အရွင္ဇဝန (နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း) - အမွတ္ရမိေသာ ေရွ႕ေနၾကီးတေယာက္အေၾကာင္း
(မိုုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄၊ ၂၀၁၆
ေတာင္ငူ ေထာင္ကို ေထာင္ေျပာင္းေတာ့ ကားေပၚမွာ မ်က္ႏွာသိ ဆိုလို႔ ႏွစ္ေယာက္သာပါသည္။ သာယာဝတီမွ အင္းစိန္ကို ေျပာင္းလာသည္႔ရက္က ၁၉၉၉ခုဇူလိုင္ ၂၂ရက္ ။ အခု ေတာင္ငူကို ေျပာင္းရေတာ့ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ျပည့္ ဇန္နဝါရီ ၂၂ ။ ၆လ တိတိ အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္မွာေနလိုက္ရသည္။ ေျခာက္လအတြင္း မၾကာခဏ ဆုံျဖစ္သူက ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းျဖစ္သည္။ သူကေရွ႕ေန။ သူႏွင့္ကိုယ္ အင္းစိန္လို တကယ့္အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ဆုံၾကသည့္ေနရာက ေဆးခန္းမွာ။ ဆရာဝန္ေဆးမွဴးေတြ ဆီ ကိုယ့္အလွည့္မေရာက္ခင္ မိတ္ဆက္ရင္း ရင္းႏွီးခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ကားေပၚပါလာသူ ၁၉ ေယာက္ထဲ သိရွိ ရင္းႏွီးသူ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကိုစိုးလြင္ျဖစ္သည္။ သူကပုဇြန္ေတာင္သား ။ သူ႔ကိုကေတာ့ ေထာင္ေျပာင္းမည့္ ည ၂ နာရွိထိုး မိန္းေဂ်လ္မွာ လူစုတုန္း ျပန္ဆုံၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေထာင္ထဲ စေရာက္ခဲ႔သည့္ ၁၉၉၃ခုႏွစ္ အင္းစိန္ သီးသန္႔ေထာင္ စေရာက္ ထဲက ကိုယ့္အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ ကိုစိုးလြင္မွာ လူသစ္ မိမိတို႔ကို ေထာင္ထဲေနနည္း၊ စားနည္းကအစ လက္ဆင့္ ကမ္းခဲ႔ေသာ ေက်းဇူးရွိသူျဖစ္သည္။ ေထာင္ေျပာင္းမည့္ညမွာမွ မထင္မွတ္ပဲ သူ႔ကို ျပန္ေတြ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္က သူ အျပင္ေလာကမွာ အဆင္ေျပေနေလာက္ျပီ ေအးေဆးေနျပီဟု ထင္ထားခဲ႔သည္။ ထင္တာမွားသည္။ သူေနာက္တမႈ ျဖင့္ ျပန္ေရာက္ေနတာကို ကိုယ္က မသိရွိခဲ႔။ ေထာင္ဆိုတာက မေရာက္ဖူးသူေတြက ေၾကာက္စရာအျဖစ္ လန္႔ၾကေသာ္လည္း ေထာင္ထဲေနခဲ႔ဘူးသူအဖို႔ ဘာမွ မထူးဆန္းေသာ ေနရာတခု ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ္က ေထာင္ျပန္က်ရန္ တမင္ျပဳလုပ္ျခင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း အတူေနခဲ႔သူေတြ၏အလုပ္ကုိ တခုခုကူညီရင္း ျပန္အမႉတြဲျပီး ဒုတိယအၾကိမ္ တခ်ိဳ႕လည္း တတိယအၾကိမ္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။
အခုကိုစိုးလြင္က ဒုတိယအၾကိမ္။ ျပန္ဆုံေတာ့ သူက ကိုယ့္ကို လူႏွင့္ နာမည္ မတြဲ စပ္မိ။ ကိုယ့္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပီး “သူ႔ကို က်ေနာ္ တရင္းတႏွီးကို သိတယ္ဗ်ာ” ဟု စကားစရင္း သူႏွင့္ကိုယ္၏ ေထာင္တြင္း ၾကံဳဆုံခဲ႔ရပုံကို စိတ္ထြင္မက ႏွဳတ္ပါဖြင့္ဟျပီး အတိတ္ကို ေျခရာေကာက္သည္။ ကိုယ္ကေတာ့ ေတြ႔ေတြ႔ျခင္း သူကိုမွတ္မိေနသည္။ “ဟာ ... ေဟ့ေကာင္ စိုးလြင္ ဘာအမႈလဲ”ဟု နာမည္ကိုပါတြဲ ေခၚေတာ့ သူ မမွတ္မိသူမွာ ေထာင္ထဲမွာ အတူေနခဲ႔သူအျဖစ္ ေသခ်ာေၾကာင္းကိုေတာ့ သူ ေကာက္ခ်က္ခ်ျပီး ျဖစ္မည္။ ဒီလိုပဲ စကားေျပာရင္း သူအကုန္ ျပန္မွတ္မိသြားသည္။ ၉၃က အတူတူေနခဲ႔သူမ်ား၏နာမည္ကို ေရရြတ္ရင္း ဒုတိယအၾက္ိမ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ျပန္ေတြ႔ဆုံသူတို႔ကို ေျပာျပေနသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ခင္မင္ရင္းႏွီးျပီးသား ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းမွာ သူ၏ေနာက္မႈ အမွဳတြဲ ျဖစ္ေၾကာင္းသိရျပန္ေတာ့ သူတို႔အမႈအေၾကာင္းပါ ကို သိလိုက္ရျပန္သည္။
