စုိးလြင္ (၂၁၁) (ဝမ္ခ) ● ဓား ဓားခ်င္း …လွံ လွံခ်င္း ယွဥ္မယ္ဆိုလို႔
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၆
၁၉၈၈ မွာ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစု ေတာခိုျဖစ္ပုံေလး မေရးခင္ က်ေနာ္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ နီးစပ္ပုံ စိတ္၀င္စားပုံကို အရင္ေရးပါရေစ။
၁၉၈၁ မွာ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သိပၸံသခ်ာၤတြဲနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ေဒသေကာလိပ္(ေ႐ႊေတာင္ရပ္) မွာ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ တရက္ July လ ၆ ရက္ေန႔ ညေနဘက္ေက်ာင္းလႊတ္ေတာ့ ေက်ာင္း၀မွာ ရွိတဲ့ ေၾကညာဘုတ္မွာ "မနက္ဖန္ 7 July မေမ့နဲ႔" လို႔ေရးထားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္း သားေရးသြားမွန္းလည္း မသိဘူး၊ က်ေနာ္ စဥ္းစားၿပီေပါ့။
ဒီေန႔က 6 July..မနက္ဖန္က 7 July..ေအးေလး မွန္တာေပါ့။ အဲတာကို အေထြအထူးလုပ္ၿပီး ေရးစရာ လားလို႔ ေတြးမိခဲ့တယ္။ (ေရးတဲ့သူက 1962 ခုနွစ္ 7 July ေန႔မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ဗုံးခြဲခဲ့တာကို မေမ့ဖို႔ေရးခဲ့တာ။ ဒါကိုိ ႏိုင္ငံေရး ဘာမွနားမလည္တဲ့က်ေနာ္ ေတာခိုၿပီးမွပဲ သိေတာ့တယ္)
ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ဘားအံ ၿမိဳင္ကေလး ဘိလပ္ေျမစက္ရုံ ဘ႑ာေရးဌာနမွာ အလုပ္သြားလုပ္တယ္။ရတဲ့လခေလးနဲ႔ ေလာက္ငွေအာင္သုံးေနရတဲ့အျပင္ အရက္ကေလးပါေသာက္တတ္ေတာ့ မိဘကိုေထာက္ပ့ံဖို႔ မေျပာနဲ႔ အိမ္က ျပန္မေတာင္းမိေအာင္ေတာင္ မနည္းႀကိဳးစားေနရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေပေပေတေတေနရင္း ၁၉၈၈ အေရးအခင္းႀကီး ျဖစ္လာေရာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္တို႔လည္း ညဆိုရင္ အိမ္ေဘးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကဖြင့္တဲ့ ဘီဘီစီတို႔ ဗီြအိုေအ တို႔ကသတင္းေတြ နားေထာင္ေပါ့။ လုံထိန္းေတြကပစ္လို႔ စစ္တပ္ကပစ္လို႔ ျပည္သူေတြေသေၾက ဒဏ္ရာရတယ္လို႔ သတင္းၾကားရင္ ေဒါသေတြျဖစ္ၾကေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ေနၾကရင္း တရက္ညဘက္ သတင္းနားေထာင္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔အိမ္နဲ႔ တအိမ္ေက်ာ္မွာေနတဲ့ G.T.I ေက်ာင္းဆင္း ၃ ေယာက္ က်ေနာ္တို႔ဆီေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ေျပာျပလို႔ သူတို႔ ၃ ေယာက္ အရက္ဆိုင္မွာ အရက္ေသာက္ေနတုန္း တဖက္၀ိုင္းမွာေသာက္ေနတဲ့ လုံထိန္း ၆ ေယာက္ေလာက္က ရန္စထိုးလႊတ္လိုက္ေၾကာင္း သိရတယ္။ သတင္းနားေထာင္ေနရင္း လုံထိန္းေတြကို မေၾကမနပ္ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေပါက္ကြဲၿပီေပါ့။
က်ေနာ္တို႔ေတြလည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲကထြက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔အိမ္ေရွ႕မွာ စုလိုက္ၾကတယ္။ ျပႆနာရဲ႕အေသးစိတ္ကို ေမးျမန္းေနတုန္းမွာပဲ အိမ္ေပၚကိုတက္သြားတဲ့ ကိုသန္းစိုး(ခ)ကိုဘိန္းက ျပန္ေရာက္လာၿပီး ယူလာတဲ့ ဓားေတြကို တေယာက္တေခ်ာင္းလိုက္ေ၀တယ္။ အမႈႀကီးမွာစိုးလို႔ က်ေနာ္လည္း ကိုဘိန္းကိုတားၿပီး ဓားေတြ လိုက္ျပန္သိမ္းရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုဘိန္းလည္း ေနာက္တေခါက္ အိမ္ေပၚျပန္တက္ အရက္ပုလင္းလြတ္ေတြယူခ်လာၿပီး တေယာက္တလုံးလိုက္ေဝျပန္တယ္။
(က်ေနာ္တို႔အိမ္ကလည္း အရက္ ေသာက္သလားမေမးနဲ႔၊ ပုလင္းေတြ မ်ားလြန္းလို႔ အရက္ပုန္းဆိုင္ကေတာင္ ပုလင္းနဲ႔အရက္ အလဲအလွယ္လုပ္ဖို႔ လာညိႇရတဲ့အထိ)။ ဓားထက္စာရင္ ပုလင္းေတာ့ မဆိုးလွ ဘူးဆိုၿပီး က်ေနာ္လည္း တလုံးယူထားလိုက္ၿပီး ခါးမွာထိုးထား လိုက္တယ္။ ျပႆနာကို မႀကီးထြားေစ ခ်င္လို႔ (က်ေနာ္က လစာထုတ္ဖို႔ တလတခါ ဘဏ္ကိုသြားေနရေတာ့ လုံျခဳံေရးလိုက္ရတဲ့ လုံထိန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ က်ေနာ္က သိေနတယ္)။ က်ေနာ္နဲ႔အတူအေဖာ္အျဖစ္ ေမာင္ေမာင္(R.I.T)ကိုေခၚၿပီး အရက္ဆိုင္ရွိရာကိုႏွစ္ေယာက္သာ အရင္ဆုံးထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
အရက္ဆိုင္မေရာက္ခင္ ေညာင္ပင္တပင္ေအာက္မွာ အျငင္းအခုံျဖစ္ေနၾကတဲ့ လုံထိန္း ၆ ေယာက္ေလာက္ကိုေတြ႔လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ သူတို႔ထဲကတေယာက္က ထြက္လာၿပီး" အကို ဘ႑ာေရးက မဟုတ္လား" လို႔ေမးလာလို႔..ဟုတ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျဖၿပီး ဘယ္လိုျပႆနာျဖစ္ရလဲဆိုတာ ေမးေနမိတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုထဲက ကိုဘိန္းက.."ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔က ဘာေကာင္ေတြလဲ"လို႔ လုံထိန္းေတြကိုေမးလိုက္ေတာ့.."လုံထိန္းကြ"လို႔ေျဖသံလဲၾကားေရာ..ကိုဘိန္း လဲ ေျဖတဲ့လုံထိန္းကို ပါလာတဲ့ပုလင္းနဲ႔ရိုက္ခ်လိုက္ပါေလေရာ။
ကိုဘိန္းနဲ႔ပါလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုေတြလည္း က်န္တဲ့လုံထိန္းေတြကို လိုက္ရိုက္ေတာ့ လုံထိန္းေတြလည္း ထြက္ေျပးၾကတာေပါ့။ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို က်ေနာ္နဲ႔စကားေျပာေနတဲ့လုံထိန္းက လွည့္ၾကည့္ေနတုန္း ျဖစ္မွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး က်ေနာ္လည္း လွည့္ၾကည့္ေနတဲ့လုံထိန္းကို ခါးၾကားကပုလင္းထုတ္ၿပီး ရိုက္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
(အဲဒီတုန္းကေတာ့ လုံထိန္းေတြကို စိတ္နာလို႔သာ ရိုက္လိုက္ရတယ္။ အခုေတာ့ ျပန္ေတြးတိုင္း စိတ္မေကာင္း)
ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းလည္းထိန္း..ေဘးနားကေရာက္လာတဲ့ စက္ရုံ၀န္ထမ္းေတြလည္း ထိန္း ၾကနဲ႔ ပြဲကၿပီးသြားေရာဆိုပါေတာ့။
ေၾကနပ္စြာနဲ႔ျပန္လာတဲ့က်ေနာ္တို႔တေတြ လမ္းတ၀က္ေရာက္ေတာ့ မ်က္ကလဲဆန္ျပာျဖစ္ရေရာ။ ဘာေၾကာင့္ဆို က်ေနာ္တို႔အုပ္စုထဲက မ်ိဳးလြင္ရဲ႕ရင္ဘတ္မွာ ေသြးေတြ႐ြဲေနတာ ေတြ႔ရလို႔ပဲ။
ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ မ်ဳိးလြင္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ျပႆနာျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ရင္ဘတ္ကို စူးခနဲျဖစ္လိုက္တာပဲသိလိုက္တယ္တဲ့။ လုံထိန္းမ်ား ဓားနဲ႔ထိုးသြားသလားလို႔ စိုးရိမ္းလို႔ အိမ္အျမန္ျပန္ၿပီး ဒဏ္ရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့...ေသျခင္းဆိုး..ကိုဘိန္း ရိုက္လိုက္တဲ့ ပုလင္းကြဲအစေလးက သူ႔ရင္ဘတ္ကို ထိမိသြားတာကိုး။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔လဲ ျပဳံးႏိုင္ေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔လဲ ညတြင္းခ်င္းပဲ ျပႆနာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကို စက္ရုံမွဴး မန္းခ်စ္ေဌးခိုင္(အာဇာနည္ မန္ဘခိုင္၏သား)ကို သြားတိုင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ ျပႆနာျဖစ္တဲ့လုံထိန္းေတြ ကြာတားက် ကုန္ေရာ။ ေျပာသာေျပာရတယ္ ကိုယ္ေတြလည္း သူတို႔ကိုေၾကာက္ေနရတယ္..သူတို႔လုံထိန္းဘန္ကာ တလုံးက က်ေနာ္တို႔အိမ္ေခါင္းရင္ ကိုက္ ၂၀ ေလာက္မွာ ရွိေနတာကိုး။
သူတို႔အိမ္ေခါင္းရင္က ေသနတ္နဲ႔လာပစ္ရင္ သက္သာေအာင္ဆိုၿပီး ျပႆနာျဖစ္တဲ့ညကစၿပီး က်ေနာ္ဆို အ၀တ္အစားအိတ္ကို ေခါင္းရင္မွာ ထားထားအိပ္တယ္။
(သက္သာလို႔သက္သာညားေပါ့..ဒီအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားတိုင္း ရီမိတယ္)...
