လင္းခါး ● ႂကြက္နဲ႔႔ေခြး
(မိုးမခ) ဇြန္ ၁၃၊ ၂၀၁၆
မေန႔ညက ၁၂ နာရီေလာက္တြင္ ႂကြက္ေလွာင္အိမ္ေထာင္ခ်က္ထဲ ႂကြက္တေကာင္မိသည္။
ငါးေပါက္စကိုခ်ိတ္ထားေသာ သြပ္နန္းႀကိဳးကို ႂကြက္ကလွမ္းဆဲြလိုက္ေသာအခါ ေလွာင္အိမ္တံခါး၏ ျဗဳန္းခနဲပိတ္သြားသံ သည္ ၎ႂကြက္အား အလြန္႔အမင္း ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕သြားေစ မည္ထင္သည္။ ၎အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ စာဖတ္ ေနရာမွထ၍ ေလွာင္အိမ္ကိုၾကည့္ေသာအခါ ႂကြက္သည္ ေလွာင္အိမ္အတြင္း ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေျပးလႊားေနရာမွ ရပ္၊ ၿငိမ္ သက္လ်က္ မည္းနက္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ က်ေနာ့္အား ျပန္လည္စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ထိုမ်က္လံုးကို က်ေနာ္ ၾကာၾကာ မၾကည့္ရဲပါ။
က်ေနာ္သည္ ဘာသာေရးကို လိုက္စားတတ္သူမ်ဳိး မဟုတ္လွေသာ္လည္း ဝဋ္လိုက္တတ္ျခင္းမ်ဳိးကို ေၾကာက္လွသည္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း နာက်င္ ဒုကၡမရလို အျခားလူမ်ား၊ သတၱဝါမ်ားကိုလည္း နာက်င္လိုစိတ္ ဒုကၡေရာက္ေစလိုစိတ္မရွိပါ။ (ျခင္မ်ားကိုေတာ့ မၾကာမၾကာ ႐ိုက္သတ္ပါသည္) မနက္လင္းလွ်င္ ၎ႂကြက္အား ခပ္ေဝးေဝးတေနရာသို႔ သြားေရာက္ လႊတ္ေပးမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူကေတာ့ သိမည္မဟုတ္ေပ။ သူ၏အသက္အႏၲရာယ္အတြက္ စိုးရိမ္ေနရၿပီဟု ထင္ေနေပ မည္။ ႂကြက္မွာ အေတာ္ငယ္ေသးသည္။ ၁ လ ၂ လသား ေလာက္ပင္ ရွိဦးမည္လား မေျပာတတ္။ အစာအျဖစ္ မွ်ားထားေသာ ငါးသလဲထိုးလား ငါးလူးလား မသိေသာ ငါးေပါက္စကေလးသည္ ႂကြက္ခႏၶာကိုယ္ တခုလံုး၏ ေလးပံုတပံုမွ်ေလာက္ ရွိသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ တႏွစ္ေလာက္ကစ၍ က်ေနာ့္အိမ္တြင္ ႂကြက္မ်ား စတင္လႈပ္ရွားေနခဲ့ၾက၏။
(ႂကြက္မ်ားဆိုသည္မွာ ႂကြက္မ်ားကိုသာဆိုလိုၿပီး ရဲဟု မထင္မွတ္ေစလို) အဝတ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္ တို႔ကိုကိုက္ျဖတ္ သည့္အဆင့္သို႔ မေရာက္ေသးေသာ္လည္း အစားအေသာက္ ပန္းကန္မ်ားကို စားပဲြေပၚတြင္ မဖံုးမဖိပါဘဲပစ္မထားရဲေတာ့။ သို႔ေသာ္ မ်က္စိေရွ႕တြင္ပင္ လွစ္ခနဲလွစ္ခနဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖတ္ျဖတ္ေျပးသည္ကိုျမင္ရသည့္အခါတြင္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ဦးေႏွာက္၏သိမႈကလည္း ထိုမွ်ျဖင့္ ရပ္မေနေပ။ ဥေရာပတိုက္ႀကီး၏ လူဦးေရ အေတာ္မ်ားမ်ား၏ အသက္ကိုႏႈတ္ယူသြားေသာ ပလိပ္ေရာဂါ။ ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာ အဲဘတ္ကမူး၏ စာအုပ္ကိုဘာသာျပန္ေသာ ဆရာ ထင္လင္း၏ ပလိပ္ စသည္တို႔႔ကို အလိုလိုေတြးမိလာၿပီး ဘာမွ်မျဖစ္ေလာက္ေသာ ႂကြက္ကေလးတေကာင္စႏွစ္ေကာင္စကို ရွင္းလင္း ဖယ္ရွားရန္ ဆံုးျဖတ္မိေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္သည္ ရက္စက္တတ္သူ မဟုတ္၊ အစာတံုးကို ထိမိေသာအခါ ႂကြက္၏ ကိုယ္ခႏၶာကို ျပင္းထန္စြာ႐ိုက္မည့္ သံေမာင္းပါရွိေသာ ႂကြက္ေထာင္္ေခ်ာက္ျဖင့္ မဖမ္းလို။ ေလွာင္အိမ္္ကေလးႏွင့္ဖမ္း၊ မိေသာအခါ အမႈိက္ပံု သို႔မဟုတ္ အျခားအေဝးတေနရာသို႔ ျပန္လည္လႊတ္ေပးရန္သာ ဆႏၵရွိခဲ့သည္။ အေဝးတေနရာဆို သည္မွာ က်ေနာ္၏အိမ္ႏွင့္ေဝးလံေသာ တေနရာ၊ ေတာ္႐ုံႏွင့္ က်ေနာ့္အိမ္သို႔ ဤႂကြက္ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေသာေနရာမ်ဳိးကို ဆိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာတို႔ေခတ္က ေထာင္ဟုေရးမရေသာေၾကာင့္ ေရးရေသာ ဆိတ္ဖလူး ရနံ႔သင္းရာ၊ နရသိန္၊ မဲဇာ၊ အေဝး တေနရာ စသည္တို႔ကို ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ ယခုေတာ့ အလြန္ေသး ငယ္ေသာ ႂကြက္ကေလးတေကာင္ ေထာင္ေခ်ာက္တြင္ မိခဲ့ပါၿပီ။ ကံဆိုးေသာ ၎ႂကြက္ကေလးမွာ ညႀကီး ၁၂ နာရီခန္႔တြင္ ေထာင္ေခ်ာက္မိျခင္းျဖစ္၍ တညေတာ့ ေလွာင္အိမ္ထဲ အိပ္ရေပဦးမည္။
ညႀကီးသန္းေခါင္တြင္ အနည္းငယ္လွမ္းေသာ အေဝးတေနရာသို႔၊ အမႈိက္ပံုသို႔ သြားပစ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဤတညသည္ ၎ ႂကြက္ကေလး၏ဘဝတြင္ ကံအဆိုးဆံုး ညတည ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထိုအျဖစ္ကို စဥ္းစားမိေသာအခါ က်ေနာ္သည္ ယန္းေပါဆတ္၏ နံရံဟူေသာ ဝတၳဳကို သတိရမိသည္။ (ဆရာဒီႏိုဗို ဘာသာ ျပန္သည္ - ဤကားစကားခ်ပ္) မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ဖက္ဆစ္တို႔၏ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္ျခင္းကိုခံရမည့္ လူသံုးေယာက္ အခ်ဳပ္ထဲတြင္ ေသခ်ာေပါက္ ေသရေတာ့မည့္ အေရးအတြက္ ထိတ္လန္႔ေနၾကရပံုကို ေရးဖဲြ႕ထားသည့္ ျဖစ္တည္မႈပဓာနဝါဒ ဝတၳဳျဖစ္ပါသည္။
ထိုဝတၳဳထဲမွလူသံုးေယာက္တြင္ တေယာက္က အလြန္ကံအားေလ်ာ္စြာ လြတ္သြားခဲ့သည္။ (ဘယ္လို အလြန္ကံအားေလ်ာ္ စြာသလဲ သိခ်င္ပါက ရွာ၍ဖတ္ၾကပါ) ကံဆိုးေသာ ႂကြက္ကေလးမွာ ထိုေသျခင္းမွ လြတ္သြားေသာ လူကဲ့သို႔ မနက္မိုး လင္းလွ်င္ ခံစားဝမ္းသာရေပလိမ့္မည္။ ယခုေတာ့ ေလွာင္အိမ္ထဲေနေပဦးေတာ့။ ရက္စက္ရာက်ေပေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္။
