အိုုဘားမားအႏိုုင္ရျပီး ၂၀၁၂ ေရြးေကာက္ပြဲအလြန္ အေမရိကန္ျပည္ ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ
ႏိုုင္ငံတကာသာဂိ၊ ႏိုု၀င္ဘာ ၈၊ ၂၀၁၂
၂၀၁၂ အေမရိကန္ေရြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္း ေရးဖိုု႔ ၂၀၁၀ ကတည္းက တာ၀န္ယူထားေသာ္လည္း ၂၀၁၂ အနီးကပ္မွ အေတာ္တြန္းေရးျဖစ္တယ္။ မေရးလိုုက္မိလိုု႔ ေနာက္မွ လိုုက္ေရးရရင္ ျဖစ္ပ်က္သမွ် အမွတ္ရသမွ်ေတြ မစုုံလင္မွာ စိုုးတာလည္း ပါတယ္။ မေတာ္တဆ အိုုဘားမားမ်ား ရႈံးသြားခဲ့ရင္ ငါ မေရးခဲ့မိေလျခင္းဆိုုျပီး စိတ္နာမိမွာလည္း စိုုးတယ္။ အခုုေတာ့ အိုုဘားမား ႏိုုင္သြားျပန္ေတာ့ အင္း … ငါေရးမိတာေတြ ေတာ္ေသးတာေပါ့ေလလိုု႔ စိတ္သက္သာရပါတယ္။
စာေရးတဲ့ သက္တမ္းတေလ်ာက္လုုံး ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္နဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြဆိုုတာ အႏိုုင္ရတဲ့ဖက္က တခါမွ ေရးခဲ့ဖူးတာ မရွိဘူး။ အရႈံးနဲ႔ ရင္ဆိုုင္ရသမွ်ေတြ ေရးခဲ့ရတာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ျပီ။ မိမိတိုု႔၏ ရင္ဆိုုင္ေနရေသာ ခါးစည္းထားေသာ အရႈံးမ်ား၊ အက်အဆုုံးမ်ား၊ အေလ်ာ့ေပးထားမႈမ်ား၊ လိုုက္ေလ်ာမႈမ်ား၊ အလံျဖဴမ်ား … ဒါေတြကိုုပဲ ေရးေနရေတာ့ တခါတေလ သူမ်ားတိုုင္းျပည္က သူမ်ားေတြ အႏိုုင္ရတာေလး ေရးရတာလည္း အရသာတမ်ဳိးပဲ။
ကဲ ၂၀၁၂ အေမရိကန္ ေရြးေကာက္ပြဲ ျပီးျပီ၊ လက္ရွိသမၼတ အိုုဘားမား ေနာက္ထပ္သက္တမ္း ၄ ႏွစ္အတြက္ အေရြးခံလိုုက္ရျပီ။ ျပိဳင္ဖက္ ေရွးရိုုးစြဲ လက္ယာစြန္း အရင္းရွင္ဘက္ေတာ္သား မစ္ေရာ္နီတိုု႔ ရႈံးသြားျပီ။ သိုု႔ေသာ္ … ေရြးေကာက္ပြဲအလြန္မွာ ဘာေတြ မွတ္သားစရာေတြ၊ ေ၀ါဟာရေတြ ရလိုုက္သလဲ။
ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ မဲဆြယ္သုုံးေငြ က ၂ ဖက္စလုုံးက အေမရိကန္သန္း ၁ေထာင္ဆီ သုုံးၾကတယ္။ ၁ ဘီလ်ံေပါ့။ အဲသည္ မဲဆြယ္ပြဲေတြ၊ ေၾကာ္ျငာေတြ၊ တီဗီ၊ ေရဒီယိုု၊ သတင္းစာထဲမွာ ၀ါဒျဖန္႔တာေတြ၊ လုုပ္အားေပးေတြနဲ႔ စည္းရုုံးမဲဆြယ္တာေတြဟာ အျပတ္အသတ္ သုုံးစြဲခဲ့ၾကတယ္။