ဒီလိုနဲ႔ေနၾကရင္း တႏိုင္ငံလုံးအေရးအခင္းေတြျဖစ္ၿပီး ၿမိဳ႕တိုင္း႐ြာတိုင္းမွာ သပိတ္စခန္းေတြျဖစ္လာၾက တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကရင္ျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဘားအံၿမိဳ႕မွာေတာ့ သပိတ္စခန္းေတြ မျဖစ္ေသးဘူး။ ႏိုင္ငံေရးစိတ္မ၀င္စားတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြလည္း ဘားအံမွာ သပိတ္စခန္းျဖစ္မျဖစ္ စိတ္မ၀င္စားဘဲ ကိုယ့္ဟာကို အလုပ္ကေလးသြားလိုက္ အရက္ကေလးေသာက္လိုက္နဲ႔ ေနၾကတာေပါ့။
တရက္ …ေနလည့္ထမင္းစားခ်ိန္ ရုံးကျပန္လာတဲ့က်ေနာ္ အိမ္မွာ လူစုစုနဲ႔တိုးတိုးတိတ္တိတ္လုပ္ေန ၾကတာေတြ႔လို႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲလို႔ ကိုခင္ေအာင္သန္႔(ခ)ဖိုးခ်ိကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ဘားအံကေန စက္ရုံကို အလုပ္ဆင္းေနတဲ့ G.T.I ေက်ာင္းဆင္းတေယာက္ အိမ္ကို ေရာက္လာသတဲ့။ တႏုိင္ငံလုံး သပိတ္စခန္းေတြျဖစ္ေနၿပီ။ သူေနတဲ့ၿမိဳ႕ဘားအံမွာ သပိတ္စခန္းမျဖစ္ေသးတာ သူရွက္တယ္တဲ့။
ဒါနဲ႔ ဖိုးခ်ဳိကလည္း မင္း သပိတ္စခန္းျဖစ္ခ်င္ရင္ ဆႏၵျပမွရမယ္။ ဆႏၵျပတဲ့အခါမွာ ေႂကြးေၾကာ္သံဆိုင္းဘုတ္ေတြအတြက္ ဖ်ာၾကမ္းေတြ၀ယ္ရမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ (အမွန္ေတာ..မဝယ္ႏိုင္ဘူးထင္ၿပီး ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေျပာလိုက္တာ)..ဟိုလူကလည္း ခ်က္ခ်င္းသြား၀ယ္လာလို႔ မျငင္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ အလုပ္ရႈတ္ေနၾကတာ။
က်ေနာ့္ကိုလည္း ရုံးကေန A4 ဆိုဒ္စာ႐ြက္ေတြ ယူလာဖို႔ေျပာလို႔ ညေနရုံးဆင္းခ်ိန္ ယူသြားေပးၿပီး သူတို႔ကို ၀ိုင္းကူရေသးတယ္။ ႏိုင္ငံေရးရည္႐ြယ္ခ်က္အခံလည္း ဟုတ္တိပတ္တိမရွိၾကေတာ့ သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ပစၥည္းေတြ ျပင္ဆင္ၿပီးသြားေပမဲ့လည္း ဘယ္ေန႔ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာ လုပ္မယ္ဆိုတာ မဆုံးျဖတ္ႏိုင္ဘဲ ရက္ေတြၾကာေအာင္ အီလည္လည္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲ ဘယ္ေကာင္က အတို႔အေထာင္သြားလုပ္လိုက္လည္း မသိဘူး ဝန္ထမ္းအိမ္ယာတာ၀န္ခံျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ႀကီးဝင္းႏိုင္(လက္ေထာက္စက္ရုံမွဴး ေထြ/စီ) က်ေနာ္တို႔အိမ္ေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကိုေခၚေတြ႔တယ္..
