ေလာအယ္စုိး - ဇာသျပင္
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၊ ၂၀၁၅
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၊ ၂၀၁၅
ေခ်ာင္း႐ိုးတေလွ်ာက္ ေလွာ္ေခတ္ေနၾကေသာ ေလွငယ္မ်ား။ ‘တဘံုးဘံုး’ႏွင့္ အိုး႐ိုက္ေနသည့္အသံ။ အျပန္အလွန္ ေအာ္ ဟစ္ၿပီး ကေလးငယ္မ်ားတို႔၏ ညေနခင္းအခ်ိန္ ကစားေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္းေတြ။ ‘မုန္႔လက္ေဆာင္း ေသာက္ၾကဦး မလား’ ဆိုေသာ ရြာကိုလွည့္၍ ဦးေခါင္းေပၚတြင္ ေစ်းမုန္႔ဗန္းႀကီးႏွင့္ မုန္႔သည္။
ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးေအာက္မွ မီးခိုးေငြ႕ တလူလူထြက္ေနေသာ အိုးဖိုႀကီးမ်ား။ ရင္ထဲမွ တမ္းတျခင္းမ်ားအျပင္၊ လြမ္းေမာ ခြင့္ေပးပါ ‘ဇာသျပင္’။ မြန္ဘာသာလား၊ ဗမာစကားမွ ဆင္းသက္လာသည္ပဲလား၊ ‘ဇာသျပင္’ ဆိုသည့္အဓိပၸါယ္ကို ယေန႔ တိုင္ ကြၽန္ေတာ္မသိခဲ့ပါ။ လသားအရြယ္မွ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သည္အထိ ကြၽန္ေတာ္ရွင္သန္ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာရြာသည္ ကရင္ျပည္နယ္၊ ဘားအံၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ဇာသျပင္ဆိုေသာရြာ ျဖစ္သည္။
ဂ်ဳိင္းျမစ္ႏွင့္ ဇာသျပင္ေခ်ာင္း႐ိုးတို႔သည္ ကြၽန္ေတာ္၏ ဇာသျပင္ရြာသို႔ျဖတ္သန္း၍ စီးဆင္းသြားသည္။ ဗမာလူမ်ဳိး အမ်ားစု တို႔က ရြာ၏အေရွ႕ဘက္ကမ္းတြင္ ေနထိုင္ၿပီး၊ မြန္လူမ်ဳိးႏွင့္ အိႏၵိယအႏြယ္ဝင္လူမ်ဳိးမ်ားက အေနာက္ဘက္ကမ္းတြင္ ေနထိုင္ ၾကသည္။ အေရွ႕ဘက္ကမ္းတြင္လည္း မြန္လူမ်ဳိးႏွင့္ အိႏၵိယအႏြယ္ဝင္လူမ်ဳိးမ်ား ေရာေႏွာကာေနထိုင္ၾကသည္။
ဝန္ထမ္းျဖစ္သူ မိခင္၏သားျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း ျမစ္႐ိုး ေခ်ာင္း႐ိုးတေလွ်ာက္ရွိ သစ္ပင္မ်ားကဲ့သို႔ က်န္းမာ ေရးဆရာမ မိခင္ျဖစ္သူ ေရႊ႕ေျပာင္းရေသာေဒသ၊ ေက်းရြာအသီးသီးသို႔ လိုက္ပါရသည္။ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိ။ မိဘႏွစ္ပါးတို႔သည္ၾကံဳေတြ႕ရင္ဆိုင္ရေသာ ႐ုန္းကန္မႈမ်ားၾကားမွ သားသံုးဦးျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုမ်ားအား ႀကိဳးစား၍ ႏွစ္ပတ္ တခါ၊ သို႔မဟုတ္ တလလွ်င္ တႀကိမ္ေလာက္ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ရွိ ခရစ္ယာန္ဝတ္ျပဳကိုးကြယ္ရာ ဘုရားေက်ာင္းသို႔ပို႔ကာ တနဂၤ ေႏြ ဘုရားဝတ္ျပဳျခင္း၊ သမၼာက်မ္းစာ သင္ၾကားခံရန္အလို႔ငွာ ဂ်ဳိင္းျမစ္႐ိုးေပၚတြင္ စုန္ဆန္ ခုတ္ေမာင္းေသာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ကို စီးၿပီး ခရီးျပဳတတ္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ထိုစဥ္က ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕သည္ ကမၻာေပၚတြင္ အႀကီးမားအစည္ကားဆံုး ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ပမာပင္ ထင္မွတ္ခဲ့ သည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုႀကီးမ်ား၊ ၿမိဳ႕ကိုပတ္၍ခရီးသည္မ်ားကိုတင္ကာ သြားေနၾကသည့္ ဘတ္စ္ကားႀကီးမ်ား။ တခါ ‘မင္းမင္းစာေပ’။ ေမာ္လၿမိဳင္ သေဘၤာဆိပ္ခံ အနီးတဝိုက္တြင္ မုတၱမဘက္သို႔ ကူးၾကမည့္ ကိုး႐ိုးကားယားႏိုင္လြန္းလွေသာ ကုိယ္ခႏၶာကို အ ဝတ္ ပိတ္စႀကီးမ်ားျဖင့္ စည္းေႏွာင္ထားၾကသည့္ ေမွာင္ခိုေရာင္းဝယ္ေရးျပဳသူမ်ား။ သူတို႔တေတြကေတာ့ ဝမ္းစာေရးေမာဟ မ်ားျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုစိုက္ပံုမရ။
‘ပါးပါ -- ဟိုမွာ တကိုယ္လံုး အဝတ္ေတြပတ္ထားတာ ဘာေၾကာင့္လဲ’ ဟု ကြၽန္ေတာ္က ဖခင္ျဖစ္သူကို ေမးမိေသာအခါ
‘ရွာေဖြေရးေတြ၊ ကပ္စတမ္ (Custom) ေတြ မဖမ္းရေအာင္ေပါ့ ငါ့သားရယ္’ဟု ဖခင္က ျပံဳး၍ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျဖ၏။
ျခေသ့ၤတံဆိပ္ကို အက်ႌလက္ေမာင္းေပၚတြင္ ကပ္၍တပ္ဆင္ထားသည့္ ‘အေကာက္ခြန္’ ဆိုေသာ ‘ကပ္စတမ္မ်ား’ ကို ငယ္စဥ္က ကြၽန္ေတာ္ အလြန္မုန္းတီးရြံရွာသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခရီးျပဳစီးေသာ ဇာသျပင္ေက်းရြာႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕သို႔ ေျပးဆြဲေသာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္မ်ားတို႔ကို ထိုစဥ္က တင္းမာခက္ထန္သည့္ မ်က္ႏွာထား၊ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ား လြယ္ထား ေသာ ျခေသ့ၤတံဆိပ္လက္ေမာင္းေပၚတြင္ ကပ္ထားသည့္ လူစု။ တခါတရံ အမ်ဳိးသမီးမ်ားပင္ ပါေသးသည္။ ထိုအမ်ဳိး သမီးႀကီးမ်ားက လက္နက္ကိုင္ထားသည္လား၊ ခါးတြင္ ခ်ိတ္ထားသည္လား ကြၽန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့။
ဂ်ဳိင္းျမစ္ျပင္လယ္တြင္ ခရီးသည္တို႔၏ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္မ်ားကို တားသည္။ၿပီးေတာ့ ၎တို႔၏ စြမ္းအားျမင့္ေသာ အင္ဂ်င္ ႀကီးမ်ားတပ္ထားသည့္ ေရယာဥ္အေသးစားေပၚမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာ္ေတာ္ေပၚသို႔တက္လာၿပီး ခရီးသည္တို႔၏ အႀကီး အ ေသးေသာအိတ္မ်ားတို႔ကို ေမႊေႏွာက္ စစ္ေဆးသည္။ အစည္းလိုက္ေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ တင္သြင္းလာသည့္ အမ်ဳိးသမီးဝတ္ ထမီမ်ား၊ ေရာင္စံု ရွပ္အက်ႌမ်ား၊ စတီးခ်ဳိင့္မ်ားတို႔ကို သိမ္းဆည္းယူေဆာင္သြားတတ္ၾကသည္။ မ်က္ရည္လည္ရႊဲႏွင့္ အမ်ဳိး သားႀကီး၊ အမ်ဳိးသမီး ႀကီးငယ္ ပစၥည္းပိုင္ရွင္မ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားကို ယေန႔တိုင္ ကြၽန္ေတာ္မေမ့ပါ။
‘ပါးပါ၊ သူတို႔တေတြ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီပစၥည္းေတြကို လုယူသြားရတာလဲ’ ဝမ္းနည္းေသာေလသံျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ေမးေသာ အခါ -
‘အေကာက္ခြန္မဲ့ ေမွာင္ခိုပစၥည္းလို႔ထင္ရင္ ဒီကပ္စတမ္ေတြက သိမ္းတာပဲ။ ငါ့သားရယ္ သူတို႔ကို အစိုးရက ခိုင္းတာေပါ့’
ကြၽန္ေတာ္၏ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ညီငယ္ႏွစ္ဦးကလည္း ထိုျမင္ကြင္းတို႔ကို စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ျမင္ခဲ့ရသည္။
‘ပါးပါ သူတို႔က အစိုးရဝန္ထမ္းဆိုၿပီး ဘာေၾကာင့္ ဓားျပအလုပ္လုပ္တာလဲ’ ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေစာဒကတက္မိေသာအခါ ဖခင္ႀကီးသည္ ေတြေဝျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ ဂ်ဳိင္းျမစ္ေရျပင္ႀကီးကိုသာ ေငး၍ ၾကည့္ေနေတာ့သည္။
