ရဲရင့္ဘုန္း - အေမရိကမွာပညာသင္ (၂) - ခ်က္မယ္ ျပဳတ္မယ္ ပါးပါးလွီးမယ္
(သစ္ခက္သံလြင္၊ မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၂၈၊ ၂၀၁၆
က်ေနာ္ အေမရိကားေရာက္ေတာ့ အေဒၚဝမ္းကြဲ အိမ္မွာ ခဏေနရပါတယ္။ က်ေနာ့္ညီဝမ္းကြဲ ေက်ာ္စြာက က်ေနာ့္ထက္ေစာၿပီး ၁၉၈၉ ထဲကေရာက္တယ္။ သူက Shell ဓာတ္ဆီ ဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္ေနတယ္။ သူက ႏွစ္ႏွစ္ပိုက္ဆံစုၿပီး က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ Honda Prelude 2 Door ေလးဝယ္ထားတာ ၂ လေလာက္ ပဲ ရွိေသးတယ္။ သူ႔ကိုပဲဆရာတင္ေမးျမန္းရတာေပါ့။ က်ေနာ္ေရာက္ၿပီး ၃ လၾကာရင္ က်ေနာ္တို႔ ႔ႏွစ္ေယာက္ အခန္းတစ္ခုေျပာင္းေနဖို႔ ႀကိဳးစား ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက အိပ္ခန္း တစ္ခန္းပါတဲ့ Apartment က တလ ေဒၚလာ ၇၀၀ ေလာက္ေပးရၿပီး အိပ္ခန္း ၂ ခန္းဆို ၉၅၀ ေလာက္ေပးရပါတယ္။ (ဒီေန႔ website ေပၚတက္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ တလကို ၂၁၀၀ တဲ့ဗ်ာ)
ေရကူးကန္နဲ႔ ေရပူကန္ေလးလည္းပါတယ္။ ကားရပ္ဖို႔ေနရာေပးတယ္။ ပိုက္ဆံအေႂကြထည့္ၿပီးအဝတ္ေလွ်ာ္ အေျခာက္ခံတဲ့စက္ေတြထားေပးထားတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔လည္း သိပ္မေဝးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အရမ္း ကို ေျပာင္းခ်င္ေနပါတယ္။ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္မေနဖူးေတာ့ ေနၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္။ ခက္တာက အဲဒီမွာေန ခ်င္ရင္ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေစ်းဝယ္ထြက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မိနစ္၂၀ ေလာက္ေဝးတဲ့ Westminster ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အေရွ႕တိုင္းသား ရပ္ကြက္နဲ႔ ေစ်းေတြရွိပါတယ္။ အဓိက ဗီယက္နမ္ လူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔တိုင္းျပည္ကိုအမွတ္တရနဲ႔ ဆိုင္ဂံုေလး Little Saigon လို႔ေခၚၾကတယ္။ အေမရိကန္ေတြ ဗီယက္နမ္ စစ္ထဲဝင္ပါၿပီး စစ္ရံႈးေတာ့ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြ ေရာက္လာရာကေန တျဖည္းျဖည္းႀကီးထြားလာတာပါ။ ခုေတာ့ သူတို႔ေတြပဲႀကီးစိုးၿပီး ၿမိဳ႕ဝန္ကအစ ဆရာဝန္အဆံုး သူတို႔ လူေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္နဲ႔မရပ္ဖူး။ ညီႇကလည္းညီႇနဲ႔ စားရခန္း မေရာက္လိုက္ပါ။ သူ႔ပဲအိုးလည္း မန္က်ည္းရည္မ်ား သြားရာက ငန္ျပာရည္ထည့္လိုက္ ေရထည့္လိုက္နဲ႔ တအိုးလံုးျပည့္သြားလို႔ အေဒၚ့အိမ္ သြားေပးလိုက္ရ ပါတယ္။ အခုထိ ၾကံဳရင္အဲဒီ့အေၾကာင္းေျပာၿပီး ရီၾကတုန္း။
