ညဳိမႈိင္းေ၀ (သနပ္ပင္) ● အဇၥၽတၱ၏ ၃၆၀ ဒီဂရီ
(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၊ ၂၀၁၆
(၁)
ရွားလူ စီးလာေသာစက္ဘီးေလး လမ္းမႀကီးေပၚမွ ျမစ္ဆိပ္ဘက္သြားသည့္လမ္းေလးသို႔ ခ်ဳိးဝင္ လိုက္သည္။ လမ္းကေလးမွာ ဂဝံေက်ာက္မ်ားခင္းထားေသာေၾကာင့္ လမ္းအေရာင္က နီနီကေလး ျဖစ္ေနသည္။ ရွားလူ ဒီလမ္းကေလးသို႔ ေရာက္သည့္ အေခါက္ေပါင္း မနည္းေတာ့ေပ။ ဒီလမ္းကေလးသို႔ေရာက္တိုင္း သူ႔စိတ္ထဲ ေပ်ာ္ရႊင္သလို ၾကည္ႏူးသလို ခံစားရသည္။ သဘာဝေျမသားလမ္းဝါဝါကေလးမ်ား ဂဝံေက်ာက္သား ေျမလမ္းနီနီကေလးမ်ားကို သူသေဘာက်သည္။ ဝတၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ပန္းခ်ီမ်ားထဲမွ ေျမလမ္းနီနီဇာတ္လမ္းေလးေတြကိုလည္း သူရင္ခုန္သည္။ သဘာဝကိုခ်စ္တက္သည္လား အေရာင္မ်ားကို မွတ္သားစြဲလန္းတတ္သည္လားကိုေတာ့ သူ မခြဲျခားတတ္။
ရွားလူ စက္ဘီးကို မွန္မွန္ေလးနင္းလာသည္မွာ ျမစ္ဆိပ္ႏွင့္ နီးသည္ထက္နီးလာၿပီျဖစ္သည္။ လမ္းနီနီေလး၏တဖက္ တခ်က္တြင္ေတာ့ အပင္မ်ဳိးစံု ရွိေန၏။ လမ္း၏တေနရာတြင္ ထန္းပင္ ဆယ္ပင္ခန္႔တန္းစီၿပီးရွိေနသလို အျခားတေနရာတြင္ ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္မွ တပင္ႏွစ္ပင္သာ ရွိေနတတ္သည္။ အျခားအပင္မ်ားအေနျဖင့္ မေလးရွားပိေတာက္ပင္မ်ား အမ်ားအျပားရွိေနၿပီး ကုကၠိဳပင္၊ မယ္ဇလီပင္ႏွင့္ စိန္ပန္းပင္မ်ားက တပင္ႏွစ္ပင္ခန္႔သာရွိသည္။ မိုးဦးက်ကာလျဖစ္သျဖင့္ မိုးႏွင့္အတူ ေႂကြက်ခ့ဲေသာ စိန္ပန္းရဲရဲေလးမ်ားမွာလည္း လမ္းနီနီေလးေပၚတြင္ အနီေပၚအရဲဆင့္ ၍ အၿပိဳင္ေစြးေနၾကသည္။ က်ေနကလည္း ထန္းပင္ဖ်ားမွေန၍ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ႏွင့္ ရွားလူကိုေခ်ာင္းၾကည့္ေနသက့ဲသို႔ရွိ၏။ ရွားလူ စက္ဘီးကို အားစိုက္၍ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး နင္းလိုက္သည္။ ေရွ႕တြင္ ျမစ္ဆိပ္သို႔ ေရာက္ေလၿပီ။
(၂)
ရွားလူစက္ဘီးေလး ျမစ္ဆိပ္သို႔အေရာက္တြင္ေတာ့ သူအရိပ္ခိုေနက် ကုကၠိဳပင္ႀကီးက ဆီးလိ႔ုႀကိဳေနသလိုပင္။ ကုကၠိဳပင္ႀကီး ေအာက္ စက္ဘီးကိုရပ္၍ ေဒါက္ေထာက္လိုက္သည္။ ကုကၠိဳပင္ႀကီးက လူသံုးဖက္မွ်ႀကီးေသာ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ပင္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ေန ေပ်ာက္ပင္မထိုးေအာင္ အရိပ္ေကာင္းလွသည္။ ဤကုကၠိဳပင္ႀကီး ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးေဘးမွ လြတ္ေနေသးသည္ကို ေတြးမိၿပီး သူၿပံဳးမိလိုက္ေသး၏။ ရွားလူ စက္ဘီးကယ္ရီယာခံုမွ အိတ္ကိုျဖဳတ္လိုက္ၿပီး အိတ္ထဲမွပစၥည္းမ်ားကို တခုခ်င္း ေသေသခ်ာ ခ်ာထုတ္ေနသည္။ ပစၥည္းမ်ားအားလံုးထုတ္ၿပီးမွ လိုအပ္သလို အစီအစဥ္ တက် ျပင္ဆင္လိုက္သည္။
