အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ဇာတ္သိမ္းခန္း - အပိုင္း (၉)
သန္းဝင္းလိႈင္
နုုိ၀င္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၃
ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ဆင္ကြက္ထဲဝင္ခဲ့မိေသာ ဂဠဳန္ဦးေစာ
အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမ်ားအား လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈတရားခံ ဂဠဳန္ဦးေစာႏွင့္ သူ႔ေနာက္လိုက္မ်ားသည္ လုပ္ႀကံသည့္ေန႔မွာပင္ ဖမ္းဆီးခံရၿပီး အထူးတရား႐ံုး၌ တရားရင္ဆိုင္ကာ ၁၉၄၇ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၃၀ရက္ေန႔တြင္ အၿပီးသတ္စီရင္ခ်က္ ခ်မွတ္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။
ထို႔ေနာက္ ဂဠဳန္ဦးေစာ၊ ေမာင္စိုး၊ သက္ႏွင္း၊ မႈန္ႀကီး တို႔သည္ ၁၉၄၈ ေမလ ၈ရက္ စေနေန႔တြင္ အင္းစိန္ေထာင္၌ ေသဒဏ္စီရင္ျခင္း ခံရသည္။ တဖန္ ရန္ႀကီးေအာင္၊ ေမာင္စိန္ ေခၚ စိန္ႀကီးတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ယင္းေန႔၌ပင္ ရန္ကုန္အက်ဥ္းေထာင္၌ ေသဒဏ္အစီရင္ခံရသည္။ သုခ၊ ခင္ေမာင္ရင္၊ ေမာင္နီတို႔သည္ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္အႏွစ္ ၂ဝသို႔ က်ခံခဲ့ရသည္။ လုပ္ႀကံမႈတရားခံ ဘညြန္႔တစ္ဦးသာ အစိုးရသက္ေသ(ေဖာ္ေကာင္) အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရေသာေၾကာင့္ အမႈမွ လြတ္ကင္းခြင့္ ရရွိသြားသည္။
ဤသို႔ ဂဠဳန္ဦးေစာႏွင့္ သူ႔ေနာက္လိုက္မ်ားအား တရား႐ံုးေတာ္က ျပစ္ဒဏ္စီရင္ခ်က္ ခ်မွတ္ခဲ့မႈသည္ ဘက္ေပါင္းစံုကၾကည့္လွ်င္ တရားမွ်တမႈရွိသည္ဟု ဆိုရေသာ္လည္း ဦးေစာသည္ ဗိုလ္ေနဝင္းအုပ္စု၏ ဆင္ကြက္ထဲ ဝင္မိခဲ့ၿပီး တရားဆိုင္မႈတစ္ရပ္လံုးသည္ တရားေရးျပယုဂ္သာ ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္သူ အမ်ားအျပား ရွိေနခဲ့သည္။
အထူးသျဖင့္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းလွေ
အဆိုပါ ေဆာင္းပါးတြင္ -
“၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးေအာင္ဆန္းကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္စြာ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့မႈသည္ ကရင္လြတ္ေျမာက္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ ႀကီးမားေသာ အခ်ိဳးအေကြ႕တစ္ခုကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ၃၉ႏွစ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုလူသတ္မႈအား အစစ္အမွန္ ႀကံစည္ဖန္တီးခဲ့သူမ်ားကိုမူ ယေန႔တိုင္ လူသိရွင္ၾကား မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေသးေခ်။အမႈ၏ အခ်က္အလက္မ်ားကိုလည္း ယေန႔ထက္တိုင္ မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးေခ်။”
“အစစ္အမွန္ ပူးေပါင္းႀကံစည္သူမ်ားထဲမွ အာ႐ံုလြဲေျပာင္းသြားေစရန္ အကြက္ခ်ၿပီး ဦးေစာကို တရား႐ံုးတင္ကာ အျပစ္ဒဏ္ခ်ခဲ့ျခင္းမွာ ဆင္ကြက္တစ္ခုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ခိုင္လံုေသာ သက္ေသအေထာက္အထားမ်ား ရွိေနသည္။ အကယ္၍ ဦးေစာသည္ အကြက္ဆင္ခံခဲ့ရသည္ဟု ဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားကို မည္သူတို႔က အမွန္တကယ္ သတ္ခဲ့ၾကပါသနည္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းႏွင့္ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ား ပါဝင္ပတ္သက္ေနသည္ဆိုသည့္ ၾကာရွည္စြာ စြဲၿမဲေနေသာ ေကာလဟလမ်ားတြင္ အမွန္တရား မည္မွ်ေလာက္ ရွိေနပါသနည္း” ဟူ၍ ေရးသားေဖာ္ျပထားေလသည္။
ထိုနည္းတူစြာ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ကင္ဘာရာၿမိဳ႕ေတာ္၌ ေနထိုင္လ်က္ရွိေသာ ဦးခင္ေအာင္ ေရးသားသည့္ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုဘယ္သူ
အဆိုပါ စာအုပ္ အခန္း (၅) စာမ်က္ႏွာ ၁၆၇၌ -
“ဦးေအာင္ဆန္း လုပ္ႀကံခံရမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရန္ကုန္ဘုရင္ခံ႐ံုးမွ လန္ဒန္သို႔ ပထမဆံုး အေသးစိတ္ ေရးသားေပးပို႔လိုက္ေသာ ေၾကးနန္းတြင္ ေသနတ္သမားမ်ားကို ဗိုလ္ေနဝင္း၏ အမွတ္ (၄) ဗမာ့လက္နက္ကိုင္တပ္မွ တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားအျဖစ္ ေဖာ္ျပထားသည္” ကို သတိခ်ပ္သင့္သည္။
