ခင္ေလး ● ဝင္းၾကည္မ (ဝတၳဳတို)


ခင္ေလး ● ဝင္းၾကည္မ (ဝတၳဳတို)
(မိုးမခ မဂၢဇင္း ၾသဂုတ္လ ထုတ္ပါ ဝတၳဳတို)
ေအာက္တိုဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၆

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကိုတဲ့.. ေယာင္လည္လည္.. ေရာက္လာခဲ့တယ္ …
မ်ဥ္းၾကားမကူးလို႔.. ရုတ္တရက္.. ဖမ္းကာ.. ဒဏ္ရိုက္ခံရတယ္
♬ ♪ ♩ ♭ ♫ ∮…
♬ ♪ ♩ ♭ ♫ ∮…


၀င္းၾကည္မ တေယာက္ သီခ်င္းေလး တေအးေအးဆိုၿပီး ပူျပင္းတဲ့ ရန္ကုန္ေႏြကို အန္တုရင္းလမ္းေလွ်ာက္ေနမိတယ္။  ဒီလိုမွ စိတ္ကိုထြက္ေပါက္မရွာရင္ ေႏြအပူထက္ျပင္းတဲ့ ၀င္းၾကည္မရဲ႕ဘ၀ ေနေပ်ာ္စရာေတာင္ရွိမယ္မထင္။  လင္ေသလို႔ ကေလးႏွစ္ေကာင္နဲ႔ မုဆိုးမဘ၀ ဘာမွမလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္နဲ႔ ေတာမွာေနရာကေန တကိုယ္တည္းေနတဲ့ ဦးေလးလုပ္သူကလွမ္းေခၚလို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ၀င္းၾကည္မတို႔သားအမိေတြ ေရာက္လာခဲ့တယ္။

အဲ…..ေရာက္ၿပီးမၾကာပါဘူး။  ဦးေလး လူမမာသယ္ႀကီးကပါ ေသျပန္ေရာ။  ကေလးႏွစ္ေကာင္ကိုဖက္ၿပီး ၀င္းၾကည္မ ငိုရၿပီေပါ့။  ဒါေပမယ့္ ေက်ာခ်စရာေနရေလး တခုေတာ့ ဦးေလးဆီကရလိုက္တယ္။  အထင္ေတာ့ မႀကီးေလနဲ႔ လူေခ်းေရာ ေခြးေခ်းပါေရာေနတဲ့ လူသြားလမ္းက်ဥ္းနဲ႔ အမြဲတကာ့ထိပ္ေခါင္ ဖြတ္မင္းေနာင္ေတြခ်ည္းေနၾကတဲ့ က်ပန္းရပ္ကြက္ထဲက တဲေနာက္မွာ အဖီထိုးထားတဲ့ ေနရာေလးကိုငွားေနရတာ။  ငွားရတယ္ဆိုမွေတာ့ ငွားခလံုေလာက္တဲ့ ၀င္ေငြရွိမွျဖစ္ေတာ့မေပါ့။  ကြပ္ပ်စ္တကြက္စာေလာက္ ေနရာဆိုေပမယ့္လည္း ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ဒီေလာက္ေနရာေလးရဖို႔ေတာင္ သိပ္လြယ္လွတာမဟုတ္။  ကိုယ့္လိုပဲ ဒီေနရာကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနသူေတြကအပံုႀကီး။

ဒီေတာ့လည္းဦးေလးရွိစဥ္ကလိုပဲ အိမ္ငွားခမွန္မွန္ေပးႏိုင္ဖို႔နဲ႔ စားဖို႔အတြက္က တအိမ္၀င္ တအိမ္ထြက္ အ၀တ္လိုက္ေလွ်ာ္ေနရံုနဲ႔ မလြယ္ဘူးဆိုေတာ့ လင္ေတာ္ေမာင္ ဆင္ထားတဲ့ တခုတည္းေသာ နားကပ္တရံကိုသြားေရာင္းၿပီး အရင္းအႏွီးလုပ္၊ သီရိမဂၤလာေစ်းထဲက ကုန္စိမ္းေတြကို၀ယ္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္တဲ့ သူေဌးရပ္ကြက္က ေစ်းထဲ အခင္းေလးခင္းၿပီးေရာင္းရေတာ့တာေပါ့။  ဒါက လင္ေသမုဆိုးမ ေဆြမရွိမ်ိဳးမရွိေတာ့တဲ့ ၀င္းၾကည္မရဲ႕ ဘ၀အစ။

ဘာပဲေျပာေျပာေစ်းေလးေရာင္းေနေတာ့ အူစိုတာေပါ့။  ေစ်းသည္ခ်င္းလည္း သိေနၾကေတာ့ သားေလးငါးေလးက်န္ေနရင္ ေပါေပါပဲပဲနဲ႔ ၀ယ္လာၿပီးခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္လို႔ရတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ရင္းထားတဲ့ အရင္းအႏွီးေလးေတာ့ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ၀င္းၾကည္မတေယာက္ သတိထားေနရတာေပါ့။ ဒါသာေပ်ာက္ရင္ လမ္းေဘးေရာက္ၿပီးခြက္ဆြဲရေတာ့မယ္ေလ။ ကိုယ့္မွာေမြးထားတဲ့ သမီးမိန္းကေလးကလည္းရွိေသးကိုး။

အခုလည္း မနက္ပိုင္းေစ်းသိမ္းၿပီးေတာ့ အိမ္ႏွစ္အိမ္၀င္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ျပီးျပန္လာတာ။  နာရီျပန္ တခ်က္ခြဲေလာက္ေတာ့ ရွိေရာေပါ့။  ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ အူနံရံေတြကေတာင္ အသံေတြထြက္ေနၿပီ။  အိမ္မွာညိဳမတေယာက္ေတာ့ ထမင္းတအိုးတည္ထားမွာပါေလ။  ခိုင္းသာခိုင္းရတယ္ ညိဳမအသက္က အခုမွ ၁၁ ႏွစ္ရယ္။  ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္းဆိုသလိုပဲ သူ႔ပဲခိုင္းရေတာ့တာပဲ။ ေက်ာင္းလည္းမထားႏိုင္။  အငယ္ေကာင္ေတာ့ ၇ ႏွစ္ထဲ၀င္ၿပီဆိုေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ဘုန္းေတာ္ႀကီး ပညာသင္ၾကားေရး ပို႔ထားေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္။  ညိဳမကိုလည္း ထားပါတယ္။  ဟိုကအလကားသင္ေပးတာေတာင္  ဒင္းက အတန္းထဲ အရြယ္ႀကီးေနလို႔ ရွက္ေတာ္မူသတဲ့ေလ။ အဲ့ေတာ့လည္း မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ ေရခပ္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေပါ့။

ေျပာရဦးမယ္ေတာ္ေရ…။  ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသာဆိုတယ္ ေရဒုကၡက မေသးဘူး။  လူခ်မ္းသာေတြရွိတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ပိုက္လိုင္းေလးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ေရကထြက္လာေပမယ့္ ၀င္းၾကည္မတို႔လို လူေနရပ္ကြက္မွာေတာ့ အမ်ားသံုးကန္ကေရကို ျခစ္ခပ္ရတာေတာ္။  ခါးလည္ေလာက္ရွိတဲ့ ေက်ာက္စည္ေဂြတခုကို ဘံုပိုင္ေခါင္းတပ္ထားတာ၊ ၾကြက္ၿမီးတန္းသလို တေတာက္ေတာက္နဲ႔ က်ေနတဲ့ေရကို ပလတ္စတစ္ပုန္းႀကိဳးတပ္ တေယာက္တလွည့္စီ ျခစ္ခပ္ၿပီး ေရသယ္မယ့္ပုန္းထဲထည့္ရတာ။ တခါတခါေတာ့လည္း ရြာက ၾကာကန္လြမ္းသား။ ၾကည္စိမ္းေနတဲ့ေရမွာ ၾကာပင္ေတြ ၾကာပန္းေတြနဲ႕ ရြာကေရကန္က ညေနဆို ေရခပ္ဆင္းသူေတြနဲ႔ သာယာလိုက္သမွ ေျပာမေနနဲ႔။

××××× ××××× ×××××

၀င္းၾကည္မလည္း ေတြးရင္း၊ ဆိုရင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဖက္ၾကမ္းေဆးလိပ္ဖြာရင္း ရြာကၾကာေရကန္ႀကီးကို သတိရေနပါတယ္။ သတိရလည္း ရခ်င္စရာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးက ပိုက္ဆံရွာရတာသာလြယ္တာ လူေနစရိတ္ကႀကီးမွႀကီး။  ေနမႈထိုင္မႈမွာလည္း သက္ေတာင့္သက္သာမရွိလွ ရွာသေလာက္ကုန္သလို၊ ကုန္သေလာက္လည္း ရွာဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြက ရွိေနတတ္တာမ်ိဳး။ ရြာမွာသာ ၀င္းၾကည္မအခုရသေလာက္သာ ပိုက္ဆံရွာလို႔လြယ္ရင္ အေတာ္ေလးစုမိေဆာင္းမိမွာ။ အငယ္ေကာင္ကိုလည္း ရွင္ျပဳေပးႏိုင္၊ ညိဳမကိုလည္း နားေလးေဖာက္ေပးႏိုင္မွာ။  အခုေတာ့ ရရစားစားပဲ။ အရင္းေလးမေပ်ာက္ေအာင္ေတာင္ မနည္းရုန္းေနရတာ။

