ၿငိမ္းခ်မ္းေအး - ဂုဏ္ျပဳအပ္တဲ့ 7th July အႏွစ္သာရႏွင့္ ေျပာင္းလဲရမယ့္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ Mindset
(The Ladies News Journal/မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၇၊ ၂၀၁၆
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ 7th July ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ၊ ေက်ာင္းသားရာခ်ီ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ စစ္တပ္ရဲ႕ ပစ္ခတ္မႈနဲ႔ ဇူလိုင္ ၈ ရက္ေန႔ နံနက္ ၆ နာရီ ရန္ကုန္တကၠသိ္ုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံု ဒိုင္္္္္္းနမိုက္ ဗံုးခြဲခံရမႈ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ႀကီးဟာ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးကို သံုးသပ္ရာမွာ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ျပည္သူနဲ႔ လက္တြဲၿပီး ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးႀကီး ဆင္ႏႊဲမယ္ အသံေကာင္းဟစ္ခဲ့သူ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔ အာဏာသိမ္းစစ္ေကာင္စီ၊ မဆလပါတီနဲ႔ စစ္တပ္ဟာ သံုးလေက်ာ္ကာလေလးမွာပဲ စစ္ဘီလူး သရုပ္မွန္ အစြယ္ကို ထုတ္ကာ ျပည္သူ႔ရင္ေသြး တိုင္းျပည္ အနာဂတ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလူငယ္ကေလးေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေနတာကို အသစ္စက္စက္ ဂ်ီ (၃) ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ အစြမ္းျပ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ၇ ရက္ ဇူလိုင္ ေသြးစြန္းမႈႀကီးမွာ သမိုင္းသင္ခန္းစာ ထုတ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။
သမိုင္းကို အက်ဥ္းျပန္လွန္ရရင္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လူစိတ္ဝင္စားတဲ့ က႑ာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရရွည္စိုးမိုးမယ့္ မင္းေျပာင္းမင္းလႊဲႀကီးေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္ စကားငွားသံုးရရင္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ ၁၉၆၁ ျပည္ေထာင္စုမယ္ ခင္သန္းႏု နာမည္စႀကီးတယ္၊ စာေရးဆရာ ဝင္းဦး ရုပ္ရွင္ မင္းသားျဖစ္တယ္၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ စာေရးဆရာျဖစ္တယ္၊ အလားတူပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔ အေပါင္းအပါ စစ္ဗိုလ္တသိုက္လည္း တုိင္းျပည္မွာ အျမဲတမ္း အာဏာယူ စတင္ ဗိုလ္က်ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ၁၉၆၂ မတ္လ ၂ ရက္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခဲ့မႈ ျဖစ္စဥ္ကို အဲဒီကာလ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အစုအဖြဲ႕အသီးသီးမွာ ေက်ာင္းသားအုပ္စုကလြဲလို႔ က်န္သူမ်ား ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျပန္လွန္ ဆန္႔က်င္ ျပစ္တင္ ေဝဖန္မႈ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး၊ လုပ္ခြင့္လည္း မသာခဲ့ၾကပါဘူး။ ျပည္တြင္းသတင္းစာအားလံုးက အမွန္တကယ္ စိတ္မပါလွေပမဲ့ ေသနတ္ေျပာင္းေအာက္မို႔ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရကို လိုလားပါတယ္ ေခါင္းညိတ္ခဲ့ရတယ္၊ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ဟာ စတင္ထိန္းခ်ဳပ္ခံခဲ့ၾကရတယ္။
