ေအာင္မွိဳင္းဆန္း - ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲက ၂၆ ရက္ ။ အပိုင္း (၁ မွ ၁၀ အထိ)
(သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္) မိုုးမခ။ ႏိုု၀င္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၅
အပိုုင္း - ၁
ဂ်ိမ္းကနဲျမည္သြားတဲ့ တိုက္တံခါးပိတ္သံက က်ေနာ္ ့နားထဲမွာေတာ့ ဒိန္းခနဲ ျမည္ဟီးထြက္ေပၚလာတဲ့ တိုက္ပြဲအခ်က္ေပး အေျမာက္သံလိုလို .... "ငါ .... တိုက္ပြဲစလိုက္ပီ" လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္းကနဲ သိလိုက္မိတယ္။ က်ေနာ္ ရဲဲ့ အစာငတ္ခံဆႏၵျပပြဲ ပထမေန႔က အေျခအေနသိပ္ပီး ဆိုးဆိုးဝါးဝါးနဲ႔ မရင္ဆိုင္ရေသး။ အားလံုး ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔။ ၁ တိုက္ ၂ ခန္းထဲေလးမွာ ....။
တကယ္ေတာ့ ဒီ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပ တာကို အရမ္း ကာေရာ က်ေနာ္ စတင္ခဲ့တာမဟုတ္။ အစစအရာရာ အကုန္ လံုး ျပင္ဆင္ ၿပီး ထြက္လာခဲ့ တာပါ။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာကို ခပ္ေစာေစာျဖတ္လိုက္မိတာကို က်ေနာ္ ေက်နပ္ေနမိတယ္။ စိတ္ဓာတ္ ကိုလဲ ေက်နပ္ေလာက္စရာ မဟုတ္ေပမယ့္ အေတာ္ေလးေတာ့ ျပင္ဆင္ ထားခဲ့ ၿပီးၿပီ ။ ငါ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္မလားေပါ့။ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ေမးခြန္း ထုတ္ ခဲ့တယ္။ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆန္းစစ္ခဲ့တယ္။ ၾကံဳလာမယ့္ အခက္အခဲ ၊ အတားအဆီး ၊ အႏၱရာယ္ေတြကိုေရာ ရင္ဆိုင္ရဲပါ့မလားေပါ့။
အပိုင္း - ၂
က်ေနာ္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပ မွဳ စတင္တဲ့ေန႔ဟာ ၂၃ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၅ ေန႔ပါ။ ဒီေန႔ကို တိုက္ပြဲရဲ႕ အစေန႔အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းက ၂ ရပ္ ႐ွိတယ္။ ၁။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ကြယ္လြန္ျခင္း ၃၇ ႏွစ္ျပည့္ေန႔ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ က်ေနာ္ ့အေပၚ အလႊမ္းမိုးႏိုင္ဆံုး စာေရးဆရာေတြထဲမွာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဟာ ထိပ္ဆံုး ကလို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။
"လူူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကို သူျဖတ္သန္းေနတဲ့ သမုိင္းေခတ္ႀကီးက သူ႔ပုခံုးေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့သမိုင္းတာဝန္ေတြက္ို ဘယ္ေလာက္ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္သလဲဆိုတာနဲ႔ တိုင္းတာရမယ္"လို႔ အဓိပၸါယ္ ရတဲ့ ဆရာ့အမွာစကား ဟာ က်ေနာ္ ့ႏိုင္ငံေရးျဖတ္သႏ္းမွဳရဲ႕ လမ္းၫႊန္တစ္ခုပါပဲ။
၂။ က်ေနာ္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပ မွဳ စတင္မယ့္ ရက္ အပိုင္းအျခား ကာလရဲ႕ အလယ္ (တစ္ဝက္) ရက္က်ေနလို႔လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ က ၂၀၁၅ ေအာက္တိုဘာ ၁၅ ရက္ ေနာက္ပိုင္းကေန ၂၀၁၅ ေအာက္တိုဘာ လကုန္ အတြင္း သင့္ေတာ္တဲ့ တစ္ရက္ရက္မွာ အစာငတ္ခံ စမယ္လို႔ ေၾကညာထားခဲ့တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ၂၀၁၅ ေအာက္တိုဘာ ၂၃ ရက္ေန႔ မွာ စၿပီး အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပ ဖို႔ ျဖစ္လာတာေပါ့။