"ညိဳမေရ အေမ ဒီမွာငါးေခါင္းေတြပါလာတယ္ေဟ့၊ ငရုပ္သီးတဆံု ေထာင္းထားေအ။ အေမ ငါးေခါင္းေတြခုတ္လိုက္ဦးမယ္"
၀င္းၾကည္မလည္း အိမ္ေပါက္၀ေရာက္တာနဲ႔ သမီးျဖစ္သူကို လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

၀င္းၾကည္မတို႔ သားအမိလည္း ဗိုက္ကဆာလွၿပီမို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ခ်က္ျပဳတ္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ၿပီး ထမင္း၀ိုင္းခင္း စားဖို႔ျပင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။  စားေနရင္း ညိဳမက

"အေမ ဟိုဘက္အိမ္က အစ္မ မလံုးတင္ကေျပာတယ္။ သူအလုပ္ လုပ္တဲ့ စားေသာက္တိုင္မွာ ပန္းကန္ေဆးဖို႔လူလိုေနတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါ လုပ္ခ်င္လားတဲ့ သမီးကိုေမးတယ္။ လုပ္ခ်င္ရင္ ဒီညေနကေန စၿပီး လုပ္လို႔ရၿပီတဲ့..။"

"အေမလုပ္မွျဖစ္မွာေပါ့ ညိဳမရယ္။ သမီးက လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး"

"အို…. အေမကလည္း က်ဳပ္ အိမ္မွာလည္း ပိုက္ဆံမရဘဲ ပန္းကန္ေဆးေနရတာပဲဟာ။ ဟိုမွာက ပိုက္ဆံရမွာေတာ့္.."

အမေလး ညိဳမေတာင္ ပိုက္ဆံစကားေျပာတတ္ေနၿပီ။ အင္းေလ ကိုယ့္မလည္း မနက္ေစာေစာ ေစ်းထြက္ရေသးတာဆိုေတာ့ ညဥ့္နက္ထိေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ဘူးေလ။

"သမီးကေရာ လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား.."

"က်ဳပ္ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ အေမရယ္။ အေမတေယာက္တည္း ပိုက္ဆံရွာရတာ ပင္ပန္းပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း ရွာပါ့မယ္.."

ညေနေရာက္ေတာ့ ညိဳမတေယာက္ ေဘးအိမ္က မလံုးတင္နဲ႔ ပါသြားေလရဲ႕။  ၀င္းၾကည္မလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ျပန္လာတဲ့ အငယ္ေကာင္ ဖိုးေမာင္နဲ႔အတူ မနက္ေစ်းထြက္ဖို႔ ကုန္စိမ္းလက္က်န္ေတြကို ျပန္စည္းေႏွာင္၊ အသစ္၀ယ္ရမယ္ ကုန္စိမ္းဖိုး ပိုက္ဆံကိုဖယ္၊ ပိုတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို ေရတြက္ရင္း သမီးျဖစ္သူ ျပန္လာခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနရွာပါတယ္။

အင္း... … ဒီေန႔ေတာ့ မဆိုးပါဘူး အရင္းနဲ႔ မနက္ျဖန္ေစ်းဖိုးဖယ္ၿပီး ေငြ ၃ေထာင္ေလာက္က်န္တယ္။  ၀င္းၾကည္မလည္း ပိုက္ဆံ ၃ေထာင္ကို က်စ္ေနေအာင္လိပ္ၿပီး အိမ္ေခါင္းရင္းေထာင့္က ၀ါးဆစ္စုဗူးေလးထဲ ထည့္ထားလိုက္ပါတယ္။  ေနာင္ႏွစ္အိမ္ငွားခနဲ႕ အငယ္ေကာင္ ရွင္ျပဳဖို႔ေပါ့။

ည ၁၁နာရီခြဲေလာက္ေရာက္ေတာ့ ညိဳမတေယာက္ မလံုးတင္နဲ႕အတူ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း အထုပ္ သံုး ေလးထုပ္နဲ႔။