ထို႔ေနာက္ပိုင္း ဘုရင္ခံ႐ံုးမွေပးပို႔ေသာ ေၾကးနန္းစာမ်ားတြင္မူ ပေဟဠိဆန္လွေသာ ယင္းသတင္းကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ေတာ့သည္။ ယင္းသည္ မွားယြင္းေဖာ္ျပမႈေပပဲလား။ သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံေရးရာ ေထာက္ထားစရာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အာဏာပိုင္မ်ားက ကနဦး သတင္းေပးပို႔မႈကို ဆက္လက္စံုစမ္းစစ္ေဆးျခင္းမျပဳဘဲ ေရွာင္ရွားခဲ့ျခင္းေပပဲလား။ ကၽြႏု္ပ္တို႔မည္သည့္ အခါမွ် သိႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ားလွေသာ အမွတ္(၄) ဗမာ့လက္နက္ကိုင္တပ္၏ တပ္ရင္းမွဴးသည္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ျမန္မာ့ျမင္ကြင္းတြင္ ေျခာက္လွန္႔လ်က္ ရွိေနေပသည္။
၁၉၁၀ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည့္ တ႐ုတ္ - ဗမာ ကျပား ျဖစ္သူ ငယ္နာမည္ ႐ႈေမာင္ (ေခၚ) ဦးေနဝင္းသည္ ဦးႏုထက္ (၃)ႏွစ္ငယ္ၿပီး၊ ဦးေအာင္ဆန္းထက္ (၅)ႏွစ္ႀကီးသူ ျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ဦးေနဝင္းသည္ ၁၉၄၆ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းက်မွသာ ယွဥ္ၿပိဳင္သူမ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္ ဖယ္ရွားၿပီး ထိပ္ပိုင္းေနရာသို႔ မရမေန စတင္တက္လွမ္း လာႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား၊ ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္မ်ား ေတာခိုသြားၿပီး အမွတ္ (၁)ႏွင့္ အမွတ္ (၃) ဗမာ့လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ား ပုန္ကန္ထၾကြသည့္အခ်ိန္တြင္ ဗုိလ္ေနဝင္း၏ အမွတ္ (၄) ဗမာ့လက္နက္ကိုင္တပ္သည္ အစိုးရအတြက္ တခုတည္းေသာ မွီခိုအားထားရာ၊ အဓိက မ႑ိဳင္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးကာကြယ္ေရးကို တျပည္လံုး ျဖန္႔က်က္ထားႏိုင္ရန္ အတြက္ ဦးတင္ထြဋ္၏ ျပည္ေထာင္စုအရန္တပ္ဖြဲ႕မ်ားကဲ့
အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရး ခိုင္မာေစရန္ ရည္ရြယ္၍ တိုင္းရင္းသား ကရင္အမ်ိဳးသားတစ္ဦးျဖစ္သူ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စမစ္ဒြန္း (Lt.Gen.Smith Dun)ကိုပင္ တပ္မေတာ္၏ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ အျဖစ္ အစိုးရက ခန္႔အပ္ခဲ့သည္။ သူ႔လက္ေအာက္တြင္မွ ဒုတိယဦးစီးခ်ဳပ္ (၂)ဦးရွိသည္။ တစ္ဦးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္လာေသာ ဗိုလ္ေနဝင္းႏွင့္ ေနာက္တစ္ဦးမွာ ရဲဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္သူ ဦးထြန္းလွေအာင္ ျဖစ္သည္။ စစ္တပ္ရာထူးတြင္ နံပါတ္ (၄)ေနရာ၌ ရွိေနေသာ ဦးတင္ထြဋ္သည္ လက္သည္တရားခံ လူသတ္သမား မေပၚဘဲ ၁၉၄၈ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၈)ရက္ေန႔တြင္ လုပ္ႀကံျခင္း ခံခဲ့ရသည္။
ထို႔ေနာက္ လအနည္းငယ္အၾကာတြင္ ကရင္လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္မႈ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စမစ္ဒြန္းသည္ လက္ရွိ အစိုးရအေပၚ ဆက္လက္ သစၥာေစာင့္သိေနေသာ္လည္း ကရင္စစ္အရာရွိမ်ားအေပၚ သံသယရွိလာသျဖင့္ သူသည္ ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ခြင့္ရက္ရွည္ယူခိုင္းျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ သူ႔ကို ၁၉၄၉ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁ရက္ေန႔တြင္ အနားေပးလိုက္ၿပီး၊ အလုပ္မလုပ္သူမ်ားစာရင္းတြင္ ထည့္သြင္းျခင္းခံရကာ သူသည္ ကခ်င္ျပည္နယ္ အတြင္းတြင္ မိမိသေဘာႏွင့္မိမိ အေဝးသို႔ သြားေရာက္ေနထိုင္ခဲ့ေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းလွေအာင္သည္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံရွိ ကမာၻေက်ာ္ ဆင္းဟတ္စ္ (Sanhurst) ဘုရင္ စစ္ေကာလိပ္သို႔ ဝင္ခြင့္ရခဲ့ေသာ ပထမဆံုး ျမန္မာအမ်ိဳးသားျဖစ္ၿပီး၊ ၁၉၂၂ခုႏွစ္ သင္တန္းၿပီးဆံုး၍ ဘြဲ႕ရသည္ႏွင့္ ဘုရင္၏ ရာထူးခန္႔ထားျခင္းကို ခံခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ သူသည္လည္း ၁၉၄၈ခုႏွစ္တြင္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာသံ႐ံုးသို႔ ျမန္မာစစ္သံမွဴးအျဖစ္ ေစလႊတ္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ အဆိုပါရာထူးမွာ ယခင္ သူကိုင္တြယ္ခဲ့ရသည့္ ရာထူးထက္ အဆင့္မ်ားစြာနိမ့္ေသာ ရာထူးျဖစ္ေလသည္။ ၁၉၅၁ခုႏွစ္တြင္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံရွိ ျမန္မာသံ႐ံုးတြင္ သူ႔တာဝန္သက္တမ္း ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီးေနာက္ အမိျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လာခဲ့ရာ သူစီးလာေသာ သေဘၤာသည္ သီဟိုဠ္ကၽြန္း (သီရိလကၤာႏိုင္ငံ) ကိုလံဘိုဆိပ္ကမ္းသို႔ ဆိုက္ကပ္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ကို ျမန္မာေထာက္လွန္းေရးအရာရွိမ်ားက လာေရာက္ေတြ႕ဆံုၿပီး သူကိုင္ေဆာင္ထားေသာ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကို ပယ္ဖ်က္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ ရွင္းျပ၍ မရႏိုင္ေလာက္ေသာ ထူးဆန္းမႈျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ သူသည္ သီဟိုဠ္တြင္ ၁၉၅၄ခုႏွစ္အထိ ေသာင္တင္ေနခဲ့ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဗမာ့တပ္မေတာ္၌ အဆင့္ျမင့္ဆံုး စစ္တပ္အရာရွိႀကီး (၄)ဦး ရွိသည့္အနက္ ၁၉၄၉ခုႏွစ္ အေရာက္တြင္မူ ဗိုလ္ေနဝင္း တစ္ေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ဗိုလ္ေနဝင္းသည္ ‘မက္စီယာဗယ္လီ’ (Niccolo di Bernardo dei Machiavelli – 1469 – 1577) အယူအဆသမား၊ အာဏာအ႐ူးအမူးသမား ျဖစ္သည္မွာ ယခင္ကလည္း မွန္ခဲ့သည္။ ယခုလည္း မွန္ေနေသးသည္။ သံသယ ျဖစ္စရာ မရွိေပ။ ႏိုင္ငံေရးေလာကအတြင္း၌ ျဖစ္ေစ၊ စစ္တပ္အတြင္း၌ ျဖစ္ေစ၊ သူ႕ၿပိဳင္ဘက္မွန္သမွ်ကို ၁၉၄ဝျပည့္ႏွစ္မွ ယေန႔အထိ ဖယ္ရွားပစ္ခဲ့သည့္ သူ႕လက္သူ႕ေျခရာမ်ားကို ျမန္မာအမ်ားစု ျမင္ေတြ႕ေနရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထို႔ေနာက္ပို၍ အလွမ္းက်ယ္၍ ပို၍လက္သြက္လာခဲ့သည္။
၁၉၄၇ခုႏွစ္၌ အမ်ားျမင္ကြင္းမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရသည္ကို ဗိုလ္ေနဝင္းအေနျဖင့္ စိတ္သက္သာရကာ က်ိတ္ၿပီးဝမ္းအသာႀကီးသာေနေပလိမ့
ဖေလာ္ရီဒါ၌ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ျမန္မာဆရာဝန္တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ေဒါက္တာၾကင္ဟိုး ေခၚ ေဒါက္တာႏိုင္ဝင္းက “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ျမန္မာ့အာဇာနည္မ်ား လုပ္ႀကံမႈႀကီးအတြင္းေရး” အမည္ရွိ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးသား၍ ၁၉၉၂ခုႏွစ္ ေမလတြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဖို႔ေလာ့ဒ္ဒါေဒးလ္ (Fort Lauderdale) တြင္ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ အဆိုပါ စာအုပ္ငယ္၌ ဗိုလ္လက္်ာ၏ ညီငယ္ ဦးျမလႈိင္ႏွင့္ သူတို႔ေျပာဆို ေဆြးေႏြးခ်က္အေပၚ အေျခခံ၍ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းစာအုပ္၌ ဦးျမလိႈင္သည္ တခ်ိန္က ဗမာျပည္လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္ေရး ပုလိပ္တပ္ဖြဲ႕ (Burma Armed Police Striking Force) တြင္ အမႈထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းကို ဦးစီးထုတ္ေဝ၍ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူသည္ ၁၉၈၇ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ေတာင္အတၱလန္တိတ္ျပည္နယ္မ်ား၏ ေတာင္ပိုင္း အစြန္ဆံုး ဖေလာ္ရီဒါရွိ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ေဆးကုခန္း ဖြင့္ထားေသာ ေဒါက္တာၾကင္ဟိုးႏွင့္ ဦးျမလႈိင္ စတင္ေတြ႕ဆံုခဲ့ရၿပီး ေဒါက္တာၾကင္ဟိုးက သူ၏ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပခ်က္ကို စတင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ပိုမိုရင္းႏွီးလာရာမွ အတူတကြစားေသာက္ရင္း ေထြရာေလးပါး ေဆြးေႏြးေျပာဆိုျဖစ္ၾကသည္။ ေဒါက္တာၾကင္ဟိုးအေနျဖင့္ ၁၉၅၇ခုႏွစ္က ဖတ္မိခဲ့ေသာ လူထုဦးလွ၏ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွ ေရးသားထားသည့္ ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ အသက္အား ရန္ရွာရန္ႀကိဳးစားျခင္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အျခား အာဇာနည္မ်ားအား လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ျခင္း စသည့္ အေၾကာင္းျခင္းရာတို႔သည္ ထိုစဥ္မွပင္ သူ႔စိတ္ကို႐ႈပ္ေထြးေစလ်က္ ပေဟဠိ ပုစာၦတစ္ပုဒ္အလား အေတြးပြားေစခဲ့သည္။
သို႔ျဖင့္ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလ ၁ဝတြင္ ဦးျမလိႈင္၏ ေနအိမ္၌ ၎တို႔ႏွစ္ဦးသည္ ဤအေၾကာင္း စကားစပ္မိရာမွ ဦးျမလႈိင္က ေဒါက္တာၾကင္ဟိုးအား ေအာက္ပါအတိုင္း အေသးစိတ္ဖြင့္ဟ ေျပာျပခဲ့သည္။