အဲဒီမွာ ၃၇ ဆိုတဲ့ ဂဏန္း ေလးရဲ႕ တိုက္ဆိုင္ပံုေလးတစ္ခု သတိျပဳမိလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒါ တျခားမဟုတ္ဘူး။ ၂၀၁၅ ေအာက္တိုဘာ ၂၃ ရက္ေန႔ဟာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကြယ္လြန္တာ ၃၇ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔ (နိမိတ္ကေတာ့ ခပ္ေကာင္းေကာင္း) ။ ေနာက္တစ္ခုကဘာလဲဆိုေတာ့ ကိုကိုးကြၽန္း အက်ဥ္းေထာင္ ဖ်က္သိမ္း ေရး ၅၃ ရက္ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲမွာ ပထမဦးဆံုး က်ဆံုးသြားခဲ့တာ ရဲေဘာ္သိန္းၾကည္။ ရဲေဘာ္သိန္းၾကည္က်တာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပ တဲ့ရက္ေပါင္း ၃၇ ရက္ အၾကာမွာ က်ဆံုးခဲ့ တာ (နိမိတ္ကေတာ့ ခပ္ေကာင္းေကာင္း)။ ေနာက္တစ္ခုတိုက္ဆိုင္တာက ကြၽန္းတိုက္ပြဲျပန္ရဲေဘာ္ ေတြထဲက ေလထီးဦးအုန္းေမာင္တို႔ကို အင္းစိန္ေထာင္ကေန ျပန္လႊတ္တဲ့အသုတ္မွာ လြတ္လာတဲ့ သူ အေရအတြက္ စုစုေပါင္းကလဲ ၃၇ ေယာက္ ျဖစ္ ေနျပန္ေရာ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ၃၇ ဆိုတဲ့ ဂဏန္းေလးရဲ႕ တိုက္ဆိုင္မွဳေလး ေတြးမိတာကိုပါ။
အပိုင္း - ၃
က်ေနာ္ ေနရတဲ့ တိုက္ခန္းေလးက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း။ လူတစ္ေယာက္စာ ေနရရံုသာသာ။ မႏၱေလး ေထာင္ မွာ က်ေနာ္ ေနခဲ့တုန္းက တိုက္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ဟာ ၂ ေယာက္၊ ၃ ေယာက္၊ ၄ ေယာက္ အထိ ေနလို႔ရေအာင္ က်ယ္ၾကတယ္။ ေကာင္းပါ တယ္ေလ။ သာယာဝတီေထာင္က ၁ တိုက္၊ ၂ ခန္းမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့။ က် ေနာ္ ေနရတဲ့ တိုက္ဝင္းထဲမွာ ၁ တိုက္ရယ္၊ ၂ တိုက္ရယ္ဆိုပီး တိုက္ႏွစ္တိုက္႐ွိတယ္။ ႏွစ္ထပ္တိုက္ ႏွစ္ တိုက္ပါ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထားတယ္။ ကပ္ရက္ ညာဖက္ဝင္းထဲမွာေတာ့ ၃ တိုက္နဲ႔ ၄ တိုက္ ဝင္း႐ွိ မယ္။ ကပ္ရက္ ဘယ္ဘက္ ဝင္းထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေနေနတဲ့ ၁၀ အေဆာင္႐ွိတယ္။ တစ္ေဆာင္ ထဲ။ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္။ အေပၚႏွစ္ခန္း၊ ေအာက္ႏွစ္ ခန္း ၊ ေပါင္း ၄ ခန္းပါတဲ့ အေဆာင္ အသစ္ႀကီး။
အဲဒီ အေဆာင္အသစ္ႀကီး(၁၀ အေဆာင္ ) ရဲ႕ အေပၚထပ္ ကေန တက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ ့ကို ထားတဲ့ တိုက္နဲ႔အခန္းကို ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရ တယ္။ အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ေျပာရင္ ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္ ့ကိုတိုက္ထဲပို႔ပီး ေနာက္ပိုင္း ရဲေဘာ္ေတြ က အေဆာင္ အေပၚထပ္ ကို ၂ ေယာက္တစ္သုတ္၊ ၃ ေယာက္တစ္သုတ္၊ တက္တက္လာပီး ၾကည့္ၾက တယ္။ လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြနဲ႔ အေျခအေန ေမး ၾက၊ ျမန္းၾကတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ သူတို႔ အေပၚထပ္ တက္လာပီး အခုလိုဆက္သြယ္ (တရား မဝင္နည္းလမ္းနဲ႔) ေနတာကို ဗူးဂတ္မႀကီးေပၚက ေန ေကာင္းေကာင္းျမင္ရတာေပါ့။ မိန္းေဂ်းကေတာင္ ျမင္ေလာက္တယ္။ အေဆာင္ မွာ တာဝန္က်ဝန္ထမ္းေရာ၊ တိုက္မွာတာဝန္က်ဝန္ထမ္းေတြ ေရာပါ ျမင္ႏိုင္၊ သိႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ဘာမွ မေျပာ၊ မဟန္႔တားၾကဘူး။ သိရက္နဲ႔ ေသခ်ာလႊတ္ ေပးထားတယ္။ က်ေနာ္ နဲ႔ပတ္သက္ပီး က်ေနာ္ ့ရဲ ေဘာ္ေတြ စိတ္ပူပန္မွဳ ေလ်ာ့က်သြားေအာင္ တမင္ လႊတ္ေပးထားပံုရပါတယ္။ က်ေနာ္ ့ကို သူတို႔ (ဝန္ထမ္းေတြ) ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ထားတဲ့ သေဘာ က်ေနာ္ ့ရဲေဘာ္ေတြသိေအာင္ ဒီ တိုက္မွာ ေသခ်ာထားတာျဖစ္လိမ့္မယ္။ တရားမဝင္ ဆက္သြယ္တာကို လႊတ္ေပး ထားတာျဖစ္လိမ့္မယ္။
