ဖိုုးထက္ - ျဗဟၼာၾကီးမ်ား ထြက္ေျပးသေလာ
(မိုုးမခ) ေအာက္တိုုဘာ ၅၊ ၂၀၁၅
သူ႔နာမည္ ဂၽြန္ၾကီး။ သို႔ေသာ္ အိမ္ေထာင္စုဇယားထဲ၊ မွတ္ပံုတင္ထဲ၊ ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ထဲ ပါသည္႔ နာမည္က ေဇာ္ထြန္း။ ေဇာ္ထြန္းကေန ဂၽြန္ၾကီး ဘယ္လို ျဖစ္သြားရတာလဲ ဟု အေမးရိွေသာ္ အေျဖရိွအံ႔။
ေဇာ္ထြန္းက လူေတြ၏ ဘာသာစကားကို ေကာင္းစြာ ေၾကညက္သည္။ ေကာင္းစြာ သိ၏။ သူ သိသည္႔ ဘာသာစကားက လူေတြ၏ ရင္တြင္း ဘာသာစကား။ ဆက္သြယ္ေရး ဘာသာစကားကေတာ႔ ျမန္မာစကား ႏွံႏွံစပ္စပ္ ႏွင္႔ အဂၤလိပ္စာ အနည္းငယ္သာ သူေျပာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ရင္တြင္း ဘာသာစကား အရာမွာေတာ႔ က၀ိတစ္ဆူဟု ေျပာရေလာက္ေအာင္ လူေတြကို ဖတ္သည္။ ေလ႔လာသည္။ လူ႔သဘာ လူ႔မေနာ လူ႔ေၾကာ နပ္သည္လို႔ ဆိုႏိုင္သည္။ သူ႔ဘာသာ ဘယ္သူ႔ ရင္တြင္း ဘာသာစကားကို သိသိ။ ဖတ္ဘဲ ဖတ္ႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္ တစ္ေယာက္တည္း ေကာက္ခ်က္ခ်။ တစ္ေယာက္တည္း ထင္ခ်င္သလို ထင္လွ်င္ ျပႆနာ မရိွေသး။ အခုေတာ႔ သူက ေတြ႔ကရာ လူေတြ၏ ရင္တြင္း ဘာသာစကားမ်ားကို အတို႔အေထာင္လုပ္ကာ အရပ္စကားႏွင္႔ ေျပာရလွ်င္ အခၽြန္ႏွင္႔ မသည္။ အခၽြန္ျဖင္႔ ေျမွာက္ပင္႔ေပးသည္။ အခၽြန္ျဖင္႔ ႏွစ္ေယာက္ တည္ေပးသည္။ ႀကပ္ေပးသည္။ ကုန္ကုန္ ေျပာရလွ်င္ လူလူခ်င္း ရန္ျဖစ္၊ စကားမ်ားရေအာင္ ၾကပ္ေပးဖို႔ မရိွလွ်င္ လမ္းေဘး ေခြးႏွစ္ေကာင္ၾကား အစာခ်ေပးၿပီး ကိုက္ခဲၾကေအာင္ လုပ္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ ၾကာေတာ႔ ရပ္ကြက္က သူ႔ကို ခၽြန္ၾကီး (၀ါ) အခၽြန္နဲ႔ မတဲ႔ အေကာင္ လို႔ ေခၚလာရေတာ႔သည္။
ျမန္မာစကားတြင္ ကၾကီးသံသည္ ခေကြးသံ၊ ဂငယ္ (ဃၾကီးသံ) သို႔ ေျပာင္းတတ္သည္႔ သဘာ၀၊ ခေခြး အသံသည္ ဂငယ္ (ဃၾကီးသံ) သို႔ ေျပာင္းတတ္သည္႔ သဘာ၀ ရိွသည္။ ဥပမာ တေက်ာင္း တဂါထာ ေနရာတြင္ တေဂ်ာင္း ဟု အသံထြက္ၾကသလိုမ်ိဳး၊ ခဲႏွင္႔ ေပါက္သည္ ဆိုသည္႔ စကားတြင္ “ဂဲႏွင္႔ ေပါက္သည္” ဟု အသံထြက္ၾကသလိုမ်ိဳး ေဇာ္ထြန္း၏ ရပ္ကြက္နာမည္ေျပာင္ “ခၽြန္ၾကီး” မွသည္ “ဂၽြန္ၾကီး” ျဖစ္လာေလေတာ႔သည္။