ဦးျမလိႈင္သည္ တခ်ိန္က ရန္ကုန္ဘေဆြႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီး ခင္မင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ သူ(ဦးျမလိႈင္)ႏွင့္ ရန္ကုန္ဘေဆြတို႔ ႏွစ္ဦးမွာ ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ အသက္ကို ရန္ရွာသေယာင္ ႀကံစည္ႏိုင္ရန္အတြက္ (၂)လၾကာ သင္တန္းေပး ေလ့က်င့္ခံရေၾကာင္း၊ ထိုသို႔ ႀကံစည္ျခင္းျဖင့္ ဦးေအာင္ဆန္းက ေနာက္ကြယ္မွ ႀကိဳးကိုင္၍ ေသြးထိုးေျမႇာက္ပင့္ေပးသူအျဖစ္ ဦးေစာ အထင္မွား အျမင္မွားေစရန္ ျဖစ္ေၾကာင္းသူက အတိအလင္းဖြင့္ဟခဲ့သည္။ ဤသို႔ေသာ သူရဲေဘာေၾကာင္လွသည့္ လုပ္ရပ္အား စည္း႐ံုးစီမံသူမ်ားမွာ အျခားသူမ်ားမဟုတ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းႏွင့္ သူ၏အနီးကပ္ဆံုး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ျဖစ္သူ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးတို႔သာ ျဖစ္သည္ဟု ဦးျမလႈိင္က ေျပာျပခဲ့သည္။
ေဒါက္တာၾကင္ဟိုး ျပန္ေျပာင္းေျပာျပသည့္ ဦးျမလႈိင္၏ ေျပာဆိုခ်က္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္သည္။
“တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ စစ္႐ံုးမွာ အလုပ္ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္မယ္အလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက ….. “ကိုျမလႈိင္ ခင္ဗ်ား အိမ္မျပန္နဲ႕အံုး၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို လိုက္ခဲ့။ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ေဆြးေႏြးစရာရွိတယ္” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူနဲ႔လိုက္သြားပါတယ္။ အဲ့ဒီေရာက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။ “ခင္ဗ်ားမွာ ေငြဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ”တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္က “ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေငြတစ္သိန္း၊ ႏွစ္သိန္းေလာက္ေတာ့ ရွိပါတယ္”လို႔ ျပန္ေျဖေတာ့ သူက “ေကာင္းတယ္၊ ဒါဆို ခင္ဗ်ားအိမ္အတြက္ လံုေလာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အထူးတာဝန္တစ္ခု လုပ္စရာရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ခင္ဗ်ားေန၊ အားလံုး ကိစၥဝိစၥၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားအိမ္ျပန္ႏိုင္တယ္”လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ (၂)လေလာက္ ေနခဲ့ရတယ္။ ရန္ကုန္ဘေဆြကေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းအိမ္မွာေနၿပီး ေသနတ္တစ္လက္နဲ႔ အပစ္ေလ့က်င့္ေနရတယ္။ လံုးဝေသခ်ာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပိုေလ့က်င့္ေပးတာပါ။ (တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္ဘေဆြဟာ လက္တည့္ၿပီးသားပါ။) ၿပီးေတာ့ ဦးေစာရ႕ဲလႈပ္ရွားမႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေသးစိတ္ေလ့လာရတယ္။ သူ႐ံုးကိုသြားဖို႔ အိမ္ကေန ဘယ္အခ်ိန္ထြက္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္တယ္ …. စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဦးေစာအသက္ကို ရန္ရွာဖို႔လုပ္တဲ့ေန႔က သူက သူ႕အနက္ေရာင္ကားႀကီးထဲမွာ ဒ႐ိုင္ဘာေဘးကထိုင္လိုက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူ႕ေနာက္က ကပ္လိုက္သြားတယ္။ ေနရာေကာင္းလဲေရာက္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကားကို ေက်ာ္တက္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ဘေဆြက ေသနတ္ခလုတ္ကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္တာပဲ။ ပထမပစ္ခ်က္က ဦးေစာ နဖူးကို ရွပ္မွန္သြားတယ္။ ဒါအေရးႀကီးဆံုး ပစ္ခ်က္ပဲ။ ရန္ကုန္ဘေဆြက ေနာက္တခ်က္ ထပ္ပစ္တယ္။ အဲဒါက ဦးေစာကို မထိဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဦးေစာက သူ႕ထိုင္ခံုေအာက္ ေလွ်ာခ်လိုက္လို႔ပဲ။ တတိယအခ်က္ကေတာ့ မိုးေပၚေထာင္ပစ္လိုက္တာပါ။ ရန္ကုန္ဘေဆြက …. “ေဟး၊ ကိုျမလႈိင္၊ ေမာင္းေျပးေပေတာ့” လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ျမန္ျမန္ေမာင္းလိုက္လဲ မသိဘူး။ အိမ္ကို ဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ေသနတ္ကေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းရ႕ဲ ကိုယ္ပိုင္ေသနတ္ပါ။ ရန္ကုန္ဘေဆြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ႀကံတာကို ဂဠဳန္ဦးေစာ လံုးဝမသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၄)ေယာက္၊ ဗိုလ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ရန္ကုန္ဘေဆြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္(ကိုျမလႈိင္) တို႔ပဲ သိတာပါ။”