က်ေနာ္ ့အရင္ တိုက္ပိတ္ခံရဖူးတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ ကိုလဲ ဒီတိုက္မွာပဲ ထားဖူးတယ္။ သူတို႔က ေဆးလိပ္ကိစၥနဲ႔ တိုက္ပိတ္ခံခဲ့ၾကရတာ။ ကိုသန္းထိုက္၊ ကိုေအာင္ျမင့္ဟန္၊ ပဲႀကီး ေခၚ ေက်ာ္စြာ လင္း၊ ခန္႔ေအာင္၊ ဟိန္းေဇာ္ဝင္း၊ ကိုေအာင္ျမင္၊ ကိုရန္ပိုင္စိုး၊ တို႔တေတြေပါ့။ သူတို႔လည္း က်န္ ရဲေဘာ္ေတြ စိတ္ပူပန္မွာကို ေလ်ွာ့ခ်တဲ့အေနနဲ႔ ဒီတိုက္ကို ပို႔ခဲ့တာ ထင္တာပဲ။ အဲ့ဒီ တုန္းကလဲ တစ္ဖက္နဲ႔ တဖက္ ဆက္သြယ္ၾကတာပဲေလ။
အပိုင္း - ၄
အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပ မွဳ တိုက္ပြဲ စတဲ့ ၂၃ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၅ ေန႔ရဲ႕ တစ္ေန႔တာျဖတ္သန္းမွဳ အေတြ႔အၾကံဳက ေခ်ာေမြ႕ေနဆဲ။ ဗိုက္နည္းနည္း ေတာ့ ဆာေနတယ္။ က်ေနာ္ ့ေ႐ွ႕မွာ စားပြဲခံု တစ္လံုး ခပ္ေသးေသးေလးကိုု ဝန္ထမ္း ၂ ဦးက လာခ် သြားတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ နီက်င့္က်င့္ ေထာင္ပံုစံ ေပါင္းထမင္းၾကမ္းရယ္၊ ဟင္းရည္ လို႔ ေျပာရရံု ဟငိးရည္ညစ္က်ဲက်ဲတစ္ခြက္ရယ္၊ ငပိတဇြန္းစာ ရယ္၊ ေရ ၃၃၀ ml တဘူးရယ္ကို တင္ထားေပး တယ္။ ဗိုက္သာဆာတာ သူတို႔ လာခ်ေပးတဲ့ ထမင္း ဟင္း ေတြက စားခ်င္စရာ၊ မက္ေလာက္စရာ လံုးဝ မ႐ွိ။ ဒါနဲ႔ ေရဘူးကိုဖြင့္ၿပီး တက်ဳိက္ထဲ ေမာ့ခ်ပစ္ လိုက္တယ္။ အဆာေျပ ေအာင္ေပါ့။ ေသာက္ေရကို အခန္းထဲမွာ အလံုအေလာက္ ထည့္ေပးမထားဘူး။ ေတာင္းပီးေသာက္မွေပးတာ။ ဗိုက္ဆာေတာ့ ေရကိုပဲ ခဏခဏေတာင္းရတယ္။ ၾကာေတာ့ ေတာင္းရတာ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္လာတယ္။ ပုုလင္းနဲ႔ ထည့္ေပးထားပါ ေျပာတာလဲ မေပးဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေရ ေတာ္ေတာ္ ဆာမွပဲ ေတာင္းေသာက္ျဖစ္ လာေတာ့တယ္။
တိုက္ဝင္းတစ္ခုလံုးမွာ အက်ဥ္းသား ဆိုလို႔ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္ထဲပဲ႐ွိတယ္။ ဝန္ထမ္း ၃ ေယာက္ အျမဲခ်ထားတယ္။ ၂ ရစ္နဲ႔တစ္ဦး၊ ၃ ရစ္နဲ႔တစ္ဦး၊ တစ္ပြင့္နဲ႔ တိုက္ေထာင္မွဴးကတစ္ဦး ေစာင့္ၾကပ္ ၾကတယ္ ။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္လုပ္၊ လုပ္သမွ်အားလံုး စာအုပ္ႀကီးထဲမွာ အခ်ိန္နာရီနဲ႔တကြ လိုက္မွတ္ေနၾကေတာ့တာပဲ။ ေရဘယ္ႏွစ္ခါေသာက္၊ အိမ္သာ ဘယ္ႏွခါသြား၊ လမ္းေလ်ွာက္၊ အိပ္၊လွဲေလ်ာင္း၊ ထိုင္၊ စာဖတ္ .... အကုန္ အကုန္ လံုးကို လိုက္မွတ္ေနၾကေနေလရဲ႕။
က်ေနာ္ လဲ အခ်ိန္ရတုန္း စာအုပ္ပဲ လွိမ့္ဖတ္ေနခဲ့တယ္။ ဘာတီးလ္လင့္တနာ ေရးတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းေျမကို ၿပီးေအာင္ဆက္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ အႏၵိယကေန နာဂနယ္ေျမ၊ ေနာက္ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ အဲဒီကေန ဗကပတို႔ရဲ႕ မုံးကိုးေဒသ၊ ပီးေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ခရီး စဥိေတြကိုဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ေကာင္းပါတယ္ ။ ေဝဖန္စရာေတြေတာ့ ပါတာေပါ့။ စာဖတ္ လို႔ေညာင္းလာရင္ လမ္းထေလ်ွာက္တယ္။ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ ေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္။ ညေန ၃ နာရီ ခြဲေတာ့ ေရခ်ိဳး တစ္ခါခ်တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ တိုက္ခန္းတံခါး ေသာ့ခတ္ ၿပီး ျပန္ပိတ္ ထားတယ္။ ညေနတန္းပိတ္ခါနီးအခ်ိန္ျဖစ္တဲ့ ၅ နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္က်ေတာ့ ဆရာဝန္ေတြ ေဆး လာစစ္တယ္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ တယ္။ ႏွလံုးခုန္ႏွဳန္း၊ ေသြးခုန္ႏႈန္း ေတြ တိုင္းတယ္။ ေသြးထဲက သၾကားဓာတ္ကိုေတာ့ မနက္ က်မွ ေဖာက္စစ္မယ္ ေျပာတယ္။ ဒီတညကို ခပ္ေအးေအးပဲ ျဖတ္သန္း လိုက္တယ္ ။
အပိုင္း - ၅
၂၄၊ ၂၅၊ ၂၆ ေအာက္တိုုဘာ ၂၀၁၅ ေန႔ ေတြမွာေတာ့ သိပ္မထူးမျခားနားပဲ ျဖတ္သန္းျဖစ္ လိုက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ၂၃ ရက္ေန႔ကေန ၂၆ ရက္ ညေနပိုင္း အထိ သိသိသာသာႀကီး မ႐ုန္းကန္ရေသးပါဘူး။ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ဆို က် ေနာ့္ကို မ်က္ႏွာသစ္ ဖို႔ ၁၀ မိနစ္ ေလာက္ ခဏ အခန္းတံခါး ဖြင့္ေပးမယ္။ မနက္ ၁၀ ခြဲ၊ ၁၁ နာရီ ေလာက္ဆို မနက္ပိုင္းေရခ်ဳိးခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ ေလာက္ ခဏ အခန္းတံခါးဖြင့္ေပးမယ္။ ညေန ၃ နာရီ ခြဲ ၄ နာရီ ေလာက္ဆို ညေန ေရခ်ိဳး ခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ ေလာက္ ခဏ တံခါးဖြင့္ေပးမယ္။ တစ္ေန႔ ၃ ႀကိမ္ ပံုမွန္ဖြင့္ေပးတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ႀကိမ္ လမ္း ခဏ ေလ်ွာက္ခြင့္ေပးတယ္။ မနက္ ေရခ်ိဳး ခ်ိန္ ဒါမွမဟုတ္ ညေနေရခ်ဳိးခ်ိန္မွာေပါ့။ ေရခ်ဳိးလို႔ ပိုတဲ့ အခ်ိန္ေလး ၁၅ မိနစ္ျပည့္ေအာင္ ခဏ လမ္းေလွ်ာက္ ခြင့္ျပဳတဲ့သေဘာပါ။
အစတုန္းကေတာ့ တစ္ေန႔ဝတ္ပီး သား အဝတ္ေတြကို တစ္ေန႔ပံုမွန္ ေလ်ွာ္ဖြတ္လွမ္း ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေလ်ွာ္ဖြတ္လွမ္း တာ ပါ။ အစေန႔မွာ အဝတ္ေလ်ွာ္ရတာ ျပႆနာ မဟုတ္ ေပမယ့္ ေနာက္ရက္ေတြ အဝတ္ေလ်ွာ္ရတာ ဒုကၡ ေရာက္လာတယ္။ ဘယ္လိုဒုကၡေရာက္လဲဆိုရင္ လက္ေမာင္း ႂကြက္သားေတြ ႏွစ္ဖက္စလံုး နာက်င္ လာတယ္။ ရက္ၾကာေလ ပိုပီးနာေလပဲ။ နာတဲ့ဒဏ္ က ေတာ္ေတာ္ နဲ႔ ေပ်ာက္မသြားဘူး။ ပိုပိုပီးေတာ့လဲ ေမာေမာလာတယ္။ ၾကာေတာ့ အဝတ္ေတြကို နာနာ မ႐ိုက္၊ မပြတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဖြဖြေလးပဲ ထုေထာင္းရ တယ္။ ေရစိုအဝတ္ေတြကိုလဲ ေရစင္ေအာင္ ဆပ္ျပာရည္ ေျပာင္စင္ေအာင္ ေရမေဆး၊ ေရမညႇစ္ႏိုင္ ေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာ ရရင္ ဆံပင္နဲ႔ ကိုယ္လံုးကို ေရစင္ေအာင္ တဘက္ နဲ႔ ပြတ္တာေတာင္ ခပ္ဖြဖြနဲ႔ ခဏေလးပဲ သုတ္ႏိုင္ လာေတာ့တယ္။ အဝတ္ေလ်ွာ္ရမွာကို ေၾကာက္လန္႔ လာေတာ့တယ္။ ငါ့အဝတ္ ငါမွမေလ်ွာ္ရင္ ဘယ္သူ မွ လာေလ်ွာ္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ အား တင္းပီး ေလ်ွာ္ေနရတာပဲ။
အပ္ိုင္း - ၆
အေဆာင္ မွာက်န္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ က ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ္ ေရခ်ဳိးထုတ္ခ်ိန္နဲ႔ကိုက္ပီး အေဆာင္ေပၚတက္လာတယ္။ ႏွဳတ္ဆက္ၾက၊ ေမး ျမန္းၾကတယ္။ ေရခ်ဳိးကန္က က်ေနာ့္အခန္းေနရာ ထက္စာရင္ အေဆာင္ ၁၀ နဲ႔ ပိုပီးနီးေတာ့ စကား ေျပာလို႔ ေကာင္းေကာင္းၾကားရတယ္။ သူတို႔က ေျပာ႐ွာပါတယ္။ အဝတ္ေတြကို မေလ်ွာ္နဲ႔ ။ သူတို႔ ဆီကို ဝန္ထမ္းကတဆင့္ ပို႔ခိုင္းလိုက္။ သူတို႔ေလ်ွာ္ ေပးပီး ျပန္ပို႔ေပးမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္ သူတို႔ ကို ဘယ္ ေလ်ွာ္ခိုင္းရက္ပါ့မလဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ ့ထံုးစံအတိုင္း ဟုတ္ကဲ့၊ အင္းပါ လို႔ ေျပာပီး မေလွ်ာ္ခိုင္းျဖစ္ပါ ဘူး။ တကိုယ္ရည္သန္႔႐ွင္းေရးအတြက္နဲ႔ က်န္းမာ ေရးအတြက္ ေရပံုမွန္ခ်ဳိး၊ အဝတ္ပံုမွန္ေလ်ွာ္လုပ္ ေန ရတာ။ တကယ္က က်ေနာ္ ့အဖို႔ ရက္ၾကာလာတာ နဲ႔အမ်ွ ပင္ပန္းလာတယ္။ ေမာပန္းလာတယ္။ လူလဲ ႏုံးခ်ိလာခဲ့တယ္။ လမ္းေလ်ွာက္ႏွဳန္းလဲ ေလ်ာ့က် လာေတာ့တယ္။
အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပ တဲ့အခ်ိန္က်မွပဲ က်ေနာ္ လဲ တရားထိုင္တဲ့အက်င့္ ရလာတယ္။ တရားထိုင္တယ္ဆိုတာထက္ တရား႐ႈမွတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ရလာတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ ၁၅ မိနစ္ ေလာက္ ထိုင္ပီး ဝင္သက္ထြက္သက္ ႐ႈမွတ္ ုၾကည့္တယ္။ ခါးကို မတ္မတ္ထားပီး လက္ႏွစ္ဖက္ ကို တင္ျပင္ေခြထားတဲ့ ေျခေထာက္အေပၚ ခပ္ဆန္႔ ဆန္႔ တင္ထားပီး ႐ႈမွတ္ တာ။ အာရံုေတြ စုစည္းဖို႔ ခက္မွန္းသိလာေပမယ့္ ထိန္းႏိုင္သေလာက္ ထိန္း ျဖစ္လာတယ္။ အေတြးသိပ္မပြားျဖစ္ေတာ့ စိတ္ကို ပိုပီးတည္ၿငိမ္ေစတာေပါ့။ လွဲေလ်ာင္းေနရင္းနဲ႔လဲ ႐ႈ မွတ္ျဖစ္ေသးတယ္။ ပက္လက္လွန္ပီး ေျခလက္ေတြကို ဆန္ ့တန္း ခ်ထားတယ္။ အာရံုေၾကာေတြ တင္းမထားပဲ ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့ထားလိုက္တယ္။ ျပီး တာနဲ႔ ဝင္ေလထြက္ေလ ႐ႈၾကည့္လိုက္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ ရင္းေတာင္ ႐ႈျဖစ္လာေသးတယ္။ ေျခႂကြ ရင္ ႂကြတယ္မွတ္တယ္။ ေျခခ်လိုက္ရင္ ခ်တယ္လို႔ မွတ္ၾကည့္တယ္။ အာရံုသိပ္မပ်ံ့ေတာ့လို႔ သေဘာ က်ေနမိတယ္။ ေခါင္းမူးလာပီ၊ ေခါင္းနည္းနည္းကိုက္လာပီဆိုတာနဲ႔ တရားမွတ္တာေတြ လုပ္လိုက္ တယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေပါ့။ အလုပ္ျဖစ္တယ္ဗ်။ ေခါင္းမူးေခါင္းကိုက္ေတြ အ႐ွင္းေပ်ာက္မသြား ေတာင္ ေလ်ာ့ပါး သက္သာတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
HS (Hunger Strike) မဝင္ခင္ကေကာ အခု ဝင္ပီးသြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေရာပါ ေစာေစာကေျပာသလို တရား႐ႈမွတ္တာေတြ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့၊ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ .... ဟီး။ ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲက ၂၆ ရက္
အပိုင္း - ၇
အစာငတ္ခံတဲ့ရက္ေတြ တစ္ရက္ပီး တစ္ရက္ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် က်ေနာ္ ့ရဲ႕ ကိုယ္ခံ အားနဲ႔ က်န္းမာေရးအေျခအေနေတြလဲ တျဖည္း ျဖည္း က်လာ၊ ဆုတ္ယုတ္ လာပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုးအစာငတ္ခံ စတဲ့ေန႔ျဖစ္တဲ့ ၂၃ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၅ ေန႔တုန္းက မိန္းေဂ်းမွာပဲ ဆရာဝန္ ေတြက က်ေနာ္ ့က်န္းမာေရးကို စစ္ေဆးၾကတယ္။ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးတယ္ဆိုတာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္မယ္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ တိုင္းမယ္။ ေသြးထဲမွာ႐ွိတဲ့ သၾကားဓာတ္ကိုေဖာက္စစ္မယ္။ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္း၊ ေသြးခုန္ႏႈန္းကို တိုင္းမယ္။ ဒါကိုဆိုလိုတာပါ။
ေဆး စစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေထာင္ေဆးရံုအုပ္႐ွိမယ္။ သူက ေဒါက္တာပါ။ ရာထူးက ဒုေထာင္ပိုင္ (ေထာင္ပိုင္ ေလး) နဲ႔ အဆင့္တူတယ္။ ပုခံုးေပၚမွာ တစ္ဘားနဲ႔ တစ္ပြင့္ တပ္ထားတယ္။ နာမည္ ေတာ့ မမွတ္မိပါ ဘူး။ ပီးရင္ ပုခံုးေပၚမွာ သံုးပြင့္ပါတဲ့ ေဒါက္တာ႐ွိ မယ္။ အဆင့္က ေထာင္မွဴးႀကီးအဆင့္နဲ႔ အတူတူ။ နာမည္ က ေဒါက္တာေအာင္သူထက္။ ပီးရင္ ပုခံုးေပၚမွာ ၂ ပြင့္ပါတဲ့ ေဆးမွဴးရယ္။ ၁ ပြင့္ပါတဲ့ ေဆး မႉးရယ္ ႐ွိမယ္။
မိန္းေဂ်းမွာ သူတို႔ေဆးစစ္ေတာ့ ၂၃ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၅ ေန႔မွာ က်ေနာ့္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္က ၁၃၄ ေပါင္ပါ။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္က ၁၃၀_ ၈၀ ပါ။ ႏွလံုး ခုန္ႏႈန္း ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြက ေကာင္းပါတယ္။ ပမာဏေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေသြးထဲ က သၾကားဓာတ္ကို အဲဒီေန႔မွာ ေဖာက္မစစ္ျဖစ္ပဲ ေနာက္ေန႔မွ ေဖာက္စစ္ျဖစ္တယ္။ သၾကားဓာတ္က ၉၈ လို႔ သိရတယ္။