ထိုလက္နက္ကိုင္ ကပ္စတမ္မ်ားမွ ပစၥည္းမ်ားသိမ္းဆည္း၍ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွဆင္းသြားၾကေသာအခါ ခရီးသည္မ်ားထဲမွ ငိုသူ က ငို၊ က်ိန္ဆဲေသာသူက က်ိန္ဆဲႏွင့္ေအးျမေသာ ျမစ္ျပင္ေပၚဝယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔စီးလာေသာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ႀကီး ဗေလာင္ ဆူကာ ေသာကမီးတို႔ျဖင့္ ပြက္ပြက္ေလာင္ေနေတာ့သည္။
ရွစ္ႏွစ္သားအရြယ္ျဖစ္ေသာ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္သည္ ‘အစိုးရက ဘာလို႔ ဒီဓားျပေတြကို အလုပ္ေပးထားၿပီး လက္နက္ေတြ အပ္ထားသလဲ’ ဟု ေတြးမိခဲ့သည္။
မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဖခင္အပါအဝင္ ဇာသျပင္ေက်းရြာမွ လူထုအေတာ္မ်ားမ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ပစၥည္းမ်ားကို ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာင္းဝယ္ၾကသည့္ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ အရင္းအႏွီးမရွိေသာသူမ်ားက ထိုင္းျမန္မာနယ္ စပ္မွ ဇာသျပင္ေက်းရြာအနီးအထိ ေမွာင္ခိုပစၥည္းမ်ားကို ထမ္း၍၊ အထမ္းသမားဘဝျဖင့္႐ုန္းကန္ကာ မိသားစု၏ဝမ္းေရးမ်ားကို ေျဖရွင္းၾကသည္။ ကပ္စတမ္တို႔၏ရန္အျပင္ပစၥည္းသယ္ရာ လမ္းတေလွ်ာက္ အစိုးရစစ္ေၾကာင္းမွေပးေသာ ေဘးဒုကၡ၊ ဓား ျပတို႔၏ ရန္စြယ္အသီးသီးတို႔ကလည္း တမ်ဳိးႏွင့္တမ်ဳိး မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ လူးလွိမ့္ကာျဖင့္ ခံၾကရရွာသည္။
‘ငါ့သားေရ၊ ပါးပါ ဒီတေခါက္ အဆင္ေျပရင္ မိသားစုအတြက္ အိမ္တလံုးေမာ္လၿမိဳင္မွာ ဝယ္မယ္’မိခင္ႀကီးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကို သံုးဦး၊ ေဒသအေခၚ ‘ေတာင္ေပၚတက္’ဆိုသည့္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္သို႔ ေမွာင္ခိုေရာင္းဝယ္မႈခရီးမျပဳမီ ေျပာေသာစကားေၾကာင့္မိသားစု၏ အနာဂတ္ အိပ္မက္နန္းေတာ္ႀကီးသည္ ဟီးဟီးထ၍ ေနေပသည္။ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ အိမ္ဝယ္ျဖစ္ပါက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကို သံုးဦးၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြ ျဖစ္ေပေတာ့မည္။ ၿမိဳ႕ပတ္ ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြ စီးမည္။ တပတ္တခါ နန္းေတာ္႐ံု အပါအဝင္ အျခားေသာ ႐ုပ္ရွင္႐ံုႀကီးမ်ား၌ ႏိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားၾကည့္မည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္သားႀကီးမ်ားႏွင့္ ပုခံုးခ်င္း ယွဥ္ၿပီး လြယ္အိတ္ေတြကိုယ္စီလြယ္ကာ ညီအစ္ကို သံုးဦး ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕၏ ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ခြင့္ ရေပေတာ့မည္။
စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစု၏ အနာဂတ္သည္ ဝင္းဝင္းေတာက္ေန၏။ ‘ငါ့အေဖ ေငြေလး ပုိရင္ ငါတို႔ ညီအစ္ကိုေတြအတြက္ စက္ဘီး တစီးစီေတာင္ဝယ္ေပးမလား’ ဟူေသာအေတြးက အဆစ္ပါလိုက္ေသးသည္။
‘အို ေမာ္လၿမိဳင္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး၊ မၾကာမျမင့္မီကာလအတြင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစု ၿမိဳ႕ႀကီးသားမ်ားအျဖစ္ ဇာသျပင္ေက်းရြာမွ ေျပာင္းေရႊ႕လာေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသျဖင့္၊ ဝမ္းပန္းတသာ ႀကိဳဆိုမႈကို ျပဳရန္ အသင့္ျပင္ထားပါေလာ့’။ စိတ္ကူးထဲမွႀကိဳတင္ကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေၾ<ြကးေၾကာ္ပါေတာ့သည္။
ဖခင္ႀကီး ခရီးထြက္သြားသည့္ေန႔မွ ရက္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္နီးပါးခန္႔ ရွိမည္ထင္သည္။ မူလတန္းေက်ာင္းသားျဖစ္သည့္ ကြၽန္ ေတာ္ႏွင့္ အထက္ေအာက္ ညီငယ္ႏွင့္အိမ္ေရွ႕ေျမျပင္ တလင္းထဲတြင္ ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။
အမ်ဳိးသမီးက်န္းမာေရးဆရာမဝတ္စံုျဖစ္ေသာ အျဖဴေရာင္ ရင္ဖံုးအက်ႌႏွင့္ ထမီနက္ျပာေရာင္ကိုဝတ္ထားေသာ မိခင္ႀကီး အိမ္သို႔ဦးတည္ကာ လမ္းေလွ်ာက္လာသည္။အိမ္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုး ေခ်ာင္းငယ္ေလးကို ျဖတ္၍ေဆာက္ထားသည့္ သစ္ သားတံတားငယ္ေလးေပၚ တလွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာသည္။ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္း။
‘ပါးပါး ျပန္လာၿပီ’ ဟု ညီအစ္ကို သံုးဦးသား ေျပး၍ေအာ္ကာ မိခင္ႀကီး၏နံေဘးတြင္ လမ္းေလွ်ာက္လာသည့္ ဖခင္ႀကီးကိုလည္း အံ့ၾသဝမ္းသာျခင္း မ်ားစြာႏွင့္ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕လိုက္သည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံလုပ္ စပို႔ရွပ္ လက္တို၊ အျဖဴေရာင္သန္းေနေသာအက်ႌကို ဖခင္ႀကီးဆင္ျမန္းထားသည္။ ပုဆိုးကလည္း တိုတုိ ဝတ္ ထားသည္။ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနေသာမ်က္ႏွာႏွင့္။ သူ ေက်ာပိုးလြယ္ေနက် ေက်ာပိုးအိတ္ပင္ မပါေတာ့။ ေျပး၍ဖက္ေသာ သားငယ္သံုးဦးကိုၾကည့္၍ ကြၽန္ေတာ့္ဖခင္ႀကီး ဝမ္းနည္းေသာအသံျဖင့္ ‘ေအး ပါးပါျပန္လာၿပီ ငါ့သားတို႔’။ မိခင္ႏွင့္ ဖခင္တို႔ေနာက္တြင္ ထိုင္းနယ္စပ္သို႔ ဖခင္ႀကီးႏွင့္အတူ ပစၥည္းမ်ားသယ္ပိုးေပးရန္ လိုက္သြားၾကသည့္ ရြာမွအထမ္းသမား ႏွစ္ဦး။ သူတို႔တေတြလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲဆိုေသာေမးခြန္းေတြ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးထဲ ဝင္ လာပါေတာ့သည္။
အိမ္ေပၚသို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုေတြ အတူတက္ခဲ့ၾကသည္။ မိခင္ႀကီးက ဖခင္ေဘးတြင္ထိုင္လ်က္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ ကိုႏွစ္ဦးကလည္း မိဘႏွစ္ပါး၏ အေရွ႕တြင္ထိုင္မိၾကသည္။ ညီအငယ္ဆံုးက မိခင္ႀကီး၏ ေပါင္ေပၚတြင္။
‘ရြာကိုမေရာက္ခင္ေလးမွာပဲ အစိုးရစစ္ေၾကာင္းနဲ႔တိုးေတာ့ ပစၥည္းေတြအားလံုး အဲဒီဗိုလ္ႀကီးက သိမ္းလိုက္တယ္။ လူကို ေတာင္ ထိပ္တံုးခတ္ၿပီး တညခ်ဳပ္ထားလိုက္တယ္’
ဝမ္းနည္းေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ မိခင္ႀကီးသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုမ်ားႏွင့္ဖခင္ႀကီးကို တလွည့္စီ ၾကည့္၍ေနသည္။
‘ငါ့သားတို႔အတြက္ ဝယ္လာတဲ့မုန္႔ေတြေတာင္ သူတို႔ အားလံုးသိမ္းၿပီး၊ အဲဒီညမွာပဲ ေဖာက္စားလိုက္တာ အေဖျမင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး သား’
ဖခင္ႀကီး၏ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေနသည့္အတိုင္းအဆကို ယခု ဖခင္ဘဝေရာက္ၿပီျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္မွန္းဆႏိုင္ပါသည္။ ထပ္ တူထပ္မွ် ခံစားရပါသည္။