ေတာင္ငူေထာင္ကို ေျပာင္းေတာ့ ကားႏွစ္စီး။ တစီးမွာ ၅ညမ်ားသာျဖစ္ျပီး တစီးမွာ ေထာင္ႏွစ္ရွည္က အျခားအမႉမ်ား ျဖစ္ၾက သည္။ ကားေပၚေရာက္မွ ကိုစိုးလြင္တို႔ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းတို႔ ႏွင့္အတူတူ အမႈတြဲ အဘႏွ စ္ေယာက္ပါပါလာသည္။ အဘႏွစ္ေယာက္လုံး လူႏွစ္ေယာက္ကို နာမည္က တခုတည္း။ အဘႏွစ္ေယာက္လုံးအမည္မွာ ဦးတင္ေအးျဖစ္သည္။ ဗကသ သမိုင္းကို ျပန္လည္ေျပာျပမႈျဖင့္ ေထာင္အခ်ခံသူမ်ားျဖစ္သည္။ ခါးကိုင္းကိုင္း အဘဦးတင္ေအးမွာ တကသ ဥကၠဌ ျဖစ္ခဲ႔ဘူးသူျဖစ္ျပီး ေနာက္ဦးတင္ေအးတေယာက္မွာ တကသ အတြင္းေရးမွဴးေဟာင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ က အမႈတြဲ၊ ေလးေယာက္ တေထာင္တည္း အတူတူ ။
ေတာင္ငူေထာင္ကို ေျပာင္းေတာ့ ကားႏွစ္စီး။ တစီးမွာ ၅ညမ်ားသာျဖစ္ျပီး တစီးမွာ ေထာင္ႏွစ္ရွည္က အျခားအမႉမ်ား ျဖစ္ၾက သည္။ ကားေပၚေရာက္မွ ကိုစိုးလြင္တို႔ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းတို႔ ႏွင့္အတူတူ အမႈတြဲ အဘႏွ စ္ေယာက္ပါပါလာသည္။ အဘႏွစ္ေယာက္လုံး လူႏွစ္ေယာက္ကို နာမည္က တခုတည္း။ အဘႏွစ္ေယာက္လုံးအမည္မွာ ဦးတင္ေအးျဖစ္သည္။ ဗကသ သမိုင္းကို ျပန္လည္ေျပာျပမႈျဖင့္ ေထာင္အခ်ခံသူမ်ားျဖစ္သည္။ ခါးကိုင္းကိုင္း အဘဦးတင္ေအးမွာ တကသ ဥကၠဌ ျဖစ္ခဲ႔ဘူးသူျဖစ္ျပီး ေနာက္ဦးတင္ေအးတေယာက္မွာ တကသ အတြင္းေရးမွဴးေဟာင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ က အမႈတြဲ၊ ေလးေယာက္ တေထာင္တည္း အတူတူ ။
ေနာက္လူမ်ားမွာ ကိုေဇာ္ရဲဝင္း ကိုေက်ာ္ေဝစိုးႏွင့္ ကိုညီေထြးေခၚ စန္းေဇာ္ေထြး ေက်ာ္ေအးႏိုင္ တို႔ ျဖစ္သည္။ သူတို႔က တစု။ ေနာက္ ၉ေလးလုံး အမႈတြဲမ်ား။ ပဲခူးသားလူငယ္ေလးမ်ားအမ်ားစု ျဖစ္သည္။
ကိုယ့္ အမႉတြဲအလိုက္ စကားတြတ္ထိုးၾကရင္း ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ႏွင့္ သိျပီးသား ကိုစိုးလြင္ ၊ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းတို႔ႏွင့္ စကားေတြ ေျပာလာၾကသည္။ ထူးျခားသည္က အျခားအမႈ ႏွင့္ ေထာင္က်မ်ားကိုတင္ေဆာင္လာေသာ ကားတြင္ ဘယ္လို တပ္ဆင္ထားသည္ မသိရေသာ္လည္း မိမိတို႔ကားတြင္ေတာ့ သီခ်င္းကို အက်ယ္ၾကီး ဖြင့္ေပးထားသည္။ သီခ်င္းကို ဖြင့္ေပးထားေသာ္လည္း ကားအိတ္ေဇာ မီးခိုးေတြက အလွ်ံပယ္ ကားထဲ ဝင္ေနသည္။ အဘဦးတင္ေအး ႏွစ္ေယာက္လုံးမွာ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းလို ေရွ႕ေနမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္ ။ အရြယ္ၾကီးရင့္ျပီး ခါးပင္ကိုင္းေနျပီျဖစ္ေသာ အဘဦးတင္ေအးမွာ အမ်ားသူငါလိုမထိုင္ႏွဳိင္ ကားဘီးအပို ထပ္တင္ထားသည့္ေနရာတြင္ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းႏွင့္အတူ ထိုင္ၾကရသည္။ ကားအိတ္ေဇာမွထြက္ေသာ မီးခိုးက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တည့္တည့္ မွ ကားထဲကိုဝင္ေနသည္။
ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္း မွာ ေရာဂါစုံသည္။ သူ႔ဆီမွာ အဓီကက ဆီးခ်ိဳေရာဂါျဖစ္သည္။ ခရီးလမ္း အပင္ပမ္းႏွင့္ေရာဂါ ႏွစ္ခုလုံးကို ခံစားရင္း လိုက္ပါလာျခင္းျဖစ္သည္။ ကားေပၚတြင္ပါလာေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးမ်ားမွာ ကား မွဖြင့္ထားေသာ ေတးသီခ်င္းကို လိုက္ပါသီဆိုရင္း ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ ေထာင္ေျပာင္းတာႏွင့္မတူအေပ်ာ္ခရီးတခုကိုထြက္လာၾကသလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဒီေတာ့လည္း သူ၏ေရာဂါေတြကို ေမ့ေလွ်ာ့သြားဟန္ရွိသည္။ ပဲခူးေရာက္ေတာ့ ပဲခူးမွ လူငယ္ေလးမ်ားက ပဲခူးမွ ထင္ရွားေသာသူတို႔၏ စားေသာက္ဆိုင္နာမည္ကို တပ္ျပီး “အဲ႔ဒီစားေသာက္ဆိုင္ကို သြားေျပာေပးပါ။ မင္းမင္းစိုး ေတာင္ငူကို ေထာင္ေျပာင္းသြားျပီ” လို႔. ဝိုင္းေအာ္ၾကသည္။
