ေဒါက္ထက္ (ယူေက) - ကုုမွာလားေမာင္ရဲ႕ေၾကာက္တယ္ခင့္
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၅၊ ၂၀၁၆
ေဒါက္ထက္သည္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အသည္းငယ္၍ ေၾကာက္တတ္သူတဦး ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ဤသို႔ေၾကာက္တတ္မႈကပဲ မိမိ အသက္ကို ကယ္ခဲ႔သလား ေဒါက္ထက္ ေတြးမိလိုက္သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖ်ားနာ၍ အဖြားက ဆရာဝန္ႏွင့္ ျပခိုင္းလွ်င္ ေဒါက္ထက္ေလာင္းလ်ာေလးကား တအိမ္လံုးကို ပတ္ကာ ေျပးေတာ့သည္။ အဖြားမလိုက္ႏိုင္သည့္ မီးခံတိုက္၏ ေခါင္မိုးအ ေပၚအထိ ေနမေကာင္းသည့္ၾကားက ထြက္ေျပးျပီး အဖြားက ဆရာဝန္ဆီ မပို႔ဘူးဟု ဂတိအတန္တန္ေပးမွ ျပန္ဆင္းလာ ေလ့ရွိသည္။ ဆရာဝန္ႏွင့္ျပလွ်င္ကား ေဆးထိုးခံရမည္မွာ ေျမၾကီးလက္ခတ္မလြဲဟု ေဒါက္ထက္ေလာင္းေလးက သိေန သည္။ ေဆးထိုးမွၾကိဳက္ေသာလူမ်ားကို အလိုလိုက္ရာမွ ကိုယ္ပါလိုက္ၾကိဳက္သြားေသာ ဆရာဝန္မ်ား ရွိသည္ကို ျမင္ရသည္။ ေဆးထိုးခံရေသာ အမ်ိဳးမ်ားပင္ ဘီပိုး စီပိုး ဟိုပိုးမ်ားျဖင့္ ကြၽကုန္ၾကရွာျပီ။ ေဒါက္ထက္တေယာက္သာ ေၾကာက္တတ္သျဖင့္ ပိုးမ်ိဳးေပါင္းစံုေဘးက လြတ္ခဲ႔ျပီး ရွင္က်န္သလားေတြးမိသည္။ ယခုေတာ့လည္း ေခတ္ေျပာင္း၍ တခါသံုးဆိုသည့္ ေဆးထိုး အပ္သာ သံုးၾကသည္ဟု ဆိုေပသည္။ ေကာင္းေလစြ။
ေဒါက္ထက္ကေလး ၈ ႏွစ္ ၉ ႏွစ္သားေလာက္က ႏႈတ္ခမ္းကြဲ၍ ပ်ဥ္းမနားျပည္သူ႔ေဆးရံုၾကီးသို႕ ညဘက္သြားသည္တြင္ ဆရာဝန္က အစိမ္းခ်ဳပ္သည္ေၾကာင့္ အာေခါင္ျခစ္ျပီး ေအာ္သည္မွာ ေဆးရံုတခုလံုးလန္႔ႏိုးသြားသည္ ဟူသတတ္။ အခုအ ရြယ္ မငယ္ေတာ့သည္အထိ အစိမ္းခ်ဳပ္ခံရေသာ ထိုညကို ေမ႔မရေသး။ ဘာလို႔ အစိမ္းခ်ဳပ္ရတာလည္းဟု ထိုဆရာဝန္ကို ေမးလို႔ရလွ်င္ ကိုယ္တိုင္ ေမးခ်င္ပါေသးသည္။ ထံုေဆးေပၚတာ ထိုဆရာဝန္မေမြးခင္ကပင္ ျဖစ္ေလာက္သည္။ အစိမ္းခ်ဳပ္ လွ်င္ အနာအက်က္ျမန္သည္ ဆိုေသာ Concept “ကြမ္းဆက္ပ္” အမွားၾကီးကို ဘယ္သေကာင့္သား ဆရာဝန္က စလိုက္ သည္မသိ။ “ေနာက္ဘဝက်ရင္လည္း အဲဒီလူ ျမန္မာျပည္မွာ လူနာျပန္ျဖစ္ျပီး အစိမ္းခ်ဳပ္ခံရပါေစ” ဟု ေမတၱာပို႔သ မလို လုပ္ျပီးမွ စိတ္ရိုင္းကို ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရသည္။