ထိုစဥ္အခ်ိန္က မွာထားေသာ ကစားစရာအ႐ုပ္မ်ား၊ သၾကားလံုးႏွင့္ မုန္႔မ်ားမပါလာေတာ့ပါလား ဆိုေသာ ခံစားမႈမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ စိတ္မေကာင္းျခင္း ခံစားမႈကသာ လႊမ္းမိုး၍ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ တဖန္၊ ဒီတေခါက္ သူတို႔သိမ္းလိုက္တာ စုစုေပါင္း က်ပ္ေငြ တသိန္းခြဲဖိုးေလာက္ရွိတယ္။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ကာလ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ ျမန္မာက်ပ္ေငြတသိန္းခြဲသည္ နည္းမည္မထင္ပါ။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ အိမ္ဝယ္၍ မိ သားစုဘဝ ၿမိဳ႕ႀကီးသားမ်ားအျဖစ္ အေျခခ်ေတာ့မည္ဆိုေသာ အိပ္မက္ တုိ႔သည္ တစစီ၊ တစစီ ေႂကြလြင့္ပ်က္သုဥ္းခဲ့ပါၿပီ။
အစိုးရစစ္တပ္မွ အေဖ့ပစၥည္းမ်ားကိုသိမ္းဆည္းလိုက္ေသာ ဗိုလ္ႀကီး၏အမည္ကို ယေန႔တိုင္ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေနဆဲ။ အ လယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝထိ ထိုအစိုးရစစ္ေၾကာင္း၏ ‘ဗိုလ္ႀကီး သိန္းဟန္’ ဆိုေသာအမည္ကို ဖခင္ႀကီးႏွင့္ မိခင္တို႔က တခါတရံ စကားစပ္မိတိုင္း ေျပာေနသံကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားရသည္။
ကြၽန္ေတာ္ အဆိုပါ ဗိုလ္ႀကီး၏အမည္ကိုလည္း မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစု၏ အိပ္မက္အနာဂတ္ကို ဖ်က္ဆီး ခဲ့သူတဦးဟု ရင္ထဲမွ ခါးသည္းစြာနာၾကည္းမိခဲ့သည္။ တခါ ‘ေအးေလ၊ သူလည္း သူ႕တာဝန္ကို သူထမ္းေဆာင္တာျဖစ္မွာ ပဲေလဟု မိမိကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္မိျပန္သည္။
ၿပီးေတာ့ ‘ဒီဗိုလ္ႀကီးလည္း ကပ္စတမ္ေတြလိုပဲ။ အစိုးရဆီက ေသနတ္ကိုင္ခြင့္ရထားၿပီး ဓားျပတိုက္တဲ့လူ’ ဟူ၍ တမ်ဳိးေတြး မိျပန္ေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစတင္ၿပီး ဖခင္၏ ေမွာင္ခိုကုန္သည္ဘဝ နိဂံုးခ်ဳပ္ကာ ျပည္ဖံုးကားခ်သြားပါေတာ့သည္။
ပြင့္လင္းရာသီတြင္ က်င္းပေသာ ဘာသာေရးပြဲေတာ္မ်ားကို မွတ္မိပါေသးသည္။
ကရင္ျပည္နယ္ႏွင့္ မြန္ျပည္နယ္၊ တနသၤာရီေဒသမ်ားအထိ နာမည္ႀကီး ထင္ရွားေသာဇာတ္မင္းသားႀကီး ‘အုန္းမုတ္စိန္’ သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဇာသျပင္ရြာသားႀကီး ျဖစ္သည္။ ‘အဲဒါ ဦးအုန္းမုတ္စိန္ရဲ႕ အေမေပါ့’ ဟူ၍ တခါတရံ အေမ့ဆီလာၿပီး ကိုယ္ပူ၊ ေခ်ာင္းဆိုး၊ အားေဆးထိုးရန္ ေရာက္လာတတ္သည့္ အေမအိုႀကီးကို မိခင္ကျပံဳး၍ ကြၽန္ေတာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပး ခဲ့ဖူးသည္။
‘သူက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဇာတ္မင္းသား အရမ္းျဖစ္ခ်င္တာ။ အုန္းမုတ္ခြက္ေတြကို ဆိုင္းဝိုင္းႀကီးအမွတ္နဲ႔ တီးၿပီး ကေလး ဘဝ အျမဲတမ္းကစားတယ္ေလ။ ဇာတ္မင္းသား႐ူးေပါ့။ ႀကီးလာေတာ့ တကယ္ပဲ ဇာတ္မင္းသားျဖစ္ေအာင္ သူ ႀကိဳးစားတယ္’ ဟုဆိုကာ ဦးအုန္းမုတ္စိန္၏ ငယ္စဥ္က ျပင္းထန္ၿပီး တခုတည္းေသာရည္ရြယ္ထားရာကို တစိုက္မတ္မတ္ ႀကိဳးစားခဲ့သည့္ သူ၏ဘဝခရီးသည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အတုယူစရာ၊ အားက်စရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။
တခါတရံ မိုးတြင္းကာလ သဘင္သည္မ်ား ဇာတ္နားသည့္အခ်ိန္တြင္ ပုဆိုးကို လက္ျဖင့္ပင့္ကာ ရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ဦးအုန္းမုတ္စိန္ကို ငယ္စဥ္ကကြၽန္ေတာ္ျမင္တိုင္း၊‘ေဟး ဦးအုန္းမုတ္စိန္’ ဟူ၍ ႏႈတ္ဆက္စျမဲ။ သူကလည္း ျပံဳး၍ ကြၽန္ေတာ့္ကို အသိအမွတ္ျပဳစျမဲ။
‘ေၾသာ္ မင္းက ဆရာမ သားလား’ ဟူ၍။
‘အုန္းမုတ္စိန္ ဇာတ္သဘင္’ ေၾကာ္ျငာ ပိုစတာႀကီးကို ဝါးထရံ နံရံတြင္ ကပ္ကာဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ ဖြင့္ထားေသာ ဦးအုန္းမုတ္စိန္၏ ညီျဖစ္သူ ဆိုင္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ တခါတရံ ဆံပင္ညႇပ္ျဖစ္သည္။ ဇာတ္မင္းသား၏ေခါင္းေပါင္းကို ဦးထိပ္တြင္ ဆင္ျမန္းထားၿပီး သဘင္သည္ဝတ္စံုႀကီးႏွင့္ မင္းသားအုန္းမုတ္စိန္က အျမဲတမ္း ကြၽန္ေတာ္ သူ၏ညီျဖစ္သူထံ ဆံပင္ညႇပ္တိုင္း ျပံဳးကာ ျပေန သေယာင္။ ဦးအုန္းမုတ္စိန္ကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ကရင္ျပည္နယ္၏ၿမိဳ႕ေတာ္ ဘားအံတြင္ ‘အုန္းမုတ္စိန္’ ဆိုေသာ လမ္း ရွိသည္။
သူကား ဇာသျပင္ရြာမွ ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္ ျဖစ္လာေသာ သဘင္အႏုပညာရွင္ တဦးျဖစ္ပါသည္။ ေလးစားအားက်ပါ၏။ ႏွစ္စဥ္ ဝါလကင္းလြတ္ၿပီး သီတင္းကြၽတ္လအခါသမယႏွင့္ ေႏြေႏွာင္းကာလအထိ ဇာသျပင္ေက်းရြာတြင္ ၿမိဳ႕မွ ဇာတ္သ ဘင္ႀကီးမ်ားတို႔ကို ငွားရမ္းေလ့ရွိသည္။ထို႔အတူ ဇာသျပင္ရြာမွ အႏုပညာ ပါရမီအခံရွိသူတို႔၏ ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္ စင္တင္ဇာတ္ ကလည္း အခါသင့္သလို က်င္းပေလ့ရွိသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ထို ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္ဇာတ္မ်ား ရွိေတာ့မည္မထင္ပါ။
‘ရဲေဘာ္ ေမာင္တူး’’ “ရွိပါတယ္ ဗိုလ္မွဴး’ ဆိုသည့္ ပ်ဥ္းမငုတ္တို ဇာတ္လမ္းႀကီးသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးမ်ား၏ အသည္းစြဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။ေဆာ့ကစားစဥ္ ‘စစ္သားႀကီး လုပ္မယ္၊ စစ္သားႀကီး လုပ္မယ္’ ဆိုေသာပ်ဥ္းမငုတ္တို စတီရီယိုဇာတ္လမ္းမွ သီခ်င္းေလးသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာခဲ့ေသာ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားအတြက္ ေလွာင္ေျပာင္စရာ ဘဝင္မက်ေတာ့ သည့္ ဇာတ္ဝင္ခန္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ အတူး၏ ‘စစ္သားႀကီး လုပ္ မယ္’ ဆိုေသာ သီခ်င္း၏စာသားကို ႏွလံုးသားမွ လႈိက္လွဲထက္သန္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔အတူ သီဆို ခဲ့ၾကသည္။ ယခု ကြၽန္ေတာ္၏ ရဲေဘာ္ ေမာင္တူးမ်ားတို႔သည္လည္း အသီးသီး ေလာကဓံ စစ္ေျမျပင္ႀကီးတြင္တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကေပၿပီ။