ေရြးေကာက္ပြဲႏိုုင္ေတာ့ ဘယ္လိုု အႏိုုင္ယူသလဲ၊ ဘယ္လုုိ အရႈံးေပးသလဲ - မစ္ေရာ္နီက သူ႔ပရိသတ္ေရွ႔ကိုု ထြက္လာျပီး အားလုုံးကိုု ေက်းဇူးတင္စကားေျပာတယ္။ အႏိုုင္ရသူကိုု ခ်ီးမြန္းတယ္။ ျပီၤးေတာ့ ပါတီအေရးကိုု ေနာက္တန္းထား၊ ႏိုုင္ငံအေရးကိုု ေရွ႔တန္းပိုု႔ျပီး တစည္းတလုုံးတည္း လုုပ္ၾကဖိုု႔ တိုုက္တြန္းတယ္။ အိုုဘားမားက မဲဆႏၵရွင္ေတြကိုု ၂ ဖက္စလုုံးက မိမိယုုံၾကည္ခ်က္အတြက္ မမွိတ္မသုုံ အားသြန္ခြန္စိုုက္လုုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေအာင္ပြဲျဖစ္တယ္လိုု႔ ဆုုိတယ္။ တိုုင္းျပည္ကိုု ေရွ႔တန္းတင္ျပီး လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ အသားအေရာင္၊ မတူကြဲျပားသူေတြ အတူတူ တႏိုုင္ငံသားတည္းဆိုုတဲ့ စိတ္နဲ႔ တစည္းတလုုံးတည္း ဆက္လုုပ္ၾကဖိုု႔ တိုုက္တြန္းတယ္။ ဒါ အေမရိကန္ပဲ၊ ဒါ ဒီမိုုကေရစီပဲလိုု႔ ေျပာလိုုက္တယ္။
သမၼတ၊ လႊတ္ေတာ္၊ ဆီးနိတ္ အႏိုုင္ရတာ ဘယ္သူေတြလဲ - သမၼတက တျပည္လုုံးရဲ့ မဲဆႏၵရွင္ကိုုယ္စားလွယ္ ၅၃၈ အနက္ ၃၁၃ ဦးရျပီး သမၼတအျဖစ္ အေရြးခံရတယ္။ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ (ျမိဳ႔နယ္အလိုုက္ အမတ္) ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဒီမိုုကရက္က ၁၉၃ အမတ္၊ ရီပတ္ဘလင္ကန္က ၂၃၃ စီ အႏိုုင္ရတယ္။ အထက္လႊတ္ေတာ္ (ျပည္နယ္ ၅၀ အလိုုက္ ၂ဦးစီ အမတ္ ၁၀၀) ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဒီမိုုက ၅၄ ဦး၊ ရီပတ္က ၄၅ ဦးစီ အႏိုုင္ရတယ္။ ဆိုုေတာ့ သမၼတက ဒီမိုုကရက္၊ ေအာက္လႊတ္ေတာ္က ရီပတ္ဘလစ္ကန္၊ အထက္လႊတ္ေတာ္က ဒီမိုုကရက္ အမ်ားစုု ရတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ျဖစ္တယ္။ တိုုင္းျပည္ကုုိ အုုပ္ခ်ဳပ္ဖိုု႔ဆိုုတာ အေတာ္ကိုု ကြဲျပားသူေတြ အေတာ္ညိွရမယ့္ပြဲေပါ့။
ျမန္မာေတြ နားလယ္ေအာင္ေျပာရရင္ သမၼတက ေဒၚစုု၊ ေအာက္လႊတ္ေတာ္က ၾကံ့ဖြတ္၊ အထက္လႊတ္ေတာ္က အင္န္အယ္ဒီသာ ဆိုုရင္ ဘယ္လုုိမ်ား တိုုင္းျပည္ကိုု အုုပ္ခ်ဳပ္ၾကေလမလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ အဲသည္လုုိမ်ဳိး။
အမ်ဳိးသမီးေတြ အခန္းက႑ - အထက္လႊတ္ေတာ္မွာ ဒီမိုုကရက္ အမ်ဳိးသမီးဆီနိတ္တာ ၃၀ ဦး ရွိသြားျပီ။ အမ်ားဆုုံးပဲ။ ေဒၚစုုတေယာက္ ၀ါရွင္တန္မွာ ဆုုလာယူတုုန္းက ေရႊတံဆိပ္ေပးပြဲ သတင္းကိုု ျပန္ၾကည့္ေလ။ လႊတ္ေတာ္ ၂ရပ္နဲ႔ အစိုုးရက ေခါင္းေဆာင္ေတြ စင္ျမင့္ေပၚမွာ ေနရာယူေတာ့ ဒီမုုိကရက္ေတြထဲက အမ်ဳိးသမီး၀န္ၾကီး (ကလင္တန္)၊ အမ်ဳိးသမီးဆီနိတ္တာ (ဒိုုင္ယန္ဖိန္းစတိန္း)၊ အမ်ဴိးသမီး ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ (နန္စီပလိုုစီ)၊ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက အကုုန္လုုံး က်ားေတြခ်ည္းပဲ။ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ေခါင္းေဆာင္ (ဘိုုနာ)၊ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ (မစ္ေကာ္နား)၊ ၀ါရင့္အမတ္ (မက္ကိန္း)၊ သူတိုု႔ဖက္က အမ်ဳိးသမီးဆိုုလိုု႔ သမၼတေဟာင္း ဘြတ္ခ်္ကေတာ္ (ေလာ္ရာ)ပဲ မိန္းမပါတယ္။ သည္ေတာ့ ေခတ္က အမ်ဳိးသမီးေခတ္ ျဖစ္ေနျပီ။ ျမန္မာျပည္က စစ္သား က်ားက်ားလ်ားလ်ားေတြ အုုပ္စီးတဲ့ တုုိင္းျပည္မွာ ေခါင္းေဆာင္က အမ်ဳိးသမီးေခါင္းေဆာင္ ေဒၚစုု ျဖစ္ေနတာကိုု ၾကည့္။
လိင္ခြဲျခားမႈေတြ ေနာက္ဆုုတ္တဲ့ အခ်ိန္ - က်ား၊ မ၊ အေျခာက္၊ ေယာက်ာ္းလ်ာ၊ စတဲ့ လိင္ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ ႏွိမ္ခ်မႈေတြဟာ သူတုုိ႔ေခတ္မွာ အေတာ္ ေပၚျပဴလာ မျဖစ္ေတာ့ဘူးပဲ။ အဲသည္လိုု က်ားဆိုုမွာ က်ားဆိုုတဲ့ သူေတြ၊ ငါဟဲ့ ေယာက်ာ္း တဲ့ေဟ့ ဆုုိျပီး … မဲဆြယ္သူေတြဟာ လိင္ေပါင္းစုုံ တန္းတူေရး ေၾကြးေၾကာ္သူေတြ ေနာက္က လိုုက္ၾကရတယ္။ အိုုဘားမားကိုု မဲေပးသူက လူငယ္ေတြ၊ အမ်ဳိးသမီးေတြ ေရွ႔ဆုုံးကပဲ။
ပဋိပကၡ အျငင္းပြားစရာေတြ စားပြဲေပၚကိုု ေျဗာင္တက္လာတဲ့ ေခတ္ - အရင္က ၾကိတ္ျပီး၊ လ်ဳိ႔၀ွက္ျပီး ေျပာဆိုုေဆြးေႏြးၾကတဲ့ ကိစၥေတြဟာ ဥပေဒျပဳတဲ့အဆင့္၊ အဆုုိတင္တဲ့ အဆင့္ေတြကိုု ေရာက္လာတယ္။ အဲသည္ Issue ေတြကေတာ့ … အေျခာက္ေတြ၊ ေယာက်ာ္းလ်ာေတြ စစ္မႈထမ္းရင္ ဖုုံးကြယ္ထားစရာ မလိုုေရး၊ ေဆးေျခာက္ကိုု တရား၀င္ ရႈခြင့္ရေရး၊ လူတိုုင္း အစိုုးရေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔ က်န္းမာေရးအာမခံခ်က္ အျပည့္အ၀ ရွိေရး၊ ျပည္တြင္းကိုု ေရာက္ေနတဲ့ တရားမ၀င္တျပည္သားေတြ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံသား ခံယူခြင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေခ်ာေမြ႔ေအာင္ ျပဳလုုပ္ေရး၊ တဖက္ေစာင္းနင္းျဖစ္တဲ့ အခြန္အတုုတ္ဥပေဒေတြ၊ ဘ႑ာေရးဆိုုင္ရာ အခြင့္ထူးခံေတြ ျပန္လည္ စိစစ္ ျပင္ဆင္ေရးေတြကိုု ဆက္လက္ ေဆြးေႏြးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြကိုု အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ေခ်ာင္ျပန္ထိုုးရတဲ့ ေခတ္ ေနာက္ျပန္မသြားေတာ့ဘူးေပါ့။
