ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပိုင္း (၆)
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၊ ၂၀၁၆
ဖခင္ျဖစ္သူမွာ ခရီးသြားဝါသနာပါသည္။ မိမိတို႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား အထူးသျဖင့္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္း ပိတ္ရက္ရွည္မ်ားတြင္ ခရီးထြက္ေလ့ရွိၾကသည္။ ခရီးသြားမွာ ေကာင္းသည့္ အခ်က္ ၂ ခုရွိသည္။ တခုမွာ ေဒသသစ္တခုေရာက္ရွိၿပီး ေရေျမအေျပာင္းအလဲျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ေပါ့ပါးလန္းဆန္းသည္။ ေနာက္တခုကေတာ့ ေဒသႏၲရ ဗဟုသုတရရွိသည္။ ထိုစဥ္က ယခုက့ဲသုိ႔သြားလာရသည္မွာ မလြယ္ကူ ခက္ခဲလွေသာ္လည္း ဆင္လည္းဆင္အထြာႏွင့္ ႂကြက္လည္းႂကြက္အထြာႏွင့္ဟုဆိုရမည္။
ပုံမွန္သြားေလ့ရွိေသာေနရာကား အဘြားရွိသည့္ပုသိမ္အိမ္ျဖစ္သည္။
ပုသိမ္ႏွင့္ရန္ကုန္ကို ပုံမွန္အားျဖင့္ ေရေၾကာင္း ႏွစ္ထပ္သေဘၤာျဖင့္သြားၾကသည္။ ထိုစဥ္ ရန္ကုန္ ပုသိမ္ၾကားေျပးဆြဲေနေသာ ႏွစ္ထပ္သေဘၤာမ်ားမွာ ဗႏၶဳလ၊ ဗႏၷက၊ ဘုရင့္ေနာင္ဆိုသည့္ သေဘၤာႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္က စစ္ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ေပး အပ္ထားေသာ သေဘၤာမ်ား ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ ထိုစဥ္က ရန္ကုန္ပုသိမ္ကားလမ္းဆိုသည္က မေပါက္ေသး၍ အဆိုပါသေဘၤာလမ္းသည္ သက္ေတာင့္သက္သာရွိသျဖင့္ စီးနင္းသူအျပည့္ရွိသည္။
ရန္ကုန္မွ ညေန ၄ နာရီခန္႔ထြက္လွ်င္ မနက္ ၉ နာရီခန္႔ ပုသိမ္သုိ႔ေရာက္ၿပီး ပုသိမ္မွလည္း ညေန ၄ နာရီခန္႔ထြက္ကာ ရန္ကုန္သုိ့ မနက္ ၉ နာရီခန္႔႔ေရာက္သည္။ ပုသိမ္ရန္ကုန္ၾကား ေန႔စဥ္ေျပးဆြဲျပီး ထြက္ခ်ိန္ ဝင္ခ်ိန္ေနာက္က်သည္မွာ ရွားပါးသည္။ အခ်ိန္မွန္သည္ကမ်ားသည္။ ထိုစဥ္က မီးရထားမ်ား လည္း အခ်ိန္မွန္ေသးသည္။ right time အခ်ိန္မွန္ဆိုသည္မွာ မီးရထားေလာကမွလာသည့္ အသုံးအႏႈန္းဟု လူႀကီးမ်ားက ေျပာျပၾကသည္။
ေရာက္ရမည့္အခ်ိန္ထက္ မီးနစ္အနည္းငယ္ေစာ ေရာက္ေနသျဖင့္ အလံတိုင္မခ်ဳိးေသး၍ ဘူတာရံုဝင္မရေသးဘဲေစာင့္ေနရ သည့္ ရထားမ်ား ငယ္စဥ္က ျမင္ခ့ဲဖူးသည္။ အခုေတာ့ right time ဆိုသည္မွာ ရာဇဝင္ထဲမွာ ေမာင့္ကိုထားခဲျဖစ္သြားခဲ့ေခ် ၿပီ။