ႏိုင္ငံတကာအေနနဲ႔ကလည္း စစ္ေအးေခတ္ အုပ္စုဖြဲ႕လိုခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လက္ဝဲ လက္ယာ အေရွ႕ အေနာက္ ႏွစ္ဖက္စလံုးက အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရကို ပစ္ပစ္ခါခါ မျပဳၾကဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကမၻာ့စာနယ္ဇင္းတခ်ိဳ႕က ‘Bloodless Coup d'état ေသြးေျမမက်တဲ့ အာဏာသိမ္းမႈ’ ဆိုၿပီးေတာင္ ကင္ပြန္းတပ္ အမႊန္းတင္သလို လုပ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ (တကယ္ေတာ့ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔ အဦး လင္းအားႀကီး သမၼတေဟာင္း စဝ္ေရႊသိုက္အိမ္ အာဏာသိမ္းတပ္ဝင္စီးေတာ့ ပစ္ခတ္မႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး စပ္ေရႊသိုက္ရဲ႕သားတေယာက္ က်ဆံုးခဲ့ပါတယ္။)
ဆိုခ်င္တာက ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း လက္ဝဲ လက္ယာ အာဏာလြန္ဆြဲခ်ိန္၊ ကိုယ့္လူ အျဖစ္ေမြးႏိုင္တဲ့ အာဏာရွင္ေတြ၊ အာဏာသိမ္းမႈေတြ ေရပန္းစားေနတာေၾကာင့္ ၁၉၆၂ ဗမာျပည္က စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းမႈကို ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ သေဘာနဲ႔ ၿငိမ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။
ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရး အသိုင္းအဝန္းရဲ႕ တံု႔ျပန္ပံုကို ၾကည့္ရေအာင္ပါ။ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း အလံနီ၊ အလံျဖဴ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ႏွစ္ခုက ေတာထဲမွာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေနတယ္။ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစု ေတာ္လွန္ေရးတပ္တခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ ေျမေပၚ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးမွာ အာဏာသိမ္းေကာင္စီ စစ္တပ္ရဲ႕ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ (မဆလ) ေပၚလာခဲ့တယ္၊ က်န္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို သင္းသတ္တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ၁၉၆၄ မွာ အားလံုး တရားမဝင္ေၾကညာခံရၿပီး ဖ်က္သိမ္းခံခဲ့ၾကရတယ္။ စတင္အာဏာသိမ္းတဲ့ ညကတည္းက သန္႔ရွင္း၊ တည္ျမဲ ဖဆပလ ႏွစ္ဖြဲ႕စလံုးက ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေထာင္ထဲထည့္ထားတယ္။
ဖဆပလအစိုးရေခတ္ အတိုက္အခံပါတီ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လက္ဝဲယိမ္း ျပည္သူ႔ညီညြတ္ေရးအမ်ိဳးသားတပ္ေပါင္းစု (ပမညတ) ကက် ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ စစ္ေကာင္စီလုပ္ငန္းစဥ္ကို ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးအျဖစ္ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္ လက္ခံၿပီး ပူးေပါင္းေထာက္ခံေပးခဲ့ၾကတယ္။ အစဥ္အလာရွိ သခင္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး ဝိဓူရဦးခ်စ္ေမာင္ (၁၉၁၅-၂၀၀၅) ဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအစိုးရရဲ႕ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးမွာ က်ရာေနရာက ဝန္ထမ္းပါ့မယ္၊ ေခြးကတက္မွာ ေနရပါေစ ဆိုၿပီး ထုတ္ေဖာ္ႀကိဳဆိုခဲ့လို႔ ‘ေခြးကတက္လမ္းစဥ္’ ဆိုၿပီး သမိုင္းမွာ နာမည္ဆိုးတြင္ခဲ့ရတယ္။
