ဖုိးထက္ - ဆပ္ကို ဆပ္ရမယ့္ အေႂကြးမ်ား
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၀၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၀၊ ၂၀၁၆
xxxxxx
“မင္း အေဖနဲ့အေမကို ငါတို႔ေထာက္ပံ႔ေနတာ ငါ တစ္ခြန္းေျပာဘူးလား။ မင္းက ငါ႔အေမက်မွ ဒီလို ေxာက္စကား ထြက္စရာလား”
xxxxxxxx
“ေအး မိုက္ရိုင္းတာသိရင္ ၿပီးတာဘဲ။ ငါက အဲဒီလိုေကာင္ဘဲ။ ေအး..ငါကလဲ မေျပာခ်င္ဘူး။ ဒါဘဲ…”
ကိုေအးႏိုင္ သူ႔မိန္းမကို အရင္က ဒီေလာက္မေငါက္ဘူးေပ။ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ရလွ်င္ စိတ္ဓာတ္အင္အား၊ ကာယအင္အား သတၱိမ်ား ကုန္တတ္သည့္သဘာ၀အရ တစ္ဖက္က သူ႔မိန္းမႏွင့္စကားမ်ားအၿပီး ဖုန္းအခ်မွာ လူက ဟိုက္က် ေမာပန္းေနခဲ့ သည္။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ အခန္းေဖာ္ ျပန္မလာေသးလို႔။ ဒါမုိ႔ဆို ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာလို့ေတြးမိသည္။
ကိုေအးႏိုင္မွာ မိဘ တစ္ျခမ္းပဲ့ အေမဘဲ ရိွေတာ့သည္။ အေဖက ၿပီးခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ခန္႔က ဆံုးသြားခဲ့ၿပီးၿပီ။ အေမက လက္ရိွ သူ႔ညီမႏွင့္ ေနသည္။ ညီအငယ္ဆံုးက ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနသည္။ သူက စကၤာပူမွာ။ အခုေတာ့ သူ႔မိန္းမက သူ႔အေမဆီ ကို တစ္လ ႏွစ္သိန္းခြဲခန့္ပံုမွန္ပို႔ခိုင္းသည္ကို ျမင္လာဟန္တူ၏။
“ကြၽန္မတို႔က ဘယ္အထိ ေထာက္ပံ့ေနရမွာလဲ” ဟု ေမးလာသည္။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အစိမ္းလိုက္ ၀ါးစားပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကိုေအးႏိုင္ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္သည္။ ဒီအေမၾကီး မေျပာေကာင္း ေျပာေကာင္း အလြန္ဆံုးေနရမွ ေနာင္ဆယ္ႏွစ္။ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ေပါ႔။ သားတစ္ေယာက္လံုး စကၤာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနပါရဲ႕နဲ႔ အေမျဖစ္သူကို မေထာက္ပံ့လွွ်င္ ေခြးထက္ မိုက္တဲ့အေကာင္ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဒီမိန္းမ မစဥ္းစားဘူးလား။ မစဥ္းစားလို႔လဲ ဒီ လို ေသာက္စကားထြက္တာေပါ႔ဟု အေတြးက ေဒါသကို ဆပြားတိုးေစသည္။
