ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ● ေက်ာင္း
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၆
ကိုယ္ေတြ႔ေတြေျပာရတာေတာင္ ဗမာျပည္မွာက ငါမသိရင္ အ႐ူးစကား ဆိုၿပီး ဟာသလုပ္ေတာ့ က်ေနာ္ ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေတြနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ဖင္လန္ႏုိင္ငံက အေၾကာင္းေတြ သိပ္မေျပာေတာ့။
ပညာေရးကို ျမႇင့္တင္မယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္လိုက္တာနဲ႔ ေက်ာင္းက်န္းမာေရး၊ အစားအေသာက္ စတဲ့ ျဖည့္ဆည္းရမဲ့ တာဝန္ ေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ဗမာျပည္က အရင္ဆုံးလုပ္ရမဲ့အလုပ္က ကေလးေတြကို ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲေရာက္ဖို႔က အလြန္ အေရးႀကီးသည္။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲေရာက္ဖို႔ ေက်ာင္းေတြလုံေလာက္ဖို႔အေရးႀကီးသည္။ ေက်ာင္းေတြလုံေလာက္ရင္ သင္ၾကားေပးမဲ့ ဆရာ/မေတြ အရည္အခ်င္းကိုခဏထား၊ လူအင္အား ျပည့္မီဖို႔လိုအပ္သည္။ ဒါေတြၿပီးမွ သင္ၾကားေရးေထာက္ ကူျပဳအသုံးအေဆာင္ေတြ ထပ္ျဖည့္ရမည္။
ဒီေန႔ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးနဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြက စာသင္ေက်ာင္းအခ်ဳိ႕ကလြဲၿပီး ေက်ာင္းအမ်ားစုက ေက်ာင္းအဂၤါရပ္နဲ႔မျပည့္စုံၾက။ ကေလးေတြကိုစုၿပီးထားသည့္ ကေလးထိန္းေနရာ သပ္သပ္လို ျဖစ္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္ေျပာလဲေမးရင္ တိုင္း ျပည္ဆင္းရဲစုတ္ျပတ္ၿပီး၊ အစိုးရက ပညာေရးကို အကုန္အက်မခံႏိုင္လို႔၊ ျပည္သူအမ်ားစုက စားဝတ္ေနေရးေနာက္ကိုလုိက္ၿပီး သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းသာပို႔ကာ၊ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္သည္ကမ်ားလို႔ ေျပာရျခင္းျဖစ္သည္။
အမ်ားစုတက္ေနတဲ့ေက်ာင္းေတြမွာက ကေလးေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ မနက္စာမစားရသည့္ကေလးေတြ၊ ေန႔လည္စာမစားရ သည့္ကေလးေတြ၊ အိမ္မွာအဆင္မေျပ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆူညံေနလို႔ ညဘက္အိပ္ေရးသည့္ ကေလးေတြ။ ကေလးမ်ဳိးစုံကိုစုပုံထည့္ထားသည့္အခန္းထဲမွာ ဆရာ/မက ဘယ္လို အားလုံးတတ္ေအာင္ သင္ၾကားႏိုင္ေတာ့မလဲ။ ဒီၾကားထဲ ေမြးလာက တည္းက ေသြးအား နည္း၊ အစားအေသာက္ခ်ဳိ႕တဲ့သည့္ကေလးေတြကလည္း ဉာဏ္ရည္ကအားနည္းေတာ့ ထိုေက်ာင္း၊ ထိုစာသင္ခန္းသည္ ကေလးေတြကိုစုပုံထားရာ ေနရာသာသာျဖစ္ေတာ့သည္ဟု က်ေနာ္ မွတ္ခ်က္ခ်ျခင္းျဖစ္သည္။
ဒီကေလးတေယာက္နဲ႔ေတာ့ ငါ့မွာ ႐ူးခ်င္သလိုျဖစ္ေနၿပီေျပာတဲ့ မိခင္ေတြ၊ မိဘေတြမ်ားတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံမွာ အေျခအေနအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လာေသာ ေက်ာင္းသား ၃၀ မွ ၅၀ ေက်ာ္ရိွတဲ့အခန္းမွာ ဆရာ/မ တေယာက္တည္းဆိုေတာ့ သူတို႔ၾကဳံေတြ႔ရမဲ့ဒုကၡကို စဥ္းစား ၾကည့္မိၾကပါရဲ႕လား။ ေရွ႕ဆုံးတန္းက ေက်ာင္းသား ဆရာ/မ မ်က္စိေအာက္မွာၿငိမ္ေနေပမဲ့ ေနာက္ကကေလးေတြက လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေနတဲ့အတန္းေတြက အမ်ားႀကီး၊ ဒီေတာ့ ဆရာ/မ ေတြက အေၾကာက္တရားျဖစ္ေအာင္ အသံကုန္ေအာ္ရ သည္။ တုတ္ သုံးရသည္။ ႐ုိက္ရသည္။ ဒီေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းက အသားနာေအာင္ လုပ္သည့္ေနရာ၊ ေအာ္သည့္ေငါက္ သည့္ေနရာျဖစ္လာေတာ့ ထုိကေလးေတြ ႀကီးလာတဲ့အခါ သူတို႔က်င္လည္ရာအတိုင္း ေအာ္ၾကေငါက္ၾက၊ အႏိုင္က်င့္ၾကနဲ႔ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
ကေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းစာသင္ခ်ိန္မွ်ရဲ့လားဆုိတာကလည္း ေမးခြန္းျဖစ္လာသည္။ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ ေအာက္ကေလးေတြကို ေက်ာင္းမွာ ၇ နာရီေလာက္ ေလာင္ပိတ္ထားတာက ႏိုင္ငံတကာ စံႏႈန္းနဲ႔ သတ္မွတ္မယ္၊ ပညာေရးေကာင္းမြန္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြနဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျဖစ္ သင့္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ေတာ့။ ဒီၾကားထဲ သင္ၾကားေထာက္ကူျပဳပစၥည္းေတြမရိွဘဲ ဆရာ/မက စာအုပ္ ဖတ္ျပတဲ့ပညာေရးဆိုေတာ့ ကေလးေတြမေျပာနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာေတာင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနသည့္ လူႀကီးေတြအိပ္ငိုက္ေနတာကိုျမင္ရတဲ့သူေတြ နားလည္ႏိုင္လိမ့္မည္။
ေက်ာင္းအေၾကာင္းေျပာမယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီး၊ ဗမာႏိုင္ငံမွာက ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး၊ ဘာသာစကားမတူညီမႈေတြ ကလည္း ေနရာအႏွံ႔။
ကြၽမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ေသာပညာရွင္မ်ားနဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရက ပညာေရးကို ျမႇင့္တင္ဖို႔ အေျခခံ ပညာေရးမွာ ခ်က္ခ်င္းကို ပုံေအာရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမွသာ ဗမာႏိုင္ငံရဲ့ အနာဂတ္ဟာ လာမဲ့ ႏွစ္ ၂၀ - ၃၀ ေလာက္မွာ မႈန္၀ါး၀ါးကို ျမင္ရမွာပါ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ေတာ့ ဗမာႏုိင္ငံမွာ ေက်ာင္းအစား ကေလးေတြကိုေထာင္က်ျခင္း ေလ့က်င့္ေပးေနတဲ့ေနရာသာျဖစ္သြားမွာကို စုိးရိမ္ပါ ေၾကာင္း က်ေနာ့္အျမင္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလုိက္ရပါတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္Painting by Sharon Mick