ဒီညေန ရာသီဥတုက မိုးသားေလလြတ္ လင္းလင္းရွင္းရွင္းရွိလွ၏။ လူေနအိမ္မ်ားႏွင့္လွမ္းေသာ ျမစ္ဆိပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္ကာ ေအးေအးလူလူရွိေပသည္။ ရွားလူေရွ႕မွာေတာ့ ကင္းဘတ္စႏွင့္ေဆးခြက္မ်ားက အဆင္ သင့္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္ ပန္းခ်ီဆြဲရန္ အသင့္အေနအထားတခုပင္ ျဖစ္သည္။
ရွားလူ ကင္းဘတ္စကို မမိွတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနသည္မွာ ကသိုဏ္းတခုကို ရႈေနသက့ဲသို႔ရွိ၏။ သူ႔အဇၥၽတၱမွ ဝင္စားမႈ စြဲလန္း မႈမ်ား အလႊာလိုက္ကြာက်လာျခင္းျဖင့္ အာရံုေစစားမႈက သူ႔ညာလက္ကိုလႈပ္ရွားေစလိုက္သည္။ ကင္းဘတ္စေပၚေရာက္ သြားေသာ ေဆးမ်ားသည္ ရွားလူ၏ေစညႊန္ရာအတိုင္း ပကတိတည္ၿငိမ္စြာ ရွိေန၏။ ကင္းဘတ္စေပၚမွ ေဆးသားေကာက္ ေၾကာင္းမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း ပံုရိပ္တခုေပၚလာၿပီဟု သတ္မွတ္ရေပမည္။ ေသေသခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ေတာ့ မည္သို႔ေသာပံုရိပ္ေပၚလာမည္ကို ခန္႔မွန္း၍ မရေတာ့ျပန္။ ရွားလူ သူ႔ေရွ႕က ကင္းဗတ္စကိုၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးလိုက္သည္။ သူ႔ေရွ႕မွ ကင္းဘတ္စကို ပန္းခ်ီကားဟု ေခၚဆိုႏိုင္ေတာ့မည္။ ဤကင္းဘတ္စသည္ကား ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ျဖစ္ခဲ့ေပၿပီ။
(၃)
ရွားလူ အခုမွ သတိထားမိသည္။ သူ႔အာရံုႏွင့္သူ ပန္းခ်ီကားထဲနစ္ေျမာေနမိ၍ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိမထားမိ။ သူႏွင့္ခပ္လွမ္း လွမ္းတြင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိေဆာ့ကစားေနသည္ကို အခုမွပင္ သူျမင္မိ၏။ ကေလးႏွစ္ေယာက္စလံုး အသက္ ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ခန္႔ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းမိသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကမ္းစပ္မွေယာက္သြားမ်ားကိုေကာက္ၿပီး ေရေပၚသို႔ ေလ်ာတိုက္ ပစ္ေန သည္။ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ပံုစံမ်ဳိး အလွည့္က်ပစ္ေန၏။ သူတို႔ပစ္လိုက္ေသာ ေယာက္သြားမ်ားက ေရေပၚတြင္ ေလ်ာတိုက္ကာ ဆက္ခါဆက္ခါခုန္၍ အရွိန္ကုန္သြားေသာအခါ ရပ္တန္႔ နစ္ျမဳပ္သြားေလသည္။ ရွားလူသည္ လည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေဆာ့ေနမႈအေပၚ အာရံုက်သြားၿပီး ေယာက္သြားေလးမ်ား ေရေပၚဘယ္ႏွစ္ဆင့္ ေလ်ာတိုက္သြား သည္ကို လိုက္ေရေနမိသည္။