ဒီလိုႏွင့္ကားက ဒိုက္ဦးကိုေရာက္လာသည္။ ေကာလိယေခ်ာင္းတံတား ျပင္ေနခ်ိန္မို႔ ကားကေျဖးေျဖးေလးေမာင္းလာသည္။ ေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ေနေသာ ဆိုက္ကားဆရာမ်ားကို “စိန္ပန္းေက်ာင္းကို သြားေျပာေပးပါ။ ဦးဇဝန ေတာင္ငူေထာင္ကို ေျပာင္း သြားျပီ” လို႔..ကိုယ္က စေအာ္ေတာ့ က်န္ တကားလုံးမွလည္း သံျပိဳင္ဝိုင္းေအာ္ေပးၾကျပန္သည္။
ျဖဴးေရာက္ေတာ့လည္း ဒီလိုတခါ ေအာ္ၾကျပန္သည္။ ျဖဴးသားကိုျမင့္ဦးမွာ လဝက မွာ ဝန္ထမ္းလုပ္ဖူးသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖဴးမွ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုသိေနသည္။
ေတာင္ငူေထာင္ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚပါလာသူမ်ားမွာ မီးေသြး အိတ္ထမ္းျပီး ျပန္လာၾကသူမ်ားလို မဲတူးေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ကားအိတ္ေဇာ မီးခိုးေငြ႕တဲ႔တဲ႔ ေနေသာဦးတင္ေအးႏွင့္ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းမွာ အဆိုးဆုံးျဖစ္သည္။ ခရီးစဥ္ တေလွ်ာက္ေရာ ေနာက္ေနထိုင္ခဲ႔စဥ္ ထူးျခားေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္လည္း အားလုံးထဲမွာ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းက ပို အမွတ္ရ စရာ လူျဖစ္ခဲ႔သည္။ ေရာက္စက ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းဟုသာ အားလုံးကေခၚၾကေသာ္လည္း အေနၾကာလာေသာအခါ ခင္မင္ စရာ အမွတ္ရစရာေတြ ေလးစားစရာေတြေၾကာင့္ လူငယ္အမ်ားကေကာရြယ္တူမ်ားကပါ သူ႔ကို ဦးျငိမ္း။ အသက္ၾကီးသူမ်ားက လည္း ကိုျငိမ္းဟုေခၚလာၾကသည္။
(မိမိတို႔ ကားေပၚမွ ေအာ္ဟစ္အကူညီေတာင္းမႉေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔ အိမ္ေတြမွ ခ်က္ျခင္း လိုက္လာႏွဳိင္ၾကသည္။ ၾကားသိသူမ်ားကလည္း ေျပာခိုင္းေသာေနရာသို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေျပာေပးၾကသည္။ မိမိအတြက္ ေအာ္ေျပာခဲ႔ေသာ စိန္ပန္းေက်ာင္းသို႔ ဆိုက္ကားဆရာမ်ားတန္းစီ ခ်ီတက္ျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို သြားေျပာေပး သည္ဟု ဆိုသည္။ )
ေတာင္ငူေထာင္က ၂၀၀၀ခုႏွစ္ မိမိတို႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ တႏို္င္ငံလုံးရွိေထာင္မ်ားထဲတြင္ အလြတ္လပ္ဆုံးေထာင္ဟု ေျပာရမည္။ ေထာင္ပိုင္ၾကီးသည္ နိုင္ငံေရးအမႈမ်ားကို အသက္သာဆုံးေသာ ေနထိုင္ခြင့္ကိုေပးထားသလို အေဆာင္ရွိ က်န္ေထာင္က်မ်ား ကိုလည္း ႏွိပ္ကြပ္ျခင္းမရွိ။ လူစိတ္ရွိေသာ ေထာင္ပိုင္ၾကီးဟုပင္ ဆိုရမည္။
ေထာင္မွာ ေနရာခ်ေပးေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္အဆင္ေျပသူ မ်ားသာ စိတ္ၾကိဳက္ ကိုယ့္ဘာသာ တြဲျပီးေနၾကရန္ ေထာင္က ေျပာ သည္။ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳး ျမန္မာျပည္ ဘယ္လိုေထာင္မွာမွ ရမည္မဟုတ္။
ေထာင္မွ သေဘာေကာင္းသလိုမ်ိဳး ေထာင္ဆရာဝန္ကလည္း ေကာင္းသည္ဟုပင္ဆိုရမည္။ ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ ေထာင္ ဆရာဝန္မွ စားပြဲ တလုံးျဖင့္ မိမိတို႔ထားရာ ေလးတိုက္ ေရွ႕မွာ လာေရာက္ျပီး တေယာက္ခ်င္းကို ေရာဂါေတြကို လာစစ္ ေပးသည္။ ဒီမွာ အမွတ္ရစရာ အေကာင္းဆုံးလူတေယာက္ ကို ေျပာပါဆိုလွ်င္ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းကို ေျပာရေပမည္။ သူ႔ဆီမွာက ေရာဂါစုံသည္။ ဆရာဝန္မွညႊန္းထားေသာေဆးမွန္သမွ်အစုံ သူ႔ထံတြင္ပါလာသည္။ ထိုေဆးမ်ား အားလုံးကို ပလစတစ္ အခင္းေပၚတြင္ ျဖန္႔ခင္းျပီး ဆရာဝန္ကို တခုစီျပသည္။ ဆရာဝန္လည္း ေခါင္းေတာ္ေတာ္စားသြားဟန္ရွိသည္။ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲတခုအလား သူက သူ႔ေဆးႏွင့္သူ႔ေရာဂါေတြအေၾကာင္းကို ေရွ႕ေနပီပီ စီကာပတ္ကုံးေျပာေနသည္။
