ခက္သီ - ဂူျပန္ေတာ္ရဲ႕ျပန္စာ
(မိုးမခ) ဇြန္ ၉၊ ၂၀၁၆
ငရဲကို လက္ပစ္ကူးရင္း ေမာပမ္းလာတဲ့အခါ
စပိဘုတ္ေပၚ တက္စီးမိတယ္
အေခ်ာင္ခိုလိုစိတ္ဟာ
ငရဲကို ျမန္ျမန္ပို႔မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။
ေပါင္တခ်က္ပုတ္
ဖ်တ္ခနဲ ထခုန္
မိုးကို ဒူးနဲ႔တိုက္
ေရလည္မိုက္တဲ့ ငါပါလားလို႔ ဘဝင္ျမင့္ခဲ့တယ္
ဘဝင္စိတ္ဟာ
ဇတ္ပိုးကို ဦးက်ဳိးေအာင္ ရိုက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး ။
ေကာင္းကင္ႀကိဳးတန္းေပၚက
ကားယားႀကီးျပဳတ္အက်
လက္ခုပ္တီးအားေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ကို
ဆပ္ကပ္ျပေနတယ္ ထင္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖလိုင္းကစ္ေတြ ေပးခဲ့မိေသးတယ္
မိတ္ေဆြစစ္ဆိုတာ
ဒုကၡနဲ႔က်င္ယူမွ ရတဲ့ေရႊစင္ေရႊသားလို႔ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။
အခုေတာ့
စိတ္က်ေဆးျပားေတြက
စိတ္က်ကို တကယ္မေပ်ာက္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ၿပီ
ရင္ထဲမွာ မီးေလာင္တဲ့အခါ
ေလာင္စာေတြဆီ ေသြးရူးေသြးတန္းထြက္ေျပးေနလို႔
မီးမၿငိမ္းဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့ၿပီ
ကိုယ့္အရိပ္နဲ႔ ကိုယ္ သူေသကိုယ္ေသ ခ်တဲ့အခါ
အရိပ္ကိုမသတ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ္ေသမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ၿပီ။
အနက္ရိႈင္းဆံုးအထိ တူးဆြရင္း
ရင္ထဲကို ငံု႔ၾကည့္တဲ့အခါ
ေမတၱာတရားသာမရွိရင္ ျပာက်သြားတာၾကာၿပီလို႔ သိလိုက္တယ္
ကမန္ေတာ့္တကိုယ္လံုးလည္း အလွ်ံၿငီးၿငီးေလာင္ေနတုန္း ။
ဘယ္မွာလဲ
ဘယ္မွာလဲ လို႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟစ္ေခၚ
ကိုယ့္ဘဝရဲ႕အဓိပၸာယ္ဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ျပ႒ာန္းဖို႔ျဖစ္လာတဲ့အခါ
က်င့္ဝတ္ဆိုတာ စာနာစိတ္ပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိလာတယ္ ။
ခဏေလးပါ
ဒဏ္ခံႀကိဳးက ခဏ ခဏ ျပတ္ေနလို႔ပါ
ခဏေလးပါ
ဒဏ္ခံႀကိဳးကို လဲေနတုန္းမို႔ပါ ။
ျပန္လာမယ္
သူရဲေကာင္းပီသစြာ ျပန္လာမယ္
မိုးကို ဒူးနဲ႔တိုက္တဲ့သူရဲေကာင္းေတာ့မဟုတ္ေတာ့ဘူး
ေျမႀကီးကိုငံု႔နမ္းတဲ့သူရဲေကာင္း
ျပန္ဆံုတဲ့အခါ
အရင္လို သေရာ္ေတာ္ေတာ္ အျပံဳးနဲ႔
" မင္း အတင္းေတြ ငါတို႔မေျပာၾကဘူးသိလား" လို႔
မေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ႀကဦးမွာ မို႔လား ။ ။
ခက္သီ
( ကိုသန္းထြန္း …သို႔)