ဖုိးထက္ - ကုိေမာင္စုိး ဘယ္လုိ အိပ္မလဲ


ကိုေမာင္စိုး ဘယ္လိုအိပ္မလဲ
ဖုိးထက္
မတ္လ ၂၆၊ ၂၀၁၄
 
 photo@AungHtet

ကိုေမာင္စိုး က သူ႔ကိုယ္သူ “က်ဳပ္က ဆရာ၀န္ အထူးကု ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမာင္အရင္းေခါက္ေခါက္ၾကီးပါဗ်” လို႔ ေျပာရင္ အတြင္းသိမ်ားကလြဲၿပီး မယံုၾက။ သူနဲ႔ အေပၚယံေလာက္ ေပါင္းေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကေတာ႔ သူ႔ကို ကြယ္ရာမွာ “အလကား သက္သက္ ၾကြားစရာမရိွ ရွာၿပီး ၾကြားတဲ႔ လူ ဘဲ” ဟု ေျပာတတ္ေသးသည္။ ေျပာသူေတြ မလြန္။ ကိုေမာင္စိုးကလဲ လြန္သည္။ ဆရာ၀န္ေမာင္ဆိုေပမယ္႔ ပါရာစီတေမာေတာင္ မီလီဂရမ္နဲ႔ ေဆးျပင္းအားကို ေျပာၿပီဆိုလွ်င္ မသိေတာ႔။ ေ၀၀ါးကုန္ၿပီ။

“ဆရာ၀န္ရဲ႕ ေမာင္ျဖစ္တိုင္း က်ဳပ္က ဆရာ၀န္ေတြလို ေဆးေတြ၊ ေရာဂါေတြကို ခြဲျခမ္းစိပ္ျဖာ သိရမွာလားဗ်…မွတ္ေတာင္ ထားရအံုးမယ္” ဟု သူက ျပန္ပက္တတ္သည္။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔မွာ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပါတ္သက္ရင္ ေကာင္းကြက္ေလး တစ္ခုေတာ႔ ရိွသည္။ သူ႔ ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ သူ ဂရု အလြန္စိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဂရုစိုက္ပံုကလဲ ေနမေကာင္း တစ္ခုခု ျဖစ္တာနဲ႔ သူ႔ အမေတြဆီကို ဖုန္းဆက္ေမးေတာ႔သည္။ ငါ႔..ဘယ္က ဘယ္လို..ဒီက ဘယ္ညာ စသည္ျဖင္႔ ဖံုးထဲကေန စံုစိေနေအာင္ ေမးသည္။ ေရျခားေျမျခားေရာက္ေနေသာ ေမာင္ကို အမဆရာ၀န္ အထူးကု ႏွစ္ေယာက္က ပူၾကေပမယ္႔ အဆံုးသတ္ အေျဖကေတာ႔ “ေပါ႔မေနနဲ႔ ေဆးရံုသြားျပ။ ပိုက္ဆံ တြက္မေနနဲ႔။ ေနမေကာင္းရင္ နင္႔ကို ဘယ္သူမွ ၾကည္႔ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုတာနဲ႔ အဆံုးသတ္သည္။

တစ္ခါက အမႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔ ဖုန္း consultant လုပ္တာနဲ႔တင္ မၿပီး ျပတ္တာ ရိွခဲ႔ဘူးသည္။ မွတ္မွတ္ရရ..မရိုေသစကား။ နားနဲ႔ မနာ ဖ၀ါးနဲ႔နာပါလို႔ ေျပာရမွာဘဲ။ ကိုေမာင္စိုး အိမ္သာတက္တိုင္း ေသြးစပါျခင္း ျဖစ္သည္။ အစပထမေတာ႔ သူ ၀မ္းခ်ဳပ္လု႔ိ ေနမွာပါေလ ဆိုၿပီး သူ႔၀မ္းမွန္ေအာင္ ဂရုစိုက္သည္။ သေဘၤာသီး တစ္လံုးလံုး တစ္ထိုင္တည္း စားျပစ္သည္။ ႏြားႏို႔ ႏွစ္ခြက္ ေမာ႔သည္။ ေနာက္ရက္ မနက္ အလုပ္ေတာင္ မသြားႏိုင္ဘဲ ၀မ္းေတြသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေသြးစ၊ ေသြးနေတြက ပါဆဲ ပါျမဲ။ ပိုေတာင္ ဆိုးလာတယ္လို႔ ထင္ရသည္။ ဓာတ္ဆားရည္ေတြေသာက္ၿပီး သူ႔၀မ္း ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားေပမယ္႔ သူ႔၀မ္းမွာ ေသြးစေလးေတြ ပါဆဲ။ ကိုေမာင္စိုး သူ႔အမေတြဆီကို ေရးၾကီးသုတ္ျပာ ဖုန္းေခၚေတာ႔သည္။