ကိုေအးႏိုင္တို႔မိသားစုက ၀ါးခယ္မဘက္ ဇာတိ။ အေဖက လယ္လုပ္သည္။ ငါးဖမ္းသည္။ ကြန္ပစ္သည္။ အေမက ေကာက္ စိုက္လိုက္သည္။ တုိလီမိုလီေလးမ်ား ေခါင္းရြက္ေရာင္းသည္။ ဒီလိုဘ၀နဲ႔ သူ႔ကို အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ရေအာင္ ေက်ာင္းထားေပး ခဲ့သည္။ သူ႔ညီမကေတာ့ ေက်ာင္းစာဆိုလွ်င္ တီေကာင္ ဆားပံုသလို။ ညံ့က ညံံ့။ စိတ္လည္း စိတ္မ၀င္စားဘဲ ေယာက်္ား ျမန္ျမန္ရသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ညီမေလးက ေတာ္ရွာသည္။ အေဖဆံုးေတာ့အေမ႔ကို သူ႔အိမ္ေပၚ ေခၚတင္ၿပီး ေျခဆုပ္ လက္ နယ္ ျပဳစုရွာသည္။ သိတတ္ရွာသည္။ သမီးမိန္းကေလးမ်ား မိဘကို သားေယာက်္ားေလးမ်ားထက္ ပိုၾကည့္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္မွာဟု ေတြးမိသျဖင့္ စကားေတာင္ မပီတတ္ေသးသည့္ သူ႔သမီးေလးကို အားထားမိသည္။
ကိုေအးႏိုင္ YIT တက္စဥ္က သူ႔မိဘေတြက အျပည့္အစံု ေလာက္ေလာက္ငွငွ ေထာက္ပံ့ႏိုင္တာ မဟုတ္ခဲ့။ တစ္လ တစ္လ ပို႔ေပးတဲ့ပိုက္ဆံက ေက်ာင္းလခေတာင္ မျပည့္တတ္ခ်င္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ဓာတ္အင္အားကို ဒီမိဘႏွစ္ပါးမွ ျပည့္၀႐ံုသာမက ပိုလွ်ံ ေပါမ်ားေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ႔သည္။
“ငါ့သား…အားမငယ္နဲ႔။ အေဖတို႔တတ္ႏိုင္တာ အကုန္ေထာက္ပံ႔မယ္။ ငါ႔သားလည္း ေယာက္်ားဘဲ။ ေယာက္်ားဆိုတာ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးရတယ္။ ႀကိဳးစား။ အေဖက တံငါသည္။ လယ္သမား။ မင္းကို ငါ႔လိုအျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ စိတ္မေလနဲ႔။ တို႔ မိသားစု အတူတူႀကိဳးစားၾကမယ္” ဟု အားေပးဆံုးမခဲ့သည္။
ကိုေအးႏိုင္ ေက်ာင္းတံုးက စိတ္အား မၾကာခဏ ငယ္တတ္သည္။ စိတ္ဓာတ္ မက် ခံႏိုင္ရိုးလား။ ေက်ာင္းလခ အျပည့္ေပးစရာ မရိွ။ ၀တ္စရာပုဆိုးက သံုးထည္ထက္ ဘယ္ေတာ႔မွမပို။ ဒါေတာင္ အေကာင္းမဟုတ္။ တီရွပ္ေလး ႏွစ္ထည္၊ သံုးထည္ ေလာက္ႏွင့္အိမ္က ပိုတဲ့ပိုက္ဆံေလးႏွင့္စားပြဲထိုးအလုပ္ အခ်ိန္ပိုင္းေတြ၀င္လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ ေနခဲ့သည္။ ေက်ာင္း ၿပီးေတာ့ျပည္တြင္း ေဆာက္လုပ္ေရး ကုပၼဏီ တစ္ခုမွာ အလုပ္ ၀င္လုပ္သည္။ သူ႔ကို နယ္ဘက္ စာသင္ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ေရး တစ္ခုမွာ အငယ္တန္းအင္ဂ်င္နီယာေလး ရာထူးႏွင့္တာ၀န္ခ်လိုက္သည္။ ဒီမွာတင္ သူ႔မိန္းမႏွင့္ေတြ႔သည္။ မူလတန္း ဆရာ မေလး။ သူ႔မိန္းမအေဖက အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ အၿငိမ္းစား။ အေမက အလယ္တန္းျပဆရာမ အၿငိမ္းစား။