အျခား ပမညတ ေခါင္းေဆာင္ တဦး ျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရး သမိုင္းဝင္ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ပမညတ ကိုယ္စားျပဳ ဘုတလင္အမတ္ေဟာင္း (၁၉၅၆-၁၉၆၀) (ဦး) သိန္းေဖျမင့္ (၁၉၁၄-၁၉၇၈) လို ၾသဇာရွိသူမ်ိဳး ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဆိုရွယ္လစ္ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး၊ မဆလ စစ္တပ္ပါတီနဲ႔ လမ္းစဥ္ကို သူ မဆံုးခင္ (၁၉၇၈)၊ တိုင္းျပည္လည္း အမြဲထြတ္ေခါင္ ျပာေတာင္ႀကီးလံုးလံုး မေပါက္ခင္ႏွစ္ပိုင္းေတြအထိ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္ကိုးခ့ဲတယ္။ သူ႔႔ရဲ႕ ဗိုလ္တေထာင္သတင္းစာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါရေစ က႑ကေန မဆလရဲ႕ ေပၚလစီ အမွားေတြကို ေဝဖန္မႈတခ်ိဳ႕ျပဳလုပ္ခဲ့တာရွိတယ္၊ ၁၉၇၄ မတ္လ ၂ရက္ ေနာက္ပိုင္း သမၼတဦးေနဝင္း အျဖစ္ မဆလ တစ္ပါတီ အရပ္သား အမည္ခံ အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္မွာ သမၼတ ပြဲတက္ ဝတ္လဲေတာ္ပုဆိုး စရိတ္ႀကီးေနပံုေတြကို ဆရာသိန္းေဖျမင့္က သူ႔သတင္းစာကေန သေရာ္ ေရးသားခဲ့လို႔ မဆလအစိုးရရဲ႕ မ်က္မုန္းက်ိဳးခံရ၊ စာေရးခြင့္ ပိတ္ပင္ခံရ၊ ဆံုးခ်ိန္မွာ သတင္းေဖာ္ျပခြင့္ ပိတ္ပင္ခံရတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ (ဦး) သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ ေယဘုယ် ႏိုင္ငံေရးေပၚလစီကေတာ့ အာဏာသိမ္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းအစိုးရကို ေထာက္ခံခဲ့တယ္၊ မဆလပါတီ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အတိုင္အပင္ခံေကာင္စီ ဒုဥကၠ႒ ရာထူး (၁၉၇၀) လက္ခံခဲ့တယ္။
၁၉၆၂ ဇူလိုင္ ၈ ရက္ သမဂၢ အေဆာက္အအံု ဗံုးခြဲခံရမႈလို ျမင္သာတဲ့ မတရား အဓမၼ အမႈမ်ိဳးအေပၚ ဦးသိန္းေဖျမင့္ အလြတ္သေဘာ ျပဳခဲ့တဲ့ မွတ္ခ်က္စကားတခ်ိဳ႕က အဲဒီေခတ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ယိုယြင္းပ်က္စီးမႈကို ေဖာ္ျပေနတယ္။ (စကားခ်ပ္ - ဆရာသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ စာေပဂုဏ္ေက်းဇူးကို ဦးခိုက္ေပမဲ့ သမိုင္းသံုးသပ္မႈမို႔ ထည့္သြင္း ဆိုပါရေစ။)
ဦးသိန္းေဖျမင့္ဟာ ၁၉၆၂ ဇူလိုင္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္း ဥကၠ႒ အေနနဲ႔ စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႕နဲ႔အတူ ျပည္ပခရီးစဥ္ထြက္ေနတယ္။ ဇူလိုင္ ၈ ရက္ေန႔ သမဂၢ ဗံုးခြဲခံရတဲ့ သတင္းကို ေမာ္စကို ျမန္မာသံအမတ္ႀကီး အိမ္မွာ ေရာက္ေနစဥ္ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ ၾကားခဲ့တယ္ဆိုၿပီး အတူရွိေနခဲ့သူ သတင္းစာဆရာဦးဝင္းတင္ (အဲဒီအခ်ိန္က ေၾကးမံု၊ ေနာင္ ဟံသာဝတီ) က သူ နဝတ၊ နအဖ စစ္အစိုးရေထာင္က လြတ္ခ်ိန္ (၂၀၀၈ စက္တင္ဘာ) ေနာက္ပိုင္း ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ ေရဒီယို ကိုယ္တိုင္ေျပာဘဝဇာတ္ေၾကာင္း စီးရီးတြဲတခုမွာ သမိုင္းကို က်ေနာ္တို႔လူငယ္မ်ား ျမင္သိသံုးသပ္ႏိုင္ေအာင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးသေဘာမပါ ထည့္ဆိုသြားခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ကို ေပးစားလိုတဲ့ ေနာက္ပိုင္း စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ လက္သံုးေတာ္စကားမ်ိဳးကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ေတာ္လွန္ႏိုင္ငံေရးသမား ကြန္ျမဴနစ္ အရင့္အမာ ဦးသိန္းေဖျမင့္လို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ိဳးက အစ အလားတူသေဘာ မွတ္ခ်က္ အခုလို ျပဳခဲ့ေၾကာင္း သိရတယ္။ “သမဂၢမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဝင္စီးေနၿပီလဲမွ မသိတာ၊ တဖက္ ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔က ဗံုးခြဲၿပီေပါ့..” လို႔ ဦးသိန္းေဖျမင့္ ဆိုခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အဲဒီ အလြတ္သေဘာ မိတ္ေဆြေတြစကားဝိုင္းမွာ ဗံုးခြဲမႈကို မေက်မနပ္ ခံျပင္း ကန္႔ကြက္စကားဆိုတာက ကိုလိုနီေခတ္ လက္တြဲေဖာ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း (အဲဒီအခ်ိန္) ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရလက္ေအာက္ခံ သံအမတ္ ဦးေဖခင္လို႔ ဆိုတယ္။
ဆိုခ်င္တာက ၁၉၆၂ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေရခ်ိန္က အထက္မွာ ခ်ျပခဲ့သလိုပါ။ ပေဂးႀကီးေတြကိုယ္တိုင္ ဆင္ကန္းေတာတိုး ရန္သူ မိတ္ေဆြ မကြဲ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို ေနာက္ခံ အေနအထား ဆိုရွယ္လစ္ပံုဖ်က္ Camouflage နဲ႔ သြတ္သြင္းေနတဲ့ စစ္ဝါဒ ကို အလြယ္တကူလက္သင့္မခံ အာခံတာကေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ရပ္တည္ခ်က္မွန္ခဲ့တယ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ပဲ ရွိပါတယ္။
ဟိုးအရင္ ကိုလိုနီေခတ္ အဂၤလိပ္ေပး အရိုးအရင္း ဒိုင္အာခီလႊြတ္ေတာ္ကိုဝင္ ေပါင္းတိုက္မယ္ ၾကံဳးဝါးခဲ့တဲ့ ဝံသာႏုေခတ္ လူႀကီးႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား ငါးေထာင္စားခ်ိန္မွာ လံုးဝလြတ္လပ္ေရးလမ္းကို တေသြမတိမ္း မယိမ္းမယိုင္ တစိုက္မတ္မတ္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတဲ့ သခင္ဘေသာင္း (၁၉၀၂-၁၉၈၀) ဦးေဆာင္တဲ့ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးမ်ိဳးဆက္ သခင္ႏု၊ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး မ်က္ျခည္မျပတ္ အလွည့္စားမခံမႈဂုဏ္အင္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအေျမာ္အျမင္ အစဥ္အလာကို ၁၉၆၂ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားဟာ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္တပ္ရဲ႕ ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကြယ္မယ္ အေၾကာင္းျပ၊ ဖက္ဒရယ္ကို ဓားစာခံ ရန္လုပ္ စစ္အာဏာသိမ္းမႈကို မတ္လ ၂ ရက္ေန႔ကတည္းက တေလွ်ာက္လံုး ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတယ္။
စစ္တပ္ ပထမအႀကိမ္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရ အျဖစ္ စစ္အာဏာစတင္ျမည္းစမ္းခ်ိန္ (၁၉၅၈-၁၉၆၀) မွာ ၁၉၅၉ ဧၿပီ ၃ ရက္ေန႔ တကသ အေဆာက္အအံု စစ္တပ္ဝိုင္းခံရမႈ အပါအဝင္ စစ္အစိုးရကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတဲ့၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ အိမ္ေစာင့္အစိုးရ စစ္တပ္ရဲ႕ ဖမ္းဆီး ကိုကိုးကၽြန္းပို႔ခံထိခဲ့သူ တကသ ဥကၠ႒ (ဦး) ခင္ေမာင္အုန္း ဆိုရင္ ၁၉၆၂ မတ္လ စစ္တပ္ ဒုႀကိမ္ အာဏာသိမ္းမႈ အၿပီးမွာ ျပတ္သားတဲ့ ဦးေဆာင္မႈ မျပဳႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းသားထုက ျဖဳတ္ခ် တကသ ေခါင္းေဆာင္ (ဦး) ကိုသက္၊ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္ (ဦး) ဗေဆြေလး တို႔က ဦးေဆာင္ကာ လူငယ္ေက်ာင္းသားသမိုင္းရဲ႕ မရိုင္းတဲ့ သမိုင္းအေမြကို ဆက္ခံ ေက်ာင္းသားသမဂၢအလံေတာ္ေအာက္မွာ ဦးေခါင္းမညြတ္တဲ့ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္ကို ရွင္သန္ေစခဲ့တယ္။
