ေဇာ္သစ္ - မိတ္ အင္ ပစၥာႏၲရာဇ္
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၅
အခန္း(၁)
အမ်ိဳးေကာင္းသမီးသည္ ႏွစ္ႀကိမ္ဆက္သမၼတတာဝန္ကုိ ကုိးႏွစ္ေက်ာ္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေလၿပီ။ သူမေနထုိင္ခဲ့ ရေသာ သမၼတအိမ္ေတာ္တစ္ခုလုံးကုိ အသိအမွတ္မဲ့စိတ္ျဖင့္ တစ္ခန္းဝင္၊ တစ္ခန္းထြက္ ေလွ်ာက္ၾကည္႕ေန မိသည္။
ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ သမၼတတစ္ဦးအျဖစ္ေရာ လူထုေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ပါ သူမ တာဝန္ေၾကခဲ့ပါၿပီ။ သူမ၏ မၾကာမီ ဆုိက္ေရာက္လာေတာ့မည္႕ အနားယူျခင္းသည္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာျခင္းလည္း မည္ပါေပ၏။ မည္သူေတြ မည္သုိ႔ပင္ ေျပာေစကာမူ။ မည္သူေတြ မည္သုိ႔ပင္ ကန္႔ကြက္ေစကာမူ။ သူမ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္၏ ပထမဆုံး အမ်ိဳးသမီးသမၼတ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ျဖစ္သည္႕အတုိင္းလည္း သူမ၏ ေရြးေကာက္ပြဲ ကတိကဝတ္မွန္သမွ်ကုိ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့သည္။
***
အမ်ိဳးေကာင္းသမီးအား ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ ျပည္သူလူထုအားလုံးက အေမဟု တညီတညႊတ္ထဲ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေခၚၾကသည္။
ေခၚမယ္ဆုိလည္း ေခၚထုိက္ပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အာဏာရွင္လက္အတြင္း မေသ မရွင္ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖစ္ေနရေသာ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေရးသည္ အေမပါဝင္လာမွ တစ္ေသြးတစ္ေမြးျဖင့္ ကမၻာ့အလယ္မွာ တင့္တယ္စြာ လူလားေျမာက္ခဲ့ရသည္။ မိမိကုိယ္တုိင္ ဝမ္းနဲ႔လြယ္၍ အသက္ကုိပင္ ပဓာနမထားပဲ မိခင္ေမတၱာအျပည္႕ျဖင့္ ေမြးထုတ္ခဲ့ရေသာ သားအရင္းမ်ားကုိပင္ လစ္လ်ဴရႈကာ ျပည္သူတစ္ရပ္လုံးအတြက္ ဘဝကုိ ျမဳပ္ႏွံရဲေသာ အေမ့လုိ မိန္းမသားမ်ိဳး ဘယ္မွာ ရွိအံ့နည္း။ ျပည္သူႏွင့္ႏုိင္ငံကုိ ရင္ဝယ္သားကဲ့သုိ႔ ခ်ီပုိးပုိက္ေထြးကာ လူအခြင့္အေရးပန္းတုိင္သုိ႔ ခေရာင္းလမ္းကုိ ျဖတ္သန္းၿပီး၊ အေရာက္ေျပးခဲ့ေသာ အေမ့လုိ မိခင္မ်ိဳး ဘယ္မွာ ရွိအံ့နည္း။ ေနာက္ထပ္ ပစၧာႏၲရာဇ္သမုိင္းမွာ ထပ္ရဖုိ႔ပင္ မေသခ်ာဟု ဆုိခ်င္သည္။
***
ယခုအခါ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးတြင္ နည္းပညာတုိးတက္မႈကလည္း အံမခန္း။ ဤသည္မွာလည္း အေမ့၏ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ရလဘ္ပင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေခတ္မီတုိးတက္မႈအားလုံးသည္ ေကာင္းသည္ဟု ေတာ့ မဆုိလုိႏုိင္ေပ။ တုိးတက္ျခင္း၏ေနာက္က ကပ္ပါလာတတ္ေသာ ပ်က္စီးဆုံးရႈံးမႈမ်ား၊ တုိးတက္ဖြံၿဖိဳးမႈ အတြက္ ေနာက္ဆုတ္ေပးလုိက္ရေသာ ကုိယ္က်င့္တရားမ်ားအတြက္မူ အေမသည္ ေတြးမိတုိင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။
သူမသည္ ဒီမုိကေရစီႏွင့္ လူ႕အခြင့္အေရးအစစ္ကုိ ယူေဆာင္ေပးႏုိင္ေသာ လူထုေခါင္းေဆာင္သာ ျဖစ္သည္။ ေခတ္မီတုိးတက္မႈ၏ ေနာက္ကြယ္မွ အလစ္ေခ်ာင္း လုိက္ပါလာေသာ လူတုိ႔၏ မရပ္တန္႔ႏုိင္သည္႕ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟအမွားအယြင္းမ်ားအတြက္ေတာ့ သူမလည္း မည္သုိ႔မွ မတတ္ႏုိင္။ အေမသည္ ျပည္သူလူထုအေပၚ၌ ေခတ္အဆက္ဆက္ အရိပ္မုိးထားသည္႕ အာဏာရွင္စနစ္၏ ဖိအားမ်ားကုိသာ ဖယ္ရွားေပးႏုိင္သည္။ အေမသည္ ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္းတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ လူတုိ႔၏ စိတ္အညစ္အေၾကးမ်ားမွ ထြက္ေပၚလာသည္႕ မတင္းတိမ္ႏုိင္ျခင္းကုိ တားဆီးႏုိင္သည္႕ တန္ခုိးရွင္တစ္ဦး မဟုတ္ေပ။
*** *** ***
အခန္း(၂)
ယခုအခါ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္သားတုိ႔သည္ ပုံတူမ်ိဳးပြားနည္းပညာကုိ အသစ္အဆန္းသဖြယ္ အရူးအမူး ျဖစ္ေနၾကသည္။
ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ရွိ အိမ္တုိင္းမွာ ပုံတူမ်ိဳးပြားထားေသာ လူမိတၱဴမ်ား ရွိေနၾကသည္။ မိမိတုိ႔အိမ္၌ မိသားစုဝင္တစ္ဦးဦး၏ DNAမွ ပုံတူမ်ိဳးပြားထားေသာ လူမိတၱဴ တစ္ေယာက္ မရွိလွ်င္ ေခတ္မမီ အဆင့္အတန္းမရွိဟု သတ္မွတ္ခံရေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ဟုိေရွးအစဥ္အဆက္ကတည္းက ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံသားတုိ႔၏ သဘာဝမွာ တစ္ေယာက္က ေရာ့(Rock)ဆုိလွ်င္ အားလုံးက လုိက္ေရာ့သည္။ တစ္ေယာက္က မက္တယ္(Metal)ဆုိလွ်င္ လုိက္မက္တယ္သည္။ တစ္ေယာက္က ရက္(Rap)ဆုိလွ်င္ လုိက္ရက္တတ္ေသာ ေပၚပင္လုိက္ သဘာဝ ရွိသည္။
***
ယခုလည္း ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္၌ DNAပုံတူမ်ိဳးပြား သိပၸံပညာ ေခတ္စားအားေကာင္းေသာ ကာလျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသုိလ္မ်ားတြင္လည္း ပုံတူမ်ိဳးပြား သိပၸံပညာရပ္ကုိသာ သင္ယူခ်င္သူ၊ စိတ္ဝင္စားသူ ေက်ာင္းသားမ်ား ေဖာင္းပြေနေလသည္။
မည္မွ်အထိ ပုံတူမ်ိဳးပြားသိပၸံပညာကုိ လူငယ္၊ လူႀကီး စိတ္ဝင္စားၾကသနည္းဆုိေသာ္ တစ္ခ်ိန္က ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးတြင္ ဆရာဝန္ျဖစ္လွ်င္ ဝင္ေငြေကာင္းသည္ဟု ယူဆေသာေခတ္တစ္ခု ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထုိေခတ္၌ အမွတ္အမ်ားဆုံးျဖင့္ သတ္မွွတ္ခံရေသာ ေဆးတကၠသုိလ္သည္ ဝင္ခြင့္အမွတ္မ်ား ေလ်ာ့က်၍ ယခုအခါ ပုံတူမ်ိဳးပြား သိပၸံပညာတကၠသိုလ္၏ေအာက္ ေလးဆင့္ ေလာက္အကြာမွာ မ်က္ႏွာငယ္စြာ ရပ္တည္ေနေလသည္။
*** *** ***
ပုံတူမ်ိဳးပြားေရႊေခတ္….