သမီးရည္းစားဘ၀ကေန လက္ထပ္ဖို႔တိုင္ပင္ၾကေတာ့ ပိုက္ဆံမရိွ။ ဘယ္မွာေနရမယ္မွန္း မသိ။ သုိ႔ေသာ္ ကိုေအးႏိုင္က သူ ငယ္ခ်င္း ကံေကာင္းသည္။ ေခ်ာင္လည္သည့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္စီမွ ပိုက္ဆံေခ်းၿပီး စကၤာပူကိုထြက္။ အလုပ္ရွာသည္။ အလုပ္မရ။ သူငယ္ခ်င္းက ရိွမွ၊ အဆင္ေျပမွ ျပန္ေပးေပါ႔လို႔ေျပာထားေသာ္လည္း သူ႔မွာ ကုန္းေကာက္စရာပင္ မရိွေလာက္ ေအာင္ စိတ္ဓာတ္က်ရသည္။
“လူဆိုတာ လဲရင္ ျပန္ထ။ ဘာေၾကာင္႔လဲသလဲ ျပန္စဥ္းစား။ ကိုယ့္အျပစ္ ကိုယ္ရွာ။ သူမ်ား အျပစ္ကို မရွာနဲ႔..ငါ႔သား” ဟု အတန္းပညာ ေလးတန္းပင္ မေအာင္ရွာေသာအေဖက အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ရ သူ႔သား ပညာတတ္ကို အားေပးရွာသည္။
ဒီလိုနဲ့ပိုက္ဆံ ထပ္ရွာစုေဆာင္းၿပီး စကၤာပူကို ဒုတိယအၾကိမ္ ထြက္လာသည္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့အဆင္ေျပသည္။ အလုပ္က လဲ မဆိုး။ လစာကလဲ မဆိုး။ ဒါေပမယ့္သူ႔မွာ အေႂကြးေတြ လည္ပင္းမက ရိွသည္။ ႏွာေခါင္းေပါက္ပင္ မေပၚေတာ႔။ အေႂကြး ဆိုတာ ဘယ္သူက ဘယ္လိုပဲေခ်းေခ်း တစ္ေန႔ေတာ့ဆပ္ကို ဆပ္ရမယ္လို႔ ကိုေအးႏိုင္က ခံယူသူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္အတြင္း အေႂကြးေတြ အကုန္ေၾကသည္။ သူတို႔စံုတြဲ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ေငြစုႏိုင္ခ႔ဲသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္၊ မိန္းမယူေတာ့မိန္မအနား ဆယ္ရက္ပင္ ျပည့္ေအာင္မေနရဘဲ စကၤာပူအလုပ္ကို ျပန္လာရသည္။ ဒီမိန္း မက မေသမခ်င္း ေပါင္းရအံုးမည္။ သူ႔မွာက ပိုက္ဆံ။ ပိုက္ဆံ။ ပိုက္ဆံ လိုသည္။ သူ႔မွာ ျပန္ၾကည့္စရာလူေတြ မ်ားသည္။ အငယ္ေကာင္ကလဲ ေက်ာင္းမၿပီးေသး။ လိမၼာမလိုလိုနဲ႔ သိပ္လိမၼာတဲ့အေကာင္ မဟုတ္။ သူ႔ဘာသာ ဘယ္လိုဘဲ ေက်ာင္း ၿပီးၿပီး ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ေတာ့ ထားေပးရအံုးမည့္တာ၀န္က အလိုလို သူ႔ပုခံုးေပၚက်လာသည္။ အေဖက အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ေလျဖတ္တာ ႏွစ္ခါရိွၿပီ။ စိတ္က ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ အိပ္ရာေပၚ လဲၿပီ။ ထူသူရိွမွ ထႏိုင္ေတာ့သည္။ အေဖ႔ေရာဂါကုဖို႔ ေငြပို႔ေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း အေဖ႔ခမ်ာ ဒါနဲ႔ဘဲ ဆံုးပါးသြားခဲ႔ရွာသည္။ အေဖ့အသုဘေတာင္ သူမမွီခဲ့။ ဒါေပမယ့္အေမက အခု အခ်ိန္အထိ က်န္းမာေနသျဖင့္သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ထပ္ၿပီး အသက္႐ွဴေခ်ာင္ရသည္က အငယ္မကို ေထာက္ပံ့ ေပးဖို႔ မလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔မိသားစုႏွင့္သူ အဆင္ေျပေအာင္ ေနႏိုင္ရွာသည္။