အိုင္စီအာစီ ေထာင္ထဲဝင္ျပီးေနာက္ပိုင္း ေထာင္တိုင္းတြင္ စာဖတ္ခြင့္ကို တရားဝင္ရသြားျပီျဖစ္သည္။ စာအုပ္ အမ်ားဆုံးသြင္းသူ မွာ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းပင္ျဖစ္သည္။ သူက စာအစုံဖတ္သလို တရားထိုင္နည္းမ်ားကိုလည္း အစုံသိေနသည္။ မဟာသရဏ ဂံုေတာ္ၾကီး ဘုရားရွိခိုးကို ေန႔စဥ္ ဝတ္မပ်က္ ရွိခိုးသည္။ ဘာသာေရးအေၾကာင္းေတြကိုလည္း က်က်နန သိခ်င္ သည္။ သူမရွင္းလင္းသည္မ်ားကို မၾကာခဏ လာေမးတတ္သည္။
သူ၏က်န္းမာေရးက ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားမ်ားလုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဆီးခ်ိဳက်ဖို႔ က်န္းမာေရးအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းအျဖစ္ ေထာင္ပတ္လမ္းတေလွ်ာက္ မနက္တိုင္း သူ ေျပးသည္။ ေတာင္ငူေထာင္သည္ အထူးလြတ္လပ္ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တိုက္မွ ၅ညမ်ားသာမက အေဆာင္မွ အမႈစုံတို႔သည္လည္း ေထာင္ပတ္လမ္းကို လွည့္ပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္ကို ေထာင္က ဘာမွလာျပီး မတားျမစ္။ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္း ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဟန္က လူတိုင္း အာရံုစိုက္စရာဟန္ျဖစ္သည္။ ေျပးသည္ဆိုေသာ္လည္း သြက္သြက္ ေျပးျခင္းမဟုတ္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို စလိုးမိုးရွင္းဟန္ျဖစ္ေနသည္။ အေဆာင္မွ လူမ်ားပါ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ မို႔ အားလုံးကို သူ႔ေျပးဟန္ကို ေငးၾကည့္ၾကသည္။ ဒီတြင္ အေဆာင္မွ လူေနာက္တေယာက္က ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္ဟန္အတိုင္း သူ႔ေနာက္က လိုက္ေျပးသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟန္က အားလုံး ရယ္စရာအသြင္ျဖစ္ေနသည္။ ပထမေတာ့ ထိုလူေနာက္ တေယာက္ထဲသာ ေနာက္ကလိုက္ေျပးေနေသာ္လည္း တခဏအၾကာမွာ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ ျဖစ္လာသည္။ အားလုံး စလိုးမိုးရွင္းျဖင့္ တအုပ္ၾကီး ေထာင္ပတ္လမ္းမွာ။ ေျပးေနသူလူအားလုံးကိုျမင္သူမ်ားက မျပံဳးပဲ ေနႏိုင္ သူ ရွိမည္ မထင္။
ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းကို အထူးအမွတ္ရေစေသာ အမူအရာတခုကိုေျပာပါဆိုလွ်င္ ေဒါသတၾကီး ေအာ္တတ္ေသာ အမူအရာ ျဖစ္သည္။ သူ၏အမူအက်င့္ကို သူ မသိမဟုတ္ သိျပီးျဖစ္သည္။ တခါခါ သူ၏ အမူအရာကို ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာျပ တတ္သည္။ ေရွ႕ေနဆိုေတာ့ မ်က္လုံျပဴးျပီး အသံက်ယ္က်ယ္ နဲ႔ ျပန္ေအာ္ရတယ္ .ဒါမွ တဖက္က အသံၾကားရံုႏွင့္ ေနာက္ဆုတ္သြားတတ္လို႔ ဒီအက်င့္ကိုမေဖ်ာက္ပဲ တမင္ ထိမ္းထားတာဟု ရယ္စရာလုပ္ေျပာတတ္သည္။
ေရွ႕ေနပီပီ စကားတတ္ေသာေနာက္ကိစၥတခုကိုလည္း သူ႔အတြက္အမွတ္ရေနေသးသည္။ ထိုကိစၥကတျခားမဟုတ္။ သူ စိတ္တိုလြယ္တတ္ေသာ အျဖစ္ကို ေဝဖန္တုန္းက သူျပန္ေျပာေသာစကားျဖစ္သည္။ “ဦးျငိမ္း ေလာက္ တရားအားထုတ္တာ တရားရြတ္တာ ဒီတိုက္မွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ဘယ္ေလာက္ပဲ တရားအားထုတ္ထုတ္ ဦးျငိမ္းက စိတ္တိုတတ္ဆုံးပဲ” လို႔ ေဝဖန္ေသာအခါ “ဒီေလာက္တရားအားထုတ္လို႔ ဒီေလာက္္ပဲစိတ္တိုတာ ။ တရားသာအား မထုတ္ရင္ ဒီထက္ပိုဆိုးမွာဗ် ၊ ဒီထက္ပိုဆိုးမွာ ၊ သိရဲ႕လား” ဟု ေျပာရင္း “ဒါ ... တရားအားထုတ္တဲ႔အတြက္ တရားကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္” လို႔ ျပန္ေျပာတတ္သည္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စာစုံေအာင္ဖတ္ထားေသာ ဦးျငိမ္းဆီမွ မွတ္သားစရာစကားမ်ားလည္း ၾကားရတတ္သည္။ ေခတ္စနစ္ဆိုး အတြင္း မတရားေထာင္က် ခံရသူမ်ားေၾကာင့္ “ဒီနိုင္ငံမွာ ဥပေဒဆိုတာ မရွိပါဘူးဗ်ာ”ဟု ေျပာလာသူတိုင္းကို “ဥပေဒမရွိတာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဥပေဒအတုိင္း မလုပ္တာ”ဟု သူျပန္ေျပာတတ္တာကို အမွတ္ရေနေသးသည္။
