ေအး၀င္း (လမင္းတရာ) - ျခေသၤ့ႀကီးနဲ႔က်ေနာ္
(မိုးမခ) မတ္လ ၂၊ ၂၀၁၆
(မိုးမခ) မတ္လ ၂၊ ၂၀၁၆
အေမရိကျပည္၊ နီဗားဒါးျပည္နယ္၊ လတ္စ္ေဗးဂါတ္စ္မွာ တကိုယ္တည္း စံျမန္းေနထိုင္တဲ့ စာေရးဆရာ ေမာင္သာရကို ေတြ႔ ဆံု ႏႈတ္ဆက္ စကားစျမည္ေျပာဖို႔ အရီဇိုးနားျပည္နယ္၊ ယူတာ ျပည္နယ္တို႔ကို အလည္သြားရင္း အျပန္မွာ ဝင္ခဲ့တယ္။
သူ႔ စာေတြကို ဖတ္ၿပီး သူ႔စာေတြနဲ႔ ကိုယ္တို႔ ႀကီးခဲ့ရတာေလ။ သူ႔ အေရးအသားေတြကို ႀကိဳက္လြန္းလို႔ အတု ခိုးခဲ့တယ္။ က ေလးဘဝကတည္းက သူ႔စာေတြနဲ႔ ရင္းနွီးခဲ့တဲ့ 'ေမာင္သာရ' ကို ႀကီးမွ လူခ်င္းသိခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္ေထာင္ကေန ထြက္ၿပီး လမင္းတရာ လႈပ္ရွားေတာ့မွ သူ႔နဲ႔ သိခြင့္ၾကံဳရတယ္။
မဂိုလမ္းမွာ သူအႏွိပ္လာခံေလ့ ရွိတယ္။ လမင္းတရာဆိုင္ ေဘးခန္း အေပၚထပ္ အႏွိပ္ခန္းက အႏွိပ္သည္ႀကီးဟာ သူ႔ေဖါက္ သည္။ ဇနီးသည္ မအိရယ္ သားေလးရယ္ သူနဲ႔အတူ ပါလာတတ္တယ္။ သူ အႏွိပ္ခန္းေပၚတက္သြားရင္ ကိုယ္က မအိနဲ႔ က ေလးကို ဧည့္ခံထားရတယ္။ သူ အႏွိပ္ခန္းကျပန္ဆင္းလာရင္ ကိုယ့္ဆိုင္မွာ ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီးခဲၿပီး စကားလက္ဆံု က်တဲ့အ ခါ က်ေလ့ရွိတယ္။
တခါတေလ စာေပေလာက ဆိုင္ေရွ႕က သစ္သားကြပ္ျပစ္ေလးမွာထိုင္၊ တခါတေလ သီလဝစာေပမွာထိုင္ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူက ေျပာတာမ်ားတာပါပဲ။ သူ႔ဆီက သူ႔အေတြ႔အၾကံဳေတြ နာယူရတယ္။
ထိုင္းကို သူေရာက္လာေတာ့ ဘန္ေကာက္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ သူနဲ႔ တယ္လီဖံုး ေျပာျဖစ္တယ္။ မၾကာမၾကာလည္း သူနဲ႔ ဖံုးစကားေျပာျဖစ္တယ္။
ပထမဆံုး ထိုင္းကို ကိုယ္ျပန္အလည္သြားတဲ့ အေခါက္မွာ ကိုယ္တည္းတဲ့ ဟိုတယ္ခန္းကေန ျမစ္တဘက္ကမ္းက သူ႔ဆီကို ကိုယ္ဖံုးေခၚလို႔ အေတာ္ၾကာၾကာ စကားေျပာျဖစ္ေသးတယ္။ သူ႔ကို ကုိယ္က ထိုင္းေရာက္ေနတယ္ မေျပာေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အေမရိကကေန ကိုယ္ဖံုးေခၚေနတယ္ပဲ ထင္တာ။ ငါသာ မင္းဆီကို အခုလိုေခၚရရင္ မြဲရခ်ည္ရဲ႕လို႔ သူ ေျပာေသးတယ္။
သူနဲ႔ စကားေျပာရတာ သူ႔ဆီက နားေထာင္ရတာေတြ ကိုယ္ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။
ခုတေခါက္ ေမာ္ႀကီးနဲ႔ ကိုယ္ခရီးထြက္ဖို႔ တိုင္ပင္ၾကေတာ့ သူ႔ဆီ သြားၾကရေအာင္လို႔ … ကိုယ္တို႔ ခရီးစဥ္ဆြဲကတည္းက ထည့္ဆြဲခဲ့ၾကတယ္။
ခရီးစဥ္ကအျပန္လမ္း ကိုယ္တို႔ Nevada ျပည္နယ္၊ Las Vegas မွာ တညအိပ္တယ္။ သူေနတာက Las Vegas တရုပ္တန္း ရွိတဲ့ လမ္းမႀကီးေပၚမွာပဲ….။