ေဆးစစ္တဲ့ကိစၥကို တစ္ေန ့ႏွစ္ႀကိမ္ ပံု မွန္လာစစ္တယ္။ မနက္ တစ္ခါ၊ ညေန တစ္ခါ။ ပထမဆံုးေန႔ရဲ႕ က်ေနာ့္ေသြးေပါင္ခ်ိန္၊ ကိုယ္အ ေလးခ်ိန္၊ သၾကားဓာတ္ပမာဏေတြကို ေနာက္ေန႔ မွာ ရဲေဘာ္ေတြကို က်ေနာ္ လွမ္းေျပာထားလိုက္ တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ က်ေနာ့္ကိုယ္အေလး ခ်ိန္၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္၊ သၾကားဓာတ္ေတြ၊ ႏွလံုး ခုန္ ႏႈန္းေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း က်က်လာပါတယ္။
၂၆ ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ သၾကားဓာတ္က ေတာ္ေတာ္ ေလး ဆိုးဆိုးဝါးဝါး က်ဆင္းသြားပီ။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ က ၁၃၄ ေပါင္႐ွိရာကေန ၂၆ ရက္ေန႔မွာ ၁၂၀ ေက်ာ္ပဲ ႐ွိေတာ့တယ္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ကလဲ ၉၀ _ ၆၀ ျဖစ္သြားပီ။ သၾကားဓာတ္က ၉၈ ႐ွိရာက ေန ၄၃ အထိ က်ဆင္းသြားတယ္။ သၾကားဓာတ္ က်ေတာ့ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းပါ လိုက္က်သြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ၂၆ ရက္ေန႔မွာ ECG ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ႐ိုက္ပီး စစ္ေဆးတယ္။ ႏွလံုး အေျခအေန သိပ္မဟန္ဘူးလို႔ ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္လဲ ေခါင္း ေတာ္ေတာ္ မူးလာၿပီ။
အပိုင္း - ၈
ည ၇ နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ အခန္းတံခါးေသာ့ဖြင့္သံ ၾကားလိုက္မိတယ္။ က်ေနာ္ ပက္ လက္လွဲပီး မွိန္းေနတုန္း။ ဒီအခ်ိန္ ႀကီးက်မွ ဘာလို႔ တံခါးလာဖြင့္ရတာလဲေပါ့ .... ေတြးမိေသးတယ္။ ဖိနပ္သံေတြ နားေထာင္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူအေရ အတြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ေျခသံေတြဆိုတာ သိ လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ မ်က္လံုး ကို ဖတ္ကနဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိေရာ။ ေထာင္ပိုင္ေလးပါလာတာ ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ဘာေတြလဲေပါ့။ ေဆးရံုအုပ္ (ေထာင္ေဆးရံု) လဲ ပါလာသလို ေဆးမႉးေတြ၊ တျခားဝန္ထမ္းေတြ ေရာ စံုလို႔ပဲ။ ေထာင္မႉးႀကီးေတြလဲ ပါေလရဲ႕။ လူစံု တက္စံုပါပဲ။ ေထာင္ပိုင္ေလးက စေျပာတယ္။ က် ေနာ္ လွဲေနရာက ထိုင္လိုက္တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လ်က္။
သူေျပာတာရဲ႕ လိုရင္းကေတာ့ က်ေနာ့္မွာ သၾကားဓာတ္ နဲေနပီ။ တျခားဟာေတြလဲ က်ေနပီ။ ႏွလံုးမွာလဲ ဒဏ္ျဖစ္ေနပီ။ က်ေနာ့္က်န္း မာေရးအေျခအေန ဆိုးဝါးေနပီေပါ့။ ေဆးကုသမႈ ခံယူပါ။ ေဆးကုသမႈ မခံယူရင္ က်ေနာ့္အေျခအေန မေကာင္းႏိုင္ဘူး။ ဆိုးဝါးသြားရင္ အခ်ိန္မီ ကုသဖို႔ မလြယ္တာေၾကာင့္ အခုပဲ ေဆးကုသမႈ ခံယူလိုက္ ပါေပါ့။ အဲလိုေျပာလာပါတယ္။
တကယ္တမ္းေျပာရရင္ အခု သူတို႔ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြဟာ အခုမွ စေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေတာ့မယ္လို႔ က်ေနာ္ ေျပာတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ သူတို႔တေတြ ခဏခဏ၊ မၾကာခဏ၊ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္၊ အခ်ိန္တိုင္းနီးပါး လာေျပာေနက်ပါ။ ဟိုတေန႔ကဆို ေထာင္ပိုင္ႀကီးလို႔ ေခၚေလ့႐ွိတဲ့ တာဝန္ခံအရာ႐ွိ ဦးေဇာ္စစ္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ လာေျပာသြားပါေသးတယ္။ တျခားဝန္ထမ္းေတြလဲ ကင္းလွည့္ရင္း လာလာေျပာၾက တယ္။ က်ေနာ့္နားထဲမွာေတာ့ ဒီစကားေတြက မဆန္း က်ယ္ေတာ့ဘူး။ အရင္လာေျပာတုန္းက ေျပာရံု သက္သက္ လာေျပာၾကတာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ထံုးစံ အတိုင္း " အင္း .... အင္း .... ဟုတ္ကဲ့ " နဲ႔ပဲ ၿငိမ္ ၿငိမ္ေလး နားေထာင္ခဲ့တယ္။ ဆရာဝန္ေတြလာ ေျပာရင္ေတာ့ ေဗ်ာင္ ျငင္းပယ္ပစ္တယ္။