"မင္းတို႔အိမ္က သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ လုပ္ေနၾကတယ္ဆို" ၿပီး ေမးလာလို႔ ".က်ေနာ္တို႔အိမ္အေျခအေန လည္း ဗိုလ္ႀကီးသိသားနဲ႔ လုပ္ပါ့မလား" လို႔ လိမ္လိုက္ေတာ့.(လူပ်ဳိဘြဲ႔ရေတြႀကီးပဲစုေနတဲ့က်ေနာ္တို႔ အိမ္မွာ..အရက္ဝိုင္း၊ ဖဲဝိုင္း၊ ေဆးေျခာက္ဝိုင္း ေန႔တိုင္းေလာက္ရွိေနတာ စက္ရုံးတခုလုံးသိ လူႀကီးပိုင္း လည္း သိေပမဲ့ ခြင့္လြတ္ထားတာ။ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြက သပိတ္ေမွာက္မယ္လို႔ ဘယ္သူထင္မွာတုန္း)
ဗိုလ္ႀကီးဝင္းႏိုင္လည္း "ေအးကြာ..ငါ့ကို မဟုတ္တဲ့သတင္းေတြ လာေပးေနၾကတယ္" လို႔ေျပာၿပီး ေၾကနပ္စြာနဲ႔ ျပန္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ အေျခအေနေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပရေတာ့တာေပါ့။
က်ေနာ္တို႔လည္း သတင္းေပါက္ေနလို႔ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔ ေဆြေႏြးျငင္းခုန္လိုက္ၾကတာ ေနာက္တေန႔ကူးတဲ့အထိ အေျဖမထြက္ဘူး။ ေနာက္ေန႔ ေနလည္ ၃ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေရွ႕မွာရွိတဲ့ ၀န္ထမ္းသက္သာဆိုင္ကို ဆန္လုဖို႔အတြက္ ေအာက္ေျခအလုပ္သမားတခ်ဳိ႕ ေရာက္လာ ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစုလည္း ဆိုင္ေရွ႕သြားၿပီး အလုပ္သမားေတြကို အႀကမ္းဖက္ၿပီး ဆန္မလုဖို႔တားရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆိုင္အေရာင္းတာ၀န္ခံကို ေခၚၿပီး အလုပ္သမားေတြကို ဆန္အေႂကြးေရာင္းေပးဖို႔ ညႇိေပးလိုက္တာ အဆင္ေျပသြားတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုက..ဒီလို က်ေနာ္တို႔တေတြ စားဝတ္ေနေရး အဆင္မေျပရတာ အစိုးရေၾကာင့္၊ ဒါကို အစိုးရသိေအာင္ က်ေနာ္တို႔ ဆႏၵျပရမယ္လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြက သေဘာတူၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ညေန ၅ နာရီမွာ ဒီေနရာမွာ လူလာစုဖို႔ မွာၿပီး က်ေနာ္တို႔ေတြလည္း သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ျပင္ရဆင္ရေတာ့တာေပါ့။
ယႏၲရားစက္ႀကီးေမာင္းတဲ့ အလုပ္သမားတေယာက္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းလာၿပီး သူထုတ္ေပးတဲ့ေငြနဲ႔ ေလာ္စပီကာနဲ႔ ဆိုက္ကားကို ငွားေပါ့။ ညေန ၅ နာရီမွာ လူစုၿပီး စထြက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုအပါ အ၀င္မွ အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ပဘဲရွိတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးအေတြ႔အၾကဳံကလည္းမရွိ၊ ရွက္ကလည္း ရွက္တတ္ေတာ့ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့မသိ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခါင္းမေဖာ္ရဲေတာ့ဘူး။ တတ္ႏိုင္ရင္ ဒီအုပ္စုနဲ႔ေ၀းရာကို ထြက္ေျပးခ်င္ေနတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေမွာင္ကလည္းေမွာင္လာ လူအုပ္စုကလည္း ၂၀၀ ေလာက္ျဖစ္လာေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို ေအာ္ရဲလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔သပိတ္ေမွာက္တစု စက္ရုံတ၀ိုက္ ေအာ္လုိ႔ဝေတာ့ အစီစဥ္တမ်ဳိးေျပာင္းျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳင္ကေလးစက္ရုံက သပိတ္ေမွာက္ေနတာကို သံလြင္ျမစ္တဖက္ကမ္းမွာ ရွိေနတဲ့ ဘားအံၿမိဳ႕ကသိေအာင္ သြားေအာ္ၾကမယ္ဆိုၿပီး သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးကို ခ်ီတက္ၾကျပန္ေရာ။
ျမစ္ကမ္းေဘးေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ဒီဘက္ကေန ေလာ္စပီကာနဲ႔ေအာ္ေပါ့။ ဘားအံဘက္ကလူေတြက ျပန္မေအာ္ေပမဲ့ သူတို႔ေတြသိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို မီးလုံးေတြကို အကာတခုနဲ႔ ကြယ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္လုပ္ၿပီး အခ်က္ျပၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္းေပ်ာ္ၿပီး မနက္ဖန္မနက္ ဘားအံကို ကူးလာမယ္ေျပာၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္(ဘားအံကိုကူးမယ့္ အစီစဥ္ကလည္း မူလကရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဘားအံရဲ႕တုံ႔ျပန္မႈကိုၾကည့္ၿပီး လုပ္ျဖစ္သြားတာ)
ပါလာတဲ့အလုပ္သမားေတြကုိလည္း မနက္ ၅ နာရီမွာ ဘိလပ္ေျမစက္ရုံရဲ႕ရုပ္ရွင္ရုံအေရွ႕မွာစုဖို႔ ခ်ိန္း လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုလည္း အိမ္ကို ည ၁၀ နာရီေလာက္မွျပန္ေရာက္ၿပီး မနက္ဖန္အစီစဥ္အတြက္ တိုင္ပင္ၾကတာနဲ႔ မနက္ ၁ နာရီေလာက္မွ အိပ္ျဖစ္ၾကတယ္။
မနက္ ၄ နာရီလာက္ အားလုံးႀကိဳထၾကေတာ့ က်ေနာ္မထခ်င္ဘူး။ ငါ့ကို ဒီေကာင္ေတြ ထားသြားၾကပါေစလို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ဆိုတဲ့အသိစိတ္က၀င္လာၿပီး အိပ္ခ်င္မူး တူးနဲ႔ ထရတာေပါေလ။ ငါတေယာက္ထဲ အိပ္ခ်င္တာမွမဟုတ္ဘဲ သူတို႔လည္း အိပ္ခ်င္မွာေပါ့ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ဝင္လာမွ ပိုတက္ႂကြသြားတယ္။ ခ်ိန္းတဲ့ေနရာက စထြက္ၾကေတာ့ လူက ၅၀ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ မေန႔ကလူေတြ ဘာေၾကာင့္မလာတာလဲေမးေတာ့ ဘယ္သူမွမေျဖႏိုင္ဘူး၊ မထူးဘူးေျပာ ၿပီးမွဆိုေတာ့ သြားရေတာ့တာေပါ။
သံလြင္ျမစ္ကမ္းနားေရာက္ေတာ့ ပိုရင္ဆို႔ပါေရာ။ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကမ္းမွာရွိတဲ့ စက္ေလွ လက္ေလွာ္ေလွမွန္သမွ်ကို ျပည္နယ္ေကာင္စီအမိန္႔နဲ ဘားအံဘက္ကမ္းကို ပို႔ထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရလို႔ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကမ္းမွာ ေလွတစီးမွမရွိေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ကူးလို႔ရမွာတုန္း။ က်ေနာ္တို႔လည္း ကမ္းေဘး တေလွ်ာက္ ေလွကိုလိုက္ရွာေတာ့ အရပ္သားတေယာက္က က်ေနာ္တို႔နားကပ္လာၿပီး တိုးတိုးေျပာ လာတယ္။ ၅ ေယာက္ေလာက္စီးလို႔ရတဲ့ ေလွတစီး သူဝွတ္ထားတယ္။ အဲဒီေလွနဲ႔ တဖက္ကမ္းကိုကူး သြားၿပီး ရသမွ်ေလွေတြကို သယ္လာဖို႔အႀကံေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း လူေ႐ြးၿပီး တဖက္ကမ္းကူးဖို႔ စီစဥ္ေနတုန္းမွာပဲ ဘားအံဘက္ကမ္းကေန ကားတင္တဲ့ေရယာဥ္တစီး(က်ေနာ္တို႔ ေဒသအေခၚ ဇက္ေရယာဥ္) က်ေနာ္တို႔ဘက္ကမ္းကို ခုတ္ေမာင္းလာတာကို ဝမ္းသာစြာေတြ႔လိုက္ရတယ္။