ေဒါက္ထက္ကား ငယ္ငယ္က အလြန္ပင္ေဆာ့ေပသည္။ ေဒါက္ထက္ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ တရက္က ေဘာလံုးကန္ရင္း ညာဘက္ေျခေထာက္ ဂြၽတ္ကနဲ အသံၾကားလိုက္သည္။ ညာေျခဖမိုးေယာင္ျပီး ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ျဖစ္ေနေသာ ေဒါက္ထက္ ကေလးကို အဖြားက အႏွိပ္ဆရာဆီကို ပို႔လိုက္သည္။ အေၾကာညွပ္သည္ဆိုျပီး အားရပါးရ အေၾကာဆြဲသျဖင့္ အသားတ ဆတ္ဆတ္တုန္ျပီး ေခြၽးေတြျပန္သည့္ နွိပ္ပြဲကို ျပန္ျပီး စဥ္းစားမိလွ်င္ေတာင္ ခုထိ ေက်ာခ်မ္းမိသည္။ အဖြားကို ေနာက္ေန႔ ေတြသက္သာပါျပီ အႏွိပ္သည္ဆီ မပို႔ပါႏွင့္ဟု ေတာင္းပန္ရသည္။ ခ်ိဳင္းေထာက္တဖက္ႏွင့္ ေဒါက္ထက္ကေလး ေထာ့နဲ႔ေထာ့ နဲ႔ တလေလာက္ၾကာသြားသည္။ အဖြားေရွ႕မွာကား ေကာင္းေကာင္း မေထာ့နဲ႔ရဲ။ သက္သာဟန္ ေဆာင္ရသည္။ ေတာ္ၾကာ မသက္သာလို႔ဆိုျပီး အႏွိပ္ဆရာဆီ ထပ္ပို႔လွ်င္ကား ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။ ေနာက္ပိုင္း ေဒါက္ထက္ျဖစ္လာမွ မိမိျဖစ္ခဲ႔သည္မွာ ''မာခ်္ဖရက္ခ်ာ'' ေခၚ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္သြားလာရင္း ျဖစ္တတ္သည့္ အရိုးက်ိဳးျခင္း ဆိုသည္ကို သိရသည္။ အိုကြယ္ အသိရေနာက္က်ေလျခင္း။ အႏွိပ္ဆရာ ျမန္မာျပည္မွာလူျပန္ျဖစ္ျပီး အရိုးက်ိဳးပါေစ ဆိုသည္မွာ မေကာင္းသည့္ ဆုေတာင္း ျဖစ္ေၾကာင္း မိမိကိုယ္ကို ဆံုးမရသည္။ ခြင့္လႊတ္ျခင္း ဆိုသည္မွာ ေကာင္းမြန္လွပသည့္ စကားလံုး ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ ေတြ႔မွာ လြယ္ကားမလြယ္ေခ်။
ေဒါက္ထက္ ၁၀ ႏွစ္သားခန္႔အရြယ္က ဝက္သက္ေပါက္ေလသည္။ အဖိုးက ၾသ႒ာရိကသုခုမ တိုင္းရင္းေဆး လိုက္စားသူမို႔ ေဒါက္ထက္ကို တိုင္းရင္းနည္းျဖင့္ ကုသသည္။ ေဒါက္ထက္ကေလးကလည္း ေဆးမထိုးရလွ်င္ျပီးေရာ ဘယ္လိုကုကု ခံပါသည္။ တိုင္းရင္းေဆးကုထံုးအရ ေဒါက္ထက္ကေလးကို ေရစည္ပိုင္းတလံုးကုန္ေအာက္ ေရအဝခ်ိဳးခိုင္းသည္။ ဝက္သက္ ေပါက္ရာဗလပြႏွင့္ ေဒါက္ထက္ကေလးလည္း အားရပါးရ ေရအဝခ်ိဳးရသည္။ ျပီးလွ်င္ တကိုယ္လံုးကို ေဆးသနပ္ခါး ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး လိမ္းျပီး