ေရကူးကန္နဲ႔ ေရပူကန္ေလးလည္းပါတယ္။ ကားရပ္ဖို႔ေနရာေပးတယ္။ ပိုက္ဆံအေႂကြထည့္ၿပီးအဝတ္ေလွ်ာ္ အေျခာက္ခံတဲ့စက္ေတြထားေပးထားတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔လည္း သိပ္မေဝးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အရမ္း ကို ေျပာင္းခ်င္ေနပါတယ္။ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္မေနဖူးေတာ့ ေနၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္။ ခက္တာက အဲဒီမွာေန ခ်င္ရင္ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ရပါတယ္။
အဓိကကေတာ့ လစဥ္လခေပးႏိုင္လား သက္ေသျပရႏိုင္ရတယ္။ ကိုယ့္လခရဲ႕ ၆၀% ထက္အခန္းခက မပိုရ စသည္ျဖင့္သူတို႔မွာ တြက္တဲ့ ေဖာ္ျမဴလာရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းမွာပဲ တပတ္ကို နာရီႏွစ္ဆယ္ပဲ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္၊ ကင္တင္း၊ ရံုးခန္း စသည္ျဖင့္ေပါ့။ က်ေနာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးက လွပသာယာ ဒုစ႐ိုက္မႈနည္းေပ မယ့္ ရပ္ကြက္သန္႔ေတာ့ ေစ်းႀကီးတယ္။ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးတယ္။ နားလည္မႈနဲ႔ ယာယီအလုပ္ရဖို႔ မလြယ္ ကူပါ။ ေနာက္မွသိလာတာ L.A နဲ႔ ၁၅ မိုင္ေလာက္အကြာမွာ ေရာက္ခါစ ျမန္မာေတြစုေနတဲ့ ေနရာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ Alhambra, Rosemead, San Gabriel စသည္ျဖင့္ ၿမိဳ႕ေလးေတြဆက္ေနတဲ့ေနရာ။
တ႐ုတ္အမ်ားစုမို႔ ေစ်းဆိုင္ေတြမ်ား၊ ေစ်းလည္း သက္သာ ကားလည္း ရွိစရာမလိုပါဘူး။ ထမင္းဟင္း ၄ ေဒၚ လာေလာက္နဲ႔ေရာင္း တဲ့ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ေတာင္ ရွိပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္အေရာင္းဆိုင္ေပါေတာ့။ အလုပ္ရွာရတာလည္း လြယ္တယ္။ ဆိုင္အကူ စားပြဲထိုးအလုပ္ေတြဆို စာရြက္စာတမ္း လည္း ေမးမေနပါ ဘူး။ လခကို Cash ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မိုင္ ၄၀ ေဝးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
တ႐ုတ္အမ်ားစုမို႔ ေစ်းဆိုင္ေတြမ်ား၊ ေစ်းလည္း သက္သာ ကားလည္း ရွိစရာမလိုပါဘူး။ ထမင္းဟင္း ၄ ေဒၚ လာေလာက္နဲ႔ေရာင္း တဲ့ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ေတာင္ ရွိပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္အေရာင္းဆိုင္ေပါေတာ့။ အလုပ္ရွာရတာလည္း လြယ္တယ္။ ဆိုင္အကူ စားပြဲထိုးအလုပ္ေတြဆို စာရြက္စာတမ္း လည္း ေမးမေနပါ ဘူး။ လခကို Cash ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မိုင္ ၄၀ ေဝးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေျပာေပးလို႔ ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားေတြ လက္ခံတဲ့ ရံုးခန္း International Students Office မွာ အလုပ္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားစာေရး အဆင့္တစ္ Student Assistant One ရာထူးပါ။ လစာက တနာရီ ၅ ေဒၚလာနဲ႔ ၇၅ ျပား။