သေဘၤာႏွင့္ ပုသိမ္သြားရသည္ကို မိမိႀကိဳက္သည္။ ရန္ကုန္ကသြားလွ်င္ တြံေတးတူးေျမာင္းေက်ာ္က ေမွာင္စျပဳၿပီး ေျမာင္းျမေရာက္မွ မိုးလင္းသည္။ ပုသိမ္ကထြက္လွ်င္လည္း ေျမာင္းျမမေရာက္ခင္ ေမွာင္စျပဳ၍ မအူပင္ေရာက္လွ်င္ မိုးလင္းစျပဳသည္။ သေဘၤာခရီးသည္ တညလုံးစီးရေသာ္လည္းသိပ္မပ်င္းလွ။ မေမွာင္ခင္ ျပင္ပရႈခင္းမ်ားကို ေအးေဆးစြာၾကည့္၍ရသည္။
ပုသိမ္ ရန္ကုန္အဝင္အထြက္တြင္ သေဘၤာနားရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနေသာ ဇင္ေယာ္ငွက္မ်ား ထိုဇင္ေယာ္မ်ားကို အစာေကၽြးေနသူမ်ား ေလထဲတြင္ေျမႇာက္တင္လိုက္ေသာ ေပါင္မုန္႔အဖဲ့ေလး မ်ားအား တဟုန္ထိုးသုတ္၍ဖမ္းႏိုင္ေသာဇင္ေယာ္ငွက္မ်ားတို႔ျဖင့္ ရႈမၿငီးလွေပ။
ထို႔ျပင္ ျမစ္အတြင္းသြားလာေနေသာ ေလွမ်ား သမၼာန္မ်ား တုန္ကင္းမ်ား စက္ေလွမ်ား ငါးဖမ္းေလွမ်ား ေမာ္ေတာ္မ်ား ႏွစ္ထပ္သေဘၤာမ်ား ေဘာက္တူမ်ား စသျဖင့္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားတြင္ သြားလာေနေသာ ေရယာဥ္မ်ဳိးစုံကိုေတြ႔ႏိုင္သည္။ အခ်ဳိ႕က လက္ျဖင့္ အခ်ဳိ႕ကစက္ျဖင့္ အခ်ဳိ႕က ရြက္ျဖင့္အမ်ဳိးအစားစုံလွသည္။ အသုံးျပဳပုံကိုလိုက္၍၎ ေရေၾကာင္းကိုလိုက္၍၎၊ သုံးစြဲႏိုင္ စြမ္းကိုလိုက္၍၎၊ အမ်ဳိးအမည္မ်ားကြဲျပားသည္။ ညဘက္တြင္ သေဘၤာဦး၏ ဆလိုက္မီး အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္သာျမင္ရေတာ့သည္။
ေဘးဘက္တြင္ေတာ့ အေမွာင္ထုသာစိုးမိုးေနသည္။ ထိုအေမွာင္ထုေအာက္တြင္ ကမ္းနားေပၚရွိ အိမ္မ်ား တဲမ်ားေပၚက အလင္းေရာင္မ်ားေတြ႔ရသည္။
ျမစ္ျပင္က်ယ္ထဲတြင္ ညဘက္သြားလာခုတ္ေမာင္းေနေသာ ေရယဥ္မ်ားမွ မီးေရာင္မ်ား ေတြ႔ၾကရ သည္။ ျမစ္ျပင္က်ယ္တြင္ တံငါေလွငယ္မ်ားမွမီးေရာင္မွိတ္ တုတ္မွိတ္တုတ္ကိုေတြ႔ရသည္။ သေဘၤာခ်င္းဆုံလ်င္ အျပန္အလွန္ဆြဲၾကသည့္ သေဘၤာဥၾသသံမ်ားက ညအေမွာင္ထုထဲ ေပၚထြက္ လာတတ္သည္။ ျမစ္လယ္ေခါင္တြင္ မီးေရာင္မ်ားထိန္ထိန္လင္းေနသည္ ရန္ကုန္-ပုသိမ္ ႏွစ္ထပ္ သေဘၤာႀကီးကေတာ့ အထင္ရွားဆုံးျဖစ္သည္။
ထိုပုသိမ္သေဘၤာမ်ားေပၚတြင္ ထမင္းဆိုင္ပါသည္။ မိခင္ေရာပါလွ်င္ေတာ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ပါသည္။ ဖခင္ႏွင့္သာဆိုလွ်င္ ထမင္းဆိုင္မွာစားၾကသည္။
ညေနထမင္းစားခ်ိန္ႏွင့္ မနက္စာစားခ်ိန္တို႔တြင္ သေဘၤာအေပၚထပ္ရွိထမင္းဆိုင္တြင္ လူျပည့္ ေနတတ္သည္။ ညပိုင္းေရာက္လွ်င္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ေကာ္ဖီေသာက္သူတခ်ဳိ႕သာရွိၿပီး လူက်ဲ သြားတတ္သည္။ အစားအေသာက္သိပ္မေကာင္းလွေသာ္လည္း သေဘၤာစီးေနစဥ္ ထမင္းစား ရသည့္အရသာသည္ တမ်ဳိးထူးဆန္းေနေပရာတမ်ဳိးဆန္းသစ္သည့္အရသာရသည္ဟုဆိုရမည္။
