မာန္ (ေတာင္လုံးျပန္) ● ဆရာမင္းသစ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းခန္း – အပုိင္း (၉) (၁၀)
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၆
ဆရာမင္းသစ္ကို က်ေနာ္အင္တာဗ်ဴးခြင့္ေတာင္းထားသည္မွာ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ့္အတြက္ကံေကာင္းလွသည္မွာ က်ေနာ့္ရဲ႕လူသိမမ်ားလွေသာ ဝတၱဳရွည္တစ္ပုဒ္ကို ဆရာဖတ္ဖူးထားျခင္းေၾကာင့္ပင္။ က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ မိတ္ဆက္ စ ကားေျပာျပခ်ိန္ ဆရာက ထိုဝတၱဳကိုမွတ္မွတ္ရရျပန္ေျပာၿပီး သူက်ေနာ့္ကေလာင္ကိုသိထားေၾကာင္းႏွင့္ ထိုဝတၳဳအေပၚသ ေဘာက်ေၾကာင္းေျပာျပသျဖင့္ က်ေနာ္ၾကည္ႏူးမဆံုး။ သူနဲ႔က်ေနာ္ ေရစက္ဆံုခ်င္ေတာ့ ပင္းယမဂၢဇင္းမွာျပန္ဆံုရသည္။ သူက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ က်ေနာ္ကလူငယ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စာေပတာဝန္ခံ။ ထို႔ေနာက္ပိုင္း ဆရာႏွင့္ႀကိဳ႕ၾကားႀကိဳ႕ၾကားေတြ႕ၾကသည္။ က်ေနာ္က ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းတို႔ကိုအင္တာဗ်ဴးၿပီးေနာက္ပိုင္း စာေပနယ္မွ ဝါရင့္သမာရင့္မ်ားႏွင့္ ထပ္၍အင္တာမဗ်ဴး ျဖစ္။ ႏိုင္ငံေရးေသာင္သာေသာကာလမို႔ ႏိုင္ငံေရးအင္တာဗ်ဴးမ်ားခ်ည္း ငါးႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္။ ယခုမွ ဆရာမင္းသစ္ ႏွင့္ခ်ိန္းဆိုကာ လြန္ခဲ့ေသာ (၂) ႏွစ္က အလုပ္ေႂကြးကိုဆပ္ရျခင္းပင္။ ၁၅၊ ၁၀၊ ၂၀၁၆ ေန႔တြင္ ပထမအႀကိမ္၊ ၁၉၊ ၁၀၊ ၂၀၁၆ ေန႔တြင္ ္ဒုတိယအႀကိမ္ေတြ႕ဆံုကာ အားပါးတရေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့သမွ် တင္ျပလိုက္ရပါေတာ့သည္။
====
● အဂၤလိပ္လိုေရးထားရင္ အမွန္တရားလို႔ထင္တယ္၊ အေကာင္းလို႔ထင္တယ္
မင္းသစ္။ ။ထားေတာ့ဗ်ာအဲဒီကာလႀကီးေတြ၊ ခုနကကိစၥ ျပန္ဆက္ရဦးမယ္။ လူငယ္ေတြဗ်ာ၊ ၆၄ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတြမွာ (၁) ဖတ္စရာစာအုပ္မရွိဘူး၊ (၂) စာေပစိစစ္ေရးရွိတယ္၊ ထုတ္ခြင့္လည္းရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ လူငယ္ေတြဘာျဖစ္သြားတုန္းဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြမွာ အငံု႔စိတ္၊ အႏွိမ့္စိတ္ဝင္သြားတယ္၊ အဂၤလိပ္လိုေရးထားရင္ အမွန္တရားလို႔ထင္တယ္၊ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ၊ အဂၤလိပ္လိုေရးထားရင္ အမွန္တရား၊ အေကာင္းလို႔ထင္တယ္၊ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မတုန္းဗ်ာ၊ သူတို႔မွာလည္း စုတ္ျပတ္ေနတာေတြ တပံုႀကီးဥစၥာ၊ ဟုတ္ဖူးလား၊ သူတို႔လည္းလူေတြပဲဥစၥာ၊ ဟုတ္ဖူးလား။ အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္တုန္းဆိုေတာ့ (၁၉၃၀)ေလာက္ကေပၚၿပီး(၁၉၅၀)ေလာက္မွာေပ်ာက္သြားတယ္၊ ေမာ္ဒန္ဆိုၿပီးေတာ့၊ အဲဒါကို က်ေနာ္တို႔က သကၠရစ္၂၀၀၀ ေလာက္အထိ ေမာ္ဒန္လုပ္တုန္း၊ ဒန္တုန္း၊ ဘယ္ေလာက္ရွက္ဖို႔ေကာင္းတုန္း၊ ဘယ္တုန္းကေပၚၿပီး ဘယ္တုန္းကေပ်ာက္သြားမွန္းလဲမသိၾကဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ထားပါေတာ့။ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္တို႔ နီရိုေမာ္ဒန္တို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္တို႔ သစၥာနီတို႔ ျမတ္သစ္တို႔က တင္သြင္းၾကတာေပါ့၊
က်ေနာ္ကတင္သြင္းတဲ့သူေတြကိုအျပစ္မေျပာဘူး၊ ဖတ္ရမယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဖတ္တဲ့သူေတြက ကိုးကြယ္ဖို႔ဖတ္မွာလား၊ ကိုးကားဖို႔ဖတ္မွာလား။ ကိုးကားဖို႔ဖတ္ကိုးကြယ္ဖို႔မဖတ္နဲ႔၊ အဲဒါကိုသြားကိုးကြယ္လိုက္ရင္ ေခြးျဖစ္ၿပီ၊ က်မ္းပိတာေပါ့၊ က်ေနာ္ကေတာ့ က်မ္းပိမွာစိုးလို႔ ေတးကဗ်ာမွာ အဲဒါေရးလိုက္တာပါ၊ အခုေလာက္ဆိုကဗ်ာဆရာေတြ ေတာ္ေတာ္ပဲဆဲေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။
က်ေနာ္ထင္ပါတယ္၊ သကၠရစ္၂၀၀၀ ေလာက္က ျမတ္သစ္ရယ္ ၿငိမ္းေအးအိမ္ရယ္လုပ္တဲ့ သရဖူ မဂၢဇင္း၊ အဲဒီမွာ LP လို႔ေခၚတဲ့ Language poetry ကို စမိတ္ဆက္တာ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ နာမည္ ၾကားတာနဲ႔ကို သေဘာမက်ေတာ့ဘူး၊ LP ဆိုတာကို က်ေနာ္မႀကိဳက္တာဗ်၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔အႏုပညာသမားေတြေရွ႕ကသြားလို႔ရွိရင္ ေနာက္ကေန တံဆိပ္လိုက္ကပ္တာကို တကၠသိုလ္က ဆရာေတြလုပ္ၾကတယ္၊ ဒါကတကမၻာလံုးပဲ၊ အဲဒါလည္း Eupo တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡဂၽြန္အက္စဘီတို႔အုပ္စုက လုပ္တာပဲ၊ LP ဆိုၿပီးေတာ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ LP ဆိုတာဒီမွာလည္း ျမတ္သစ္တို႔ ၿငိမ္းေအးအိမ္တို႔ တင္သြင္းလာၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကနိဒါန္းေလာက္တင္၊က်ေနာ္လည္းနားမလည္ဘူး၊ နားမလည္တဲ့အတြက္ကိုယ္ဘာမွမေျပာခ်င္ဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ ေဇယ်ာလင္းက ထပ္တင္သြင္းတယ္၊ သူကအေသးစိတ္ တင္သြင္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေဇယ်ာလင္းမွရွင္းလို႔လင္းလို႔မၿပီးေသးဘူး ဒီမွာႏွစ္ဂိုဏ္းကြဲေနၿပီ၊LP ေထာက္ခံသူနဲ႔မေထာက္ခံသူ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ရယ္ရတယ္၊ ေဇယ်ာလင္းကိုဆဲရင္ ေဇယ်ာလင္း ျဖစ္ၿပီလို႔ထင္တဲ့လူေတြလည္း ရွိေသးတယ္၊ ေဂါတမကိုဆဲရင္ ဗုဒၶျဖစ္မယ္လို႔ ေဒဝဒတ္ထင္သလိုမ်ိဳး။ အဲဒီအုပ္စုေတြကလည္းရွိေသးတယ္။