ေဘးကၾကည့္ေနတဲ့ျပည္သူေတြပါ ခုန္ေပါက္ေအာ္ဟစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔နဲ႔ပူးေပါင္းလာလို႔ လူအင္းအားက ခ်က္ခ်င္းပဲ ၃၀၀ ေလာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ကားတင္တဲ့ေရယာဥ္ေရာက္လာလို႔ အက်ဳိးအေၾကာင္းေမး ၾကည့္ေတာ့ ဒီေရယာဥ္ကို ေက်ာင္းသား ၅ ေယာက္က ၀င္းစီးလိုက္တာတဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ေအာ္တာကို ညကထဲက သူတို႔ၾကားေၾကာင္း၊ ျပည္နယ္ေကာင္စီရဲ႕အမိန္႔နဲ႔ ညကတည္းက ရွိသမွ်ေလွေတြကို ဘားအံဘက္ကမ္းမွာစုၿပီး ဟိုဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္း အကူးအသန္မလုပ္ဖို႔ တားထားတာသိသိခ်င္း သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္စုၿပီး ဇက္ေရယာဥ္ကို ဝင္စီးဖို႔စီစဥ္တာတဲ့။
မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သူတို႔ ၅ ေယာက္ ဇက္ေရယာဥ္နားမွာ မေယာင္မလည္လုပ္ေနၿပီး တာ၀န္ရွိတဲ့ ျပည္နယ္ေကာင္စီနဲ႔ ရဲေတြ လစ္တာနဲ႔ ေရယာဥ္ကိုဝင္စီးတာတဲ့။ ညကထဲက စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း ေလးခြေတြ ဓားေတြကိုင္ထားသူေတြက သေဘာၤမာလိန္းမွဴးကို ဝင္စီး၊ ဓာတ္ဆီပုံးကိုင္ထားသူတြက ေရယာဥ္စက္ခန္းကို ဝင္စီး။ တခ်ဳိ႕က ေရယာဥ္ကိုခ်ီထားတဲ့ႀကိဳးေတြကို ျဖဳတ္ထုတ္ၿပီး ေမာင္းခိုင္းလာ ရတာတဲ့။ ( ေရယာဥ္၀န္ထမ္းေတြကလည္း မဆြတ္ခင္က ၫႊတ္ခ်င္ခ်င္နဲ႔ ငိုခ်င္ရဲ႕လက္တို႔ ျဖစ္ေန တာလည္း ပါတယ္)..ဒါေတာင္ ရဲကားက ကမ္းနားကို အတင္းေမာင္းခ်လာၿပီး တားဖို႔ႀကိဳးစားလို႔ ေလးခြနဲ႔ ၄...၅ ခ်က္ လွမ္းပစ္ခဲ့ရေသးသတဲ့။
က်ေနာ္တို႔သပိတ္အုပ္စု လူ ၃၀၀ ေလာက္လည္း ဇက္ေရယာဥ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစီးၿပီး ဘားအံကို ကူးသြားၾကတာ ကမ္းေျခေရာက္ေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႔ေပါင္းမိၿပီး လူအင္းအား ေထာင္ခ်ီသြားတာေပါ့။
ၿမိဳ႕တပတ္လည္း လွည့္လိုက္ေရာ လူသိန္းခ်ီၿပီး ဘားအံသပိတ္လည္းျဖစ္သြားေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ား။ ဘားအံေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕လည္း က်ေနာ္တို႔ၿမိဳင္ကေလးစက္ရုံကိုလိုက္လာၿပီး တရားေဟာၾကနဲ႔ စက္ရုံမွာလည္း သပိတ္စခန္းျဖစ္သြားတာေပါ့။ သပိတ္စခန္းကို စက္ရုံရဲ႕ရုပ္ရွင္ရုံမွာဖြင့္လိုက္ၾကၿပီး တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြနဲ႔သပိတ္ေကာ္မတီကို ဖြဲ႔လိုက္ၾကတယ္။
(ေနာက္မွသတင္းၾကားရတာက အဲဒီညက ဗိုလ္ႀကီးဝင္းႏိုင္က က်ေနာ့္ကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္ဖို႔ လာဖို႔လုပ္တာ တျခားဗိုလ္ႀကီးေတြက ၀ိုင္းဆြဲထားလို႔မပစ္ျဖစ္တာတဲ့။ သူလည္း က်ေနာ့္ကိုယုံၾကည့္မိလို႔ အလိမ္ခံလိုက္ရတာကိုခံျပင္းသြားပုံရတယ္)
က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစုကို သပိတ္ေကာ္မီတီမွာထည့္ထားေပမဲ့ က်ေနာ္အပါအ၀င္ အေတာ္မ်ားမ်ား က ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ့္႐ြာကို ျပန္သြားၾကတာမ်ားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ စက္ရုံကိုသြားလိုက္ ျပန္လိုက္ေပါ့။ ေမာ္လၿမိဳင္ ေရာက္ေတာ့လည္း ေယာက္ဖရဲ႕တိုက္တြန္းမူ႔နဲ႔ ကိုယ္ေနတဲ့ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာဝင္းအတြင္းမွာ ကင္းမွဴးတာ၀န္ယူရေသးတယ္။
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကလြဲၿပီး လူရႈတ္ရႈတ္နဲ႔လည္းမႀကိဳက္တာမို႔ ဘယ္သပိတ္စခန္းမွ မသြားခဲ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနေနတုန္း တေန႔မွာ က်ေနာ့္အကိုက က်ေနာ္န႔ဲ က်ေနာ့္ညီ ကို ပၪၥင္းခံဖို႔ေျပာလာတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနဆိုးႀကီးထဲမွာ ဘုန္းႀကီးမ၀တ္ခ်င္ဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္ေတာ့ "မင္းလည္း အေမ့အေျခအေနကို သိသာပဲ..သူမေသခင္မွာ မင္းတို႔ကို ပၪၥင္းခံသြားေပးခ်င္တယ္ ေျပာေနလို႔" ဆိုၿပီးေျပာလာလို႔ ဘုန္းႀကီး၀တ္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္ရတယ္။
(အေရးအခင္းမျဖစ္ခင္ေလးမွာ အေမ့မွာ ကင္ဆာျဖစ္ေနမွန္းသိရတယ္။ ၃ လ(သို႔) ၆ လပဲခံမယ္လို႔ ဆရာဝန္ကေျပာတယ္)
ဒီလိုနဲ႔ဘုန္းႀကီး၀တ္ျဖစ္ေရာဆိုပါေတာ့။ ဘုန္းႀကီးဝတ္ျဖစ္ေတာ့လည္း ေအးေအးေနရတာမဟုတ္ဘူး။ မနက္မိုးလင္းလို႔ အရုဏ္ဆြမ္းစားၿပီးတာနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္တဲ့ရပ္ကြက္ေတြကလာေခၚလို႔ လိုက္ရျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘာတရားမွမက်င့္ျဖစ္ဘဲ ၉ ရက္ျပည့္လို႔ လူထြက္မယ့္ေန႔ကို ေရာက္လာေရာဆိုပါေတာ့။ မနက္မိုးလင္း အာရုံဆြမ္းစားၿပီးလို႔ ညေနလူထြက္ရင္ ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတုန္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေနဘက္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေမာင္တိုးနဲ႔ မ်ဳိးလြင္ ေရာက္လာၾကတယ္။ ေရာက္တတ္ရာရာေျပာၾကရင္း ေန႔ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္လာလို႔ သူတို႔လည္း ျပန္ေတာ့မယ္လုပ္မွ "အရွင္ဘုရာ့ကို အေရးႀကီးတာ ေျပာစရာရွိတယ္" လို႔ ေျပာလာလို႔..အခုေျပာၾကေလးကြာလို႔ ေျပာျပန္ေတာ့ လူထြက္ၿပီးမွ ေျပာမယ္တဲ့။ ဒါဆိုလည္း အခု ဆြမ္းသြားစားလိုက္အုံးမယ္၊ ခဏေစာင့္လို႔ ေျပာၿပီး ဆြမ္း စားေဆာင္ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
ဆြမ္းစားၿပီးလို႔ ဒီေကာင္ေတြကိုထြက္ၾကည့္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ၊ ကိုယ္ကလည္း ဘာလဲ ဆိုတာ မတရားသိခ်င္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ လူထြက္ဖို႔ တိုက္အုပ္ဆရာေတာ္ကိုသြားေလွ်ာက္ေတာ့ တျခားအေဆာင္က ဆရာေတာ္တပါးဆီသြားဖို႔ ၫႊန္လိုက္တယ္။ ၫႊန္လိုက္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ဆီ ေရာက္ျပန္ေတာ့ လည္း တျခားကိုယ္ေတာ္ဆီ ထပ္သြားဖို႔ၫႊန္ျပန္လို႔သြားလိုက္တာ ေက်ာင္းတိုက္အားလုံးသာကုန္သြား တယ္ လူထြက္ေပးမယ့္ကိုယ့္ေတာ္ တပါးမွမေတြ႔ရဘူး။
လူထြက္ဖို႔မလုပ္ေပးလို႔ ေဒါသကလည္းျဖစ္ေန၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာသြားတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း သိခ်င္ေနေတာ့ တိုက္အုပ္ဆရာေတာ္ဆီျပန္မသြားေတာ့ဘဲ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ ရွိတဲ့ေနရာသြား ၿပီး"အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္အား လူထြက္ခြင့္ပါဘုရာ့" လို႔ ဦးခ်ကေတာ့ၿပီး လူဝတ္လဲလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိရာကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္၊ သူတို႔ေတြဆီေရာက္လို႔ ဘာကိစၥလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားသမဂၢဖြဲ႔ခ်င္လို႔ ဘယ္လို႔လုပ္ရမလဲတဲ့။
