတာေပါ့ဗ်ာ”
ညဦးပိုင္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ေဒါက္တာစည္သူကို ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕၏တစ္ခုတည္းေသာ ဗီဒီယို႐ုံတြင္ ေတြ႕တတ္သည္။ တစ္ရာေက်ာ္ခန္႔လူဦးေရ ရိွသည့္ ဗီဒီယိုပရိသတ္တုိ႔အထဲ ကိုယ္ခႏၶာေသးေသာ ေဒါက္တာစည္သူတစ္ေယာက္ ေပ်ာ္၍ေနသည္။ ခင္မင္စရာေကာင္းေသာ ေဒါက္တာ စည္သူသည္ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ဇာတိ ျဖစ္သည္။ အေသြးအေရာင္စံု စရိုက္အမ်ဳိးမ်ဳိးေရာႁပြမ္းေနေသာ ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕၏ ၀န္ထမန္းရပ္၀န္းထဲတြင္ ေဒါက္တာစည္သူ၏ စာရိတၱ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာခံမႈအလင္းတုိ႔သည္ ေဒသခံမ်ားအတြက္ အာ႐ံုဦးေနျခည္ပမာ။
သတိရေနဆဲပါ ေဒါက္တာစည္သူ၊ ယခုအခိ်န္ဆိုလွ်င္ သူသည္လည္း အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလာက္ပီေပါ့။ (၁၉၉၇)ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလကတည္းက တစ္ခါမွ ျပန္မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့။ အမိမႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္ႀကီးသည္ သူ၏ သားေကာင္းတေယာက္အတြက္ ဂုဏ္ယူေနေပလိမ့္မည္။
ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕မွာ မခ်မ္းေတာ့။ ထိုမွတဆင့္ ျမစ္ႀကီးနားသုိ႔ ဆက္၍ေလွ်ာက္သည္။ ကခ်င္ႏွစ္ျခင္း အဖဲြ႕ခ်ဳပ္ႀကီး၏အကူအညီျဖင့္ ေဒသခံ အသင္းေတာ္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို အေကာင္းဆံုးကူညီ၍ ဧည့္သည္၀တ္ကို ျပဳၾကသည္။ တစ္ရြာမွတစ္ရြာသုိ႔ကူးေသာခရီးစဥ္တြင္ အနည္း ဆံုး လူသံုးဦးခန္႔ ကြၽန္ေတာ့္ပစၥည္းမ်ားကို ကူညီ၍ထမ္းကာလိုရာသုိ႔ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးၾကသည္။
တိမ္လႊာေတြၾကားထဲက ဆြမ္ပရာဘြမ္ၿမိဳ႕ကေလးသုိ႔ အေပၚစီးက လွမ္း၍ျမင္ရသည္။ ျမင္ကြင္းသည္ ဘယ္လိုမွ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေမ့၍ မရေသာ အသက္၀င္လြန္းလွသည့္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပင္။ ဆြမ္ပရာဘြမ္ၿမိဳ႕၏အလွသည္ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ဘူးသမွ် ၿမိဳ႕မ်ားထဲတြင္ အလွဆံုးၿမိဳ႕တၿမိဳ႕၌ ပါ၀င္သည္။ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲျခင္း၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးက႑အသီးသီးတုိ႔၌ကား ျပည္မရိွၿမိဳ႕ မ်ားနွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ပါက အေ၀းမွာက်န္ေနဆဲ။
အိမ္ျခံ၀င္းအက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ မိသားစု၀င္မ်ားကြယ္လြန္သြားပါက မိမိတုိ႔၏ျခံ၀န္းထဲ၌ပင္ အုတ္ဂူျပဳလုပ္၍ ျမႇဳပ္နံွထားသည္ကို ထူးထူးျခားျခား ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ ဆြမ္ပရာဘြမ္နွင့္ ျမစ္ႀကီးနားကားလမ္းတေလွ်ာက္ (ကားလမ္းၾကမ္းသာရိွၿပီး ေန႔စဥ္ကားျဖင့္ ခရီးမျပဳနိုင္ေသးပါ။) တပ္မေတာ္ႏွင့္ ကုန္သြယ္ေရးယာဥ္တန္းမ်ားသာ တစ္ခါတစ္ရံ ရိွတတ္သည္ဟု ေဒသခံမ်ား ေျပာျပခ်က္အရ သိခဲ့ရသည္။ ေျခသံမ်ား တခြၽင္ ခြၽင္နွင့္ရဲဘက္မ်ားကိုလည္း ေအးခ်မ္းေသာရာသီေအာက္တြင္ ပင္ပန္းစြာျဖင့္ လမ္းေက်ာက္ခင္းေနသည္တုိ႔ကိုလည္း မ်က္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရ သည္။ ၎ျမင္ကြင္းနွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ စိမ္းလဲ့ဖန္ေသာ ေမချမစ္၏ အရိွန္နွင့္စီးဆင္းေနျခင္း၊ အလွနွင့္ အားမာန္သည္ ကဗ်ာရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္ နွယ္။ စီးဆင္းေနဆဲ ေမချမစ္ႏွင့္အတူ ေဒသံမ်ားတုိ႔၏ဘ၀သည္လည္း ျမစ္ႀကီးႏွင့္ယွဥ္၍ ႐ုန္းကန္ကာ ေလာကဓံကိုရင္ဆိုင္၍ ရွင္သန္ေနဆဲ၊ ျဖတ္သန္းေနဆဲ။
ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ခါနီးတြင္ သစ္ေမႊးရွာထြက္လာခဲ့ေသာ လီဆူးတိုင္းရင္းသားညီအစ္ကိုမ်ားတုိ႔နွင့္ေတြ႕ဆံုခဲ့ၿပီး သူတုိ႔တစ္ေတြ ကြၽန္ ေတာ့္ကို အေကာင္းဆံုးကူညီမႈမ်ားေပးခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က်မွသာ တန္ဖိုးႀကီးလွေသာသစ္ေမႊးသည္ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာအရာ ျဖစ္သည္ကို ျမင္ေတြ႕ဖူးခဲ့ပါသည္။ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကြၽန္ေတာ္ ဖ်ားနာျခင္းမရိွခဲ့ပါ။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ မတ္လ ဒုတိယပတ္ခန္႔မွ ကြၽန္ေတာ္ ျမစ္ႀကီး နားၿမိဳ႕သုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ရိွခဲ့သည္။ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ပတ္နီးပါးခန္႔ေနၿပီး မႏၱလး၊ ထိုမွတဆင့္ ရန္ကုန္သုိ႔ ျပန္ေရာက္သည္။ မိမိ၏ ခံနိုင္ရည္၊ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားကိုစမ္းသပ္ေသာ စမ္းသပ္မႈခရီးစဥ္သည္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
Comments
အဆက္ကိုေစာင့္ေမ်ွာ္ေနပါတယ္ခင္ဗ်ာ-
ပထမပိုင္းကေနယခုေနာက္ဆံုးအထိစိတ္ဝင္တစ္စားဖတ္
သြားမိပါတယ္။ ဆက္ရန္ဆိုေတာ့လည္းေမ်ွာ္ရေတာ့မွာေပါ့
ေလးစားစြာျဖင့္
ဂ်စ္တူး(မံုရြာ)