Utah ကေန ခရီးေဝး ေမာင္းလာၾကၿပီး Las Vegas ေရာက္မွ ကိုယ္တို႔ ထိုင္းဆိုင္မွာ မနက္စာ စားတယ္။ စားၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီ ကို ဖံုးဆက္တယ္။ ေရာက္ၿပီ၊ ဘာစားခ်င္လဲ ဘာဝယ္လာေပးရမလဲ ေမးေတာ့ ငါက ဘာမွသိပ္မစားႏိုင္ဘူး။ ေလးေထာင့္ တရုတ္ပဲမုန္႔ နည္းနည္းပါးပါး ဝယ္လာခဲ့ဖို႔ သူေျပာတယ္။
ေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါး ဘဲလ္တီးလိုက္တာ စက္နဲ႔သြားတဲ့ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္နဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ပဲ တံခါးလာ ဖြင့္တယ္။ သူ တေယာက္တည္း ေနတယ္။ nurse ႏွစ္ေယာက္ ေနတိုင္းလာတယ္။ တေယာက္က သူ႔ က်န္းမာေရးကို ေဆာင္ရြက္တယ္။ တေယာက္က in-home service လို႔ ေခၚတယ္။ တေန႔ ၃ နာရီ လာလုပ္ေပးရတယ္။ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး နဲ႔ ေဝယ်ာဝစၥ ေဆာင္ ရြက္တယ္။
သူ႔ က်န္းမာေရး အေျခအေနေတြ ေျပာျပတယ္။
ဟိုးတုန္း ကတည္းက သူ႔မွာ အက္စမာ လည္းရွိတယ္။ သူ႔ေရာဂါက COPD ( Chronic Obstructive Pulmonary Disease ) ျဖစ္တယ္။ ခုဆို အဆုပ္က ေလးဆယ္ရာႏႈန္းပဲ အလုပ္လုပ္ေတာ့တယ္။ အသက္ရွဴဖို႔ခက္ခဲၿပီး ေမာလာရင္ inhaler နဲ႔ မႈတ္ ရတယ္။ အိပ္ကပ္ထဲမွာ အျမဲေဆာင္ထားရတယ္။ ဆရာက တေန႔ သံုးခါေလာက္ မႈတ္ရတယ္ ေျပာတယ္။
ႏွလံုးေရာဂါက အခု အေျခအေနဆိုးလာတယ္။ ႏွလံုးမွာတပ္ထားတဲ့ pacemaker က ေကာင္းေကာင္း အလုပ္ မလုပ္ ေတာ့ ဘူး။ ဆရာဝန္ေတြ vacation သြားေနလို႔ ျပန္လာရင္ သူတို႔ ၾကည့္ၿပီး ျပန္ခြဲရင္လည္း ခြဲရမယ္ ေျပာတယ္။
ဆီးခ်ိဳက ေပၚလာတာ မၾကာေသးဘူး။ ေဆးထိုး ေဆးေသာက္အဆင့္ မေရာက္ေသးဘူး။ အခ်ိဳေရွာင္၊ အစားအေသာက္ ဂရုစိုက္ရံုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ဘာစားမလဲ ဆန္ျပဳတ္တို႔ ဘာတို႔ စားမလားဆိုေတာ့ ဆန္ျပဳလည္း သူ မစားခ်င္ဘူး ေျပာတာ။ ensure လိုမ်ိဳး boost ေသတၱာေတြ သူျပတယ္။ ငါက အစားမွ မစားႏိုင္ပဲ ဒါေတြပဲ ေသာက္ရတာတဲ့။ တေန႔ သံုးလံုး သူ ေသာက္တယ္ ေျပာတယ္။
သူ႔ အိပ္ထဲက လက္ညိွဳးမွာ စြပ္ၿပီး တိုင္းရတဲ့ စက္ကေလးနဲ႔ သူတိုင္းျပတယ္။ မင္းလက္ညႇိဳးေပးဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုတိုင္းေပးတယ္။ ေမာ္ႀကိးကိုလည္း တိုင္းေပးတယ္။
စက္တပ္ကုလားထိုင္ရဲ႔ လက္ရမ္းက ခလုပ္နဲ႔ ဂီယာကို TV game ကစားသလို သြက္သြက္လက္လက္ တြန္းလိုက္ ေရႊ႔လိုက္နဲ႔ အိမ္ထဲမွာ ကားတစီးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနသလိုပဲ။ စကားေျပာရတာ ေမာေတာ့ သူ နားနားၿပီး ေျပာရတယ္။ အသက္က ၈၄ ႏွစ္ရွိေနေပမယ့္ ျခေသၤ့ႀကီးက အားမာန္မက်ဘူး။ စိတ္ဓါတ္မက်ဘူး။
Nevada ျပည္နယ္ သဲကႏၱာရက ျခေသၤ့ႀကီးလို႔ပဲ ေခၚလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ေအးဝင္း (လမင္းတရာ)