အတန္ၾကာသည္အထိ ေယာက္သြားပစ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေယာက္သြားပစ္မႈကို ရပ္လိုက္သည္။ လက္ ေညာင္းသြား၍ ရပ္လိုက္သည္ထင္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္စလံုး သူ႔ဖက္ကိုလွည့္ၾကည့္သည္။ တေယာက္ ႏွင့္တေယာက္ စကားတီးတိုးေျပာၿပီး တြန္းထိုးေနၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ရွားလူဆီသို႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ တည့္တည့္ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ရွားလူနားအေရာက္တြင္ေတာ့ ရွားလူ၏ဘယ္ဘက္အျခမ္း လက္တကမ္းအကြာတြင္ ရပ္ၿပီး ပန္းခ်ီ ကားကိုၾကည့္ေနၾကသည္။ ၾကည့္ေနရင္းမွ ကေလးတေယာက္က ထေမးသည္။
"ဦးဦး အ့ဲဒါ ဘာလဲဟင္"
"အ့ဲဒါ ပန္းခ်ီကားေပါ့ သားရဲ႕"
"ဦးဦးက ပန္းခ်ီဆရာႀကီးေပါ့" ဟု ေမးခြန္းေမးေသာ ေလသံမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ေသာ ေလသံမ်ဳိးျဖင့္ ကေလးက ေျပာေလရာ ရွားလူကလည္း မည္သို႔မွ် ျပန္မေျဖျဖစ္ေပ။ ထိုကေလးမွပင္ ဆက္၍ ……
"ဦးဦးက ပန္းခ်ီဆရာႀကီးဆိုေတာ့ လူပံုေတြ ရႈခင္းပံုေတြ ဆြဲတတ္လား" ရွားလူၿပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
"အ့ဲဒါဆို သားတို႔ပံုဆြဲေပးပါလား"
ရွားလူ မည္သို႔ျပန္ေျဖရမည္ကို စဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္
"လာပါ စိုးေလးရာ၊ သူဆြဲထားတဲ့ပံုကိုလည္းၾကည့္ဦး၊ ဘာပံုထြက္ေနမွန္းမသိဘဲ မင္းက တို႔ပံုသြားဆြဲခိုင္းေနတယ္၊ တို႔ပံုမထြက္ပဲ သရဲပံုထြက္လာလိမ့္မယ္၊ လာ သြားမယ္" ဟု ေျပာၿပီး ပံုဆြဲခိုင္းေသာ စိုးေလးဆိုသူ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကိုဆြဲေခၚ၍ ရွားလူအနားမွ ထြက္သြားေလသည္။
ရွားလူစိတ္ထဲ၌ "တယ္ရႈပ္တ့ဲကေလးေတြ"ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳရင္း သူ႔ပန္းခ်ီကားကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ ပန္းခ်ီကားကို တစိမ္ စိမ့္ၾကည့္ၿပီး ဟာကြက္၊ လိုကြက္မ်ားကို ရွာေနသည္။ သူၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ပန္းခ်ီကားသည္ သူေရးဆြဲထားသည့္ ေဆးေရာင္ မ်ားအျပင္ တျခားေဆး ေရာင္မ်ားလည္း ပန္းခ်ီကားထဲ၌ ေရာေထြးႁပြန္းယွက္လာေလသည္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြြ ေဝဝါး လာသ လို ခံစားေနရၿပီး မႈန္ဝါးေနတ့ဲမွန္သားနံရံတခုကို ေဖာက္ၿပီးၾကည့္ေနရသလိုျဖစ္ေန၏။ သူ႔အျမင္ထဲတြင္ေတာ့ ပန္းခ်ီကားရွိ ေဆးေရာင္မ်ားက တေနရာႏွင့္တေနရာ ေရြ႕လ်ားေျပးလႊားေနသည္။ ထိုသို႔ေျပးလႊားေနေသာေဆးေရာင္မ်ား တခုႏွင့္တခု ဆက္ၿပီး သတၱဝါႀကီးတေကာင္ ျဖစ္လာသည္ဟု သူျမင္လာျပန္သည္။ ရွားလူ မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနၿပီး ထိတ္လန္႔စလည္း ျပဳေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ စိုးရြံ႕စြာျဖင့္ပင္ မ်က္ေမွာင္ကိုၾကဳတ္၍ ပန္းခ်ီကားကို စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္စဥ္မွာေတာ့ ပန္းခ်ီကားထဲမွ သတၱဝါႀကီး ရုန္းထြက္ကုန္းထလာကာ သူ႔ကိုခုန္အုပ္ေလေတာ့သည္။ ရွားလူ သူ႔မ်က္လံုးတစံုေရွ႕၌ သူ႔လက္ကိုကာရင္း တ ၿပိဳင္နက္ ေနာက္သို႔ခုန္ဆုတ္လိုက္သည္။ စကၠန္႔ပိုင္းမၽွအၾကာ သက္ေရာက္မႈမည္သို႔မၽွမရွိသည္ကိုသိမွ သူ႔မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၿပီး ပန္းခ်ီကားကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ ပန္းခ်ီကားမွာ သူေရးဆြဲထားသည့္ေဆးေရာင္အတိုင္း ပကတိရွိေန၏။ ရွားလူ နား မလည္ႏိုင္စြာႏွင့္ပင္ ေခါင္းကိုခါယမ္းလိုက္ၿပီး သက္ျပင္းတခ်က္ပါ မႈတ္ထုတ္လိုက္ ေလသည္။
(၄)
ရွားလူ ပန္းခ်ီကား၏ေအာက္ေျခနားတြင္ သူ႔လက္မွတ္ကိုထိုးလိုက္ၿပီး ေန႔စြဲကိုပါ တခါတည္း ေရးလိုက္သည္။
ထိုစဥ္ သူ႔အေနာက္မွ သစ္ရြက္ေႂကြေပၚသို႔ နင္းေလွ်ာက္လာေသာေျခသံကို ၾကားလိုက္ရ၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္ ေလးတေယာက္ႏွင့္ ေကာင္မေလးတေယာက္ တေယာက္လက္ တေယာက္ဆုပ္ကိုင္၍ သူ႔ဆီတည့္တည့္ေလွ်ာက္ လာၾကသည္။ သူ႔နားအေရာက္တြင္ေတာ့ ေကာင္ေလးျဖစ္သူမွစ၍ စကားေျပာသည္။
"အကို႔ပန္းခ်ီလက္ရာက အရမ္းေကာင္းတာပဲ"
ရွားလူ ေကာင္ေလးစကားကို ျပန္ၿပံဳးျပ၍ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္။ ေကာင္ေလးက သူ႔ေကာင္မေလးဘက္လွည္ၿပီး "ဒီလို ပန္းခ်ီကားေတြ ႏိုင္ငံျခားမွာဆို ေစ်းအမ်ားႀကီး ေပးရတယ္" ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ေကာင္မေလးက "အင္း"တလံုးတည္းသာ စိတ္ဝင္စားမႈမဲ့ေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။
"မိုး…… ကိုယ္အႀကံတခုရၿပီ" ဟု ေကာင္ေလးမွ ဝမ္းသာအားရ ေျပာလိုက္သည္။
"ဘာအႀကံလဲ ကို"
"ကိုယ္တို႔ခ်စ္သက္တမ္း တစ္ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ ဒီအကိုဆီမွာ ကယ္ရီေကးခ်ား တပံုေလာက္ အပ္ရေအာင္"
