ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပိုင္း ၈


ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပိုင္း ၈
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၉၊ ၂၀၁၆

● ၁၉၇၀
မိမိကြမ္းျခံကုန္းေက်ာင္းတြင္ ရွစ္တန္းစာေမးပြဲမေျဖခင္မွီ မိဘမ်ားက အလုပ္ေျပာင္းရသည္။ မိခင္ျဖစ္သူက အုတ္ဖိုကိုေျပာင္းရၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူက ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕နယ္မွ ရြာတရြာသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရသည္။ မိမိလည္း စာေမးပြဲေျဖၿပီးသည့္ေန႔တြင္ အုတ္ဖိုသုိ႔လိုက္ရသည္။ မိခင္ႏွင့္မိမိတိ့ု မိသားစုမ်ားကအုတ္ဖိုတြင္ အိမ္ငွားေနၾကၿပီး ဖခင္ကေတာ့ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္အလုပ္ႏွင့္ အုတ္ဖိုအိမ္ကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လုပ္သည္။ အုတ္ဖိုႏွင့္ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ကား မေဝးလွ။ ရန္ကုန္ျပည္ ရထားလမ္းေပၚကၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္မွ မိုင္ တစ္ရာေက်ာ္ခန္႔ေဝးၿပီး သာယာဝတီခရိုင္အတြင္းက ၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္သည္။

ရန္ကုန္မွ သာယာဝတီထိ ရထားလမ္း ကားလမ္းေပၚတြင္ ၿမိဳ႕မ်ားရွိၾကေသာ္လည္း သာယာဝတီမွ ေက်ာ္လွ်င္ လက္ပတန္း စစ္ကြင္း မင္းလွ အိုးသည္ကုန္း အုတ္ဖိုၿမိဳ႕မ်ားသည္ ရထားလမ္းေပၚတြင္ ရွိေသာ္လည္း ကားလမ္းကားၿမိဳ႕ထဲမွမျဖတ္။ ၿမိဳ႕့ျပင္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ျဖတ္သည္။ အုတ္ဖိုေက်ာ္၍ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ေရာက္မွ ရထားလမ္းေရာ ကားလမ္းပါျပန္ဆုံသည္။ ရထားလမ္းေရာ ကားလမ္းပါ ျပန္ဆုံသည့္ၿမိဳ႕မ်ားက ပိုစည္ကားေပရာ ၿမိဳ႕ခ်င္းကပ္ေနေသာ္လည္း ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္က ပိုစည္ကား သည္။ ထိုစဥ္က အုတ္ဖိုသည္ မနက္ပိုင္းေစ်းစ၍ ရြာကလူမ်ား ေစ်းလာဝယ္ခ်ိန္ တပိုင္းမွ်သာ လူစည္ကားၿပီး ေန႔လည္ပိုင္းစ၍ တျဖည္းျဖည္း ေျခာက္ကပ္ကာ ညေမွာင္စၿပိဳးခ်ိန္မွစ၍ တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။

သာယာဝတီက ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ ဆရာစံလယ္သမားသူပုန္ေၾကာင့္ ထင္ရွားသည့္နယ္ ျဖစ္သည္။ မိမိထက္ လက္နက္အင္အားေတာင့္တင္းသည့္အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ကို ဓားနဲ႔တက္ခုတ္ၿပီး ေတာ္လွန္သည့္ နယ္ ျဖစ္သည္။ မဟုတ္မခံစိတ္ဓာတ္ရွိသည့္နယ္ လက္စလက္နရွိသည့္နယ္ဟု ဆိုရမည္။ မိမိေရာက္သည့္ ၁၉၇၀ ေလာက္အထိ လက္စလက္နက ျပင္းေနေသးသည္။ ထိုစဥ္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ျဖစ္သူေဒါက္တာသာရ ( ေနာင္ရန္ကုန္ေဆးရံုအုပ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး အၿငိမ္းစား ယူသြားသူ) က ေက်ာင္းက်န္းမာေရးေဟာေျပာပြဲတခုတြင္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ေဆးရံုသုိ႔ ဓားခုတ္မႈႏွင့္ လူနာမေရာက္သည့္ေန႔မရွိဟု ဆိုဖူးသည္။