သူတို႔ကလည္း က်ေနာ့္ကို ၿမိဳင္ကေလးဘိလပ္ေျမစက္ရုံသပိတ္ လုပ္လာတဲ့အရွိန္နဲ႔ အားကိုးပုံ ရတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဘာအဖြဲ႔အစည္းမွ က်ေနာ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ဟာကို ေအးေအးေနခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုအားကိုးလာၿပီးဆိုေတာ့ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ ကတိေပးလိုက္တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေနရာမွာ လုပ္မယ္ဆိုတာကို ေဆြေႏြးၿပီး ဖိတ္စာေတြကို ဒီည အၿပီးရိုက္ထားဖို႔ မွာၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာ က်ေနာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ရိုက္ထားတဲ့ဖိတ္စာေတြယူၿပီး က်ေနာ္ကေတာ့ ေမာင္ငံဘက္၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကိုေတာ့ ဒိုင္းရင္ကြင္းဘက္ကို လိုက္ေဝလိုက္ၾကတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္ သမဂၢဖြဲ႔ဖို႔ခ်ိန္းထားတဲ့ ေမာင္ေမာင္တိုးအိမ္ကို ေစာေစာေရာက္သြားၿပီး ဘယ္သူေတြလာမလဲလို႔ စိတ္ေစာစြာနဲ႔ေစာင့္ေနမိတယ္။ လူ ၂၀ ေလာက္လာရင္ပဘဲ မဆိုးလွဘူးလို႔ ေတြးေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်ိန္ထားတဲ့အခ်ိန္မတိုင္ခင္မွာဘဲ ေမာင္ေမာင္တိုးအိမ္ေရွ႕မွာ လူ ၁၀၀ ေလာက္စုမိလာေတာ့ မူလလုပ္မယ့္ေမာင္ေမာင္တိုးအိမ္ကေန မ်က္ေစာင္းထိုးမွာရွိတဲ့ တရုတ္ဘုံေက်ာင္း တခု မွာ အစည္းအေဝးကို ေျပာင္းလုပ္ခဲ့ရတယ္။
(ဘုံေက်ာင္းကို ဘယ္သူေျပာေပးလည္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး)
က်ေနာ့္ပထမရည္႐ြယ္ခ်က္က သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ခ်င္တဲ့ သမဂၢျဖစ္ေအာင္ လူစုေပးဖို႔တခုထဲ ရည္႐ြယ္ထားေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္းဆိုခ်က္နဲ႔ အခမ္းအနားမွဴး လုပ္ရျပန္ေရာ။ က်ေနာ္ဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌနဲ႔လုံခ်ည္က အခမ္းအနားအမွဴးအေနနဲ႔ ၾကည့္မေကာင္းလို႔ဆိုၿပီး သူတို႔၀တ္လာတဲ့ ေကာ္လာ ကတုံးေတြ လုံခ်ည္အေကာင္းစားေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုင္းလဲေပးၾကတယ္။
(မိုက္ခရိုဖုံးေတြကိုလည္း ဘယ္သူေတြက ဘယ္ကငွားၿပီး လုပ္ေပးသြားမွန္ မသိေတာ့ဘူး။ လိုအပ္တာ ကို ကိုယ့္အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ကိုယ္လုပ္သြားၾကတာ)
အခမ္းအနားကို အစီစဥ္အတိုင္းက်င္းပၿပီး ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ သမဂၢဖြဲ႔ဖို႔လုပ္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးတာ၀န္ယူဖို႔ အားလုံးက ဝိုင္းတိုက္တြန္းၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္အားလုံးကို ရွင္း ျပလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရးကို နားမလည္ပါဘူး၊ က်ေနာ့္ထက္နားလည္တဲ့ ၇၄ ထြက္ ႏိုင္ငံေရး သမားအကိုႀကီးေတြ တာ၀န္ယူၿပီးလုပ္ၾကပါ။ က်ေနာ့္ေတာ့ ရုိးရိုးအဖြဲ႔ဝင္တေယာက္အေနနဲ႔ပဲ အဖြဲ႔ကို အကူအညီေပးပါရေစလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုေျပာမရေတာ့ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါ တာဝန္ယူဖို႔ေျပာၾကေပမဲ့ သူတို႔လည္း ျငင္းလိုက္ၾကတယ္(အဖြဲ႔တိုင္းမွာ ေနရာလုတတ္တဲ့ ဓေလ့ကို ေတြ႔ဖူးခဲ့တဲ့က်ေနာ္အဖို႔ေတာ့ ေနရာမလုတတ္တဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေလးစားမိတယ္)
ေကာ္မတီ၀င္ေတြလည္း က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစုကိုရုံးကိုေနတိုင္းလာဖို႔ ဖိတ္တယ္။ သြားတိုင္း လည္းအကိုႀကီးေတြက က်ေနာ္တို႔ကို မုန္႔႔ဖိုးေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔က်ေနာ္လည္း သမဂၢရုံးကို သြားလိုက္ မသြားလိုက္၊ စက္ရုံရွိတဲ့ ဘားအံကို တက္သြားလိုက္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျပန္လာလိုက္နဲ႔ ေနလာလိုက္တာ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔ကိုေရာက္လာေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
အဲဒီေန႔မနက္မွာ သမဂၢအစည္းအေဝးျပဳလုပ္ေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္တၿမိဳ႕လုံး အေထြေထြသပိတ္ပြဲႀကီးကို မနက္ဖန္မွာျပဳလုပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ၾကတယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ တၿမိဳ႕လုံးကို စည္ရုံးလႈံ႕ေဆာ္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစုကို တာ၀န္ေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ၿမိဳ႕ပတ္လႈ႔ံေဆာ္ဖို႔ ကားေတြ၊ စပီကာေတြ ငွားေပါ့။
အကုန္လုံးအဆင္သင့္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ စစ္တပ္အာဏသိမ္းေၾကာင္းကို ေရဒီယုိက ေၾကညာပါေလ ေရာ။ လူႀကီးေတြလည္း ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ ေတြေဝကုန္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစု ကေတာ့ ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့ကိစၥ ေနာက္ဆုတ္စရာမရွိဘူးဆိုၿပီး(စစ္တပ္ရဲ႕အပစ္ တခါမွမခံဘူးေတာ့ မ်က္ကန္း တေစၧမေၾကာက္ ျဖစ္ေနတာ) လူႀကီးေတြခြင့္ျပဳခ်က္ကိုမေတာင္းေတာ့ဘဲ မနက္ဖန္ အေထြေထြသပိတ္ျပဳလုပ္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ၿမိဳ႕လုံးပတ္ေၾကညာလိုက္တာ ည ၉ နာရီထိုးမွပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကေတာ့တယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္ ၆ နာရီေလာက္ က်ေနာ္ သမဂၢရုံးေရွ႕ေရာက္သြားေတာ့ လူ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရုံးေရွ႕မွာေတြ႔ရတယ္။ ၇ နာရီေလာက္အထိ လူအင္အားက ၅၀ ေလာက္ပဲရွိေသးလို႔ က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ စိတ္ပ်က္ေနတုန္း တကၠသိုလ္တက္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္လြင္က" မင္း တို႔က ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ေက်ာ္ေနၿပီး..လုပ္အုံးမလား ဘာလဲေၾကာက္ေနၿပီလား"လို႔လဲ ဆိုလိုက္ေရာ ဘာျဖစ္လို႔ေၾကာက္ရမလဲ..အခုပဲ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး(အမွန္က ေၾကာက္ေနတာ..ဒီေကာင္ ေက်ာ္လြင္ ေျပာလိုက္မွ မခံခ်င္စိတ္ေရာ ရွက္စိတ္နဲ႔ေရာ ထလုပ္တာ) က်ေနာ္လည္း သမဂၢရုံးထဲဝင္၊ ခြပ္ေဒါင္း အလံေတြယူၿပီး နီးရာဝါးလုံးမွာခ်ီၿပီး အလံလည္း ေထာင္လိုက္ေရာ ရွိသမွ်လူအုပ္က လက္ခုပ္ဝိုင္းတီး လိုက္ၾကတာ က်ေနာ္လည္း ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ေၾကာက္စိတ္ပါ ေပ်ာက္သြားတယ္။
အားလုံးလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ခံစားရမယ္ ထင္ပါတယ္။ လူအင္းအားလည္း ၂၀၀ ေလာက္နဲ႔ ေစ်းႀကီးေရွ႕ ေအာက္လမ္းမႀကီးအတိုင္းထြက္လာလိုက္တာ ထား၀ယ္တံတားေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အင္းအားက ေထာင္ေက်ာ္သြားၿပီ။
ဒီလိုလာရင္းနဲ႔ ယာဥ္ထိန္းရဲတပ္ဖြဲ႕ရုံးေရွ႕ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ စစ္ေၾကာင္းဟာ ရဲေဘာ္ကုန္းဘက္ခ်ဳိး တက္သြားတာကို စစ္ေၾကာင္းေနာက္ေရာက္ေနတဲ့က်ေနာ္ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ (စစ္ေၾကာင္းစထြက္ခ်ိန္ကတည္းက ေအာက္လမ္းမႀကီးအတိုင္းသြားဖို႔ က်ေနာ္ မွာထားၿပီးသား။ ဘာေၾကာင့္ဆို.. လူစည္တဲ့ေအာက္လမ္းမႀကီးအတိုင္း ခ်ီတက္ရင္ လူအင္အားတိုးပြားလာမယ့္အျပင္ တခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ပိုးစိုး ပက္စက္မျဖစ္ေလာက္ဘူးေပါ့)(ေနာင္ ျပန္စဥ္းစားတိုင္း လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းေအာင္ လုပ္သူကို မသကၤာျဖစ္မိတယ္)
က်ေနာ္လည္း လမ္းေၾကာင္းျပန္ေျပာင္းဖို႔ စစ္ေၾကာင္းေရွ႕အမီသြားေပမဲ့ မမီလိုက္ခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ မထူး ဇာတ္ခင္းၿပီး သြားလိုက္တာ ေထာင္ေရွ႕ အဝိုင္းအေရာက္မွာ စစ္ကား ၃ စီးနဲ႔ ပိတ္ဖမ္းတာခံရေတာ့ တာပဲ။ စစ္သားေတြ ခုန္ဆင္းလာတာေတြ႔တာနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းက လိုက္လာသူေတြ ထြက္ေျပးသြားေတာ့ ေရွ႕ပိုင္းကလိုက္လာတဲ့ လူ ၅၀ ေလာက္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ေျပးရင္ လြတ္တယ္။ ေျပးလဲေျပးခ်င္ပါတယ္...ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္နဲ႔အတူရွိေနၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို ငဲွ႔တာေရာ..ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့အသိ ရွိတာေရာေၾကာင့္ မေျပးျဖစ္ဘူး။ ဆင္းလာတဲ့စစ္သားေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ကုိဆူဆဲၿပီး တပ္ဦးမွာရွိေနတဲ့အလံေတြကို သိမ္းလိုက္ၾကတယ္။
ကားေခါင္းကပါလာတဲ့ ဗိုလ္မွဴးက" ဒီေကာင္ေတြကို ရိုက္ပစ္ သတ္ပစ္" လို႔ ေအာ္ေနေပမဲ့(ေျခာက္တဲ့ သေဘာနဲ႔ ေအာ္ခဲ့တာပါ။ တိုင္းမွဴးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဉာဏ္လင္းက သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို ပစ္ဖို႔ခတ္ဖို႔ အမိန္႔မေပးခဲ့ပါဘူး) ဆင္းလာတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ကေတာ့ "ညီေလးတို႔ရာ လူႀကီးမႀကိဳက္တာ မလုပ္ၾကပါနဲ႔"ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ကိုေခ်ာ့ေမာ့ေျပာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္မိ လိုက္ေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ဖက္ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ လူ ၅၀ ေလာက္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ မိန္းကေလး။
ဖမ္းခံထိတဲ့မိန္းကေလးေတြကို မုဒိမ္းက်င့္တယ္လို႔ ၾကားဖူးတဲ့က်ေနာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ထြက္ေျပးဖို႔ တိုးတိုးကပ္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ခမ်ာလည္းေၾကာက္ၿပီး ဘာမွလုပ္တတ္တဲ့ပုံမရေတာ့ဘူး။ ဘယ္ကိုေျပးရမလဲလို႔ က်ေနာ့္ကိုေမးလာလို႔ က်ေနာ္လည္း လူေတြေျပးဝင္သြားတဲ့ တရုတ္ဘုံေက်ာင္း တခုကို ၫႊန္ျပေပမဲ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီးသာ ရပ္ေနတာေတြ႔လို႔...ေျပး ေျပးလို႔ ပါးစပ္ကလည္း သတိေပးရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုတေယာက္တဖက္ဆြဲရင္း ဘုံေက်ာင္းထဲကို က်ေနာ္တို႔ ေျပး၀င္လိုက္တယ္။ အေနာက္က စစ္သားေတြရဲ႕မေျပးဖို႔ ေအာ္သံၾကားေပမဲ့ ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ ဘုံေက်ာင္းထဲကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အရင္ထြက္ေျပးလာတဲ့လူေတြက သူတို႔ေျပးရင္လြားရင္ ကိုးရိုးကာရားျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ရီေမာေျပာေနၾကတာေတြ႔လို႔.."ေနာက္မွာ ခင္ဗ်ာတို႔ပေထြးေတြလိုက္လာၾကၿပီး" ေျပာလိုက္မွ ဘုံေက်ာင္းေနာက္ဘက္ကို ထြက္ေျပးကုန္ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ၃ ေယာက္လည္း ဘုံေက်ာင္းေနာက္ဖက္ကို လိုက္ထြက္လိုက္ေတာ့ သံဆူးႀကိဳးကို ေက်ာ္ေနတဲ့ လူအုပ္စုကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေယာက်္ားေလးေတြက သံဆူးႀကိဳးကို လြယ္လြယ္ကူကူ ခုန္ေက်ာ္သြားေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ မိန္းကေလးနွစ္ေယာက္က မေက်ာ္ႏိုင္လို႔ က်ေနာ္လည္း သံဆူး ႀကိဳးကိုၿဖဲၿပီး သူတို႔ကိုထြက္ေစတယ္။
ပထမတေယာက္ ထြက္ၿပီးသြားလို႔ ဒုတိယတေယာက္ထြက္ေနခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္အေနာက္ကေန "ေဟ့ေကာင္မေျပးနဲ႔"လို႔ ေအာ္သံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ၇၉ ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ့ စစ္သားတေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ထူပူသြားေပမဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ဆက္ထြက္ဖို႔ေျပာလိုက္ၿပီး သူတို႔လြတ္သြားၿပီးဆိုမွ စစ္သားဘက္ကို က်ေနာ္ဦးလွည့္လိုက္တယ္။ မခံခ်င္စိတ္ေတြ ေဒါသေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ေၾကာက္ကန္ ကန္ပါၿပီ။
စစ္သားရဲ႕ခလုတ္ေမာင္းကြင္းမွာရွိတဲ့ လက္ညိႇဳးကိုတည့္တည့္ၾကည့္ရင္ က်ေနာ္ သူ႔ဆီကို တလွမ္းခ်င္း လွမ္းသြားပါတယ္။ သူ႔ ၇၉ တလုံးကို လြတ္ေအာင္ေရွာင္ႏိုင္ရင္ က်ေနာ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႔ရၿပီးေပါ့။ (တကၠသိုလ္အရံတပ္ရင္း တက္ထားတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံအရ ဒီစစ္သားမွာ G3..G4 ေသနတ္ကိုင္ထားရင္ေတာ့ က်ေနာ္ဒီလိုလုပ္မိခ်င္မွ လုပ္မိပါလိမ့္မယ္။ သူက တေတာင့္မဟုတ္ တေတာင့္ ထိႏိုင္တာကိုး။ ၇၉ ဆိုတာက တလုံးေကာင္းပဲပစ္လို႔ရတာ။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အကြာအေ၀းမျပည့္ရင္လည္း မကြဲဘူး။ တလုံးလြဲသြားလို႔ ေနာက္တလုံးမထိုးခင္မွာက ဒီေသနတ္က တုတ္ျဖစ္သြားၿပီေလ)