ထိုခံယူခ်က္သည္ ကြၽန္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ ေရာက္သည္အထိ ေလးနက္စြာ စြဲလန္းခဲ့သည္။ ေနာင္မွ ‘ငါ အစိုးရဘက္မွာ စစ္သားႀကီးမ်ားလုပ္ခဲ့ရင္ ငါ့ကရင္လူမ်ဳိးကိုပဲ ျပန္ၿပီး သတ္ရတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့’ စဥ္းစားကာ ေတြးမိခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ႏွလံုးသားတို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ကာလအထိ စြဲလန္းကာေနရာယူခဲ့ေသာ ‘ပ်ဥ္းမငုတ္တို’ ကက္ဆက္ စတီရီ ယိုဇာတ္လမ္းမွ ရဲေဘာ္ ေမာင္တူးကို ယေန႔တိုင္ ကြၽန္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ေသးေၾကာင္း ဝန္ခံပါရေစ။
နံနက္ခင္းေစာေစာႏွင့္ ညဦးယံေစာေစာပိုင္းအထိ လူမ်ား၊ သတင္းမ်ား အစံုလင္ဆံုးေနရာသည္ ဇာသျပင္ တံတားႀကီးအနီး တဝိုက္ ျဖစ္သည္။ ျခဴသံေလး တလြင္လြင္ႏွင့္ မၾကဴး၏ ၾကံရည္ဆိုင္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးမ်ားႏွစ္သက္စြာ စားသံုးေသာ ေရခဲထုပ္လည္း ရပါ၏။ နံျပားရေသာ ဦးဒန္ဘီ၏ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္။ ရြာတြင္ ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္ ဇာတ္ပြဲကတိုင္း ထူးထူးျခားျခား အိႏၵိယစံုတြဲအကျဖင့္ တင္ဆက္တတ္ေသာ အိႏၵိယအမ်ဳိးသား ‘အနဲပု’ တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ဦး ပိုင္ဆိုင္သည့္ကြမ္းယာဆိုင္။ အနဲပုတို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ဦးစလံုးသည္ တမူထူးကာ သာမန္လူမ်ားထက္အရပ္ပုသည္။
အနဲပုသည္ ေခါင္းကေလးတရမ္းရမ္းႏွင့္ စကားကို သြက္လက္စြာေျပာေလ့ရွိသည္။ ဖာလာနံ႔ေလး တသင္းသင္းႏွင့္ အနဲပု၏ ဆိုင္တြင္ ကြမ္းယာဝယ္စားၾကသူ အလြန္မ်ားသည္။
အိႏၵိယမွ တမီလ္လူမ်ဳိးအႏြယ္မ်ား၏ ‘ေလး ေလး ေလး ေလး’ ဟု သံၿပိဳင္ဆိုၿပီး မီးနင္းပြဲမစမီ သားေရျပား စည္းထားေသာ ဗံုျပတ္ေလး၏ သံစဥ္ကလည္း ထိုကာလအတြင္း ၿမိဳင္၍ေနသည္။ ထိုစဥ္အခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္၏ ဇာသျပင္ရြာေလးသည္ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရး အာဃာတ အေမွာင့္ပေယာဂမ်ား မဖံုးလႊမ္းခဲ့ပါ။‘ငါတို႔တေတြသည္ အမိဇာသျပင္ရြာမွ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္’ ဆိုေသာအျပန္အလွန္ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈ ရွိပါသည္။ ထိုျမင့္ျမတ္ကာ လူသားဆန္လွသည့္စိတ္ထား ဆက္လက္ ရွင္သန္ႏိုင္ပါေစဟု ကြၽန္ေတာ္ဆုေတာင္းမိသည္။
လူသတၱဝါ စုေပါင္းေနထိုင္ရာ မည္သည့္ေဒသတြင္မဆုိ ျပႆနာ၊ ပဋိပကၡ၊ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာမ်ား ရွိမည္ ဆို သည္ကိုေတာ့ မည္သူတဦးတေယာက္မွ်ျငင္းဆန္၍မရပါ။
အိမ္နီးနားခ်င္း နားလည္မႈမွားကာ ရန္ပြဲ၊ ေလာကီသားတို႔၏ စ႐ိုက္သဘာဝအတိုင္း ေတြ႕ၾကံဳရေသာ ေန႔စဥ္ စိမ္ေခၚမႈ၊ လူမႈျပ ႆနာ အခက္အခဲေတြကိုေတာ့ ဇာသျပင္ေက်းရြာသားတို႔လည္း ၾကံဳေတြ႕ရင္ဆိုင္ရပါသည္။ လူ႕ဘံုဇာတ္၏ တခန္းခ်င္း ေျပာင္းသြားသည့္ လူမႈဇာတ္ကြက္မ်ားပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
သၾကၤန္ကာလေရာက္တိုင္း အဖြဲ႕လိုက္ ညပိုင္း အိုးမည္းသုတ္၊ တိုင္တြင္ ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ထားၿပီး ခါက်ဥ္နီေကာင္ ကိုက္ေစျခင္း စေသာ တဦးႏွင့္တဦး က်ီစယ္မႈမ်ားကလည္း ကေလးအရြယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖို႔ တခါတရံေတာ့ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာျမင္ ကြင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ဇာသျပင္ေခ်ာင္း႐ိုးအတိုင္း ဘယ္ကေမ်ာ၍လာသည္ မသိေသာ လူေသအေလာင္းမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရတတ္ေသးသည္။
‘ဦးကုလားကိုင္တဲ့ ေသနတ္က မီးေသနတ္လို႔ ေခၚတယ္’ ကစားေဖာ္ စန္းျမင့္က ဆိုသည္။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြသည္ ခုနစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္မွ်သာ ရွိေပေသးသည္။ M 16 ေမာင္းျပန္ေသနတ္ကို အစဥ္လြယ္၍ ရြာထဲတြင္ ေတြ႕ရတတ္ေသာမုတ္ဆိတ္ေမြးႀကီးႏွင့္ ဦးကုလားသည္ အိႏၵိယလူမ်ဳိးတဦးမဟုတ္ပါ။ အသားက အနည္းငယ္ညိဳသည္။ သူ၏မိဘဘိုး ဘြားတို႔တြင္ အိႏၵိယအႏြယ္ဝင္အခ်ဳိ႕ ပါေကာင္းပါတန္ရာသည္။ ဇာသျပင္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းတြင္ သူက ျပည္သူ႕စစ္တာဝန္ကို ယူထားသူတဦး။ ဘုရားပြဲေတာ္တခုက်င္းပတိုင္း ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ဦးကုလား၏သားျဖစ္သူ ကိုေမာင္ခ်ဳိက ဖခင္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ တႏွစ္လွ်င္ တႀကိမ္ခန္႔ ထိုမီးေသနတ္ဆိုေသာ M 16 ေမာင္းျပန္ကို ဘုရားပြဲေတာ္လွည့္ေနစဥ္အတြင္း ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ကေလးမ်ားဝုိင္းအံုၿပီးၾကည့္႐ႈျခင္းခံရကာ မာန္ပါပါျဖင့္ မီးေသနတ္ကို မိုးေပၚေထာင္၍ ငါးႀကိမ္သို႔မဟုတ္ ဆယ္ႀကိမ္ ခန္႔ ပစ္ခတ္ခြင့္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေလးမ်ားက စိတ္ဝင္တစားျဖစ္ေနသလို ကိုေမာင္ခ်ဳိကလည္း မီးေသနတ္ႀကီးကို ခလုတ္တခ်က္ႏွိပ္တိုင္းမာန္က တဝင့္ဝင့္။
ဦးကုလားတို႔သားအဖႏွစ္ဦးစလံုး ရြာလယ္တြင္ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ ဖြင့္ထားသည္။ အစဥ္ ခပ္တည္တည္ မ်က္ႏွာေပးရွိေသာ ဦးကုလားကို ကြၽန္ေတာ္ကရွိန္ေပမယ့္ ကိုေမာင္ခ်ဳိႏွင့္ ဆံပင္ညႇပ္တိုင္း စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္စျမဲ။ သူက ‘ငါက ဆံ ပင္ညႇပ္ရတာ ေပ်ာ္တယ္ကြာ။ ကပ္ေၾကးသံေလးက ေတာ္ေတာ္နားေထာင္လို႔ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား’ ဟူ၍။
‘ဟုတ္တာေပါ့ ကိုေမာင္ခ်ဳိရယ္’ ဆိုၿပီး ျမန္ျမန္ၿပီးပါေစေတာ့ဟုသာ စိတ္ထဲကေတြးမိသည္။ ဆံစမ်ားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ယား၍ေနေပၿပီ။ သူက ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ကေလးဗိုလ္တဦးပင္။
ဦးကုလားေရာ၊ ကိုေမာင္ခ်ဳိပါ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ဇာသျပင္ေက်းရြာ၌ ရွိေကာင္းမွ ရွိေနႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ဇာသျပင္ေခ်ာင္း႐ိုးေလး မျပတ္စီးဆင္းေနသကဲ့သို႔ ဇာသျပင္မွေက်းရြာသူေက်းရြာသားမ်ားတို႔၏ ဘဝတို႔သည္လည္း နိမ့္တခါ ျမင့္တလွည့္ျဖင့္ ေလာကျမစ္ေခ်ာင္း ပင္လယ္အသီးသီး၊ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာအရပ္မ်ားသို႔ ဘဝရွင္သန္မႈမ်ားအတြက္ စီးဆင္းေနရၾကေပ လိမ့္မည္။
