ညဳိထက္ညဳိ ● ‘မဂၤလာပါ’ ရွာပံုေတာ္
(မုိးမခ) ေမ ၉၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ေမ ၉၊ ၂၀၁၆
လြန္ခဲ့ေသာေျခာက္လေလာက္က အင္တာနက္တြင္ ေဒၚညိဳညိဳသင္းႏွင့္ သတင္းမီဒီယာတခု ေတြ႔ဆံုေသာ အင္ တာဗ်ဴးအတို ေလးတပုဒ္ ၾကည့္လိုက္ရပါသည္။
အင္တာဗ်ဴးစစခ်င္းတြင္ အင္တာဗ်ဴးသူက ေဒၚညိဳညိဳသင္းကို ‘ေဒၚညိဳညိဳသင္း မဂၤလာပါရွင္’ ဟု စတင္ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ေဒၚညိဳညိဳသင္းက ‘မဂၤလာပါ’ ဟု တံု႔ျပန္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ‘မဂၤလာပါ’ အေၾကာင္း စဥ္းစားမိပါသည္။
‘မဂၤလာပါ’ ႏွင့္ စတင္ေတြ႔ဆံုသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္သူငယ္တန္းစတက္ေသာ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္တြင္ ျဖစ္ပါသည္။ အတန္းမစမီ အ တန္းထဲဆရာမ၀င္လာသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုးထၿပီး ‘မဂၤလာပါ ဆရာမ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ’ ဟု ႏႈတ္ဆက္ရပါသည္။ ထို႔အျပင္ေတာ့ ျပင္ပေလာကတြင္ ‘မဂၤလာပါ’ ဟု ႏႈတ္ဆက္တာ လံုးဝမရွိပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားႏႈတ္ဆက္နည္းအတိုင္း ၾကံဳသလိုႏႈတ္ဆက္ၾကတာပဲ ေတြ႔ပါသည္။ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွေသာ္လည္းေကာင္း ေရဒီယိုမွေသာ္လည္းေကာင္းလည္း ‘မဂၤလာပါ’ ဟု ထုတ္လႊင့္ျခင္းမရွိေသးတာ ေကာင္းစြာမွတ္မိေနပါသည္။
ထို႔ေနာက္ အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီး နဝတအစိုးရတက္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနတာတခုမွာ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ အေစာပိုင္းႏွစ္မ်ားအထိ ‘မဂၤလာပါ’ ကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္သံုးျခင္း မရွိေသးဟု မွတ္မိေနပါသည္။ ၁၉၉၂ ေလာက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္မဂၢဇင္းမ်ားကို ပံုမွန္ဖတ္ရႈေနၿပီျဖစ္ရာ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ပါရွိေသာ အင္တာဗ်ဴးမ်ားတြင္ ‘မဂၤလာပါ’ ဟု သံုးႏႈန္းတာ သိပ္မေတြ႔ေသးဟု ထင္ပါသည္။ ေရဒီယိုႏွင့္ ရုပ္ျမင္သံၾကားတြင္မူ စတင္ သံုးစြဲေနၿပီထင္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ အထင္ ထိုင္းလူမ်ဳိးမ်ားႏႈတ္ဆက္ၾကေသာ ‘ဆဝါဒီခပ္’ ကို အတုယူၿပီး ျမန္မာမ်ားက ‘မဂၤလာပါ’ ဟု အာလုပ္ျပဳ ႏႈတ္ဆက္ၾကဟန္လုပ္လာၾကပံုေပၚပါသည္။
ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ယခင္ကထက္ ပိုမိုသံုးစြဲလာၾကသည္ထင္ပါသည္။ စာေရးသူမွတ္မိေနသည္မွာ ထိုကာလတဝိုက္က ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ ဘဝသစ္ဦးေအာင္ေက်ာ္ (ေမာင္ၾကာညိဳ) ၏ ‘ျမန္မာမႈ အဂၤလိပ္စာ’ စာအုပ္အဖံုးတြင္ ကာတြန္းေမာင္ေမာင္ ေအာင္ေရးဆြဲထားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ထားေသာ ႏိုင္ငံျခားသားတေယာက္က ေသွ်ာင္ေပစူးႏွင့္ အက်ႌဗလာ ျမန္မာ ကေလးငယ္မ်ားအား ‘မဂၤလာပါ’ ဟု ႏႈတ္ဆက္ေနၿပီး