သူေထာင္ဝင္စာလာျပီးတိုင္း တိုက္ထဲမွ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုသူ႔အခန္းေခၚျပီး ေကာ္ဖီတိုက္တတ္သည္။ အစပထမက သူကိုယ္တိုင္ေဖ်ာ္တိုက္သည္။ သူကဆီခ်ိဳသမားျဖစ္ေတာ့ သၾကားကို ပါေလဟန္နဲနဲသာထည့္သည္။ တိုက္မွ လူငယ္မ်ားက “ဦးျငိမ္း ေကာ္ဖီကလည္း အကန္းမ်က္ရည္ၾကေနတာပဲ” ဟု မၾကားတၾကားေျပာတာ သူသိသြားဟန္ရွိသည္။ ေနာက္ဆို ေကာ္ဖီ တိုက္တိုင္း နို႔မႉန္႔ဗူးသၾကားဗူးခ်ထားေပးျပီး “စိတ္ၾက္ိဳက္ထည့္ေသာက္ေနာ္” ဟု သူကေျပာေသာအခါ အားလုံးက ကိုယ္စီျပဳံးမိ ၾကသည္။
ေထာင္ဆိုတာကလည္း အျမဲတမ္း ျငိမ္းခ်မ္းေနသည္မဟုတ္။ အာဏာပါဝါျပေသာေထာင္ပိုင္မ်ားလက္ထက္တြင္ စိတ္ဆင္းရဲ စရာမ်ားျပည့္ႏွက္ေနတတ္သည္။ စေရာက္ခါစေထာင္ပိုင္ ေကာင္းေသာ္လည္းေနာက္ေထာင္ပိုင္မ်ားလက္ထက္တြင္ အေျခေန အဆိုးကို ရင္ဆိုင္ခဲ႔ၾကရသည္။ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ေတြ႔ခြင့္မရေတာ့ ။ တိုက္ေတြကြဲကုန္သည္။ တေယာက္တေနရာ။ ဒီလိုအေျခေနမ်ိဳးမွာပင္ ဦးျငိမ္းစာဖတ္မပ်က္ ။ အသိပညာကို လိုလိုလားလား ရွာေဖြျမဲ ရွွာေဖြသည္။ တခါက စိတ္ခ်ရေသာ ဝန္ထမ္းႏွင့္ စာတိုေလးတေစာင္ ဦးျငိမ္းဆီက ေရာက္လာသည္။ “ဦးဇင္း အဓိကရုဏ္းေလးပါး ကို သမထ(၇)ပါး ႏွင့္ ျငိမ္းေအး ရမယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ ဖတ္ေနတဲ႔အထဲ ပါတာ နားမလည္လို႔ ရွင္းျပေပးပါ” ဆိုေသာစာတိုေလးျဖစ္သည္။
ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ ပညတ္ထားေသာဝိနည္းေတြအေၾကာင္း သူဖတ္မိပုံရသည္။ သူကို တခုခ်င္းစီကို အေသးစိတ္ ရွင္းျပ လိုက္ျပသည့္စာတေစာင္ ေရးပို႔လိုက္သည္။ သူအေတာ္ေက်နပ္ေၾကာင္း ေက်ူးဇူးတင္ေၾကာင္း ျပန္လာသည္။
ဦးျငိမ္း တို႔က ကိုယ့္ထက္ အရင္ေထာင္က လြတ္သြားၾကသည္။ မိမိအျပင္ေလာကေရာက္ေတာ့ ေတြ႔ခ်င္သူမ်ားကို တဦးခ်င္း နာမည္တပ္္ျပီး အသိမိတ္ေဆြေတြကို လိုက္ပို႔ခိုင္းသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္ေသာ ဦးျငိမ္းတေယာက္ ေလာက ၾကီးတြင္ မရွိေတာ့။ မ်ိဳးစုံေသာသူ႔ေရာဂါမ်ားက ေလာကဓံငရဲသားတေယာက္ကို အျမန္ဆုံး ေခၚယူဖို႔ အခြင့္အေရးရသြားသည္။
အရာရာကို သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပစြာ ဗဟုသုတဆာေလာင္ေသာ ဦးျငိမ္း ယေန႔လိုေခတ္တြင္ ကိုယ္လိုခ်င္သည့္ အေၾကာင္း အရာကို စာရိုက္ထည့္လိုက္ရံုႏွင့္ ေပၚလာေသာ အင္တာနက္ေခတ္ၾကီးကိုသူက်က်နန ျမင္ခြင့္ရမသြားခဲ႔။ တမလြန္ မွာ ဆန္းျပားေသာ အြန္လိုင္းေပၚက သိခ်င္တာေတြကို ဆက္လက္ရွာေဖြေနမည္လားေတာ့မသိ။ စိတ္တိုတတ္ေသာ္လည္း စိတ္ေကာင္းရွိေသာ တရားႏွင့္မျပတ္ေသာ ဦးျငိမ္းတေယာက္ ေကာင္းရာဘုံဘဝေရာက္ေနမွာကေတာ့ေသခ်ာပါသည္။
အရွင္ဇဝန (နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း)
ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္း မွာ ေရာဂါစုံသည္။ သူ႔ဆီမွာ အဓီကက ဆီးခ်ိဳေရာဂါျဖစ္သည္။ ခရီးလမ္း အပင္ပမ္းႏွင့္ေရာဂါ ႏွစ္ခုလုံးကို ခံစားရင္း လိုက္ပါလာျခင္းျဖစ္သည္။ ကားေပၚတြင္ပါလာေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးမ်ားမွာ ကား မွဖြင့္ထားေသာ ေတးသီခ်င္းကို လိုက္ပါသီဆိုရင္း ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ ေထာင္ေျပာင္းတာႏွင့္မတူအေပ်ာ္ခရီးတခုကိုထြက္လာၾကသလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဒီေတာ့လည္း သူ၏ေရာဂါေတြကို ေမ့ေလွ်ာ့သြားဟန္ရွိသည္။ ပဲခူးေရာက္ေတာ့ ပဲခူးမွ လူငယ္ေလးမ်ားက ပဲခူးမွ ထင္ရွားေသာသူတို႔၏ စားေသာက္ဆိုင္နာမည္ကို တပ္ျပီး “အဲ႔ဒီစားေသာက္ဆိုင္ကို သြားေျပာေပးပါ။ မင္းမင္းစိုး ေတာင္ငူကို ေထာင္ေျပာင္းသြားျပီ” လို႔. ဝိုင္းေအာ္ၾကသည္။
ဒီလိုႏွင့္ကားက ဒိုက္ဦးကိုေရာက္လာသည္။ ေကာလိယေခ်ာင္းတံတား ျပင္ေနခ်ိန္မို႔ ကားကေျဖးေျဖးေလးေမာင္းလာသည္။ ေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ေနေသာ ဆိုက္ကားဆရာမ်ားကို “စိန္ပန္းေက်ာင္းကို သြားေျပာေပးပါ။ ဦးဇဝန ေတာင္ငူေထာင္ကို ေျပာင္း သြားျပီ” လို႔..ကိုယ္က စေအာ္ေတာ့ က်န္ တကားလုံးမွလည္း သံျပိဳင္ဝိုင္းေအာ္ေပးၾကျပန္သည္။
ျဖဴးေရာက္ေတာ့လည္း ဒီလိုတခါ ေအာ္ၾကျပန္သည္။ ျဖဴးသားကိုျမင့္ဦးမွာ လဝက မွာ ဝန္ထမ္းလုပ္ဖူးသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖဴးမွ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုသိေနသည္။
ေတာင္ငူေထာင္ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚပါလာသူမ်ားမွာ မီးေသြး အိတ္ထမ္းျပီး ျပန္လာၾကသူမ်ားလို မဲတူးေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ကားအိတ္ေဇာ မီးခိုးေငြ႕တဲ႔တဲ႔ ေနေသာဦးတင္ေအးႏွင့္ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းမွာ အဆိုးဆုံးျဖစ္သည္။ ခရီးစဥ္ တေလွ်ာက္ေရာ ေနာက္ေနထိုင္ခဲ႔စဥ္ ထူးျခားေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္လည္း အားလုံးထဲမွာ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းက ပို အမွတ္ရ စရာ လူျဖစ္ခဲ႔သည္။ ေရာက္စက ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းဟုသာ အားလုံးကေခၚၾကေသာ္လည္း အေနၾကာလာေသာအခါ ခင္မင္ စရာ အမွတ္ရစရာေတြ ေလးစားစရာေတြေၾကာင့္ လူငယ္အမ်ားကေကာရြယ္တူမ်ားကပါ သူ႔ကို ဦးျငိမ္း။ အသက္ၾကီးသူမ်ားက လည္း ကိုျငိမ္းဟုေခၚလာၾကသည္။
(မိမိတို႔ ကားေပၚမွ ေအာ္ဟစ္အကူညီေတာင္းမႉေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔ အိမ္ေတြမွ ခ်က္ျခင္း လိုက္လာႏွဳိင္ၾကသည္။ ၾကားသိသူမ်ားကလည္း ေျပာခိုင္းေသာေနရာသို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေျပာေပးၾကသည္။ မိမိအတြက္ ေအာ္ေျပာခဲ႔ေသာ စိန္ပန္းေက်ာင္းသို႔ ဆိုက္ကားဆရာမ်ားတန္းစီ ခ်ီတက္ျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို သြားေျပာေပး သည္ဟု ဆိုသည္။ )
ေတာင္ငူေထာင္က ၂၀၀၀ခုႏွစ္ မိမိတို႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ တႏို္င္ငံလုံးရွိေထာင္မ်ားထဲတြင္ အလြတ္လပ္ဆုံးေထာင္ဟု ေျပာရမည္။ ေထာင္ပိုင္ၾကီးသည္ နိုင္ငံေရးအမႈမ်ားကို အသက္သာဆုံးေသာ ေနထိုင္ခြင့္ကိုေပးထားသလို အေဆာင္ရွိ က်န္ေထာင္က်မ်ား ကိုလည္း ႏွိပ္ကြပ္ျခင္းမရွိ။ လူစိတ္ရွိေသာ ေထာင္ပိုင္ၾကီးဟုပင္ ဆိုရမည္။
ေထာင္မွာ ေနရာခ်ေပးေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္အဆင္ေျပသူ မ်ားသာ စိတ္ၾကိဳက္ ကိုယ့္ဘာသာ တြဲျပီးေနၾကရန္ ေထာင္က ေျပာ သည္။ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳး ျမန္မာျပည္ ဘယ္လိုေထာင္မွာမွ ရမည္မဟုတ္။
