သာထက္ေအာင္ ● ေရွးမက် တက်ပံုျပင္
(မိုးမခ) ႏိုဝင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၆
(မိုးမခ) ႏိုဝင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၆
၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က စိတ္ပညာအဓိကနဲ႔ ဘြဲ႕ရလာေတာ့ လူက အသက္ ႏွစ္ဆယ္ စြန္းစြန္းပဲရွိ ပါေသးတယ္။ ဘြဲ႔မရခင္ ေက်ာင္းတက္ ေနတုန္းမွာေတာ့ အေဆာင္ေၾကး၊ ထမင္းလခ၊ အပိုသံုး၊ ေက်ာင္းလခေတြကို အိမ္ ကပို႔ေပး ေထာက္ပံ့ေပးလို႔ သိပ္မပူရေပမယ့္ ေက်ာင္းၿပီးဘြဲ႕ရတဲ့အထိ အိမ္ကိုမီွခိုေနရေသးတယ္ဆိုရင္ သိပ္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ မႏၱေလးက Transfer လုပ္လာတဲ့သူဆိုေတာ့ အစိုးရ အေဆာင္ မရလို႔ နာနတ္ေတာ လမ္းထဲက ပုဂၢလိကအေဆာင္မွာ ငွားေနၿပီး လွည္းတန္းတ၀ိုက္က ေရႊၿမိဳင္တို႔ ေဒၚေအးၾကင္တို႔ဆိုတဲ့ ထမင္းဆိုင္ ေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို အျပင္ေဆာင္ သမားေတြ မွီခိုအားထားရဆိုပါေတာ့။ ျပည္လမ္း လိုင္းေပါက္နားက ဗာစီတီ ထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္ ကိုေက်ာ္ သေဘာေကာင္းသလို သူ႔ဇနီးကလည္း အင္မတန္ေဖာ္ေရြၿပီး သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ နဲ႔ ည၊ မနက္စားမွ တလကို က်ပ္ ၆၀ ပဲေပးရပါတယ္။
အဲဒီေခတ္က ပုဂၢလိက အေဆာင္ေတြမွာေနရင္ တလ ၃၀ က်ပ္၊ ထမင္းလခက ၆၀ က်ပ္၊ လက္မွတ္ထိုး စာရင္ ၇၅ က်ပ္ (မစားတဲ့ နပ္အတြက္ မတြက္ပါဘူး)၊ ေက်ာင္းလခက ၁၅ က်ပ္၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုး၊ ေဆးလိပ္ဖိုး၊ လမ္းစရိတ္နဲ႔ဆို တလ ၁၅၀ ေလာက္ေတာ့ ကုန္ပါတယ္။ (ဒူးယားႏွစ္လိပ္တမတ္၊ ေက်ာင္းထဲက သံပုရာရည္ တခြက္ တမတ္၊ ဒံေပါက္ တပြဲ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ၊ ႐ုပ္ရွင္ရံု ၀င္ခ တက်ပ္ခြဲ၊ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ၊ သံုးက်ပ္ခြဲ)။
ခုေခတ္ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ေတာ့ ပံုျပင္လိုျဖစ္ေနေပမယ့္ … အဲဒီေခတ္၊ အဲဒီအခါတုန္းကလည္း ဓနအင္အား မခ်မ္းသာ၊ အဆက္အသြယ္ေနာက္ခံ ဘက္ဂေရာင္းေကာင္းေကာင္းမရွိသူေတြအဖု႔ိေတာ့ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ႐ုန္းကန္ၾကရတာပါပဲ။
ဘြဲ႕ရၿပီးသူတေယာက္အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္က ထြက္ေပါက္ ထြက္လမ္းက ဒုရဲအုပ္ ေလွ်ာက္ခ်င္ေလွ်ာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ သမ၀ါ ယမဦးစီးဌာန၊ ဒါမွမဟုတ္ ေတာသြားၿပီး တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာလုပ္၊ အဆက္အသြယ္ရွိတဲ့ေငြ ေၾကးတတ္ႏိုင္သူမ်ားကေတာ့ သေဘၤာသား အိပ္မက္ မက္ၾကတဲ့အခ်ိန္ဆိုပါေတာ့၊ တခ်ဳိ႕လည္းတကၠစီထြက္ေမာင္း။
ဘြဲ႕ရလူငယ္ တေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ တလကို ျမန္မာက်ပ္၂၀၀ ရဖို႔ အခြင့္အလမ္းကို မျမင္ေတာ့တဲ့အဆံုး ေတာသြားၿပီး တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာ ဆိုတဲ့ အရပ္က စုေပးတဲ့ ေငြ၂၀၀ နဲ႔ ဘ၀ကို ရွင္သန္ခဲ့ရပါတယ္။