ကေလးငယ္မ်ားက ‘Hi’ ဟု ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ေနေသာ ကာတြန္း ပံုျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ တစတစ ‘မဂၤလာပါ’ ကို ဧည့္ခံပြဲမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ အင္တာဗ်ဴးမ်ားတြင္လည္းေကာင္း ‘ဘံု’ စ ကားလံုးအေနျဖင့္ စတင္သံုးစြဲလာၾကသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ စင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲမ်ားတြင္လည္း အဆိုေတာ္မ်ားသံုးစြဲလာ သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ အခ်ဳိ႕ဟန္မ်ားေသာ လူမ်ား ‘လုပ္ေျပာ’ ေျပာၾကတာလည္း ၾကားလာရပါသည္။ သို႔ေသာ္ လူအမ်ားစု သံုးစြဲေသာအျဖစ္သို႔ကား မည္သည့္အခါကမွ် မေရာက္ပါ။ တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ ‘ျမန္မာစကား’ ထဲသို႔ ေရာက္ရွိျခင္းေတာ့ မရွိဟုဆိုရပါမည္။ ထို႔ေနာက္ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ‘မိုးမခ’ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာတြင္ ကြၽန္ေတာ္ မဖတ္ရေသးေသာ ခင္ေမာင္ေစာ (ဘာလင္) ၏ေဆာင္းပါးမ်ားကို ရွာေဖြဖတ္ရႈရာမွ ျမန္မာစာေဝဖန္ခ်က္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္တြင္ ‘အသုဘမွာ မဂၤ လာပါ တဲ့’ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ငယ္ျဖင့္ ‘မဂၤလာပါ’ အေၾကာင္း အေတာ္စံုစံုလင္လင္ ေရးထားတာ ဖတ္ရႈရပါသည္။
ဆရာ့ေဆာင္းပါးထဲက ‘မဂၤလာပါ’ အေၾကာင္းကို ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပရလွ်င္ ‘၁၉၆၅ ခုႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းေပါင္းစံုကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းလိုက္ရာတြင္ ယခင္က ´Good morning Sir/ teacher` စသည္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကေသာ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းမ်ားနည္း ကိုယူၿပီး အာဏာရွင္ဗိုလ္ေန၀င္းက ‘မဂၤလာပါ’ ဟူေသာစကားကို ထြင္ေပးလိုက္ေၾကာင္း (ဗိုလ္ေနဝင္းက သတ္မွတ္ေပးလိုက္ သည္ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္မည္ဟု ထင္သည္။ စာေရးသူ)၊ “မဂၤလာပါ ဆရာ/ဆရာမ”ဟု ေက်ာင္းတိုင္းတြင္ႏႈတ္ဆက္ခိုင္းေတာ့ ေၾကာင္း၊ ထို ၁၉၆၅ ခုမွ စထြင္သည့္ “မဂၤလာပါ ဆရာ/ဆရာမ” ကို ထိုစဥ္က ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားက လူပ်ိဳဆရာ/ အပ်ိဳဆရာမမ်ားကို ေနာက္ေျပာင္ၿပီး “မဂၤလာေဆာင္ပါ ဆရာ/ ဆရာမ” ဟုႏႈတ္ဆက္ၾကေလရာ ဆရာ/ဆရာမတို႔ကလည္း “ဘယ္မွာလဲ သတို႔သား/ သတို႔သမီး” ဟုျပန္ေနာက္ၾကေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ့အသံႏွင့္ရုပ္ျမင္သံၾကားကမူ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အထိ ‘မဂၤလာ ပါ’ ျဖင့္ မစေသးေၾကာင္း၊ ထို႔ေနာက္ပုိင္းတြင္မွ ‘မဂၤလာပါ’ မွာ အာဏာပိုင္မ်ား၏ အလိုအတိုင္း တြင္ က်ယ္လာၿပီး ေနာင္လာ ေနာက္သားတို႔မွာ တကယ့္ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈႀကီးသဖြယ္ လိုက္နာေနၾကရပါေတာ့ေၾကာင္း ေရးသား ထားပါသည္။