က်ေနာ္၏ဘဝတြင္ တိရစၧာန္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ကိုယ္ခ်င္းမစာနာစြာျပဳမူခဲ့သည္မ်ားမွာ ယခုအခါသည္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ ေနာက္ဆံုးလည္း ျဖစ္မည္မထင္ပါ။ ထိုျပဳမူမႈမ်ားထဲမွ က်ေနာ္၏ စိတ္သဏၭာန္တြင္ ယေန႔အထိစဲြထင္ေနေသာ ျဖစ္ရပ္တခုမွာ၊ တခါက က်ေနာ့္အိမ္တြင္ ေမာင္ျဖဴဟူေသာ ေခြးမေလးတေကာင္ ေမြးခဲ့ဖူးပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ေမြးခါစ ေခြးမ်ားကို အထီးအမ မခဲြတတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျဖဴျဖဴလံုးလံုးႏွင့္ ထိုေခြးကေလးကို ေမာင္ျဖဴဟုပင္ ခပ္လြယ္လြယ္ေပးခဲ့ၿပီး ေန႔စဥ္ေရခ်ဳိး အစာေကြၽးျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းႀကီးျပင္းလာခဲ့ၿပီး တခုေသာ ေတာ္သလင္းအေရာက္ က်ေနာ့္ အိမ္ေလး အနီးတြင္ ေခြးထီးတ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္ ေမာင္ျဖဴကေလး မိတ္အလိုက္ခံေနရသည္ကိုေတြ႔မွ ေမာင္ျဖဴဟူေသာ ေခြးကေလးမွာ အမပါတကား ဟူ၍ သိရွိခဲ့ရ ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ အမည္ကားမေျပာင္းခ်င္ေတာ့ ေမာင္ျဖဴမွာလည္း သူ႔နာမည္ ေမာင္ျဖဴမွန္း သိရွိေနၿပီး ျဖစ္ၿပီး လက္ခံႏွစ္သက္သလား လက္မခံသလားဟူ၍ မသိႏိုင္ပါ။ သို႔ျဖင့္ ၎ေမာင္ျဖဴကေလးမွ သားသမီးေခြး ရတနာ ေျခာက္ေကာင္ ေပါက္ဖြားခဲ့ေလသည္။ အထီး ေလးေကာင္ အစ္မ ႏွစ္ေကာင္ (က်ေနာ္ကား ေခြးထီး ေခြးမ ခဲြျခားတတ္ခဲ့ေလၿပီ) က်ေနာ္ကား စဥ္းစားရေခ်ပါၿပီ။
ယခင္က ေမာင္ျဖဴတေကာင္တည္း ရွိစဥ္က ေကြၽးေမြးမပ်က္ ေဆာင္႐ြက္စီမံခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ ေမာင္ျဖဴက ေလး၏ေမြခံ ထိုက္ေစမ်ားပါ တိုးပြားလာသည့္အခါတြင္မူ ေခ်ာင္လည္လွသည္မဟုတ္ေသာ က်ေနာ္တို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကား ဆက္ လက္ ေကြၽးေမြး ေမြးျမဴရန္ကား အခက္ေတြ႔ေပမည္။ ေခြးေပါက္စကေလးမ်ားမွာလည္း အစာအာဟာရ မလံုေလာက္ပါက အသက္ရွည္မည္မဟုတ္ေပ။ ထို႔ျပင္ ေခြးကေလးေျခာက္ေကာင္တြင္ အမကေလးႏွစ္ေကာင္ ပါလာေသးသည္ျဖစ္ရကား ေနာင္ ေတာ္သလင္းတြင္လည္း ဇာတ္လမ္း႐ႈပ္ေပဦးမည္ျဖစ္ရာ အႀကိမ္ႀကိမ္အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စဥ္းစား သံုးသပ္ၿပီးေနာက္ ေခြးမေလးႏွစ္ေကာင္အား ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသို႔ ၂ လသား အ႐ြယ္အေရာက္တြင္ စြန္႔ပစ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ဆုံးျဖတ္ၿပီးပါက မဆိုင္းမတြျပဳလုပ္တတ္ေသာ က်ေနာ္၏ ဓေလ့အတိုင္းပင္ ႏွစ္လျပည့္ေသာညတြင္ အစားအေသာက္ ဝ လင္စြာေကြၽးေမြးၿပီးေနာက္ မနက္ ေဝလီေဝလင္းတြင္ပင္ စြန္႔ပစ္ရန္ ထြက္ခြာခဲ့ပါသည္။