က်ေနာ္ဘာမွဝင္မေျပာဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဘာမွမွမသိေသးဘဲ၊ က်ေနာ္ေမၿမိဳ႕မွာ ေနေနတယ္၊ အဲဒီအခါ ဘာလုပ္ရသလဲဆိုေတာ့ ဘာစာအုပ္မွမရွိတဲ့ေမၿမိဳ႕၊ LP ဆိုပိုေဝးပဲ၊ ဘာလုပ္ရ သလဲဆိုေတာ ့ထံုးစံအတိုင္းေပါ့၊က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ေဘာ္ဒါႀကီး ကိုမ်ိဳးညြန္႔(ဆရာျမတ္သင္း) ဆီလွမ္းဖုန္းဆက္ရတယ္၊ က်ဳပ္ LP ဆိုတာသိခ်င္တယ္ေပါ့၊ သူပိုက္ဆံလည္း ေတာ္ေတာ္ကုန္ပါတယ္၊ အေမရိကန္စင္တာမွာ သြားၿပီးေတာ့ photostate ဆြဲလာတာေပါ့၊ ေတာ္ေတာ္အထူႀကီး၊ စာမ်က္ႏွာ သံုးရာေလာက္ရွိမယ္၊ က်ေနာ္လည္း အီေဆာင့္ေနေအာင္ ဖတ္ရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဟားဟား။
အဲဒါႀကီးဖတ္ၿပီးေတာ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ႀကိဳက္တာေတြလည္း ပါပါတယ္၊ မႀကိဳက္တာေတြလည္း ပါပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ LP ညံ့တယ္လို႔ က်ေနာ္မေျပာဘူး၊ က်ေနာ္ႀကိဳက္ခ်င္မွႀကိဳက္မယ္၊ က်ေနာ္မႀကိဳက္တာနဲ႔ ညံ့ၿပီလို႔က်ေနာ္မေျပာဘူး၊ က်ေနာ္အေျပာမခံႏိုင္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကြန္ဆက္က်ဴရယ္တို႔ ဘာတို႔ လာတယ္၊ က်ေနာ္နားလည္တာရွိတယ္ နားမလည္တာရွိတယ္၊ ႀကိဳက္တာရွိတယ္ မႀကိဳက္တာရွိတယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မေျပာဘူး၊ ဒါေပမဲ့ လူငယ္ကဗ်ာဆရာေတြကို က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက သူတို႔က်မ္းပိသြားမွာေၾကာက္တာ၊ အဲဒီက်မ္းေတြက ကိုးကားဖို႔။ ကိုးကြယ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး၊ အဂၤလိပ္ေရးထားတိုင္း အမွန္မထင္ၾကနဲ႔၊ အေကာင္းမထင္ၾကနဲ႔၊ အဲဒီအမွားကို ကဗ်ာဆရာေတြ အရင္ စမွားတာ၊ ေျပာမယ္ေနာ္၊ ၁၉၇၀ မွာ ေမာင္သာႏိုးကထင္းရႉးပင္ရိပ္ဆိုၿပီး ထုတ္တယ္။ ဘာကဗ်ာေတြပါလဲဆိုေတာ့ ေမာ္ဒန္ဆိုတာမေပၚခင္က အဂၤလိပ္စာေပမွာေခတ္ေတြကို ဘုရင္ေတြရဲ႕ ေခတ္ေတြနဲ႔ခြဲတယ္၊ ဗစ္တိုးရီးယား(ဝိတိုရိယ) ဘုရင္မႀကီးလက္ထက္ စာကဗ်ာေပါ့ဗ်ာ။ ဗစ္တိုးရီးယန္း၊ ေဂ်ာ္ဂ်ီယန္၊ အက္ဒဝပ္၊ အက္ထိုရီယန္၊ ထားပါေတာ့ဗ်ာ၊ အဲဒါမ်ိဳးေတြ၊ အဲဒီကာလတုန္းက ကဗ်ာေတြကိုထင္းရႉးပင္ရိပ္ဆိုၿပီးထုတ္တာ၊ က်ေနာ္တို႔တုန္းက ဆယ္တန္းမွာျပ႒ာန္းတဲ့ ဂိုးဒင္းထရက္ခ်န္ေရးတဲ့စာအုပ္၊ ေနာက္ပိုင္းပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ေတြမွာ ျပ႒ာန္းတယ္၊ ကဗ်ာေတြေပါ့။