မတ္လ ၂ ရက္ေန႔ အာဏာသိမ္းၿပီးကတည္းက ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးကို ထိပါးလာမႈ၊ တကၠသိုလ္ရဲ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ Autonomous ရပ္တည္မႈကို ဖ်က္ဆီးမႈ၊ တကၠသိုလ္ေကာင္စီမွာ စစ္တပ္ကအရာရွိႀကီးမ်ားဝင္ေရာက္ျခယ္လွယ္ႀကီးစိုးမႈ၊ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရာထူးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက သူ႔ဆရာအရင္း ဆရာႀကီး ဦးကာ (အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္ပညာေရး ဝန္ႀကီး) ကို ခန္႔အပ္မႈ အစရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေရးရာ ဆက္စပ္ဖိႏွိပ္မႈမ်ား၊ လိုသလို ႀကိဳးကိုင္မႈမ်ားကို ဗကသ၊ တကသနဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဦး အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက မျပတ္ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတယ္။
စစ္အာဏာသိမ္း ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဟာ ၆ ဇူလိုင္မွာ တကၠသိုလ္ဆီးနိတ္အဖြဲ႕နဲ႔ အေဆာင္ေကာ္မတီကို သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ ျပင္ဆင္ဖြဲ႕စည္းလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈႀကီး ေပၚလာခဲ့တယ္၊ စစ္တပ္က ပစ္သတ္ႏွိမ္ႏွင္းၿဖိဳခြဲခဲ့တယ္။ ဇူလိုင္ ၈ ရက္ မနက္မွာ အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းက သူေဌးႀကီး ဦးညိဳ လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေမာ္ကြန္းသမိုင္းဝင္ တကသ သမဂၢ အေဆာက္အအံု ဗံုးခြဲခံခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရာခ်ီ ေသဆံုးသူ ေသဆံုး၊ အဖမ္းခံသူ ခံခဲ့ရတယ္။ တကသ ဗံုးခြဲမႈအတြက္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အာဏာသိမ္းေကာင္စီ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး တေယာက္အေပၚ တေယာက္ အျပစ္ပံုခ်ခဲ့ၾကၿပီး ႏွစ္ေယာက္လံုး ေသခ်ိန္အထိ အျပစ္ဝင္မခံခဲ့ၾကပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ 7th July ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈႀကီးကေတာ့ စစ္တပ္ရဲ႕ သရုပ္မွန္ မ်က္ႏွာဖံုးကို ေသြးနဲ႔ရင္း ခြာခ်ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၁၉၆၉၊ ၁၉၇၄၊ ၁၉၇၅၊ ၁၉၇၆၊ ၁၉၈၈၊ ၁၉၉၆၊ ၂၀၀၇၊ ၂၀၁၄၊ ၂၀၁၅ ေခတ္အဆက္ဆက္ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ရပ္တည္ခ်က္မွန္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအေမြေကာင္း စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း မ်ိဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအတြက္ သမိုင္းလက္ဆင့္ကမ္းေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ဂုဏ္ျပဳအပ္တဲ့ 7th July ရဲ႕ အႏွစ္သာရပါပဲ။
ဒါ့အျပင္ ဒီ 7th July သမိုင္းရဲ႕ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေပၚ ရိုက္ခတ္မႈတခုကေတာ့ အုပ္စုိးသူ၊ က်ဴးလြန္သူ၊ ဖိႏွိပ္သူ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အေတြးအျမင္၊ ခံယူခ်က္၊ သေဘာထား Mindset ကိုလည္း ေဖာ္ညႊန္းႏိုင္ျခင္းပါ။