ဗိုလ္ေနဝင္းသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို မနာလိုျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး၊ အၿမဲေၾကာက္ေနခဲ့ရသည္ဟု ေဒါက္တာၾကင္ဟိုးက ျဖည့္စြက္ေျပာသည္။ ထိုအခ်ိန္က အေပ်ာ္က်ဴး၍ လက္လြတ္စပယ္ အသံုးအျဖဳန္းႀကီးေသာ ဗိုလ္ေနဝင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ေနခဲ့သည္။ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဦးေစာ အသက္မဆံုး႐ံႈးေစဘဲ ရန္ရွာ႐ံုသက္သက္ ‘ျမင္းသမားဥာဏ္’ႏွင့္ ႀကံစည္စီစဥ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က ကားထဲပါသူ ေသနတ္သမား ႏွစ္ေယာက္ကုိလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကိုယ္ပိုင္တပ္ျဖစ္သည့္ ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္တပ္ (PVO) မွ ယူနီေဖာင္းမ်ားကို ဝတ္ထားေစျခင္းျဖင့္ သူ႕အသက္ကို ရန္ရွာမႈေနာက္ကြယ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွိေနသည္ဟု ဦးေစာ ထင္ျမင္သြားေစရန္ ျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ ဦးေစာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ရန္တံု႔ျပန္ လက္စားေခ်ေပလိမ့္မည္ဟု တြက္ဆထားသည္။
ေသနတ္သမားမ်ား မည္သူမည္ဝါျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ႏွင့္ သူတို႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဦးတည္ခ်က္မ်ားမွလြဲ၍ ဤအျဖစ္အပ်က္၏ အေသးစိတ္ကို ၁၉၄ဝျပည့္ႏွစ္မ်ား ေနာက္ပိုင္းတြင္ မွတ္တမ္းတင္ထားႏိုင္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အသတ္မခံရမီ (၁ဝ)လအလို ၁၉၄၆ စက္တင္ဘာ ၂၁ တြင္ ဦးေစာ အသက္ကို ရန္ရွာျခင္းႏွင့္ အခင္းျဖစ္ပြားရာတြင္ ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္မ်ား ပါဝင္ပတ္သက္ေနပံုရျခင္းတို႔ကို လုပ္ႀကံမႈအတြက္ ေစ့ေဆာ္ခ်က္အျဖစ္ တရားရင္ဆိုင္ေနစဥ္ အတြင္းတြင္ပင္ ကိုးကားျခင္းခံခဲ့ရေလသည္။
သို႔ေသာ္ ဦးျမလိႈင္၏ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ဖြင့္အန္ျခင္းမ်
သူတို႔ မကြယ္လြန္မီ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္လ အာဇာနည္ေန႔ အထူးထုတ္ ‘The Burma Review’ စာေစာင္ အမွတ္စဥ္(၆)တြင္ ေမာင္ထူး (ဝိဇၨာ-သိပၸံ တကၠသိုလ္)ေရးသားခဲ့ေသာ “ဒီမိုကေရစီသို႔ ေနာက္ဆံုးခရီး” ေဆာင္းပါးတြင္ ဦးေအာင္ဆန္းအား လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ရန္ ပူးေပါင္းႀကံစည္မႈတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းအေနျဖင့္ ဦးေဆာင္မွဳက႑မွ ပါဝင္ခဲ့ပံုႏွင့္ ဦးေအာင္ဆန္းအေပၚ ထားရွိေသာ ဦးေနဝင္း၏ သေဘာထားတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဤသို႔ေရးသားထားေလသည္။
“ဦးေနဝင္းသည္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီးသကာလွ အခြင့္အေရးသမားတစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အဓိက ၿပိဳင္ဘက္ႀကီးျဖစ္ေသာ ဦးေစာကို ေသနတ္ျဖင့္ပစ္ရန္ ေသနတ္သမား (၂)ဦးကို တာဝန္ေပးအပ္ခဲ့သည္။”
ဦးေအာင္ဆန္းအား လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ရန္ ႀကံစည္ရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ အေသးစိတ္ အတိအက်ကို သိရွိခဲ့ၾကသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္းမ်ားႏွင့္ စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား အနည္းငယ္သာ ရွိခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ခုႏွစ္တြင္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခဲ့ၿပီး ဇူလိုင္လ ၁၉ရက္တြင္ အာဇာနည္ကုန္းသို႔ စစ္ဝတ္စံုျပည့္ျဖင့္ ခ်ီတက္ၾကရန္ စစ္တပ္က စီစဥ္ခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူ ဦးေအာင္ဆန္းသာ အသက္ထင္ရွား ရွိခဲ့ပါမူ ယင္းအာဏာသိမ္းမႈကို သေဘာတူလိမ့္မည္ဟု လူထုကို ျပသရန္ျဖစ္သည္။
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဝင္ (၁၇)ဦးအနက္ (၁၄)ဦးသည္ ထိုခ်ီတက္မႈႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အစည္းအေဝးသို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္တင္ေဖက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ဆံုးခဲ့ရမႈကို ဝမ္းနည္းတသေျပာဆိုခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ထရပ္လိုက္ၿပီး “ဘာလို႔ဝမ္းနည္းေနရမွာလဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ လူေပ်ာ့တစ္ေယာက္ပဲ၊ ဒါ့အျပင္ တိုင္းျပည္ရ႕ဲ ျပႆနာေတြအေပၚ သူ႕ထက္စာရင္ ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာ ငါအမ်ားႀကီး ပိုသိတယ္”ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာဆိုလိုက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္အာဇာ