လက္စလက္နႏွင့္ လုပ္ရဲကိုင္ရဲရွိၾကေသာ္လည္း ယုံျကည္စြဲလမ္းမႈအေဟာင္းမ်ားႏွင့္ တလြဲဆံပင္ ေကာင္းသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကေတာ့ ျမန္မာေက်းလက္တြင္ ေတြ႔ရဆဲျဖစ္သည္။ ဆရာစံလယ္သမားသူပုန္ကာလက နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ား ေက်းလက္မွေငြတိုးေခ်းစားသူမ်ားအား ရဲရဲဝံ့ဝံ့တိုက္ခိုက္ခ့ဲၾကသည့္နည္းတူ ထိုသူတို႔တြင္ တုတ္ပီး ဓားၿပီး ေသနတ္ၿပီးသည္ဆိုသည့္ အင္းအိုင္ခမဲ လက္ဖြဲ႔မ်ားကို ယုံၾကည္မႈမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုယုံၾကည္မႈမ်ားကို ၁၉၇၀ ကာလမ်ားအထိ ေက်းလက္မ်ားတြင္ ေတြ႔ေနရဆဲျဖစ္သည္။

ေတာ္ကူးေက်းရြာတြင္ရွိေနခိုက္ မိမိဖခင္တာဝန္ယူေနသည့္ တိုက္နယ္ က်န္းမာေရးဌာသုိ့ တေန့သ၌ ဓားခုတ္ဒဏ္ရာႏွင့္ လူနာတဦးထမ္းစဥ္ျဖင့္ ေရာက္ရွိလာသည္။ လူႀကီးက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဗလေကာင္းေကာင္း ေရာင္ႀကီးေဗြႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဓားဒဏ္ရာက ေပါင္မွာ သမန္ကာရွန္ကာဓားဒဏ္ရာမဟုတ္ အေတာ္နက္သည္။ ေသြးကလည္းအေတာ္ထြက္ေနသည္။

လူကသန္မာလြန္း၍ ေတာင့္ခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္ပုံရသည္။ ရြာေဆးခန္းတြင္ မႏိုင္၍ ကြမ္းျခံကုန္းသုိ႔ ဆက္ထမ္းသြား ၾကရသည္။ မေတာ္တဆထိသည္ဟု ကာယကံရွင္က ဆိုေသာ္လည္း ေဘးလူမ်ား၏ ဒါးပီးေဆးစမ္းရင္းျဖစ္သည္ဟုတီးတိုးဆိုသည္။ ဒါးပီးေဆးမန္းၿပီးေနာက္ ေပါင္ကို ထက္ျမက္ေနေအာင္ ေသြးထားသည့္ ဓားႏွင့္ခုတ္၍ ဓားစမ္းသည္ဟုဆိုသည္။ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ယုံၾကည္မႈဟုဆိုရမည္။

ထိုအျပင္ တလြဲဆံပင္ေကာင္းသည္ကိုလည္း ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ အုတ္ဖိုနယ္တြင္ေတြ႔ရသည္။ ထိုစဥ္က ထိုနယ္တြင္ ျဖစ္ပြားေသာ ဓားခုတ္မႈလူသတ္မႈမ်ားသည္ လက္သည္ေပၚေလ့မရွိၾက။ ရဲမ်ားလည္း ေဖာ္ထုတ္၍ ရသည္ကနည္းပါးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကာယကံရွင္မ်ားကိုယ္တိုင္ မည္သူမည္ဝါ သတ္သည္ကို ေဖာ္ထုတ္ေျပာဆိုျခင္းမရွိဘဲ ဘူးခံေလ့ရွိၾကသည္။