ေမာ္လၿမိဳင္ သို႔မဟုတ္ ဘားအံၿမိဳ႕တို႔မွ အစိုးရခန္႔အပ္ေသာ ေက်ာင္းဆရာသို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းဆရာမတို႔ အသစ္ေရာက္ လာတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးျခင္းမ်ားျဖင့္ ႀကိဳဆိုတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝတြင္ အာစရိယျဖစ္ေသာ ဆရာဆရာမမ်ားတို႔၏ ေက်းဇူးမ်ားကို ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ မူလတန္းေက်ာင္းသားျဖစ္သည့္ ကြၽန္ေတာ့္ ကို ပထမတန္းမွ တတိယတန္းအထိ တာဝန္ယူသင္ၾကားေပးရသည့္ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚခင္ေစာသည္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ ဇာတိျဖစ္သည္။ ႏုပ်ဳိလန္းဆန္းေသာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ဆရာမသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဇာသျပင္ေက်းရြာသို႔ အစိုးရခန္႔ ပညာေရးဝန္ထမ္းတဦးအျဖစ္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးသူတဦးျဖစ္သည့္ ဆရာမတေယာက္ ေက်းလက္ေဒသသို႔ မင္း အစိုးရ၏အမႈထမ္းျဖစ္၍သာ မျဖစ္မေနလာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ မိသားစုကိုခြဲခြာ၍ ဆရာမတေယာက္ တစိမ္း တရံစာတုိ႔၏အရပ္သို႔ လွမ္းလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ စိမ္ေခၚမႈ၊ အခက္အခဲမ်ားက သူမအဖို႔ ခါးသည္းေနေပလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာမ ေဒၚခင္ေစာသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်းလက္မွ မူလတန္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာတို႔ျဖင့္ လွ်ံ၍ေနေသာဥယ်ာဥ္မွဴးေကာင္းတေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ စက္ဝိုင္း ယႏၲရားႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ ဆရာမေဒၚခင္ေစာ၏ေက်းဇူးႏွင့္ ေမတၱာတရားကို ဘယ္လိုမွ ေမ့မရႏိုင္ခဲ့ပါ။
ျမန္မာစာႏွင့္ သခ်ၤာဘာသာရပ္ကို အတန္းပိုင္ျဖစ္သည့္ဆရာမကသာ သင္ၾကားရသည္။ ထိုစဥ္ကာလက ဇာသျပင္ အလယ္ တန္းေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ဦးဟုတ္ၾကည္ ျဖစ္သည္။ အေမ့ကို နံနက္ေစာေစာ ႏႈိးခိုင္းၿပီး ေဆာင္းဦးကာလ တြင္ဆရာမအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ အပင္မွေႂကြေသာ မရမ္းသီးအကင္းေလးမ်ားကိုေကာက္ယူၿပီး ဆားရည္စိမ္ကာ ဆရာမ ထမင္းႏွင့္ တို႔စားရန္အတြက္ ေက်ာင္းသို႔ ဖန္ခြက္ငယ္ကေလးထဲ ယူသြားတတ္သည္။ ေက်းဇူးတင္၍ ျပံဳးေသာ ဆရာမ၏ ရႊန္းလဲ့ေသာမ်က္ႏွာသည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာဆုလာဘ္ႀကီးတခုျဖစ္ခဲ့သည္ဆိုရင္လည္း မမွားေပ။ အတန္းေဖာ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိ႔ကလည္း မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ရာသီအလိုက္ပြင့္ေသာ ပန္း၊ အိမ္မွ မိဘတို႔ျပဳလုပ္သည့္ မုန္႔တို႔ကို ယူလာေပးစျမဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ဒုတိယတန္းတြင္ သီတင္းကြၽတ္ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ကာလ သူမႏွင့္အတူ ေမာ္လၿမိဳင္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသို႔ အလည္တ ေခါက္ ဆရာမမွ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚခဲ့ဖူးသည္။
ဆရာမ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္၍ေျပာင္းေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတန္းေဖာ္မ်ား ဝမ္းနည္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ငိုေႂကြးခဲ့ၾကသည္။ ထိုေန႔ရက္မ်ားတို႔သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ဘဝမ်ား၌ အေရာင္စြန္းထင္းျခင္းကင္းမဲ့ေသာ အျဖဴေရာင္ေန႔ရက္မ်ား ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ အထက္တန္းေအာင္ျမင္ၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕သို႔သြားကာ ဆရာမေဒၚခင္ေစာကို သူမေနထိုင္သည့္ လိပ္စာအတိုင္း ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ခဲ့သည္။ ဆရာမ၏အိမ္နီးခ်င္းက ဆရာမတေယာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားၿပီဆုိေသာသတင္းကိုသာ ရခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ရွစ္ေလးလံုး လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးမစတင္မီ ရက္အနည္းငယ္သာလိုေတာ့ေသာအခ်ိန္တြင္ ဆရာမ ေဒၚခင္ေစာ၏လိပ္စာကို ကြၽန္ေတာ္ စံုစမ္းရရွိခဲ့သည္။ အင္းစိန္ အ-ထ-က (၂) တြင္ ဆရာမတေယာက္ အထက္ တန္းျပတေယာက္ျဖစ္၍ ေနေပၿပီ။ ယခုဆိုလွ်င္ ဆရာမတေယာက္ အၿငိမ္းစားတဦး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ ဆရာမ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့ေသာ ဇာသျပင္ေက်းရြာမွ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ တပည့္ေဟာင္းမ်ားတို႔၏ႏွလံုးသားထဲတြင္ ဆရာမ၏ အျပံဳး ႏွင့္ ေစတနာတို႔ အစဥ္ရွင္သန္ေနဆဲ၊ လန္းဆန္းပ်ဳိမ်စ္ေနဆဲပင္။ ရင္ထဲမွ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာမေဒၚခင္ေစာအားတမ္းတျခင္းမ်ား စြာျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ေနဆဲပါ။
ဦးကုလားကဲ့သို႔ပင္ မီးေသနတ္ M 16 ေမာင္းျပန္ကိုင္သည့္ ေနာက္တဦးကား မြန္အမ်ဳိးသားႀကီး ဦးေငြသိုက္ပင္ ျဖစ္သည္။ အသားက ျဖဴဝင္း၍ ေတာက္ပေသာအျပံဳးကို အစဥ္ ဆင္ျမန္းထားသူတဦးျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဦးေငြသိုက္သည္ အသက္ ရြယ္အားျဖင့္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပင္ ရွိေပလိမ့္မည္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္၏ မိဘႏွစ္ပါး လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္တတ္သည့္ ဦးေငြသိုက္။ ဇာသျပင္ရြာ အေရွ႕ပိုင္း မ႑ပ္ႀကီး အနီးတဝိုက္တြင္ ပုဆိုးကိုခါးေတာင္းက်ဳိက္ၿပီး ျခင္းခတ္ေနေသာ ဦးေငြသိုက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ယေန႔တိုင္ ျမင္ေယာင္ မိေနသည္။ သူကလည္း ဇာသျပင္ေက်းရြာ အေရွ႕ဘက္ကမ္း၏ ျပည္သူ႕စစ္ေခါင္းေဆာင္တဦး။ မြန္လူမ်ဳိးမ်ား ေနထိုင္သည့္ ‘မြန္စု’ တြင္ ဦးေငြသိုက္တို႔မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္ ေနထိုင္ၾကသည္။
သံုးရက္ခန္႔ ဆရာမ ေဒၚခင္ေစာႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ အလည္သြားၿပီး ဇာသျပင္ရြာသို႔ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္စီးၿပီး ရြာျပန္အေရာက္၊ ေမာ္ေတာ္ဆိပ္တြင္ ေစ်းေရာင္းသည့္အစ္မတဦးက ဆရာမအား ‘ဆရာမေရ၊ ညက ဦးေငြသိုက္တေယာက္ ေသသြားၿပီ။ ရြာ ထဲ သူပုန္ဝင္တာနဲ႔ သူ႕ကိုပစ္သတ္သြားတယ္ေလ’။ ဆရာမေရာ ကြၽန္ေတာ္ပါ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္။
