ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ာစြာ - အပိုင္း (၃၈)
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၊ ၂ဝ၁၆
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၊ ၂ဝ၁၆
● ခ်စ္ခင္၍ ေပ်ာ္ရႊင္သူမ်ား
ထိုစဥ္က ေဆးတကၠသုိလ္ ၂ ရွိရာ မဂၤလာဒုံမွ ၿမိဳ႕ ထဲသုိ႔သြားလိုလွ်င္ စီးစရာလိုင္းကားက အမွတ္ ၉ ဟီးနိုးလိုင္းသာရွိသည္။ မိမိႏွင့္ ေစာသိန္းဝင္း (ေျမာင္းျမ) တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မိန္းထဲဟု မိမိတုိ႔ဆိုေလ့ရွိေသာ ပင္မတကၠသုိလ္ထဲသုိ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ ေလွ်ာက္လည္ရန္ ထြက္လာသည္။ ထိုစဥ္ကမိမိႏွင့္ေစာသိန္းဝင္း ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမိလွ်င္ အရည္မရအဖတ္မရ တခုမ ဟုတ္တခုေတာ့ လုပ္တတ္ၾကသည္။ ေျပာရလွ်င္ ပ်င္းလို႔ထြက္လည္ရေအာင္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္လည္း ထြက္ လည္တတ္သည္။ တခါကလည္း မိမိႏွင့္ ေစာသိန္းဝင္းႏွစ္ေယာက္ေက်ာင္းေရာက္ခါစ အျပင္ထြက္လာရင္း မိမိတုိ႔အတန္းက ေန႔ေက်ာင္းသူတဦး ကားဂိတ္တြင္ ေတြ႕၍ "ဘယ္နားေနသလဲ မသိဘူးကြ လိုက္ၾကည့္ရေအာင္" ဆိုၿပီး လိုက္ၾကည့္ဘူးသည္။ ထိုေက်ာင္းသူက ၈ မိုင္မွတ္တိုင္မွတ္တိုင္မွာဆင္းေတာ့ မိမိတုိ႔လိုက္ဆင္းသည္။ၿပီးေတာ့ သူမအိမ္ဘယ္နားလဲလိုက္ၾကည့္ၾက သည္။ တကၠသုိလ္ေရာက္စ အားအားယားယား ေလ်ာက္လုပ္ျခင္းလဲျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဒီကိစၥသ္ိသြားေသာ အတန္းေဖၚ ေက်ာင္းသူမ်ားက ေမးၾကသည္။ "နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သူလိုက္ေနတာလဲ သူ႔ကို" ဟု အေမးခံရသည္။ အမွန္မွာေတာ့ ဘယ္သူမွမလိုက္ပါ မေနနိုင္ မထိုင္နိုင္ စပ္စုျခင္းသာျဖစ္သည္။
ထိုေန႔ကလည္း မိမိႏွင့္ေစာသိန္းဝင္းႏွစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ၾကေတာ့ကားဂိတ္တြင္ စီနီယာအတန္းမွ အမႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆံု သည္။ အမႀကီးတေယာက္က က်င္ခိုးမာန္မုန္းဟု ေခၚသည္။ သူမဖခင္က စစ္တပ္မွ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ခင္ဇာမုန္ျဖစ္သည္။ ခ်င္းလူ မ်ဳိးမ်ားျဖစ္သည္။ ေနာက္အမႀကီးတေယာက္က မတင္တင္ညီျဖစ္သည္။ သူတုိ႔က မိမိတုိ႔ေက်ာင္းေရာက္ခါစက တတိယႏွစ္ ေဆးလား ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္းကလား မသိ။ မိမိတုိ႔ထက္ မ်ားစြာစီနီယာက်သည္။ ထိုအမမ်ားက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔အား "နင္တုိ႔ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ" ဟု ေမးရာ "ဘယ္ရယ္မဟုတ္ဘူး ေလွ်ာက္လည္မလို႔" ဆို လိုက္ရာ "လာ ငါတုိ႔နဲ႔လိုက္ခ့ဲၾက ဘိုးဘြားရိပ္သာ သြားလွဴမလို႔" ဆိုသျဖင့္ မိမိတုိ႔လည္း ပါသြားၾကသည္။