ၿပီးေတာ့မွ လက္စားေခ် ျပန္သတ္ျခင္းမ်ဳိးျပဳလုပ္ၾကေပရာ လက္သည္မေဖာ္ႏိုင္သည့္ အျပန္အလွန္ လူသတ္မႈမ်ား မ်ားေနျခင္းျဖစ္ပုံရသည္။ထိုစဥ္က ထိုနယ္မ်ားတြင္ လုပ္ေသနတ္လည္း ေပါသည္။ လုပ္ေသနတ္က်ည္ဆံက ရိုင္ဖယ္ က်ည္ဆံေတြ ျဖစ္သည္။ ေျပာင္းတိုမွာ ရိုင္ဖယ္က်ည္ထည့္ပစ္ေတာ့ အသံက အုံးခနဲမည္သည္။ ေႏြရာသီညဖက္မ်ားတြင္ လုပ္ေသနတ္စမ္းသံမ်ား ေတာရြာမ်ားဖက္တြင္ ၾကားရတတ္သည္။ သိပ္စိတ္ခ်ရေသာ ေသနတ္ေတာ့မဟုတ္ တခါတရံ က်ည္ထြက္ခ်င္မွ ထြက္သည္။ က်ည္အ၍လည္း ျဖစ္တတ္သည္။ လက္ဖ်စ္ ေမာင္းရိုက္တန္က ေနရာလြဲ၍လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လုပ္ရဲကိုင္ရဲမႈ လက္စလက္နတို႔ႏွင့္ ဓားတို႔လုပ္ေသနတ္တို႔လည္း ေပါသည့္နယ္ေျမဟုဆိုရမည္။ ထို လုပ္ေသနတ္ တလက္ကို တေန႔တြင္ မိမိကိုယ္တိုင္ကိုင္ေဆာင္ရသည့္ အေျခအေနသုိ႔ ေရာက္လာမည္ကိုေတာ့ ႀကိဳတင္ မသိခ့ဲသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

မီးရထားလမ္းေဘးတေလ်ာက္ရွိသည့္နယ္မ်ားအနက္ သြားေနေသာရထားအား ခဲႏွင့္ေပါက္၍ နံမည္ႀကီးခ့ဲေသာ နယ္ ၂ ခုမွာ သာယာဝတီႏွင့္ ေရႊဘိုနယ္တို႔ ျဖစ္ခ့ဲၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္ အေၾကာင္းမဲ့ ရထားကိုခဲႏွင့္ေပါက္ၾကသည္ကို မိမိစဥ္းစားမရႏိုင္ခ့ဲေပ။ အုတ္ဖိုေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အုတ္ဖိုႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွ ရြာမ်ားသုိ့ သြားေရာက္ခ့ဲဖူးသည္။ အေၾကာင္းမဲ့ဆိုသြမ္းေနသူမ်ား ကို မေတြ႔မိေပ။ ရြာတိုင္း၌ ကာလသားေခါင္း၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ညီညီညြတ္ညြတ္ရွိၾကသည္။ သူတိ့ုေဒသ သူတို႔ရပ္ရြာကို သူတို႔ခ်စ္ၾကသည္။ သူတို႔ရပ္ရြာ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားကို သူတို႔ကာကြယ္ လိုၾကသည္။

သူတိ႔ုခ်စ္ခင္သူ ေလးစားသူမ်ားကို ကာကြယ္လိုၾကသည္။ သူတို႔အားလုံးအတြက္ မွန္ကန္ေသာ ဦးတည္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေရွ႕ေဆာင္မည့္အသိုင္းအဝန္းမ်ားလိုအပ္ေပသည္။ ထိ႔ုအေပၚမူတည္၍ ဆိုးသည္ေကာင္းသည္ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သာယာဝတီနယ္မွ နယ္ခ်ဲ့ ကိုမေျကာက္မရြံ႕ေတာ္လွန္ခ့ဲၾကသည့္ လယ္သမားသူပုန္မ်ားထြက္ေပၚခ့ဲသက့ဲသုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား လုပ္ႀကံခ့ဲၾကသည့္ ဂဠဳန္ဦးေစာႏွင့္သူ၏တပည့္မ်ား ထြက္ေပၚခ့ဲျခင္းျဖစ္ပုံရပါသည္။