သူ႔ အမေတြက ေမးခြန္းေတြစံုစိေနေအာင္ေမးသည္။ ၀မ္းမွန္လား။ လိပ္ေခါင္းလား။ လိပ္ေခါင္း မဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ႔ ကိုေမာင္စိုးက “ဟ..ငါသိပါတယ္ဟ။ လိပ္ေခါင္းမဟုတ္ဘူး” လို႔ ပိတ္ေျပာလိုက္သည္။ ဒါဆို ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ “ေျဖးေျဖး စဥ္းစားၿပီး ေျပာစမ္းဆိုေတာ႔” မွ သူျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ အေတာ္မ်ားေနၿပီဘဲ။ အဆိုးဆံုးက သူ႔ဗိုက္ထဲက အူေတြက အလိပ္လိုက္ အလိပ္လိုက္ အထက္ကို တက္တာလိုလို၊ ေအာက္ကိုဘဲ ေခါက္ဆင္းသြားတာလိုလို၊ အစာအိမ္ထဲကဘဲ လွဳပ္တာလိုလိုနဲ႔ ဘာမွန္းမသိဘဲ သူ႔၀မ္းထဲက လွဳပ္ေနတတ္တယ္လို႔ ေျပာမိလိုက္သည္။

“ဟဲ႔…ေနအံုး..ေနအံုး..ေသခ်ာတယ္ေနာ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ” လို႔ေမးျပန္ေတာ႔ “အေတာ္ၾကာၿပီဟ” လို႔ မေရမရာ ေျဖသည္။ တစ္ဖက္က အမႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ “ဒါဆို ေလာေလာဆယ္ ၀မ္းမွန္ေအာင္ ဂရုစိုက္။ ဗိုက္ေတာ႔ မနာဘူးမို႔လား။ အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ အရမ္းနာလာရင္ ေဆးရံုသာ သြား။ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ၿပီး နင္႔ကို အီးေမးလ္ျပန္ပို႔မယ္” ဆိုကာ သူတို႔ ဆရာၾကီးေတြဆီ ေမးစမ္းသည္။ စာေတြ ျပန္ဖတ္သည္။

သူတို႔ ေမာင္ေတာ္ေမာင္ ေျပာပံုအရဆိုရင္ အူမၾကီး ကင္ဆာမ်ားလား။ ဒီေကာင္က အစားအေသာက္ အခ်ိန္မမွန္၊ ေတြ႔ကရာစားတာနဲ႔မ်ား အစာအိမ္ထဲမွာ အနာေပါက္ေနသလား။ ဒါမွ မဟုတ္ အစာေဟာင္းစြန္႔တဲ႔ လမ္းမွာ ကင္ဆာၾကိတ္လိုမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္တာလား…လားေပါင္းမ်ားစြာျဖင္႔ အေ၀းကေန ဘယ္လိုမွ အေျဖထုတ္မရခဲ႕။ “ကိုင္း..နင္ခြင္႔သာ ယူၿပီး ျပန္လာခဲ႔ေတာ႔။ ဒီမွာ ေသခ်ာ စမ္းသပ္ရေအာင္။ နင္လဲ အဲဒီမွာ ဘာမွ သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္မက်ခင္ ကုၾကရေအာင္” ဆိုၿပီး သူ႔ကို ျပန္ေခၚသည္။

    ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္ေတာ႔ သူတို႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ဆရာ၀န္ အထူးကုၾကီးေတြ၊ ပေရာဖက္ဆာၾကီးေတြကိုဘဲ ဘယ္ဆရာၾကီးနဲ႔ ဆိုရင္ ပိုအဆင္ေျပမယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္ဟာ စမ္းသပ္တာ ပိုေကာင္းတယ္ဟု စီစဥ္ကာ အာထရာေဆာင္း ရိုက္သည္။ အစာေဟာင္းစြန္႔လမ္းေၾကာင္းထဲကို မွန္ဘီလူးျဖင္႔ ၾကည္႔သည္။ သူ႔အမ အလတ္ သူငယ္ခ်င္း အစာအိမ္ အထူးကုနဲ႔ ျပေတာ႔ ဆရာက သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ဆိုေတာ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ စမ္းသပ္ေပးသည္။