သုိ႔ႏွင့္ ကန္ေတာ္မင္ရွိ ခရစ္ယန္လူအုိရံုသုိ႔ေရာက္သြားသည္။ ခရစ္ယန္ရိုမန္ကက္သလစ္ဘာသာဝင္ သီလရွင္မ်ားက ႀကီးမွဴ းေစာင့္ေရွာက္ၾကသည့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔ ေဆး ၂ က ခရစ္ယာန္ဘိုးဘြားမ်ားကိုအေကြၽးအေမြးျဖင့္ အလွဴ လုပ္ၾကၿပီးေတာ့ ဂီတာတလုံးျဖင့္ အဖိုးအဖြားေတြတေယာက္ခ်င္းဆီ ဓမၼေတးလိုက္ဆိုၾကသည္။ အဖိုးအဖြားတုိ႔လည္း အျပံဳ း ပန္းေဝ၍ လိုက္ဆိုၾကသည္။ ငယ္ဘဝကို မိသားစုဘဝကိုလည္းေကာင္း၊ ျပန္လည္တသရရွိၾကပုံေပၚသည္။ ဤသုိ႔ေဆး ၂ က ခရစ္ယာန္မိသားစုဝင္မ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ခ်မ္းေျမ့ရေသာအခ်ိန္မ်ားလည္း တသဘြယ္ျဖစ္သည္။
မိမိရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ တခုေသာခရစ္မတ္တုန္းက ထိုကန္ေတာ္မင္ ခရစ္ယန္လူအုိရုံသုိ႔သြား၍ အလွဴဒါနျပဳ ခ့ဲ ေသးသည္။ တခါက ေဆး ၂ ခရစ္ယာန္မိသားစုမ်ား အမွတ္တရအေနႏွင့္ျဖစ္သည္။ မက်င္ခိုးမာန္မုန္ကေတာ့ ဘယ္ဆီေရာက္ ေနသည္ သတင္းမၾကားရ။ မတင္တင္ညီကေတာ့ သူ၏အတန္းေဖၚ မိမိသူငယ္ခ်င္း၏အကို ေဒါက္တာလွခ်ဳိႏွင့္ အိမ္ေထာင္ က် ၿပီး သားသမီးမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည့္ အသုိက္အျမံဳ ေလးတည္ေဆာက္ခ့ဲေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခုေတာ့မရွိရွာေတာ့ ဦးေဏွာက္ကင္ဆာႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားရွာခ့ဲေပၿပီ။ တခ်ိန္တခါကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဘြယ္အခ်ိန္ကေလးမ်ား ရွိခ့ဲပါ သည္။
● ကိုေလးႏွင့္ ငေဆြး
ထိုအခ်ိန္ကာလက အမ်ဳိးသားေဆာင္တြင္ လူသိမ်ားသူထဲတြင္ ကိုေလးႏွင့္ငေဆြးတုိ႔လည္းပါသည္။ ေဆြးရိပ္သန္းေနေသာ သူအား ငေဆြးဟုဝိုင္းေခၚၾက၍ နာမည္ရင္းပင္ ေပ်ာက္ေနသည္။ နာမည္ရင္းက ကိုေက်ာ္ေဇယ်ဟုထင္သည္။ ဂီတာတီး ေကာင္းသည့္အျပင္ ကိုယ္တိုင္သီခ်င္းေရးေကာင္းၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းကလုပ္သည့္ပြဲတိုင္းလိုလိုတြင္ သူတုိ႔ ၂ ေယာက္ ပါဝင္သီဆိုေလ့ရွိသည္။ ဒီအတိုင္းလည္း အေဆာင္တြင္ ဆိုေလ့တီးေလ့ ရွိၾကသည္။ ကိုေလးရဲ့ "သီတာသူ" သီခ်င္း ကေတာ့ အားလုံးလိုလိုနားယဥ္သည့္ အေဆာင္ကေက်ာင္းသားမ်ား သီတာေဆာင္ေရွ႕သြားေအာ္ဆိုေလ့ရွိသည့္ သီခ်င္းတ ပုဒ္ျဖစ္သည္။