အခု လာ ေျပာေနတာက တကယ္လာေျပာေနတာမို႔ က်ေနာ္ ေဗ်ာင္ပဲျငင္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ဘာေဆးဝါးမွလဲ စားေသာက္မွာ မဟုတ္သလို ဘယ္လိုေဆးကုသမႈ မ်ဳိးကိုမွလဲ ခံယူမွာ မဟုတ္ဘူး လို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာလိုက္တယ္။ ေထာင္ပိုင္ေလးတို႔ အုပ္စု နည္းမ်ဳိးစံု ဘယ္လိုေျပာေျပာ က်ေနာ့္အေျဖ ကေတာ့ တစ္ခုထဲသာ။ No .... ႏိုး .... ။ ေထာင္ပိုင္ေလး မ်က္ႏွာပ်က္သြားပ္ီး ဟန္းဖုန္းကို ထုတ္ လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေထာင္ပိုင္ႀကီးဆီ လွမ္းဆက္ေနတာ က်ေနာ္ အတိုင္းသား ၾကားေနရတယ္။
အပိုင္း - ၉
ေထာင္ပိုင္ေလးက ေထာင္ပိုင္ႀကီးဆီ ဖုန္းဆက္ေျပာေနတာကို က်န္ဝန္ထမ္းေတြက တိတ္တဆိတ္နားေထာင္ရင္း အသင့္အေနအထားမွာ ႐ွိ ေနၾကတယ္။ က်ေနာ့္က်န္းမာေရးအေျခအေနကို အရင္တင္ျပေနတယ္။ သၾကားဓာတ္ က စိုးရိမ္ရတဲ့ အေနအထားမွာ ႐ွိေနၿပီလို႔လဲ ေျပာေနတယ္။ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဆိုတာကိုပါ အမိန္ ့ ေတာင္းခံ ေနတာေတြ႔ရတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ အရင္ေျပာ ထားတဲ့အတိုင္း လုပ္လုိက္ရမွာေပါ့ .... ဟုတ္ကဲ့ပါ .... စသျဖင့္ ေထာင္ပိုင္ေလးက အမိန္႔ေတာင္းခံေန တာကိုပဲ ၾကားေနရတယ္။ ေထာင္ပိုင္ႀကီးဘက္က ဘာေတြျပန္ေျပာေနတယ္ဆုိတာကိုေတာ့ စပီကာ ဖြင့္မထားတဲ့အတြက္ မၾကားရ။
ဖုန္းဆက္တာၿပီး သြားေတာ့ ေထာင္ပိုင္ေလး က်ေနာ့္အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ လာတယ္။ ေဆး႐ံုကို အသာတၾကည္လိုက္ပီး ေဆးကုသမႈကိုလဲ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴခံယူဖို႔ က်ေနာ့္ ကို ထပ္ေျပာျပန္ပါတယ္။ ေမတၱာရပ္ခံတဲ့ သေဘာ ထက္ အမိန္႔ေပးတဲ့အေနအထားလို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ က်ေနာ့္ဘက္ကလဲ ပိုပီး ျပတ္ သားတိက်တဲ့စကားကို ျပန္ေျပာရေတာ့တာေပါ့။ က်ေနာ့္ ဆႏၵ ကေတာ့ ေဆးရံု ကို မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ဒီ တိုက္ထဲမွာပဲ ဆက္ေနမယ္။ ေဆးကုသတာကိုလဲ က်ေနာ့္ ဆႏၵ ကေတာ့ ေဆးကုသခံဖို႔ လံုးဝ အစီ အစဥ္ မ႐ွိဘူး.... လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ဒါဆို သူတို႔ဘက္က လုပ္စရာ႐ွိတာကို ဆက္လုပ္ရလိမ့့္မယ္လို႔ ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ ေထာင္ပိုင္ေလးတို႔ဘက္ကေတာ့ လုပ္စရာ႐ွိရင္ လုပ္ႏိုင္ပါ တယ္လို႔ပဲ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း တုန္႔ျပန္လိုက္ တယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္ေခါင္အာဏာပိုင္ကိုမွ ႐ိုင္း႐ိုင္း စိုင္းစိုင္း မတုန္႔ျပန္ပါဘူး။ တျခားရဲေဘာ္ေတြကိုလဲ ဒီလိုပဲတုန္႔ျပန္ဖို႔ ၊ ကိုယ့္ဘက္က ယဥ္ေက်းဖို႔ အျမဲ တိုက္တြန္းခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္လဲ ဒီလ္ိုပဲ က်င့္သံုးတယ္။ smart ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။
ကဲ .... သူ႔ကိုခ်ဳပ္ပီး သယ္ဖို႔လုပ္၊ ၿပီးရင္ အျပင္ေရာက္မွ ဝွီးခ်ဲေပၚတင္၊ ဝွီးခ်ဲ ပါလာပီလား ... စသျဖင့္ ေထာင္ပိုင္ေလးက သူ႔ဝန္ထမ္းေတြကို အမိန္႔ေတြ ဆက္တိုက္ ေပးေနပါတယ္။ ဝန္ထမ္း အင္အား မ်ားလွပါတယ္။ ၁၀ ေယာက္ မကပါဘူး။ ဒုေထာင္ပိုင္ ကေန ေထာင္မႉးႀကီး၊ ေထာင္မႉး၊ အၾကပ္၊ ႐ိုး႐ိုးတပ္သား၊ ေဆးဝန္ထမ္း .... အို .... စံုလို႔ပါပဲ။ အက်ဥ္းသားေတြေတာ့ ပါမလာပါဘူး။ ဝန္ထမ္းေတြခ်ည္း သက္သက္ပါ။ ဝန္ထမ္း ႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ခ်ဳိင္းၾကားကို တဖက္စီ ဆုပ္ကိုင္ ခ်ိတ္ပီး က်ေနာ္ ထိုင္ေနတဲ့ အေနအထားကေန ဆြဲမလိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က