ဤေနရာတြင္ ၾကားျဖတ္ေျပာလိုသည္မွာ ေခြးမေလးႏွစ္ေကာင္အား က်ေနာ္က နာမည္ေပး ထားၿပီး ျဖစ္သည္ကိုပင္ ျဖစ္၏။ တေကာင္မွာ အနက္ေရာင္တြင္ ႏွင္းစက္ကဲ့သို႔ အျဖဴစက္ကေလးမ်ားပါ၍ စႏိုး၊ ေနာက္တေကာင္မွာ အသည္းပံု အကြက္ ကေလးပါ၍ ေမသဲဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
နာမည္ကေလးမ်ားမွာ ေခတ္ဆန္ၿပီး လွပ၍ ၎တို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ ရွိေစေတာ့။ လႊင့္ပစ္ ရမည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္သည့္အခါတြင္ က်ေနာ္သည္ ျခင္းထဲမွ စႏိုးကေလးကို ေျမသို႔ခ်ေလသည္။ အခ်ိန္ကား ဇန္နဝါရီကုန္ခါနီး ႏွင္းစက္တို႔က်သည္ကို သဲသဲကဲြကဲြမခံစားရေသာ္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္ကား မႈိင္းမႈံရီျဖဴဝါးလ်က္။
စႏိုးကေလးသည္ က်ေနာ္၏ေျခေထာက္ကို ေခါင္းျဖင့္ တိုးေဝွ႔လ်က္ "မထားခဲ့ပါနဲ႔ သခင္ရယ္" ဟူ၍ ဆိုေနေလသလား . . ။ က်ေနာ္သည္ စႏိုးကို ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေပၚျပန္တက္ကာ စက္ႏႈိးလ်က္ ေမာင္းထြက္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခုသို႔ လင္းအ႐ုဏ္ကေလး မလာခင္ သြားရေပဦးမည္။ ဆိုင္ကယ္ျခင္းထဲမွ ေမသဲကေလးသည္ က်ေနာ့္ အား နားမလည္ႏိုင္ဘူး ဟူေသာအၾကည့္ျဖင့္ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ သူ႔အစ္မလား ညီမလား ေသခ်ာမသိသည့္ စႏိုးကေလး ပါမလာေတာ့သည့္အတြက္ သူသည္လည္း သူ၏ကံၾကမၼာကို ႀကိဳသိေနသကဲ့သို႔ ၿငိမ္ဆိတ္စြာ လိုက္ပါလာပါ ေတာ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေမသဲ ကေလးကို ရင္ခြင္ထဲပိုက္၍ ေနာက္ ဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ နမ္းရႈံႈ႕ လိုက္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ေျမျပင္သို႔ခ်လိုက္ေသာအခါ ေမသဲကေလးသည္ တလွမ္းႏွစ္လွမ္း ေရွ႕သို႔လွမ္းကာ ေခြးထိုင္ ထိုင္၍ က်ေနာ့္အား ၾကည့္ေနေလသည္။ ေမသဲ၏အနက္ေရာင္မ်က္လံုးမွ အနီေရာင္ မ်က္ဆံကေလးသည္ က်ေနာ္၏မ်က္ဆံနက္သို႔ တူ႐ႈ ၿငိမ္သက္စြာ။ က်ေနာ္သည္ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္၍ ေမာင္းထြက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုညက က်ေနာ္ မ်က္ရည္က်မိသလား မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ ထိုေဆာင္းတညကို မည္သည့္အခါမွ ေမ့ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္သည္ကား ေသခ်ာပါသည္။
အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္သည္ ဤေခြးဇာတ္လမ္းကို မေျပာလိုပါ။ အလ်ဥ္းသင့္၍ ေျပာျခင္းသာျဖစ္ၿပီး ေခြးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ လည္း က်ေနာ့္တြင္ အျခားနာက်င္ဖြယ္ ဇာတ္လမ္းမ်ား ရွိေနပါေသး သည္။
ထားေတာ့။ လူ႔ဘဝဟူသည္ကိုက နာက်င္စရာတခုျဖစ္ေနသည့္ေနာက္ေတာ့ အျခားဇာတ္လမ္း မ်ားျဖင့္ မြမ္းမံအစာသြပ္၍ မနာက်င္ေစခ်င္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ္၏ စိတ္သေဘာထားမွာလည္း မည္သူ႔ ကိုမွ မွ်ေဝ ေဝဒနာမ်ား မေပးလိုပါ။ ရွိပါေစေလေတာ့။
ယခုစာကို က်ေနာ္ ေရးသားေနစဥ္အတြင္းမွာပင္ ႂကြက္ေလွာင္အိမ္ေထာင္ေခ်ာက္တြင္ ေနာက္ တေကာင္ ထပ္မိျပန္ပါသည္။ မနက္က အမႈိက္ပံုတြင္လႊတ္ေပးလိုက္ေသာ ႂကြက္ကေလးႏွင့္ ညီအစ္ကိုေတာ္မည္ ထင္ပါသည္။ ယခုအေကာင္က အေကာင္နည္းနည္းႀကီးၿပီး တည္ၿငိမ္မႈႏွင့္ သတၱိလည္း ပိုရွိေပ သည္။ ေလွာင္အိမ္ကို မယူ၍ ၾကည့္႐ႈေနေသာ က်ေနာ့္အား ျပန္လည္ၾကည့္ ေသာ သူ၏မ်က္လံုးထဲ၌ အေၾကာက္တရားကို မျမင္ရ။ ရဲရင့္လွေပစြ။ ညက ႂကြက္ကေလးထက္ လည္း သူက ပိုကံေကာင္းပါ သည္။ ေန႔လည္ခင္းတြင္ မိျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ သြားေရာက္ လႊတ္ေပး မည္ ျဖစ္ပါ၏။ က်ေနာ့္ေလွာင္အိမ္ကေလးအတြင္း၌ တညအိပ္ကာ ျဖစ္တည္မႈပဓာနဝါဒ ႂကြက္ တေကာင္ျဖစ္ရန္ မလိုအပ္။ မနက္က ကံဆိုးသူႂကြက္ကေလးအား လႊတ္ေပးခဲ့သည့္ အမႈိက္ပံုေနရာ၌ပင္ လႊတ္ေပးမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၎တို႔ ႂကြက္ညီ အစ္ကို ႏွစ္ေကာင္ ျပန္လည္ဆံုစည္းႏိုင္ပါရန္ အလို႔ငွာ လည္း က်ေနာ္က ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သေပးပါဦးမည္။ လူသား၏သေဘာထားႀကီးမားမႈအား က်ေနာ္က ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ပါမည္လား မေျပာတတ္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ က်ေနာ့္မွာ ႏႈိင္းယွဥ္စရာကား မ်ားမ်ားစားစားလည္း ရွိလွသည္ မဟုတ္ပါ။ အရာရာသည္ ေယဓမၼာ အစခ်ီဂါထာကဲ့သို႔ အေၾကာင္း ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အက်ဳိးျဖစ္ရေခ်သည္ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။ ဤတြင္ က်ေနာ္၏ က်ေနာ္ႏွင့္ ႂကြက္ႏွစ္ေကာင္ ေခြးႏွစ္ ေကာင္ လႊတ္ျခင္း ဇာတ္လမ္း နိ႒ိတံၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
လင္းခါး
၈-၆-၂၀၁၆