သေဘၤာေပၚေရာက္ကထဲက သေဘၤာစက္သံျကားရသည္မွာ ေနာက္တေန႔ သေဘၤာဆိုက္သည့္ အခ်ိန္ထိ ျဖစ္သည္။ တဒုန္းဒုန္းျမည္ဟီးေနေသာစက္သံၾကားက တလႈပ္လႈပ္သြားေနေသာ သေဘၤာ ေပၚတြင္ အိပ္ရသည္မွာလည္း အရသာတမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဆူညံေနေသာစက္သံသည္ ၾကာလာေတာ့ စည္းခ်က္ဝါးခ်က္မွန္သည့္ ဂီတသံျဖစ္လာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ့ရွိသည္။ ထိုလမ္းခရီးတြင္ ေျပာစမွတ္ ျပဳေသာၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ ရွိသည္။ ညဖက္ သေဘၤာေပၚတြင္ ျခင္ေတြတက္ကိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ မအူပင္ေရာက္ၿပီဟု ဆိုေလ့ရွိၾကသည္။ ျခင္ေပါသည့္ ၿမိဳ႕ဟုရည္ညႊန္းၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ မအူပင္ၿမိဳ႕ကျခင္ေတြ သေဘၤာေပၚတကယ္တက္မတက္ေတာ့ မသိႏိုင္ခ့ဲ့ပါ။
ပုသိမ္ရန္ကုန္ သေဘၤာခရီးသည္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚရွိ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားကို ျဖတ္သြားရသည္။ ေျမာင္းျမကထြက္၍ ပုသိမ္ျမစ္ဖက္သုိ႔အဝင္တြင္ေတာ့ ျမစ္ျပင္က်ယ္သည္။ ပင္လယ္သုိ႔ထြက္ပုံရသည္။ မိမိမွတ္မိသည္က ပုသိမ္ၿမိဳ႕အဝင္ ငဝန္ျမစ္တခုသာ ျဖစ္သည္။ က်န္ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားကိုေတာ့ မမွတ္မိ ႏိုင္ခ့ဲေပ။ ပုသိမ္သုိ႔ျဖစ္ေစ ရန္ကုန္သုိ႔ျဖစ္ေစ သေဘၤာဆိုက္လွ်င္ ဆိပ္ခံေဘာတံတားေပၚတြင္ ႀကိဳဆို သူမ်ား ျပည့္ေနေလ့ရွိသည္။ သေဘၤာမဆိုက္ခင္ အေဝးကထဲက မိမိလာႀကိဳမည့္သူကိုရွာျကသည္။ ဘယ္သူထင္တယ္ဟဲ့ ဘယ္ဝါထင္တယ္ဟ့ဲ မဟုတ္ဘူးဟ့ဲ ဟုတ္တယ္ဟ့ဲ သေဘၤာမဆိုက္ခင္ ကၽြက္ကၽြက္ညံေနေလ့ရွိသည္။ သေဘၤာအနားကပ္လွ်င္ လက္ျပၾက ႏႈတ္ဆက္ၾကႏွင့္ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ျမင္ကြင္းဟုဆိုရမည္။
ထိုစဥ္က သေဘၤာစီးရသည္မွာ ၁၇ နာရီခန့္ျကာသည္။ သြားရလာရသည္မွာ တကူးတက ႏိုင္သည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ ယခုေတာ့ ကားႏွင့္သြားလွ်င္ ၄ နာရီခန္႔ပင္ မၾကာေတာ့ေပ။ အခ်ိန္ကုန္မ်ားစြာသက္သာသြားေခ်ၿပီ။ သေဘၤာခရီးသည္ ကုန္စည္ပို႔ေဆာင္သည့္ ခရီးသက္သက္ျဖစ္သြားၿပီဟုဆိုၾကသည္။