ေထာင္မွ သေဘာေကာင္းသလိုမ်ိဳး ေထာင္ဆရာဝန္ကလည္း ေကာင္းသည္ဟုပင္ဆိုရမည္။ ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ ေထာင္ ဆရာဝန္မွ စားပြဲ တလုံးျဖင့္ မိမိတို႔ထားရာ ေလးတိုက္ ေရွ႕မွာ လာေရာက္ျပီး တေယာက္ခ်င္းကို ေရာဂါေတြကို လာစစ္ ေပးသည္။ ဒီမွာ အမွတ္ရစရာ အေကာင္းဆုံးလူတေယာက္ ကို ေျပာပါဆိုလွ်င္ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းကို ေျပာရေပမည္။ သူ႔ဆီမွာက ေရာဂါစုံသည္။ ဆရာဝန္မွညႊန္းထားေသာေဆးမွန္သမွ်အစုံ သူ႔ထံတြင္ပါလာသည္။ ထိုေဆးမ်ား အားလုံးကို ပလစတစ္ အခင္းေပၚတြင္ ျဖန္႔ခင္းျပီး ဆရာဝန္ကို တခုစီျပသည္။ ဆရာဝန္လည္း ေခါင္းေတာ္ေတာ္စားသြားဟန္ရွိသည္။ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲတခုအလား သူက သူ႔ေဆးႏွင့္သူ႔ေရာဂါေတြအေၾကာင္းကို ေရွ႕ေနပီပီ စီကာပတ္ကုံးေျပာေနသည္။
အိုင္စီအာစီ ေထာင္ထဲဝင္ျပီးေနာက္ပိုင္း ေထာင္တိုင္းတြင္ စာဖတ္ခြင့္ကို တရားဝင္ရသြားျပီျဖစ္သည္။ စာအုပ္ အမ်ားဆုံးသြင္းသူ မွာ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းပင္ျဖစ္သည္။ သူက စာအစုံဖတ္သလို တရားထိုင္နည္းမ်ားကိုလည္း အစုံသိေနသည္။ မဟာသရဏ ဂံုေတာ္ၾကီး ဘုရားရွိခိုးကို ေန႔စဥ္ ဝတ္မပ်က္ ရွိခိုးသည္။ ဘာသာေရးအေၾကာင္းေတြကိုလည္း က်က်နန သိခ်င္ သည္။ သူမရွင္းလင္းသည္မ်ားကို မၾကာခဏ လာေမးတတ္သည္။
သူ၏က်န္းမာေရးက ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားမ်ားလုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဆီးခ်ိဳက်ဖို႔ က်န္းမာေရးအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းအျဖစ္ ေထာင္ပတ္လမ္းတေလွ်ာက္ မနက္တိုင္း သူ ေျပးသည္။ ေတာင္ငူေထာင္သည္ အထူးလြတ္လပ္ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တိုက္မွ ၅ညမ်ားသာမက အေဆာင္မွ အမႈစုံတို႔သည္လည္း ေထာင္ပတ္လမ္းကို လွည့္ပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္ကို ေထာင္က ဘာမွလာျပီး မတားျမစ္။ ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္း ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဟန္က လူတိုင္း အာရံုစိုက္စရာဟန္ျဖစ္သည္။ ေျပးသည္ဆိုေသာ္လည္း သြက္သြက္ ေျပးျခင္းမဟုတ္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို စလိုးမိုးရွင္းဟန္ျဖစ္ေနသည္။ အေဆာင္မွ လူမ်ားပါ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ မို႔ အားလုံးကို သူ႔ေျပးဟန္ကို ေငးၾကည့္ၾကသည္။ ဒီတြင္ အေဆာင္မွ လူေနာက္တေယာက္က ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္ဟန္အတိုင္း သူ႔ေနာက္က လိုက္ေျပးသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟန္က အားလုံး ရယ္စရာအသြင္ျဖစ္ေနသည္။ ပထမေတာ့ ထိုလူေနာက္ တေယာက္ထဲသာ ေနာက္ကလိုက္ေျပးေနေသာ္လည္း တခဏအၾကာမွာ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ ျဖစ္လာသည္။ အားလုံး စလိုးမိုးရွင္းျဖင့္ တအုပ္ၾကီး ေထာင္ပတ္လမ္းမွာ။ ေျပးေနသူလူအားလုံးကိုျမင္သူမ်ားက မျပံဳးပဲ ေနႏိုင္ သူ ရွိမည္ မထင္။
ဦးခင္ေမာင္ျငိမ္းကို အထူးအမွတ္ရေစေသာ အမူအရာတခုကိုေျပာပါဆိုလွ်င္ ေဒါသတၾကီး ေအာ္တတ္ေသာ အမူအရာ ျဖစ္သည္။ သူ၏အမူအက်င့္ကို သူ မသိမဟုတ္ သိျပီးျဖစ္သည္။ တခါခါ သူ၏ အမူအရာကို ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာျပ တတ္သည္။ ေရွ႕ေနဆိုေတာ့ မ်က္လုံျပဴးျပီး အသံက်ယ္က်ယ္ နဲ႔ ျပန္ေအာ္ရတယ္ .ဒါမွ တဖက္က အသံၾကားရံုႏွင့္ ေနာက္ဆုတ္သြားတတ္လို႔ ဒီအက်င့္ကိုမေဖ်ာက္ပဲ တမင္ ထိမ္းထားတာဟု ရယ္စရာလုပ္ေျပာတတ္သည္။