စမ္းသပ္ ခန္းထဲမွာ အမသူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ရယ္။ သူရယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဆရာ႔ လက္ေထာက္ ကိုေမာင္စိုးထက္ ငယ္ပံုရသည္႔ ဆရာ၀န္ အကူေလး တစ္ေယာက္ရယ္ဘဲ ခ်န္ခဲ႔သည္။ သူ႔အမေတြကိုပင္ ဆရာက အျပင္ထြက္ခိုင္းသည္။ သူ႔ကို ဆရာက ဘာျဖစ္သလဲ။ ေသြးပါတာ ၾကာၿပီလား။ ဗိုက္ထဲက နာသလား။ ၀မ္းသြားရတာ ခက္သလား။ အခ်ိန္မွန္လား။ စံုစိေနေအာင္ ေမးသည္။ ေနာက္ၿပီး …ကန္ေတာ႔ပါရဲ႕..သူ႔ အစာေဟာင္း စြန္႔ေသာ အေပါက္ထဲကို လက္အိတ္စြပ္ၿပီး အားရပါးရ ႏိွဳက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္က စမ္းသပ္ရင္း ပါးစပ္ကလဲ သူ႔တပည္႔ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ေလးကို “ေတြ႔လား..ႏိုင္ငံျခားမွာ အေနလဲၾကာ၊ ပညာတတ္လဲ ျဖစ္လို႔ ဆရာ စမ္းသပ္လို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေနေပးတာ။ မင္းေတြ႔ပါလိမ္႔မယ္..နယ္ဘက္က လူေတြဆိုရင္ စမ္းရတာ သိပ္စိတ္ညစ္စရာဘဲကြ။ ဒါေပမယ္႔ စိတ္ရွည္ရမွာေပါ႔ကြာ။” ဟု သင္ေပးေနသည္။ တကယ္ေတာ႔ ကိုေမာင္စိုးကို ေျမွာက္တာလိုလို၊ သူ႔တပည္႔ကိုဘဲ သင္တာလိုလိုနဲ႔ အားရပါးရ ေမႊေႏွာက္စမ္းသပ္ ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ဆရာက သူအားရေတာ႔ အျပင္ထြက္သြားသည္။ သူ႔အမေတြနဲ႔ တိုးတိုး တိုးတိုး ေျပာေနတာ ၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ႔ ျပန္၀င္လာသည္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ကို ရွင္းျပသည္။ “ခင္ဗ်ား စအို အ၀မွာ အနာေလး ေတြ႔တယ္ဗ်။ အိမ္သာတက္ၿပီး သန္႔စင္တဲ႔ ေနရာမွာလဲ စကၠဴသံုးပံုရတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ႏွစ္လေလာက္ ေရေျပာင္းသံုးဗ်ာ။ စကၠဴနဲ႔ ဆိုေတာ႔ အနာေဖးေလး တက္လိုက္။ ပြတ္မိလိုက္။ ေသြးထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနပံုရတယ္။ အစာေဟာင္း လမ္းေၾကာင္းမွာေတာ႔ မသၤကာစရာ အလံုး၊ ဘာညာ မေတြ႔ဘူး။ စိတ္မပူပါနဲ႔။ အားလဲ မနာနဲ႔။ ခင္ဗ်ား အမနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ။ ကိုင္း.. ကိုင္းရၿပီေနာ္” လို႔ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ရွင္းျပ ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။

အိမ္အျပန္လမ္း ေမာင္ႏွမေတြ ျပန္လာေတာ႔ လမ္းမွာ ဘၻက္ရည္၀င္ေသာက္ၾကသည္။ အမ ႏွစ္ေယာက္ကသူ႔ကို ဘယ္ ညာ ပိတ္ထိုင္ၿပီး “ဟဲ႔ ေမးအံုးမယ္။ စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္။ ေဒါသလဲ မထြက္နဲ႔။ ငါတို႔က ဆရာ၀န္ေတြဆိုေတာ႔ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေပါ႔ဟယ္” လို႔ စကားစသည္။ “ကိုင္း..ေမးမွာသာ ေမးစမ္းပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ” လို႔ ျပန္ေမးေတာ႔ “နင္ လိင္တူ မဆက္ဆံပါဘူးေနာ္” တဲ႔။ ကိုေမာင္စိုး ေသာက္လက္စ လၻက္ရည္ေတြ ဖူးဆိုၿပီး အကုန္ျပန္ထြက္သြားသည္။ ေႀသာ္…ဒါေၾကာင္႔ ဟိုဆရာနဲ႔ ဒင္းတို႔နဲ႔ တိုးတိုး တိုးတိုး ျဖစ္ေနတာကိုးလို႔ ဆက္စပ္ေတြးမိလိုက္သည္။ “ဟ..ငါေခတ္မွီတယ္ ဆိုေပမယ္႔ အဲဒီဘက္မွာေတာ႔ စိတ္က ပံုမွန္ပါဟာ။ နင္တို႔ေမးမွဘဲ ငါ႔ကိုယ္ ငါေတာင္ မသတီေတာ႔ဘူး။ လိင္လဲ မတူဘူး။ လိင္လဲ မကြဲဘူး။ အိုေက..” လို႔ ပိတ္ေျပာရသည္။

