ေမာင္ေမာင္စုိး ● ၂၁ ရာစုပင္လုံႏွင့္ မိုင္ဂ်ာယာန္မ်က္ႏွာစုံညီ အစည္းအေဝး - အပိုင္း (၁)
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၀၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၀၊ ၂၀၁၆
● မိုင္ဂ်ာယာန္
မိုင္ဂ်ာယာန္သည္ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းရွိၿပီး ဗန္းေမာ္အထက္ မိုးေမာက္ၿမိဳ႕သစ္ၿမိဳ႕၏အေရွ႕ဖက္ စူးစူး တရုတ္ျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ရွိသည့္ ရြာေလးတရြာျဖစ္ၿပီး ကခ်င္တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ KIO/KIA ၏ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ တြင္ရွိသည္။ ျမန္မာစစ္ဖက္မွထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ တရုတ္ျမန္မာ နယ္စပ္ ဂိတ္ေပါက္တခုျဖစ္သည့္ လြယ္ဂ်ယ္မွ မိုင္ဂ်ာယာန္သုိ႔ကားႏွင့္သြားလွ်င္ ၁၀ မိနစ္ခန္႔သာ ေဝးသည္။ ရြာငယ္ဇနပုဒ္မွ်သာျဖစ္ေသာ မိုင္ဂ်ာယာန္သည္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ နဝတ အစိုးရႏွင့္ KIA တို႔ အပစ္ခတ္ရပ္စဲ၍ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးယူၿပီးေနာက္ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွစ၍ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ၾကားတြင္ ကာစီႏို ေလာင္းကစားရံုမ်ားဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး ဟိုတယ္မ်ားစြာေပၚေပါက္လာကာ စည္ကားေသာနယ္စပ္ၿမိဳ႕ ကေလးျဖစ္လာခ့ဲသည္။ ၂၀၁၀ ေနာက္ ပိုင္းေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ အဆိုပါကာစီႏိုမ်ားရပ္ဆိုင္းသြားခ့ဲၿပီး KIA တို႔၏ ပညာေရးၿမိဳ႕အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားခ့ဲသည္။
လက္ရွိမိုင္ဂ်ာယာန္တြင္ အထက္တန္းေက်ာင္း ဆရာအတတ္သင္သိပၸံ ဥပေဒအကယ္ဒမီေကာလိပ္ လစ္ဘရယ္ဝိဇၨာႏွင့္ သိပၸံေကာလိပ္ႏွင့္ အဂၤလိပ္စာအထူးျပဳေက်ာင္းတေက်ာင္းအပါ ေက်ာင္း ၅ ေက်ာင္းဖြင့္လွစ္ထားရွိသည္။
ေကာလိပ္မ်ားကို ထိုင္းႏွင့္တရုတ္ရွိ တကၠသုိလ္မ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ထားၿပီး ထိုႏိုင္ငံျခား တကၠသုိလ္မ်ားတြင္ဆက္လက္တက္ေရာက္နိုင္ရန္ စီစဥ္ထားရွိသည္ဟုဆိုပါသည္။ ထိုေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေဒသခံမ်ားေရာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားမ်ားေရာ ေက်ာင္းသား ၆၀၀ ခန္႔ ရွိသည္ဟုဆိုသည္။
ကာစီနိုေခတ္အလြန္ ပညာေရးၿမိဳ႕ေလးအျဖစ္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာသက္ဝင္ေနခ့ဲေသာ မိုင္ဂ်ာယာန္သည္ ၂၀၁၆ ဇူလိုင္လကုန္ တြင္ျပဳလုပ္ေသာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ား မ်က္ႏွာစုံညီ အစည္းအေဝးေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာခဲ့ သည္။ အနယ္နယ္အရပ္အရပ္မွ လူမ်ားျဖင့္ သက္ဝင္လာခ့ဲသက့ဲသုိ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပသတင္းမ်က္ႏွာစာမ်ားတြင္ မိုင္းဂ်ာ ယာန္အမည္နာမသည္ထင္ရွား၍ လူသိမ်ားလာခ့ဲေတာ့သည္။ မိုင္ဂ်ာယာန္အားေစာင့္ ျကည့္လာခ့ဲျကသည္။ မိုင္ဂ်ာယာန္ ဘာလဲ ဘယ္လဲဟု ေမးခြန္းထုတ္လာၾကသည္။ မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံမွ ထုတ္ျပန္ခ်က္ သေဘာတူညီခ်က္ ေဆြးေႏြးခ်က္ မ်ားကို အေလးထားေဆြးေႏြးသုံးသပ္လာၾကသည္ကိုေတြ႔ရသည္။
မိုင္ဂ်ာယာန္သည္ ျပႆနာ၏ အစလည္းမဟုတ္သက့ဲသုိ႔ အဆံုးလည္းမဟုတ္ေခ်။ မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံသည္ ျပည္တြင္းစစ္ျပႆနာ၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာ၊ တိုင္းရင္းသားျပႆနာ၊ ဖက္ဒရယ္ျပႆနာတို႔အား စားပြဲဝိုင္းတြင္ေျဖရွင္းသည့္ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွ မွတ္တိုင္တခုသာျဖစ္ေပသည္။
● မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံ၏အစ
မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံအား တရားဝင္အေခၚအေဝၚအရ "တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ မ်က္ ႏွာ စုံညီအစည္းအေဝး" "EAOs' Plenary meeting " ဟုသုံးႏႈန္းၾကပါသည္။ တိုတိုႏွင့္ အမ်ားေခၚၾကသည့္နံမည္ျဖစ္သည္ မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံဟု သုံးႏႈန္းသြားပါမည္။
မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံ၏အစသည္ ၁၉၄၉ မွ စတင္ခ့ဲသည့္ အႏွစ္ ၇၀ နီးပါးၾကာျမင့္ၿပီျဖစ္သည့္ ျပည္တြင္းစစ္ဟု ဆိုရပါမည္။ အဆိုပါၾကာျမင့္ၿပီျဖစ္သည့္ ျပည္တြင္းစစ္တြင္ ၁၉၈၉ မွစ၍ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ား အပစ္အခတ္ရပ္စဲမႈမ်ားစတင္ခ့ဲၾကေသာ္လည္း ျပႆနာကား ၿပီးျပတ္မသြားခ့ဲေခ်။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အပစ္ရပ္သည္ႏွင့္တြဲ၍ တိုင္းရင္းသား ျပႆနာကို ႏိုင္ငံေရးအရ ေျဖရွင္းမႈတြဲလ်က္ ေပၚမလာ၍ျဖစ္သည္။ နအဖ စစ္အစိုးရအေနႏွင့္အပစ္ရပ္အေနအထားမွ တိုင္းရင္းသားျပႆနာကို ႏိုင္ငံေရးအရေျဖရွင္းရန္ ဦးစားေပးလုပ္ေဆာင္ခ့ဲျခင္းမရွိခ့ဲဘဲ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔ ျပႆနာကို နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဖြဲ႕၍ မိမိအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ထည့္သြင္းႏိုင္ရန္သာ ႀကိဳးစားခ့ဲေပရာ ေအာင္ျမင္မႈမရခ့ဲေပ။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ၂၀၁၁ မွစ၍ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားႏွင့္ ျမန္မာစစ္ဖက္တို႔ၾကား ျပင္းထန္ေသာတိုက္ပြဲမ်ားသည္ ၂၀၁၁ မွစ၍ ျပန္လည္၍ ျပင္းထန္စြာျဖစ္ပြားခ့ဲသည္။ စစ္ပြဲမျဖစ္ေသာေဒသမ်ားတြင္လည္း စစ္ေရးတင္းမာမွဳ မ်ားျဖစ္ပြါးခ့ဲ သည္။ အဆိုးထဲမွအေကာင္းဟု ဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ တႏိုင္ငံလုံးအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားအတြက္လမ္းစသည္လည္း ထိုစစ္ပြဲအတြင္းမွ ေပၚထြက္လာသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
ထိုလမ္းသည္ ေကြ႔ေကာက္၍ၾကမ္းတမ္းသည္ ဆူးေညွာင့္ခလုတ္မ်ားရွိသည္ ဟုဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ေမွာင္မိုက္မဲေနေသာ စစ္ပြဲ၏ညမ်ားထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ဟုဆိုႏိုင္ပါသည္။ ထိုေပၚထြက္လာေသာလမ္းစကို အားလုံးက ဆုပ္ကိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းခ့ဲၾကသည္ဟုဆိုရမည္။
ထို႔အတူ အစိုးရႏွင့္ တႏိုင္ငံလုံးအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးသေဘာတူညီခ်က္ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ရန္ေသာ္၎၊ ႏိုင္ငံေရးအရေဆြးေႏြးပြဲမ်ားက်င္းပႏိုင္ရန္ေသာ္၎၊ အစိုးရႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ား တရားဝင္ေရာ အလြတ္သေဘာပါ အႀကိမ္ ၄၀ ေက်ာ္ထိေတြ႔ေဆြးေႏြးခ့ဲၾကသည္။ အလားတူပင္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ားသည္လည္း အပစ္ရပ္ေရးႏွင့္ပတ္ သက္၍ျဖစ္ေစ ႏိုင္ငံေရးအေျခခံမူမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ျဖစ္ေစ တူညီေသာသေဘာထားမ်ားရရွိႏိုင္ရန္ မ်က္ႏွာစုံညီ အစည္း အေဝးမ်ား (ဝါ) ညီလာခံမ်ားေပၚေပါက္လာခ့ဲသည္။ ဤသုိ႔ႏွင့္ KIA ထိန္းခ်ဳပ္ရာေဒသ၌ လိုင္ဇာညီလာခံ KNU ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ေဒသ၌ ေလာ္ခီးလာညီလာခံမ်ား ေပၚထြက္လာခ့ဲသည္။
