မာန္ (ေတာင္လုံးျပန္) ● ဆရာမင္းသစ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းခန္း – အပုိင္း (၁၇ – ၁၈)
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၆
ဆရာမင္းသစ္ကို က်ေနာ္အင္တာဗ်ဴးခြင့္ေတာင္းထားသည္မွာ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ့္အတြက္ကံေကာင္းလွသည္မွာ က်ေနာ့္ရဲ႕လူသိမမ်ားလွေသာ ဝတၱဳရွည္တစ္ပုဒ္ကို ဆရာဖတ္ဖူးထားျခင္းေၾကာင့္ပင္။ က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ မိတ္ဆက္ စ ကားေျပာျပခ်ိန္ ဆရာက ထိုဝတၱဳကိုမွတ္မွတ္ရရျပန္ေျပာၿပီး သူက်ေနာ့္ကေလာင္ကိုသိထားေၾကာင္းႏွင့္ ထိုဝတၳဳအေပၚသ ေဘာက်ေၾကာင္းေျပာျပသျဖင့္ က်ေနာ္ၾကည္ႏူးမဆံုး။ သူနဲ႔က်ေနာ္ ေရစက္ဆံုခ်င္ေတာ့ ပင္းယမဂၢဇင္းမွာျပန္ဆံုရသည္။ သူက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ က်ေနာ္ကလူငယ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စာေပတာဝန္ခံ။ ထို႔ေနာက္ပိုင္း ဆရာႏွင့္ႀကိဳ႕ၾကားႀကိဳ႕ၾကားေတြ႕ၾကသည္။ က်ေနာ္က ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းတို႔ကိုအင္တာဗ်ဴးၿပီးေနာက္ပိုင္း စာေပနယ္မွ ဝါရင့္သမာရင့္မ်ားႏွင့္ ထပ္၍အင္တာမဗ်ဴး ျဖစ္။ ႏိုင္ငံေရးေသာင္သာေသာကာလမို႔ ႏိုင္ငံေရးအင္တာဗ်ဴးမ်ားခ်ည္း ငါးႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္။ ယခုမွ ဆရာမင္းသစ္ ႏွင့္ခ်ိန္းဆိုကာ လြန္ခဲ့ေသာ (၂) ႏွစ္က အလုပ္ေႂကြးကိုဆပ္ရျခင္းပင္။ ၁၅၊ ၁၀၊ ၂၀၁၆ ေန႔တြင္ ပထမအႀကိမ္၊ ၁၉၊ ၁၀၊ ၂၀၁၆ ေန႔တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ေတြ႕ဆံုကာ အားပါးတရေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့သမွ် တင္ျပလိုက္ရပါေတာ့သည္။-----------
ကိုယ္ေျပလည္လာတဲ့အခါမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ျခံႀကီးကလည္း အက်ယ္ႀကီးပဲ၊ က်ေနာ္က အေဆာင္ႏွစ္ေဆာင္ ထားတယ္
မာန္။ ။ ဒါဆို က်ေနာ္တစ္ခုေလာက္ျဖတ္ေမးပါရေစဆရာ။ ဆရာ ၁၉၇၀ တဝိုက္မွာ အိမ္ေထာင္က်တယ္လို႔လည္း သိရတယ္၊ အဲဒီမွာဆရာဇာတ္ညႊန္းေရးၿပီးေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ရတယ္၊ ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေနလာၾကတယ္၊ အဲဒီေတာ့ အန္တီရွယ္လီနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ေျပာျပပါဦးဆရာ။ ဆရာ သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ေလးေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာဖူးတာလည္းရွိတယ္၊ ဆရာ့ဘဝျဖတ္သန္းမႈေပါ့။
မင္းသစ္။ ။ မဟုတ္ဖူး၊ ဟိုဟာေလ၊ က်ေနာ့္လိုလူမ်ိဳး၊ က်ေနာ့္လို အေပါင္းအသင္းစံုတယ္၊ အေပါင္းအသင္းမ်ားတယ္၊ အ ေပါင္း အသင္းအတြက္ပဲစဥ္းစားေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို သူသည္းခံႏိုင္တာ အံ့ဩတယ္။
မာန္ ။ ။ ဒါဆိုျဖတ္ေမးပါရေစ၊ အစပိုင္း သူနဲ႔ဆရာေတြ႕ခဲ့တာေလး၊ ဆရာတို႔ဆံုခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလး။