လူျဖဴေတြ ၾကီးစုုိးတဲ့ ေခတ္ ကုုန္ျပီ - အေမရိကန္ျပည္မွာ လူျဖဴေတြက တိုုင္းျပည္ရဲ့ အမ်ားစုု ျဖစ္တယ္။ သူတိုု႔ေတြက မဲေပးခြင့္ရွိသူ ၇၂ ကေန ၇၄ % ရွိတယ္ ဆုုိတယ္။ သူတုုိ႔ေတြအမ်ားစုုက ရီပတ္ဘလစ္ကန္ေတြ မ်ားတယ္။ သူတိုု႔ေတြခ်ည္း တစုုတစည္းမဲေပးၾကရင္ မစ္ေရာ္နီ ႏိုုင္မွာ အေသအခ်ာပဲ။ အခုုေတာ့ အဲသလိုု မဟုုတ္ေတာ့ဘူး။ အျဖဴေတြ၊ အမဲေတြ၊ အ၀ါေတြ၊ ပဲေတြ (စပိန္လူမ်ဳိးစပ္၊ ေတာင္နဲ႔ အလယ္ပိုုင္း အေမရိကတိုုက္ဖြား အျဖဴ) အားလုုံးရဲ့ မဲေတြက သူတုုိ႔ထက္ သာသြားလိုု႔ ဒီမုုိကရက္ေတြ သည္ပြဲမွာ အႏိုုင္ရတာ ျဖစ္တယ္။ ျဖဴတိုုင္းလည္း အျဖဴခ်ည္း သက္သက္ဖက္ မ်က္စိမွိတ္ရပ္တည္တဲ့ ေခတ္မဟုုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
အေမရိကန္ဆိုုတာ မတူကြဲျပားသူေတြ မခြဲျခားပဲ အတူေနၾကဖိုု႔ အသားက်ေနတဲ့ ျပည္ေထာင္စုု ျဖစ္တယ္ - ျပည္နယ္အစုုိးရ ၅၀ ထဲမွာ ျပည္နယ္ ၃၀ မွာ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ပါတီက governors (၀န္ၾကီးခ်ဳပ္) ေတြ အေရြးခ်ယ္ခံရတယ္။ ဆိုုေတာ့ ဒီမိုုကရက္ သမၼတ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျပည္နယ္ အစုုိးရေခါင္းေဆာင္ေတြက ျပိုုင္ဖက္ပါတီကလူေတြ၊ သူတိုု႔ေတြက ဒီေရြးေကာက္ပြဲကိုု သူတိုု႔စိတ္တိုုင္းမက်လုုိ႔ ခြဲထြက္မယ္ဆိုုရင္ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ျပီးသားပဲ။ ျပည္နယ္ ၂၀ က ဒီမိုုကရက္တစ္အေမရိကန္ျပည္၊ ျပည္နယ္ ၃၀က ရီပတ္ဘလစ္အေမရိကန္ျပည္ဆိုုျပီး ျပည္တြင္းစစ္ၾကီး ျဖစ္သြားႏိုုင္တယ္။
ျမန္မာျပည္ ဥပမာနဲ႔ ေျပာရရင္ ေဒၚစုုက သမၼတျဖစ္ခ်ိန္မွာ ျပည္နယ္နဲ႔ တုုိင္း ၁၄ ခုုက တိုုင္းၾကီး ၁၀ တုုိင္းမွာ ၾကံ့ဖြတ္က ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းေတြခ်ည္း ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေတြ ျဖစ္ေနရင္ ဒီေကာင္ၾကီးေတြ ဘာလုုပ္မယ္ ထင္သလဲ။ အာဏာေတြ ဘာေတြ သိမ္းျပီးေတာ့ တုုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ မျပီးႏိုုင္ မစီးႏိုုင္ စစ္ခ်ည္းပဲ တုုိက္ေနမွာေပါ့။ ဟုုတ္ဖူးလား။ (ဟဲဟဲ)
ဒီမုုိကေရစီဆိုုတာ စည္းကမ္းက်တဲ့ စနစ္ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး - Our Democracy is Messy လိုု႔ သမၼတၾကီး အုုိဘားမားက ေျပာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိုုကေရစီဆိုုတာဟာ ေပါက္ကရေလးဆယ္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ဒီနည္းနဲ႔ပဲ အေျဖရွာရတယ္။ ေရွ႔ဆက္ေလ်ာက္ရတယ္။ ေနာက္ျပန္မဆုုတ္ဘူး