ကဗ်ာဆရာတစ္ဦး၏ စကားလုံးမ်ား၊ ေခါင္းစဥ္မ်ားကုိ တစ္ျခားကဗ်ာဆရာတစ္ဦးက လုိသလုိ ဖလွယ္၍ ေရးသားေသာ ပုံတူမ်ိဳးပြားကဗ်ာ အမ်ိဳးအစားမ်ား။ အျခားႏုိင္ငံ၊ အျခားအႏုပညာရွင္မ်ား၏ ရုပ္ရွင္၊ ပန္းခ်ီ၊ ဂီတ၊ ဝတၳဳဇာတ္ လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္ႏွင့္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားကုိ မိမိကုိယ္ပုိင္ ဖန္တီးထားသကဲ့သုိ႔ ထုတ္လုပ္သည္႕ ပုံတူမ်ိဳးပြား အႏုပညာရပ္မ်ား၊ ပုံတူမ်ိဳးပြားထုတ္ကုန္မ်ား အထူးေခတ္စားသည္။ ပစၧာႏၲရာဇ္နည္း၊ ပစၧာႏၲရာဇ္ဟန္ ပုံတူမ်ိဳးပြား ေရႊေခတ္…။
အိမ္တုိင္းအိမ္တုိင္းတြင္ ပုံတူမ်ိဳးပြားတစ္ေယာက္ သုိ႔မဟုတ္ ပုံတူမ်ိဳးပြားထုတ္ကုန္တစ္ခုကေတာ့ ရွိသည္ပင္။ ပုံတူမ်ိဳးပြားသိပၸံပညာရပ္ေၾကာင့္ ေကာင္းမြန္သည္႕ အခ်က္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။
လင္ႏွင့္မယား တစ္ၿမိဳ႕စီ၊ တစ္နယ္စီ ခြဲခြာ၍ ႏုိင္ငံ့တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနသူ ဝန္ထမ္းမ်ား၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအဖုိ႔ မိမိလင္၊ မိမိမယားက မိမိအနားမွာတစ္ဖဝါးမခြာ ျပဳစုယုယမႈေပးသကဲ့သုိ႔ ထင္မွတ္ ေစရေသာ မိတၱဴလင္၊ မိတၱဴမယားမ်ားေပၚေပါက္လာသည္။ ထုိလူမိတၱဴမ်ားက သက္ဆုိင္ရာ အိမ္ေထာင္ဖက္အတြက္ ကိေလသာယားယံမႈကုိ သစၥာေဖာက္စရာမလုိပဲ ကိစၥၿပီးေစသည္။
သုိ႔ေသာ္ မိန္းမျဖစ္သူကုိ လြမ္း၍ ပုံတူပြားထားေသာ မိတၱဴမယားက ကာယကံရွင္ မိန္းမႏွင့္တစ္ထပ္တည္း မတူတာမ်ိဳး။ ေယာက်္ားျဖစ္သူကုိ တမ္းတ၍ မိတၱဴကူးယူထားေသာ မ်ိဳးပြားလင္က အျခားမိမိႏွစ္သက္ရာ သရုပ္ေဆာင္ မင္းသား၊ မင္းသမီးတုိ႔၏ ရုပ္သြင္ကုိ ဖန္တီးယူထားတာမ်ိဳးေတြကေတာ့ ရွိသည္။ သည္႕အတြက္လည္း ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္၏ ပုံတူမ်ိဳးပြားေရႊေခတ္ႀကီးက အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈေပးၾကေပသည္။
*** *** ***
အခန္း(၃)
အေမသည္ သမၼတအိမ္ေတာ္၏ တစ္ခုေသာ ျပတင္းတံခါးမွ ေငးၾကည္႕ေနသည္။ မထြက္ျပဴေသးပဲ အာရုဏ္ဦးအလင္းေရာင္ ေလးကုိသာ ေရွ႕ေျပးလႊတ္ထားေသာ ေနမင္းႀကီးအား စိတ္ကူးျဖင့္ေမွ်ာ္ေငးရင္း သက္ျပင္းပူပူတစ္ခြက္အား ေလာကကုိ တုိက္ေၾကြးမိေလသည္။ သူမသည္ ေနာက္လအနည္းငယ္ဆုိလွ်င္ အနားယူရေတာ့မည္။ သူမခ်စ္ေသာ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးႏွင့္ ပစၧာႏၲရာဇ္ျပည္သူလူထုအတြက္ သူမလုပ္ေပးရမည္႕ အလုပ္မ်ားက မၿပီးျပတ္ေသး။
အခုဆုိလွ်င္ ေပၚဦးေပၚဖ်ား ပုံတူမ်ိဳးပြားသိပၸံပညာေနာက္ စည္းမရွိကမ္းမရွိ။ ဥပေဒမဲ့စြာ ပရမ္းပတာ လုိက္ေနၾကေသာ သူမခ်စ္သည္႕ ျပည္သူေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားမိလွ်င္ အေမသည္ သက္ျပင္းအပူကုိသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့ မႈတ္ထုတ္မိစၿမဲ။ သူမအနားမယူခင္ သမၼတသက္တမ္းအတြင္းမွာေတာ့ ပုံတူမ်ိဳးပြားျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည္႕ ဥပေဒတစ္ခုကုိ ျပည္သူ႔ဆႏၵႏွင့့္အညီ လႊတ္ေတာ္မွတစ္ဆင့္ ျပ႒ာန္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရဦးမည္။
***
အခ်ိန္သည္ လူထက္အေသေစာလြန္းသည္။ သူမလုိ ႏုိင္ငံအတြက္ ဘဝတစ္ခုလုံး ႏွစ္ျမဳပ္ထားေသာ သမၼတတစ္ဦး၏သက္တမ္း ဆယ္ႏွစ္သည္ ဘာမွမၾကာလုိက္သလုိ။ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးအား ဝိဇၨာဓုိလ္ ေဆးႀကိမ္ လုံးႏွင့္ တုိ႔သလုိ၊ ဤေရြ႕ဤမွ် အံ့မခန္းေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏုိင္သည္ကုိပင္ အေမ့စိတ္က ဘယ္လုိမွ အားမရႏုိင္ေသး။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ဆယ္ႏွစ္ သူမ၏ စိတ္ေရာ၊ ကုိယ္ပါ သည္ႏုိင္ငံအတြက္ ထပ္မံ ျမဳပ္ႏွံလုိက္ခ်င္သည္။ ျပည္သူေတြကလည္း လုိလားၾကမည္ဟု အေမထင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မျဖစ္ႏုိင္။ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္တြင္ သမၼတတစ္ဦးသည္ ႏွစ္ႀကိမ္ထက္ပုိ၍ ေရြးေကာက္ခံခြင့္မရွိ။
အာဏာရွင္စနစ္ကုိ အေမတုိက္ခ်လုိက္ႏုိင္ေပမယ့္ အာဏာရွင္ေဟာင္းမ်ား။ အာဏာရွင္၏ သားစဥ္ေျမးဆက္မ်ား။ အာဏာရွင္နဲ႔မွ ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္တတ္ေသာ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြး မျပည္႕ဝသည္႕ အာဏာရွင္လုိလားသူ သူေ႒းမင္းမ်ားက သူမ၏ သမၼတသက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္လုံးကုိ မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ ၾကည္႕ေနၾကသည္။ မွားလွ်င္ ေဆာ္မည္။ ရလွ်င္ တြန္းခ်မည္။ ဘာအမွားအယြင္းမွ ရွာမေတြ႕လွ်င္ အေမ့သမၼတသက္တမ္းအၿပီးမွာ အာဏာရွင္ႏွင့္ အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္၏ ႏုိင္ငံေရးဇာတ္ခုံေပၚသုိ႔ မည္သည္႕နည္းႏွင့္ အေရာက္ျပန္ပုိ႔ရမည္နည္း ဆုိသည္ကုိ အႀကံထုတ္ ေနၾကေပလိမ့္မည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ အေမသည္ သူမအလြန္ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေရးအတြက္ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ပူပင္ေသာက ေရာက္ေနရရွာေလသည္။
***
“ငါးနာရီခြဲပါၿပီအေမ။ ဘုရားဝတ္ျပဳခ်ိန္ ေရာက္ပါၿပီ။”
အေမ့၏ အားအထားရဆုံး စကၠထရီမေလး ေအသီနာက အေမၾကားေလာက္ရုံ ေလသံကေလးျဖင့္ သတိေပးလုိက္သည္။
ေအသီနာ အေမ့ကုိ ေလးစားအားက်မိသည္မွာ သူမ၏ အၿမဲတမ္း ႏုိးၾကားတက္ၾကြ ေနေသာ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိပင္။ ယခုလည္း မနက္ေဝလီေဝလင္းကတည္းက သမၼတအိမ္ေတာ္ တစ္ခုလုံးကုိ သတိမကပ္သလုိ ေလွ်ာက္ၾကည္႕ေနသည္ဟုထင္ရေသာ အေမသည္ ေအသီနာ သတိေပးလုိက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ဘုရားခန္းရွိရာ ဆတ္ကနဲ ဦးလွည္႕ပစ္လုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ လတ္ဆတ္ေသာ သမင္ပ်ိဳမေလးတစ္ေကာင္အလား ဘုရားခန္းရွိရာ အေပၚထပ္သုိ႔ လွမ္း တက္သြားသည္။ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ပါဟု ေျပာလွ်င္ ယုံႏုိင္စရာမရွိ။ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ အပ်ိဳဟုိင္းကေလး ေအသီနာပင္ အေမ့ေျခလွမ္းေတြကုိ မနည္းမီေအာင္ လုိက္ေနရ သည္။
***
အုိမင္းရင့္ေရာ္ျခင္းကုိ ဘာႏွင့္ဆုံးျဖတ္ၾကပါသနည္း။ အခ်ိန္လား။ အသက္အရြယ္လား။ အေတြ႕အႀကဳံ လား။ ဘဝျဖတ္သန္းမႈလား။ အသားအေရ ရြတ္တြဲရႈံတြျခင္းနဲ႔လား။ ေအသီနာ ေျခလွမ္းေတြကုိ သြက္သြက္လွမ္း ရင္း စဥ္းစားေနမိသည္။
ေအသီနာ မသိ။ ေအသီနာ သိသည္မွာ အေမ မအုိေသး။ သူမ၏ ခႏၱာကုိယ္ကာယမွာ ျဖတ္လတ္ သြက္လက္မႈေတြ ရွိေနေသးသည္။ အေမ မအုိေသး။ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးနဲ႔ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္စြမ္းေတြမွာ တိက်မႈေတြ ရွိေနေသးသည္။ အေမ မအုိေသး။ အေမ့ကုိ ခ်စ္ေသာ သူမအပါအဝင္ ျပည္သူတစ္ရပ္လုံးမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိေနေသးသည္။ အေမ မအုိေသး။ အေမ့ေနရာမွာ ေအသီနာသာဆုိလွ်င္ အေလာင္းစည္သူ မင္းႀကီးလုိ “ငါ မအုိေသး”ဟုပင္ လက္ရုံးဆန္႔တန္း ႀကံဳးဝါးမိမည္လား မေျပာတတ္။
***
ေအသီနာသည္ အေမ့အား မိမိ၏ ဘဝေလာက္ပင္ ခ်စ္၏။ မိမိ၏ ဒုတိယေျမာက္ကုိးကြယ္ရာလုိပင္ ေလးစားၾကည္ညိဳ၏။ မိမိ၏ ေမြးသမိခင္က လူကုိေမြးဖြားခဲ့သည္ဆုိလွ်င္ အေမသည္ ေအသီနာ၏ အနာဂါတ္ကုိ ေရႊျဖစ္ေအာင္ ထုဆစ္ခဲ့သည္ပင္။
သုိ႔ေသာ္ ေအသီနာ အေမ့အား လုံးဝ ေၾကနပ္သည္ေတာ့မဟုတ္။ ထုိမေၾကနပ္မႈသည္ မိခင္က လုိတာ ဝယ္မေပးသျဖင့္ စိတ္ေကာက္ခ်င္ေသာ ကေလးဆုိးတစ္ေယာက္၏ ႏြဲ႕ဆုိးဆုိးမႈမ်ိဳးသာ။ တကယ္ဆုိလွ်င္ ေအသီနာသည္ အေမအာဏာ မရခင္က ဖြဘုတ္ႀကီးေပၚမွ ေန၍ အေမ့အတြက္ ရဲရဲေတာက္ တုိက္ပြဲဝင္ေပးခဲ့သူ။ အေမ့၏ သစၥာေတာ္ခံ။ မိန္းကေလးတန္မဲ့ ဖြဘုတ္ေပၚတက္လာသမွ် အေမ့အေၾကာင္း အတင္းအဖ်င္းမွန္သမွ်ကုိ ကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႔ခဲ့သူ။
အခုေတာ့ အေမသည္ သူမလက္ထဲ လုပ္ပုိင္ခြင့္အာဏာ အျပည္႕အဝရခ်ိန္၌ ေအသီနာ့အား ေပးထားသည္႕ရာထူးမွာ အတြင္းေရးမွဴးမတဲ့။ မွန္တာေျပာရလွ်င္ ေအသီနာ့ဘက္က ဒီ့ထက္ပုိ၍ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ ဒုတိယ သမၼတမဟုတ္ေတာင္ အနဲဆုံးေတာ့ ဝန္ႀကီးတစ္ေနရာေလာက္ ေပးသင့္သည္ဟု ေအသီနာထင္သည္။
အေမ့အတြက္ ဖြဘုတ္တစ္ခုလုံးေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ဆဲခဲ့၊ ရန္ေတြ႕ခဲ့ရသည္႕ သိကၡာတရားကုိ ထည္႕မတြက္ဘူး ဆုိလွ်င္ေတာင္မွ၊ အင္တာနက္ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ သုံးခဲ့ရသည္႕ ဖုန္းေဘ၊ ကုန္က်စရိတ္မ်ားသည္ ဆယ္ႏွစ္စာ ဝန္ႀကီးလစာမွ် မကေပ။
***
“အား….”
စိတ္ကူးႏွင့္ လုိက္လာေသာ ေအသီနာတစ္ေယာက္ ဘုရားခန္းေပါက္အေရာက္မွာ ဘုရားခန္းအတြင္း ေရာက္ႏွင့္ေနသည္႔ အေမ့၏ ေအာ္ညီးသံသဲ့သဲ့ကုိ ခပ္အုပ္အုပ္ ၾကားလုိက္ရသည္။ အေတြးကုိ တန္းလန္းရပ္ကာ ဘုရားခန္းအတြင္းသုိ႔ ေအသီနာ အေျပးတစ္ပုိင္း လွမ္းဝင္သြားမိသည္။
“အေမ… အေမ…၊ ဘာျဖစ္တာလဲ… ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ…”
ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ အေမသည္ သူမ၏ ညာလက္ညွဳိးကေလးကုိ က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ဖိရင္း ရပ္ေနသည္။ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္က ဘုရားစင္ေရွ႕ က်မ္းျပင္မွာ။ အေမသည္ ဘုရားပန္းကပ္ရင္း ႏွင္းဆီဆူး စူးေလၿပီ။ အကင္းပါးေသာ ေအသီနာက သူ႔အက်ၤ ီေဘးအိပ္ကပ္အတြင္းမွာ အသင့္ပါလာသည္႕ ဂြမ္းစကုိ ကုိင္ရင္း အေမ့နား အေျပးတစ္ပုိင္း လွမ္းသြားလုိက္သည္။
***
အခန္း(၄)
ဦးေအာင္ႀကီး စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ေနသည္။ အတိအက် ေျပာရလွ်င္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ကုိင္ထားသည္။ သုိ႔မဟုတ္ စာအုပ္ထဲ စိတ္မေရာက္ပဲ စာမ်က္ႏွာမ်ားကုိ ဟုိလွန္သည္ေလာ ေလွ်ာက္ၾကည္႕ေနသည္ဟု ေျပာက ပုိ၍မွန္ေပလိမ့္မည္။
ပုိ၍တိက်ေအာင္ ေျပာရလွ်င္ ဦးေအာင္ႀကီးသည္ သိပၸံႏွင့္ပုံတူမ်ိဳးပြားနည္းပညာဝန္ႀကီးဌာနမွ ဝန္ႀကီးေဒါက္တာဘေသာင္းကုိ ေမွ်ာ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ႀကီးႏွင့္ေဒါက္တာဘေသာင္းဆုိသည္မွာ တစ္ခ်ိန္က တစ္စိတ္ထဲ၊ တစ္ဝမ္းထဲ ဖြဘုတ္ေပၚမွေန၍ အေမ့အတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့သူမ်ားပင္။ ေဒါက္တာဘေသာင္းက ဦးေအာင္ႀကီးထက္ သာလြန္သည္႕အခ်က္မွာ ေဒါက္တာဘေသာင္းသည္ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္၏ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္တစ္ခ်ိဳ႕တြင္ပါ ေဆာင္းပါးမ်ားေရးခဲ့သူ။ ကုိႀကီးေသာင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ထုိေဆာင္းပါးမ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပင္ ေဒါက္တာဘေသာင္းေခၚ ကုိႀကီးေသာင္းအား အေမက သူမ၏ သမၼတ ပထမငါးႏွစ္သက္တမ္းမွာပင္ ပညာေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္ခန္႔အပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒုတိယငါးႏွစ္သက္တမ္းတြင္ သိပၸံႏွင့္ပုံတူမ်ိဳးပြားနည္းပညာ ဝန္ႀကီးဌာနကုိ အသစ္ဖြင့္လွစ္ကာ ေဒါက္တာဘေသာင္းအား ဝန္ႀကီးအျဖစ္ခန္႔အပ္ခဲ့သည္။
ဦးေအာင္ႀကီး၊ ေဒါက္တာဘေသာင္း၊ ေအသီနာ၊ ကုိေရႊသစ္ဟူ၍ အေမ့၏ အနီးအနားတြင္ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္ေနသူ ေလးဦးမွာ တစ္ခ်ိန္က လူခ်င္းလည္းရင္းႏွီး၊ ဖြဘုတ္ေပၚတြင္ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ရဲရဲေတာက္စေတးတပ္မ်ား ေရးတင္ခဲ့သူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။
ထုိေလးဦးတြင္မွ ေဒါက္တာဘေသာင္းတစ္ေယာက္သာ အျမင့္မားဆုံးလုပ္ပိုင္ခြင့္ႏွင့္ ဝန္ႀကီးဆုိေသာရာထူးကုိ ရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ဦးေအာင္ႀကီးသည္ အေမ့၏ အခြင့္အေရးေပးမႈမ်ားကုိ မနဲပင္လုိက္မီေအာင္ ႀကိဳးစားေနရသည္။ သူတုိ႔ေလးဦးက အေမ့၏ ပထမ ေရြးေကာက္ပြဲ အနုိင္ရေစရန္ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ ႏွစ္ျမႇဳပ္၍ အားသြန္ခြန္စုိက္ႀကိဳးစားခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။
ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပကာနီးအခ်ိန္ မမွန္ကန္ေသာ ေသြးထုိးမႈမ်ားေၾကာင့္ အေမ့၏အနီးကပ္ဆုံး လူတစ္ခ်ိဳ႕၊ စိတ္ထားမ်ား ကယိမ္းကယိုင္ ျဖစ္ခ်ိန္ကပင္ သူတုိ႔ေလးေယာက္က လုံးဝ စိတ္ထားမေျပာင္းခဲ့။ အေမ့အတြက္ အေရးအႀကီးဆုံးအခ်ိန္ဟု ယူဆကာ ရင္ခ်င္းအပ္၊ ေက်ာခ်င္းကပ္ခဲ့ၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္ ထုိေလးဦးထဲတြင္မွ ေဒါက္တာဘေသာင္းတစ္ေယာက္ကုိသာ အေမက ဝန္ႀကီးျဖစ္ခြင့္ေပးၿပီး၊ သူ႔ကုိ သမၼတအိမ္ေတာ္ထိမ္း။ ေအသီနာက စကၠထရီ။ ကုိေရႊသစ္က ကားဒရုိင္ဘာ။ ဆုိေတာ့ကာ ပုထုဇဥ္ပီပီ ဦးေအာင္ႀကီးစိတ္ထဲ နဲနဲေတာ့ ကၽြဲၿမီးတုိမိသည္။ ဦးေအာင္ႀကီးက အသက္ကလည္းႀကီး ပညာကလည္းျပည္႕ေတာ့ ထုိကိစၥအေပၚ ေျဖသာေစမည္႕ အေမ့၏ေကာင္းကြက္မ်ားကုိသာ အခ်ိန္ျပည္႕စဥ္းစားသည္။
ေအသီနာႏွင့္ ကုိေရႊသစ္ကေတာ့ လူငယ္မ်ားလည္းျဖစ္ျပန္၊ လုပ္ရသည္႕အလုပ္ကလည္း ပင္ပန္းသည္႕အလုပ္မ်ားျဖစ္ေတာ့ သူတုိ႔အေပၚ အေမ့၏ ေျမႇာက္စားမႈကုိ မေက်နပ္သည္႕အေၾကာင္း ဦးေအာင္ႀကီးႏွင့္ေတြ႕တုိင္း ရင္ဖြင့္တတ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ကုိလည္း အျပစ္မဆုိသာ။ အေမ သမၼတျဖစ္ေသာအခါ ရာထူးေပး ေျမႇာက္စားမႈမ်ားသည္ မမွ်တဟု ဦးေအာင္ႀကီးလုိ ပညာရွိလူႀကီးတစ္ေယာက္ကပင္ သံသယဝင္ခဲ့ေသးသည္ပဲ။
***
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ထုိမေက်နပ္မႈမ်ားက သူတုိ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး အားကုိး၊ ေလးစား၊ ခ်စ္ေၾကာက္၊ ရုိေသေသာ အေမ့အေပၚ သစၥာေဖာက္ရေလာက္ေအာင္ေတာ့ မႀကီးမားခဲ့ေပ။ အခုဆုိလွ်င္ ဦးေအာင္ႀကီးႏွင့္ ေဒါက္တာဘေသာင္းတုိ႔ တုိင္ပင္ထားေသာ အေရးေတာ္ပုံတစ္ခုအတြက္ သူတုိ႔ေလးေတြကုိပင္ ေျဖာင့္ျဖစည္းရုံး သိမ္းသြင္းကာ ပါဝင္ခုိင္းထားရသည္။
ထုိကိစၥ၊ ထုိအေရးေတာ္ပုံမွာလည္း ကုိႀကီးေသာင္းေခၚ ေဒါက္တာဘေသာင္းထံမွ စတင္ ထြက္ေပၚလာေသာ အႀကံပင္ျဖစ္သည္။ ယေန႔ ထုိကိစၥအတြက္ ေဒါက္တာဘေသာင္းက ကာယကံရွင္ျဖစ္သူ အေမ့ထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ လာေတာင္းေပလိမ့္မည္။ အေမခြင့္ျပဳလွ်င္ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္လွ်ိဳ႕ဝွက္စီမံကိန္းအျဖစ္ တရားဝင္ျပဳလုပ္မည္။ အေမဘက္ကသာ ခြင့္ျပဳပါက ေအသီနာႏွင့္ ဒရုိင္ဘာကုိေရႊသစ္၏ အခန္းက႑ပါဝင္စရာ မလုိ။
အကယ္၍ အေမ ခြင့္မျပဳလွ်င္ ဤအိမ္ေတာ္အတြင္းမွာ ဦးေအာင္ႀကီး အယုံၾကည္ရဆုံး ေအသီနာႏွင့္ ဒရုိင္ဘာကုိေရႊသစ္ကုိသာ အားကုိးရေပေတာ့မည္။ ခြင့္ျပဳသည္ျဖစ္ေစ၊ ခြင့္မျပဳသည္ျဖစ္ေစ ဤကိစၥသည္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရမည္႕ အေရးေတာ္ပုံတစ္ခုအျဖစ္ ဦးေအာင္ႀကီးေရာ၊ ေဒါက္တာဘေသာင္းပါ ခံယူထားသည္။