တဲြဖက္ေက်ာင္းဆရာဘ၀ ၂ ႏွစ္ေလာက္လုပ္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ စဥ္းစားရျပန္ၿပီ၊ ဒီလိုပဲေတာ့ ေက်ာင္းဆရာဘ၀နဲ႔ လမ္းဆံုး ေတာ့ရမွာလားဆိုတဲ့ အေတြးက၀င္လာၿပီး ကန္ေသးေသးထဲမွာ ငါးႀကီးႀကီးရစရာအေၾကာင္း မရွိလို႔ ျမင္လာၿပီး ရန္ကုန္ကို မိဘေတြနဲ႔ အေျချပန္ခ်ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ဟုိဟာလုပ္ရႏိုး၊ သည္ဟာကိုင္ရႏိုးျဖစ္ ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့ကို မိဘေတြက ရွိတာ ေလးထုခြဲေပးၿပီး ေလးဘီတစီး၀ယ္၊ မင္းကားေမာင္းစားေတာ့ဆိုတာနဲ႔ ဘ၀တေကြ႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ တကၠစီ ေမာင္းသမား ျဖစ္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ တၿမိဳ႕လံုးပတ္ၿပီး လွိမ့္ေနရတဲ့ တကၠစီအနီ စာရင္၊ ပ႐ိုက္ဗိတ္ တကၠစီက ပိုက္ဆံအရ သိပ္မကြာလွဘဲ လူသက္သာတာမို႔ ဘီ ၆၀၀ ဗင္ေလး တစီး၀ယ္ၿပီး၊ အေနာ္ရထာလမ္းနဲ႔ လြစၥလမ္း (ဆိပ္လမ္းသာလမ္း) ေထာင့္က ဂိတ္မွာ ပ႐ိုက္ဗိတ္တကၠစီ ေမာင္းသူ ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ တင္ေအးဆိုသူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဆံုၿပီး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဂိတ္မွာက လူစံု ကားစံုဆိုပါေတာ့။ အဲဒီေခတ္အခါ တုန္းက ခုေလာက္ကားမ်ဳိးမစံုေသးေတာ့ ပါပလီကာ၊ ဖင္မလီယာ၊ ေလးဘီးတို႔ပဲမ်ားပါတယ္။ သေဘၤာသားေတြ တင္သြင္း လာတဲ့ Hilux ပစ္ကပ္ေတြကေတာ့ လူမ်ားမ်ား၊ ပစၥည္းေတြ ဘာေတြတင္ခ်င္တဲ့ သူေတြ၊ ဘုရားဖူးသြားခ်င္တဲ့ သူေတြေလာက္ ပဲ အသံုးမ်ားပါတယ္။ ဟိုနားသည္နားကေတာ့ ဆီစားလည္း သက္သာ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားလည္း ၀င္လို႔လြယ္တဲ့ ဂ်ပန္ကား ေလးေတြပဲ အသံုးမ်ားပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တင္ေအးက ရွားရွားပါးပါး FIAT ဆီဒင္ကားနဲ႔ လာဆြဲ ပါတယ္။ သူ႕ကားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး (ဂိတ္မွာ တင္ေအး ႏွစ္ေအးရွိေတာ့) သူ႔ကို ဖိယက္တင္ေအး လို႔ေခၚၾကပါတယ္။ အသက္က ကြၽန္ေတာ္နဲ႔မတိမ္းမယိမ္းဆိုေတာ့ ခုဆိုသူလည္း ၆၀ ေက်ာ္ေရာေပါ့။ ထားပါေတာ့။
တင္ေအးက ဒီဂိတ္မွာ ဆြဲလာတာလည္း ၾကာၿပီ သူ႔အေဖကလည္း မက္ကင္းနစ္ဆိုေတာ့ သူ႔ကိုကား Expert လို႔ ဂိတ္က လူငယ္ေလးေတြက ျမင္ၾကတယ္။ ဆိုင္းကမားသား ၀ါးလက္ခုပ္ေလးေတာ့ တီးတက္သလို မက္ကင္းနစ္သားဆိုေတာ့ ကား အေၾကာင္းနည္းနည္းပါးပါးေတာ့ သိပါတယ္။ တကယ္ျပင္တက္တဲ့ အဆင့္ရွိသလားဆိုေတာ့လည္း မရွိပါဘူး။ ဂိတ္မွာကားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆီမမွန္၊ မီးမမွန္၊ စက္သံေလးမွမမွန္ရင္ ကိုတင္ေအးနည္းနည္းၾကည့္ေပးစမ္းပါဦးဆိုရင္ သူကၾကည့္ေပးတတ္ ပါတယ္။ သူေျပာတာ မွန္တာရွိသလို မွားတာေတြလည္းရွိသေပါ့။
အဲသလို… တေန႔ေတာ့ တင္ေအးတစေယာက္ တေနကုန္ေပ်ာက္ေနပါတယ္။ ေဘာ္ဒါေတြေမးၾကည့္ လိုက္ေတာ့ မနက္အ ေစာႀကီးကတည္းက ေအာ္ဒါရသြားဆိုပဲ။ ညေနေစာင္းေလာက္ေတာ့မွ သူဂိတ္ကိုျပန္၀င္ လာပါတယ္။ သူ႔ေတြ႔တာနဲ႔ ေဟ့ ေကာင္ မင္းဒီေန႔ ေအာ္ဒါႀကီးရလာတယ္၊ လက္ဖက္ရည္တိုက္ဆိုေတာ့ တင္ေအးက တဟီးဟီးရယ္ရင္း၊ လာ.. လာ.. မင္း ငါေျပာစရာရွိတယ္ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားလမ္းထိပ္က တ႐ုတ္လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာထိုင္ၾကပါတယ္။