၃၀ ရက္ေန႔ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၄ ခု။
----
■ ျခေသၤ့ႀကီးနဲ႔ စကားစျမည္
ပထမ သူနဲ႔ ေျပာၾကေတာ့ (သူခ်ည္းေျပာတာ) သူ႔ရဲ႕က်န္းမာေရး အေျခအေန။ ေသေသခ်ာခ်ာ က်ေနာ္တို႔ကို ေျပာျပတယ္။ သူက အစကတည္းက သူ႔က်န္းမာေရးကို ေတာ္ေတာ္ ဂရုစိုက္တယ္။ ကိုယ့္ လမင္းတရာမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ကိုေအာင္ေသာင္း ဆံုးေတာ့ ကိုေအာင္ေသာင္းဟာ သူ႔ကိုယ္တိုင္မွာ နွလံုးေရာဂါ ရွိေနမွန္းမသိပဲ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ဆံုးတာ။ ဆရာက ကိုယ့္ဆိုင္ကို လာေတာ့ ဒီသတင္းကိုၾကားၿပီး မခ်ိတင္ကဲနဲ႔ ေအာ္ .. ေအာင္းေသာင္းနွယ္ကြာ..၊ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ကိုယ့္အနားမွာ ရွိၿပီး၊ က်န္းမာေရးဗဟုသုတ မရွိရ ေကာင္းလားလို႔…..။
ပထမဆံုးတေခါက္ သူ LA ကို လာတုန္းက ကိုဘီဟန္စိန္ဆိီမွာတည္းတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ မေတြ႔လိုက္ရဘူး။ ဖံုးနဲ႔ပဲ စကားေျပာ ရတာ။ ကိုဘီဟန္စိန္ေနတဲ့ LA ၿမိဳ႕ထဲက commonwealth အရပ္မွာ၊ သူ႔အခန္းမွာ သူတေယာက္တည္း။ ကိုယ့္ကို လာခဲ့ဖို႔ ေခၚတယ္။ ညဘက္ဆို ကိုယ္က freeway မေမာင္းႏိုင္၊ downtown ကလည္း မသြားတတ္တာနဲ႔မို႔ မေတြ႔လိုက္ရဘူး။
ဒုတိယေခါက္က်ေတာ့ ဆရာစြမ္းရယ္၊ ဆရာဂ်မ္းရယ္ သူရယ္ Baldwin Park က ဘုန္းႀကီးေလး ေက်ာင္းမွာ တည္းတယ္။ LA က သူတို႔ကို စာေပေဟာေျပာပြဲ ဖိတ္လို႔….။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမွာ သူနဲ႔ သြားတာ။ ေခ်ာဆြဲခံရတယ္။ ေဟာေျပာပြဲစီစဥ္သူ ကိုျမဝင္း (NLD အဂၤပူအမတ္) တို႔က အကူအညီေတာင္းလို႔ သူတို႔ ေဟာေျပာပြဲ လုပ္မယ့္ေနရာမွာ ဆရာေတြကို ပို႔ေပးရ တယ္….။ သူက ကိုျမဝင္းတို႔ ကားနဲ႔ ေဟာေျပာမယ့္ေနရာကို သြားႏွင့္တယ္။ ကိုယ္တို႔က ဆရာေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ ဆရာဦးတင္ မိုးကိုတင္ၿပီး ေနာက္က လိုက္ရတယ္။
သူက အခ်ိန္နဲ႔ ဇယားနဲ႔ တိတိက်က် လုပ္တဲ့သူ။ သ႔ူမွာ ေဆးေသာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ diet coke နဲ႔ ေဆးေသာက္မွာကို စီစဥ္သူေတြက စီစဥ္ေပးမယ္ေျပာၿပီး ေမ့ေနတယ္။ ေဟာေျပာပြဲ လုပ္မယ့္ေနရာမွာ သူ႔ကို သစ္ပင္တပင္ ေအာက္မွာ ကုလား ထိုင္တလံုးနဲ႔ ထိုင္ခိုင္းထားတာ ကိုယ္ေရာက္သြားေတာ့ ေတြ႔တယ္။ ဒီေကာင္ေတြ လူႀကီးကို ညာတယ္ဆိုၿပီး ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ ေတာက္လုပ္ေနလို႔ မပူနဲ႔ဆရာ က်ေနာ္ ရွာေပးမယ္ေျပာၿပီး အနားက ဓါတ္ဆီဆိုင္က diet coke တလံုးေျပးဝယ္ၿပီး ေပးခဲ့ရ တယ္။ ေဟာေျပာပြဲေတာ့ နားမေထာင္ ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ေဟာေျပာပြဲ မသြားခင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စကားေတြ ေျပာၾကေတာ့ သူ႔ပံုက အရင္အတိုင္း။ စြပ္က်ယ္အက်ႌ ဂ်ိဳင္းျပတ္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ထမင္းစာခန္းမွာ ကိုယ္တို႔ စကားေျပာတယ္။