ဒါကိုဘဲ သူ႔အမအၾကီးက “ေအးေလ..ငါတို႔က ေမးသင္႔လို႔ ေမးရတာပါ။ မဟုတ္ၿပီးေရာေပါ႔။ ဟုတ္တယ္ဆိုရင္လဲ အစြပ္သံုးေပါ႔။ တူတူ ကြဲကြဲ အစြပ္သံုးတာ ပို Safe ျဖစ္တာေပါ႔။ဟုတ္ဘူးလား မလတ္ရယ္” လို႔ စစ္ကူေခၚ အထြန္႔တက္ေနလို႔ “ကိုင္း ..ေတာ္ေတာ႔ ျပန္မယ္” ဟု ထျပန္ခဲ႔ရသည္။

ေနာက္ေတာ႔လဲ ကိုေမာင္စိုး အဆင္ေျပသြားသည္။ ၀မ္းမွန္ေအာင္ ဂရုစိုက္သည္။ စကၠဴနဲ႔ အရမ္းၾကီး အၾကမ္းၾကီး မသန္႔စင္ေတာ႔။ ေရသံုးသည္။ အစာအခ်ိန္မွန္စားသည္။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီအူလွဳပ္သည္းလွဳပ္၊ ၀မ္းတြင္း ေသြးပါ ကိစၥ ျပတ္သြားသည္။ ဒါက ကိုေမာင္စိုး က်န္းမာေရးမွာ ေဆးရံု ေဆးခန္း ၾကီးၾကီးမားမား စမ္းသပ္ ကုသလိုက္ရျခင္းသာ။

အရင္ကေတာ႔ ကိုေမာင္စိုး ဆိုတာ မိသားစုထဲမွာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္။ ဖ်ားတာ နာတာ မရိွသေလာက္။ သူငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ မနက္မိုးလင္းကေန ညေန ေဘာလံုး မျမင္ရေတာ႔သည္ အထိ ေဘာလံုးကန္သည္။ ေခၽြးေတြ တလံုးလံုးနဲ႔ ေရလဲ ခ်ိဳးတာဘဲ။ တစ္ခါမွ မဖ်ား။ အိမ္နဲ႔ ေက်ာင္း ခုႏွစ္မိုင္ေလာက္ကို စက္ဘီး စီးၿပီး ေက်ာင္းသြားသည္။ အိမ္ျပန္သည္။ ညေန ေဘာလံုး ကန္ေသးသည္။ ညက်ေတာ႔ စာၾကည္႔စားပြဲ အၿပီးမွာ ဂစ္တာေလး ေဒါင္ေဒါင္ ဒင္ဒင္က ေခါက္ေသးသည္။ အိပ္ေရးပ်က္လို႔ ႏံုးတာ၊ လူမလန္းတာ တစ္ခါမွ မျဖစ္။

ဆရာဦးေအာင္သင္းရဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲကို သူနားေထာင္ဘူးသည္။ “ကေလးေတြက ျဖစ္…ျဖစ္…ျဖစ္…ပ်က္ အဲဒီလို သြားတာကြ။ နည္းနည္း အသက္ၾကီးလာေတာ႔။ ျဖစ္…ျဖစ္ …ပ်က္ ကြ။ ထပ္ၿပီး အသက္ၾကီးလာေတာ႔ ျဖစ္….ပ်က္ ကြ။ အဲ..ေနာက္ေတာ႔ ျဖစ္…ပ်က္…ပ်က္…ပ်က္..ပ်က္..ပ်က္ ဆိုရင္ေတာ႔ ဂန္႔တာဘဲ ေမာင္တို႔ေရ” လို႔ ေျပာတာ ၾကားဘူးသည္။