"အေမ ဒါက ဆိုင္က က်န္တဲ့ဟင္းေတြေပးလိုက္တာ။ က်ဳပ္အိမ္အတြက္ သယ္လာတာ။ ဒါက ဒီေန႔ရတဲ့ပိုက္ဆံ ၁ေထာင္။  ပန္းကန္ေလး ညေနပိုင္းတေၾကာထိုင္ေဆးတာ ၁ေထာင္ႀကီးမ်ားေတာင္ရတယ္ အေမေရ။ က်ဳပ္ေတာ့ ဒီအလုပ္ မျပဳတ္ေအာင္လုပ္ရမယ္။"

ညိဳမကမ္းေပးတဲ့ ဟင္းထုပ္နဲ႔ ပိုက္ဆံ ၁ ေထာင္ကို ကိုင္ၿပီး ၀င္းၾကည္မတေယာက္ သတိမရစဖူး ေသရြာက လင္ေတာ္ေမာင္ကို သတိရမိလို႔ ၿငိမ္သြားပါတယ္။ လင္ျဖစ္သူေသၿပီးကတည္းက တေန႔တေန႔ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရလို႔ အသက္ေတာင္မနဲရွဴေနရတဲ့ ၀င္းၾကည္မ ကိုဘဦးႀကီးကို သတိမရႏိုင္တာေတာင္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

"အေဖ့ကို သတိရတယ္ အေမ။ သမီးယူလာတဲ့ဟင္းေတြ အေဖစားဖူးမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္.."

" အမေလး ကိုဘဦးရဲ႕….. ရွင့္သမီးအလိမၼာကို လာၾကည့္ပါဦး။ ေသရြာကေန ခဏေတာ့ ထလာလွည့္ပါဦး ရွင့္သမီးက က်ဳပ္ကို ပိုက္ဆံေတြရွာေပးေနေလရဲ႕။ မစားဖူးတဲ့ ဟင္းေတြလည္း ယူလာေပးေလရဲ႕.. ရွင့္သမီးကေလ.."

ညိဳမရဲ႕စကားအဆံုး ေျပာရင္းငိုခ်လိုက္တဲ့ ၀င္းၾကည္မကို ညိဳမနဲ႔ ဖိုးေမာင္ကပါဖက္ၿပီး သားအမိေတြ တေယာက္ကို တေယာက္ဖက္ၿပီး ငိုေနၾကေလရဲ႕။

မထိခလုပ္ ထိခလုပ္နဲ႕ ရိသဲ့သဲ့လုပ္ၾကတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေရာ၊ အရိုင္းဆန္တဲ့ လူယဥ္ေက်းၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကိုေရာ၊ က်ပ္ခိုးစင္လိုပူျပင္းလြန္းတဲ့ရာသီဥတုေရာ ဘာဆိုဘာကိုမွ  ၀င္းၾကည္မ ဂရုစိုက္စရာမလိုေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။  ဒီေလာက္လိမၼာေရးျခားရွိတဲ့ သားနဲ႕သမီးရွိယံုနဲ႕တင္ ၀င္းၾကည္မအတြက္ အင္အားေတြရွိေနပါၿပီ။ လင္ေသလို႔ အားကိုးစရာမရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ေလာကဓံကို ခါးေစာင္းတင္ၿပီး ဒီသား ဒီသမီးေတြအတြက္ ႀကိဳးစားရန္းကန္ဖို႔ ၀င္းၾကည္မ အင္အားေတြရွိေနၿပီမဟုတ္ပါလား။

××××× ××××× ×××××

"သံလမ္း မွတ္တိုင္ ပါတယ္ေဟ့…"

မနက္ေ၀လီေ၀လင္းထဲက သီရိမဂၤလာေစ်းကို ကုန္စိမ္းသြား၀ယ္ၿပီး မနက္ေစ်းအမီေရာင္းဖို႔ ၀င္းၾကည္မ ျပန္လာတာပါ။  ခါတိုင္းေန႔ေတြထက္ ဒီေန႔ ဟင္းရြက္ေတြကိုပို၀ယ္လာေတာ့ ျပန္ေရာက္မယ့္အခ်ိန္ မွန္းၿပီး သားနဲ႔သမီးကို လာႀကိဳခိုင္းထားတာမို႔ မွတ္တိုင္မွာ သူတို႔ေစာင့္ေနမယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔၀င္းၾကည္မ အေမာေျပသြားပါတယ္။