ခု တတိယ တခါ ေတြ႔ေတာ့ Las Vegas, Destination Valley View senior Living မွာ ျဖစ္တယ္။ စက္တပ္ wheelchair နဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ တံခါ လာဖြင့္တယ္။ ေအးတဲ့ ရာသီမို႔ အေႏြးအက်ႌ အထပ္ထပ္ ထူထူထဲထဲနဲ႔။ အိမ္ထဲမွာလည္း heater က ဖြင့္ထားေသးတယ္။
"ဒီမွာ… ေအးဝင္းရ၊ ခုေခတ္လူငယ္ေတြက စာမဖတ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ေမာင္သာရ ဆိုတာ ဘာမွန္း မသိၾကေတာ့ဘူး……" တဲ့။
သူ႔ စာေပ အျမင္ေတြကို အခုလို အစခ်ီလိုက္တယ္။
" ငါက.. realism ကို ေရးတာ၊ လူေတြအေၾကာင္းကို ေရးတာ။ Taxi driver အေၾကာင္း၊ ငါးစိမ္းသည္အေၾကာင္း၊ ေတာျပန္ လက္နက္ခ်အေၾကာင္း စသျဖင့္ေပါ့ကြာ…….။ ခု ဗမာျပည္နဲ႔ ေဝးေနေတာ့ အဲဒီကအေၾကာင္းေတြ သိတ္မသိေတာ့ဘူး။ သိပ္ မသိေတာ့ဘူးဆိုတာ သူမ်ားေျပာတာ၊ စာေတြထဲ ဖတ္ရတာေလာက္ပဲ သိေတာ့တာ ေပါ့ကြာ။ ငါအခု ဒီမွာေနတယ္။ ဒီကလူ ေတြပဲ ငါျမင္ေတာ့ ဒီကအေၾကာင္းပဲ ေရးရတာ…. "
'ကိုဝင္းၿငိမ္းကေတာ့ သူ႔မဂၢဇင္းမွာ ထည့္ေပးရွာပါတယ္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူေလးေတြ ေဖာ္ခြၽတ္ၿပီးကတဲ့ club ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းစရိတ္ရွာတဲ့အေၾကာင္းေရးတာ… ထုတ္ေဝသူတေယာက္က မထုတ္ရဲဘူးကြ…. '
ဗမာျပည္မွာ ထုတ္တဲ့ သူ႔ဝတၳဳတိုေတြ ၄ - ၅ ခု ေပါင္းထားတဲ့ စာအုပ္အေၾကာင္း ေျပာတယ္။
'ဘယ္မွာလဲ - ေပးေလ.. ' ဆိုေတာ့
'..မရွိေတာ့ဘူး၊ ၄ - ၅ ႏွစ္ ရွိၿပီပဲ မင္းေနာက္က်သြားၿပီ…' တဲ့။ ခဏေနေတာ့ ေမာ္ႀကီးကို ငါမမွီလို႔ ငါ့ကို တခုကူညီစမ္းဆိုၿပီး သူ႔အခန္းထဲက စင္ေပၚက စာအုပ္တအုပ္ကို ယူခိုင္းၿပီး ေပးတယ္။
'လက္မွတ္ ထိုးအုန္းေလ…' ေျပာေတာ့၊
'..မထိုးဘူး မင္းတို႔ နွစ္ေယာက္ လွည့္ဖတ္ၾက….' ဆိုပဲ…။
ဒင္းက ႏွစ္အုပ္ေပးရမွာ ကပ္စည္းကုပ္ၿပီး.. တအုပ္ထဲကို ႏွစ္ေယာက္ လွည့္ဖတ္ခိုင္းတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္တယ္။
ဆရာဟာ သူေရာက္ေလရာေနရာမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ေလ့လာတယ္။ သူျမင္သမွ်ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေရးတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာေပစိစစ္ေရးေတြ လက္ေစာင္းထက္ေနခ်ိန္မွာ သူစာေတြဟာ ေကာင္းေကာင္းအပင္ ေပါက္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ ဆရာကလည္း စာေပစိစစ္ေရးရံုးမွာ ထုတ္ေဝသူက စာမူသြားတင္ရင္ သူကိုယ္တိုင္ လိုက္တယ္။ စာအုပ္ နာမည္ေခါင္းစဥ္အပို ေလးငါးခုကိုလည္း သူ႔အိပ္ကပ္ထဲ ေဆာင္သြားတယ္။