‘ညဘက္ ေမွာင္မည္းေနလို႔ မင္းအေဖမျမင္မွာစိုးလို႔ ရြာလယ္ကေနၿပီး လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးႀကီးထိုးလို႔ ဦးေငြသိုက္တေယာက္ အဲဒီညက အိမ္ကိုေတာင္ လာပို႔သြားေပးတယ္ေလ။ ညျပင္နားဘက္ ညကင္းလွည့္ေနတုန္း ကရင္လက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ ထိပ္ တိုက္ေတြ႕လို႔ သူ႕ကိုပစ္သတ္သြားတယ္ ငါ့သား’။ မိခင္ႀကီးလည္း စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာျပရွာ၏။ ဖခင္ႀကီးလည္း အေတာ္ပင္ စိတ္ထိခိုက္သြားရွာသည္။
ေက်းရြာကိုကာကြယ္ရန္ဟူေသာရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ မြန္အမ်ဳိးသားျဖစ္သူဦးေငြသိုက္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ သည့္ ကရင့္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ဝင္တို႔ မတူညီၾကေသာ အမွန္တရားကိုယ္စီ မ်က္မွန္ႀကီးမ်ားတပ္ဆင္ၿပီး တဦးႏွင့္တဦး အာဃာတအၿငိဳးမ်ားမရွိၾကဘဲ ထိပ္တိုက္ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡတြင္ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ဦးေငြသိုက္တေယာက္ အသက္ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည္။ ေနာက္တရက္ ေက်ာင္းသို႔သြားေသာအခါတြင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္အတန္းေဖာ္မ်ားက ဦးေငြသိုက္ ကြယ္ လြန္သြားသည့္အေၾကာင္းကိုသာ မိမိတို႔ အရြယ္အလိုက္ ဉာဏ္မီသေလာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြေဆြးေႏြးၾကေသးသည္။ လူမမယ္ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ ဇနီးသည္ကို မုဆိုးမအျဖစ္ ဦးေငြသိုက္တေယာက္ ထားရစ္ခဲ့ရွာသည္။
ထိုစဥ္အရြယ္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္၏ႏွလံုးသားထဲတြင္ ဇာသျပင္ေက်းရြာမွျပည္သူ႕စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဦးေငြသိုက္ႏွင့္ ၎ ကို ရက္စက္စြာ ပစ္သတ္သြားသည့္ ‘သူပုန္’ ဆိုသူတို႔အေၾကာင္းကို စတင္ကာ ေတြးမိေလသည္။
‘ေအး သူပုန္ေတြဆိုေတာ့ သူတို႔တေတြက ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက အံ့ေက်ာ္တို႔၊ ေဇာ္မႈိင္းတို႔လို အရက္ေတြဝိုင္းဖြဲ႕ေသာက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြနဲ႔ မေကာင္းတာလုပ္တဲ့လူေတြမ်ားလား’ ဟုဆိုကာ တမ်ဳိးစဥ္းစားမိျပန္ေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလး မ်ားမွ လူႀကီးေတြကို ေမးခြန္းမ်ားေမးေသာအခါ အခ်ဳိ႕ေသာ လူႀကီးမ်ားက ေလးေလးစားစားနားေထာင္ၿပီး ေမတၱာျဖင့္ ေျဖၾကားၾကသည္။
‘ေသာင္းက်န္းသူ ဆန္႔က်င္ေရးဆိုတဲ့ပြဲ ရြာမွာ ဘာေၾကာင့္လုပ္တာလဲ ဘႀကီး’
‘ဟ တိုင္းျပည္ မၿငိမ္ေအာင္၊ ထ ထၿပီး ေသာင္းက်န္းေနတဲ့သူေတြကို ငါတို႔ဆန္႔က်င္႐ႈတ္ခ်ရမွာေပါ့ကြ’
ကြၽန္ေတာ္က ဆက္ၿပီး၊
‘ဘႀကီး အဲဒီေသာင္းက်န္းသူဆိုတာ သူပုန္ေတြလား’
ဘႀကီးၿငိမ္းက၊
‘ဒါေပါ့၊ သူပုန္ေတြပဲရွိတာေပါ့ကြာ’
‘သူတို႔က လူဆိုးေတြေပါ့’
‘ဒါေပါ့ကြာ’
‘အဲဒါဆို အစိုးရဘက္က ကြၽန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ ေမွာင္ခိုပစၥည္းေတြသိမ္းၿပီး သူတို႔တေတြရဲ႕မိသားစုေတြကို ျပန္ေပးတဲ့သူေတြက ေရာ ဘႀကီး’
ဘႀကီးၿငိမ္းက ေတြသြားၿပီး၊
‘ေအး သူတို႔က အစိုးရဘက္ကဆိုေပမယ့္ သူတို႔လည္း လူဆုိးပဲကြ။ ဒါေပမဲ့သူပုန္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး’
‘ဘႀကီး ဒါဆို သူပုန္ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတာလဲ’
‘ေဟး အစိုးရကို မေက်နပ္လို႔ေပါ့ကြ’
ဘႀကီးၿငိမ္းလည္း ေခါင္းကုတ္ေနၿပီ။
‘ဘႀကီးၿငိမ္း၊ အစိုးရကေရာ ေကာင္းလို႔လား။ ရြာထဲမွာ ကပ္စတမ္ေတြဝင္ၿပီးပစၥည္းေတြ သိမ္း၊ လူေတြဖမ္း၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ပစၥည္းေတြကို သူတို႔ပဲယူ၊ ဓားျပေတြပဲဘႀကီးၿငိမ္းရာ။ အဲဒါ အစိုးရ ခိုင္းတာ မဟုတ္လား’
ဘႀကီးၿငိမ္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး၊
‘ေအး၊ ဖိုးခြား မင္းေျပာတာလည္းဟုတ္တာပဲကြ။ အစိုးရကလည္း သူတို႔တေတြကို ဓားျပထြက္တိုက္ခိုင္းသလို ျဖစ္ေနတယ္ကြ’
‘ဒါဆို သူပုန္ေတြက မွန္တာေပါ့ေနာ္ ဘႀကီးၿငိမ္း’ ဟူ၍ ကြၽန္ေတာ္ ေမးမိေသာအခါ၊
‘အဲဒါေတာ့လည္း အျပည့္မဟုတ္ေသးဘူးကြ။ ငါတို႔ ရြာေတြက ဆက္ေၾကးေတြေပးေနရတာရယ္၊ တခါတခါ ဟိုကားကို ေသနတ္ေတြနဲ႔ပစ္၊ စက္ေလွေတြကိုလည္း တခါတခါ အစိုးရေခ်ာဆြဲသလို ဆြဲ၊ အဲဒါေတြလည္း သိပ္ေတာ့ မေကာင္းဘူးကြ’
‘ဘႀကီးၿငိမ္း၊ ဆက္ေၾကး ဆိုတာ ဘာလဲ’
‘ဟာ ငါတို႔က မေပးခ်င္လည္း ႏွစ္တိုင္း ရြာကလူႀကီးေတြ သူပုန္ေတြအတြက္ပိုက္ဆံေကာက္ၿပီး သူတို႔ဆီေပးေနရတာကြ။ မေပးရင္ သူတို႔က ရြာထဲဝင္ၿပီး ေသနတ္ေတြပစ္ဦးမွာကြ’
‘ဒါဆို ေခ်ာဆြဲတာကေရာ’
‘ေအး ဒါကေတာ့ကြာ၊ ေမာ္ေတာ္ခ၊ စက္ေလွခေတြကို မေပးဘဲ အတင္းေခၚသြားၿပီးခိုင္းတာကြ။ တခါတခါ လူေတြကိုေတာင္ ခိုင္းတယ္ကြ။ အဲဒါကိုေတာ့ ေပၚတာလို႔ ေခၚတယ္’
‘ဘႀကီးၿငိမ္း၊ သူပုန္လည္း ေပၚတာဆြဲတာပဲလား’
‘သူပုန္ေတြက ရြာမွာေပၚတာေတာ့ မဆြဲပါဘူးကြာ။ ဆက္ေၾကးသာ မွန္မွန္ေပးရင္ ဘာမွကိုမလုပ္တာ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔နဲ႔ ဆံုရင္ေတာ့ ပစၥည္းေတြ ထမ္းခိုင္း၊ ေလွၾကံဳစက္ေလွၾကံဳ ပို႔ခိုင္းတာေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့ကြာ’
ကြၽန္ေတာ္ ဘႀကီးၿငိမ္း ေျပာျပေနေသာ အစိုးရႏွင့္ သူပုန္ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ႏွစ္ခုအၾကား ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနပါသည္။မည္သူက လူေကာင္းလဲ၊ မည္သည့္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းက လူဆိုးလဲ၊ မခြဲျခားတတ္ေတာ့ပါ။ ေမွာင္ခိုေရာင္းဝယ္ေနေသာ ကြၽန္ ေတာ့္ ဇာသျပင္ရြာမွလူမ်ားကို အစိုးရဘက္မွ ရွာေဖြေရးမ်ား၊ ကပ္စတမ္မ်ားက ပစၥည္းယူ ဓားျပတိုက္။ သူတို႔တေတြသည္လည္းလူဆိုးေတြပဲေပါ့။
တခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစု၏ မိတ္ေဆြႀကီး၊ ျပည္သူ႕စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဦးေငြသိုက္ကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္သြားေသာ ကရင္သူပုန္ေတြကလည္း လူဆိုးမဟုတ္ဘူးလား၊ စသည့္ စသည့္အေတြးမ်ား ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္မေရာက္မီ လႊမ္းမိုးခဲ့ သည္။