***
“ဘာေျပာတယ္…။ ကၽြန္မရဲ႕ ဒီအန္ေအကုိယူၿပီး ကၽြန္မကုိ ပုံတူမ်ိဳးပြားမယ္။ ဟုတ္လား”
ေဒါက္တာဘေသာင္း၏ စကားအဆုံးမွာ အလြန္သမာဓိအားေကာင္းေသာ အေမသည္ပင္ အံၾသ၊ ထိတ္လန္႔၊ တုန္လႈပ္သြားမႈက အထင္းသား။ အသံမ်ားပင္ မသိမသာ က်ယ္ေလာင္သြားသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း စိတ္တုိေဒါသ အရိပ္အေရာင္မ်ား ထင္ဟပ္လာသည္။ အေမက ေဒါသျဖစ္ခဲသည္။ အင္မတန္ သေဘာထားျပည္႕ဝသည္႕ အမ်ိဳးသမီး။ အကယ္၍ မျဖစ္မေန ေဒါသျဖစ္စရာကိစၥမ်ိဳးႏွင့္ ႀကဳံရလွ်င္လည္း မ်က္ႏွာႏွင့္ ေလယူေလသိမ္းကုိ အထူးထိမ္းသိမ္းႏုိင္သူ။
အခုေတာ့ အေမ့ေလသံက သာမန္ထက္ အနည္းငယ္ က်ယ္ေလာင္ေနၿပီး၊ မ်က္ႏွာမွာလည္း မ်က္ခုံးအစုံကုိ အတြန္႔ေကြးထားသည္။ ဤေလသံႏွင့္ ဤမ်က္ခုံးအတြန္႔ေလးကား ခ်စ္လွစြာေသာအေမ အျပင္းအထန္ ေဒါသျဖစ္သြားၿပီဟု ယူဆႏုိင္သည္။ အေမ့ဘက္က ျပသေသာ ေဒါသအရိပ္အေယာင္မွာ ဤမွ်ေလာက္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဝန္ႀကီးေဒါက္တာဘေသာင္းအတြက္မူ ေရွ႕ဆက္ေျပာရမည္႕စကားမ်ားကုိ ဆြံ႕အသြားေစသည္။
ခဏၾကာမွ… ေဒါက္တာဘေသာင္းထံက ေျဖရွင္းခ်က္ေပးသလုိလုိ၊ ပူဆာသလုိလုိ စကားမ်ား အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ ထြက္လာသည္။
“ဒီ… ဒီ… ဒီလုိပါအေမ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးက… အဲ… ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာက… အေမ့ရဲ႕ဖခင္ အသက္ေပး… အဲ… စြန္႔လႊတ္သြားတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ အာဇာနည္ မ်ိဳးဆက္ျပတ္သြားတယ္။ အာဇာနည္မ်ိဳးဆက္ျပတ္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ေအာက္ကုိ အာဏာရွင္ႏွစ္ဆက္ တုိင္တုိင္ ေရာက္ရွိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ အခု အေမအနားယူေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ အာဇာနည္မ်ိဳးဆက္ျပတ္ၿပီး၊ တတိယအႀကိမ္ အာဏာရွင္ေတြ ေခါင္းေထာင္ထလာမွာကုိ မလုိလားဘူး။ ဒါ…. ဒါ… ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ပညာနဲ႔ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အေမ့ရဲ႕သက္တမ္းအတြင္းမွာ အေမ့ရဲ႕ကလုန္းကုိ ဖန္တီးၿပီး၊ လူထုေခါင္းေဆာင္ အာဇာနည္မ်ိဳးဆက္မျပတ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခ်င္တာပါ။ တုိင္းျပည္အတြက္ပါ အေမ…”
အေမသည္ ေဒါက္တာဘေသာင္း၏စကားမ်ားကုိ ဆုံးေအာင္နားေထာင္ေပးေလသည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာေပၚ၌လည္း အၿပံဳးတစ္ပြင့္က ေနရာယူထားၿပီ။ ထုိအၿပံဳးကုိ ၾကည္႕၍ ခန္႔မွန္းရမည္ဆုိလွ်င္ အေမ ေဒါသေျပသြားၿပီဟု အဓိပၸာယ္ထြက္သည္။ အေမသည္ ေဒါသျဖစ္ခဲ၍ ေျပလြယ္လြန္းေသာ၊ အေတးအမွတ္မထားတတ္သည္႕ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးပင္ ျဖစ္သည္။
“ဒါဆုိရင္… ဝန္ႀကီးကုိ ကၽြန္မေမးမယ္။ အာဇာနည္ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူထုေခါင္းေဆာင္ကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပုံတူပြားလုိ႔ ရတယ္လုိ႔ ထင္သလား။ လူတစ္ေယာက္ကုိ စာတစ္ပုဒ္၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လုိ ဒါမွမဟုတ္ ဓါတ္ပုံတစ္ပုံလုိ၊ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လုိ ရုပ္ေရာ၊ နာမ္ေရာ တစ္ထပ္ထဲက်ေအာင္ မိတၱဴကူးလုိ႔ရသလား…”
အေမသည္ ၿပဳံးလက္စအၿပဳံးလွလွအား မ်က္ႏွာေပၚမွ ခြာမခ်ေသးပါ။ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဘက္ကုိ ရုံးခန္းစားပြဲေပၚ ေထာက္တင္၍ ကုိယ္ကုိ မတ္မတ္ထားကာ ခ်က္က်လက္က် ေမးလုိက္သည္။ မ်က္လုံးအစုံကလည္း ဝန္ႀကီးေဒါက္တာဘေသာင္းအား စုိက္ၾကည္႕ေနေလသည္။
အေမ့၏ ေမးခြန္းအဆုံးမွာ ဝန္ႀကီးထံမွ ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာ။ ဝန္ႀကီးသည္ သူ၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေရႊကုိင္းမ်က္မွန္ကုိ ဘယ္ဘက္လက္ျဖင့္ အသာမတင္၍ အေမ့ေနာက္ေက်ာဘက္ရွိ ျပတင္းတံခါးကုိ ေခတၱမွ် ေငးရီေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဝန္ႀကီးသည္ အေမ့၏ အၾကည္႕ကုိ ၾကာရွည္ရင္ဆုိင္ရန္ ခက္သည္ထင့္၊ သူ၏ဦးေခါင္းကုိ ေအာက္သုိ႔ ရုတ္တရက္ငုံ႔ကာ အႀကံထုတ္ေနျပန္သည္။
“ေဒါက္တာဘေသာင္းရယ္ ေသခ်ာစဥ္းစားပါ့ဦး…။ အာဇာနည္ဆုိတာ လူမဟုတ္ဘူး…။ စိတ္ဓာတ္ရွင့္… စိတ္ဓာတ္…”
***
အခန္း(၅)
အေမႏွင့္ ဝန္ႀကီးေဒါက္တာဘေသာင္းတုိ႔၏ ေဆြးေႏြးမႈကား အခ်ိန္အားျဖင့္ တစ္နာရီခန္႔ၾကာျမင့္သည္။ ေဒါက္တာဘေသာင္း၏ အာဇာနည္ကလုန္း စီမံကိန္းကုိ အေမက လုံးဝ လက္သင့္မခံ။ ေဒါက္တာဘေသာင္းကလည္း ေခါင္းမာပါေပ၏။ အေမ့အား အမ်ိဳးမ်ိဳးလွည္႕ပတ္စည္းရုံးသည္။ ေဒါက္တာဘေသာင္း ဘယ္ေလာက္ပင္ ေခါင္းမာေခါင္းမာ။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးလွ်င္ လုံးဝ မျပင္တတ္သည္႕ အေမ့၏ ခုိင္မာျပတ္သားမႈကုိ သူ႕အေနျဖင့္ တြန္းလွန္ပယ္ရွားျခင္းငွာ မစြမ္းသာေပ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမ့ရုံးခန္းအတြင္းမွ ေအာင္ျမင္စြာ တပ္ဆုတ္ခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေပသည္႕ သူကလည္း ေဒါက္တာဘေသာင္းေပပဲ။ သူအေမွ်ာ္လင့္ႀကီးေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အာဇာနည္ကလုန္းစီမံကိန္းကုိေတာ့ လုံးဝ စြန္႔လႊတ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ သူ႔ကုိ သမၼတအိမ္ေတာ္ဝန္းထဲအထိ လုိက္ပုိ႔ေပးေသာ အိမ္ေတာ္ထိမ္း ဦးေအာင္ႀကီးကုိ ဝန္ႀကီးက စကားတစ္ခြန္း တုိးတိုးေလး ကပ္ေျပာသြားသည္။
“ဦးေအာင္ႀကီးေရ…။ ခုိးမလုပ္ခ်င္လုိ႔ တရားဝင္ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းတာကုိ သူကလက္မခံမွေတာ့၊ က်ဳပ္တုိ႔… ပလန္ဘီအတုိင္း သြားၾကတာေပါ့ဗ်ာ…”