က်ေနာ္တလွမ္းတိုးရင္ စစ္သားကလည္း တလွမ္းဆုတ္တယ္ (က်ည္မထိုးထားဘူးျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မယ္)
ဒီလိုနဲ႔တိုးရင္းဆုတ္ရင္းနဲ႔ သူလည္း ဘုံေက်ာင္းထဲေရာက္သြားေရာ..က်ေနာလည္း ဘုံေက်ာင္းေဘးမွာ ရွိတဲ့အိမ္ကိုေျပးတာေပါ့.."ဟိတ္မေျပးနဲ႔ " ဆိုလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ G4နဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ ျပဳံးစိစိမ်က္ႏွာနဲ႔ စစ္သားတေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရျပန္တယ္။ (သူလည္း က်ေနာ္နဲ႔ ၇၉ သမားရဲအျဖစ္ကို ျမင္ထားပုံရ တယ္)..က်ေနာ္လဲ ထူပူၿပီး တျခားအိမ္တအိမ္ထဲ ေျပး၀င္လိုက္ျပန္ေရာ။
က်ေနာ့္အရင္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အိမ္ရွင္ေတြက စိတ္ခ် လက္ခ်ေနဖို႔ေျပာေပမဲ့ မၾကာခင္မွာပဲ စစ္သားေတြေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚထုတ္သြားတယ္။ေနာက္မလုပ္ဖို႔ေျပာဆိုဆုံးမၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ (သူတို႔လည္း ဖမ္းမိန္႔ရထားပုံမရဘူး)
လူက လြတ္သြားေပမဲ့ စိတ္ကနာသြားပါၿပီ။ ေသနတ္ရွိတဲ့သူက မရွိတဲ့သူကိုအႏိုင္က်င့္တယ္၊ ငါ့မွာ ေသနတ္ရွိရင္ သူတို႔ ငါတို႔ကို အႏိုင္က်င့့္လို႔မရဘူးဆိုတဲ့အေတြးအေခၚ၀င္လာေတာ့ ေတာခိုမယ္ဆို တာကို တခါထဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ဘိလပ္ေျမစက္ရုံကိုျပန္သြားၿပီး ခရီးလြန္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို အျမန္ျပန္လာဖို႔လွမ္းေခၚရေတာ့တာေပါ့။ ျပန္ေရာက္လာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဆြယ္ေပမဲ့ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာခိုဖို႔ ေတြေဝေနၾကတယ္။ (ေမာ္လၿမိဳင္တုန္းကလည္း တကၠသုိလ္အရံတပ္ရင္းထြက္သူငယ္ခ်င္းေတြကို အစည္းအေဝးေခၚၿပီး ေတာခိုဖို႔စည္းရုံးၾကည့္ေပမဲ့ ဘယ္သူမွလိုက္ဖို႔မေျပာဘဲ ေသနတ္ေတြသယ္လာဖို႔သာ က်ေနာ့္ကိုမွာလိုက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ကလည္း သယ္လာမယ္လို႔ ကတိေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလုံး လည္း ေသနတ္ေတြကို က်ဳိက္ထီးရိုးေသနတ္ေတြလို အလြယ္တကူဝယ္လို႔ရတယ္မ်ားထင္ေနလား မသိ)။
ေတာခိုဖို႔ ၄ -၅ ေယာက္စုမိေတာ့ လမ္းခရီးအတြက္ လိုတဲ့ေငြရွာဖို႔နဲ႔..ေတာခိုဖို႔ လမ္းျပအဆက္အသြယ္ရွာရင္နဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ ဘားအံကို တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ေပါ့။ (ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕က လူေတြက ေမာ္လၿမိဳင္ေရာက္ရင္ သူပုန္နယ္ေျမထဲ ေရာက္ၿပီးလို႔ ထင္ၾကေပမဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္သားက်ေနာ္ ေတာခိုဖို႔အဆက္အသြယ္ အေတာ္ပဲ ရွာခဲ့ရပါတယ္) ဒီၾကားထဲ ရုံးကိုလည္း အေျခအေနမပ်က္ ျပန္တက္ေနတုန္း လက္ေထာက္စက္ရုံမွဴး ဗိုလ္ႀကီးဝင္းႏိုင္ က်ေနာ္တို႔ဌာနကိုေရာက္လာၿပီး " စုိးလြင္..မင္း တို႔ဘာတတ္ႏုိင္ေသးလဲ" ဆိုၿပီး လာေျပာေနလို႔ "ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ ဗိုလ္ႀကီးရာ" လို႔ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ျပန္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ေတာခိုဖို႔လမ္းစရိတ္ကိုလည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢက ျမန္မာေငြ တေထာင္ထုတ္ေပးလို႔ အေတာ္ကိုအဆင္ေျပသြားတယ္။
က်ေနာ္ ေမာ္လၿမိဳင္ေရာက္ေနတုန္း က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္း မ်ိဳးလြင္ကလည္း သူလည္းလိုက္မယ္ေျပာလို႔ ေခၚဖို႔ကတိေပးၿပီးခါမွ သူ႔အေမက သူမရွိတုန္း က်ေနာ့္ကို သားအႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ သူ႔သားကို ေခၚမသြား ဖို႔တားလို႔ မ်ဳိးလြင္ကို ေမာ္လၿမိဳင္ကပဲေစာင့္ေန လာေခၚမယ္လု႔ိ လိမ္ၿပီး ထားပစ္ခဲ့ရတယ္။
(၂၅ ႏွစ္ ၾကာမွ က်ေနာ္ျမန္မာျပည္ျပန္လို႔ မ်ိဳးလြင္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ သူ႔ကိုလိမ္ၿပီးထားသြားရေကာင္းလားလို႔ က်ေနာ့္ကို စကားနာထိုးတယ္ေလ။ မင္းအေမက မင္းကိုေခၚမသြားဖို႔ ေမတၲာရပ္ခံလို႔ ထားခဲ့ရတယ္ေျပာမွ သူလည္း အ့ံၾသသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ မိဘေမတၲာကို ပိုသိသြားၿပီး သူ႔အေမကို အခုမွ ပိုဂရုစိုက္ေနေလရဲ႕)
က်ေနာ္ စက္ရုံကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ေထြ/စီ ဌာနမွာလုပ္ေနတဲ့ ကိုဝင္းကိုက "မင္းတို႔ ကိုယ္ေရးရာဇာ၀င္ေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးက လာစစ္ေနၿပီ..အျမန္လစ္ၾက" လို႔သတိေပးလာလို႔..က်ေနာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို အသိေပးၿပီး အျမန္ထြက္ဖို႔ စီစဥ္ရေတာ့တယ္။
(ကင္ဆာျဖစ္ေနတဲ့က်ေနာ့္အေမဆုံးတဲ့အထိေစာင့္ခ်င္ေပမဲ့ အေျခအေနက မေပးေတာ့ဘူး)..က်ေနာ္တို႔ မူလေတာခိုမယ့္အုပ္စုက က်ေနာ္၊ တင္ေ႐ႊ၊ ကိုဘိန္း(ခ)ကိုသန္းစိုး၊ ကိုဖိုးခ်ိဳ(ခ)ကိုခင္ေအာင္သန္႔၊ ေအာင္၀င္း၊ ဒါေပမဲ့ G.T.I အုပ္စုက သိန္းဦးနဲ႔ ျမင့္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူလိုက္မယ္ဆိုလို႔ ၇ ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ဘားအံဘက္ကမ္းကူးၿပီး ေတာခိုဖို႔အဆက္အသြယ္လုပ္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုသြားခဲ့ေပမဲ့ လူေတြရႈတ္ေထြးေနတာေတြ႔လို႔ ကိုယ့္အစီစဥ္နဲ႔ကိုယ္သြားဖို႔လုပ္ရေတာ့တယ္။ အတူပါလာတဲ့ သိန္းဦး(ေနာက္မွသိရတာက သူက K.N.U ကလူ၊ ဘိလပ္ေျမစက္ရုံကို မိုင္းခြဲဖို႔ ၫြန္းၾကားခဲ့တာလည္း သူပဲ၊ က်ေနာ္တို႔က ဒီအေၾကာင္းေတြ လုံး၀မသိခဲ့ဘူး) က ဒီခရီးလမ္းေတြကို ကၽြမ္းက်င္တဲ့အတြက္ သူ ဦးေဆာင္ၿပီး ေခၚသြား မယ္လို႔ ကတိေပးတယ္။
သူရွင္းျပတာက ဘားအံကေန က်ဳံဒိုးအနီးက ေလးတိုင္႐ြာအထိ လိုင္းကားစီး သြားၿပီး အဲဒီကတဆင့္ ေဒါနေတာင္ကိုျဖတ္ၿပီး K.N.U စခန္းတခုခုကို ေျခလွ်င္သြားဖို႔၊ က်ေနာ္တို႔ လည္းသေဘာတူၿပီး လိုင္းကားစီးကာ က်ဳံဒိုးကိုသြားခဲ့ေပမဲ့ အိႏၵဴ႐ြာမွာ ေပၚတာဖမ္းေနတယ္ဆိုလို႔ ကားေပၚကဆင္း ေျပးရတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔လည္း မူလအစီစဥ္နဲ႔လြဲသြားလို႔ ဘာလုပ္ရမွန္မသိ ျဖစ္ေန ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ေပၚတာေျပးလာတဲ့ခရီးသည္တေယာက္က သူဦးေဆာင္ၿပီး ေခၚသြားေပး မယ္ေျပာလို႔ သူ႔ေနာက္လိုက္ရျပန္တယ္။ သူလည္း က်ဳံဒိုးဘက္မသြားဘဲ ကခ်င္ ၂ တပ္ရင္းနဲ႔ မိုင္း ကြင္းေတြၾကားျဖတ္ၿပီး ဇာသျပင္႐ြာဘက္ကို က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚလာခဲ့တယ္။