လြယ္အိတ္ထဲက အသုပ္ထုပ္ေလး ႏွစ္ထုပ္ကိုလည္း ပါမပါ ေသခ်ာျပန္စစ္လိုက္ပါေသးတယ္။  အငယ္ေကာင္က ဒီေန႔ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ အစ္မနဲ႔အတူ ၀င္းၾကည္မကိုေစ်းႀကိဳဖို႔ လိုက္လာတာမို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ သူတို႔ႀကိဳက္တဲ့ အသုပ္၀ယ္လာတာသိရင္ ၀မ္းသာေနၾကမွာလို႔ ၀င္းၾကည္မေတြရင္း ကားေပၚကေန ဟင္းရြက္ ထုပ္ေတြကို ဆြဲခ်လိုက္ပါတယ္။

ကၽြီ…….. ဒုန္း ဒုန္း
အား ……. …….
ဟယ္…… …..

အာေမဋိတ္သံေပါင္းစံုေၾကာင့္ ကားေပၚကဆြဲခ်တုန္းက ျပည္က်ကုန္တဲ့ ဟင္းရြက္ေတြကို လိုက္ေကာက္ရင္း ၀င္းၾကည္မ ရုတ္တရက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိခ်ိန္မွာေတာ့.... ....

အျပာေရာင္အက်ီအကြက္ ဆင္တူနဲ႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္။
အေမျပန္လာတာကို ျမင္ၿပီး ကားလမ္းကူးလာတဲ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္။
အမေလး………. ကိုယ္က်ိဳးနည္းပါၿပီ။
သမီးေရ…. ညိဳမေရ…..
သား…သား…. လုပ္ၾကပါဦး ကယ္ၾကပါဦး …… …..

××××× ××××× ×××××

ရုပ္နာမ္ဓမၼ သခၤါရတို႔၊ ကိုယ္ကဤပံု
ျဖစ္လိုတံုလည္း၊ တဖံုဆင္ကြဲ သူတနဲျဖင့္
ေဖါက္လြဲတက္စြာ ဓမၼတာကို၊
ပညာစကၡဳ၊ ေျမႇာ္ေထာက္ရႈ၍
ယခုပင္လွ်င္ မအိုခင္က
ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့၊
ယခုပင္လွ်င္ မနာခင္က
ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့၊
ယခုပင္လွ်င္ မေသခင္က
ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့။
ရတုခ်ိန္ေထာက္ ဤခါေရာက္မွာ၊ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ခႏၶာ
ေသလိမ့္ငါ-ဟု၊ သတၱ၀ါခပင္း ရွင္ေသမင္းႏွင့္
မိတ္သင္းဖြဲ႔လွ်က္၊ ခ်ိန္းအခ်က္လွ်င္
တစက္ကမွ မရွိၾကဘူး။

သံေ၀ဂ လကၤာကို သံၿပိဳင္ညီညီ ဆိုသြားၾကတဲ့ သီလရွင္ဆရာေလးေတြေနာက္မွ ျဖည္းျဖည္းျခင္း လွမ္းေလွ်ာက္သြားသူကေတာ့ တြယ္တာစရာရယ္လို႔ ေလာကမွာ မရွိေတာ့တဲ့ ၀င္းၾကည္မ၊ ေလာကဓံရဲ႕ ရိုက္ပုတ္ႏွိပ္စက္မႈကို အလူးအလိမ့္ခံခဲ့ရတဲ့ ၀င္းၾကည္မ၊ ဘ၀ရဲ႕အေမာေတြကို စံုေနေအာင္ခံစားခဲ့ရတဲ့ ၀င္းၾကည္မ တျဖစ္လဲ ဆရာေလး ေဒၚ၀ဏၰသိဂီရယ္ပါ။

ေတြ႕ၾကံဳဆံုကြဲ ျဖစ္ၿမဲဓမၼတာ ဆိုတဲ့ ေလာကသဘာ၀တရားေတြကေန ထာ၀ရျငိမ္းေအးရာ ေခမာေသာင္ကမ္းကို အျမန္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႕ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ သူမရဲ႕ေျခလွမ္းေတြက တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းလို႔ ေနပါေတာ့တယ္။  ။

ခင္ေလး
9-5-2016(2:45PM)

(ယခု ဝတၳဳ ကို မိုးမခ မဂၢဇင္း အတြဲ (၃) ၊ အမွတ္ (၈)၊ ၾသဂုတ္လ ထုတ္တြင္ ပံုႏွိပ္ခဲ့ၿပီးပါသည္။)

သရုပ္ေဖာ္ ဒီဇိုင္း ● Moe Z (Dzai)
မူရင္း ဓာတ္ပံုမ်ား ● ခင္ေလး