စီမံကိန္းသီးႏွံႏွင့္ တာဝန္ေျကသီးႏွံထိုစဥ္က ဗိုလ္ေနဝင္း၏ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ ေခၚ မဆလ ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစီမံကိန္းမ်ားေခတ္စားေနသည္။

ၿမိဳ႕နယ္တိုင္း ပါတီယူနစ္ဟုလူသိမ်ားသည့္ မဆလၿမိဳ႕နယ္အဆင့္အေဆာက္အအုံႏွင့္ အလုပ္သမား ေရးရာ လယ္သမားေရး မဆလပါတီေကဒါမ်ား တိုက္ပုံတကားကားႏွင့္ ေတာက္စားေနသည့္ ကာလျဖစ္သည္။ ယခင္ ဖဆပလအစိုးရလက္ထက္မွ ဆိုရွယ္လစ္ ဆိုသူမ်ားလည္း ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ေကဒါမ်ားျဖစ္ေနၾကသည္။ စက္ရံုအလုပ္ရံု မွအစ ကုမၸဏီ ကုန္စုံဆိုင္အလယ္ သတင္းစာတိုက္ ရုပ္ရွင္ရံုမက်န္ ျပည္သူပိုင္သိမ္းျပီးသည့္ကာလျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းမ်ားႏွင့္ နီးစပ္ေသာ ဖခင္က " စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ေတြ ဒုကၡေပးတာကြ " ဟုဆိုဖူးသည္။ " ဒီစစ္ဗိုလ္ေတြက ဘာမွ နားလည္တာမဟုတ္ဘူး ေနာက္ဆုတ္လို႔ မရေအာင္ ျပည္သူပိုင္သိမ္းဖိ႔ု တိုက္တြန္းလိုက္တာ " ဟု ဆိုရွယ္လစ္ ဦးဘညိန္ကဆိုေၾကာင္း ဖခင္ကေျပာျပဖူးသည္။

ထိုစဥ္က မဆလ၏ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ေရးသေဘာတရားကို ေရးသားသူမွာ ေမာင္ခ်စ္လွဳိင္ျဖစ္သည္။ မဆလဌာနခ်ဳပ္တြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားမွာလည္း သခင္တင္ျမ ဗိုလ္သိန္းတန္စသည့္ ကြန္ျမဴနစ္ ေဟာင္းမ်ား ဆိုရွယ္လစ္ေဟာင္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ တျပည္လုံးတြင္ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ ဆိုရွယ္လစ္ဆိုသည္က ကၽြက္ကၽြက္ညံေနၿပီး ဆိုရွယ္လစ္စီမံကိန္းစီးပြားေရး စနစ္ ဗဟိုဦးစီးစနစ္က သက္ဝင္ေနသည္။ လယ္သမားမ်ားတြင္လည္း စီမံကိန္းဝင္သီးႏွံႏွင့္ တာဝန္ေက်စပါးက ေခတ္စားေနသည္။ တသက္လုံးမည္သည့္သီးႏွံအား စိုက္ပ်ဳိးအသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းလာသည္ျဖစ္ေစ ယခုအခ်ိန္တြင္ အစိုးရက သတ္မွတ္ထားေသာစီမံကိန္းဝင္သီးႏွံကိုစိုက္ရသည္။ ထိုသီးႏွံကို ျပင္ပ၌ မည္သည့္ေစ်းေပါက္ေနသည္ျဖစ္ေစ အစိုးရကသတ္မွတ္သည့္ေစ်းႏွင့္ သတ္မွတ္သည့္ အေရအတြက္ကို အစိုးရဒိုင္မ်ားသုိ့ သြားေရာက္ေရာင္းခ်ေပးရသည္။