ေမာင္သာႏိုးက အဲဒီကဗ်ာေတြကိုျပန္ခ်လိုက္ေရာ၊ ေက်းဇူးတင္တာေပါ့၊ ဖတ္ရတာေပါ့၊ အမွန္ေတာ့ ျမန္မာကဗ်ာက အဲဒီေလာက္ကိုမဒန္ေသးတာ၊ အဂၤလိပ္ေရွးကဗ်ာေတြ ေလာက္ကို မဒန္ေသးဘူး၊ အဲဒီလိုဘာသာျပန္ခ်လိုက္တဲ့အခါ ဘာေတြမွားကုန္သလဲဆိုေတာ့ မျမင္ဖူးမဖတ္ဖူးတဲ့လူငယ္ေတြ အဖို႔ ေမာင္သာႏိုးဘာသာျပန္ပံု၊ စာပိုဒ္ခြဲပံု၊ စာေၾကာင္းစီပံု၊ စာလံုးက်ဲတာစိပ္တာ၊ အဲဒါေမာ္ဒန္ကဗ်ာေရး နည္းေအာက္ေမ့ကုန္ၾကတာ၊ အဲဒါ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာလို႔ထင္သြားတာ၊ သူက ဘာသာျပန္ရံု ျပန္ေပးတာ ေလ။
မာန္။ ။ အဲဒီစာအုပ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ ဂယက္ႀကီးတာပဲမို႔လားဆရာ၊
မင္းသစ္။ ။ ႀကီးတာေပါ့၊ ႀကီးတာေပါ့ဆိုတာ ျမင္မွမျမင္ဖူးၾကပဲကိုး၊ က်ေနာ္တို႔တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားဘဝမွာျမင္ဖူးၿပီ၊ သင္ရၿပီ၊ စာေမးပြဲမွာေျဖရၿပီ။
● တပုဒ္ေရးၿပီးလို႔ ခ်ီးက်ဴးခံရရင္ ငါစာေရးဆရာတသက္ လံုးျဖစ္ၿပီလို႔ထင္သြားတာ
မာန္။ ။ အဆက္ျပတ္သြားတဲ့ကိစၥေတြေပါ့ဆရာ။
မင္းသစ္။ ။ အဲဒါေတြေပါ့၊ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ ခက္တာက လူႀကီးေတြကလည္း ရွင္းမျပဘူး၊ အသာေလး မွိန္းေနၾကတယ္၊ ဒါ ေမာ္ဒန္မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဒါ ဝိတိုရိယဘုရင္မႀကီးလက္ထက္တုန္းက ဝပ္ေဆာ့လ္ေရးတဲ့ကဗ်ာ၊ ဒါကေတာ့ အက္ဒဝပ္ဘုရင္ႀကီး လက္ထက္တုန္းက ဘိုင္ရြန္ေရးတဲ့ကဗ်ာဆိုၿပီးရွင္းျပရမယ္၊ ဟိုက original ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ကာရန္ေတြနဲ႔၊ ရြိဳင္းေတြနဲ႔၊ ရမ္သမ္မစ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးထားတာ။
အဲဒါပါပဲဗ်ာ၊ အဲဒီကိစၥကိုလူႀကီးေတြက ရွင္းမျပဘူး၊ ေနာက္ပိုင္း ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္နဲ႔သစၥာနီက ဝင္ရွင္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အႏွစ္ႏွဆယ္ေလာက္ ေနာက္က်သြားၿပီ၊ သူတို႔သိရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလို႔မရွင္းတာလဲ၊ ေၾကာက္လို႔လား။
ေၾကာက္တဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္ကလည္း ေျပာရဦးမယ္၊ က်ေနာ့္ကို ေတးကဗ်ာက ဆရာမတင္တင္ဦးက ကဗ်ာ အေၾကာင္းေျပာခိုင္းေတာ့ က်ေနာ္မေျပာရဲဘူးလို႔။
ဘာလို႔ဆို က်ေနာ္အဆဲခံရမွာ။ ေနာက္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ငါလည္း ေသေတာ့မွာ။ အဲဒီေတာ့ ငါအဆဲခံရရင္လည္း ေသမွာပဲ၊ အဆဲမခံရလည္းေသမွာပဲ၊ ငါမေသခင္ေတာ့ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာသြားဦးမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဝတၱဳအတြက္လည္း ေျပာတယ္၊ ကဗ်ာအတြက္လည္း ေျပာတယ္၊ အဓိကကေတာ့ အႏုပညာကေရွ႕မွာ ရွိတယ္ဆိုတာပါ။