‘ဖိုးခြားေရ၊ သူပုန္ေတြကို ဆက္ေၾကးသြားေပးရင္လည္း အစိုးရသိသြားရင္လူႀကီးေတြ ဒုကၡေရာက္မွာကြ။ အဲဒါေၾကာင့္ ရြာ လူႀကီးေတြက အဲဒီဆက္ေၾကးကို တိတ္တိတ္ေလးလိုက္ေကာက္ရတာ။ ဒီဆက္ေၾကးကို မေပးျပန္ရင္လည္း ရြာကိုတခါ သူပုန္ဝင္ၿပီး ဦးေငြသိုက္ကိုသတ္သလို လူႀကီးေတြကို တခါဖမ္းၿပီးသတ္ရင္လည္း ဒုကၡပဲ’
ကြၽန္ေတာ့္လို ကေလးတေယာက္ နားလည္ႏိုင္ေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားျဖင့္စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပေနေသာ ဘႀကီးၿငိမ္း၏ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္သည္ တည္ၿငိမ္ၿပီးစိုးရိမ္မႈ အရိပ္အေယာင္မ်ား လႊမ္းမိုးေနခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က လူႀကီးမ်ား၏ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ စကားဝိုင္းမ်ားတြင္ ေျပာဆိုေနၾကသည့္ အေမရိကန္-ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲႀကီးထက္ပင္ ေၾကာက္စရာ ဆိုးရြားလွေသာ အေနအထား ဇာသျပင္ရြာတြင္ မၾကာမီ က်ေရာက္ေတာ့မည္ေလာဟု ကြၽန္ေတာ္ စိုးရိမ္ခဲ့ဖူးပါသည္။
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းသည္က လန္းဆန္းၾကည္လင္တက္ႂကြသည့္ ဖူးသစ္စအငံုအဖူး ကေလးငယ္မ်ားျဖစ္ခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္ တို႔တေတြသည္ အစိုးရႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ပဋိပကၡျဖစ္ေသာေဒသမ်ားတို႔တြင္ စိုးရိမ္မႈ၊ နာ က်င္မႈမ်ားျဖင့္ အေၾကာက္တရားေအာက္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရပါသည္။ အမုန္းတရားမ်ား၊ ေသနတ္သံမ်ား မဆံုးေတာ့ေသာ အၿငိဳး အာဃာတမ်ားလႊမ္းမိုးေနသည့္ လူမႈအသိုက္အဝန္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေလးမ်ား လတ္ဆတ္ေသာ၊ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်စ္ ေမတၱာ ေလညင္းေလးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ အာသာငမ္းငမ္းျဖင့္ ႐ွဴ႐ႈိက္ခံစားခ်င္ပါသည္။
‘ေအး၊ ငါတို႔ကလည္း စစ္ဆင္ေရးတာဝန္နဲ႔ ဇာသျပင္ရြာထဲကို ညဘက္ဝင္ေတာ့ ေမွာင္ေနတဲ့အခ်ိန္အဝင္၊ ရြာထဲကေန ဓာတ္ မီးႀကီးတဝင္းဝင္းနဲ႔ သူက လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး ငါတို႔ကို ဓာတ္မီးနဲ႔လွမ္းထိုးတယ္ေလ’
အသက္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ ကရင့္လက္နက္ကိုင္ စစ္ျပန္ႀကီးႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းရွိ မယ္ခခီး ဒုကၡသည္ စခန္းတြင္ ဆံုေတြ႕ခဲ့စဥ္ကျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကာလက ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ နံနက္ခင္း။ ပတ္ဝန္းက်င္တခြင္လံုး ျမဴ ေတြက မႈိင္းမႈန္၍ ေဝေနသည္။ မိတ္ေဆြတဦးက မိတ္ဆက္ေပး၍ ဂ်ပန္လူငယ္တဦးက ကြၽန္ေတာ့္ကို မယ္ခခီးကရင္ ဒုကၡသည္စခန္းမွ ကရင္လူငယ္မ်ားအား အေျခခံဓာတ္ပံု႐ိုက္နည္းသင္ေပးရန္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ကို ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
‘အစ္ကို အဲဒီအဖူးဟာ အေတြ႕အၾကံဳေတြအရမ္းမ်ားတယ္။ စစ္ျပန္ႀကီးတေယာက္ပဲ။ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္လည္း အရမ္း ေကာင္းခဲ့တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္အေဖကေျပာျပဖူးတယ္’ ဟုဆိုၿပီး စစ္ျပန္အဘိုးအိုအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ့္အား ေျပာျပေသာ ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိုအဘိုးအိုအား မိတ္ဆက္ၿပီး သူျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာအေတြ႕အၾကံဳမ်ားတို႔ကို ေမးျမန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ သည္။
အဘိုး စစ္ျပန္ႀကီးသည္ ထိုအခ်ိန္က အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ကရင့္လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး စတင္ခဲ့ၿပီး မၾကာမီ သူ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကတည္းက ကရင့္လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ပါဝင္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ သူတဦး ျဖစ္သည္။ အဘိုးသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ မိမိျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ဘဝျဖတ္သန္းမႈမ်ားထဲမွ တစိတ္တပိုင္း ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျပန္လည္ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ပိုၿပီး အံ့ၾသဝမ္း ေျမာက္ေစသည့္ အခ်က္က ကြၽန္ေတာ့္မိခင္၏ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ အစ္ကိုႀကီးႏွင့္အတူ စစ္ျပန္အဘိုးသည္ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး အစ ဦးကပင္ ပါဝင္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
‘ေအး၊ ဂြၽန္နဲ႔ငါနဲ႔က အတူတူပဲ။ ငါတို႔တေတြ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ေတြေပါ့ကြာ။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း သစၥာေဖာက္ၿပီး ရန္သူကို သတင္းေပးေတာ့ သထံုမွာမိသြားခဲ့တာ။ ေၾသာ္၊ မင္းဘႀကီး ဂြၽန္ေတာင္ ဆံုးသြားၿပီေနာ္’ စကားေျပာဆိုေနစဥ္ အဘိုး၏ မ်က္လံုးအစံုသည္ သူတို႔တေတြ၏ ႏုပ်ဳိလန္းဆန္းခဲ့ေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို ျပန္၍အမွတ္ရသြားျခင္းေၾကာင့္ေလလားမသိ၊ လင္းလက္၍သြား၏။
‘ေအး၊ မင္းႀကီးလာတဲ့ ဇာသျပင္ရြာက ျပည္သူ႕စစ္ေခါင္းေဆာင္ ေငြသိုက္လည္း ငါတို႔က သူ႕ကိုမပစ္ရင္ သူကလည္း ငါတို႔ ကို အရွင္ထားမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေၾသာ္ ေငြသိုက္၊ ေငြသိုက္’ စစ္ျပန္ အဘိုးအိုသည္ ဦးေငြသိုက္၏အမည္ကိုေရရြတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးလႈံေနသည့္ မီးပံုႀကီးကို ေငး၍ ၾကည့္ေန၏။