အုတ္ဖို ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ မီးရထားလမ္း ကားလမ္းဝဲယာ အေရွ႕ဖက္ပဲခူးရိုးမအထိ အေနာက္ဖက္ ဧရာဝတီျမစ္အထိ လယ္ကြင္းမ်ားသာျဖစ္သည္။ အဓိက လယ္မ်ား၌ မိုးစပါးစိုက္ၾကသည္။ ေဆာင္းရာသီ၌ ပဲမ်ဳိးစုံစိုက္ၾကသည္။ ယင္းနယ္၌ အစိုးရစက္ရုံမ်ားမရွိသေလာက္နဲ၍ စက္မႈကုန္ၾကမ္း သီးႏွံ စိုက္ပ်ဳိးစရာမလို၍ေလာေတာ့မသိ စီမံကိန္းသီးႏွံဆိုသည္ကိုေတာ့ သိပ္မၾကားမိေခ်။ တာဝန္ေက်စပါးဆိုသည္ကိုေတာ့ ေႏြေရာက္တိုင္းၾကားရသည္။ ကုန္သြယ္လယ္ယာက စပါးေပၚခ်ိန္ဆိုလွ်င္ စပါးဒိုင္မ်ားဖြင့္ဝယ္ၾကသည္။ အိမ္အတြက္ တႏွစ္စာစားဖို႔က်န္သည္ျဖစ္ေစ မက်န္သည္ျဖစ္ေစ မ်ဳိးစပါးက်န္သည္ျဖစ္ေစ သတ္မွတ္စပါးတင္းေရကေတာ့ အစိုးရေစ်းႏွင့္ ဒိုင္သုိ႔လာခ်ရသည္။ တာဝန္ေက်စပါး မခ်ႏိုင္၍ လက္ထိပ္တန္းလန္းႏွင့္အခ်ဳပ္ထဲေရာက္သြားေသာ လယ္သမားမ်ားမနည္း လွေပ။ ထိုအတူ မိုးဦးက်က အစိုးရက ထုတ္ေခ်းထားေသာ အမေတာ္ေၾကးဟုေခၚေသာ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးစာစရိတ္ေခ်းေငြမေၾက၍ တက္သည့္ျပႆနာကား မနည္းလွ။ လယ္သမားမ်ားအတြက္ စပါးေပၚခ်ိန္သည္ သိပ္ေပ်ာ္စရာမေကာင္းလွေပ။

သုိ႔ေသာ္ ကိုလိုနီေခတ္ႏွင့္စာလ်င္အေျပာင္းအလဲတခုရွိသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ယင္းမွာ လယ္ေျမပိုင္ ဆိုင္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍ ျဖစ္သည္။ အနီးဆံုးကိုလိုနီေခတ္အထိ လယ္ေျမဧက ေထာင္ေသာင္းခ်ီ၍ ပိုင္ခ့ဲၾကသည့္ လယ္ပိုင္ရွင္ေျမပိုင္ရွင္ႀကီးမ်ားရွိခ့ဲေသာ္လည္း မဆလေခတ္တြင္ မေတြ႔ရသေလာက္ ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ပုံရသည္။ မဆလေခတ္၏ ေႂကြးေၾကာ္သံက" လယ္လုပ္သူ လယ္ပိုင္ေရး " ေတာ့မဟုတ္ " လယ္လုပ္သူ လယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိေရး " ျဖစ္သည္။ လယ္မလုပ္လွ်င္ မပိုင္ေတာ့ဟူသည့္ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခင္ေျမရွင္ေခတ္က လယ္ေထာက္ခသီးစားခယူသည္။ မဆလေခတ္မွာေတာ့ စုိက္ရသည့္သီးႏွံ ကိုအစိုးရကသတ္မွတ္ေပးသည့္အျပင္ သတ္မွတ္ထားေသာသီးႏွံကို သတ္မွတ္ထားေသာေစ်းႏွင့္ ေရာင္းေပးရရာ မဆလအစိုးရႏွင့္လယ္သမားမ်ား ထိပ္တိုက္ပဋိပကၡျဖစ္ပြားေနသည္ဟု ဆိုရပါမည္။

