ေလာကပါလ - ေဒၚနယ့္စိတ္ဓာတ္ [၆]
(မိုးမခ) ဇြန္ ၂၅၊ ၂၀၁၆
[၁၂]
သူ႔အတၱေနာမတိ
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏သမၼတဆိုသည္မွာ အမႈေဆာင္ခ်ဳပ္ထက္ ပို၍ေလးနက္၏။ သူ သို႔မဟုတ္ သူမသည္ ႏိုင္ငံအတြက္ ကမၻာအတြက္ အေမရိကန္လူမ်ဳိးတဦး၏ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္အတြက္ အထိမ္းအမွတ္သေကၤတ တခုျဖစ္ေလသည္။ သမၼတ၏ကိုယ္စားျပဳခြင့္အာဏာ ေတြးေခၚ ေျမာ္ျမင္ခြင့္ အာဏာအမ်ားစုတို႔မွာ ေျပာစကား (Narrative) မွ လာသည္။ သူေျပာသည့္ သို႔မဟုတ္ ပံုေဖာ္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ အမ်ားေျပာၾကသည့္ သူ႔အေၾကာင္းမ်ားမွတဆင့္ သမၼတတဦးသည္ ႏိုင္ငံ၏ သရုပ္ေပၚေစမည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလမ္းစဥ္တရပ္ကို ဖန္တီးေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ စိတ္ဓာတ္အင္အားသံုးစြဲ ခန္႔ခြဲေလသည္။
ကၽြႏုပ္တို႔အားလံုးကဲ့သို႔ပင္ သမၼတတို႔သည္ စိတ္ပညာရွင္မ်ားက ဇာတ္ေၾကာင္း (Narrative Identies) ဟုေခၚၾကေသာ ကိုယ္ေရးထုပၸတ ဘဝဇာတ္လမ္းမ်ားကို စိတ္တြင္း၌ ဖန္တီး၏။ ယင္းမွာ မည္ပံု မည္ နည္းအားျဖင့္ သူတို႔မည္သူမည္ဝါေတြျဖစ္လာၾကသည္ကို ရွင္းျပရန္အတြက္ ျဖစ္ေလသည္။ ဤျဖစ္စဥ္ ကို အျမဲလိုလုိ သတိမထားမိတတ္ၾက။ အတိတ္ကို ေရြးခ်ယ္အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုၿပီး အနာဂတ္ကို စိတ္ကူး ယဥ္သည္။ တိုးတက္လာေသာ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈႏွင့္ လူမႈေရးစိတ္ ပညာသုေတသနက ဘဝဇာတ္လမ္းမ်ားသည္္ အရြယ္ေရာက္ၿပီး လူသားတို႔အား ေပါင္းစည္းမႈ၊ ၾကံရြယ္မႈႏွင့္ အခ်ိန္အလိုက္ တည္တံ့မႈတည္းဟူေသာ အာရံုခံစားမႈကို ေပးစြမ္းေၾကာင္း ေဖာ္ျပသည္။ သူတို႔အေၾကာင္း သူတို႔ ေျပာ ၾကားခ်က္မ်ားက သမၼတ၏အမ်ဳိးသားေရးသရုပ္သကန္ႏွင့္ အျမင္တို႔ကို ျခယ္မႈန္းသကဲ့သို႔ ဦးစားေပး ကိစၥရပ္မ်ားႏွင့္ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚမႈတို႔အေပၚ လႊမ္းမိုးသည္။
လူလတ္ပိုင္းအရြယ္တြင္ ေဂ်ာ့ဘြတ္သည္ ယဇ္ထုတ္ႀကီးဘဝမွသည္ မိမိကိုယ္မိမိထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေသာ ဘုရားသခင့္လူသားအျဖစ္သို႔ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပံုကိုစီကာစဥ္ကာ ေဖာ္ထုတ္ျပခဲ့၏။ ဇာတ္လမ္း၏ အဓိက ျပကြက္မ်ားမွာ အသက္ ၃၁ ႏွစ္အရြယ္တြင္ တည္ၿငိမ္ေသာစာၾကည့္တိုက္မႉးဇနီးသည္ကို လက္ထပ္ ခဲ့ျခင္း၊ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဧဝံဂလိ ခရစ္ယာန္ဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္းေရာက္ရွိျခင္းႏွင့္ အသက္ ၄၀ ျပည့္သည္ေန႔မွစ၍ အရက္ေသစာေသာက္စားျခင္းကို ရာသက္ပန္စြန္႔လႊတ္ခဲ့ျခင္းတို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ အျပစ္ေက်ေစရန္အတြက္ စြဲျမဲေနသည့္ သူ႔အက်င့္ဆိုးကိုျဖတ္ေတာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဘြတ္ သည္ သူ႔ကိုယ္သူထိန္းခ်ဳပ္လာႏိုင္ၿပီး ကေလးဘဝ တကၠဆပ္ျပည္နယ္ မစ္လန္းတြင္ေနထိုင္ခဲ့စဥ္က လြပ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိး ျပန္လည္ရရွိခဲ့ေလသည္။ သူ၏ဇာတ္ေၾကာင္းကို တိုင္းျပည္သို႔ ျဖန္႔က်က္လ်က္ ဘြတ္က အေမရိကန္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းသည္ စာနာေထာက္ထားေသာ ကြန္ဆာေဗးတစ္ဝါဒျဖင့္ အတိတ္ ကာလမွမိသားစုတန္ဖိုးအလံုးစံုႏွင့္ ခန္႔ညားေသာေက်းလက္လူေနမႈ စံနစ္မ်ားကို ျပန္လည္ေထြးပိုက္ ႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ေလသည္။ ႏိုင္ငံတကာမ်က္ႏွာစာတြင္ ကမာၻတဝွမ္းရွိ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူတို႔ကို လြတ္ေျမာက္ေအာင္သာျပဳလုပ္ေပးႏိုင္လွ်င္ သူတို႔အားလံုး ဘုရားေပးေသာအခြင့္အေရးမ်ားကို သာတူ ညီမွ်ခံစားႏိုင္ၾကမည္ဟု သူယံုၾကည္သည္။ သူ၏အျပစ္မွကယ္တင္ေရးပံုျပင္သည္ ေကာင္းသည္ ဆိုး သည္မဟူ စစ္ပြဲျဖင့္ တိုင္းတပါးမွအာဏာရွင္တဦးကိုျဖဳတ္ခ်ရန္ သူ၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အမွန္ျပဳရန္ အတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစခဲ့၏။
ေဖေဖ႔ထံမွအိပ္မက္မ်ား (Dreams From my Father) စာအုပ္တြင္ အိုဘားမားက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ကယ္ တင္ေရးပံုျပင္အျဖစ္ ေက်းကၽြန္ျပဳခံရေသာဘဝမွလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ေျခရာခံ ကာေျပာျပသည္။ အိုဘားမားမွာ ေက်းကၽြန္ကာလအနိ႒ာရံုမ်ားကိုေသာ္၎ ဂ်င္ကရိုး (Jim Crow) ဥပေဒအရ ခြဲျခားမႈ၏သိမ္ငယ္မႈမ်ားကို၎ တိုက္ရိုက္ခံစားဖူးသူမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သူက က်မ္းစာလာ ဂ်ိဳရႉဝါ (Joshua) မွသည္ သူ႔ေရွ႕မွ မာတင္လူသာကင္း (Matin Luther King. Jr) ႏွင့္ အျခား လူ႔ အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားသည္ သူ႔အတြက္လမ္းကိုဖြင့္ေပးခဲ့သည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္သူျဖစ္ေလသည္။ သူ၏ပံုျပင္သည္ အတက္ဘက္သို႔လုေသာ တိုးတက္သည့္ ဇာတ္ေၾကာင္းတခုျဖစ္ၿပီး လြတ္လပ္ ေရးႏွင့္ညီမွ်ေရးသို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကေသာ ႏိုင္ငံ၏ေၾကးမံုအျဖစ္လည္း ရပ္တည္၏။ ဤသည္ကို ကင္းက အမွန္တရားဘက္သို႔ညႊတ္ေသာ သမိုင္း၏မ်ဥ္းေကြးရွည္ႀကီးအျဖစ္ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ အိုဘားမားသည္ မီရွဲေရာ္ဘင္ဆန္ (Michelle Robinson) ကိုလက္ထပ္ခဲ့သည့္ အသက္ ၃၁ ႏွစ္အရြယ္မွာပင္ သူ႔ ကိုယ္သူ ခန္႔ညားေသာဤဇာတ္ေၾကာင္း၏ အဓိကသရုပ္ေဆာင္အျဖစ္ ပံုစံခ်ခဲ့ၿပီးျဖစ္ ေပသည္။
ေဒၚနယ္ထရန္႔ေရာ မည္သို႔နည္း။ သည္ေန႔ေဒၚနယ္ထရန္႔ျဖစ္ေစရန္ သူ႔ဇာတ္ေၾကာင္းကို သူ႔စိတ္ခံႏွင့္ သူ မည္သို႔ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါသနည္း။ အေမရိကန္တို႔ကို စိတ္ကူးစိတ္သန္းထက္သန္စြာ ဆြဲေဆာင္ ေခၚငင္မည့္ ပံုျပင္ တပုဒ္အျဖစ္ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္မည္လား။
[၁၃]
ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ဇာတ္ေၾကာင္းသရုပ္ေဖၚမႈမ်ားသည္ အေစာဆံုးကေလးဘဝ အမွတ္တရမ်ားမွ စတင္ေလ့ ရွိသည္။ ေဝးကြာေသာထိုအမွတ္တရမ်ားသည္ အတိတ္ကာလတခုမွျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားကို အရွိအတိုင္း ျပန္လည္၍သရုပ္ျပျခင္းထက္ ကမာၻႀကီးအား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ေသာ စိတ္ကူးထဲကပံုစံအတိုင္း ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ရွာေဖြၾကည့္ျမင္ျခင္းမ်ိဳးႏွင့္ ပို၍တူသည္။ ဘြတ္၏ဘဝတြင္ အေစာဆံုးျပန္ေျပာင္း ေအာင္းေမ႔ဘြယ္ရာမ်ားမွာ အျပစ္မဲ့ျခင္း၊ လြပ္လပ္ျခင္းႏွင့္ သူႀကီးျပင္းရာ အေနာက္ပိုင္းတကၠဆပ္ လြင္ျပင္မ်ားေပၚမွ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အိုဘားမားအတြက္မူ သူ၏ေနရာေဒသႏွင့္ ပတ္သက္၍ အံ့ၾသခ်ီးမြမ္းဘြယ္အသိအျပင္ ရႈပ္ေထြးမႈမ်ားလည္း ရွိေန၏။ ေဒၚနယ္ထရန္႔သည္ အလုပ္ ႀကိဳးစားေသာဖခင္ႏွင့္ သားသမီးမ်ားကိုတြယ္တာေသာမိခင္တို႔ပါဝင္သည့္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားမွ လူကုန္ထံ မိသားစုအတြင္း၌ ႀကီးျပင္းခဲ့သည္။ ကြင္း (Queens) ေဒသ ဂ်ေမကာအိမ္ယာ (Jamaica Estates) ရွိ သူတို႔အိမ္ေရွ႕တြင္ သူ႔အတြက္ကာဒီလက္တစီးႏွင့္ သူ႔မိခင္အတြက္မာစီဒီးတစီးတို႔ ရပ္ထားသည္။ ညီ အကိုေမာင္ႏွစ္မငါးေယာက္မွာ ေဒၚနယ္ကနံပါတ္ေလးျဖစ္ၿပီး သူတို႔ခ်င္းလည္းခ်စ္ သားသမီးေတြကို လည္းခ်စ္ခင္ၾကေသာ မိဘမ်ား၏မိသားစုရိပ္ျမံဳတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္ခဲ့ရ၏။ သို႔တိုင္ေအာင္ ယေန႔ သူေျပာျပေသာ သူ႔ဇာတ္ေၾကာင္းအခန္းတမွာ ဘြတ္၏သိမ္ေမြ႔ေသာအလြမ္း သို႔မဟုတ္ အိုဘားမား၏ စူးစမ္းမႈမ်ဳိး လံုးဝမပါဝင္။ ထိုအစား “ကမၻာႀကီးဟာ ယံုႀကည္ဖို႔မေကာင္းဘူး” ဆိုေသာ အႏၱရာယ္ ရနံ႔ ႏွင့္ မာရည္ေၾကာရည္မ်ားသာ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
ဖရဒ္ထရန္႔သည္ ကြင္းႏွင့္ ဘရြတ္ကလင္း (Brookliyn) ရပ္ကြက္မ်ား၌ အိမ္ခန္းမ်ား ေဆာက္လုပ္ျခင္း ႏွင့္ စီမံခန္႔ခြဲျခင္းလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ကိုင္ရင္း စီးပြားျဖစ္ခဲ့၏။ ရက္သတၱပတ္အားရက္မ်ားတြင္ သူသည္ သားသမီးတေယာက္ႏွစ္ေယာက္ကို အေဖာ္ေခၚ၍လုပ္ငန္းမ်ားလိုက္လံ စစ္ေဆးေလ့ရွိသည္။
“ဘရြတ္ကင္းဘက္မွာ အိမ္လခအနည္းအက်ဥ္း လိုက္ေတာင္းတဲ့အခါ သူကကၽြန္ေတာ့္ကိုဒရြတ္ဆြဲၿပီး ေခၚသြားတတ္တယ္” ဟု ‘ခ်ိနဲ႔သြားေသာအေမရိက’ စာအုပ္တြင္ ေဒၚနယ္က ျပန္ေျပာျပသည္။
“အိမ္ရွင္တေယာက္ျဖစ္ရတာ မလြယ္ဘူး၊ ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ အေတာ္လိုတယ္”။ တခုေသာခရီးစဥ္တြင္ ေဒၚနယ္က သူ႔ဖခင္အား အိမ္လခေတာင္းဖို႔ တံခါးေခါက္ၿပီးတိုင္း ဘာေၾကာင့္ တံခါးေပါက္ေဘးသို႔ ေရႊ႕ၿပီး ရပ္ေစာင့္ရသည္ကို ေမးျမန္း၏။
“တခါတခါ သူတို႔ေတြက တံခါးတည့္တည့္ ေသနပ္နဲ႔ပစ္တတ္လို႔ေပါ့” ဟု သူ႔ဖခင္က ေျဖေလသည္။ ဖရဒ္က ပိုေျပာျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း သူ႔ေလာကအျမင္ေတြကလည္း ထင္ဟပ္ေနေလ ၏။ သူက သူ႔သားမ်ားကို ၾကံ့ခိုင္ေသာၿပိဳင္ပြဲဝင္ေတြျဖစ္ဖို႔ရာ ေလ႔က်င့္ေပးခဲ့သည္။ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ သတိမကပ္ မရက္စက္တတ္လွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ သက္ဆိုးမရွည္ဟု အေတြ႔အၾကံဳေတြက သူ႔ကိုသင္ ၾကားေပးထားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ဖခင္၏ၾကံခိုင္ေရးသင္ခန္းစာေတြႏွင့္ ေဒၚနယ္၏ေမြးရာပါ ရန္စေဒါသစရိုက္တို႔ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ “ကြင္းမွာႀကီးျပင္းလာတဲ့ က်ဳပ္ဟာ ကေလးဘဝ တုန္းက အေတာ္ၾကမ္းတမ္းခဲ့တာေပါ့” ဟု ထရန္႔က ေရးသားထားသည္။ “ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အမာဆံုးအေၾကာဆံုးကေလး ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေလ”။
