သားၾကီးေမာင္ေဇယ် - ဒဂုုန္တာရာ ရဲ႕ ၿမိဳင္ ၀ထၳဳထဲက အေရာင္မ်ား
(မိုုးမခ) ဧျပီ ၂၅၊ ၂၀၁၆
ဆရာဒဂုန္တာရာ ဟာ ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါသူပီပီ သူ႕၀ထၳဳေတြမွာ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေတြ၊ လူတန္းစားစရိုက္ေတြ၊ ရူေမွ်ာ္ခင္းေတြ၊ စိတ္လူပ္ရွားမႈေတြ ကို အေရာင္ေတြနဲ႕ေဖၚျပေလ့ရွိတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ က်ေနာ္ သတိျပဳမိသေလာက္ စုစည္းတင္ျပပါမယ္။ ၿမိဳင္ ၀ထၳဳက စ လို႕ ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္ပါ။
ၿမိဳင္၀ထၳဳ မိတ္ဆက္
ၿမိဳင္၀ထၳဳ ဟာ ဒဂုန္တာရာရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္၀ထၳဳျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၄၈ ရႈမ၀ မဂၢဇင္း မွာေဖၚျပခဲ့တာပါ။
အခ်စ္နဲ႕ေတာ္လွန္ေရး ေရာစပ္ဖြဲ႕ဆိုထားတဲ့ ၀ထၳဳျဖစ္ပါတယ္။
ဒီ၀ထၳဳကို တပတ္ အတြင္း အၿပီးေရးခဲ့တဲ႔ တာပါ။
စာေရးသူ ဆရာဒဂုန္တာရာက ေနာက္ထပ္ အရွည္ေရးမည္ လို႕ စိတ္ကူးထားေပမယ့္ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ႕ပါဘူး။
(ဒို႕ေခတ္။ စာေရးသူအမွာ စာမ်က္ႏွာ ၁၃)
ကဲစတင္ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္ပါ။
ၿမိဳင္ရင္ထဲမွာ ရြံရြံကေလးေကြးေနတဲ့ ေနၾကာပန္းေတြဟာ ေဟာရွင့္ . . . လြန္႕လြန္႕လက္လက္နဲ႕ တြန္႔လူပ္လာၿပီး ေရႊ၀တ္မႈန္၊ ေရႊ၀တ္လႊာ၊ ေရႊပြင့္ခ်ပ္၊ တဖ်တ္ဖ်တ္ နဲ႕ ျပန္လည္ ဆန္းသစ္လာတဲ့ ေႏြဦးေရႊပါကလားကြယ္ ခ်စ္စရာကေလးေနာ္။
(ၿမိဳင္။ အခန္း ၁။ စာမ်က္ႏွာ ၁။)
ဇာတ္လိုက္မင္းသမီး ၿမိဳင္ က ဇာတ္လိုက္မင္းသားကဗ်ာဆရာ ကိုနန္းႏြယ္ ေရာက္ အလာ ကိုေမွ်ာ္လင့္ရင္း ရင္ခုန္ေနပံုကိုဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားတာပါ။ ၿမိဳင္ရဲ႕ ၀န္းက်င္မွာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာင္ေနၾကာပန္းေတြ ၀န္းရံေနပါတယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ေႏြဦးအလွပါ။ ေရႊေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ ေႏြဦးပါ။ ၿမိဳင္ ရဲ႕ ၀န္းက်င္မွာ ေရႊေရာင္ေတြတဖ်တ္ဖ်တ္ လက္ေနသလို ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ခုန္ေနပံု႕ကိုေရးဖြဲ႕ထားတာပါ။
ကိုနန္းႏြယ္သည္ ျပတင္းမွ မ်က္ႏွာတစ္၀က္ထုတ္ကာ ျပာလဲ့လဲ႔ ျမဴမွင္ၾကား၀ယ္ တျဖည္းျဖည္းေ၀းက်န္ရစ္ခဲ႔ေသာ ဘူတာရံု အမိုးနီနီေလးကို ျမင္ေနရေသးသည္။ တေ၀႕ေ၀႕ႏွင့္ ယွက္လိန္ကာျမဴစ ျမဴန ပံုသဏၭန္ မ်ားကိုပင္ ေပ်ာက္ကြယ္ဖံုးစျပဳေပၿပီ။