"သိပ္ခ်စ္ရတယ္ သီတာရယ္ဖြင့္ေျပာဖုိ႔ အခြင့္အေရးမလြယ္ ေဝးလြန္းလွပါတယ္" ဆိုေသာ ကိုေလးစပ္သည့္သီခ်င္းကို သံ သာသာႏွင့္ ဆိုသူလည္းရွိသည္။ သံျပဲႏွင့္ ေအာ္သူလည္းရွိသည္။ သံေၾကာင္ႏွင့္ဟစ္သူလည္းရွိသည္။ ဤသုိ႔ဆိုၾက ဟစ္ၾက ရင္း မိမိတုိ႔ အမ်ဳိးသားေဆာင္မွ အမ်ဳိးေကာင္းသားမ်ား သီတာသူမ်ားႏွင့္ ဖူးစာဆံုသြားၾကသည္မွလည္း မနည္းလွေပ။
မူရင္းသီခ်င္းပိုင္ရွင္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သီတာသူမ်ားႏွင့္ ဖူးစာဆုံပုံမရေပ။ ဂစ္တာကို စြဲျမဲစြာတီးခတ္ရင္း သီဆိုရင္း ေရးစပ္ သီကုံးရင္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဆရာဝန္ျဖစ္သြားၾကသည္။ အစိုးရေဆးရံုမ်ားတြင္ ဝင္လုပ္ၾကသည္ၾကားရသည္။ ယခုေတာ့ ပင္စင္ယူေလာက္ၾကေပၿပီ။ ဆိုၾက တီးၾက မႈတ္ၾကႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အခ်ိန္ကာလမ်ားျဖစ္ခ့ဲသည္။ အမ်ဳိးသားေဆာင္ႀကီး စည္ပင္ခ့ဲေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ားျဖစ္သည္။
● ေက်ာင္းမဂၢဇင္း
ေဆး ၂ က ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းပုံမွန္ထြက္သည္။ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းတြင္မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီတြင္ နာမည္ရသည့္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္တ ေယာက္လို ေရးဆြဲႏိုင္သူမ်ားလည္း ရွိသည္။ တေယာက္ကေတာ့ ကိုစန္းျမင့္ျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔ထက္ ေလးငါးႏွစ္ခန္႔ေစာသည္။ ယခုေတာ့ အဂၤလန္တြင္ ႏွလုံးအထူးကုဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္တေယာက္က သန္းဝင္းျဖစ္သည္။ေျမာင္းျမသား သန္းဝင္းလည္း ထားဝယ္သူႏွင့္အိမ္ေထာင္က်၍ ထားဝယ္သားျဖစ္ေနသည္မွာ အႏွစ္ ၃ဝ ခန္႔ရွိၿပီထင္သည္။ သူ႔ကို ပါေလး ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။ ေနရာတကာ ပါလြန္း၍လားေတာ့မသိ။ စပ္စပ္ စပ္စပ္ႏွင့္ေနရာတကာ ပါတတ္သူျဖစ္သလို သူပါသ မွ် ကိစၥတိုင္းကိုလည္း ႏွံ႔စပ္သည္။ ပန္းခ်ီေကာင္းေကာင္းဆြဲတတ္သလို တီးတတ္မႈတ္တတ္သူလည္းျဖစ္သည္။ သူေရးဆြဲ သည့္ အဖံုးႏွင့္ေက်ာင္းမဂၢဇင္းလည္း ထြက္ဘူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔သည္ ပန္းခ်ီျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျခင္းေတာ့ မျပဳခ့ဲၾကေပ။