စိစစ္ရံုးက ငနဲေတြက 'ဟာ… ဆရာ့ေခါင္းစဥ္ႀကီးကလဲ' ဆိုရင္ 'ေဟ့ေကာင္ ဒီလိုဆိုရင္ေကာ' ဆိုၿပီး တခု ထပ္ေပးတယ္။ 'အင္း .. ဒါလဲ ဘာထူးလဲ ခုန ဟာနဲ႔…' လို႔ ဆိုလာရင္…၊ 'ဒါေရာကြ.. ' ဆိုၿပီး သူ႔အိပ္ကပ္ထဲကေန မ်က္လွည့္ဆရာ အိတ္လို တခုၿပီး တခု လာထုတ္တယ္။
ဗမာျပည္မွာတုန္းက သူ႔ရဲ႕မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္ဇာတ္လမ္းဆိုတဲ့စာအုပ္ ကိုယ့္ကိုလက္ေဆာင္ေပးတုန္းက အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕ေခါင္း စည္း ရာဇဝင္ကို စာအုပ္ေနာက္ေက်ာမွာ ေရးေပးလိုက္တယ္။
'တံေတြးဆြတ္ၿပီး ညီညြတ္ၾကအုံုးစို႔'
'ခုဆီထမင္း ခုစာကေလးေၾကာ္'
'ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမည္ျဖစ္ေပသတည္း'
'မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္'
တခုၿပီးတခု ေစ်းဆစ္ၾကတာ။ - ဇာတ္လမ္း -ဆိုတာေလးကို 'မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္' ေနာက္မွာ ထည့္ေပးလိုက္မွ စိစစ္ေရးက ဘဝင္က်သြားတယ္ လို႔ သူေျပာျပတယ္။
သူနဲ႔ အခုတေခါက္ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ သူ႔ကို ကိုယ္က ေျပာျပတယ္။ 'ဆရာရယ္… ဆရာေျပာတဲ့ စကားတခု က်ေနာ္ ဒီေန႔ထိ အမွတ္ရေနတုန္း၊ ဒီစကားဟာ အသံုးလည္း တည့္ေနတုန္း….' ဆိုေတာ့၊ 'ဘာလဲကြ..'တဲ့။ 'ေၾသာ္… ဆရာေျပာတာေလ…...ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ေအးဝင္း မင္း မွတ္ထား.. အရက္ဆိုင္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ထမင္းမစားနဲ႔၊ ထမင္းဆိုင္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ အရက္မေသာက္နဲ႔…..' တဲ့။ သူက အရက္ မေသာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစားေကာင္းေကာင္း စားတတ္ေတာ့ အဲဒီေကာက္ခ်က္ ကို သူ ထုတ္ထားပံု ရတယ္။ အဲဒါျပန္ေျပာျပေတာ့ သူ ျပံဳးၿပီး 'မင္းဟာ ၾကံဖန္ မွတ္ထားတတ္တယ္ကြာ' တဲ့။
သူ႔မွာ စာမ်က္နွာ တေထာင္ေက်ာ္တဲ့ ဝတၳဳႀကီးတအုပ္ ေရးထားတာ ရွိတယ္။ အေမရိကေနေတာ့ ဒီကလူေတြ အေၾကာင္း ေရးထားတာ။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၿပီး ေရးထားတဲ့ realism ဝတၳဳႀကီးပဲ။ သူမေသခင္ hard cover နဲ႔ jacket နဲ႔ ခန္႔ခန္႔ညားညား ထုတ္သြားခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ခုေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ တြက္ခ်က္ေနတုန္း။
ေအးဝင္း (လမင္းတရာ)
၁ ရက္ေန႔ မတ္ ၂၀၁၆ ခု။