အဲဒီေတာ့ က်မ္းပိသြားရင္ေတာ့ အဲဒီကဗ်ာဆရာစာေရးဆရာဟာ ကန္းၿပီ၊ က်ေနာ္သူတို႔က်မ္းပိမွာ စိုးတာ၊ က်မ္းေတြတင္သြင္း လာတဲ့သူေတြကို ေက်းဇူးတင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြကို ကိုးကားပါ၊ မကိုးကြယ္ပါနဲ႔၊ အဓိကကအဲဒါပဲ။
ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ စာမေက်ဘူး၊ အစ္ဇင္တခုတင္သြင္း လာတယ္၊ အဲဒီအစ္ဇင္ကို ေက်ညက္ေအာင္ မေလ့လာဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေက်ညက္ေအာင္မေလ့လာဘဲနဲ႔ေထာက္ခံတယ္။ ေက်ညက္ေအာင္ မေလ့လာဘဲနဲ႔ ကန္႔ကြက္တယ္၊ ေနာက္ အခ်င္းခ်င္းရန္ျဖစ္တယ္။
မာန္။ ။ ဒီဘက္ေခတ္ ၉၀ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဝတၱဳတိုေရးသူေတြ အမ်ားႀကီးထြက္လာၾကတယ္။၂၀၀၀ ေနာက္ပိုင္းဆိုရင္ ခုကာလမွာအေျခအေနပ်က္ယြင္းတဲ့ဝတၱဳတိုမ်ဳိးစံု ေပၚထြက္ေနတယ္၊ ထြက္လာၿပီးေတာ့ အဲဒီဝတၱဳေတြေရးပါေရးပါမ်ားလာၿပီးေတာ့ အဲဒီဝတၱဳေတြဟာပရိသတ္အေပၚဩဇာအာဏာမရွိေတာ့ဘူး၊ ဩဇာမရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ရသမဂၢဇင္းေတြက်ဆံုးသြား တယ္။ ပရိသတ္ကအထင္မႀကီးေတာ့ဘူး၊ မင္းတို႔ေရးတာေလာက္ေတာ့ ငါတို႔လည္းသိတယ္၊ ေျပာမေနနဲ႔၊ မဖတ္ဘဲ ငါတို႔ပိုသိတယ္၊ အဲဒီလိုျဖစ္လာရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ကို ဘာေၾကာင့္လို႔ဆရာထင္သလဲ။
မင္းသစ္။ ။ ခုနက်ေနာ္ေရႊအျမဳေတမွာေရးခဲ့သလိုပဲ၊ ဒါက်ေနာ္တို႔ဘက္က တာဝန္မေက်တာ။
ၿပီးေတာ့ကိုမာန္ေျပာသလိုပဲက်ေနာ္တို႔ရသစာေပေကာင္းေတြမထုတ္လုပ္ႏိုင္တာ၊ ဟုတ္တယ္မို႔လား၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဘဝသရုပ္ေဖာ္ေတြေရးလည္း က်ေနာ္တို႔ေရးတာေတြ ဘယ္သူမွ အထင္မႀကီးေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ အဲဒီလိုေတြျဖစ္ကုန္တာဟာ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကခ်ဳိ႕ယြင္းတာပဲ၊ ဘာလို႔အဲဒီလိုျဖစ္တာလဲ။
ခုနဝုန္းဆိုၿပီး အၿပိဳင္းအရိုင္းဝတၱဳေရးသမားေတြထြက္လာၾကတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ကိုဝင္းၿငိမ္းရဲ႕ ေရႊအျမဳေတေၾကာင့္ ထြက္လာၾကတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဘာေတြျဖစ္လာၾကလဲ၊ နံပါတ္တစ္အခ်က္၊ အနည္းဆံုး သူတို႔ဝတၱဳေရးနည္းတနည္းေတာ့သိသြားၾကတယ္၊ အဲဒီတနည္းထဲနဲ႔ အကုန္လုပ္စားေနၾကတာ၊ အဲဒီမွာခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ပံုစံခြက္တို႔ ေရခဲရိုက္တို႔ ထြက္လာေတာ့တာပဲ၊ တနည္းသိရင္ ေတာ္ၿပီ၊ အတတ္ပညာက အရမ္းကိုခ်ိဳ႕တဲ့သြားၿပီ၊ နံပါတ္ႏွစ္အခ်က္က ဘာလဲဆိုေတာ့ ပုဒ္ေရးၿပီးလို႔ ခ်ီးက်ဴးခံရရင္ ငါစာေရးဆရာတသက္လံုးျဖစ္ၿပီ ထင္သြားၾကတာ၊ အဲဒါ ေတာ္ေတာ္အနၲရယ္ႀကီးတယ္။