(ၿမိဳင္။ အခန္း ၂။ စာမ်က္ႏွာ ၂။)
တျဖည္းျဖည္းေ၀း သြားတာ၊ ျမဴမႈန္ေတြ ကာ ဆီးေနတာကို ျပာလဲ႔လဲ႔ အေရာင္နဲ႕ ေဖၚျပၿပီး
အေ၀းကေန ျမင္ႏိုင္တဲ့ အနီေရာင္ ဘူတာရံုေခါင္းမိုးကို ေဖၚျပလိုက္တာဟာ အေရာင္အနီးအေ၀းသေဘာ
ကို မ်က္စိနဲ႕ တိုက္ရိုက္ျမင္လိုက္ရသလို ဒါမွမဟုတ္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို႕ခံစားရေစပါတယ္။
ေနာက္ေ၀း ၍လာသည့္အခါ ေဘးတိုက္ ပံုသဏ ၭန္ မ်ားသည္ ေသး၍ သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး၌ ပ်ပ်မ်ဥ္းေၾကာင္းေလးမွ်သာ က်န္ေတာ့သည္။ မီးရထားသံလမ္း တစ္ေကြ႕သို႕ ေကြ႕လိိုက္ေသာအခါမူကား ၿမိဳ႕၏သ ပံုသဏ ၭန္ သည္လံုး၀မရွိေတာ့ဘဲ ဘာဟူ ၍ မမွည့္တတ္ႏိုင္ေသာ ရႈမၿငီး အသစ္တစ္ရပ္ အစားေရာက္ေနေတာ့သည္။
(ၿမိဳင္။ အခန္း ၂။ စာမ်က္ႏွာ ၃။)
နီးရင္ ႀကီး ၿပီးျပတ္သား ေ၀းရင္ေသး ၿပီးမႈန္၀ါး တဲ့ လူ႕မ်က္လံုးသဘာ၀ အျမင္ကို အေသးစိတ္ေရးျပထားတာပါ။
ေတာင္ႏွစ္ခုၾကားရွိ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းႀကီးကား အေမွာင္တစ္၀က္၀ယ္ စိမ္းျပာျပာျဖစ္ေနသည္။
(ၿမိဳင္။ အခန္း ၃။ စာမ်က္ႏွာ ၅။)
ေတာင္ႏွစ္ခုၾကား ဥမင္ လူိင္ေခါင္းထဲ ရထား၀င္ခါနီး အခ်ိန္ အေမွာင္ရိပ္က်ေရာက္ ပံုကို ေရးထားတာပါ။
အေမွာင္ထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ အစိမ္းနဲ႕ အျပာ ေရာင္ေတြ ကို အထူးဂရုစိုက္ ေရးသားထားပါတယ္။
အေမွာင္ရိပ္တို႕သည္ သန္းစျပဳေလၿပီ။ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းတို႕တြင္ ခပ္ညိဳညိဳရွိေလၿပီ။ ေတာင္ေျခရွိ စိမ္းညိဳညိဳသည္ ျပာေမွာင္စျပဳေလၿပီ။
(ၿမိဳင္။ အခန္း ၄။ စာမ်က္ႏွာ ၇။)
ထမင္းစားပြဲမွာ စားပြဲခင္းအသစ္လဲထားသည္။ စားပြဲခင္းအၿမိတ္မွာ ေဖာက္ပန္းေရႊေရာင္ႏွင့္ အနီကိုတြဲဖက္ေရာထားရာ ေလတိုက္သည့္အခါ အရြက္ႏွင့္ အပြင့္တို႔သည္ ေပြ႕ဖက္လ်က္ရွိၾကသည္။
(ၿမိဳင္။ အခန္း ၅။ စာမ်က္ႏွာ ၁၉။)
စားပြဲခင္း အသစ္ရဲ႕ အၿမိတ္အေရာင္ကို မိတ္ဖက္အေရာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေရႊေရာင္နဲ႕ အနီေရာင္တြဲထားေၾကာင္းေဖၚျပထားပါတယ္။ အခန္း၀န္းက်င္ရဲ႕ အေရာင္ေျပျပစ္မႈေတြေဖၚျပတာပါ။ ဒါဟာအထက္တန္းစား ဧည့္ခန္းျဖစ္တယ္လို႔ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ အေရာင္ေတြနဲ႕ လူတန္းစား ပညာတတ္ သဘာ၀ ကိုေျပာျပလိုဟန္ရွိပါတယ္။