***
ေအသီနာသည္ သူမ၏စားပြဲေပၚ၌ အဆင္သင့္တင္ထားေသာ အတက္ခ်ီေက့(စ္)ကုိ ဇေဝဇဝါ စိတ္အေတြးျဖင့္ ေငးစုိက္ၾကည္႕ေနမိသည္။ သူမ၏လုပ္ရပ္ မွန္ကန္ရဲ႕လား။ သူမစဥ္းစားေနမိသည္။ ဒီကိစၥဟာ လုပ္သင့္ေသာ ကိစၥဟုတ္မဟုတ္ သူမ၏ဥာဏ္ေလာက္ျဖင့္ မေဝခြဲႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ အေမကုိ႔ အခ်ိန္ျပည္႕ ခ်စ္ေၾကာက္ရုိေသသည္ဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထင္ခဲ့မိေသာ သူမသည္ အေမမသိေအာင္ အျပစ္တစ္ခုကုိ လုပ္လုိက္ၿပီ။
မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ သမၼတအိမ္ေတာ္ထိမ္း ဦးေအာင္ႀကီးသည္ ဤအတက္ခ်ီေက့(စ္)အား လာယူေပေတာ့မည္။ ဤအတက္ခ်ီေက့(စ္)အတြင္း၌ ေသြးစေသြးနမ်ားေပက်ံေနေသာ ဂြမ္းစေလးတစ္ခုသည္ ရွိ၏။ ထုိဂြမ္းစကေလးေပၚမွ ေသြးစကေလးေတြထဲတြင္ပါဝင္သည္႕ တစ္ခုတည္းေသာ DNAသည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ပစၥာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး၏ အနဂါတ္ကုိ ေျပာင္းလဲပစ္မည္႕ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏုိင္ေလသည္။
ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္မည္။ ဒါက ေအသီနာႏွင့္မဆုိင္။ ေအသီနာသိသည္မွာ သူမလုပ္သင့္လုပ္ထုိက္ေသာ အလုပ္တစ္ခုကုိသာ သူမ၏စိတ္အလုိညႊန္ၾကားခ်က္အတုိင္း လုပ္လုိက္မိၿပီ ဆုိျခင္းပင္။
***
သူ၏ ေျခလွမ္းမ်ားကား သာမန္ထက္ပုိျမန္ေနသည္။ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ သမၼတအိမ္ေတာ္ နံရံေပၚရွိ သမုိင္းဝင္ဓာတ္ပုံမ်ားသည္ ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲ။ တကယ္ေတာ့ ေျခလွမ္းမ်ားက သူ႔ရင္ခုန္သံ ႀကိမ္ႏႈန္းမ်ားႏွင့္၊ ကိစၥတစ္ခု အျမန္ဆုံးေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ရန္ ေဇာထက္သန္ေနေသာ သူ႔စိတ္ထက္စာလွ်င္ အမ်ားႀကီးပင္ ေႏွးေနေသးသည္ဟု ဦးေအာင္ႀကီး ထင္သည္။
ေျခလွမ္းနဲ႔အတူ မ်က္လုံးအၾကည္႕မ်ားကုိလည္း အနားမေပးမိ။ သူ႔၏ မရုိးသားမႈကုိ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကမ်ား သိသြားေလမေလာ။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကမ်ား သူ၏လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ လုိက္လံေခ်ာင္းေျမာင္းေနသေလာ။ သံသယက ရင္အစုံကုိ ပုိ၍ပုိ၍ ခုန္လႈပ္ေစသည္။ ရင္အစုံက ေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ ခုန္ေနသကဲ့သုိ႔ မ်က္လုံးမ်ားကလည္း ဂနာမၿငိမ္။
အဆုိးဆုံးမွာ ဦးေအာင္ႀကီးကုိယ္တုိင္ သူ႔လုပ္သည္႕အလုပ္၏ အမွန္အမွားကုိ မေဝခြဲႏုိင္။ သူ႔ဘက္မွာအခ်ိန္ျပည္႕ တရားမွ်တမႈရွိခဲ့သည္။ အမွန္တရားအတုိင္းသာ အခ်ိန္ျပည္႕ သူ ရပ္တည္ခဲ့သည္။ ဖြဘုတ္တစ္ေခတ္လုံး မွ်တေလွ်ာ္ကန္၊ တည္႕မတ္သည္႕ စေတးတပ္မ်ားကုိသာ ေရးတင္ခဲ့သူ ပညာဥာဏ္ႀကီးေသာ ဦးေအာင္ႀကီး။
သမၼတ၏အိမ္ေတာ္ထိမ္းဘဝမွာလည္း အေမ့အတြက္သစၥာရွိ လူယုံႀကီးအျဖစ္ အားအကုိးရဆုံးသူ။ ဒီတစ္ခါ သူလုပ္သည္႕အလုပ္မွာ မွန္ကန္ပါ၏ေလာ။ ပစၥာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္၏ ဖြဘုတ္သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္ နာမည္တစ္လုံးျဖင့္ရပ္တည္ခဲ့သူ ဦးေအာင္ႀကီးတစ္ေယာက္ ဒီတစ္ခ်က္မွားရုံနဲ႔ တစ္သက္လုံး သမုိင္းတရားခံ ျဖစ္ရေပေတာ့မည္။
***
အေတြး၊ အေမာ၊ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ဦးေအာင္ႀကီးတစ္ေယာက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏုိင္ခင္မွာပင္ သမၼတအိမ္ေတာ္၏ ကားရုံအတြင္းသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ေလၿပီ။ ကားရုံအတြင္း သမၼတ၏အထူးကားတစ္စီးေဘး၌ ဒရုိင္ဘာကုိေရႊသစ္ကုိ အဆင္သင့္ေတြ႕လုိက္ရသည္။
အထူးကား၏ကုိယ္ထည္ကုိမီွရင္း ကုိေရႊသစ္က စီးကရက္တစ္လိပ္ကုိ ဟန္ပါပါ ဖြာရႈိက္ေနသည္။ မ်က္လုံးမ်ားကုိ ေမွးစင္း၍ မီးခုိးေငြ႕မ်ားကုိ မ်က္ႏွာက်က္စီ မႈတ္ထုတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႕စတုိင္အတိုင္း ဦးေအာင္ႀကီးအား ထီမထင္မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည္႕ကာ စီးကရက္ကုိ တမံသလင္းေပၚ ခ်ၿပီး၊ သူ၏အနက္ေရာင္ ရူးဘိနပ္ထိပ္ျဖင့္ နင္းေခ်ပစ္လုိက္သည္။
ဦးေအာင္ႀကီးက လက္ထဲမွအတက္ခ်ီေက့(စ္)ကုိ ဒရုိင္ဘာကုိေရႊသစ္ထံ ကမ္းေပးလုိက္သည္။ ကုိေရႊသစ္က ျပန္လည္လက္ကမ္းယူလုိက္ေသာအခါ ဦးေအာင္ႀကီးက ခ်က္ခ်င္းမေပး။ မွန္တာေျပာရလွ်င္ အခုိက္အတန္႔၌ ကုိေရႊသစ္အေပၚ မယုံၾကည္ေသာစိတ္က ဦးေအာင္ႀကီးကုိ လႊမ္းမုိးေနသည္။ ယခုအခ်ိန္မွာ ဤကိစၥအတြက္ မိမိကုိယ္တုိင္မွလြဲ၍ ယုံၾကည္ရမည္႕သူ မရွိဟု ဦးေအာင္ႀကီး ထင္သည္။
ေပးသင့္၊ မေပးသင့္ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနသည္။ ၎တုိ႔ႏွစ္ဦး၏ လက္မ်ားကား အတက္ခ်ီေက့(စ္)ကုိ တစ္ဖက္စီ ဆုပ္ကုိင္ရင္း ေလထဲမွာ တန္းလန္းႀကီးျဖစ္ေနသည္။
***
အခန္း(၆)
ဝုန္း….
ဒုိင္း… ဒုိင္း…. ဒုိင္း…
ဒက္ ဒက္… ဒက္ ဒက္ ဒက္… ဒက္ ဒက္
လက္ပစ္ဗုံးေပါက္ကြဲသံ။ တစ္ခ်က္ခ်င္းလွမ္းပစ္လုိက္ေသာ ေသနတ္သံ။ အတြဲလုိက္ ဆြဲပစ္လုိက္ေသာ စက္ေသနတ္သံမ်ားျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဆူညံသြားေလသည္။ ေရွ႕တစ္စီး၊ ေနာက္တစ္စီး ညႇပ္ပူးညႇပ္ပိတ္ ပစ္ေနေသာ ကားႏွစ္စီးၾကားမွာ ကုိေရႊသစ္ အလူးအလဲေရွာင္တိမ္းေနရသည္။ ပစၥာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး၏ သမၼတအဆက္ဆက္အတြက္ လုံၿခဳံေရးကုိ ဦးစားေပးကာ အထူးတီထြင္ထားေသာကားမုိ႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ နုိ႔မုိ႔ဆုိ မလြယ္။ ကုိေရႊသစ္၏ကားေမာင္းကၽြမ္းက်င္မႈကလည္း ဤေနရာမွာ အေတာ္တာသြားသည္။
ဒက္ ဒက္… ဒက္ ဒက္ ဒက္…
ဝုန္း…
ဒုိင္း… ဒုိင္း…
ေနာက္ကကားက စက္သနပ္ကုိ အတြဲလုိက္ဆြဲၿပီး အဆက္မျပတ္ပစ္သည္။ ေရွ႕ကကားကလည္း ေခါင္မုိးေပါက္ကေန လက္ပစ္ဗုံးေတြ တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ထုေနသလုိ၊ ေဘးတံခါးေပါက္မွ ေခါင္းထြက္၍ ပစၥတုိတစ္လက္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ခ်င္းပစ္ေနသည္။ ေရရွည္ဆုိလွ်င္မလြယ္။