ထို႔ျပင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကပါ တကယ္မွတ္ၿပီး ‘မဂၤလာပါ’ ဟု လိုက္ႏႈတ္ဆက္ရာတြင္ လူအမ်ားစုက ၿပံဳးရံုမွအပ မည္သူက မွ်ျပန္ၿပီး ‘မဂၤလာပါ’ မလုပ္ၾက၍ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ကုန္ၾကပါေၾကာင္း၊ တခါက ျမန္မာစာေရးဆရာ မႀကီးတဦး၏ အသုဘ တြင္ ျမန္မာစကားႏွင့္စာေပကိုေလ့လာေနသူ ႏိုင္ငံျခားသူတဦးက အသုဘလာသူမ်ားကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ‘မဂၤလာပါရွင့္’ ဟု လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ေနသျဖင့္ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ျဖစ္ရပါေၾကာင္း ေရးသားထားပါသည္။
ဤေနရာတြင္ ကိုယ္ေတြ႔ႏွင့္ယွဥ္၍ေျပာရလွ်င္ တေလာက ကြၽန္ေတာ္ စင္ကာပူတရုတ္တေယာက္ႏွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္ပါသည္။ ထိုတရုတ္က ရန္ကုန္မွာလည္း ငါးႏွစ္ေလာက္ေနခဲ့ဖူးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သူႏွင့္ စတင္မေတြ႔ဆံုမီကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာဆိုတာသူသိၿပီး ျဖစ္ပံုေပၚပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း လက္အုပ္ခ်ီ၍ ‘မဂၤ လာပါ’ ဟု ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ၿပံဳးၿပီး ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘဲ ျဖစ္ေနပါသည္။ ေနာက္မွ ‘မဂၤလာပါ’ ဟု အေတာ္ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ေျပာလိုက္ရပါသည္။ ေနာက္တခါ ႏွစ္ခါ ထိုတရုတ္ႏွင့္ထပ္ေတြ႔ရာမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္ ‘မဂၤလာပါ’ ဟု ျပန္မႏႈတ္ဆက္မိေတာ့ဘဲ အဂၤလိပ္လိုသာ ျပန္ၿပီးႏႈတ္ဆက္ပါေတာ့သည္။ ၾကည့္ရတာ ျမန္မာျပည္ေရာက္ဖူးေသာ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအတိုင္း တေယာက္ေယာက္က ျမန္မာေတြႏႈတ္ဆက္ရင္ ‘မဂၤလာပါ’ လို႔ ႏႈတ္ ဆက္တယ္ဟု သူ႔ကို သင္ေပးလိုက္ဟန္ ရွိပါသည္။
အမွန္စင္စစ္ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားသည္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေတြ႔၍ ႏႈတ္ ဆက္ရာတြင္ အေျခအေနအခ်ိန္အခါအတိုင္း ႀကံဳသလို ႏႈတ္ဆက္ၾကတာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ပံုေသမရွိပါ။ ‘ေနေကာင္းလား’ ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္ဟု အလြယ္ေတြးႏိုင္ေသာ္လည္း ‘ေနေကာင္းလား’ ဟုလည္း အၿမဲ သံုးစြဲ ေနသည္မဟုတ္ဘဲ ‘ေနေကာင္းလား’ ကို ေန႔စဥ္ သို႔မဟုတ္ အပတ္စဥ္မွန္မွန္ ေတြ႔ေနသည့္ လူမ်ားအၾကားတြင္ သံုးစြဲျခင္းမရွိဘဲ မေတြ႔တာ အတိုင္းအတာတခု ၾကာေနၿပီျဖစ္သည့္သူမ်ားေတြ႔ရာမွာသာ သံုးစြဲၾကတာျဖစ္ပါသည္။ ‘မေတြ႔တာၾကာၿပီ’ ႏွင့္တြဲ၍သံုးေလ့ရွိျခင္းက ဤအခ်က္ကို သက္ေသခံေနပါသည္။ တခါတခါ တစိမ္းတေယာက္ ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔ေသာအခါ ‘ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္’ ႏွင့္ တြဲ၍လည္း သံုးေလ့ရွိပါသည္။