ေဒၚနယ္၏မာေၾကာမႈကို ဖရဒ္ကခ်ီးက်ဴးသည့္အျပင္ သတ္ရဲျဖတ္ရဲသည့္အဆင့္သို႔ေရာက္ေအာင္ပင္ အားေပး အားေျမႇာက္ျပဳခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးသူငယ္ရာဇဝတ္သားျဖစ္လာမည္ကိုေတာ့ သူမလို လား။ ၁၃ ႏွစ္သား ထရန္႔ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္တို႔ ေျမေအာက္ရထားစီးကာ မန္ဟတၱန္သို႔ သြားၾကၿပီး ခလုပ္ဓားမ်ားဝယ္ခဲ့သည္၏ေနာက္ စည္းႏွင့္ကမ္းႏွင့္ရန္လိုတတ္သူတဦးျဖစ္လာေစရန္ အတြက္ တပ္တြင္းေက်ာင္းသို႔ပို႔ရန္ ဖရဒ္က ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေလသည္။ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ထရန္႔က “နယူးေယာက္စစ္ေက်ာင္းဆိုတာ ေရေရလည္လည္ ၾကမ္းတဲ့ေနရာ၊ စစ္ေရးျပဆရာေတြ ဆာ ဂ်င္ေတြကေနရာတကာပဲ”။ သူတို႔က “ေခ်းထြက္ေအာင္ကို ရိုက္ၾကတာ၊ တကယ္ ၾကမ္းတဲ့လူေတြ”။
စစ္ေက်ာင္းက ထရန္႔အား သူ႔ဖခင္ထံမွသင္ယူၿပီးသား တင္းက်ပ္ေသာလုပ္ခြင္က်င့္ဝတ္ႏွင့္ စည္းကမ္း မ်ားကို လိုက္နာဖို႔ ေမာင္းႏွင္ေပးခဲ့၏။ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္ ေဘ႔စေဘာ နည္းျပ သီယိုဒိုဒိုဘီယာ (Theodore Dobias) ကဲ့သို႔ေသာလူႀကမ္းေတြကို မည္သို႔မည္ပံုကိုင္တြယ္ရမည္ကိုလည္း သင္ၾကား ေပးခဲ့၏။
“က်ဳပ္လုပ္ခဲ့တာက အေျခခံအားျဖင့္ သူ႔ရဲ႕အမိန္႔ကိုေလးစားေပမဲ့ က်ဳပ္ကိုေျခာက္လို႔ေတာ့ မေၾကာက္ ဘူးလို႔ သိေစလိုက္တာပါ။ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔နဲ႔ ခ်ိန္ေတာ့ခ်ိန္ဆရတယ္။ အင္အားႀကီးသူေတြရဲ႕ထံုးဆံ ဒိုဘီယာ့မွာ အားနည္းမွန္းသိရင္ ဖိခ်င္တဲ့ဉာဥ္ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း သူ႔ကိုမခန္႔ေလးစားမလုပ္ဘူး ဆို တာသိရင္ လူလိုသူလို ဆက္ဆံပါတယ္”။
ထရန္႔က သူ႔ဖခင္ႏွင့္ေက်ာင္းမွဆရာမ်ားထံမွသင္ယူခဲ့ေသာသင္ခန္းစာကို မည္သည့္အခါမွမေမ႔။ အႏၱရာယ္ထူေျပာေသာ ကမၻာႀကီးမွာ တိုက္ခိုက္ဖို႔ အျမဲအသင့္ရွိေနရမည္။ ထိုသင္ခန္းစာသည္ သူ႔ဘဝ၏အႀကီးမားဆံုး ေၾကကြဲဖြယ္ျဖစ္ရပ္ဟုသိထားေသာ အသက္ ၄၃ ႏွစ္အရြယ္ သူ႔အစ္ကို ကြယ္ လြန္သည့္အခ်ိန္တြင္ ထပ္ဆင့္ ခိုင္မာလာခဲ့သည္။ ဖရက္ဒီထရန္႔ (Freddy Trump) သည္ သူ႔ဖခင္ ဖန္တီးခဲ့ေသာ အၿပိဳင္အဆိုင္ဝန္းက်င္တြင္ မည္သည့္အခါမွ မထြန္းကားခဲ့။ “သည္ထရန္႔” တြင္ ဘလဲ (Blair) ေဖာ္ျပခဲ့သလို “ခ်ဳိသာလြန္း အားနည္းလြန္းေသာ၊ ရြံစရာေကာင္းသေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္း ေသာ အရံႈးသမား” သာ ျဖစ္ခဲ့၏။ မိသားစုလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဖခင္၏စိတ္ႀကိဳက္မျဖစ္ႏိုင္သည့္အဆံုး ဖရက္ဒီက ေလေၾကာင္းလိုင္း ပိုင္းေလာ့အျဖစ္သို႔ကူးေျပာင္းခဲ့သည္။ အရက္ကို စြဲလမ္းစြာေသာက္ သံုးရင္း အေသေစာခဲ့၏။ အရက္မေသာက္တတ္ေသာ ထရန္႔သည္ သူ႔အစ္ကကို ခ်စ္သည့္အေလ်ာက္ ကြယ္လြန္သည့္အခါ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ “တကယ္ေတာ့ ဖရက္ဒီဟာ လူသတ္သမား မဟုတ္ပါ ဘူး” ဟု သူကေနာက္ဆံုးစကားေျပာခဲ့၏။
၁၉၈၁ ခုႏွစ္ လူထု (People) အင္တာဗ်ဴးတြင္ေျပာခဲ့ေသာ ထရန္႔၏စကားမ်ားအရ သူ႔ဘဝဇာတ္ ေၾကာင္း၏အရင္းခံမွာ ဤသို႔ျဖစ္ေလသည္။
“လူသည္အဆိပ္အျပင္းဆံုးသတၱဝါျဖစ္ၿပီး ဘဝဆိုသည္မွာ အရံႈးအႏိုင္တို႔ျဖင့္ အဆုံးသတ္ရေသာ စစ္ပြဲ ပေဒသာႀကီးျဖစ္ေလ၏”။
ထိုအဆိုကိုလက္ခံသူအေနျဖင့္ ၂၀ ရာစုစိတ္ပညာေက်ာ္ ကားဂ်န္း (Carl Jung) ပံုျပင္ဆန္ဆန္ သရုပ္ ေဖာ္ခဲ့ေသာ စံျပစစ္သည္ေတာ္ႏွင့္နီးနီးကပ္ကပ္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ဂ်န္း၏အလိုအရ စစ္သည္ေတာ္ အတြက္ အႀကီးမားဆံုးလက္ေဆာင္မ်ားမွာ သတၱိ၊ စည္းကမ္းႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္မႈတို႔ ျဖစ္ၾက၏။ သူ႔ဘဝ၏ မူလဘူတတာဝန္သည္ အေရးပါသည့္အရာေရာက္သမွ်ကို တိုက္ခိုက္ရယူရန္ျဖစ္ၿပီး ျပႆနာတရပ္ အတြက္ သူ႔အေျဖမွာ ႏွိမ္နင္းပစ္ သို႔မဟုတ္ အႏိုင္တိုက္ပစ္ဖို႔ျဖစ္၏။ သူအေၾကာက္ဆံုးမွာ အားနည္း ျခင္းႏွင့္ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းတို႔ျဖစ္လ်က္ သူ႔အတြက္ အစြန္႔စားရဆံုးမွာသူတပါးတို႔ကို အေၾကာင္းမဲ့ တိုက္ ခိုက္ေစၿပီး ထိုအတြက္ သူတာဝန္ယူလိုက္ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။
[ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္]
Dan P. MacAdams သည္ စိတ္ပညာပါေမာကၡတဦးျဖစ္ၿပီး The Foley Center for the Study of Lives at Northwestern University ၏ ညႊန္ၾကားေရးမႉးျဖစ္ပါသည္။ Gorge W. Bush and the Redemptive Dream: A Psychological Portrait ႏွင့္The Art and Science of Presonality Development စာအုပ္မ်ားကို ေရးသား ခဲ့သူျဖစ္သည္။
ဝန္ခံခ်က္။ 2016 June လထုတ္ The Atlantic Magazine မွ Dan P. McAdams ၏ The Mind of Donald Trump ေဆာင္းပါးကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုပါသည္။