ဦးခင္ေအာင္၏ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူသတ္သလဲ” စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၇၄ ၌ပင္ ဆက္လက္ေဖာ္ျပထားသည္မွာ -
“ဗိုလ္ေနဝင္းသည္ သူ႕ဘဝေရွ႕ေရးအတြက္ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို စဥ္းစားရာ၌ ေလာင္းကစားသမားပီပီ အမွားအမွန္ကို အဓိကမထားဘဲ အႏိုင္အ႐ံႈးကိုသာ အၿမဲတမ္း အဓိကထားတတ္သူျဖစ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတပ္မွထြက္ကာ ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ သူ၏ စဥ္းစားခန္း ဝင္ခဲ့သည္မွာ ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ တခ်ိန္က နန္းရင္းဝန္ေဟာင္းတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့
“ဂဠဳန္ဦးေစာအား ေရွးဦးစြာ သုတ္သင္ရွင္းလင္းရန္အတြက္ သူႏွင့္ကိုျမလႈိင္တို႔သည္ စပတ္လမ္း တေနရာမွ ဂဠဳန္ဦးေစာအား သူ၏ ‘သူရိယ’ သတင္းစာတိုက္ ႐ံုးေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး၊ ကားေပၚတက္ခ်ိန္အထိေစာင့္၍ သူ႕ကားႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ ကပ္လိုက္သြားၾကသည္။ ဂဠဳန္ဦးေစာ အၿမဲသြားေလ့ရွိေသာ အိမ္ျပန္လမ္းမ်ားအတိုင္း လိုက္သြားရာမွ အခါအခြင့္ေကာင္းမည့္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးႏွင့္ ျပည္လမ္းထိပ္တစ္ေနရာတြင္ ရန္ကုန္ဘေဆြသည္ ထိုအခြင့္ေကာင္းကို လက္မလႊတ္ဘဲ သူက ကိုျမလႈိင္၏ကားကို အရွိန္ေလွ်ာ့ေစ၍ သူ၏ လက္တြင္းမွ ေသနတ္ျဖင့္ ကားဒ႐ိုင္ဘာႏွင့္ ယွဥ္ထိုင္ၿပီး လိုက္ပါလာေသာ ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ ေနာက္ေစ့တည့္တည့္ကိုခ်ိန္ကာ ပထမအခ်က္ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လြန္စြာအကင္းပါး၍ အၿမဲမျပတ္သတိကပ္ေနေသာ ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ သူ႕ေရွ႕ကားမွန္ထဲမွ ‘ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္’ စစ္ဝတ္စံု ဝတ္ထားသည့္ လူႏွစ္ေယာက္အနက္ ေခါင္းတံုးဆံေတာက္ႏွင့္ သူက သူ႕အား သူ႕နဖူးပူခနဲျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ပင္ သူသည္ ကားဖင္ထိုင္ခံုေဘး ဒ႐ိုင္ဘာရွိရာဘက္သို႔ သူ႕ကိုယ္ကို လွဲအခ် ေနာက္ထပ္ေသနတ္သံ (၂)ခ်က္ ထပ္ထြက္လာသည္။ ဒ႐ိုင္ဘာကလည္း ကားကို ဘရိတ္အုပ္၍ ကားထဲငံု႔ေနလိုက္သည္။ ကားမွန္ကြဲစမ်ားမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုးကို လြင့္စင္ထိမွန္ၾကသည္။
“ကိုရဲေခါင္ရယ္၊ လူေတြရ႕ဲကံဆိုတာ မွန္ပဲမွန္သလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားလဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို အသိသားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္တာကေတာ့ သူ႕ေနာက္ေစ့တည့္တည့္ကို ပစ္ထည့္လိုက္တာပါပဲဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သူက ကားမွန္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုျမင္လို႔ လွည့္အၾကည့္လိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္တဲ့ က်ည္ဟာ သူ႕ေနာက္ေစ့ကိုမမွန္ဘဲ သူ႕နဖူးကို ရွပ္မွန္သြားတာပဲ”ဟု ႀကိတ္မႏိုင္ ခဲမရ ေျပာျပပါသည္။
ဤကား လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၇၂ခုႏွစ္ခန္႔က ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္မွဴးေအာင္၊ စာေရးဆရာ ရန္ကုန္ဘေဆြႏွင့္ ေျမာင္းျမဘေဆြတို႔သည္ ယိုးဒယားႏိုင္ငံက လန္ဒန္ၿမိဳ႕ ၾသဇာခံၿခံႀကီးအတြင္း လွ်ိဳ႕ဝွက္ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ အသံလႊင့္႒ာနသို႔ ဥကၠ႒ႀကီး ဦးႏုႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရန္ အလာ၊ အသံလႊင့္႒ာန၌ (၃)ရက္မွ်ေနထိုင္သြားၾကစဥ္အတြင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လုပ္ႀကံခံရမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗုိလ္ေနဝင္းအား ႀကံရာပါတစ္ဦး ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု ယူဆရျခင္းမွာ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ဦးတည္ခ်က္အရ ယိုးစြပ္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္၍၊ ထိုအခ်ိန္က သူသည္မ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲေနရသည္။ အာဏာရာထူးရမက္ႀကီးမားလွေသာ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အဆင့္ရွိ ဗိုလ္ေနဝင္းသည္ မိမိ၏ စစ္ဝတ္စံုကို ဝတ္ရတိုင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ အၿမဲျဖစ္ကာ ဆဲဆိုေလ့ရွိသည္။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကာလ တပ္မေတာ္ေသနာပတိရာထူးမွ ဆင္းေပးရကာ အသစ္ဖြဲ႕လိုက္ေသာ တပ္မေတာ္တြင္ ဗိုလ္မွဴးရာထူးျဖင့္ အဆင့္ေလွ်ာ့က် လုပ္ကိုင္ေနရျခင္းကို သူမေက်မနပ္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေသာမတ္စ္၊ ဒုဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး စမစ္ဒြန္းတို႔ လက္ေအာက္တြင္ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမွဴးအျဖစ္ ဗိုလ္မွဴးရာထူးႏွင့္ ေနရသည္။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကာလ၌ သူ႕လက္ေအာက္ရာထူးငယ္ေသာ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းမွဴး ေစာၾကာဒိုးက ယခုဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ႕ထက္အဆင့္ျမင့္ေနျပန္သည္။
လြတ္လပ္ေရး ျပင္ဆင္ခ်ိန္က ကရင္အရာရွိမ်ားသည္ သူတို႔၏ လုပ္သက္ႏွင့္ ပညာအရည္အေသြးအရ ထိုက္တန္ေသာ ရာထူးမ်ားကိုရခဲ့သည္ဟု စမစ္ဒြန္းက သူ၏ မွတ္တမ္းတြင္ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း လြတ္လပ္ေရးရစက စစ္မႈထမ္းသက္ (၁၅)ႏွစ္မွ (၂၀)အထိ ရွိၾကေသာ ကရင္စစ္ဗိုလ္အမ်ားစုသည္ တပ္မေတာ္တြင္ လႊမ္းမိုးေနသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေစာဒိုနီ အျပင္ ကရင္အမ်ိဳးသား ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး (၈)ဦး ရွိေနေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမဂ်ာ(ဗိုလ္မွဴး) ရာထူးသာ ရရွိထားေသာ ဗိုလ္ေနဝင္းအဖို႔ ရာထူးတက္ရန္ အိပ္မက္ပင္မမက္ဝ့ံေအာင္ ဆတ္ဆတ္ခါ နာက်ည္းေနခဲ့သည္။
ထုိ႔ျပင္ ေမဂ်ာရာထူးမွာ သိမ္ငယ္လွ႐ံုမက သူ၏အထက္တြင္ သူ႕ထက္စစ္ဝါရင့္ေသာ သူမ်ားခံေနသျဖင့္ စစ္တပ္မွထြက္ကာ သခင္ဗစိန္၏ ‘တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး’ တြင္ ဝင္လ်က္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရန္ တိုက္တြန္းခဲ့ၾကေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာျပခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဘဝျဖင့္ ဂ်ပန္ေခတ္၌ အတူေနခဲ့စဥ္ ကာလကပင္ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ စ႐ိုက္ဝါသနာကို ေကာင္းစြာသိထားသည္။ သို႔ျဖစ္ေလရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရွိေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ေမဂ်ာေနဝင္းအဖို႔ ရာထူးတိုးတက္ရန္၊ ထိပ္သီးရာထူး ရရွိရန္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီဟု သူေတြးထားဟန္တူသည္။သို႔ျဖစ္သည့္
တဖန္ ထိုေန႔မတိုင္မီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လုပ္ႀကံလိမ့္မည္ဟူေသာ သတင္းအရ အထူးအေစာင့္အၾကပ္မ်ား ႀကိဳတင္ခ်ထားခဲ့သည္။ လုပ္ႀကံမႈ မျဖစ္မီ သံုးပတ္ခန္႔မွ စတင္ကာ လက္နက္မ်ားကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ အရပ္ဝတ္ အရပ္စားႏွင့္ စစ္သားမ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႐ံုးခန္းတဝိုက္ႏွင့္ အတြင္းဝန္႐ံုးတြင္ သတင္းေထာက္မ်ား ေတြ႕ၾကရသည္။ ထိုရဲေဘာ္မ်ားမွာ တပ္ရင္း (၄)မွ ရဲေဘာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဗိုလ္လြင္က လံုၿခံဳေရးကို တာဝန္ယူသည္ဟု ဆိုသည္။
လုပ္ႀကံမႈႀကီးျဖစ္ေသာ ဇူလိုင္လ ၁၉ရက္ေန႔က ထိုရဲေဘာ္မ်ားကို မေတြ႕ရေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤကိစၥ၌ အတြင္းလူက တံခါးဖြင့္ေပးေသာ လုပ္ႀကံမႈႀကီး ျဖစ္သည္မွာ ေသခ်ာလွေပသည္။
ထို႔ျပင္ ေၾကးမံုဦးေသာင္း(ေအာင္ဗလ)က ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလႏွင့္ စက္တင္ဘာလက ထုတ္လႊင့္ေသာ လြတ္လပ္ေသာ အာရွအသံ ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္၌ -
“ဦးေအာင္ဆန္း၏ လံုၿခံဳေရးကို ကာကြယ္ရန္ တာဝန္ေပးထားေသာ အထူးအေစာင့္ ႏွစ္ဦးသည္ အၿမဲတေစ ဦးေအာင္ဆန္း၏ လက္တကမ္းတြင္ရွိပါလ်က္ အခင္းျဖစ္ပြားေသာ ဇူလိုင္လ ၁၉ရက္ နံနက္က မရွိၾကဘဲ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္မွာ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ အစီအစဥ္ဟု မုခ်ယံုၾကည္ ရေလသည္။