အမွန္မွာ ျမန္မာစကားတြင္ အဂၤလိပ္လိုေျပာဆိုသံုးစြဲေသာ ‘Hello’ လို လူတေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ရာတြင္ အာ လုပ္ျပဳ သံုးစြဲသည့္စကားမရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုစကားမရွိ၍လည္း မည္သည့္ ျမန္မာမွ် ဒုကၡ မေရာက္ပါ။ ေျပာဆိုဆက္ဆံရာတြင္ အေႏွာင့္အယွက္အခက္အခဲ မရွိပါ။ ယခုအခ်ိန္ကာလအထိလည္း ‘မဂၤလာပါ’ မွာ ျမန္မာမ်ားသံုးစြဲၾကေသာ ‘ျမန္မာစကား’ ထဲသို႔ မေရာက္ေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။ ယခင္ကထက္ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာသည္ကို ေတြ႔ရေသာ္လည္း ‘မဂၤလာပါ’ ၏ ေနရာမွာ အဓိကအားျဖင့္ အသံလႊင့္မီဒီယာမ်ားႏွင့္ ဧည့္ခံပြဲမ်ားတြင္သာျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ထို႔ထက္ေက်ာ္၍ လမ္းေပၚက လူအခ်င္းခ်င္း ေျပာရေလာက္သည့္အဆင့္သို႔ကား မေရာက္ေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္။
အမွန္မွာ ျမန္မာမ်ား တစိမ္းတေယာက္ႏွင့္ စတင္ေတြ႔ဆံုရာတြင္ ေျပာေသာ ႏႈတ္ဆက္စကားသည္ ‘ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာပါ တယ္’ ျဖစ္သည္ဟု ေယဘုယ်သေဘာေျပာ၍ ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ ယခုအတိုင္း အလြယ္တကူ မစဥ္းမစားႏွင့္ ႏိုင္ ငံျခားသားမ်ားကို ျမန္မာေတြ ႏႈတ္ဆက္ေလ့မရွိေသာ ‘မဂၤလာပါ’ ဟု သင္ေပးမည့္ အစား ‘ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္’ ဟု ေျပာင္းသင္ေပးလွ်င္ မည္သည့္ျမန္မာမွ် အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္စရာမရွိေတာ့ဘဲ အဆင္ေျပမည္ ထင္ပါသည္။ ထိုစကားလံုးက ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို သင္ေပးရန္ ‘ရွည္’ ေနပါသည္ဟုဆိုပါက ‘ေနေကာင္းလား’ ဟု သင္ေပးျခင္းက ‘မဂၤလာပါ’ ဟု သင္ ေပးျခင္းထက္ ပိုအဆင္ေျပမည္ ထင္ပါ သည္။ မွန္လည္း မွန္မည္ ထင္ပါသည္။ လက္ငင္းအက်ဳိးအေနျဖင့္ အနည္းဆံုးေတာ့ အေျပာခံရသူမ်ား အူေၾကာင္ေၾကာင္အျဖစ္ သက္သာမည္ထင္ပါသည္။ ယခုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက ထိုင္းမ်ား၏ ဆဝါဒီခပ္လို၊ ဂ်ပန္မ်ား၏ ကိုနီခ်ီဝါလို၊ အဂၤလိပ္မ်ား၏ ဟဲလို လို၊ ‘မဂၤလာပါ’ ကို ျမန္မာမ်ား၏ ႏႈတ္ဆက္စကားလံုးအျဖစ္ အထင္မွားေနၾကပါသည္။ အမွန္မွာ ျမန္မာစကားတြင္ ထိုသို႔ေသာအဓိပၸါယ္ မယ္မယ္ရရ ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ စ ကားအစတြင္ အာလုပ္ျပဳ ႏႈတ္ဆက္သည့္စကားလံုး မရွိပါ။ ထိုသို႔ေသာ အာလုပ္စကားလံုးအၿပီးတြင္ လူတိုင္း ဆက္လက္ ေျပာဆိုေလ့ရွိသည့္ ‘ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္’ ‘ေနေကာင္းလား’ ‘မေတြ႔တာ ၾကာၿပီ’ စေသာ စကားမ်ဳိးျဖင့္သာ ႏႈတ္ ဆက္ၾကပါသည္။
ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအတြက္ကိစၥမွလြဲ၍ ကိုယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေျပာဆိုရန္အတြက္မူ ဘာမွစဥ္းစားေနစရာမလိုပါ။ ဤေဆာင္း ပါး အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေဒၚညိဳညိဳသင္းႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး ကို ျမန္မာမ်ားေျပာသလို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေရးျပပါမည္။
အင္တာဗ်ဴးသူက ေဒၚညိဳညိဳသင္းကို ‘ေဒၚညိဳညိဳသင္းရွင့္ ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္’ ဟု စတင္ေျပာရံုျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚညိဳ ညိဳသင္းကလည္း ‘ဟုတ္ကဲ့၊ ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္’ ဟု ျပန္ေျဖရံုသာ ျဖစ္ပါသည္။ သမားရိုးက် အေမေမြးကတည္းက ေျပာရိုးေျပာစဥ္ ေျပာလိုက္ရံုသာ ျဖစ္ပါသည္။ မ ‘ထြင္’ ရဟု မေျပာပါ။ မလိုအပ္ဘဲ မထြင္ရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ထိုင္းတို႔၏ ‘ဆဝါဒီခပ္’ သည္လည္း ‘ထြင္’ ထားတာသာ ျဖစ္ပါသည္ဟု ေစာဒနာရန္ရွိေသာ္လည္း ထိုင္းတို႔၏ ‘ဆဝါဒီခပ္’ မွာ ယဥ္ေက်းစြာလက္အုပ္ခ်ီၿပီး ႏႈတ္ဆက္ျခင္းဟူေသာ အမူအရာ gesture ႏွင့္တြဲထားျခင္းျဖစ္၍ ျမန္မာမ်ား ‘ထြင္’ ေသာ မဂၤလာပါႏွင့္ ကြဲျပားပါသည္။ တကယ္ေတာ့မူ ျမန္မာစကားတြင္ ဟဲလိုတို႔ ကိုနီခ်ီဝါတို႔လို အာလုပ္စကားရွိမေနျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ ယခု ‘ထြင္’ လာတာ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ မွ စတင္ေရတြက္လွ်င္ ႏွစ္ငါးဆယ္၊ ၁၉၈၈ မွ စတင္ေရတြက္လွ်င္ ႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္ ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္ လည္း ယခုအထိ ျမန္မာစကားထဲသို႔ ‘မဂၤလာပါ’ မေရာက္ျခင္းက ျမန္မာစကားတြင္ ‘မဂၤလာပါ’ အတြက္ ‘ေနရာ’ မရွိေၾကာင္း သက္ေသျပေနပါသည္။ ေျပာေလ့မရွိေသာ ‘မဂၤလာပါ’ ကိုေျပာ၍ ထူးၿပီး မဂၤလာလည္း ရွိလာမည္ မဟုတ္ပါ။ ‘လုပ္’ ေျပာ ေျပာေနရသည္သာ အဖတ္တင္ပါသည္။ ဧည့္ခံပြဲမ်ားတြင္လည္း ‘မဂၤလာပါ’ အစား ဟိုယခင္ကတည္းက သံုးစြဲခဲ့သည့္ “ ေရႊပြဲလာပရိသတ္မ်ား ခင္ဗ်ား/ရွင္။ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားရွင္/ခင္ဗ်ား’ ဟု ျပန္လည္သံုးစြဲရံုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေရဒီယိုတို႔ ရုပ္ျမင္သံၾကားတို႔တြင္လည္း ဟိုအရင္က ျမန္မာ့အသံတြင္ မာမာေအးသံုးစြဲခဲ့သလို “ေသာတရွင္မ်ား က်န္းမာ ေတာ္မူၾကပါရဲ့လားရွင္” စသျဖင့္ ျပန္လည္သံုးစြဲရံုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ‘မဂၤလာပါ’ အစား အလ်ဥ္းသင့္သလို ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ အလြယ္တကူ အစားထိုး သံုးစြဲႏိုင္ပါသည္။