ထိုစဥ္က ပုသိမ္ကို ရထားႏွင့္သြားရမည္ဆိုပါက မိမိအတန္ငယ္စိတ္ညစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုခရီးသည္ တဆက္တည္းမဟုတ္ အဆင့္ဆင့္စီးရ၍ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုခရီးကို ကြမ္းျခံကုန္းေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း သိပ္မသြားျဖစ္ေပ။ သဲကုန္းၿမိဳ႕နယ္ အင္ပင္လွ စံျပရြာေနစဥ္ကေတာ့ ထိုလမ္းက သင့္ေန၍ မၾကာခဏသြားျဖစ္သည္။ ျပည္ရထားစီးလွ်င္ရန္ကုန္ထိစီးစရာမလို လက္ပတန္းတြင္ဆင္း၍ လက္ပတန္း သရေဝါရထားအား ေျပာင္းရသည္။ သရေဝါေရာက္လွ်င္ဆင္း၍ သေဘၤာျဖင့္ ဧရာဝတီကိုျဖတ္ကာ ဟသၤာတသုိ႔ သေဘၤာျဖင့္ ကူးရသည္။ ဟသၤာတ မွ ပုသိမ္သုိ႔ရထားဆက္စီးရသည္။
စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းသည္မွာ သရေဝါႏွင့္ ဟသၤာတၾကားျဖစ္သည္။
ေႏြရာသီေရက်ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ သေဘၤာဆိပ္ေရာက္ဖို႔ ေသာင္ျပင္ျဖတ္၍ အေတာ္ေလွ်ာက္ရသည္။ မိုးကာလဆိုလ်င္လည္း ေရျကီး၍ လက္ပတန္းကလာသည့္ရထားက သရေဝါနားမကပ္ႏိုင္။ ရထားေျပာင္းရ လမ္းေလွ်ာက္ရ သေဘၤာေျပာင္းရႏွင့္ အေတာ္စိတ္ပ်က္စရာခရီးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဟသၤာတမွထြက္၍ ေရၾကည္ အသုတ္ စသည့္ဘူတာမ်ားေရာက္လွ်င္ ငွက္ေပ်ာေျခာက္စားရၿပီးေနာက္အတန္ငယ္စိတ္ၾကည္သြားတတ္သည္။ ငွက္ေပ်ာေျခာက္ကို ပုသိမ္ႏွင့္ နီးမွစားရေလ့ရွိသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ယခုေတာ့ ထိုခရီးမည္သုိ႔ရွိၿပီးမသိေတာ့ေပ။ ထိုလမ္းဖက္ကိုမေရာက္သည္မွာ အႏွစ္ ၄၀ ခန္႔ရွိေပၿပီ။
ပုသိမ္ခရီးသည္ မိမိငယ္စဥ္ကႏွစ္စဥ္သြားခ့ဲေသာခရီးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ အဘြားအိမ္သုိ႔ သြားေနေလ့ရွိသည္။ စည္းကမ္းျကီးေသာအဘြားက မုန္႔ဖိုးေတာ့ေပးေလ့မရွိ။ စားခ်င္တာေတာ့ ေကၽြးေလ့ရွိသည္။ မိမိအားဘာစားမလဲဆိုလွ်င္ ပုဇြန္ဟုသာဆိုေလ့ရွိသျဖင့္ မိမိပုသိမ္မွာ တလေနလွ်င္ တလလုံး ပုစြန္အႀကီးအေသးမ်ဳိးစုံခ်က္ေကၽြးတတ္သည္။ သူတို႔ကေတာ့ေန႔စဥ္မစားႏိုင္ၾက။ မိမိအတြက္သပ္သပ္ ခ်က္ေပးထားတတ္သည္။ ထိုစဥ္ ပုစြန္သည္ သူေဌးစာမဟုတ္ေသးေပ။ ေစ်းေပါေသးသည္။ ပုစြန္တို႔ ႏိုင္ငံျခားခရီးမထြက္ၾကေသး။ ပုစြန္ဆီဟုသပ္သပ္ ေရာင္းသည္လည္း ရွိသည္။ ပုစြန္ဆီကို ထမင္းပူပူႏွင့္နယ္၍ သီးေမႊးငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္စားရလွ်င္ အေတာ္ဆိမ့္ပါသည္။