ဂၽြန္ၾကီး အခၽြန္ေကာင္းေသာေၾကာင္႔ ရပ္ကြက္ထဲက ေနရာ အစံုမွာ စကားမ်ားရ၊ ျငင္းခံုရ ျဖစ္ၾကရေသာ္လည္း သူက လူၾကီးကို လူၾကီးမွန္း သိသည္။ ေလးစားသင္႔သူကို ေလးစားရေကာင္းမွန္း သိသည္။ သိတတ္သည္။ ဒူးေနရာ ဒူး ၊ ေတာ္ေနရာ ေတာ္ဆိုသည္႔ ဘာၾကီးမွန္း မသိသည္႔ ျမန္မာစကားကဲ႔သို႔ လူၾကီးသူမမ်ားကို လူၾကီး သူမမ်ားျဖင္႔ တန္သည္႔ အေျပာအဆို ၊ လူငယ္မ်ားကို လူငယ္မ်ားျဖင္႔ တူသည္႔ ဘာသာစကားမ်ားျဖင္႔ ခၽြန္တြန္း လုပ္သည္။ အခၽြန္နဲ႔ မ ရလွ်င္ ၿပီးေရာ႔ လူၾကီးသူမမ်ားကို မေလးမစား၊ မခန္႔ေလးစား စကားမ်ား မေျပာ။
တျမန္မေန႔က ရပ္ကြက္ထိပ္မွ သူထိုင္ေနၾက ကိုေမာင္တူး၏ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ လၻက္ရည္ေသာက္ေနစဥ္ ဦးဘ၀င္း ေရာက္လာသည္။ ဦးဘ၀င္းက ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူၾကီး။ ဘာေကာ္မတီဖြဲ႔ဖြဲ႔ အနည္းဆံုး အဖြဲ႔၀င္ေလာက္ေတာ႔ ေအာ္တိုမစ္တစ္ရသည္႔ မ်က္ႏွာၾကီးသူ ျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံ ရိွသည္။ ၿပီးေတာ႔ သူက တရားဓမၼေဆြးေႏြးရတာ ၀ါသနာပါသည္။ ရွင္းေအာင္ ထပ္ေျပာရလွ်င္ တရားဓမၼႏွင္႔ ပါတ္သက္လွ်င္ သူသည္ ေကာင္းစြာ ေလ႔လာထားပါသည္ ဆိုသည္႔ ပံုစံကို လူစည္လွ်င္ ျပခ်င္သည္။ ဒီအေၾကာင္းကို ေကာင္းစြာ ေၾကညက္ နားလည္ သေဘာေပါက္သူက ဂၽြန္ၾကီး ေခၚ ေဇာ္ထြန္း။ ေနာက္ထပ္ ဦးဘ၀င္း အေၾကာင္းကို သိၿပီး ၾကည္႔မရသူက ဦးပြားေမာင္။ ပြားေမာင္ ဆိုသည္႔ အတိုင္း သူကပြားသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူၾကီးပိုင္း ေရာက္ေနေသာ္လည္း လူငယ္ေတြ၏ ေခါင္းေဆာင္လို႔ ဆိုရမည္။ ကာလသားေခါင္း ဟု သတ္မွတ္လို႔ ရသည္။ ဦးပြားေမာင္ကေတာ႔ သူ႔ကိုယ္သူ မဟုတ္ရင္ မခံဘူး၊ အဆင္မသင္႔တာ ေတြ႔လွ်င္ လူငယ္ေတြကို ေငါက္ေနၾက၊ ႏိုင္ေနၾကပီပီ ေတြ႔သမွ် လူ အကုန္လံုးကို ဆရာခ်ည္း လုပ္ေနခ်င္သူ ျဖစ္သည္။
အခုလဲ…