ဆရာၾကီး ေျပာသလိုသာ ဆုိရင္ ကိုေမာင္စိုးလဲ “ျဖစ္….ပ်က္…ပ်က္…” အဆင္႔ေရာက္ေနသလား မသိေတာ႔။ အရင္လို မဟုတ္ေတာ႔။ နည္းနည္းေလာက္ တစ္ေနကုန္ အလုပ္ ရွဳပ္တာနဲ႔ ညေနမွာ လူက လံုး၀ ေဒါင္းေနၿပီ။ ငယ္ငယ္က ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္း ပင္ပန္း ေခါင္းခ်ၿပီး ရွစ္နာရီေလာက္ အိပ္လိုက္တာနဲ႔ အဆင္ေျပသည္။

ေျခေထာက္ေတြက အဆိုးဆံုး။ အရင္က ေဘာလံုး ကန္တာမ်ား ညိုသက်ဥ္းျခင္းေတာင္ ဆိုင္ၿပီး ရိုက္ရဲေလာက္ေအာင္ ကိုေမာင္စိုးက သတိၱေကာင္းသည္။ ဘာေျခသလံုး အကာမွ မပါဘဲ သံခြာ ေဘာလံုး ကန္ဖိနပ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးကန္သည္။ အခုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္မ်ားရင္ကိုဘဲ ညေနဆိုရင္ သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို အပိုၾကီးေတြလို႔ကို ျမင္ခ်င္လာသည္။ ကိုက္…ခဲ..ေညာင္း…ညာ။

အဆိုးဆံုးက ကိုေမာင္စိုး အရင္လို လြယ္လြယ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္တတ္ေတာ႔ျခင္း။ ဒါေတာ႔ သူ႔အေမ၀ဋ္လည္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူငယ္ငယ္တံုး သူ႔အေမက “ငါ႔ဟယ္..ည..ည အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ဘူး” လို႔ ေျပာရင္ ကိုေမာင္စိုးက ပ်က္ရယ္ အျပဳဆံုး။ “အိပ္တာဘဲဗ်ာ။ ေခါင္းခ် အိပ္ေပါ႔။ ပင္ပန္း အိပ္ေပါ႔။” လို႔ ေစာဒက တက္တတ္သည္။ သူ႔အေမကေတာ႔ “ေအးပါ..အခုေတာ႔ ေျပာထားေပါ႔။ နင္အသက္ၾကီးမွ သိမယ္” လို႔ ျပန္ေျပာသည္။ အခုေတာ႔ အေမ႔စကားေတြ မွန္ေနၿပီ။ ဘယ္သူ၊ ဘယ္၀ါ၊ ဘယ္အေၾကာင္း အရာမွ မေတြးပါဘဲ ကိုေမာင္စိုး သူ႔အိပ္ရာေပၚမွာ တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔။ ညဘက္ ညဘက္ မနက္ တစ္နာရီ။ ႏွစ္နာရီ။ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရ။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ပူပင္တာေတြရိွလားဆိုေတာ႔လဲ သူက အပူ၊ အေလာင္ေတြနဲ႔ ေ၀းေ၀းေနေသာသူ။ သူ႔ကို ပူေလာင္မွဳ ေပးတယ္လို႔ ထင္ရင္လဲ ဘယ္သူ႔ကို မဆို သူ႔ဘ၀ထဲက ဆြဲထုတ္ျပစ္ခဲ႔ေသာသူ။ အားမနာတတ္သူ။

ဒီေန႔ညလဲ ကိုေမာင္စိုး အိပ္မေပ်ာ္ျပန္။ ၿပီးေတာ႔ သူ႔ ကိုယ္ခႏၶာၾကီး တစ္ခုလံုးလဲ အလုပ္ပင္ပန္းထားလို႔ လား မသိ။ တစ္ကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲေနသည္။ ေခါင္းကလဲ ကိုက္ခ်င္သလိုလို။ အိပ္မေပ်ာ္မယ္႔ အတူတူ သူ႔ေခါင္းရင္းက ေတြ႕ရာ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ဆြဲလိုက္သည္။ ဘာစာအုပ္လဲ ၾကည္႔မေနေတာ႔ဘဲ ေတြ႔ရာ စာမ်က္ႏွာကို လွန္လိုက္ေတာ႔ နိမိတ္ၾကီးေလးပါးကို ဘုရားေလာင္း သိဒိၶတၳမင္းသားက ျမင္ေတာ္မူေသာ အခန္း။ သူအို…သူနာ..သူေသ..ရဟန္း ေလးေယာက္ကို ေတြ႔တာနဲ႔ ေလာကၾကီးကို သတိျပဳ၊ ရဟန္းဘ၀ကို အားက်ၿပီး သံသရာ ထြက္လမ္းရွာရင္း သတၱ၀ါေတြကိုလဲ ကယ္တင္ခဲ႔သတဲ႔။ ဟယ္…ဆိုၿပီး လက္ထဲက စာအုပ္ကို ခ်ထားလိုက္သည္။