ထိုျပင္ ပဲခူးရိုမအနီး လယ္သမားမ်ားႏွင့္ အစိုးရ ျပသနာျဖစ္ပြါးသည့္ ေနာက္တေၾကာင္းကေတာ့ သစ္ေတာဥပေဒႏွင့္ပတ္သက္သည္။ အုတ္ဖိုၿမိဳ႕နယ္အတြင္း လယ္သမားမ်ားသည္ ေဆာင္းရာသီ စပါးသိမ္းျပီးသည္ႏွင့္ပဲခူးရိုးမသုိ့တက္ၾကသည္။ ေတာတက္ျကသည္ဟုေခၚသည္။ ရြာအလိုက္ႏြားလွည္းအစီး ၂၀ / ၃၀ ခန့္စုတက္ျကျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာတက္၍ တႏွစ္စာထင္းခုတ္ၾကသည္။ အိမ္ေဆာက္ရန္ပ်ဥ္ခြဲၾကသည္။ တိုင္ခုတ္ၾကသည္။

ပဲခူးရိုးမကား အစိုးရပိုင္သစ္ေတာျဖစ္သျဖင့္ သစ္ေတာဥပေဒနွင့္ၿငိသည္ဟု ဆိုသည္။ ျပႆနာကား ႏွစ္ဖက္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က လယ္သမားမ်ား ရြာပိုင္သစ္ေတာမ်ားက အကန္႔အသတ္ရွိေနသည္။ တဖက္က ရြာသားမ်ားကလည္း ပ်ဥ္ခြဲ၍ အပိုဝင္ေငြရေအာင္ ခိုးေရာင္းၾကသည္လည္းပါသည္။ အခ်ဳိ႕ရြာသားမ်ားကလည္း ကၽြန္းလုံးမ်ားကို ထြင္း၍ ႏြားစားခြက္လုပ္ၾကသည္လည္း ေတြ႔ရသည္။ ေႏြရာသီေတြ႔ရေလ့ရွိသည့္ အျပန္အလွန္အျငင္းပြါးေနျက ျပႆနာျဖစ္သည္။
မိမိထိေတြ႔ႀကီးျပင္းခ့ဲရသည့္ သဲကုန္းၿမိဳ႕နယ္ အင္ပင္လွ စံျပရြာ ကြမ္းျခံကုန္းၿမိဳ႕နယ္ ေတာ္ကူးရြာ အုတ္ဖိုႏွင့္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕နယ္ရွိ ေက်းရြာမ်ားတြင္ ေနခ့ဲရသည့္ အမွတ္သညာမ်ားအရ ျမန္မာျပည္တြင္ လယ္သမားအမ်ားစုေနထိုင္ၾကသည္က လက္ေတြ႔ျဖစ္သည္။ ထိုလယ္သမားမ်ား အမ်ားစုမွာ ဆင္းရဲၾကသည္။ အတန္းပညာ တတ္ေျမာက္သူ နည္းပါးၾကသည္။ ရြာရွိေၾကးေရတတ္အနဲစုမွအပ အမ်ားစုမွ ေက်ာင္းစာ အတန္းစာကိုၿပီးေျမာက္ေအာင္ မသင္ႏိုင္ၾက။ မူလတန္း အလယ္တန္းေလာက္မွာပင္ ေက်ာင္းကိုစြန္႔ခြာ၍ လယ္ေတာ္ထဲဆင္းၾကရသည္။ လယ္ထြန္ပ်ဳိးႏႈတ္ေကာက္စိုက္လုပ္ၾကရသည္။ ႏြာေက်ာင္း ကၽြဲေက်ာင္း ေတာတက္လုပ္ၾကရသည္။ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ လယ္ထဲ ယာထဲ ေတာထဲတြင္ ႏြားႏွင့္ဖက္ရုန္းၾကရသည္။ ေသစာရွင္စာတတ္ေလာက္ရံုသာေက်ာင္းထားၾကသည္။