အထူးကား၏ ကုိယ္ထည္ႏွင့္မွန္မ်ားမွာ (၇.၆၂) ရုိင္ဖယ္က်ည္ဆံေလာက္အထိကေတာ့ အစင္းရာမွ်ပင္ ထင္မည္မဟုတ္ေပ။ ေတာ္ရုံလက္ပစ္ဗုံးေလာက္ကုိလည္း မမႈ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အထူးကား၏ ကုိယ္ထည္မွာ လက္ပစ္ဗုံးမ်ား၊ နင္းမုိင္းမ်ားကုိ ကာကြယ္ႏုိင္ရန္ လွ်ပ္စစ္သံလုိက္ဒုိင္းကာ လွ်ပ္စီးပတ္လမ္းမ်ား ပါဝင္သည္။ ထုိလွ်ပ္စီးပတ္လမ္းမ်ားကုိ လူ၏မ်က္ေစ့ျဖင့္ မျမင္ရ။ သုိ႔ေသာ္ ေရရွည္တုိက္ပြဲ ျဖစ္လာၿပီး လက္နက္ႀကီးမ်ားထုတ္သုံးလွ်င္ေတာ့ ကုိယ္ထည္မွာကာကြယ္ထားသည္႕ လွ်ပ္စစ္ဒုိင္းကာမ်ား ပ်က္စီးၿပီး၊ ဒရုိင္ဘာေမာင္ေမာင္ကၽြမ္းေခၚ ကုိေရႊသစ္ပင္လွ်င္ မာလကဈာန္ၾကြသြားႏုိင္သည္။
***
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိေရႊသစ္ စဥ္းစားသည္။ ယခု ကုိေရႊသစ္ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ရေသာ အတက္ခ်ီေက့(စ္)သည္ ထိပ္တန္းလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ျဖစ္သည္။ ဝန္ႀကီးေဒါက္တာဘေသာင္း၊ အိမ္ေတာ္ထိမ္း ဦးေအာင္ႀကီး၊ စကၠထရီ ေအသီနာႏွင့္ ကုိေရႊသစ္မွလြဲ၍ မည္သူမွ မသိဟု ဦးေအာင္ႀကီးကေတာ့ ေျပာသည္။ ဤသုိ႔ဆုိလွ်င္ ယခု ကုိေရႊသစ္ကုိ အသည္းအသန္ လုိက္လံႏွိမ္နင္းေနေသာအဖြဲ႕သည္ မည္သည္႕အဖြဲ႕အစည္းက ျဖစ္သနည္း။
ကားကုိ ေရွာင္တိမ္းေကြ႕ဝွိက္ေမာင္းေနရင္းမွ ကားဒက္(ရွ္)ဘုတ္ေပၚရွိ ခလုတ္တစ္ခုကုိ ကုိေရႊသစ္ ႏွိပ္လုိက္သည္။ သံမဏိျပားကုိပင္ ေဖာက္ထြင္းျမင္ႏုိင္ေသာ အိပ္စေရးကင္မရာတစ္ခု ကားေနာက္ၿမီးမွ ထြက္လာသည္။ ေတြ႔ပါၿပီ။
***
ေအာင္ခ်မ္းသာ။ အာဏာရွင္ေထာက္ခံသူ ေအာင္ခ်မ္းသာ။ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး၏ ဒီမုိကေရစီေခတ္တြင္ ႀကီးစုိးမင္းမူေနသည္႕ လူမုိက္ဂုိဏ္းႀကီးမ်ား၏ အကိ်ဳးေတာ္ေဆာင္ ေအာင္ခ်မ္းသာ။ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းမူခဲ့ဖူးသည္႕ အာဏာရွုင္ႀကီးႏွစ္ဦး၏ သားစဥ္ေျမးဆက္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည္႕ လူမုိက္ဂုိဏ္းႀကီးမ်ား၏ အထူးသတင္းေပးႏွင့္ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ ေအာင္ခ်မ္းသာ။ ကားေရွ႕ခန္းတြင္ထုိင္ရင္း မ်က္မွန္အနက္ႀကီးကုိတပ္၍ မီးတုိ႔မထားေသာေဆးျပင္းလိပ္အသစ္ႀကီးကုိခဲကာ အမိန္႔ေတြေပးေနသည္။
***
ဘယ္သူဘယ္ဝါဆုိတာ ကုိေရႊသစ္ သိၿပီ။ စဥ္းစားခန္းကုိ ရပ္လုိက္သည္။ ကိုယ္ေမာင္းေနသည္႕ ကားစီယာတုိင္ေပၚ စိတ္ကုိ ျပန္တင္ထားလုိက္သည္။ ကုိေရႊသစ္ မွန္သည္။ အကယ္၍ ဆက္စဥ္းစားေနလွ်င္လည္း အာရုံေတြ လြင့္ပါးၿပီး ေသဖုိ႔သာရွိမည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေရွ႕ကား၏အမုိးေပါက္အတြင္းမွ မတ္တပ္ရပ္ကာ လက္ပစ္ဗုံးမ်ားျဖင့္ အဆက္မျပတ္ထုေနေသာ ေၾကးစားတစ္ေယာက္သည္ ကားအတြင္းသုိ႔ ျပန္ဝင္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ခ်က္ခ်င္းပင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။ ပခုံးေပၚမွာ လက္နက္ႀကီးတစ္ခုကုိ ထမ္းလွ်က္…။ ရုတ္တရက္ေတာ့ ကုိေရႊသစ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ သုိ႔ေသာ္ အထူးေလ့က်င့္ထားေသာစိတ္က ခ်က္ခ်င္းပင္ တည္ၿငိမ္သြားသည္။
“ဒါမ်ိဳးေတာ့ ေရႊသစ္ကုိ စမ္းလုိ႔ရမလားကြာ…”
ပါးစပ္က အသံမ်ားပင္ထြက္၍ ကုိေရႊသစ္ ေရရြတ္လုိက္မိသည္။ ဒီအဆင္ကုိ ကုိေရႊသစ္က ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသား။ ေနာက္ၿပီး ႀကိဳတြက္ထားၿပီးသား။ ကုိေရႊသစ္လုိခ်င္ေသာ ဂြင္ကုိ ဝင္ေလၿပီ။
“ေသဖုိ႔သာျပင္ေပေတာ့ ေအာင္ခ်မ္းသာေရ…”
ပါးစပ္က က်ိမ္းဝါးရင္း ကုိေရႊသစ္ ေျခေထာက္က ေလဘာကုိခပ္ဖြဖြနင္းထားၿပီး၊ ဟမ္းဘရိတ္ကုိ အေလာေတာ္ ဇတ္ကနဲ ဆြဲလုိက္သည္။ အရွိန္ႏွင့္ေျပးထြက္ေတာ့မလုိ၊ ရပ္ပဲရပ္ေတာ့မလုိ ဘရိတ္မမိတမိ အေျခအေနမွာ ကားက အနဲငယ္ ရမ္းသြားသည္။ ရမ္းသြားေသာ ကား၏အရွိန္အတုိင္း စီယာတိုင္ကုိ ဘယ္ဘက္ရွိ လမ္းေျမႇာင္အတြင္း ဆြဲေကြ႕ပစ္လုိက္သည္။ လမ္းေျမႇာင္ရွိရာဘက္သုိ႔ ကားဦးတည္႔သြားသည္ႏွင့္ လက္ကမထိတထိဆြဲထားေသာ ဟမ္းဘရိတ္ကုိ လႊတ္ကာ ေလဘာကုိ ေစာင့္နင္းပစ္လုိက္သည္။ ေရွ႕ကား၊ ေနာက္ကား ညႇပ္ပိတ္ထားေသာ အက်ပ္အတည္းအတြင္းမွ ကုိေရႊသစ္ ေလွ်ာကနဲ လြတ္ေျမာက္သြားေလသည္။
ကၽြီ… အီ… အီ… ဝူး…
အုန္း… ဒုန္း… ဝုန္း… ဂလြမ္း…
ေရွ႕ကားက ပစ္လုိက္ေသာ လက္နက္ႀကီးက်ည္က ေနာက္ကားကုိ သြားမွန္သည္။ ေနာက္ကားက ပစ္လုိက္ေသာ စက္ေသနတ္က်ည္မ်ားက ေရွ႕ကားကုိမွန္ၿပီး ေပါက္ကြဲသည္။ ပြဲၿပီးေလၿပီ။ တာ့တာ… ေအာင္ခ်မ္းသာ။
***
ေအာင္ခ်မ္းသာကေတာ့ ပြဲၿပီးေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ကုိေရႊသစ္အတြက္ကေတာ့ မၿပီးေသး။ မေလာက္ေလးမေလာက္စား ေအာင္ခ်မ္းသာတုိ႔လုိ ေၾကးစားအဖြဲ႕သည္ ကုိေရႊသစ္အတြက္ စာမဖြဲ႕ေလာက္။ တကယ့္စိန္ေခၚမႈက ကုိေရႊသစ္ကုိ ေရွ႕က ႀကိဳေစာင့္ေနသည္။
တစ္ခ်ိန္က ကမ႓ာ့နာမည္ႀကီး မာဖီးယားဂုိဏ္းႀကီးေတြထက္ပင္သာေသာ လူဆုိးဂုိဏ္းႀကီးႏွစ္ခုက ကုိေရႊသစ္ ျဖတ္သန္းရမည္႕ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုကုိ တစ္ဝက္စီပုိင္းၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည္။ ထုိလူဆုိးဂုိဏ္းႀကီးႏွစ္ခု၏ ဂုိဏ္းစတားႏွစ္ဦးမွာ နာမည္ႀကီး။ ေကာက္က်စ္၊ ယုတ္မာ၊ ပက္စက္ေသာေနရာ၌ ဘုိးဘြားအေမြကုိ္ ဆက္ခံထားသည္ဟု ေျပာရမလုိ။ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးမွာ ျပည္သူလက္မခံသျဖင့္ အရာက်သြားေသာ အာဏာရွင္ႀကီးႏွစ္ဦး၏ သားစဥ္ေျမးဆက္မ်ား…။ အခု ဂုိဏ္းစတားျဖစ္ေနသည္။
ဒီၿမိဳ႕နယ္ကုိ ေရွာင္သြားလုိ႔ကလည္း မျဖစ္။ အခ်ိန္ၾကာမည္။ DNAက ေဒါက္တာဘေသာင္းလက္ထဲကုိ အခ်ိန္မီေရာက္ပါမွ ကလုန္းအျဖစ္ အသက္ဝင္လာမည္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္က်လုိ႔ လုံးဝ မျဖစ္။ ကုိေရႊသစ္ ေတြးရင္း နဖူးမွ ေဇာေခၽြးမ်ားပင္ စီးက်လာေလသည္။
“ကဲ ေရႊသစ္… ေတြေဝမေနနဲ႔။ မင့္အစြမ္းနဲ႔ ဒီၿမိဳ႕နယ္ကုိ အားတင္းျဖတ္သန္းလုိက္။ ဒီအတားအဆီးကုိ ေက်ာ္ႏုိင္တာနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ လွ်ိဳ႕ဝွက္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေဒါတာဘေသာင္းရဲ႕ သိပၸံစမ္းသပ္ခန္းကို ေရာက္ၿပီ။ ႀကိတ္လုိက္စမ္း ငေရႊသစ္…”
သူ႔ကုိယ္သူ အားေပးရင္း ကုိေရႊသစ္ ကားစီယာတုိင္ကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကုိင္ထားသည္။ အံတစ္ခ်က္က်ိတ္ၿပီး ေလဗာကုိ အသားကုန္ ေစာင့္နင္းပစ္လုိက္သည္။
ဝူး….