မီးကိုမွိတ္ၿပီး ကိုေမာင္စိုး သူ႔မ်က္စိႏွစ္လံုးကို အတင္းပိတ္သည္။ အိပ္ေတာ႔ အိပ္ေတာ႔ မနက္ အလုပ္သြားရမယ္။ အလုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္စရာရိွတယ္လို႔ စိတ္က လိုက္ေတြးေနသည္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး..အလုပ္အေၾကာင္း လိုက္ေတြးေနရင္ အိပ္ေပ်ာ္မယ္ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။  ထြက္ေလ..၀င္ေလ ေလး ရွဴမွဘဲ။ ေဟာဗ်ာ..ခုမွ ဒူးေတြ ကိုက္လိုက္တာေနာ္။ အဲဒီေက်ာကနာနာေနတာလဲ ေသရာပါမယ္ ထင္တယ္။ ဟိုဘက္ ေစာင္းအိပ္အံုးမွဆိုၿပီး သူ႔ ကိုယ္ခႏၶာၾကီးကို အေစာင္းမွာ “ဟာ..ဒါက ငါေစာင္းႏိုင္ေသးလို႔။ ေနာင္ ငါ ေရာဂါေတြ ျဖစ္တာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အသက္ၾကီးလာလို႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေစာင္းႏိုင္ေတာ႔ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အို..ရွဳပ္တယ္..ဘယ္လိုမွ မလုပ္ဘူး။ အခု ဒီဘက္ေစာင္းတာ မေကာင္းဘူး။ ဟိုဘက္ ျပန္ေစာင္းမယ္” ဆိုၿပီး ျပန္လွည္႔ျပန္သည္။

“ေတာက္…ဒါေလး အိပ္ဖို႔ကို ဒီေလာက္ ဒုကၡမ်ားတာ။ ကိုင္း…နင္ေသေတာ႔ပါမယ္တဲ႔။ နင္ ဒီလို ဟိုဘက္လွည္႔လို႔ ရပါ႔မလား။ ဒီဘက္ ျပန္လွည္႔ခ်င္လို႔ေကာ ရပါ႔မလား။ နင္႔ ကိုယ္ခႏၶာၾကီး နာေနတာကိုေရာ ဘယ္လို လုပ္မွာလဲ” လို႔ အေတြးေတြ ဆက္ၿပီး ကိုေမာင္စိုး စိတ္တိုသြားသည္။ ကိုင္း..ဒီေလာက္ေတာင္ ရိွလွတယ္။ မအိပ္ဘူးကြာ။ ထေတာ႔ ဘာျဖစ္လဲ ဆိုၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္ကို ေဇာင္႔ေဇာင္႔ ေအာင္႔ေအာင္႔ျဖင္႔ ထထြက္သြာသည္။

ေသခ်ာတာက ဒီတစ္ညကို ကိုေမာင္စိုး မအိပ္ဘဲ ေနလုိက္လို႔ ရပါလိမ္႔မည္။ ဒါေပမယ္႔ သူလြန္ဆန္လို႔ မရတဲ႔ အိပ္စက္ျခင္းကို ဒီလို ထထြက္သြားလို႔ မရဘူးဆိုတာ သိရင္ ဒီလူ ဘယ္လို တံု႔ျပန္မလဲဆိုတာ သူ႔အမေတြလဲ အၾကံမေပးႏိုင္၊ သူလဲ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ အခုအခ်ိန္အထိ မသိေသး။ ဒီလူက သိဖို႔ေတာ ႔ စိတ္ဆႏၵ ရိွဟန္တူပါသည္။ ဒါေပမယ္႔ “လူဆိုတာကလဲ ေကြးေသာလက္မဆန္႔ခင္၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္ဗ်”  လို႔ ဖိုးရာဇာၾကံစုပ္နည္း သူ႔ကို သြားေျပာရင္ ေတြ႔ကရာနဲ႔ လိုက္ထု ေလမည္လား မသိ။