က်ေနာ့္ရဲ႕ပထမဆံုးအလုပ္ပါပဲ။ က်ေနာ္ဒီအလုပ္ကိုရတာ အဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္ၿပီး ကြန္ျပဴတာ လုပ္တတ္ လို႔ပါ။ Type လည္း ႐ိုက္တတ္ပါတယ္။ အေရးအခင္းေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ဆရာမ ေဒၚခင္ေအးပြင့္ဆီမွာ TOEFL တက္ ၿမိဳ႕ထဲက ABC College မွာ လက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္သင္တယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းထင္တယ္ အတြင္းဝန္ရံုးနားမွာ။ Indian မိသားစုေတြဖြင့္ထားတာ။ Type Writer လည္း လုပ္ရတယ္။
သင္တန္းၿပီးေတာ့ တကယ္လည္း တတ္တယ္။
 |
| CATFISH MARKET |
က်ေနာ္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ပထမႏွစ္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ေန/စား စရိတ္ကိုယ္ေပးႏိုင္ေအာင္ လုပ္မယ္ေပါ့။ လခ တစ္လကို ေဒၚလာ ၄၀၀ ေလာက္ရပါတယ္။ ပထမဆံုးလစာရတဲ့ေန႔က အရမ္းကိုေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလခနဲ႔ေတာ့ Apartment ငွားဖို႔ သိပ္မလြယ္ပါ။ ေက်ာ္စြာက လခ ၁၂၀၀ ေလာက္ ရေတာ့ တေယာက္ခန္းကို ရွယ္မယ္ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔သြားေလွ်ာက္ၾကတယ္။ တလ ၇၀၀ ဆို ေတာ့ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မန္ေနဂ်ာ မိန္းမက ပင္မ္ Pam (Pamela) တဲ့။ ရႊန္းရႊန္းေဝပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ form ေတြျဖည့္ ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔က ကိုယ့္အလုပ္ကို ဖုန္းေတြဘာေတြ ဆက္ေမးေသးတာ။ ၃-၄ ရက္ၾကာေတာ့ ရၿပီတဲ့ ဖုန္းဆက္တယ္။ အမိုးနဲ႔ကားရပ္စရာ တေနရာပဲရလို႔ သူ႔ကားရပ္၊ က်ေနာ့္ခ်က္ပလက္ႀကီးကေတာ့ ၾကံဳရာေနရာရပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အုပ္ထိန္းသူ မရွိပဲ ပထမဆံုးေနဖူးတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ သား သမီးကို အေနာက္ႏိုင္ငံမွာ ပညာသင္ဖို႔စိတ္ကူးရင္ အနည္းဆံုး ၁၈ ႏွစ္ျပည့္မွပို႔ဖို႔ အၾကံေပးပါရေစ။ ၂၀ ဆိုရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ပို႔ခ်င္ရင္ စင္ကာပူလို ေနရာမ်ဳိး ၁-၂ ႏွစ္ အရင္ပို႔သင့္ပါတယ္။ အခန္းေဖာ္နဲ႔ မိဘေတြမရွိပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထိန္းေက်ာင္း ႏိုင္ၿပီဆိုမွ အေဝးကို ပို႔ရင္ ပိုအဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္။