သမဂၢကို ဗံုးခြဲအၿပီးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ေရဒီယိုကေန တိုင္းျပည္ကို မိန္႔ခြန္းေျပာေတာ့ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ စိန္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ အပ္တိုတေခ်ာင္း ကိုင္မထားတဲ့ ကေလာင္ကိုင္ဆြဲ အၾကမ္းမဖက္တဲ့ ေခတ္ပညာတတ္ ေက်ာင္းသားအင္အားစုကို အဖ်က္သမားေတြ အျဖစ္ စြပ္စြဲ ပုတ္ခတ္ “ဓား ဓားခ်င္း၊ လွံ လွံခ်င္း” အျမစ္ျပတ္ ေခ်မႈန္းမယ္ဆိုတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ အမုန္းစကားေတြ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ေနာက္ပိုင္းတေလွ်ာက္လံုး ေက်ာင္းသားကို သူပုန္လို႔ ျမင္ ႏွိပ္ကြပ္၊ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ တကၠသိုလ္ရပ္ဝန္းကို စနစ္တက် ဖိႏွိပ္ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အေမြခံ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္၊ အက်င့္နဲ႔ လမ္းစဥ္ ျမစ္ဖ်ားခံ ေမြးဖြားခဲ့ရာပါပဲ။ တိုင္းျပည္ ပညာေရးနိမ့္က်၊ ႏိုင္ငံတကာမွာ လူမႈ၊ စီးပြား၊ က်န္းမာ၊ ပညာ က႑စံု ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ရင္းခံ အေၾကာင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
စစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ၁၉၆၂ ဇူလိုင္ စစ္ဦးဘီလူး အဦးမွာ ဘီလူးႀကိမ္း ႀကိမ္းခဲ့သလို ၁၉၈၈ မဆလ စစ္တပ္ တစ္ပါတီ ေနဝင္ခ်ိန္မွာလည္း ‘စစ္တပ္ဆိုတာ မိုးေပၚကို ေထာင္မပစ္ဘူး၊ မွန္ေအာင္ ပစ္တယ္၊’ ဆိုၿပီ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္ အသာလွ်ိဳးခ်ိန္မွာလည္း အထြက္ႀကိမ္း ႀကိမ္းသြားခဲ့ပါတယ္။
ဒါဟာ ျပည္သူ႔အားမတန္ မျဖစ္သာလို႔ ေနာက္ဆုတ္ရေပမယ့္ မာန္မေလွ်ာ့ဘူး၊ အမွားဝန္မခံဘူး ဆိုတာကို ျပသခဲ့သလို၊ ကနဦးက ၾကံဳးဝါးခဲ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္လမ္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ “ဓား ဓားခ်င္း၊ လွံ လွံခ်င္း” အက်င့္ မေပ်ာက္ဘူးဆိုတာကိုလည္း ျပပါတယ္။ ဒါကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ သားေျမးတပည့္မ်ားျဖစ္တဲ့ လက္ရွိ စစ္ေခါင္းေဆာင္အားလံုးက ဆက္ခံပါတယ္။
အေကာင္းဆံုး သာဓကကေတာ့ စစ္ဝါဒႀကီးစိုးေရး ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ဖို႔ တင္းခံျငင္းဆန္ စစ္တပ္ဗီတိုအာဏာကို ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္ေနတဲ့ စစ္တပ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ပါဝင္ေနတဲ့ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ စစ္တပ္မ်က္ႏွာကို ေမာ္လို႔မွ မၾကည့္ဝံ့တဲ့ မ်က္ေမွာက္ႏိုင္ငံအေျခအေနက သက္ေသပါပဲ။