လိုု႔ ေျပာသြားတယ္။ ဒီေရြးေကာက္ပြဲဟာ အဲဒါကိုု ျပတာပဲ။ ျငင္းလိုုက္ ခုုန္လိုုက္၊ ဆဲလိုုက္ ဆုုိလိုုက္၊ ေျပာလိုုက္ စြတ္စြဲလိုုက္တာ ပက္ပက္စက္စက္ေတြခ်ည္းပဲ။ မဲေလးတျပားအတြက္ ကုုန္လိုုက္တဲ့ ပိုုက္ဆံ၊ ခ်လိုုက္တဲ့ သိကၡာ၊ လွည့္ပတ္လိုုက္တဲ့ စကားေတြ၊ မုုသားေတြ၊ အေရာင္ဆုုိးလိုုက္တဲ့ အမွန္ေတြ၊ အမွတ္ေတြ၊ ျပီးေတာ့လည္း ျပီးသြားတာပဲ။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ တခါရႈံးတာနဲ႔ လူေတြ သတ္၊ ေထာင္ခ်ျပီး အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ အာဏာရွင္လုုပ္ျပီး လူေတြကိုု ဦးခ်ဳိးထားျပီးေတာ့မွ တဖက္သတ္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ဒီမုိကေရစီအေရျခဳံျပီး တိုုင္းျပည္ကိုု သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ျပတဲ့ အာရွက ျမန္မာနဲ႔ စျပီး ႏိုုင္ငံနဲ႔ဆုုံးတဲ့ အမည္မေဖာ္လိုုတဲ့ ဟိုု တုုိင္းျပည္နဲ႔ ကြာတယ္ေနာ္။
ဒီမုုိကေရစီကိုု ၀ယ္လိုု႔လည္း ရတယ္၊ လူ႔တန္ဖိုုးနဲ႔လည္း တည္ေဆာက္လိုု႔လဲ ရတယ္ - အာဏာကိုု က်ည္ဆံနဲ႔ မ၀ယ္ဘူး၊ ၀ယ္ရင္လည္း ကမာၻမွာ ရပါတယ္။ အေမရိကန္ကေတာ့ အာဏာကိုု ဒီမုုိကေရစီနဲ႔ ၀ယ္တယ္။ ဒီမိုုကေရစီဆိုုတာကိုု ေငြနဲ႔ တည္ေဆာက္လိုု႔ရတယ္လိုု႔ ေျပာႏိုုင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုုေတာ့ ေငြရွင္ေတြ အရွင္းရွင္ေတြက ေငြကိုု ေရလုိသုုံးျပီးေတာ့ လူထုုကိုု သူတိုု႔လုုိခ်င္တဲ့ မဲဆႏၵကိုု ထည့္ခုုိင္းတယ္။ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိ စည္းရုုံးတယ္။ ဒါေတြကိုု ျပန္လည္ ကာကြယ္ဖိုု႔ကေတာ့ community ေတြက volunteerေတြ၊ Team ေတြနဲ႔ သူတိုု႔ constitution နဲ႔ institution ေတြက အာမခံထားတဲ့ freedom of expression and rights ေတြနဲ႔ တိုုင္းျပည္ကိုု ႏိုုးၾကားတက္ၾကြ သိတတ္ နားလည္ေအာင္ စည္းရုုံးလႈံေဆာ္ အသိေပး၊ သတင္းေပးႏိုုင္မႈေတြပဲ။
Social Media ေခတ္ ဆိုုပါလား - ဆိုုေတာ့ သာဂိက အေမရိကန္က ေကာ္မာရွယ္သတင္းဌာနေတြ၊ သတင္းစာေတြ နားမေထာင္ဖူး၊ မဖတ္ဘူး။ National Public Radio တိုု႔ local radio station တိုု႔က ဘက္မလိုုက္တဲ့ သတင္းေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ နားေထာင္တယ္။ အားမရရင္ ျပည္သူေတြရဲ့ တုုိက္ရိုုက္အသံျဖစ္တဲ့ ဆိုုရွယ္မီဒီယာေတြျဖစ္တဲ့ facebook, blogs, twitter ေတြေနာက္လိုုက္ျပီး နားစြင့္တယ္။ ဒါက အေတာ္ကိုု သန္႔ရွင္းတဲ့ ေလေကာင္းေလသန္႔ေတြ ရႈရသလိုုပဲ။