မနက္ခင္းဆိုလွ်င္ ကိုေမာင္တူးဆိုင္က လူမ်ားသည္။ သူ႔ဆိုင္ေဘးမွာ မိန္းကေလးေဆာင္ေတြ ရိွသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ဆိုင္နာမည္ ေပးထားတာေတာင္ မိန္းမလွကြၽန္းတဲ႔။ မနက္ခင္းဆိုလွ်င္ ဘယ္ရပ္ကြက္က၊ ဘယ္ကမွန္း မသိသည္႔ လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႕သည္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက အိပ္ရာမွ ထလာမွန္း မသိဘဲ ၾကီးစြာေသာ လံု႔လ၀ရိယျဖင္႔ ကိုေမာင္တူးဆိုင္သို႔ အေစာၾကီး ေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ အေဆာင္ေပၚေတြမွ ဆင္းလာၿပီး ကိုေမာင္တူးဆိုုင္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကမည္႔ ေကာင္မေလးေတြကို လာေစာင္႔ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးေတြ၏ အပါးေတာ္ျမဲ ျဖစ္ဖို႔ မရခင္ ဖ်ာလိုလိပ္ ေခါင္းေပၚ တင္ပါ႔မယ္ဟု ဇြဲေကာင္းျပၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင္႔ တိုတိုေျပာရလွ်င္ စားပြဲ သိပ္မေလာက္။ ေၾကာ႔ေကာ႔ေနေအာင္ ျဖီးလိမ္း ျပင္ဆင္ထားသည္႔ အဆိုပါ လူငယ္ေတြ ၀ိုင္းသို႔ အိပ္ရာမွ အိပ္မွဳန္စုုတ္ဖြားထ၊ မ်က္ခ်ီးပင္ မေျပာင္တတ္ေသးေသာ ရပ္ကြက္အခံ လူမ်ားျဖစ္သည္႔ ဂၽြန္ၾကီး၊ ဦးဘ၀င္း၊ ဦးပြားေမာင္တို႔အား ကိုေမာင္တူးက တစားပြဲထဲ အတူတူ အထိုင္ခိုင္းသည္။ ေန႔လည္ ေန႔ခင္း တစ္ေယာက္တည္း စားပြဲ သံုးလံုး ခြထိုင္ရံုမကလို႔ ဆိုင္ထဲမွာ ကခ်င္ ကေနပေစ ကိုေမာင္တူးက ဘာမွ မေျပာေသာ္လည္း မနက္ခင္း လူရွဳပ္ေနခ်ိန္မွာ သူတို႔ကို အတူတူ ထိုင္ခိုင္းသည္။ လူရင္းေတြ ထက္ ကတြတ္၀က လာေစာင္႔ေနသည္႔ ဗ်ိဳင္းၾကီးေတြကို ဦးစားေပးရသည္။
ဒီမနက္မွာလည္း ဂၽြန္ၾကီး ထိုင္သည္႔ စားပြဲသို႔ ဦးဘ၀င္း အရင္ ေရာက္လာသည္။ ဦးဘ၀င္းကလဲ လိုလိုလားလား လာထိုင္သည္။ ဂၽြန္ၾကီး စာဖတ္တာ သူသိသည္။ တရားဓမၼစာေပေတြ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြး၊ ေလပန္းလို႔ ရတာ သူသိသည္။ လူၾကီးသူမေတြကို ရိုေသ က်ိဳးႏြံသည္႔ ဂၽြန္ၾကီးကို သေဘာက်တာလဲ ပါ ပါသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ေတာင္ အီအီ ေရာက္တာ ရာရာ စကားမ်ား ေျပာေနစဥ္မွာ ဆိုင္ထဲသို႔ ဦးပြားေမာင္ ၀င္လာသည္။ ဆိုင္ရွင္ ကိုေမာင္တူးက သူ႔ကိုပါ ဂၽြန္ၾကီးတို႔ ၀ို္င္းသို႔ ေနရာ ခ်ခိုင္းလိုက္သည္။ ေတြ႔ၾကေလၿပီ။