***
အခန္း(၇)
ေဒါက္တာဘေသာင္း၏ စိတ္ေတြ သည္ကေန႔ အစြမ္းကုန္ လႈပ္ရွားေနသည္။ လက္ထဲမွာ ေလဆာတံဆိပ္တုံးႀကီးကုိ ကုိင္ရင္း ထုိင္ရမလုိ၊ ထရမလုိ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနသည္။ သည္ေလဆာတံဆိပ္တုံးႀကီးက သူ၏ထရိတ္မတ္ ျဖစ္သလုိ၊ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး၏ ဂုဏ္ယူစရာ သေကၤတတစ္ခုဆုိလည္း မမွား။
ဒီေလဆာတံဆိပ္တုံးႀကီးကား တစ္ျခားမဟုတ္။ သူတည္ထြင္လုိက္သမွ် ကလုန္းတုိင္း၏ တင္ပါးမွာ အမွတ္အသားသဖြယ္ ရုိက္ႏွိပ္ေပးေသာ ကရိယာ။ ဒီလုိ တံဆိပ္တုံးရုိက္မွလည္း လူအစစ္နဲ႔ မ်ိဳးပြားထားတဲ့ ကလုန္းကုိ အလြယ္တကူ ခြဲျခားႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ ဒီေလဆာတံဆိပ္တုံးျဖင့္ တင္ပါးမွာရုိက္ေပးလုိက္ေသာ စာတန္းသည္ အေပၚယံအဝတ္အစားမ်ားကုိပင္ ေဖာက္ထြင္းၿပီး လင္းႏုိင္ေသာ ေလဆာမီးစုန္းနည္းပညာ ျဖစ္သည္။
ယခု သူ ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနသည္မွာလည္း ထုိအတြက္ေၾကာင့္ပင္။ သူ ဖန္တီးေပးခဲ့ေသာ တစ္ျခားကလုန္းမ်ားကား သာမန္ျပည္သူမ်ား။ သူတုိ႔၏ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး လုိအပ္ခ်က္မ်ားအတြက္ ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ဖန္တီးေပးခဲ့ရေသာ သာမန္ကလုန္းမ်ား။
ယေန႔ ေမြးဖြားလာမည္႕ ကလုန္းကား ထုိသုိ႔မဟုတ္။ သူကုိယ္တုိင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာျဖင့္ ႀကိဳးစားဖန္တီးခဲ့ရေသာ လူထုေခါင္းေဆာင္၏မိတၱဴ။ အာဇာနည္ကလုန္း။ သည္ေတာ့ ေလဆာတံဆိပ္တုန္းႀကီးျဖင့္ လူထုေခါင္းေဆာင္မိတၱဴ၏ တင္ပါးမွာ ရုိက္သင့္မရုိက္သင့္ သူ ေဝခြဲရခက္ေနသည္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဒီကလုန္းက ႏုိင္ငံတကာသုိ႔ ႏုိင္င့ံေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ လွည္႕လည္ေသာအခါ တင္ပါးမွာ ေလဆာမီးစုန္းစာတန္းႀကီးက လင္းေနေပလိမ့္မည္။ မလုပ္သင့္ဟု သူ ေတြးသည္။
***
လူသားမိခင္၏ သားအိမ္ႏွင့္တစ္ထပ္တည္းနီးပါး တူေအာင္ ေဒါက္တာဘေသာင္း တည္ထြင္ခဲ့သည္႕ သားအိမ္အတုႀကီးက ေလထဲမွာ လႈပ္ရွားစျပဳေနေလၿပီ။ ဒီသားအိမ္အတုကုိ မိခင္၏သားအိမ္ကဲ့သုိ႔ ျပင္ပမွ အလင္းေရာင္ မထြင္းေဖာက္ႏုိင္ေအာင္ သူ ဖန္တီးခဲ့သည္။
သေႏၶသားအား အဟာရေထာက္ပံ့မႈစနစ္။ ျပန္လွည္႕ၾကည္႕စရာမလုိေအာင္ ႀကီးထြားဖြံ႕ၿဖိဳးေစသည္႕ သားအိမ္ေခါင္းခ်ဲ႕ထြင္မႈနည္းပညာမ်ားကုိ သူ႔အေတြ႕အႀကံဳမ်ားႏွင့္ ရင္းကာ လူအစစ္၏ သားအိမ္အတုိင္း တည္ထြင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေဒါက္တာဘေသာင္းအား ကမ႓ာက သိပၸံဆုိင္ရာ ႏုိဗယ္ဆုကုိ ေပးအပ္ခဲ့ရသည္။ သူ တည္ထြင္ခဲ့ေသာ သားအိမ္တုမွာ ေျပာစရာဆုိလုိ႔ တစ္ခုသာ ရိွသည္။
ထုိအရာမွာ သားအိမ္အတုသည္ မိခင္၏သားအိမ္အစစ္ကဲ့သုိ႔ သေႏၶသား၏အေနအထားကုိ ဓာတ္မွန္ရုိက္ၾကည္႕၍ မရျခင္းပင္။ လူသားမိခင္၏သားအိမ္ကဲ့သုိ႔ သေႏၶသားကုိ မထိခုိက္ေစရန္ ေလဆာေရာင္ျခည္တန္းမ်ား၏ အႏၲရာယ္ကုိ ကာကြယ္ေပးႏုိင္ျခင္း မရွိေပ။
***
စက္လက္တံမ်ားက လႈပ္ရွားသက္ဝင္ေနေသာ သားအိမ္တုအား ေျဖးေျဖးျခင္းသယ္ေဆာင္ကာ ကုတင္တစ္လုံးေပၚ ခ်ေပးလုိက္သည္။ သားအိမ္တုေရာက္ရွိလာေသာ ကုတင္အား ဝုိင္းရံကာ ေဒါက္တာဘေသာင္းႏွင့္အဖြဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေစာင့္ၾကည္႕ေနမိသည္။
ေဒါက္တာဘေသာင္းက ေယာင္တိေယာင္ကမ္းျဖင့္ ေလဆာတံဆိပ္တုံးကုိ လက္တစ္ဖက္က ကုိင္ထားသည္။ က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သူ၏လက္ေထာက္ ပုံတူမ်ိဳးပြားပညာရွင္ကုိ အခ်က္ျပလုိက္သည္။ လက္ေထာက္ပညာရွင္က သားအိမ္တုဆီ လွမ္းသြားၿပီး သားအိမ္တု၏ေဘးဘက္ရွိ အီလက္ထေရာနစ္ဇစ္ကုိ ေျဖးေျဖးခ်င္းဆြဲဖြင့္လုိက္သည္။
သားအိမ္တုသည္ ညႇင္သာစြာ ႏွစ္ခ်မ္းကြဲသြားသည္။ သားအိမ္တု၏နံရံမ်ားသည္ ကုတင္ေဘး တစ္ဘက္တစ္ခ်က္၌ တြဲေလာင္းက်သြားသည္။ ဓာတ္ခြဲခန္းတမံသလင္းေပၚသုိ႔ ေရမ်ားေဝါကနဲ ထြက္က်လာသည္။
သားအိမ္အတြင္းမွ ေရမ်ားကုန္သြားေသာအခါ ကုတင္ေပၚတြင္ ကုိယ့္လက္မေလးကုိယ္ စုပ္ရင္း ေကြးေကြးေလးအိပ္ေနေသာ ကလုန္းကုိ ျမင္လုိက္ၾကရသည္။ ဘာအဝတ္အစားမွမပါ။ ကုိယ္လုံးတီးကလုန္း…။
***
“ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ…။ ဒါ… ဘယ္သူလုပ္တာလဲ…။ ဒါ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲ…။ ဖတ္… ဖတ္… ဖတ္…။ ငါတုိ႔ထဲက ဘယ္သူ သစၥာေဖာက္တာလဲ….။ ဖတ္…. ဖတ္…. ဖတ္…”
ပါးစပ္က တစ္ဖတ္ဖတ္ျဖင့္ အဂၤလိပ္လုိ ဆဲရင္း၊ သူ႔တပည္႕မ်ား၏ အက်ၤီရင္ဘတ္မ်ားကုိ ေဒါက္တာဘေသာင္းတစ္ေယာက္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ဆြဲကုိင္ လႈပ္ရမ္းေနမိသည္။ ေဒါက္တာဘေသာင္း ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေလၿပီ။
သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ေရစုန္ေမ်ာေလၿပီ။ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား သဲထဲေရသြန္ ျဖစ္ရၿပီ။ သူေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အာဇာနည္ကလုန္း။ လူထုေခါင္းေဆာင္မိတၱဴစီမံကိန္းႀကီး ၿပိဳက်ပ်က္စီးခဲ့ရၿပီ။ သူမွ ေဒါသမျဖစ္လွ်င္ ဘယ္သူ ျဖစ္မည္နည္း။
ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ေဒါသမ်ားၾကားမွ ေဒါက္တာဘေသာင္း သိခ်င္ေနသည္မွာ တစ္ခုသာရွိသည္။ ဒီကိစၥႀကီးတစ္ခုလုံးကုိ ပ်က္စီးေအာင္ သစၥာေဖာက္တာ ဘယ္သူလဲ။ သူသိခ်င္သည္။ အခု သူျမင္ေတြ႕ေနရေသာ မွားယြင္းမႈက DNAမွားယြင္းမႈ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က DNAကုိလဲပစ္လုိက္သည္။ သုိ႔မဟုတ္ ပုံတူမ်ိဳးပြားရမည္႕ DNAကို အလြဲႀကီး ေပးလုိက္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ လုံးဝမွားစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ယခုလုိ အမွားမ်ိဳးအယြင္းမ်ိဳး ျဖစ္ရသည္မွာ အတြင္းလူ သစၥာေဖာက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
***
ေဒါက္တာဘေသာင္း ေသခ်ာစဥ္းစားသည္။ ဒီျပႆနာဟာ သူ႔ ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ ရွိသည္႕ တပည္႕မ်ား ဝန္ထမ္းမ်ားေၾကာင့္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။ ဤသိပၸံဓာတ္ခြဲခန္းအတြက္ တပည္႕မ်ား၊ ဝန္ထမ္းမ်ားကုိ သူကုိယ္တုိင္ ေသခ်ာစီစစ္၍ လက္ခံခဲ့သည္။ ဒါ့အျပင္ စီမံကိန္းစတင္ေသာအခါ ပါဝင္ရမည္႕သူမ်ားကုိ သူကုိယ္တုိင္ စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒီမွားယြင္းမႈအတြက္ တရားခံမွာ သူ႔ဓာတ္ခြဲခန္းမွ လူမ်ားမျဖစ္ႏုိင္။
ဦးေအာင္ႀကီး၊ ေအသီနာ၊ ငေရႊသစ္။ ဒီသုံးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား သစၥာေဖာက္ၿပီး မဟုတ္မဟတ္ DNAကုိ ေပးခဲ့သေလာ။ ေျပာလုိ႔မရ။ သူတုိ႔က အေမ့ကုိ ခ်စ္ေၾကာက္၊ ရုိေသၾကေသာ္လည္း သူတုိ႔ရရွိေသာ ရာထူးအခြင့္အလန္းမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မတင္းတိမ္မေရာင့္ရဲေသာ ေလသံမ်ား မၾကာခဏ ထြက္တတ္ၾကသည္။