ထိုအေစာင့္တို႔မွာ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ လူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လွ်ိဳ႕ဝွက္သက္ေတာ္ေစာင့္မ်ား အျဖစ္ တာဝန္ေပးလိုပါသည္။ စိတ္ခ်ရေသာ ရဲေဘာ္မ်ားေပးပါဟု ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ဗိုလ္ေနဝင္းထံမွ ေတာင္းရာမွ ရရွိခဲ့သည္။
ဗိုလ္ေနဝင္းေပးေသာ သက္ေတာ္ေစာင့္(၂)ဦးျဖစ္သူ ရဲေဘာ္ဘတုပ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ရဲျမင့္တို႔သည္ ေသနတ္ပစ္ လက္ေျဖာင့္သမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေျခာက္လံုးျပဴးႏွင့္ ပစၥတိုကို ၁၀ခ်က္ပစ္လွ်င္ ၈ခ်က္တို႔သည္ ပစ္မွတ္၏ ဗဟိုသို႔ ထိမွန္ေအာင္ ပစ္ႏိုင္သူမ်ားျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ရာသက္ပန္ လူယံုေတာ္၏ ဖ်ာပံုေျပာက္က်ားတပ္မွ ေျပာက္က်ားဗိုလ္၏ လက္စြဲမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
ထိုေန႔ေရွာင္ေနၾကေသာ သက္ေတာ္ေစာင့္(၂)ဦးသည္လည္း ေပ်ာက္သြားသည္။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာမွ အေလာင္းေတြ႕ၾကရသည္။ အလံနီသူပုန္တို႔က သတ္သည္ဟု အမႈပိတ္လိုက္သည္။
ဖဆပလေခါင္းေဆာင္သစ္ ျဖစ္လာသူ အတြင္းဝန္ေဟာင္းဦးတင္ထြဋ္သည္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ရာထူးႏွင့္ စစ္မႈထမ္းစဥ္က လုပ္ႀကံမႈႀကီးတြင္ ဦးေစာ၏ အေပါင္းအပါ မည္သူနည္းဟု သဲလြန္စမ်ား ရွာေဖြခဲ့ေလသည္။ နယူးတိုင္း (The New Time) သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လည္းျဖစ္သူ ဦးတင္ထြဋ္က ဦးေစာႏွင့္ ႀကံရာပါမ်ား အေၾကာင္းကို သူ၏ သတင္းစာ၌ ဖြင့္လွစ္ေရးသားလိုသည္ဟု အေၾကာင္းျပကာ သတင္းေထာက္ခ်ဳပ္အား သတင္းအစအနမ်ားကို လိုက္လံစံုစမ္းရန္ ညႊန္ၾကားခဲ့ေလသည္။ မၾကာပါေပ။ ယင္းသို႔ အမႈေဟာင္းကို ျပန္ေဖာ္ရန္ အားထုတ္သျဖင့္ ဦးတင္ထြဋ္ပါ လုပ္ႀကံခံရကာ အသက္ေပးသြားရရွာသည္။ ဖ်ာပံုမွ ေျပာက္က်ားဗိုလ္၏ လက္ခ်က္ျဖစ္သည္ဟု သိၾကေသာ္လည္း အမႈကို မည္သူမွ မေဖာ္ဝ့ံေခ်။
ဂဠဳန္ဦးေစာႏွင့္ ႀကံရာပါပုဂၢိဳလ္မွာ ဗိုလ္ေနဝင္းျဖစ္သည္ဟု သဲလြန္စ ရွာလိုသူတို႔သည္ ဦးတင္ထြဋ္ႏွင့္ ဦးထြန္းလွေအာင္တို႔၏ ကံၾကမၼာကို ျမင္ေတြ႕ၾကသျဖင့္ အမႈႀကီး၏ သဲလြန္စကို မလိုက္ဝံ့ေတာ့ဘဲ ယေန႔တိုင္ အေျဖမရသည့္ ေမးခြန္းမ်ားအျဖစ္ ႏႈတ္ပိတ္ေနၾကရေလသည္။” ဟူ၍ ေျပာၾကားသြားခဲ့သည္။
၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ‘စိန္ေဗဒါ’ အမည္ျဖင့္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူတကယ္သတ္သလဲ” ဟူေသာ ေမးခြန္းကို တင္ခဲ့ရာ၊ ကိုဘန္ထြန္းဆိုသူက “မၾကာမီကမွ ဒီႏိုင္ငံ(ၿဗိတိန္)ကို ဝင္လာတဲ့ လူႀကီးေတြဆီက ၾကားရတာက သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္းဆိုရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ဗိုလ္ေနဝင္း(ဦး႐ႈေမာင္)တို႔၏ သမီးတို႔ စကားအခ်ီအခ်ေျပာၾက၍ ဦးေနဝင္း၏သမီးက ေဒါသျဖစ္ၿပီး ဂဠဳန္ဦးေစာကို မရွင္းဂန္းေတြ ေပးလိုက္တာ ငါ့အေဖလို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ရွင္းပစ္ခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ပ်ဥ္းမနားက မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဗိုလ္ေနဝင္းက မုဒိမ္းက်င့္တာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သိသြားေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းကို သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသေပါက္ကြဲခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဗိုလ္ေနဝင္းကို လက္သည္တရားခံအျဖစ္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပရန္ မသင့္ေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ စြပ္စြဲေသာ အျခားတံု႔ျပန္မႈမ်ားလည္း ရွိပါေသးတယ္” ဟူ၍ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ …. ဗိုလ္ေနဝင္းအုပ္စု၏ ဆင္ကြက္ထဲ ဝင္ခဲ့မိေသာ ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား အထင္အျမင္လြဲကာ လက္စားေခ်ခဲ့မႈေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေရတိမ္မွာနစ္ခဲ့ရသည္မွာ တုိင္းျပည္ႏွင့္ ျပည္သူလူထုအတြက္း ဆံုး႐ံႈးေၾကကြဲဖြယ္ရာ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ခဲ့ရသည္မွာ မည္သူမွ် ျငင္းမရေသာ အခ်က္ပင္ ျဖစ္ေနေပသည္။