မည္သုိ႔ဆိုေစ အစိုးရႏွင့္ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာေတြ႔ဆံုမႈမ်ား တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားျပဳလုပ္သည့္ ညီလာခံမ်ား၏အက်ဳိး ဆက္အျဖစ္ တႏိုင္ငံလုံးအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးသေဘာတူညီခ်က္မူၾကမ္းကို ေရးဆြဲႏိုင္ခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကံအေၾကာင္းမလွစြာ ၂၀၁၅ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း NCA လက္မွတ္ထိုးရာတြင္ သေဘာထားကြဲလြဲမွဳ မ်ားေပၚေပါက္ခ့ဲသည္။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရဖက္မွ PSLF/TNLA တအန္းပေလာင္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔MNDAA ကိုးကန္႔တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ ULA/AA ရခိုင္တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ ၃ ဖြဲ႔အား NCA လက္မွတ္ထိုးရာတြင္ ပါဝင္ခြင့္ျပဳရန္ ျငင္းဆန္ခ့ဲ သည္။
KIO/KIA ကခ်င္တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ SSPP/SSA ရွမ္းတိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ NMSP မြန္ျပည္ သစ္ပါတီ KNPP ကရင္နီအမ်ဳိးသားတိုးတက္ေရးပါတီ တို႔ပါဝင္သည့္ UNFC ညီညြတ္ေသာတိုင္းရင္းသားမ်ားဖက္ဒရယ္ေကာင္စီမွ NCA လက္မွတ္ေရးထိုးရာတြင္ အားလုံး ပါဝင္ေရးမူကိုစြဲကိုင္ခ့ဲကာ အစိုးရမွခ်န္လွပ္ထားသည့္ TNLA/MNDAA/AA အဖြဲ႔ ၃ ဖြဲ႔ပါဝင္ေရးကို ရပ္ခံခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ အစိုးရကသေဘာမတူသျဖင့္ UNFC အဖြဲ႔ဝင္အမ်ားစုက NCA လက္မွတ္ ထိုးရန္ ျငင္းဆန္ခ့ဲၾကသည္။
KNU/DKBA/KPC/ALP/RCSS/ABSDF/CNF/PNLO အဖြဲ႔ ၈ ဖြဲ႔ကေတာ့ ၂၀၁၅ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းတြင္ NCA လက္မွတ္ေရးထိုးခ့ဲသည္။ သူတို႔၏အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ သူတို႔ NCA လက္မွတ္အရင္ထိုးၿပီး က်န္အဖြဲ႔မ်ားNCA လက္မွတ္ေရးထိုးေရးအတြက္ ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္းသြားမည္ဟုဆိုသည္။ သုိႏွ႔င့္ NCA ဟု ေခၚသည့္ တႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာအပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးသေဘာတူညီခ်က္တြင္၎ ၂၀၁၆ ႏွစ္ဆန္းတြင္ က်င္းပခ့ဲသည့္ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံတြင္၎၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အစုံအလင္ မတက္နိုင္ခ့ဲေပ။ ထို႔ျပင္ မတက္ေရာက္သည့္ အဖြဲ႔မ်ား၏ လက္နက္ကိုင္အင္အားမွာလည္း လက္ရွိ ရွိေနသည့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အင္အား၏ ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္း ရွိခ့ဲေပသည္။
သုိ႔ျဖစ္ရာ သမၼတဦးသိန္းစိန္လက္ထက္အတြင္ အပစ္ရပ္ေရးသည္၎၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံသည္၎၊ ၿပီးေျမာက္ခ့ဲျခင္းမရွိဟုဆိုႏိုင္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ အစျပဳခ်က္ေတာ့ ရရွိခ့ဲသည္ဟုဆိုႏိုင္ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ UNFC အပါ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားအတြက္ ၄ ႏွစ္နီးပါးခန္႔အခ်ိန္အတြင္ အပစ္ရပ္ေရးႏွင့္ပတ္သက္ ၍ျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံေရးအရျဖစ္ေစ၊ တူညီေသာ သေဘာထားတရပ္အျမင္တရပ္ ရရွိရန္ႀကိဳးပမ္းၿပီးအတူတကြ ရပ္တည္ရန္ေျခ လွမ္းရန္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈမွာ NCA လက္မွတ္ေရးထိုး မႈ၌ ကြဲလြဲမႈျဖစ္ခ့ဲသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ဤကြဲလြဲမႈသည္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ား၏ မတူညီေသာ စစ္အင္အားအေျခအေန၊ ဘ႑ာေရးအေျခအေန၊ အဖြဲ႔အစည္းတြင္းစည္း လုံး ညီညြတ္မႈ အေျခအေန၊ နယ္ေျမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မႈအေျခအေန စသည့္အေျခအေနေပါင္းမ်ားစြာေပၚတြင္ မူတည္သည္ဟု ဆိုရ မည္။