သူ႔မိန္းမ အေဖနဲ႔အေမက အျငိမ္းစား ေက်ာင္းဆရာေတြပီပီ ဘာမွ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္သူတို႔၏ တစ္ဦးတည္း ေသာ သမီးေလးကို ခ်စ္မိလို႔ယူၿပီးမွေတာ့ သူတို႔ကိုပါ ေစာင္႔ေရွာက္ဖို႔ သူ႔တာ၀န္။ ၾကည္ျဖဴပါသည္။ ငါ႔မွာ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြ ရွာေဖြ ေကြၽးေမြးရတာ ကုသိုလ္ေတာင္ရေသးဟု အေကာင္းဘက္က လွည့္ေတြးသည္။
သစ္တစ္ပင္ေကာင္း ငွက္တစ္ေသာင္းနားဟု ျမန္မာစကားပံုရိွသည္ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ ငွက္တစ္ေသာင္းနားၿပီးလွ်င္ ထို သစ္ပင္ၾကီးမွာ ငွက္ေခ်းေတြျဖင့္ ေပပြက်န္ခဲ့သည္။ အကိုင္း၊ အခက္၊ အရြက္၊ အလက္ေတြကို ထိုးဆိတ္သြားတတ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ အခုလည္း သူ႔မွာ အပင္ေကာင္းၾကီးဟု အမ်ားက ျမင္ၾကေသာ္လည္း သူ႔ဘ၀ကိုယ္ သူပဲ သိသည္။ ပိုက္ဆံကို စုရသည္။ မကုန္သင္႔ေအာင္ မကုန္ေအာင္ ေခြၽတာရသည္။
“ကိုေအးႏိုင္ မေတြ႔တာ ၾကာၿပီဗ်ာ…ေတြ႔ၾကရေအာင္” ဟု စကၤာပူရိွ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြမ်ားက ေခၚေသာ္လည္း ဟို အေၾကာင္းျပ၊ ဒီအေၾကာင္းျပ သူေနခဲ့သည္ခ်ည္းသာ။ မျဖစ္မေန ေတြ႔ရမည္ လူရင္းေတြေလာက္သာ သူေတြ႔သည္။ ဒါ ေတာင္မွ သူသိပ္ၾကိဳက္သည့္ ဘီယာေအးေအး၊ ေမႊးေမႊးေလးမ်ားကို အစာအိမ္အနာေၾကာင့္ဟု အေၾကာင္းျပကာ အစ မေဖာ္ရဲ။
မိတ္ေဆြဆက္ဆံေရးကို ကိုေအးႏိုင္ ယံုသည္။ မိတ္ေဆြေကာင္းဆိုတာ တကယ္ရိွပါတယ္ဆိုတာလဲ သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ အျမဲတမ္း သူတို့တိုက္တာ၊ သူတို႔ေကြၽးတာကို လိုက္ေသာက္၊ လိုက္စားေနလို႔ ေကာင္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ေပါင္းသင္း ဆက္ ဆံေရးမွာ လင္မယားဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခ်စ္သူရည္းစားဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အျပန္အလွန္ သိတတ္မႈေလးမ်ား ရိွကို ရိွရသည္။ တစ္ဖက္က မလိုပါဘူးလို႔ ဘယ္လိုဘဲေျပာေျပာ ကိုယ္႔ဘက္ကခ်ည္း ယူေန၊ လိုခ်င္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတာကို သူနားလည္ထားသည္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးမွာ ေငြေၾကးအဓိက မထားသည့္မိတ္ေဆြရင္း ဆက္ဆံေရးေတြ ရိွေသာ္ လည္း အျပန္အလွန္ သိတတ္နားလည္မႈမရိွဘဲ ဘယ္ဆက္ဆံေရးမွ တာရွည္မခံ။ ထို႔ေၾကာင့္ စကၤာပူမွာ သူ႔ဘာသာ တစ္ ေယာက္တည္း ေနသည္။ ဘယ္သူနဲ႔မွ အဆက္အသြယ္ အစမလုပ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေခြေခါက္ ပ်င္းလြန္းမက ပ်င္းလာမွ ပင္နီဇူလာ ပလာဇာကိုသြား။ ကြမ္းေလး ႏွစ္ေဒၚလာဖိုးေလာက္၀ယ္။ လၻက္ရည္တစ္ခြက္ေသာက္ကာ ျပန္လာခဲ့သည္ခ်ည္း သာ။
ဒီေလာက္ေတာင္ သူ႔ဘ၀ကို သူ က်ံဳ႕ေစၿပီး ေငြစု။ မ်ားႏိုင္သေလာက္ မ်ားေအာင္ ေငြပို႔ေပးေနပါရဲ႕နဲ႔ “ရွင္႔အေမဆီကို ဘယ္ အထိ ပိုက္ဆံပို႔ေပးေနရမွာလဲ” ဆိုသည့္စကားကို ေတြးတိုင္း ေတြးတိုင္း ေဒါသထြက္သည္။ ဒီမိန္းမ မသိမဟုတ္။ သိသည္။ သူ႔အေမမွာ သူကလြဲလို႔ အားကိုး အားထား ဘာမွရိွရွာတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဒင္း သိသည္။ ပိုက္ဆံကို ညီမနာမည္နဲ႔လႊဲၿပီး အေမ႔ကို တိုက္ရိုက္ ေပးခိုင္းလို႔ရမွန္း သိသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီလို ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္ ေငြပို႔ရတာ သူလံုး၀မလုပ္လို။ လုပ္ဖို႔မလို ဘူးလို႔လဲ ထင္သည္။ ေနာက္တစ္ခုက မိန္းမျဖစ္သူကို အသိေပးသင္႔သည္လို႔ထင္သည္။ ခ်စ္ၾကလို႔ ယူထားၾကသည့္ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မကြယ္မ၀ွက္ “ငါကေတာ့ ဒီလိုေဟ႔” ..ဟု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရိွရမည္သာ။ တစ္ေယာက္စီးပြားေရး တစ္ေယာက္ မသိေစ မျမင္ေစခ်င္သည့္အိမ္ေထာင္ေရးအနာဆိုတာ လိႈက္စား၊ ပုပ္ေဆြးတတ္သည္။ ေနာက္… ကို္ယ္႔ပိုက္ဆံက်ေတာ့ ရသေလာက္ဖြက္ထား။ သူမ်ား ပိုက္ဆံက်ေတာ့မသိသား ဆိုးရြားသည့္စိတ္အက်င့္ေတြကို ကိုေအးႏိုင္ အမုန္းၾကီးမုန္းေသာေၾကာင္႔လည္း တစ္လကို ႏွစ္သိန္းခြဲ သူ႔အေမဆီကို သူ႔မိန္းမဆီကတဆင့္ လစဥ္ပို႔ေစသည္။ အခုေတာ့ ဒီစကားထြက္လာၿပီ။
သူ နည္းနည္းမွ သီးမခံႏိုင္။ နည္းနည္းမွ ေနာက္ဆုတ္မေပးႏိုင္။ လင္မယား ကြဲရရင္လဲ ကြဲရပါေစ။ ဒီလို မသိတတ္တဲ့မိန္းမနဲ႔ ဒီဘ၀မကလို႔ သံသရာအဆက္ဆက္ ေ၀းရလဲ ဘာအေရးလဲလို႔စိတ္တင္းကာ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္လိုက္ရသည္။ ကိုယ္ ကာယၾကီးက အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ္လည္း စိတ္က အိပ္မေပ်ာ္ ရိွဟန္တူသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ေနာက္ရက္ မနက္ေစာေစာ သူ႔ေယာကၤၡထီးၾကီး ဖုန္းေခၚေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္။
“သား ေအးႏိုင္လား”