အထိုင္ပံုစံ မျဖဳတ္ ဘူး။ သိပ္ေတာ့ မ႐ုန္းကန္ပါဘူး။ ႐ုန္းကန္ဖို႔အားလဲ သိပ္မွမ႐ွိတာ။ အထိုင္ပံုစံ မျဖဳတ္ေတာ့ လူကသာ အေပၚေျမာက္တက္ပီး ပါသြားတယ္။ ေျခေထာက္ အစံုက တမံသလင္းေပၚမွာ တရြတ္တြဲလ်က္ႀကီး။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ေျခေထာက္နာသြားလိမ့္မယ္။ ေျခေထာက္ပါ ဝိုင္းမၾကလို႔ ဒုေထာင္ပိုင္ ရဲ႕ ေအာ္ဟစ္ သံ ၾကားရတယ္။ ခ်ဳိင္းကို မ ထားတဲ့ ဝန္ထမ္း ၂ ဦး ကပဲ ေျခေထာက္ကို က်န္တဲ့လက္တဖက္ေတြနဲ႔ မ ၿပီး ေပြ႔ခ်ီသြားၾကေလရဲ႕ .... တိုက္ခန္းအျပင္ဘက္ ဆီကို .... ။
အပိုင္း - ၁၀
က်ေနာ္ ေနေနရတဲ့ ၁ တိုက္နဲ႔ တိုက္ဝင္း ဝင္ေပါက္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဝးပါတယ္။ ၁ တိုက္ကေန တိုက္ဝင္း ဝင္ေပါက္ကိုသြားဖို႔ စၾက ႍ လမ္းေလး တစ္လမ္းပဲ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီ စၾက ႍ လမ္း ဟာလဲ ေတာေတာ္ေလးက်ဥ္းေျမာင္းပီး ႐ွည္လ်ား တယ္။ စၾက ႍ လမ္းက်ဥ္းေလးရဲ႕ ေဘးႏွစ္ဖက္စလံုး မွာက ေတာင္ယာစိုက္ခင္းေတြ အျပည့္လုပ္ထားတယ္။ စၾက ႍလမ္းက ဘာနဲ႔တူလဲဆိုရင္ လယ္ ကန္သင္း႐ိုးေဘာင္နဲ႔ တူေနတယ္။ စၾက ႍလမ္းက အုတ္လမ္းမဟုတ္ဘူး။ ေျမဖို႔ထားတဲ့ လမ္းေဘာင္ တစ္ခုမို႔ ဝွီးခ်ဲ သြားဖို႔ အစဥ္မေျပဘူး။ က်ဥ္းလဲ က်ဥ္းလို႔မို႔ ဝွီးခ်ဲ သြားဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ကို တင္မယ့္ ဝွီးခ်ဲကို တိုက္ဝင္း ဝင္ေပါက္ျဖစ္တဲ့ မိန္းေဂ်းလမ္းမႀကီးေပၚမွာပဲ ထားထားခဲ့ပံု ရပါ တယ္။
အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္ကို ခ်ီေပြ႔ မ ထားတဲ့ ဝန္ထမ္းႏွစ္ေယာက္စလံုး က်ေနာ့္ကိုယ္လံုးကို မနည္းမၿပီး စၾက ႍလမ္းက်ဥ္းေလးေပၚမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ သယ္ေလ်ွာက္ေနရတယ္။ သူတို႔ ေမာလည္းေမာ ေနၾကပံုရတယ္။ က်ေနာ့္ကိုခ်ီေပြ႕ထားတဲ့ ဝန္ထမ္း ၂ ဦးထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးလဲ ပါတာကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ သူက က်ေနာ္တို႔ ၁၀ အေဆာင္မွာ တာဝန္က်ဖူးတယ္။ ၃ ရစ္နဲ႔ ေထာင္ၾကပ္ေပါ့။ ကိုခ်စ္ကိုလို႔ေခၚတယ္။ သေဘာလဲ ေကာင္း႐ွာပါတယ္။ ဝန္ထမ္း ၂ ေယာက္ က်ေနာ့္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေပြ ့ခ်ီၿပီး တိုက္ဝင္းေပါက္ ေရာက္လာတယ္။ တိုက္ဝင္းေပါက္ မိန္းေဂ်းလမ္းမႀကီးေပၚက ဝွီးခ်ဲဆီေရာက္မွ က်ေနာ့္ကို ဝွီးခ်ဲေပၚ အသာအယာ ခ်လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေဆးရံုကို တန္းေခၚသြားၾကတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြမ်ားစြာ ျခံရံ လ်က္၊ အခ်ိန္က ည ၈ နာရီ ေလာက္ .... ။
ေဆးရံုဝင္းနဲ႔ တိုက္ဝင္းကလဲ ေတာ္ေတာ္ ေလးလွမ္းပါတယ္။ ၁ တိုက္၊ ၂ တိုက္ ဝင္းေဘးမွာ ၃ တိုက္၊ ၄ တိုက္ ဝင္း႐ွိတယ္။ အဲဒီေဘးမွာ ၁ ေဆာင္၊ ၂ ေဆာင္ေတြပီးမွ ေဆးရံုဝင္းထဲ ေရာက္ တယ္။ ေဆးရံုဝင္းထဲေရာက္ေတာ့ နာလန္ထ အေဆာင္ဘက္ကို ဝွီးခ်ဲနဲ႔တြန္းျပီးပို႔တယ္။ နာလန္ထေဆာင္က အခန္း ၃ ခန္း႐ွိတယ္။ အခန္း ၃ မွာ က်ေနာ့္ကို သြင္းလိုက္တယ္။ ညႂကီးအခ်ိန္မေတာ္မွ ေရာက္လာတာမို႔ အေဆာင္အသီးသီးမွာ႐ွိတဲ့ အက်ဥ္းသား လူနာေတြက က်ေနာ့္ကို တအံ့တဩ ၾကည့္ေနၾကတယ္။
အခန္း ၃ ထဲက ကုတင္တစ္ခု ေပၚကို ဝွီးခ်ဲ ေပၚကေနဆြဲမပီး က်ေနာ့္ကို တင္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ့္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေရာ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ေရာ၊ ေခါင္းေရာ၊ ရင္ဘတ္ေရာပါ ဝန္ ထမ္း ၄_၅_၆ ေယာက္ေလာက္က ဝိုင္းခ်ဳပ္ထား လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္မွာ ပက္လက္လွန္ရက္ အေန အထားနဲ႔ ႐ုန္းကန္ေနရတယ္။