ေသခ်ာစီစစ္ခဲ့သည္ဆုိေပမယ့္ သူ႔ဝန္ထမ္းေတြထဲကေရာ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ မခုိင္မာခဲ့လွ်င္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သစၥာေဖာက္ႏုိင္သည္ကုိ ထည္႕တြက္ရမည္။ ဒါလည္း ေျပာလုိ႔မရ။ DNAမွားယြင္းမႈအတြက္ အဓိကတရားခံသည္ မည္သူျဖစ္သနည္း။
***
“ေတာက္”
နာက်ည္းခံျပင္းစြာ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္လုိက္မိသည္။ ကုတင္ေပၚလွမ္းၾကည္႕လုိက္ေတာ့ သူေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ဖန္တီးခဲ့ေသာ အရြယ္ေရာက္ၿပီး ကလုန္းႀကီးက ကေလးတစ္ေယာက္လုိ မ်က္ေစ့မွိတ္လွ်က္ လက္မေလးကုိ တျပြတ္ျပြတ္ စုပ္ေနသည္။
မယုံမရဲစိတ္ျဖင့္ ကုတင္နားတုိးကပ္ကာ ကလုန္း၏ မ်က္ႏွာကုိ သူ တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည္႕လုိက္သည္။ ေသခ်ာပါသည္။ ဒီေသာက္ခြက္ေတြကုိ သူတစ္သက္မေမ့။ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး၏ ႏုိင္ငံသားတုိင္း အတြက္လည္း ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့ႏုိင္မည္မဟုတ္သည္႕ ေသာက္ခြက္ႀကီးေတြ။ ေနာက္ၿပီး ကလုန္း၏မ်က္ႏွာက တစ္မ်ိဳးတည္းမဟုတ္။ တစ္မ်ိဳးစီ။ ႏွစ္ခ်မ္းျဖစ္ေနသည္။
ဒီမ်က္ခြက္ႀကီးေတြဟာ ေဒါက္တာဘေသာင္း ႀကိဳတင္စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့သလုိ လူထုေခါင္းေဆာင္၏ မ်က္ႏွာမဟုတ္။ သူ အင္မတန္ ေလးစား၊ ခ်စ္ခင္အားကုိးခဲ့ရသည္႕ အေမ့၏ ေမတၱာဓာတ္ျပည္႕ဝေသာ ရုပ္သြင္မ်ိဳး လုံးဝ မဟုတ္။ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကုိ တစ္ခ်ိန္က ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ဖူးသည္႕ အာဏာရွင္ႀကီးႏွစ္ဦး၏ DNAႏွစ္မ်ိဳးစပ္ မ်က္ႏွာစပ္ၾကားႀကီး…။
***
တူးအင္ဝမ္းမ်က္ႏွာႀကီး။ မ်က္ႏွာတစ္ခ်မ္းက အသားျဖဴျဖဴ၊ ရွည္ရွည္။ တစ္ရုတ္စပ္ပုံ။ က်န္သည္႕ မ်က္ႏွာတစ္ခ်မ္းက မဲမဲညိဳညိဳ၊ ေလးေထာင့္။ အညာသားပုံႀကီး။
“ေဝါ့… ထြီ”
ထိုတူးအင္းဝမ္း မ်က္ႏွာစပ္ၾကားႀကီးကုိ ၾကည္႕ၿပီး ေဒါက္တာဘေသာင္း၏ ရင္ထဲမွ ေအာ္ဂလီဆန္စြာ ပ်ိဳ႕တက္လာသျဖင့္ တံေတြးနဲ႔ ေထြးပစ္လုိက္မိသည္။ တံေထြးစက္မ်ားက ကလုန္း၏ ပါးျပင္ေပၚမွ စီးက်ကာ စုပ္ေနေသာလက္မမွတစ္ဆင့္ ပါးစပ္အတြင္း ဝင္သြားသည္။ အျပစ္ကင္းစင္သည္႕ ပီဘိကေလးငယ္ေလး တစ္ေယာက္လုိပင္။
ေဒါက္တာဘေသာင္းကေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ သည္႕ထက္ပုိ၍ လုပ္ခ်င္မိသည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ထုိ မ်က္ႏွာစပ္ၾကားႀကီးအား တစ္စစီဆြဲၿဖဲၿပီး သတ္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လုပ္လုိ႔မရ။ ဥပေဒ ျပဌာန္းၿပီးသြားၿပီ။
အေမသည္ သူ၏သမၼတသက္တမ္းမကုန္ဆုံးခင္ “ပုံတူမ်ိဳးပြားကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရး ဥပေဒ”ကုိ လႊတ္ေတာ္သုိ႔တင္းသြင္းၿပီး အတည္ျပဳလုိက္သည္။ ထုိဥပေဒအရ ဖန္တီးထားေသာ ပုံတူမ်ိဳးပြားလူမိတၱဴမ်ားကုိ လူသားကဲ့သုိ႔ သေဘာထားရမည္။ ခႏၲာကုိယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားအား ျဖတ္ေတာက္ထုတ္ယူျခင္း မျပဳရ။ မည္သည္႕အေၾကာင္းႏွင့္မွ် သတ္ျဖတ္ျခင္းမျပဳရ။ ေဒါက္တာဘေသာင္း ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ပါမည္နည္း။
ေတြးရင္းျဖင့္ ေဒါသက တစ္ဖန္ျပန္ထြက္လာျပန္သည္။ ကုတင္ေပၚၾကည္႕လုိက္ေတာ့ မ်က္ႏွာစပ္ၾကား အာဏာရွင္ကလုန္းႀကီးက သူ႔လက္မကုိသာ တျပြတ္ျပြတ္ စုပ္ေနဆဲ။ ၾကည္႕ရင္းၾကည္ရင္းျဖင့္ ေဒါက္တာဘေသာင္း၏ ေဒါသက အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္လာသည္။ ေဒါသနဲ႔အတူ လက္ထဲက ေလဆာတံဆိပ္တုံးကုိ ေျမႇာက္၍ အာဏာရွင္ကလုန္း၏ ဖင္ေျပာင္ေျပာင္ကုိ ေျဗာင္းကနဲ ရုိက္ခ်လုိက္သည္။
“ဂရား…”
***
ေဒါက္တာဘေသာင္းခမ်ာ လုံးဝ ေရွာင္တိမ္းေျပးလႊားခ်ိန္ပင္ မရလုိက္ရွာ။ ကေလးတစ္ေယာက္လုိ မ်က္လုံးကေလးမွိတ္ၿပီး လက္မကုိ စုပ္ေနသျဖင့္ အာဏာရွင္ကလုန္းကုိ သူေလွ်ာ့တြက္ခဲ့မိသည္။ အမူအယာကုိၾကည္႕ၿပီး အထင္ေသးစြာ အနားကပ္သြားခဲ့သည္မွာ ေဒါက္တာဘေသာင္း၏ အမွားပင္။ အာဏာရွင္ဆုိသည္မွာ ေကာက္က်စ္ဥာဏ္မ်ားတတ္သည္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့မိသည္။
ေဒါက္တာဘေသာင္းက ေလဆာတံဆိပ္တုံးျဖင့္ တင္ပါးကုိ အားကုန္ရုိက္လုိက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္၊ ကေလးတစ္ေယာက္လုိ လက္မကေလးစုပ္ေနေသာ အာဏာရွင္ကလုန္းသည္ ‘ဂရား’ဆုိေသာ အသံနက္ႀကီးျဖင့္ ကုတင္ေပၚမွ ဝုန္းကနဲခုန္ထလာသည္။ ေနာက္ေတာ့ အနားတြင္ရွိသည္႕ ေဒါက္တာဘေသာင္းကုိ လည္ကုတ္မွ ဆြဲကုိင္ကာ အရုပ္တစ္ရုပ္လုိ ဆြဲလြင့္ပစ္လုိက္သည္။ အာဏာရွင္ကလုန္းသည္ နံရံႏွင့္တုိက္ကာ ဘုတ္ကနဲျပန္က်လာေသာ ေဒါက္တာဘေသာင္းအနားကုိ ေျပးသြားၿပီး အေပၚမွေန၍ ခြစီးထားလုိက္သည္။
ေဒါက္တာဘေသာင္း၏ ဝန္ထမ္းမ်ား၊ တပည္႕တပမ္းမ်ားမွာ အခန္းျပင္သုိ႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ထြက္ေျပးသြားၾကသည္။ အခန္းအျပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ စမ္းသပ္ခန္း၏ တစ္ေပါက္တည္းေသာ သံမဏိတံခါးႀကီးကုိ အျပင္ကေန အေသပိတ္ပစ္လုိက္ၾကသည္။
တစ္ဖက္က မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း၊ တစ္ဖက္က မ်က္လုံးျပဴးျပဴး။ ဘီလူးသရဲထက္ပင္ ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းေသာ အျဖဴတစ္ခ်မ္း၊ အမဲတစ္ဝက္ အာဏာရွင္ကလုန္း၏ ေၾကာက္စရာ မ်က္ႏွာႀကီးကုိ ၾကည္႕ကာ…၊ ေဒါက္တာဘေသာင္းက အလန္႔တၾကားေျပာလုိက္သည္။
“ေဟ့ မလုပ္နဲ႔… မလုပ္နဲ႔…၊ ငါက မင့္အေဖ… မင့္ကုိဖန္တီးခဲ့တဲ့ေက်းဇူးရွင္…”
သူ၏ေတာင္းပန္စကားအဆုံးမွာ အာဏာရွင္ကလုန္း၏ ဗလုံးဗေထြး အသံဝါဝါႀကီးက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
“ငါ့မွာ… အေဖမရွိဘူး…။ ေက်းဇူးရွင္လည္း မရွိဘူး…”
ထုိစကားကုိ ၾကားေသာအခါ ေဒါက္တာဘေသာင္း သေဘာေပါက္လုိက္ပါၿပီ။ အာဇာနည္ သုိ႔မဟုတ္ လူထုေခါင္းေဆာင္ မ်ိဳးဆက္ျပတ္ျခင္းႏွင့္ အတြင္းလူမ်ား စိတ္ဓာတ္ယိမ္းယုိင္ သစၥာေဖာက္ျခင္း၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ အာဏာရွင္ကလုန္းကုိ သူဖန္တီးလုိက္မိၿပီ။ ပစၧာႏၲရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးတြင္ အာဏာရွင္သည္ တစ္ဖန္ျပန္လည္ သက္ဝင္ႏုိးထလာေလၿပီ။ သူဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့။ အာဏာရွင္တြင္ အေဖမရွိ။ အာဏာရွင္တြင္ ေက်းဇူးရွင္ မရွိ။
ေဒါက္တာဘေသာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လုိရာ၊ ျဖစ္ေစတာ့ဟုသာ သေဘာထားၿပီး မ်က္လုံးအစုံကုိ္သာ မွိတ္ထားလုိက္မိသည္။ ေရႊကုိင္းမ်က္မွန္ေအာက္ရွိ သူ၏မွိတ္ထားေသာ မ်က္လုံးအစုံမွလည္း ဝမ္းနဲယူက်ဳံးမရ မ်က္ရည္စက္မ်ား တစ္သြင္သြင္ စီးက်လာေလသည္။ ပက္လက္လဲက်ေနေသာ သူ႔ခႏၲာကုိယ္ေပၚတြင္ ခြစီးထားသည္႕ အာဏာရွင္ကလုန္း၏ဖင္ေျပာင္ေျပာင္တြင္မေတာ့ သူရုိက္ႏွိပ္ခဲ့သည္႕ ေလဆာမီးစုန္း စာတန္းတစ္ခုက လင္းလက္ေနတုန္းပင္…။ ထုိစာတန္းမွာ…
“ပစၧာႏၲရာဇ္တြင္ လုပ္ သည္”ဟူသတတ္…
(၂၂.၆.၂၀၁၄မွ-၂၃.၁၀.၂၀၁၄တြင္ ၿပီးစီး)