စာကဗ်ာတြင္ ဝါသနာထုံသူမ်ားကေတာ့ မိမိတုိ႔ထက္ ၂ တန္းခန္႔ႀကီးသည့္ အတန္းမွျဖစ္သည္။ ဖိုးေတႏွင့္ ဖိုးေဇာ္တုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးအနက္ တဦးေရးသားသည့္ (မမွတ္မိ) "ၾကက္ပက္လက္ ဝက္နဲ႔ ဟက္တက္ကြဲတာနာသကြာ" ဆို သည့္ကဗ်ာက အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားမ်ားၾကား ေရပန္းစားသည္။ ထိုစဥ္က ေလးေကာင္ဂ်င္ဝိုင္းမ်ားတြင္ ကစားဖူးၾက ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ထင္ဟပ္သည့္ကဗ်ာျဖစ္သည္။ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘဝတြင္ ဖဲဝိုင္းတုိ႔ ဂ်င္ဝိုင္းတုိ႔က တခါမဟုတ္ ပတ္သက္ဖူးၾကသည္။ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘဝကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု ဆိုရမည္။ ဖိုးေတ (ေတာသား) က ကေလာင္အမည္ျဖစ္ၿပီး နာမည္ရင္းက ကိုျမတ္ထြန္းျဖစ္သည္။ ဖိုးေဇာ္၏အမည္ရင္းက ကိုေဇာ္ဝင္းျဖစ္သည္။ နာမည္ရင္း ထက္ သူတုိ႔ကေလာင္အမည္ကို လူသိမ်ားသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးစလုံး ဆရာဝန္မျဖစ္ခ့ဲၾက။ ေက်ာင္းတုန္းက စာကဗ်ာ အလြန္ဝါ သနာထုံခ့ဲၾကေသာ္လည္း ေနာင္စာေပနယ္မွာ မေတြ႕ရေပ။ ျမန္မာျပည္တြင္ စာေရးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းဖို႔ဆို သည္က မလြယ္လွေပ။
မည္သုိ႔ဆိုေစ ေဆး ၂ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းကေတာ့ စာသမား ကဗ်ားသမား ပန္းခ်ီဆရာမ်ားျဖင့္ သုိင္းသုိင္းဝိုင္းဝိုင္းရွိခ့ဲေပသည္။
● ၁၉၇၅ ေဆးတကၠသုိလ္ ၂
ဤသုိ႔ု လူငယ္ပီပီဘဝကို ေပါ့ပါးလြတ္လပ္စြာ ျဖတ္သန္းေနၾကေသာ တဖက္ကေက်ာင္းစာ တဖက္ကဝါသနာပါရာ၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနၾကေသာေဆး ၂ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ားလည္း အမ်ားနည္းတူ သမိုင္းေခတ္မ်ားကိုျဖတ္သန္းရေတာ့သည္။ ၁၉၇၄ ဇြန္အလုပ္သမားအေရးေတာ္ပုံ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ ဦးသန္႔အေရးေတာ္ပုံေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္း၍ ၁၉၇၅ ဇြန္၆ ၏ မိုးေရစက္မ်ားကို ထိေတြ႔ရေပေတာ့သည္။
၁၉၇၅ ဇြန္လ၏ မိုးေလႏွင့္အတူ မိုးေရစက္မ်ားက ေဆး ၂ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ပက္ျဖန္းလိုက္ေသာအခါ ေဆး ၂ ေက်ာင္း သားတုိ႔၏ သမိုင္းမွတ္တိုင္တခု ေပၚထြက္လာခ့ဲသည္ဟုဆိုရပါမည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စုိး)