ယပ္ခတ္တာ ခံရေသးသည္။ အေမတို႔ေခတ္တုန္းက ဝက္သက္ေပါက္လွင္ ဝက္ေခ်းေရေသာက္ရ သည္ ဆို၏။ ဤသို႔ေသာေခတ္ႏွင့္ မၾကံဳရသည္မွာကား ေဒါက္ထက္၏ ၾကီးမားေသာ ကံပင္ျဖစ္သည္။ ဘုရားသိၾကားမ၍ ေဒါက္ထက္ကေလး ေဘးမသီရန္မခ လူဆက္ျဖစ္ခြင့္ ရခဲ႔သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ မိမိကို ေဆးအတင္းမထိုးခိုင္းသည့္ အဖိုး အဖြားမ်ားကို ေက်းဇူးအေတာ္ပင္ တင္မိရသည္။
ေဒါက္ထက္ကေလး မႏၲေလးေဆးေက်ာင္းသားဘဝက အေမလည္ပင္းအက်ိတ္ ရွိသျဖင့္ မႏၲေလးေရႊျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးသို႔ အလည္လာရင္း ေဆးခန္းျပရသည္။ ျမန္မာေဆြမ်ိဳးသဂၤဟတို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း မသိသူက မတတ္သူကို အၾကံေပး ခံရသည္။ ေတာင္ျမိဳ႕ေခၚအမရပူရတြင္ ဆရာပိုဟူေသာ နာမည္ၾကီး ျမန္မာဆရာ တဦးရွိသည္ သြားျပပါလား ဆိုသျဖင့္ အေမႏွင့္ အေဖာ္လိုက္သြားခဲ႔သည္။ ဆရာပိုကား အသက္က သိပ္မၾကီးေသး ၃၀ ထက္မပိုဟု ဆိုရမည္။ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ အေမ႔လည္ပင္းကို ေဆးထိုးအပ္ျဖင့္ ဆြကာဆြကာ ထိုးေတာ့သည္။ ေဒါက္ထက္မွာကား ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ကာစျဖစ္၍ ထိုသို႔ေဆးထိုးျခင္းသည္မွာ ေဆးထိုးအပ္ျဖင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိပဲ ရမ္းကုလုပ္ျခင္းဟု မသိခဲ႔ပါေခ်။ ေဒါက္ထက္ကို ေတာ္ေတာ္ ကိုုအေသာ ေဆးေက်ာင္းသားဟုပင္ ေခၚထိုက္ေပသည္။ ယခုေခတ္ေတာ့ ဒါမ်ိဳး ရမ္းကုျခင္းေတြ ေပ်ာက္ကင္း သြားေလာက္ ၿပီဟု ေဒါက္ထက္တေယာက္ အေကာင္းျမင္ၾကည့္ျပီး ေတြးမိသည္။ ၂၁ ရာစုထဲသို႔ ေရာက္ေနျပီး ေခတ္မွီတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို တာဝန္ရွိသူမ်ားက အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေဒါက္ထက္၏ အေတြးကား တက္တက္စင္ေအာင္ပင္ လြဲေနေတာ့သည္။ တလြဲကို လြဲရျပန္ပါျပီ။ အဆိုေက်ာ္ ထူးအိမ္သင္၏ ''လြဲလြဲေလးပဲ ေကာင္းပါ တယ္'' က ေဒါက္ထက္၏ အၾကိဳက္ဆံုးေတးတပုဒ္ ျဖစ္ေပသည္။