ဂၽြန္ၾကီးက လူၾကီးႏွစ္ေယာက္စလံုးႏွင္႔ ဘာျပႆနာမွ မရိွ။ အဘိုးၾကီး ႏွစ္ေယာက္ကလဲ သူတို႔ဘာသာ ေနလွ်င္ ဘာျပႆနာမွ မရိွသလို ဂၽြန္ၾကီးႏွင္႔ စကားေျပာရလွ်င္လည္း ဘာျပႆနာမွ မရိွ။ တစ္ေယာက္၏ အထာ၊ တစ္ေယာက္၏ ရင္ဘတ္ ဘာသာစကားကို အျပန္အလွန္ ေကာင္းစြာ ၾကည္႔မရေသာ ဦးဘ၀င္း ႏွင္႔ ဦးပြားေမာင္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္အၾကားသို႔ အခၽြန္ အတြန္းလုပ္တတ္သည္႔ ဂၽြန္ၾကီး ေရာက္သြားလွ်င္သာ ျပႆနာ ျဖစ္ရတတ္သည္။
ဦးပြားေမာင္မွ မထိုင္ရေသးခင္ ဂၽြန္ၾကီးက “ေလးပြားေမာင္ ညက ခ်ယ္လ္ဆီး ႏိုင္သြားတယ္ဗ်ေနာ္။ ခ်ယ္လ္ဆီးတိုက္စစ္မွဳး ေကာ္စတာ ကေတာ႔ အက်င္႔မေကာင္းဘူးဗ်ေနာ္႔။ ဒီေကာင္က ေမြးကတည္းက သေႏၶယုတ္တဲ႔ အေကာင္ပါဗ်ေနာ္႔။ ေႀသာ္ ေမြးကတည္းက သေႏၶဆိုလို႔ ဒီလို ေမြးကတည္းက စိတ္၊ အက်င္႔ဆိုး ပါလာတတ္တယ္ဆိုတာ အေနာက္ႏိုင္ငံ တစ္ခ်ိဳ႕က သိပၸံပညာရွင္ေတြ လက္ခံၾကတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္ ေလးဘ၀င္း… ေလးဘ၀င္း အျမင္ ေျပာပါအံုး…”။
ဂၽြန္ၾကီးထက္ အရင္ေမြး၊ ဂၽြန္ၾကီးထက္ ထမင္း အရင္စားလာခဲ႔ၾကတဲ႔ လူၾကီးေတြဘဲ။ ဒီအေကာင္ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အခၽြန္နဲ႔ မေနၿပီဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တုတ္တုတ္မွမလွဳပ္။ စားစရာ ရိွတာစား၊ ေသာက္စရာရိွတာေသာက္ ေနႀက၏။ သို႔ေသာ္ ဂၽြန္ၾကီးကို ဒီလို လြယ္လြယ္ႏွပ္ၿပီး အသာေရွာင္ထြက္သြားလို႔ ရေၾကးလား။
“ေလးဘ၀င္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္လိုက္ရတဲ႔ စာေလးတစ္ခု ေျပာျပအံုးမယ္။ သေဘာက်စရာလဲ ေကာင္းသလို ဟုတ္လဲ ဟုတ္မယ္ ထင္လို႔။ ေလးဘ၀င္းလို တရားဓမၼ ေလ႔လာတ႔ဲသူမ်ိဳးကို ေမးမွ ျဖစ္မွာမို႔။ ေလးပြားေမာင္လဲ သီးခံ နားေထာင္ေနာ္”