မာန္။ ။ ကိုယ္စံခ်ိန္ကိုျပန္မခ်ိဳးရဲတာလား၊ စံခ်ိန္ထပ္မတင္ႏိုင္ေတာ့တာမ်ဳိးလားဆရာ။
မင္းသစ္။ ။ အဲဒီလိုမ်ဳိးပါပဲ၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္းကိုယ့္စံခ်ိန္ကိုယ္မမီမွာေၾကာက္လို႔ မေရးရဲတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတယ္၊ ဥပမာ-ျမတ္သင္းတို႔ မင္းသစ္တို႔ေပါ့၊ ဟားဟား တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း တပုဒ္ထဲေရးၿပီး ငါစာေရးဆရာျဖစ္ၿပီ ထင္တာ၊ ေနာက္ ဘယ္ႏွပုဒ္ေရးေရး အဲဒီပံုစံေတြခ်ည္းပဲ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီလူေတြကိုေၾကာက္လြန္းလို႔။
မာန္။ ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆိုးလာပါတယ္၊ ဒါကိုေတာ့ ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္း ကိုယ္တိုင္လည္း ေျပာပါတယ္၊ သူ႔မဂၢဇင္းမွာ စာမူေကာင္းေရြးရ ရွားသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ေရြးရတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္တယ္တဲ့၊ ဒါေပမဲ့ မဂၢဇင္းေတြမွာစာမူေတြကေတာ့ ပါေနၾကတာပဲ၊ဖတ္ေတာ့ဖတ္ေနရတာပဲ၊ စာဖတ္မနာဘဲ ေရးလြတ္လိုက္တဲ့စာမူေတြဆိုေတာ့ အရင္ကလို မစူးရွေတာ့ ဘူး၊ ဝတၱဳတိုဆိုတာမ်ဳိးက ဆရာသိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ တပုဒ္ဆို ဆိုသေလာက္ ဟုန္းခနဲဝုန္းခနဲ ျဖစ္ေအာင္ အရွိန္အဝါႀကီးတာေလ၊ ဒီဘက္ေနာက္ပိုင္းအဲဒါမ်ဳိးေတြ သိပ္မရႏိုင္တာက စာဖတ္အားေတြေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စကားလံုးခြန္အားေတြေပါ့၊ တကယ့္ကို ကိုက္ဖဲ့ေပါက္ခြဲၿပီး ဗံုးက်ဲခ်သလိုသံုးရမယ့္စကားလံုးခြန္အားေတြ မရွာေဖြႏိုင္ဘူး၊ ျဖစ္စဥ္ေတြကိုပဲ စာစီစာကုံးလိုစီကာပတ္ကံုးနဲ႔၊ အဲဒါေတြျပည့္ေနတယ္၊ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာေနတာေလာက္ပဲ
မင္းသစ္။ ။ အဲဒီေတာ့ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဝမ္းစာနည္းသြားတာေပါ့ေလ၊ ဝမ္းစာနည္းသြားတယ္ ဆိုတာကလည္း စာမဖတ္ၾက ေတာ့လို႔၊ ခင္ဗ်ားေျပာဖူးသလို ျမန္မာစာေပေလာကမွာ မျဖစ္မေန ဖတ္ရမယ့္စာအုပ္တစ္ရာေလာက္ကို၊ အဲဒီထဲက ငါးဆယ္ေလာက္ဖတ္လိုက္ရင္ကို ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ တယ္၊ အဲဒါဖတ္ဖူးမွာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီလိုဗ်ာ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ပုံသည္ ဆရာမင္းသစ္၏ အိပ္မက္ကြန္ဖရင့္ဝတၱဳတုိစု စာအုပ္မွ မ်က္ႏွာဖုံးသ႐ုပ္ေဖာ္ပုံ ျဖစ္ပါသည္။