မၾကာေသးခင္က မႏၲေလးျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး၏ အထင္ကရ ကင္ဆာကု ေဆးရံုၾကီးတခုအေၾကာင္း ကို ေဖ႔စ္ဘုတ္ဖတ္ရေပသည္။ ကင္ဆာကို ျမန္မာ့နည္းျဖင့္ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ကုသႏိုင္သည္ဟု ဆိုထားသည္။ ရဲစခန္းအနီးတြင္ ဖြင့္ထားသည္ဆိုသည္မွာ အံ႔ၾသကုန္ႏိုင္ဘြယ္ပင္။ လံုျခံဳေရးအတြက္ မ်ားလား လူျပိန္းတေယာက္လို ေတြးမိသည္။ ရဲစခန္းႏွင့္ နီးလွ်င္ သူခိုးမ်ား နည္းမည္လား။ ဟုတ္ဟန္မထင္။
ေဒါက္ထက္တေယာက္ ေၾကာက္တတ္ပါသည္ဆို မန္းေတာင္ရိပ္ခို ကင္ဆာအထူးကုၾကီး၏ ဗီဒီယိုကိုၾကည့္ရေသာေၾကာင့္ ေက်ာခ်မ္းမိသည္။ ပါေမာကၡ ေဒါက္တာဟု ဆိုေသာ ဆရာဝန္မဟုတ္သည့္ အႏွီအထူးကု ဆိုသူ၏ အသည္းလိႈက္စရာ ခြဲစိတ္ေဆးထိုးခန္း ဓာတ္ရွင္ကားကို ယူတ်ဳေပၚတြင္ ေတြ႔ရေလသည္။ ေရႊလက္စြပ္ၾကီး အားရပါးရစြပ္ထားေသာ လက္ျဖင့္ လက္အိတ္မစြပ္ပဲ ရမ္းေဆးထိုးခန္းကို ဆက္မၾကည့္ရဲသျဖင့္ ေဒါက္ထက္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရသည္။ ငယ္ငယ္က ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေသာအခါ ႏွိပ္စက္ေသာအခန္း ပါလွ်င္ မၾကည့္ရဲသျဖင့္ မ်က္ေစ႕မိွတ္ နားပိတ္ေလ႔ရိွေသာ ေဒါက္ထက္လည္း ျမန္မာအထူးကုၾကီး၏ဗီဒီယိုကို ပိတ္လိုက္ရသည္။ ေဒါက္ထက္တေယာက္ ကေလးဘဝကဆိုလွ်င္ ရုပ္ရွင္ကားထဲတြင္ ကယ္သူမ်ား ေရာက္လာခ်ိန္ေလာက္ နားပိတ္ေသာလက္ကို ေလွ်ာ့ျပီး ဇာတ္ေကာင္းသံၾကားမွ မ်က္ေစ႔ ဖြင့္ေလ့ရွိသည္။ ယခုဗီဒီယိုကေတာ့ ကယ္မဲ႔သူ လာဖို႔လမ္း မျမင္ေသးပါေခ်။
ဤသို႔ေသာ ရိုက္စားခ်က္ ကုခ်က္မ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီးတြင္ ရွင္သန္ခြင့္ရထားသည္မွာ ကမၻာ့အလယ္တြင္ အံ႔ၾသကုန္ႏိုင္ ဘြယ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ႏွာေစးေနေသာ ႆပူရိသ သူေတာ္စင္အေပါင္းတို႔ကား အားကိုးအားထား ထားစရာမျမင္ရေသးေခ်။ ''ေခတ္ေျပာင္းလွ်င္ေတာ့'' ဟူေသာ ေကာက္ရိုးတစေလးသာ ဆြဲစရာ က်န္ေတာ့သည္။ ေဒါက္ထက္တေယာက္မွာကား တကယ္ပင္ေၾကာက္တတ္သူမို႔ ''ကုမွာလားေမာင္ရဲ႕ ေၾကာက္တယ္ခင့္'' ဟူေသာ ဒီစာေလးျဖင့္သာ သက္ကယ္ေခ်ာင္း ေခါင္ ေလာင္းထိုး၍ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ေရးျပီး မ်က္ေစ႔ကိုမိွတ္ နားကို ပိတ္မိပါေတာ့သည္။ ။
ေဒါက္ထက္ (ယူေက)