ဦးပြားေမာင္ ေအာင္႔သြားသည္။ ဦးဘ၀င္းကိုကေတာ႔ တရားစာေပ ေလ႔လာသူတဲ႔။ သူ႔ကို က်ေတာ႔ သီးခံတဲ႔။ ဦးပြားေမာင္က လူငယ္ေတြနဲ႔ အတူတူ အရည္ေလးခ်၊ ေဘာလံုးပြဲၾကည္႔၊ ေဘာလံုးပြဲေလာင္း လုပ္တတ္သူ ဆိုေတာ႔ ဂၽြန္ၾကီး စကားက နရင္း ထအုပ္ခ်င္စရာ။ အထူးသျဖင္႔ ဦးဘ၀င္း ေရွ႕မွာ အေျပာခံလိုက္ရတာ အဆိုးဆံုး။ ဘ၀င္း ဆိုတဲ႔ အေကာင္က ဟိုစပ္စပ္ ၊ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ ဆရာလိုလို၊ သမားလိုလို၊ လူစည္ရင္ တရားဓမၼစကား၊ ပါ႒ိ ပါတ္သားေတြ အေျပာခ်င္ဆံုး။ သူ ဘယ္တံုးက ဘယ္လို တရား ထိုင္တယ္ဆိုတာ ၾကြားလို႔ မဆံုး။ အခုဘဲ အရဟတၱဖိုလ္ရေတာ႔မွာလိုလိုနဲ႔ သူတုိ႔ လင္မယား ေနာက္ဆံုး ေမြးထားတဲ႔ကေလး လြန္ေရာ ကၽြံ ေရာမွ တစ္ႏွစ္သားေလာက္ဘဲ ရိွအံုးမည္။ သူ႔လို လူေရွ႕မွာ တရားဓမၼစကားကို သီးခံ နားေထာင္ဆိုေတာ႔ စိတ္ဆိုးစရာ။ သို႔ေသာ္ ဂၽြန္ၾကီး ၀သီကို သိေနသူဆိုေတာ႔လဲ အသာျငိမ္ေနလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ႔ ဦးဘ၀င္း၏ စိတ္ပါ လက္ပါ နားေထာင္ေတာ႔မည္႔ အမူအရာကို သတိထားမိလိုက္တာေၾကာင္႔ အသာ ယို႔ ေနလိုက္သည္။
“ဒီလို ေလးဘ၀င္းရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဂါတမဘုရား ေဗာဓိေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ဘုရားျဖစ္ေတာ႔ သူ႔ပလႅင္ကို မာန္နတ္မင္းက စစ္တပ္ၾကီးနဲ႔ ငါ႔ဟာဆိုၿပီး လာလုတယ္ မို႔လား။ လာ ရန္ျပဳတယ္ မို႔လား။ သူ လာလုတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ဘုရားအသစ္ ဂ်ပ္ခၽြတ္ကို လာဖူးေနတဲ႔ သိၾကားမင္းတုိ႔၊ ျဗဟၼာၾကီးေတြလဲ ဘုရားေဘးမွာ ရိွေနတယ္မို႔လား။ (ဦးဘ၀င္း ေခါင္းျငိမ္႔သည္။) အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ သိတာက ျဗဟၼၾကီးေတြရဲ႕ ပါ၀ါက မာန္နတ္မင္း ပါ၀ါထက္ အမ်ားၾကီး ၾကီးတယ္ေလ။ ဒါေတာင္မွ ဒီ ျဗဟၼာၾကီးေတြက ဘုရားရွင္ကို နည္းနည္းမွ မကူဘဲ ေျပးတာမွ တန္းေနတာဘဲတဲ႔။ ဘုရားရွင္က သူျပဳခဲ႔သမွ် ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳေတြ၊ ဒါန ပါရမီေတြကို ကမာၻေျမၾကီးကိုေစာင္႔တဲ႔ နတ္သမီးကို သက္ေသတည္ခဲ႔ရတယ္တဲ႔။ ျဗဟၼာေတြေတာင္ ထြက္ေျပးရခ်ိန္ ဒီနတ္သမီးက ဘုရွားရွင္ကို ေရွ႕ေန လိုက္ေပးတာ နည္းနည္း ေနာေနာ မာတဲ႔ အေၾကာေတာ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်ေနာ္႔..”