ယခု၊ ကြၽန္ေတာ္ အဘိုးအို၏သတင္းကိုစံုစမ္းေသာအခါ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ကာလကတည္းက အဘိုး ကြယ္ လြန္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ ဦးေငြသိုက္ႏွင့္ အဘိုးတို႔၏ဝိညာဥ္မ်ားလြတ္လပ္ၿပီး အၿငိဳးအာဃာတကင္းေသာ အရပ္တြင္ လန္းဆန္း ရွင္သန္ေနပါေစဟူ၍သာ ကြၽန္ေတာ္ဆုေတာင္းပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သာ ယခု အသက္ေလးဆယ္သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္သို႔ေရာက္ေစကာမူ မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔အတြက္ အစိုးရႏွင့္ သူပုန္ မ်ားတို႔၏ ပဋိပကၡမ်ားကား ယေန႔တိုင္မၿပီးဆံုးေသး။ အမုန္းတရားႏွင့္ စစ္ရိပ္လႊမ္းျခံဳထားေသာ တိုင္းရင္းသားေဒသမ်ားအတြက္ရတက္မေအးႏိုင္စရာ။ ဦးေငြသိုက္ႏွင့္ ကရင့္စစ္ျပန္ အဘိုးဘိုတို႔၏ ဝမ္းနည္းစရာဇာတ္လမ္းအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြက မဆံုးေသးပါ။ အပ်ဳိ လူပ်ဳိျဖစ္ကာစ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္လူငယ္မ်ား ၾကံဳေတြ႕ေနရေသာမိသားစုအသီးသီးတို႔၏ ဝမ္းေရး အတြက္ ‘ေတာင္ေပၚတက္မယ္’ ဟူေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔သြားကာ ၾကံဳရာအလုပ္မ်ဳိးစံုကို လုပ္ကိုင္ရသည္။ ခါးသည္းစြာျဖင့္ မိမိတို႔၏ ငယ္ရြယ္ေသာဘဝအသီးသီးကို ရင္းႏွီးရသည္။ လူပြဲစားတုိ႔၏ ယုတ္မာမႈအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ေၾကာင့္ ျပည့္တန္ဆာဘဝသို႔ ေရာက္ရွိသြားရသည့္ ႏိုင္ငံ့သမီးပ်ဳိအေရအတြက္က ေထာင္ေသာင္းမကေတာ့ေပ။ သူတို႔တေတြသည္အသီးသီးေသာ ႏိုင္ငံ ေတာ္တည္ေဆာက္မႈ ယႏၲရား၏ က႑အရပ္ရပ္တို႔တြင္ တန္ဖိုးရွိအစိတ္အပိုင္း တန္ဆာပလာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္မဟုတ္ေလာ။
ဘြဲ႕ရလူငယ္မ်ား၊ တကၠသိုလ္အသီးသီးမွ မဟာဘြဲ႕ရရွိထားေသာ လူငယ္မ်ားတို႔ပင္လွ်င္ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ၾကံဳရာက်ပန္း အလုပ္မ်ားကို လုပ္ကိုင္၍ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ရသည္။ သိန္း ေထာင္ခ်ီ၍ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ စစ္ဘီလူး အာဏာရွင္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ စည္းစိမ္၊ အာဏာ ရမၼက္ေနာက္ကိုသာ ငမ္းငမ္းတက္ၿပီး ေလာဘအေမွာင္ဖံုးေနၾကသည္။ သူတို႔၏တာဝန္မဟုတ္ဟု ဝမ္းနည္းစြာ ခံယူထားပံုရသည္။ ႏိုင္ငံ၏ေရေျမမွထြက္ေသာ သယံဇာတမ်ားကိုသာ ေလာဘအမိုက္ေမွာင္ဖံုးၿပီးသူတို႔တေတြ ရွာေဖြၾကသည္။ အရင္းအႏွီးျပဳၾကသည္။ အနာဂတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အၫြန္႔အဖူး မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔၏ ႀကီးမားေသာ စြမ္းေဆာင္မႈမ်ားအတြက္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံရမည့္ ဉာဏစြမ္းအား၊ အရင္းအႏွီး ပညာေရးတို႔အတြက္ ဝိသမေလာ ဘသား စစ္ဘီလူးတို႔က ရက္စက္ယုတ္မာစြာျဖင့္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ၾကသည္။ သမိုင္း၏ဒဏ္ခတ္ျခင္းကို သူတို႔တေတြ ခံယူရမည့္ အေရးကိုလည္း ပ်က္ရယ္ျပဳကာ ေလွာင္ေျပာင္ရဲၾကသည္။
သို႔ေသာ္ လူ႕သမိုင္းသည္ မည္သူတဦးတေယာက္ကိုမွ် ဘက္လုိက္မည္မဟုတ္ေပ။ အေျပာင္းအလဲႀကီးတခုအတြက္ တံခါး မ်ားဖြင့္ေပးလိုက္သည္ဆိုေစကာမူ အသီးသီးေသာ အာဃာတ၊ အၿငိဳး၊ ေလာဘ၊ စိုးရိမ္မႈတို႔၏ လႊမ္းမိုးမႈ အရိပ္မည္းမ်ား ကအားေကာင္း အရွိန္ျမင့္ေနဆဲျဖစ္သည္။ လႈိက္စားေနသည့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးေရာဂါဆိုးႀကီးကို ေဆးၿမီးတိုမ်ားျဖင့္ ကုေနၾက ဆဲ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ေဆးဝါးျဖင့္ ကုသရမည္ကိုသိေသာလည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။အေျခခံ ေက်ာမြဲ ျပည္သူ လူထု၏ လိုအပ္ခ်က္၊ ျပင္းျပစြာေသာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈတို႔ကို ဥေပကၡာျပဳေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ အသီးသီးေသာ လူငယ္ မ်ားတို႔၏ အသက္ေခြၽးမ်ားတို႔ကို ရမၼက္ႀကီးစြာ အသံုးခ်ေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ ဇာသျပင္ရြာသည္လည္း အတိုင္းအတာတခုအထိေျပာင္းလဲမႈရွိမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အေျခခံလူထုတို႔၏ ဘဝမ်ားစြာသည္ ေျပာင္းလဲမႈႀကီးႀကီးမားမား ရွိမည္ကား မဟုတ္ေခ်။
ကြၽန္ေတာ္ လသားအရြယ္ကတည္းက ႀကီးမားေသာေမတၱာျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္အား ရင္ဝယ္ပိုက္ကာ ၾကည့္႐ႈျပဳစုခဲ့သည့္ ဇာသ ျပင္ရြာသူ ေဒၚရင္ၾကည္ (ေခၚ) ေဒၚၾကည္၏ေက်းဇူးကို ဘယ္ေသာအခါမွ် ကြၽန္ေတာ္ေမ့မည္မဟုတ္ပါ။ ဗမာလူမ်ဳိး ေဒၚၾကည္ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္အၾကား မည္သည့္လူမ်ဳိးေရးအာဃာတ တံတိုင္း အကာအရံမ်ား ဆီးတားပိတ္ဆို႔၍ မရပါ။
ဇာသျပင္ရြာ၊ မႏၲေလးရပ္ကြက္မွ ဗမာလူမ်ဳိးစစ္စစ္တို႔၏ ‘ဆရာမႀကီး’ ဟုမိခင္ႀကီးကို ေခၚဆိုေနသည့္အသံ၊ ‘ဖိုးခြားေရ’ ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ငယ္စဥ္က ေခၚဆိုေနသည့္ ေမတၱာ၊ ေစတနာလႊမ္းေသာ အသံမ်ားကို ကြၽန္ေတာ့္နားထဲတြင္ အစဥ္ၾကားေယာင္ ေနဆဲပင္။
ေဒၚခင္ၾကည္၊ မေရႊမိ၊ ကိုသန္းျမင့္၊ မေအးျမင့္တို႔၏ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစုအေပၚ ႀကီးမားေသာေမတၱာ၊ ခြင့္လႊတ္နားလည္မႈ မ်ားတို႔အေပၚ ရင္ထဲမွ လႈိက္လွဲေက်းဇူးတင္မႈ မ်ားစြာျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္အား အသိအမွတ္ျပဳခြင့္ ေပးပါ။
အေနာက္ဘက္ကမ္းမွ မြန္လူမ်ဳိး ေဒၚေငြ၊ အေရွ႕ဘက္ကမ္းမွ ခ်စ္ေသာဆရာမေဒၚေဌးရီတို႔၏ ေမတၱာ၊ ေစတနာ အျပံဳး ရနံ႔တို႔သည္ ယေန႔တိုင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝတြင္သင္းပ်ံ႕ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ငယ္စဥ္ကာလ ကေလးငယ္မ်ားအၾကားရွိခဲ့ေသာ ေမတၱာ၏အရွိန္သည္ဆက္လက္၍ အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္မ်ားအၾကား ဆက္၍ ရွင္သန္ပါေစဟု ဆုေတာင္းမိသည္။
အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္မ်ား လြတ္လပ္ ၾကည္လင္စြာျဖင့္ လူ႕ဘဝခရီးကို ဆက္ကာရပ္ရြာအက်ဳိး၊ ျပည္နယ္အက်ဳိး၊ ႏိုင္ငံအက်ဳိး ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစ။ယေန႔တိုင္ ေခတ္စနစ္၊ လူမႈေရးအသြင္အျပင္မ်ား ေျပာင္းလဲေစကာမူ ဇာသျပင္ေခ်ာင္းေရသည္ ပံုမွန္ စီးဆင္းေနဆဲပင္။ ဇာသျပင္ ရြာသူရြာသားတို႔၏ ဘဝခရီးျဖတ္သန္းမႈ အသီးသီးကို တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ဇာသျပင္ေခ်ာင္းသည္ အသိအမွတ္ျပဳကာ ခံစားနားလည္ႏိုင္ေပသည္။ သူတို႔ႏွင့္အတူ ဇာသျပင္ေခ်ာင္းေလးသည္ ေၾကကြဲမႈ၊ ပီတိ၊ ဝမ္းေျမာက္မႈ အသီးသီးကို ေဝမွ်ၿပီး ခံစားႏိုင္ခဲ့သည္၊ ခံစားေနဆဲလည္း ျဖစ္သည္။ေခ်ာင္းကေလးသည္ အေဝးေရာက္ သားသမီးတို႔ကိုလည္း တမ္းတကာလြမ္းမိေသာအခ်ိန္မ်ားလည္း ရွိေပလိမ့္မည္။ သူတို႔တေတြ၏ အသီးသီးေသာ မိဘတို႔၏ ေၾကကြဲခံစားမႈတို႔ကိုလည္း တထပ္တည္း ခံစားေပးႏိုင္လိမ့္မည္။
တမ္းတျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ လြမ္းခြင့္ေပးပါ ဇာသျပင္။ ။
ေလာအယ္စိုး
၁ဝ/၂၃/၂ဝ၁၄