"ဟင့္အင္း မိုးကေတာ့ ပံုတူပန္းခ်ီပဲ အပ္ခ်င္တယ္"
"ကယ္ရီေကးခ်ားက ပိုေကာင္းပါတယ္မိုးရဲ႕ အင္တာေနရွင္နယ္မွာဆိုရင္လည္း………"
"ဟာ……မသိဘူး ကိုရာ၊ ပံုတူပန္းခ်ီပဲအပ္ခ်င္ပါတယ္ဆို"
ေကာင္ေလးစကားမဆံုးခင္ ေကာင္မေလးက ၾကားျဖတ္ဝင္၍ေအာ္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါမွ ရွားလူလည္း ဝင္ေျပာရေလသည္။
"ကဲ …… ညီေလးေရာ ညီမေလးေရာ ျငင္းမေနနဲ႔ေတာ့၊ အကို ညီေလးတို႔ကို ကယ္ရီေကးခ်ားေရာ ပံုတူေရာ ဘာမွဆြဲေပးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အကို ဘယ္အပ္ထည္ကိုမွ လက္ခံေလ့မရွိလို႔ပါ"
ေကာင္ေလးႏွင့္ေကာင္မေလးစံုတြဲ ရွားလူအနားမွ ထြက္သြားေလၿပီ။ လာတုန္းကလို တေယာက္လက္ကေလး တေယာက္ ဆြဲ၍ပင္။
(၅)
ေနက ျမစ္ေရျပင္ထဲသို႔ တစ္ျခမ္းဝင္ေနေလၿပီ။ ျမစ္ေရျပင္ေပၚမွ ဝဲကာဝိုက္ကာ ပ်ံသန္းလာေသာ ငွက္မ်ားလည္း ကုကၠိဳပင္ႀကီး ေပၚ အသီးသီးေနရာယူေနၾကေလၿပီ။ ရွားလူလည္း အိမ္ျပန္ရေတာ့ မည္ေၾကာင့္ သူ႔ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းဖို႔ျပင္ေနစဥ္ သူ႔အ ေနာက္တြင္ တစံုတေယာက္ရွိေနသည္ဟု ခံစားရ၍ ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဟုတ္ေပသည္။ လူတေယာက္ ေရာက္ေနေပသည္။ တိတိက်က်ဆိုရလွ်င္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ဝန္းက်င္လူႀကီးတဦးပင္။ ထိုလူႀကီး၏ ပံုသဏၭာန္မွာ အိုစာေနသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း သူ႔မ်က္လံုးမ်ားက စူးရဲေတာက္ပလြန္းေနသည္။ မ်က္ႏွာသည္ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ တို႔ေၾကာင့္ ညႇဥ္းသိုးသိုးျဖစ္ေနသည္ထင္ရေသာ္လည္း ေသခ်ာၾကည့္ပါက မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္တို႔၏ေအာက္မွ ရုပ္ရည္သည္ ခန္႔ညားေသာအသြင္ကို ေဆာင္ေနသည္။ ကခ်င္လြယ္အိတ္တလံုးကိုလည္း လြယ္ထားေသးသည္။ ရွားလူလည္း ထိုလူႀကီး အား စကၠန္႔ပိုင္းမွ်ၾကည့္႐ႈၿပီးသည္ႏွင့္ သူ႔ပစၥည္းမ်ားကိုဆက္သိမ္းရန္ တဖက္သို႔ ျပန္လွည့္လိုက္သည္။
"ေကာင္ေလး…"
လူႀကီးက ရွားလူကိုေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔အသံသည္ တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေနၿပီး ၾသဇာသံ အျပည့္ပါေန၏။ ရွားလူ လူႀကီးဘက္သို႔ ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးလွည့္၍ လူႀကီးႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္လိုက္သည္။ လူႀကီးက စကားကို ပီပီသသတလံုး ခ်င္း ဆက္ေျပာသည္။