“ဒါက တင္စားတဲ႔ သေဘာေနမွာပါ ဂၽြန္ၾကီးရာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ နတ္သားတဲ႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ နတ္သမီးတဲ႔။ ဘုရားေတြ ေရွ႕မွာ ဆံပင္ ေရညွစ္ေနတဲ႔ နတ္ရုပ္တစ္ခု ေတြ႔ဘူးတယ္မို႔လား။ ငါျဖင္႔ လူေတြ ျမင္သာ ထင္သာ ရိွေအာင္ တင္စားတဲ႔ သေဘာေနမွာပါ။ အေကာင္အထည္လိုက္ၾကီး လာသက္ေသခံတယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ထားအံုး..မင္းေျပာသလို..အေတာ္သတိၱိေကာင္းတဲ႔ ကမာၻေျမေစာင္႔ နတ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ႔…”
“ထားပါေတာ႔…ေလးဘ၀င္း ေျပာတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာပါအံုးမယ္…. ဒီလို ျဗဟၼာၾကီးေတြက မာန္နတ္ကို ဘာေၾကာင္႔ ခံ မခ်သလဲ ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းကို စာထဲမွာ ဖတ္ဘူးလိုက္တယ္။ဒီ ေမးခြန္းကို ဘယ္သူမွ ေက်လည္ေအာင္ မေျဖႏိုင္ဘူး။ ဘုရားေရွ႕မွာမုိ႔ စစ္မတိုက္ခ်င္လို႔တို႔။ ဘုရား ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ၾကိဳသိလို႔ စစ္အင္အား ေခၽြတာ ခ်င္လို႔႔။ စတဲ႔ ယုတၱိမရိွတဲ႔ အေျဖေတြခ်ည္းဘဲ ေလးဘ၀င္းရဲ႕။ ဟိုတေန႔ကမွ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ရင္း သြားေတြ႔တာ။ အဲဒီေမးခြန္းကိုဘဲ ေျဖထားတာ မိုက္တယ္ ဗ်။ (ဦးဘ၀င္းသာ မက ဦးပြားေမာင္ပါ ေခါင္းေထာင္လာသည္။) ဘာတဲ႔…အေသ၀နာစ ဗလာနံ ပုဒ္လိုဘဲတဲ႔။ မာန္နတ္ဆိုတာ နတ္ အဆိုစေရးရွင္းမွာ ေအာ႔ေၾကာ႔လန္တဲ႔။ သူနဲ႔ တုဖက္ၿပီး စကားမမ်ားခ်င္၊ ရန္မျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ဘေဘာဘဲတဲ႔…ဟား…ဟား.... ေလးဘ၀င္းေတာ႔ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ သေဘာက်လိုက္တာဗ်ာ။ ယုတိၱလဲရိွတယ္။ သေဘာလဲ က်ဖို႔ ေကာင္းတယ္ေလဗ် ေနာ္႔…”
အေသ၀နာစ ဗလာနံ ဆိုတာ လူမိုက္ဆိုလွ်င္ ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွး၊ ေ၀းေ၀းေရွာင္ ဆိုတာေတာ႔ ဦးပြားေမာင္လို ျမန္မာ လူၾကီးတစ္ေယာက္အတြက္ မသိမဟုတ္။ သိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဘာသာ နတ္ေတြ အခ်င္းခ်င္း မတည္႔ၾက၊ စကားမေျပာခ်င္ၾကတာ သူ႔အေရးမဟုတ္။ သူ႔အကြက္မဟုတ္။ အကြက္၀င္သြားသူက ဦးဘ၀င္း။ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြနဲ႔ တရံုးရံုး ျဖစ္ေနသည္႔ ပြားေမာင္ကို ၾကည္႔မရတာ ၾကာၿပီ။ ထို႔ေၾကာင္႔..