ခရီးတ၀က္ေလာက္အေရာက္မွာ လိုင္းကားေတြ႕လို႔ တက္စီးရုံရွိေသး ဇာသျပင္ဘက္ကလာေနတဲ့ စစ္ကားတန္းကိုေတြ႔လို႔ ဆင္းေျပးရျပန္ေရာ။ လမ္းျပေနာက္ကိုအမီလိုက္ေနရတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြလည္း ညေမွာင္လာလို႔ ေတြ႔တဲ့႐ြာမွာ ညအိပ္လိုက္ရတယ္။ တေနကုန္ေျပးထားတဲ့ဒဏ္နဲ႔ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အိပ္ရာက မထခ်င္ေတာ့ဘူး။ (လယ္ကြင္းထဲမွာ အိပ္ရတာ)..ဒါေပမဲ့ လမ္းျပမရွိရင္ မသြားတတ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ လမ္းျပေနာက္ လိုက္ရျပန္တာေပါ့။
ေန႔လည္ေလာက္မွာ ေကာ့ဘိန္းတဖက္ကမ္းက တဲအိမ္စုကိုေရာက္သြားၿပီး မနက္စားနဲ႔ ေနလည္စာ မစားရေသးတဲ့က်ေနာ္တို႔တေတြကို တဲအိမ္ရွင္က သူ႔ရွိတဲ့ ထမင္းနီတာရဲနဲ႔ ငပိရည္ကို ထုတ္ေကၽြး ရွာတယ္။ ငတ္လို႔လားမသိ စားေကာင္းလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း..။ စားၿပီးေတာ့ လမ္းျပက က်ေနာ္တို႔ကို ေလွနဲ႔ တဖက္ကမ္းကိုေခၚသြားၿပီး တျခားလမ္းျပတေယာက္နဲ႔ လက္လြဲေပးျပန္တယ္။ လမ္းျပအသစ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း ဆက္ထြက္ရျပန္တာေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အေတြ႔အၾကဳံလည္းမရွိ၊ ပင္ပမ္းတဲ့ဒဏ္လည္းမခံဘူးေတာ့ လမ္းျပေနာက္ကို က်ေနာ္တို႔တေတြ မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ အေတာ္လိုက္ယူရ တယ္။ ဒီၾကားထဲ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔မွာပါတဲ့ ဖိုးခ်ဳိက...လုံခ်ည္က ေျခမ်က္စိတိုက္ဝတ္ထား၊ ကတီၲပါဖိနပ္ကိုလည္း ဗြတ္ထဲေရထဲ မခၽြတ္ဘဲစီးထားေတာ့ ေျခေထာက္ေတြေပါက္ၿပီး မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး။(လုံခ်ည္ေလး မကာမကာနဲ႔ သူသြားေနတဲ့ပုံက ေတာခိုဖို႔သြားေနတယ္လို႔ေတာင္ ထင္စရာမရွိဘူး)
က်ေနာ္တို႔လည္း သူ႔ကိုေစာင့္ေခၚႏိုင္ဖို႔ လမ္းျပကိုပါ ေစာင့္ေခၚေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မြန္႐ြာတ႐ြာကို ညဘက္ေရာက္သြားၿပီး လမ္းျပက က်ေနာ္တို႔ကို အိမ္တအိမ္မွာ အပ္သြားကာ သူက တျခားတအိမ္မွာ သြားအိပ္တယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္လို႔ လမ္းျပအလာကိုေစာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ လမ္းျပမလာႏိုင္တာနဲ႔ အိမ္ရွင္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ လမ္းျပက ျပန္သြားၿပီးတဲ့။ ေလးတိုင္႐ြာအထိပို႔ေပးဖို႔ လမ္းျပကို ပိုက္ဆံေပး ၿပီးသား။ လမ္းျပလိမ္တာခံလိုက္ရတာေပါ့။ ကားခ၊ ထမင္းစာရိတ္၊ လမ္းျပခေတြနဲ႔ ကုန္သေလာက္ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့က်ေနာ္တို႔တေတြလည္း ရွိစုမဲ့စုပိုက္ဆံေလးေတြစု၊ အိမ္ရွင္ကိုေတာင္းပန္းၿပီး လမ္းျပ အသစ္ကို ငွားခိုင္းရေတာ့တာေပါ့။ လမ္းျပအသစ္နဲ႔ စထြက္လို႔ ႐ြာထိပ္ပဲေရာက္ေသးတယ္ K.N.U စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ေတြ႔လို ရပ္ရျပန္ေရာ။
မြန္လမ္းျပကိုလည္း သနားလို႔ က်ေနာ္တို႔ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္က မြန္နဲ႔ ကရင္က တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ေနတာ၊ မေတာ္ ကရင္က မြန္လမ္းျပကို သတ္မွာစိုးလို႔ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တာ)က်ေနာ္တို႔လည္း ပိုက္ဆံကုန္ၿပီျဖစ္လို႔ လမ္းျပမငွားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေလးတိုင္႐ြာကို ဘယ္လိုသြားရတယ္ဆိုတာ K.N.U ကိုေမးၿပီးသြားလိုက္တာ ေလးတိုင္႐ြာအနီးကို မိုးမခ်ဳပ္ခင္ေရာက္သြားေပမဲ့ ေလးတိုင္႐ြာအေရွ႕မွာ စစ္တပ္စခန္းရွိေနတာေၾကာင့္ ညေမွာင္မွာပဲ ေလးတိုင္႐ြာထဲကို ေျပး၀င္ရတယ္။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ ေလးတိုင္း႐ြာထဲမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး သူစီစဥ္ေပးမႈနဲ႔ ေဒါနေတာင္ေျခက ႐ြာတ႐ြာကို လမ္းျပတေယာက္က လိုက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ဒီ႐ြာမွာလည္း K.N.U စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္း ေရာက္ေနတာကိုေတြ႔ရတယ္။ အတူပါလာတဲ့ သိန္းဦး က ဒါ K.N.U နယ္ေျမျဖစ္သြားၿပီး ဘာမွေၾကာက္စရာမလိုဘူးေျပာလို႔ စစ္တပ္ရန္က ေဝးရာကိုေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဝမ္းသာလိုက္တာ။
ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ကရင္ရဲေဘာ္တဦးလိုက္ပို႔လို႔ ေဒါနေတာင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၾကၿပီး လမ္းမွာ တညအိပ္ကာ ေနာက္ေန႔ေနလည္ေလာက္မွာ K.N.U အထူးတပ္ရင္း ၁၀၁ ရွိရာ ၀မ္ခစခန္းကိုေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။
အရင္ေရာက္ေနၾကတဲ့ ကိုလွသြင္၊ ဦးတိတ္ခင္၊ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႔ ရန္ကုန္အုပ္စုေတြနဲ႔ ေတြ႔ရၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာမွာေတာ့ ဘားအံက အတူတူထြက္မယ္လို႔စီစဥ္ၿပီးမွ က်ေနာ္တို႔လမ္းခြဲခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာေသာင္းထြန္း၊ ကိုသိန္းထြန္းတို႔ေရာက္လာတာကို ေတြ႔ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေအာင္ျမင့္ဟန္၊ နီမင္း၊ ေဇာ္ထြန္းတို႔ရဲ႕ ျမင္းၿခံ အုပ္စုေတြ၊ ေအာင္ေက်ာ္လိႈင္၊ ခ်စ္ပို၊ မ်ဳိးေဆြမြန္၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းတို႔အုပ္စုေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဒီအုပ္စုေတြနဲ႔ သီေဘာဘိုတပ္ရင္းေတြကေန ကြန္မန္ဒိုသင္တန္းတက္ဖို႔ လႊတ္လိုက္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြ ဘားအံ့ၿမိဳ႕ကေရာက္လာတဲ့ ဘားအံသားေတြေပါင္းၿပီး K.N.U က ေပးတဲ့ စစ္သင္တန္းကို အတူတက္ၾကတယ္။
စစ္သင္တန္းၿပီးဆုံးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔တပ္ရင္းကို ABSDF ရဲ႕တပ္ရင္း(၂၁၁) ဝမ္ခစခန္း အျဖစ္ ေအာင္ျမင္စြာ ဖြဲ႔စည္းနိင္ခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး က်ေနာ္တို႔တေတြလည္း သူပုန္ဘဝကို ကူးေျပာင္းသြားၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
စိုးလြင္(၂၁၁)(ဝမ္ခ)