တကယ္ေတာ့ ထိုစဥ္ေက်းလက္ရွိလူႀကီးမ်ားကိုယ္တိုင္ စာမတတ္သူကမ်ားသည္။ မဆလက စာမတတ္သူပေပ်ာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈလုပ္ၿပီး ေႏြရာသီတြင္ တလခန္႔ ေက်းရြာမ်ားသုိ႔ လုပ္အားေပးမ်ား ေစလႊတ္၍ အသုံးလုံးသင္တန္းဖြင့္ေနရသည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ စာမတတ္လည္း လယ္သမားသားသမီးကေတာ့ လယ္သမား အလုပ္လုပ္ရမွာေပါ့ဟူေသာ အေတြးမ်ားရွိၾကသူမ်ားရွိသည္။ လယ္သမားအမ်ားစုမွာ မေျပလည္ၾက။ မိုးရာသီ လယ္ဆင္းခ်ိန္မွစ၍ ေခ်းရ ငွားရ ေပါင္ရႏွံရ ျဖင့္ျဖတ္ေက်ာ္၍ စပါးေပၚသည္ႏွင့္ ထိုးဆပ္ရသည္။

သုိ႔ႏွင့္ ေနာက္တႏွစ္ လယ္ဆင္းခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပန္ေခ်းငွားၾကရၿပီး သံသရာလည္ေနသည္။ မဆလကား လယ္သမားမ်ားအား မကူညီႏိုင္သည့္ျပင္ စီမံကိန္းသီးႏွံ တာဝန္ေက်သီးႏွံမ်ားျဖင့္ ဝန္ထုပ္ဆင့္ေပးေလရာ ႏူရာဝဲစြဲ လဲရာသူခိုးေထာင္းဟုသာ ဆိုရေပေတာ့မည္။

လယ္ကြင္းအတြင္း လယ္ထြန္ေနသည့္ လယ္သမား၏ လႈပ္ရွားမႈသည္၎ ေကာက္စိုက္ေနသည့္လယ္သူမမ်ားသည္၎ စိမ္းလန္းေနေသာ လယ္ကြင္းႀကီးသည္၎ ေရႊေရာင္လႊမ္းေနေသာစပါးခင္းသည္၎၊ ေကာက္လႈိင္းပုံႏွင့္ တလင္းျပင္သည္၎၊ လယ္ေစာင့္တဲေလးသည္၎၊ အျမင္ရွဳခင္းမွာ လွပႏွစ္လိုဖြယ္ျဖစ္ေပေသာ္လည္း လယ္သမားတို႔၏တကယ့္ဘဝကား မလွပသည္ကို ျမင္ေတြ႔ခ့ဲရသည္။

လက္ေတြ႔တြင္ လယ္သမားမ်ားသည္ မစည္းလုံးသည္လည္း ရွိသည္။ စည္းလုံးသည္လည္းရွိသည္။ မစည္းလုံးသည္ဟုဟုဆိုရျခင္းမွာ လယ္သမားမ်ားသည္ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈႏွင့္ျဖစ္သည္။ လယ္သမားတဦးခ်င္းသည္ ကိုယ့္အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ကိုယ္ျဖစ္သည္။ တဦးခ်င္းအက်ဳိးစီးပြားအရ ညီညြတ္မႈရွိမေနေခ်။ သုိ႔ေသာ္ ေကာက္စိုက္ ေကာက္ရိတ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ လယ္ယာေျမသဘာဝ လုပ္ငန္းသေဘာအရ အတူတကြအျပန္အလွန္ စုေပါင္းလုပ္ၾကရသည္။ ထိ႔ုေၾကာင့္ စုစည္းပူးေပါင္းလုပ္ၾကရသည့္ အေလ့အထမ်ားလည္း ရွိၾကသည္။ ဤသည္ကား မိမိေတြ႔ရသည့္ လယ္သမားမ်ား၏ လက္ေတြ႔ဘဝျဖစ္ေပသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စိုး)