အေမွာင္သန္းစျပဳၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဓာတ္မီးခလုပ္ကိုဖြင့္လိုက္သည္။ ေနေရာင္ႏွင့္ လွ်ပ္စစ္ေရာင္ တ၀က္စီၾကား၀ယ္ ခ်ယ္ရီပြင့္မ်ားမွာ ေၾကာင္ေနသည္။ ျပတင္းေပါက္တို႕တြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္လြင့္ေနေသာ ရွားေရာင္ခန္းဆီးသာ အေသြးမပ်က္။ ခတ္မူိင္းမိႈင္း။
(ၿမိဳင္။ အခန္း ၅။ စာမ်က္ႏွာ ၁၉။)
ေနေရာင္နဲ႕လွ်ပ္စစ္ေရာင္ေတြရိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ခ်ယ္ရီပြင့္ရဲ႕ အေရာင္ေတြလည္း မူလ အေရာင္၊ မူလအလွပ်က္ကာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္လို႕ဆိုခ်င္ဟန္တူပါတယ္။ သဘာ၀ ညေနဆည္းဆာေရာင္နဲ႕ လွ်ပ္စစ္ေရာင္ေတြတၿပိဳင္ထဲ ရွိေနခ်ိန္ဟာ စာေရးသူကို မ်က္စိစပါးေမႊးစူးေစသလားမသိပါ။ ခတ္မႈိင္းမႈိင္းရွားေရာင္ခန္းဆီးကိုေတာ့ အေသြးမပ်က္လို႕သူနွစ္ခ်ိဳက္မိဟန္ရွိပါတယ္။
သူ၀တ္ထားေသာမႏၱေလးခ်ိတ္ပုိး ေရညွိေရာင္ႏွင့္ တကၠလပ္ မီးခိုးေရာင္မွာ လိုက္သည္။
(ၿမိဳင္။ အခန္း ၇။ စာမ်က္ႏွာ ၂၀။)
ဇာတ္လုိက္ ကိုနန္းေ၀ ၀တ္ဆင္တဲ့ အေရာင္ပါ။ ပီျပင္တဲ့ အေရာင္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး ။ သဘာ၀နဲ႕ လုိက္ဖက္တဲ့ ေရာေထြး အေရာင္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ႏူးညံ့ေအးခ်မ္းမႈ စရိုက္ကို သူ၀တ္ဆင္တဲ့ အေရာင္နဲ႕ကိုေဖၚျပတာပါ။
ေပ်ာ့ညက္ညက္အျပာ၀ယ္ တိမ္ေလွမ်ား ေပါေလာေမ်ာေနေသာေကာင္းကင္ကို ေငးေနရာမွ ကိုနန္းႏြယ္သည္ အသာအယာ ၿမိဳင္ကိုၾကည့္ကာ . . . .
(ၿမိဳင္။ အခန္း ၁၀။ စာမ်က္ႏွာ ၄၃။)
ေကာင္းကင္ျပာ ကို လက္နဲ႕ ကိုင္ၾကည့္ရင္ ခံစားရမယ့္ ခံစားမႈမ်ိဳး ကို ေရးသားထားတာပါ။ ေကာင္းကင္ျပာဟာ ႏူးညံ့တဲ့ အျပာ လို႕ဆိုလိုဟန္တူပါတယ္။
ေက်းငွက္မ်ားသည္ အိပ္ရာမွထကာ တက်ီက်ီေအာ္ေလၿပီ။ ဆင္မဆင္လမ္းမွာ လူးလြန္႕ေလၿပီ။ မွန္ျပတင္း၀ယ္ ပတၱျမားစက္မ်ားသည္ သီးဥေလၿပီ။ ပတၱျမားစက္မွာ အရည္လည္ၿပီး ေရႊရည္ ေရႊစက္ျဖစ္လာသည္။
(ၿမိဳင္။ အခန္း ၂၁။ စာမ်က္ႏွာ ၉၉။)
မနက္ေရာင္နီဦးေပၚခ်ိန္ကိုေဖၚျပရာမွာ မွန္ျပတင္းေပၚက မိုးစက္ေတြကို ပတၱျမားစက္မ်ားသီေလၿပီလို႕ ေရးဖြဲ႕လိုက္ပါတယ္။ ေနျမင့္ လာလို႕ ေနေရာင္ဟာ အ၀ါဖက္ကို ကူးလာတာ၊ အခ်ိန္ေျပာင္းလဲလာတာ ကိုလည္း ပတၱျမားစက္မွာ အရည္လည္ၿပီး ေရႊရည္ ေရႊစက္ ျဖစ္လာတယ္လို႕ မိုးစက္ေပၚမွာ က်ေနတဲ့ အေရာင္ေတြနဲ႕ ေဖၚျပထားတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။
သားႀကီးေမာင္ေဇယ် (၂၃-၄-၂၀၁၆)