“ဟာ သိပ္ေကာင္းတဲ႔ အေျဖေပါ႔ ဂၽြန္ၾကီးရာ။ မွန္တယ္။ လူမိုက္ကို ေရွာင္ရမယ္။ (ေရေႏြးခြက္ယူမွဳတ္ ေသာက္သလိုလိုျဖင္႔ ဦးပြားေမာင္ကို မ်က္လံုး ေမွးၾကည္႔လိုက္တာ ဦးပြားေမာင္လဲ သိ။ ဂၽြန္ၾကီးကေတာ႔ ေကာ္ၿပီေဟ႔ဟု ေတြးသည္။) လူမိုက္နဲ႔ အေနနီးရင္ ကိုယ္ပါ လူမိုက္ ျဖစ္တတ္တယ္။ အေ၀းၾကီး ၾကည္႔စရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ..ဟဲ…ဟဲ..ေနာ္႔ ကိုပြားေမာင္ရာ”
ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွေတာ႔ ဒီလိုစကားေျပာလာလွ်င္ ဘယ္ဘူတာကို ဦးတည္သြားတယ္ဆိုတာ “ပြားေမာင္တို႔က သိလိုက္သမွ အံခြေနၿပီကြ” ဟု စိတ္တြင္းမွ ၾကိမ္း၀ါးလိုက္ကာ
“ဒါေပါ႔ …ဒါေပါ႔ ကိုဘ၀င္းရယ္။ အေသ၀နာစ ဗလာနံ ဆိုတာ ဒီစစ္အစိုးရ အသိုင္း အ၀ိုင္းနဲ႔ သိပ္ကိုက္တာေပါ႔ဗ်ာ။ (ဦးဘ၀င္း သားအၾကီးေကာင္ စစ္တပ္ထဲမွာ ဗိုလ္မွဳးဆိုလား၊ ဗိုလ္ၾကီးဆိုလား သူသိထားသည္။) အဲဒီ အသိုင္း အ၀ိုင္းက လူမိုက္ေတြဗ်။ သူတို႔ ခိုး၊၀ွက္ေနရရင္ ၿပီးေရာ။ ဘယ္သူ ဆိုဆံုးမလို႔မွ မရတဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းၾကီးဗ်။ ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြ အရက္ တစ္ခါတစ္ေလ ေသာက္ၾကတာ…(အဟမ္းဟု ဦးဘ၀င္းက ေခ်ာင္းဟန္႔သည္။ လူငယ္ေတြ ခ်ည္းသာေလာဆိုသည္႔ အေမးပါသည္႔ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ)..အင္း…လူၾကီးတစ္ခ်ိဳ႕ အရက္ေသာက္ၾကတာ လူမိုက္လို႔ ေျပာမရဘူးေလ။ ရပ္က်ိဳး ရြာက်ိဳးအတြက္ အနစ္နာခံ အလုပ္ လုပ္ၾကၿပီဆိုရင္ ဒီလူေတြဘဲ အပင္ပန္းခံ လုပ္တာဘဲ မို႔လား။ ညေနတိုင္း ေသာက္ၿပီး အရက္စြဲတဲ႔ လူငယ္ေတြ မျဖစ္သြားေအာင္ေတာ႔ အလုပ္ အကိုင္ ေကာင္းေကာင္း ဖန္တီးႏိုင္တဲ႔ အစိုးရလိုတာဘဲဗ်။ ဗလာနံ စစ္အစိုးရနဲ႔ ခိုးခ်င္ ၀ွက္ခ်င္တဲ႔ သူတို႔ အသိုင္း အ၀ိုင္း ေသဂ်င္းဆိုနဲ႔ ျမန္ျမန္ေသမွ ေအးမွာပါ။”
ဦးဘ၀င္းခမ်ာ စမူဆာအခ်ဥ္ရည္ထဲက ငရုတ္သီးကို မ၀ါးမိပါဘဲ ရွဴးရွဴး ရွားရွား ျဖစ္သြားသည္။ အစိုးရကို ေျပာခ်င္ေျပာေပါ႔။ အခုေတာ႔ သူတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းပါ ေသဂ်င္းဆိုးနဲ႔ ေသဆိုတာေတာ႔ လြန္သြားၿပီ။ မ်ားသြားၿပီ။ ေရွ႕က ေရေႏြးအိုးနဲ႔ ရိုက္ထုလိုက္ရ ပြားေမာင္ကေန မပြားႏိုင္ဘဲ ပုေမာင္ ျဖစ္သြားမယ္…ဟင္း…ဟင္း…ဟု စိတ္ခုရင္း ေရေႏြးအိုးကို စိုက္ၾကည္႔ေနသည္။ ဒါကို ရိပ္မိ သိရိွသူက ျပႆနာကို စတင္ မီးေမႊးခဲ႔သူ ဂၽြန္ၾကီး။ ထို႔ေၾကာင္႔ ေရေႏြးအိုးကို လွမ္းကိုင္ယူရင္း “ကိုေမာင္တူးေရ ေရေႏြးလုပ္ပါအံုးဗ်ိဳ႕။ ေနာက္ၿပီး လဘၻက္သုတ္တစ္ပြဲပါ လုပ္ပါအံုး။ လူၾကီးသုပ္ဘဲ လုပ္ခဲ႔။ ေလးဘ၀င္းနဲ႔ ေလးပြားေမာင္ကို ဒါန ျပဳခ်င္လို႔ပါ။”