တဆက္တည္းဆိုသက့ဲသို႔ ၂၀၁၆ ႏွစ္အတြင္း အစိုးရအေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သည္။ NLD အရပ္သား အစိုးရသစ္တက္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က တိုက္ရိုက္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းမည္ဟု ေၾကညာသည္။ အေျခအေန သစ္တရပ္ေပၚလာသည္။ NLD အစိုးရသစ္ လက္ထက္တြင္ ယခင္စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားထက္ ပို၍ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ သေဘာ ထား ေပၚေပါက္လာမည္ေလာဟု အားလုံးကေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားရွိလာသည္။ အဆိုးထဲက အေကာင္းကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကသည္။ တဖက္ကလည္း အရပ္သားအစိုးရသစ္သည္ ျမန္မာစစ္ဖက္၏သေဘာထားကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ပါမည္ေလာ သံသယျဖင့္ သတိႀကီးစြာေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။
တခ်ိန္တည္းတြင္ UNFC ႏွင့္ NCA လက္မွတ္ထိုးထားသည့္ KNU / RCSS ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျပန္လည္ေတြ႔ဆံု၍ ညိႇႏႈိင္း မႈမ်ားျပဳလုပ္ၾကသည္။
ႏိုင္ငံေရးအရ အထူးသျဖင့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ပတ္သက္၍ သေဘာထားတူညီစြာရပ္ခံႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကသည္။ ဤႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားသည္ ၂၁ ရာစုပင္လုံတြင္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ား ႏိုင္ငံေရးအရ ဘုံသေဘာထားတရပ္ရရွိ ႏိုင္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ဟုဆိုရမည္။ လက္ေတြ႔အားျဖင့္လည္း NCA လက္မွတ္ထိုးထားေသာ အဖြဲ႔ ၈ ဖြဲ႔တည္းႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ ေထာင္စု ျပႆနာကို မေျဖရွင္းႏိုင္ေပ။ သုိ႔ျဖစ္ရာ NCA လက္မွတ္ထိုးသည့္အဖြဲ႔မ်ားေရာ မထိုးသည့္ အဖြဲ႔မ်ားပါ အတူတကြပူးေပါင္း၍ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္အေျဖရွာၾကရန္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘုံသေဘာတူညီခ်က္တရပ္ရရွိရန္အတြက္ စဥ္းစားလုပ္ေဆာင္ခ်က္အျဖစ္ မိုင္ဂ်ာယာန္ ညီလာခံေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
သုိ႔ျဖစ္ရာ မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံေပၚေပါက္လာျခင္းသည္ အႏွစ္ ၇၀ နီးပါးျဖစ္ပြားေနေသာ ျပည္တြင္းစစ္အား ႏိုင္ငံေရးအရစားပြဲဝိုင္းေပၚတြင္ထိုင္၍ေျဖရွင္းရန္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈ လမ္းေၾကာင္း ေပၚမွ ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ လိုင္ဇာညီလာခံ ေလာ္ခီးလာညီလာခံတို႔၏အဆက္ျဖစ္သည္။ ၂၁ ရာစု ပင္လုံညီလာခံတြင္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ပတ္သက္၍ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ား ဘုံသေဘာတူညီခ်က္တခုရရွိေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားခ်င္းစည္းလုံးညီညြတ္မႈကိုတည္ေဆာက္ရန္ ႀကိဳးစားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံသည္ ၂၁ ရာစုပင္လုံညီလာခံသို႔ ဦးတည္သည့္ လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ ရွိေနသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
● မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံႏွင့္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ
အဆိုပါ မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံက်င္းပမည္ဆိုေသာအခါ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအပါ အခ်ဳိ႕တြင္ စုိးရိမ္မကင္းရွိၾကသည္။ သူတို႔၏စိုးရိမ္မႈသည္ ၂၁ ရာစုပင္လုံလမ္းေၾကာင္းေပၚမွလြဲေခ်ာ္မည္စုိး၍လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အျခားတဖက္ကလည္း စစ္ေရးတပ္ေပါင္းစုဖက္သုိ႔ ဦးတည္သြားမည္ကို စိုးရိမ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပုံရသည္။
ၿပိီးခ့ဲေသာ UNFC အစည္းအေဝးမ်ားညီလာခံမ်ားတြင္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားအေနႏွင့္ FUA ေခၚဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္ဆိုသည္ကို တိုင္းရင္း သား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ား ပူးတြဲဖြဲ႔စည္းလႈပ္ရွားရန္ ရည္ရြယ္ခ့ဲၾကသည္။ FUA ကို ေျမာက္ပိုင္းႏွင့္ ေတာင္ပိုင္းဟူ၍ စစ္ဦးစီး ၂ ဖြဲ႔ခြဲ၍ လႈပ္ရွားရန္ ႀကိဳးစားခ့ဲၾကဖူးသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ေတြ႔ေျမျပင္အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္၎ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအေျခအေနမ်ားကို စားပြဲဝိုင္းေဆြးေႏြးပြဲဆီသုိ႔တြန္းပို႔ေန၍၎ FUA သည္ စဥ္းစားခ်က္တခုအျဖစ္သာရွိခ့ဲၿပီး လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေပၚ မလာခ့ဲေပ။
ထုိ႔ျပင္ မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံတြင္လည္း စစ္ေရးဆိုင္ရာေဆြးေႏြးမႈမရွိဘဲ ႏိုင္ငံေရးမူေဘာင္ဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းမႈမ်ားသာရွိသည့္ျပင္ ေဆြးေႏြးမႈမ်ားသည္လည္း ၂၁ ရာစုပင္လုံညီလာခံ လမ္းေၾကာင္း ေပၚတြင္ရွိသျဖင့္ မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံ ႏွင့္ပတ္သက္၍ စုိးရိမ္ပူပန္မႈမ်ားကို ေလ်ာ့ပါးေစသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ထိ႔ုျပင္ မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံသည္ လွ်ဴိ႕ဝွက္ျပဳလုပ္ေသာ ေဆြးေႏြးပြဲတရပ္မဟုတ္ဘဲ အဖြဲ႔အသီးသီးမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျပင္ ေလ့လာသူမ်ားစြာေရွ႕ေမွာက္တြင္ ပြင့္လင္းျမင္သာစြာ ေဆြးေႏြးသည့္ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲတရပ္ျဖစ္ေပရာ ၎ႏိုင္ငံေရးအျမင္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ တူညီသည္ မတူညီသည္က ျပႆနာ၏တဖက္သာျဖစ္ၿပီး ထိုသုိ႔ ႏိုင္ငံေရးအျမင္မ်ားကို ပြင့္လင္းလြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးသည္က ညီလာခံ၏အားသာခ်က္ဟု ဆိုရပါမည္။
တိုင္းျပည္ျပသနာကို ေျဖရွင္းရာတြင္ ပါဝင္ၾကရန္လိုအပ္သည့္ဖက္အသီးသီးအေနႏွင့္ မိမိတိ႔ု၏ ႏိုင္ငံေရးသေဘာထားမ်ားကို ပြင့္လင္းလြတ္လပ္စြာေဖၚထုတ္ေဆြးေႏြးျခင္းသည္ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာကို စားပြဲဝိုင္းတြင္ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္အတြက္ ေရွ႕ဦးလို အပ္ခ်က္ ျဖစ္သည္။ ထိုမွတဆင့္ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြး ညိႇႏိႈင္းမႈမ်ားျဖင့္ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္ကာ ျပႆနာကိုေျဖရွင္း သြားရေပမည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ မိုင္ဂ်ာယာန္ညီလာခံသည္ တိုင္းျပည္၏ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တန္းတူေရး၊ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ ေဆာက္ေရးအတြက္ လိုအပ္သည့္ ပြင့္လင္းျမင္သာသည့္ ႏိုင္ငံေရးအျမင္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ျပသခ့ဲသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအျမင္မ်ားအား ၂၁ ရာစုပင္လုံသုိ႔ ဆက္လက္သယ္ေဆာင္၍ ေဆြးေႏြးညိႇႏႈိင္းအေျဖရွာရန္ေတာ့ လိုအပ္ေပမည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စုိး)