ထိုင္လို႔မွလက္ဖက္ရည္ေတာင္မေရာက္ေသးဘူး 'ဟီး-ဟီး- ဒီေန႔ ငါေသာက္ရွက္ကြဲလာတယ္ကြ'ဆိုၿပီး မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔ဇာတ္လမ္းကိုစပါေတာ့တယ္။
မနက္ေစာေစာ ေအာ္ဒါရလို႔ ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္ပို႔ရင္း တေနရာေရာက္ေတာ့ ပါစင္ဂ်ာကေစာင့္ဗ်ာ၊ နည္းနည္းၾကာမယ္ ဆိုလို႔ တင္ေအးတေယာက္ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ကက္ဆက္ေလးဖြင့္ၿငိမ့္ေနတုန္း… လမ္းရဲ႕တဖက္မွာ အရပ္အေခၚ လိပ္ခံုးကား လို႔ ေခၚတဲ့ ေဗာက္စ္၀က္ဂြန္ ကားတစီး ထိုးရပ္ေနတာေတြ႕ပါသတဲ့။ ကား ေမာင္းလာတဲ့သူက အမ်ဳိးသမီး၊ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး ပညာတတ္ လူကံုထံ ျဖစ္ဟန္ရွိတဲ့ပံုစံမ်ဳိး စိန္နားကပ္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကားေပၚတက္လိုက္ ဆင္းလိုက္နဲ႔ စိတ္ အိုက္ေနပံုေပၚတဲ့ အဖြားႀကီးၾကည့္ၿပီး ကားပ်က္ေနၿပီဆိုတာ တင္ေအး သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။ ခုေခတ္လို မိုဘိုင္းဖုန္း ေတြဘာေတြ မေပၚေသးတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ အနီးအနားမွာ ဖုန္းဆက္ဖို႔ ေနရာရွာမေတြ႔ရင္ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္တာကလား၊ အားေနတဲ့ တင္ေအးက လမ္းတဖက္ကူးသြားၿပီး ကားပ်က္လို႔လား အန္တီလို႔ ၀င္ စပ္စုလိုက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္လူေလးေရ၊ ကားကေမာင္းရင္းထိုး ရပ္သြားလို႔ နားလည္ရင္ နည္းနည္း ၾကည့္ျပဳေပးပါ့လားဆိုေတာ့ တင္ေအးကရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က မက္ကင္းနစ္ပါေပါ့။ အဖြားႀကီးမ်က္ႏွာ၀င္းထိန္သြားၿပီး၊ ပါးစပ္ကလည္း ဘုရားမတာ..ဘုရားမတာ တတြတ္တြက္ရြတ္ဆိုရင္း တင္ေအးကိုအားကိုးတႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ရွာတာေပါ့။
တင္ေအးက ကားရဲ႕ စက္ခန္းကိုၾကည့္ခ်င္လို႔ ေရွ႕သြားၿပီး ေဘာနပ္ဖံုးကို ဖြင့္မယ္အလုပ္ အဖြားႀကီးက 'လူေလးရယ္၊ အင္ဂ်င္ က ေနာက္မွာပါကြယ္' ဆိုတဲ့ စကားလည္း ၾကားေရာ တင္ေအး ေခါင္းမိုးႀကိဳးပစ္ၿပီး ထူပူၿပီး 'ဟဲ- ဟဲ-သိပါတယ္၊ ေသခ်ာေအာင္ ေရွ႕ေရာ ေနာက္ေရာ စစ္ၾကည့္တာပါ' ဆိုၿပီး ရွက္ရမ္းရမ္းခဲ့ပါေသးသတဲ့။ ေရွ႕ ေလွ်ာက္ဒီထက္ အရွက္ကြဲဖို႔ အေၾကာင္းမ်ား တာမို႔ အန္တီ ကားက ၀ပ္ေရွာ့ပို႔မွ ရမယ္ဆိုၿပီး တခ်ဳိးတည္းလစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေျပာၿပီး တင္ေအး တ၀ါး၀ါးရယ္ေနပါေတာ့တယ္။
ခုတေလာ ေရႊျပည္ႀကီးက ၀ါးလံုးနင္း၀ါးျခမ္းနင္း ႏိုင္ငံေရး၊ အၿမီးအေမာက္မတည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ခပ္ထူထူ ခပ္ပိန္းပိန္း ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားကို ျမင္ရေတြ႔ရတဲ့အခါ ေဗာက္စ္၀ပ္ဂြန္ကားရဲ႕ အင္ဂ်င္ခန္း ေရွ႕မွာရွိမွန္း ေနာက္မွာရွိမွန္း အေသအ ခ်ာမသိဘဲ ကားျပင္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတင္ေအး မ်က္ႏွာႀကီး ျမင္ျမင္ၿပီး ၿပံဳးမိပါေသးတယ္။
သာထက္ေအာင္
ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၆