ေရွ႕ေနပီပီ စကားတတ္ေသာေနာက္ကိစၥတခုကိုလည္း သူ႔အတြက္အမွတ္ရေနေသးသည္။ ထိုကိစၥကတျခားမဟုတ္။ သူ စိတ္တိုလြယ္တတ္ေသာ အျဖစ္ကို ေဝဖန္တုန္းက သူျပန္ေျပာေသာစကားျဖစ္သည္။ “ဦးျငိမ္း ေလာက္ တရားအားထုတ္တာ တရားရြတ္တာ ဒီတိုက္မွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ဘယ္ေလာက္ပဲ တရားအားထုတ္ထုတ္ ဦးျငိမ္းက စိတ္တိုတတ္ဆုံးပဲ” လို႔ ေဝဖန္ေသာအခါ “ဒီေလာက္တရားအားထုတ္လို႔ ဒီေလာက္္ပဲစိတ္တိုတာ ။ တရားသာအား မထုတ္ရင္ ဒီထက္ပိုဆိုးမွာဗ် ၊ ဒီထက္ပိုဆိုးမွာ ၊ သိရဲ႕လား” ဟု ေျပာရင္း “ဒါ ... တရားအားထုတ္တဲ႔အတြက္ တရားကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္” လို႔ ျပန္ေျပာတတ္သည္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စာစုံေအာင္ဖတ္ထားေသာ ဦးျငိမ္းဆီမွ မွတ္သားစရာစကားမ်ားလည္း ၾကားရတတ္သည္။ ေခတ္စနစ္ဆိုး အတြင္း မတရားေထာင္က် ခံရသူမ်ားေၾကာင့္ “ဒီနိုင္ငံမွာ ဥပေဒဆိုတာ မရွိပါဘူးဗ်ာ”ဟု ေျပာလာသူတိုင္းကို “ဥပေဒမရွိတာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဥပေဒအတုိင္း မလုပ္တာ”ဟု သူျပန္ေျပာတတ္တာကို အမွတ္ရေနေသးသည္။
သူေထာင္ဝင္စာလာျပီးတိုင္း တိုက္ထဲမွ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုသူ႔အခန္းေခၚျပီး ေကာ္ဖီတိုက္တတ္သည္။ အစပထမက သူကိုယ္တိုင္ေဖ်ာ္တိုက္သည္။ သူကဆီခ်ိဳသမားျဖစ္ေတာ့ သၾကားကို ပါေလဟန္နဲနဲသာထည့္သည္။ တိုက္မွ လူငယ္မ်ားက “ဦးျငိမ္း ေကာ္ဖီကလည္း အကန္းမ်က္ရည္ၾကေနတာပဲ” ဟု မၾကားတၾကားေျပာတာ သူသိသြားဟန္ရွိသည္။ ေနာက္ဆို ေကာ္ဖီ တိုက္တိုင္း နို႔မႉန္႔ဗူးသၾကားဗူးခ်ထားေပးျပီး “စိတ္ၾက္ိဳက္ထည့္ေသာက္ေနာ္” ဟု သူကေျပာေသာအခါ အားလုံးက ကိုယ္စီျပဳံးမိ ၾကသည္။
ေထာင္ဆိုတာကလည္း အျမဲတမ္း ျငိမ္းခ်မ္းေနသည္မဟုတ္။ အာဏာပါဝါျပေသာေထာင္ပိုင္မ်ားလက္ထက္တြင္ စိတ္ဆင္းရဲ စရာမ်ားျပည့္ႏွက္ေနတတ္သည္။ စေရာက္ခါစေထာင္ပိုင္ ေကာင္းေသာ္လည္းေနာက္ေထာင္ပိုင္မ်ားလက္ထက္တြင္ အေျခေန အဆိုးကို ရင္ဆိုင္ခဲ႔ၾကရသည္။ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ေတြ႔ခြင့္မရေတာ့ ။ တိုက္ေတြကြဲကုန္သည္။ တေယာက္တေနရာ။ ဒီလိုအေျခေနမ်ိဳးမွာပင္ ဦးျငိမ္းစာဖတ္မပ်က္ ။ အသိပညာကို လိုလိုလားလား ရွာေဖြျမဲ ရွွာေဖြသည္။ တခါက စိတ္ခ်ရေသာ ဝန္ထမ္းႏွင့္ စာတိုေလးတေစာင္ ဦးျငိမ္းဆီက ေရာက္လာသည္။ “ဦးဇင္း အဓိကရုဏ္းေလးပါး ကို သမထ(၇)ပါး ႏွင့္ ျငိမ္းေအး ရမယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ ဖတ္ေနတဲ႔အထဲ ပါတာ နားမလည္လို႔ ရွင္းျပေပးပါ” ဆိုေသာစာတိုေလးျဖစ္သည္။
ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ ပညတ္ထားေသာဝိနည္းေတြအေၾကာင္း သူဖတ္မိပုံရသည္။ သူကို တခုခ်င္းစီကို အေသးစိတ္ ရွင္းျပ လိုက္ျပသည့္စာတေစာင္ ေရးပို႔လိုက္သည္။ သူအေတာ္ေက်နပ္ေၾကာင္း ေက်ူးဇူးတင္ေၾကာင္း ျပန္လာသည္။
ဦးျငိမ္း တို႔က ကိုယ့္ထက္ အရင္ေထာင္က လြတ္သြားၾကသည္။ မိမိအျပင္ေလာကေရာက္ေတာ့ ေတြ႔ခ်င္သူမ်ားကို တဦးခ်င္း နာမည္တပ္္ျပီး အသိမိတ္ေဆြေတြကို လိုက္ပို႔ခိုင္းသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္ေသာ ဦးျငိမ္းတေယာက္ ေလာက ၾကီးတြင္ မရွိေတာ့။ မ်ိဳးစုံေသာသူ႔ေရာဂါမ်ားက ေလာကဓံငရဲသားတေယာက္ကို အျမန္ဆုံး ေခၚယူဖို႔ အခြင့္အေရးရသြားသည္။
အရာရာကို သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပစြာ ဗဟုသုတဆာေလာင္ေသာ ဦးျငိမ္း ယေန႔လိုေခတ္တြင္ ကိုယ္လိုခ်င္သည့္ အေၾကာင္း အရာကို စာရိုက္ထည့္လိုက္ရံုႏွင့္ ေပၚလာေသာ အင္တာနက္ေခတ္ၾကီးကိုသူက်က်နန ျမင္ခြင့္ရမသြားခဲ႔။ တမလြန္ မွာ ဆန္းျပားေသာ အြန္လိုင္းေပၚက သိခ်င္တာေတြကို ဆက္လက္ရွာေဖြေနမည္လားေတာ့မသိ။ စိတ္တိုတတ္ေသာ္လည္း စိတ္ေကာင္းရွိေသာ တရားႏွင့္မျပတ္ေသာ ဦးျငိမ္းတေယာက္ ေကာင္းရာဘုံဘဝေရာက္ေနမွာကေတာ့ေသခ်ာပါသည္။
အရွင္ဇဝန (နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း)