‘မဂၤလာပါ’ ဟူေသာ စကား ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေျပာစကား ထဲသို႔ မေရာက္ျခင္း ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာ တစ္ခုလဲ ရွိပါသည္။ ထိုအခ်က္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတြ၏ ‘စရိုက္’ ျဖစ္ပါသည္။ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔မိသေလာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးသည္ ‘ရွက္’ တတ္ေသာ လူမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ပညာ ေဝါဟာရ အေနျဖင့္ introvert type ဟု ေခၚႏိုင္ပါသည္။ ဖက္လွဲတကင္း ဝမ္းသာအယ္လဲ အျပဳအမူမ်ိဳး ကို တစိမ္းတစ္ေယာက္ ႏွင့္ မဆိုထားဘိ၊ ေသြးသားရင္းခ်ာ ေမာင္ႏွမ မိဘ သားသမီး ခ်င္းတြင္ပင္ လုပ္ေလ့လုပ္ထ မရွိေသာ လူမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ အခ်င္းခ်င္း ‘ခပ္စိမ္းစိမ္း’ ေနသည္ဟု အေနာက္တိုင္းသားမ်ား အျမင္တြင္ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ ပါသည္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး ၏ ဘာသာစကား ဆိုသည္မွာ ထုိ လူမ်ိဳး တည္ေထာင္ျဖတ္သန္း ခဲ့ေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ကို မူတည္၍ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳး၏ ထံုးစံအရ တစိမ္းမ်ားႏွင့္ စတင္ ေတြ႔ဆံုရာတြင္ ရြံ႔တြန္႔တြန္႔ ရွိတတ္ေလရာ ကိုယ္ ႏွင့္ မသိေသာ လူတစ္ေယာက္ ႏွင့္ စတင္ ေတြ႔ဆံုရာတြင္ ၿပံဳးျပရံု ေလာက္သာ လုပ္တတ္၍ အေထြအထူး ႏႈတ္ဆက္ျခင္း မရွိျခင္း မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳး၏ သဘာဝစရိုက္ ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္မွာ အေနာက္တိုင္းသား မ်ားႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ႏႈတ္ဆက္တာ အလြန္နည္းေသာ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ တစိမ္းမ်ားကို မဆိုထားႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီးသား လူမ်ားကိုပင္ အထူးတလည္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ မရွိေသာ လူမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ ယဥ္ေက်းတာ ရိုင္းစိုင္းတာ မဟုတ္ပါ။ လူမ်ိဳး ၏ စရိုက္ ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳး တြင္ outgoing ျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ ပြင့္လင္းသည့္ တျခားလူမ်ိဳးမ်ားလို ‘Hello’ ကဲ့သို႔ ႏႈတ္ဆက္စကားလံုး ကြ်န္ေတာ္တို႔တြင္ မရွိသည္မွာ သဘာဝ က်ေလသည္။ ထိုအေၾကာင္းသည္ ‘မဂၤလာပါ’ ျမန္မာ အေျပာစကား ထဲသို႔ ဝင္မလာႏိုင္ျခင္း ၏ ဇာစ္ျမစ္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ ‘မဂၤလာပါ’ ကို ျမန္မာတို႔၏ ပင္ကိုစရိုက္ က လက္ခံခ်င္ပံု မရ ဟု ေျပာႏိုင္ပါသည္။
စာေရးသူႏွင့္ သေဘာတူသူလည္း ရွိႏိုင္သည္။ မတူသူလည္း ရွိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ‘မဂၤလာပါ’ ၏ နယ္ပယ္သည္ ဧည့္ခံပြဲ မ်ား၊ အသံလႊင့္ခ်က္မ်ားကို ေက်ာ္၍ လမ္းေပၚသို႔ ေသာ္လည္းေကာင္း အေမ့ထံမွ ဘာသာစကားကို စတင္သင္ၾကားရသည့္ ပုခက္ထဲက ျမန္မာစကားေျပာမည့္ ျမန္မာကေလးတေယာက္ေယာက္ထံသို႔ေသာ္လည္းေကာင္း ယခုအေနအထားမွ်ႏွင့္ ေတာ့ မေရာက္ႏိုင္ဟု စာေရးသူ သံုးသပ္ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါသတည္း။
ညိဳထက္ညိဳ
ရည္ညႊန္း ။ ။ ခင္ေမာင္ေစာ (ဘာလင္) ဖစ္မွဖစ္ရေလ
http://moemaka.com/archives/39652