Conservative, Radical, Progressive & Liberals - လက္ရွိ ၂၀၁၂ အေမရိကန္ေရြးေကာက္ပြဲကိုု အနာဂတ္ကိုု ျမင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ သူတုုိ႔ေနာက္လိုုက္ေတြ၊ ျပည္သူေတြနဲ႔ ေခတ္သစ္ မီဒီယာ၊ နည္းပညာေတြနဲ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြက ပုုံေဖာ္သြားတယ္လိုု႔ ေျပာရမယ္။ ရီပတ္ဘလစ္ကန္လိုု ေရွးရိုုးစြဲတဲ့ ပါတီေတြ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မလိုုအပ္ေတာ့ဘူးလား။ လိုုအပ္တာေပါ့။ သူတိုု႔ရဲ့ ေရွးရိုုးစြဲမႈေတြ၊ အတိတ္တန္ဖိုုးကိုု စြဲကိုုင္မႈေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ လိုုအပ္ပါတယ္။ Conservative ျဖစ္ဖိုု႔ လိုုပါတယ္။ radical မျဖစ္ဖိုု႔ေတာ့ လိုုတယ္ဆိုုတာ သည္ ေရြးေကာက္ပြဲက ျပလိုုက္တယ္။ အျခားတဖက္က လူေတြ သင္ခန္းစာ ယူေကာင္းပါရဲ့။
နိဂုုံး Fiscal Cliff - ေရြးေကာက္ပြဲ အႏုုိင္ရျပီး အိုုဘားမားကလည္း ၂ ဖက္ ပါတီေတြနဲ႔ လက္တြဲဖိုု႔ ေျပာသလိုု၊ တိုုင္းျပည္မ်က္ႏွာတခုုတည္းကိုု ၾကည့္ျပီး သမၼတၾကီးနဲ႔ လက္တြဲျပီး အလုုပ္လုုပ္မယ့္အေၾကာင္းကိုု ေအာက္လႊတ္ေတာ္ေခါင္းေဆာင္ အတိုုက္အခံပါတီေခါင္းေဆာင္ (ဘိုုနာ)က ေျပာလိုုက္သလိုု၊ အထက္လႊတ္ေတာ္ေခါင္းေဆာင္ အႏိုုင္ရပါတီေခါင္းေဆာင္ (ရိဒ္) ကလည္း ကတိေပးလိုုက္ပါတယ္။ ေစာင့္ၾကည့္ၾကပါဦး။ အရင္ဆုုံး သူတိုု႔ ေျဖရွင္းရမွာကေတာ့ အေမရိကန္ျပည္ရဲ့ မေထြးႏိုုင္ မအံႏိုုင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘတ္ဂ်က္ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးေပါ့။ (Fiscal Cliff) ။ ။
(ဒီေဆာင္းပါးကိုု ျမန္မာျပည္က ညီမအတြက္ေရးတယ္။ သူက “ဟယ္ … ဒီတခါလည္း အဲဒီလူမည္းၾကီးကိုုပဲ နင္တိုု႔ အေမရိကန္ေတြက ေရြးေနတာပဲ။ ငါတိုု႔က ဟိုုနက္ကတိုုင္ၾကီးနဲ႔ လူျဖဴၾကီးမ်ား ရမလားလိုု႔ ေျပာေနၾကတာ" ဆိုုလိုု႔ … ဒီစာကိုု ေရးလိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အိုုဘားမား ျမန္မာျပည္သြားရင္ ဟုုိလိုုလုုပ္ပါ၊ သည္လိုုမလုုပ္ပါနဲ႔၊ ဟိုုလူနဲ႔ ေတြ႔ပါ၊ ဒီလူနဲ႔ မေတြ႔ပါနဲ႔ ဆိုုတဲ့ အိုုဘားမားအတြက္ လမ္းညႊန္ေျမပုုံမ်ား လိုုမလားဆိုုျပီး မ်က္စပစ္တဲ့ ေဆာင္းပါးဆက္ေရးဖိုု႔လည္း ပါတာေပါ့ (ဟဲဟဲ))
Comments