အေဒၚဝမ္းကြဲအိမ္မွာေနတုန္းက သူတို႔ခ်က္တဲ့ ျမန္မာဟင္းေတြစားရေပမယ့္ အိမ္လည္းေျပာင္းေရာ စားစရာမရွိေတာ့ပါ။ အျပင္စာက ေစ်းလည္းႀကီး အဟာရလည္းမျဖစ္ေတာ့ အိမ္မွာခ်က္ဖို႔ စီစဥ္ရပါ တယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ မီးဖိုဆိုတာ အေမနဲ႔ အိမ္ကေကာင္မေလးေတြရဲ႕မက်ဴးေက်ာ္ရတဲ့ ပိုင္နက္။ ပထမဆံုးထုတ္လာတာက ေက်ာ္စြာ့အေမပို႔ထားတဲ့ "စားၿမိန္ဝိုင္း" ဆိုတဲ့ ျမန္မာဟင္းခ်က္နည္းစာအုပ္ႀကီး။ အေလးခ်ိန္တြက္တာေတြ နားမလည္ေပမယ့္ အနည္းဆံုးေတာ့ ခ်က္နည္းေလးသိရတာေပါ့။ သူက ပဲကုလားဟင္းကို အားလူး ခရမ္းသီးနဲ႔ခ်က္မယ္တဲ့။ က်ေနာ္က အိမ္မွာ အေမေက်ာ္ေနၾက ငါးခူစင္းေကာ အကၽြတ္ေက်ာ္ေလးကို သြားသတိရတယ္။ ငါးခူကို ဓားေလးနဲ႔ ညီညီညာညာမႊန္းၿပီး ဆား၊ ဆႏြင္းနဲ႔နယ္၊ ၿပီးမွကၽြတ္ေနေအာင္ ေက်ာ္ထားတာ။
 |
| Vietnam |
႐ုတ္တရက္ဆို ႏိုင္ငံမွားေရာက္သြားလားေတာင္ ထင္ရတယ္။ ဟိုတုန္းကဆို ခံေမာက္နဲ႔ ဗီယန္နမ္ဝတ္စံုနဲ႔ လမ္းျဖတ္ကူးေနတဲ့အဘြားႀကီးေတြေတာင္ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။
ေကာင္းတာကေတာ့ Asian ေစ်းႀကီးေတြနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြေပၚလာတာပါပဲ။ ယိုးဒယားဆန္နဲ႔ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ဆို ဗူးသီး၊ မုန္လာဥ၊ ကန္စြန္းရြက္၊ ငန္ျပာရည္ကအစ ရပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အေမခ်က္တဲ့ ငါးခူအေသးေလးေတြမေတြ႔ဘဲ ႏွစ္ေပေလာက္ရွိတဲ့ ငါးခူ ဧရာမႀကီးေတြပဲေတြ႔ပါတယ္။ မထူးဘူးဆိုၿပီး ဝယ္ ခ်လာတယ္။ ေရေဆးၿပီး ပါးပါးမႊန္းေတာ့ ျမန္မာငါးခူလိုမဟုတ္ပဲ အေရခြံက အထူႀကီး။ ရေအာင္လွီးၿပီး ဆား၊ ဆႏြင္းနယ္၊ ဆီအိုးကို ပူကၽြတ္ေနေအာင္တည္၊ မီးဖိုထဲလာၿပီး ညီေလးကလည္း စားခ်င္လို႔ေငးေန တယ္။
ဒါနဲ႔ ဆီရၿပီဆိုၿပီး ၄-၅ တံုး ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ အေရခြံက ဆီမ်ားၿပီးအထူႀကီးဆိုေတာ့ တေဖာက္ေဖာက္ နဲ႔ ေသနတ္ပစ္သလို ေပါက္တာဗ်ာ။ ပူကလည္းပူ ေျပးဖို႔လည္းအခ်ိန္မရေတာ့ က်ေနာ္က ေအာက္ကို ထိုင္ခ် ၿပီး မီးဖိုနဲ႔ကပ္ေနရတယ္။ ေက်ာ္စြာကလည္း ခ်ထားတဲ့စေလာင္းဖုံးကို ဒိုင္းလိုကာၿပီးထိုင္ခ်နဲ႔ အသည္းအသန္ ခုခံၾကရတယ္။
ေတာ္ေတာ္နဲ႔မရပ္ဖူး။ ညီႇကလည္းညီႇနဲ႔ စားရခန္း မေရာက္လိုက္ပါ။ သူ႔ပဲအိုးလည္း မန္က်ည္းရည္မ်ား သြားရာက ငန္ျပာရည္ထည့္လိုက္ ေရထည့္လိုက္နဲ႔ တအိုးလံုးျပည့္သြားလို႔ အေဒၚ့အိမ္ သြားေပးလိုက္ရ ပါတယ္။ အခုထိ ၾကံဳရင္အဲဒီ့အေၾကာင္းေျပာၿပီး ရီၾကတုန္း။
ဒါနဲ႔ပဲ မၾကာခင္ ေရႊျမန္မာေလး ေစ်းလည္းသြားတတ္ၿပီ။ ဟင္းလည္းခ်က္တတ္ၿပီ။