“ဟုတ္ကဲ့အေဖ။ အေဖ ဘာကိစၥရိွလို႔လဲ”
“မင္း မိန္းမ မေန႔ညက ငိုေနလို႔ ငါေမးၾကည္႔မွ သိတယ္။ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ။ သူ႔အစား ငါဘဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မင္းမိဘ အရင္းဘဲ။ ၾကည့္ရမွာေပါ႔။ သိတတ္ရမွာေပါ႔။ မင္းမွန္တယ္သား ေအးႏိုင္။ ငါတို႔လို မင္းနဲ႔ဘာမွမဆိုင္တဲ့ အဘိုးၾကီး အဘြားၾကီးေတာင္ မွန္တာေျပာရရင္ မင္းပို႔ေပးတဲ့ေငြေၾကာင့္ ဘ၀ရပ္တည္ႏိုင္တာကြ။ ဒါ႔မို႔ဆို ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမ အျငိမ္း စား လစာေလးနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနျဖစ္ပါ့မလဲကြာ။ ငါ့သား စိတ္ေလွ်ာ့ေနာ္။ ေဒါသလဲ ထြက္မေနနဲ႔။ ဒီ ေကာင္မေလးက ဘာမွသိတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးမ်က္ႏွာလဲ ၾကည့္ၾကကြာ။ ေအး…ေအး…မင္း ဘာေျပာစရာ ရိွေသး လဲ”
“ဘာမွ မရိွပါဘူး အေဖ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးတံုး ေျပာမိတာပါ။ မကြဲပါဘူး။ အေဖ့သမီးကိုသာ နည္းလမ္းတက်ေလး ေတြးဖို႔ တုိက္တြန္းေပးပါအံုး”
“ေအး…ေအး..ငါသိတယ္..ငါသိတယ္.. ဒင္းစိတ္အခံ ညံ့တာ ငါသိတယ္။ မင္းက လူစိမ္း။ ငါတို႔အေပၚ သိတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔သားအရင္းလိုဘဲ ခံစားရတယ္။ ဒင္းက သမီးအရင္း။ ဒါေပမယ့္ ငါတု႔ိအေပၚ ေခြၽးမလို ဆက္ဆံတယ္။ ထားပါ ကြာ။ ေအးပါ…ေအးပါ ငါေျပာေပးပါ႔မယ္” ဟု ဖုန္းခ်သြားသည္။ ကိုေအးႏိုင္ ျပန္အိပ္လို႔မေပ်ာ္ေတာ့။
အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့မယ့္အတူတူ ေစာေစာထၿပီး အလုပ္ကို ထမင္းခ်ိဳင့္ထုပ္သြားဖို႔ ျပင္သည္။ အျပင္မွာ၀ယ္စားရင္ အပိုကုန္ သည္။ ခ်က္စားတာက သက္သာသည္။ အလုပ္ကိုထြက္အလာ MRT ေပၚအေရာက္မွာ သူ႔မိန္းမက အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ သူတို႔သမီးေလးပံုကို Viber မွ ပို႔ေပးသည္။
ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနလိုက္တာ။ မ်က္ႏွာေလးက ဆံုးသြားတဲ့သူ႔အဘိုးနဲ႔ ရုပ္ဆင္သလိုလို အရိွသားဟု ေတြးမိ လိုက္ေသးသည္။
အေႂကြးဆိုတာ သစ္သစ္၊ ေဟာင္းေဟာင္း ဆပ္ရမွာဘဲေလ။ ငါ႔အေဖက ငါ႔ကို အင္ဂ်င္နီယာၾကီးျဖစ္ေအာင္ ဆင္းရဲသား ဘ၀နဲ႔ ေက်ာင္းထားခဲ႔တယ္။ ငါက အင္ဂ်င္နီယာဘ၀နဲ႔ ငါ႔သမီးေလးကို ငါ႔ထက္သာေအာင္ ပညာသင္ေပးရမယ္ဟု ေတြးကာ လူၾကပ္လြန္းလွေသာ ရထားထဲမွထြက္ကာ ႀကိဳ၊ ပို႔ကားရိွရာသို႔ ထြက္လာခဲ႔မိေတာ႔သည္။
ဖိုးထက္