"ငါ့အတြက္ေတာ့ ဒီညေနဟာ နတ္စိမ္းတေကာင္ကို ျမင္လိုက္ရျခင္းပဲ၊ ဗန္ဂိုးရဲ႕အခန္းက်ဥ္းေလး ထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္သား စကားစျမည္ေျပာေနရသလိုပဲ ေကာင္ေလး"
ရွားလူ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ဘဲ သူ႔ပန္းခ်ီကားကို သူျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔အၾကည့္ကို အနီေရာင္ရဲေနေသာ ျမစ္ေရျပင္ႀကီးဆီသို႔လႊဲလိုက္ၿပီး လူႀကီးေျပာမည့္စကားမ်ားကို ဆက္နား ေထာင္ေနသည္။
"ငါ့တသတ္မွာ ေရးသူေရာ၊ ပန္းခ်ီကားေရာ အတူတြဲၿပီးျမင္ရတ့ဲ အေကာင္းဆံုးပန္းခ်ီကားပဲ၊ ဒီေန႔ဟာ ဗန္ဂိုးရဲ႕ေနၾကာေတြ ဒီေနရာမွာပြင့္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဒါဗင္ခ်ီရဲ႕လ်ဳိ႕ဝွက္မႈတစိတ္တစ္ေဒသကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခ့ဲၾကတယ္၊ ဒီေန႔ မင္းေရာငါေရာ အဇၥၽတၱရဲ႕ ပြင့္ကန္ထြက္လာမႈေတြကို မ်က္ဝါး ထင္ထင္ျမင္ၾကရၿပီ၊ မင္းရဲ႕အေရာင္ေတြနဲ႔ မင္းရဲ႕ပန္းခ်ီကားက ငါ့ႏွလံုးသားကို ဝါးၿမိဳ သြားၿပီ။ ေကာင္ေလး ေတြ႔လား ဟိုမွာေနဝင္ၿပီ၊ ငါတို႔အဇၥၽတၱေတြ လင္းတုန္းပဲ"
လူႀကီးက စကားကိုရပ္လိုက္ေသာ္လည္း ရွားလူမွာဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ရွိေနသည္။ ဒီလူႀကီးစကားကိုလည္း နားလည္ သလို နားမလည္သလို ဒိြဟျဖစ္ေန၏။ လူႀကီးကေတာ့ သူ႔ကို စကားဆက္ေျပာဦးမည့္ဟန္ပင္။ သို႔ေသာ္ လူႀကီးကစကား ဆက္မေျပာဘဲ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွ တစံုတခုကို ထုတ္ေနသည္။ လူႀကီး၏လက္ လြယ္အိတ္အျပင္အေရာက္တြင္ေတာ့ လက္ ထဲပါလာသည္က ႏွစ္လက္မခန္႔ရွိေသာ ဓားပါးေလးတလက္။ လူႀကီးက မေျပာမဆိုပင္ သူ႔ဘယ္လက္ဖဝါး ကို ဓားပါးေလးျဖင့္ ၾကက္ေျခခက္ဆြဲျခစ္လိုက္သည္။ တဟုတ္မခ်င္း ေသြးမ်ားစိမ့္ထြက္လာသည္။ လူႀကီးက ေရွ႕ကို ေျခတလွမ္းတိုးသည္။ ေနာက္ေျခတလွမ္းဆက္တိုးသည္။ ပန္းခ်ီကားေရွ႕သို႔အေရာက္တြင္ေတာ့ ေသြးထြက္ေနသာ သူ႔လက္ဖဝါးႀကီးျဖင့္ ပန္းခ်ီ ကားမ်က္ႏွာျပင္ကို ကပ္လိုက္သည္။
ျမင္လိုက္ရသည္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ရွားလူ ေဒါသထြက္သြားသည္။ လူႀကီးလုပ္သမွ်ကို သတိလက္လြတ္လိုက္ၾကည့္ေနသည္မွ သတိျပန္ဝင္လာသည္။ လူႀကီးေၾကာင့္ သူ႔ပန္းခ်ီကား ပ်က္စီးသြားၿပီဟု ခံျပင္းေဒါသျဖင့္ ပန္းခ်ီကားကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ ေသာ္ ...... ။
ညိဳမိႈင္းေဝ (သနပ္ပင္)