မနက္မိုးလင္းလွ်င္ အဘြားျဖစ္သူ ပုသိမ္ေစ်းသုိ႔ ေစ်းထြက္သည္။ အိမ္ႏွင့္ ေစ်းၾကားက မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္တြင္ မုန္႔ဝင္စားေလ့ရွိသည္။ မိမိကေတာ့ သူထက္အနည္းငယ္ေနာက္က်ၿပီးမွ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္သုိ႔႔ ေရာက္ၿပီး မုန္႔ဟင္းငါး စားေလ့ရွိသည္။မုန္႔ဟင္းငါးဖိုးေပးရန္ မလို။ အဘြားျဖစ္သူက သူ႔ဘာသာရွင္း သည္။ ေန႔စဥ္ ခါးခပ္ကိုင္းကိုင္းျဖင့္ ေစ်းထြက္ေလ့ရွိသူေဒၚေထြးရင္၏ ေျမးမွန္းဆိုင္ကလည္း သိသည္။ မုန္႔ဟင္းခါးဆို၍ေျပာရလ်င္ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ ယခုခ်ိန္ထိ မိမိႏွစ္သက္သည့္အစားအစာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အျခားေနရာမ်ားမွ မုန္႔ဟင္းခါး မည္မွ်ေကာင္းသည္ဆိုေစကာမူ ပုသိမ္မုန္႔ဟင္းခါးေလာက္ေတာ့ မေကာင္းဟုစိတ္ထဲမွာ ယခုတိုင္ခံစားရသည္။
ပုသိမ္တြင္ေမြး၍ ပုသိမ္တြင္မႀကီးခ့ဲ၍ ပုသိမ္အေျကာင္းေတာ့သိပ္မသိပါ။ မိမိပုသိမ္သုိ႔သြားသည္မွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ခဏတာသာျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပုသိမ္တြင္ ငယ္ေပါင္းလည္း မရွိခ့ဲေပ။ သုိ႔ျဖစ္ေသာ္ ပုသိမ္သည္ မိမိေမြးဇာတိႏွင့္ မိမိငယ္ပုံရိပ္မ်ားရွိသည္ဟုဆိုရပါမည္။ ထို႔ျပင္ ပုသိမ္မွျပန္လွ်င္ေတာ့ အဘြားသည္၎၊ ဦးေလး အေဒၚမ်ားသည္၎၊ မုန္႔ဖိုးေပးၾကသည္ျဖစ္ရာ ငယ္စဥ္က ပုသိမ္သြားရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာခရီးတခုျဖစ္ခ့ဲသည္။
● ေရႊစက္ေတာ္
မင္းဘူးနယ္အတြင္းရွိ၍မင္းဘူေရႊစက္ေတာ္ဟုလည္းေခၚၾကသည္။
ျပည္မွေန၍ မေကြးသုိ႔ မိသားစုလိုက္ကားႏွင့္သြားၾကသည္။ ေရႊစက္ေတာ္ဘုရားဖူးျဖစ္သည္။ မေကြးေရာက္ေတာ့ နံမည္ေက်ာ္ မေကြးၿမိဳ႕စြန္ ျမသလြန္ ဘုရားသုိ႔လည္း ဝင္ဖူးၾကသည္။ မေကြးေရာက္ေတာ့ ဧရာဝတီျမစ္ကိုျဖတ္၍ မင္းဘူးသုိ႔ကူးရသည္။ ေႏြအခါဆိုေတာ့ ဧရာဝတီ ျမင္ျပင္က်ယ္သည္ သဲေသာင္မ်ား ထြန္းေနသည္။ ေနပူက်ဲက်ဲ၌ တခ်စ္ခ်စ္ပူေနေသာသဲေသာင္ျပင္ကို ျဖတ္၍ေမာ္ေတာ္ဆိပ္ဆီ လမ္းေလ်ွာက္ရသည္။ အထုပ္အပိုးေတြေတာ့ လွည္းေပၚတင္သည္။ သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ တအိအိသြားေနေသာႏြားလွည္းႏွင့္ ေခၽြးတလုံးလုံးထြက္ေနေသာ ဘုရားဖူး မ်ားအား ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းပါးမွၾကည့္လွ်င္ အရုပ္ကေလးမ်ားသဘြယ္ျဖစ္ေခ်မည္။ ျမစ္ေျကာင္းက မင္းဘူးဘက္ ကပ္စီးေနသျဖင့္ မင္းဘူးဘက္ျခမ္းေရာက္ေတာ့ သိပ္လမ္းမေလွ်ာက္ရေတာ့ေပ။