လက္နက္မဲ့ ရဟန္း ရွင္လူ ေက်ာင္းသား ျပည္သူလူထု အေပၚ ရန္သူသဖြယ္ “ဓား ဓားခ်င္း၊ လွံ လွံခ်င္း” က်င့္လိုသူမ်ားဟာ သူတို႔ အာဏာစြန္႔ခြာခ်ိန္ လံုျခံဳေရး၊ အက်ိဳးစီးပြားကာကြယ္ေရးအတြက္ အင္မတန္ စိုးရိမ္တတ္တာ လက္ေတြ႕ျမင္သိႏိုင္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ က ထပ္မံကတိေပးတဲ့ “စစ္တန္းလ်ားကို ျပန္ပါ့မယ္” ဆိုတဲ့ ကတိ မတည္ခဲ့တာ၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးနဲ႔ အရပ္သားအမည္ခံ စစ္တပိုင္း အစိုးရသစ္ လက္ထက္မွာ ေပါင္းတိုက္ေရး ေခ်ာတိုင္တက္သမားမ်ား အေကာင္းျမင္ဆိုေလ့ရွိတဲ့ တပ္မေတာ္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားက သိကၡာရွိရွိ ေနာက္ဆုတ္ေပးေနၿပီ ‘Graceful Retreat, Graciously Retired’ စကားလွမ်ား မမွန္ခဲ့တာ အားလံုးရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္း၊ လားရာ Mindset က ၁၉၆၂ ဇူလိုင္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဆိုခဲ့တဲ့ “ဓား ဓားခ်င္း၊ လွံ လွံခ်င္း” ခံယူခ်က္အျမင္ေၾကာင့္ပါပဲ။
ရဟန္း ျပည္သူ ေက်ာင္းသားလူထု အေပၚ ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေသြးစြန္းေစခဲ့သူ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားဟာ အာဏာလက္လႊတ္ခ်ိန္မွာ သူတို႔ လက္နက္မဲ့လူထုအေပၚ တဖက္ေစာင္းနင္း ကိုင္ဆြဲလာခဲ့တဲ့ ‘ဓား ဓားခ်င္း၊ လွံ လွံခ်င္း -- Fight Sword With Sword And Spear With Spear’ စိတ္ဓာတ္အတိုင္း ‘An Eye For An Eye And A Tooth For A Tooth မ်က္လံုးအတြက္ မ်က္လံုး’ လက္တုံ႔ျပန္ လက္စားေခ် လူထုရဲ႕ ဒဏ္ခတ္ အျပစ္ေပးျခင္းခံရေလမလားကို သူတို႔ အင္မတန္စိုးရြံ႕ထိတ္လန္႔ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခုအခ်ိန္ထိ အလံုးစံု ယံုၾကည္မႈ မတည္ေဆာက္ခ်င္၊ ျပည္သူနဲ႔ ရင္ၾကားမေစ့လို အာဏာကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆြဲဆန္႔ေနၾကတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ 7th July ကတည္းက စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ကိုင္ဆြဲလာခဲ့တဲ့ ဓားကိုဓားခ်င္း၊ လွံကိုလွံခ်င္း လက္ကိုင္တရားကို အခုအခ်ိန္မွာ အလံုးစံုစြန္႔ခြာနိင္ဖို႔လိုပါတယ္၊ လက္နက္မဲ့ျပည္သူမွာ ရန္သတၱရုျပဳ တန္ျပန္လိုျခင္းမရွိ၊ သင္ပုန္းေခ်ေရး၊ ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး၊ ေရွ႕ဆက္ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ အစစ္အမွန္တည္ေဆာက္ေရးသာ လိုလားတယ္ဆိုတာကို တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ အေဟာင္း၊ အသစ္မ်ား အျမန္ဆံုး နားလည္လက္ခံၿပီး ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီအစိုးရသစ္နဲ႔ အလံုးစံု ပူးေပါင္းကာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး အာဏာကို အမွန္တကယ္လက္လႊတ္မွသာ တိုင္းျပည္ အနာဂတ္အတြက္ အေကာင္းေမွ်ာ္လင့္စရာ ရွိလာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း “ဂုဏ္ျပဳအပ္တဲ့ 7th July ရဲ႕ အႏွစ္သာရ” သမိုင္းျဖစ္ရပ္၊ တန္ဖိုးနဲ႔ သင္ခန္းစာကို လူငယ္မ်ားဆင္ျခင္ႏိုင္ေစဖို႔နဲ႔ လူႀကီးမ်ား အမွန္ျမင္ ျပင္ႏိုင္ဖို႔ ေဆြးေႏြးတင္ျပလိုက္ေၾကာင္းပါ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
(ဆက္သြယ္ရန္ႏွင့္ ေဝဖန္ရန္ nyeinchanaye81@gmail.com)
(မွတ္ခ်က္ - ယခုေဆာင္းပါးပါ သမိုင္းျဖစ္ရပ္ အေျခခံ တိုက္တြန္းခ်က္ အာေဘာ္သေဘာကို ဧရာဝတီ တြင္ “ဓားကိုဓားခ်င္း၊ လွံကိုလွံခ်င္း စကားေနာက္ဝယ္” အမည္ျဖင့္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ ၇ ရက္ ဇူလိုင္တြင္လည္း ေရးသားဖူးသည္။)
The Ladies News Journal
http://theladiesnewsjournal.com/articles/wed-2016-07-06-1438/2715
https://web.facebook.com/News.TheLadies/posts/589705607871079:0