“မသာ၊ ေသခ်င္းဆိုးေလး” ဟု ဦးဘ၀င္းႏွင္႔ ဦးပြားေမာင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဂၽြန္ၾကီးကို စိတ္ထဲမွ က်ိန္ဆဲမိသည္။ သူစခဲ႔သည္႔ မီးေၾကာင္႔ အခုေတာ႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဘယ္သူမွ အရင္ ထမျပန္ခ်င္။ တစ္ေယာက္ ထျပန္ရင္ က်န္သည္႔ တစ္ေယာက္က ဂၽြန္ၾကီးႏွင္႔ သူ႔ အယူအဆ မွန္ကန္ေၾကာင္း ထပ္ဆင္႔ အဆိုတင္သြင္းကာ ဟို သေကာင္႔သား ဂၽြန္ၾကီးကလဲ ေျမွာက္ထိုးပင္႔ေကာ္၊ ေထာက္ခံေနအံုးမည္။
ဒီလိုႏွင္႔ အေသ၀နာစ ဗလာနံ ပုဒ္အတြက္ တစ္ေယာက္ႏွင္႔ တစ္ေယာက္ ေထ႔လံုး၊ ေငါ႔လံုး၊ ေစာင္းလံုး၊ ခ်ိတ္လံုး ေလးမ်ားျဖင္႔ ဂၽြန္ၾကီးကို ပုဏၰားထိုင္ထားကာ စကားလံုးစစ္ပြဲ ႏႊဲေနၾကသည္။ ဂၽြန္ၾကီးကေတာ႔ နည္းနည္း မီးမ်ားလာလွ်င္ ေလွ်ာ႔ေပးလုိက္။ မီးခိုး အူလာလွ်င္ ယပ္ေတာင္ ခပ္ေပးလိုက္။ သူတို႔ သံုးေယာက္ ေလတိုက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေနတာ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ကို အေလွ်ာ႔ေပးမည္ မဟုတ္သလို ဂၽြန္ၾကီးကလဲ ထမင္းေတာင္၀ယ္ေကၽြးၿပီး အခၽြန္ျဖင္႔ ဆက္ ‘မ’ မည္ထင္႔။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ ဆိုင္ရွင္ ကိုေမာင္တူးက ဆိုင္သန္႔ရွင္းေရးေလး လုပ္ပါရေစ။ ျပန္ၾကပါေတာ႔ဟု ႏွင္ထုတ္လိုက္ရသည္။
မာန္နတ္မင္းက ဘုရားရွင္ရဲ႕ အေရွ႕မွာ အယုတၱ၊ အနတၱ၊ ဖရုႆ၀ါစာ စကားမ်ားျဖင္႔ ေျပာသျဖင္႔ သူ႔ ဆဲစကား၊ ဆိုစကားမ်ားကို ျဗဟၼာၾကီးေတြက နားဘဲ မခံသာသေလာ။ တုဖက္ ျပဳိင္ဆဲစရာ စကားလံုးမရိွတဲ႔ ေကာင္းကင္ ျဖစ္ခဲ႔သေလာ။ ဘုရားရွင္ကဘဲ “ခ်စ္သားတုိ႔ ငါရွင္းမယ္။ မင္းတို႔ ၀င္မပါနဲ႔” လို႔ ေျပာခဲ႔သေလာ။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ…အေသ၀နာစ ဗလာနံ ပုဒ္ေၾကာင္႔ေပါ႔ ဆိုသည္႔ အေျဖေၾကာင္႔ ဦးဘ၀င္း ႏွင္႔ ဦးပြားေမာင္တို႔ စကားမေျပာႏိုင္တာ ႏွစ္လေလာက္ၾကသည္။ ဂၽြန္ၾကီးကေတာ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ နာမည္ ပိုၾကီးသြားသည္။ “ဂၽြန္ၾကီးကေတာ႔ ဂၽြန္ၾကီးပါဘဲကြာ။ ျဗဟၼာၾကီးေတြ ထြက္ေျပးတာနဲ႔တင္ လူႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လဲ လုပ္တတ္တဲ႔ အေကာင္ကြာ” ဟု ေျပာေနၾကရေတာ႔သည္။
ဖိုးထက္