ထိုညက မင္းဘူးစကၠတဲဘုရားနားက ဇရပ္တြင္ တည္းခိုၾကသည္ထင္သည္။ ဇရပ္ဆိုသည္ကေတာ့ ျမန္မာဘုရားဖူးခရီးသြားအတြက္ အခမဲ့ဟိုတယ္အခမဲ့တည္းခိုေဆာင္ဟု ဆိုရမည္။ ေနာင္မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ မႏၲေလးနန္းေတာ္ က်ဳံးေျမာက္ဖက္တြင္ သုဓမၼာဇရပ္မ်ားကိုေတြ႔ရသည္။ ဘုရားပြဲ မင္းပြဲမ်ားအတြက္ နယ္ကလူမ်ားတည္းႏိုင္ရန္ ေဆာက္လုပ္စီစဥ္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဇရပ္သည္ ျမန္မာလူမႈဘဝတြင္ အေရးပါသည္ဟုဆိုရမည္။ ဇရပ္တြင္ အထုပ္အပိုးမ်ားခ်ၿပီး ဧရာဝတီျမစ္အတြင္းေရခ်ဳိးဆင္းၾကသည္။ ေအးျမေသာ ဧရာဝတီျမစ္ေရ အထိအေတြ႔က တေနကုန္ ပင္ပမ္းထားသမွ်ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး လန္းလန္းဆန္းဆန္းျဖစ္လာေစခ့ဲသည္။ ညဘက္ ဇရပ္ေပၚမွလွမ္းၾကည့္ေတာ့ မီးတထိန္ထိန္ႏွင့္ မေကြးၿမိဳ႕ကိုေတြ႔ရသည္။ မေကြးျမသလြန္ဘုရားက မီးေရာင္မ်ားကေတာ့ အေတာက္ပဆုံးျဖစ္သည္။ မေကြးျမသလြန္၏မီးေရာင္သည္ ဧရာဝတီျမစ္ေပၚအရိပ္ထင္၍ မင္းဘူးဘက္ကမ္းနားဆီသုိ႔ ဖ်ာက်ေနသည္။ လွပေသာဧရာဝတီညေလးျဖစ္သည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ မင္းဘူးမွ ေရႊစက္ေတာ္သုိ႔ ခရီးဆက္သည္။ ကားကေဒါ့ဂ်စ္ကားႀကီးဟု ထင္မိ သည္။ ခုံတန္းေတြက ဘယ္ညာအတန္းလိုက္ခ်ထားၿပီး အလယ္တြင္လည္း ထိုင္ခုံတတန္း ခ်ထား ေသးသည္။ အလုအယက္ကားေပၚတက္ၾကရင္း ကားတစီးလုံးလူအျပည့္ ျဖစ္သြားသည္။ အထဲတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ လူမ်ားလည္း ဒူေခါင္းပင္မလြတ္ၾက။ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းဟု ဆိုရမည္။ တကယ္ကားထြက္ေတာ့ ေခါင္မိုးေပၚမွာ၎ အေနာက္မွာတြယ္၍၎ လူအျပည့္ျဖစ္သည္။ ေရႊစက္ေတာ္လမ္းကား ေျမႀကီးလမ္းဆိုေတာ့ ဖုန္တလုံးလုံးႏွင့္။ ေတာင္တက္မ်ားတြင္ ေဒါ့ဂ်စ္ကားအို သည္ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္၍ရုန္းရသည္။ ဂ်မ္းတုံး ဂ်မ္းတံုးဟုေအာ္သံ ေတာင္တက္တိုင္း ၾကားရ သည္။ စပယ္ယာက ေတာင္တက္တိုင္း ဂ်မ္းတုံးကိုင္၍ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရသည္။ ကားတုံ႔ခနဲ ရပ္သည္ႏွင့္ ကားေနာက္ဘီးေအာက္ ဂ်မ္းတုံးထိုးထည့္ရသည္။ ဤသုိ႔ႏွင့္ ဖုန္ႏွင္ဂ်မ္းတုံးႏွင့္ စီးေျမာၿပီး ေရႊစက္ေတာ္သုိ႔ ေရာက္သြားခ့ဲသည္။
ေရႊစက္ေတာ္သည္ေတာေတာင္ျကား၌ျဖစ္သည္။ ဘုရားဖူးတည္းခိုေဆာင္မ်ားကာ မန္းေခ်ာင္း၏ဝဲယာတြင္ရွိသည္။ ဘုရားဖူးရာသီေရာက္မွေဆာက္လုပ္ေသာ ဝါးတဲမ်ားျဖစ္ၿပီး တည္းခိုခေပးရသည္။ မန္းေခ်ာင္းကားေတာင္က်စမ္းေရပီပီၾကည္လင္ေအးျမသည္။ ေရေအာက္ေက်ာက္ခဲေလးမ်ားကို ထြင္းေဖာက္ျမင္ေနရသည္။ ဖုန္အလူးလူးျဖစ္ေနေသာ မိမိတို႔လည္း
စမ္းေခ်ာင္း၌ ေရခ်ဳိး၍ သန္႔စင္ၾကသည္။ မန္းေခ်ာင္း၏ၾကည္လင္ေအးျမေသာအထိအေတြ႔ ေအာက္တြင္ မိန္းေမာရင္း လန္းဆန္းတက္ႂကြလာေတာ့သည္။
မန္းေခ်ာင္း၏တဖက္ကမ္းေျခတြင္ ေအာက္စက္ေတာ္ရာရွိသည္။ အျခားဖက္ကမ္းေတာင္ေပၚတြင္ အထက္စက္ေတာ္ရာရွိသည္။ထိုစဥ္ကထဲက ေတာင္ေပၚတက္ရန္ ေလွခါးေစာင္းတန္း ေဆာက္လုပ ထားၿပီးျဖစ္သည္။
ေတာင္ထိပ္တြင္ မုဆိုးတေယာက္ဒူးေထာက္ေနသည့္ပုံႏွင့္ ေခြးတေကာင္ပုံ ထုလုပ္ထားသည္ ကိုေတြ႔ရသည္။ ထိုေနရာမွ ပတ္လည္ေတာင္တန္းမ်ားကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရသည္။ ေတာင္ခိုးေဝေဝ ျမဴေျခဆိုင္းဆိုင္းဟုဆိုရမည္။
အထက္စက္ေတာ္ရာရွိ ဘုရားေျခေတာ္ရာကိုေတြ႔ေသာအခါ အလ်ား ၆ ေပ ခန္႔႔ရွိသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ ထိုစဥ္မိမိ၏ကေလးအေတြးတြင္ေတာ့ ဘုရားဆိုသည္မွာ ဧရာမပုဂၢိဳလ္ႀကီးဟု မွတ္ယူမိသည္။ ေနာင္တြင္ေတာ့ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈ၏ သဒၵါထက္သန္မႈဟု သေဘာေပါက္မိသည္။ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲသည့္ ေတာေတာင္ထဲတြင္ရွိေနေသာ္လည္း မန္းစက္ေတာ္ရာတြင္ ဘုရားဖူးမ်ား အျပည့္ျဖစ္ သည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားကား ဘုရားဖူးသြားျခင္း၌ အထံုပါၾကသည္ဟု ဆိုရသည္။
မန္းစက္ေတာ္ရာ၌ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ခန့္ေနခ့ဲ၍ မန္းေခ်ာင္းေဘး၌တည္းေသာ္လည္း မိမိေအာက္စက္ေတာ္ရာသုိ႔မေရာက္ခ့ဲေပ။ ေျမျပန္႔တြင္ ႀကီးလာေသာမိမိအဖို႔ ေတာင္တို႔သည္၎၊ ေတာင္ေပၚရႈခင္းမ်ားသည္၎၊ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ အတိျဖစ္ေနေပရာ အခ်ိန္ရသည္ႏွင့္ မိမိေတာင္ေပၚ ေရာက္ေနခ့ဲ၍ ေအာက္စက္ေတာ္ရာႏွင့္မိမိ နီးရက္ႏွင့္ေဝးခ့ဲသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
သုိ႔ေသာ္ ေနာင္ႏွစ္အခ်ဳိ႕ၾကာေသာအခါ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ တေတာင္ဆင္းတေတာင္တက္ ေန႔ေရာညပါခရီးသြားရသည့္ ခရီးသြားတေယာက္ ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ထိုစဥ္က မထင္ခ့ဲမိပါေခ်။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စုိး)