မင္းသစ္။ ။ စေတြ႔တာကေတာ့ က်ေနာ္ မရိုးသားဖူးဗ်၊ က်ေနာ္မရိုးသားဘူးဆိုတာက သူ႔ က်ေနာ္အဂၤလိပ္စာေတာ္လို႔ႀကိဳက္တာ၊ ႀကိဳက္တာ၊ ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ျဖစ္ပံု ျဖစ္ပံု၊ ေတြ႔တာက အလုပ္သမားေရးရာ ညေက်ာင္းမွာ၊ သူက ENGLISH သင္ တယ္၊ က်ေနာ္က BIO သင္တယ္။
က်ေနာ္က သူ႔ကို၊ ဟိုဟာဗ်ာ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာနဲ႔ပတ္သက္ရင္လည္း က်ေနာ့္ရဲ႕ေတြးေခၚစဥ္းစားပံုေတြ ကဗ်ာ၊ နည္းနည္း ညံ့ပါတယ္၊ က်ေနာ္ အဲဒီလိုပဲသတ္မွတ္တာ၊ သူမ်ားလို ျမင့္ျမတ္မႈ မြန္ျမတ္မႈဆိုတာေတြ သူမ်ားေလာက္ရွိမယ္ က်ေနာ္ မထင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မိန္းမ၊ ဘယ္လိုမိန္းမယူမလဲ၊ ပညာတတ္တဲ့မိန္းမယူမယ္၊ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္စာေကာင္းရမယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မ်ဳိးဆက္သားသမီးေတြအတြက္၊ စီမံကိန္းနဲ႔စီမံကိန္းနဲ႔၊ ညေက်ာင္းမွာေတြ႔တဲ့အခါက်ေတာ့ သူက အဂၤလိပ္စာအရမ္းေတာ္တယ္ဗ်ာ၊ သူက ျမန္မာ့အသံမွာ ရုပ္ျမင္သံၾကားမေပၚခင္ကတည္းက ENGLISH ပိုင္းအစီ အစဥ္က အစီအစဥ္မႉးဗ်၊ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္သူ႔ ႀကိဳက္တာ၊ အဲဒီေတာ့ ယူျဖစ္ၾကတာေပါ့၊ ေနာက္က်ေတာ့လည္း ခ်စ္သြားတယ္ဗ်၊ ခ်စ္သြားတယ္ဆိုတာက က်ေနာ့္လိုလူမ်ိဳးရဲ႕ဒဏ္ကိုခံလို႔ပဲ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ဒဏ္တင္မကဘူး၊ က်ေနာ့္အေပါင္းအသင္းရဲ႕ ဒဏ္ပါ လွိမ့္ခံရတာ၊ ေထာင္ထြက္ေတြေရာ၊ နယ္သပိတ္စခန္းကေျပးလာတဲ့သူေတြေရာ၊ ေဆးလာကုတဲ့ ေကာင္ေတြေရာ၊ တအုပ္ ႀကီးတမႀကီးဗ်၊ အဲဒီဒဏ္ေတြကိုခံရတာ၊ အဲဒီေတာ့ စာေရးဆရာကဗ်ာဆရာေတြလည္း ပါတာေပါ့၊ စာေရးဆရာ ကဗ်ာ ဆရာေတြက က်ေနာ့္ထက္ေတာင္ သူ႔ကိုပိုခ်စ္ေသးတယ္၊ ဟိုဟာေပါ့၊ က်ေနာ့္ဆီမုန္႔ဖိုးေတာင္းရင္ တစ္ဆယ္ရတယ္၊ သူ႔ ဆီမုန္႔ဖိုးေတာင္းရင္ ႏွစ္ဆယ္ရတယ္၊ ဟိုေကာင္ေတြက တေယာက္စီေတာင္းတယ္၊ ဟဲဟဲဟဲ၊ အဲဒီလိုဗ်။
မာန္ ။ ။ ဟုတ္ၿပီ၊ က်ေနာ္ထပ္ဆက္မယ္ဆရာ၊ ဆရာ့ရဲ႕ပရဝဏ္ႀကီးထဲမွာ စာေရးဆရာဆရာမေတြ အမ်ားႀကီး က်င္လည္ ခဲ့ၾကတယ္၊ ဆရာမစမ္းစမ္းႏြဲ႔ (သာယာဝတီ) ကလည္းေျပာတယ္၊ ဆရာဟိန္းလတ္တို႔ကလည္း တကူးတကေျပာတယ္၊ ဆရာ့ကို က်ေနာ္ အင္တာဗ်ဴးခါနီးမွာေတာင္ ဆရာဟိန္းလတ္ရဲ႕သမီး ေမသရဝဏ္ဦးက အဲဒီေန႔ညေနက က်ေနာ္မလာျဖစ္ ဘူးထင္လို႔ ျဖစ္ေအာင္ သြားဗ်ဴးေပးဖို႔ က်ေနာ့္ကိုအေၾကာင္းၾကားတယ္၊ မက္ေဆ့ပို႔တယ္၊ က်ေနာ္ဗ်ဴးျဖစ္ပါတယ္လို႔ အ ေၾကာင္းျပန္လိုက္တယ္၊ သူက ဆရာ့ဆီက်ေနာ္ေရာက္မလာမွာ စိုးရိမ္လို႔ပါ၊ အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြေပါ့ဆရာ၊ ဆရာ့အေပၚ စာေပ သမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တန္ဖိုးထားၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဆရာတို႔ျခံထဲမွာ၊ ဆရာခုနကေျပာသလို ဆရာဆရာမေတြ ေနသြားခဲ့ၾကတဲ့ကာလကအျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ဆရာမွတ္မိသေလာက္ေျပာျပပါဦး။
မင္းသစ္ ။ ။ အဓိကက၊ အဓိကကေတာ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္က နယ္ကဗ်၊ နယ္ကေနတက္လာရတာ၊ ရန္ကုန္မွာစားဖို႔က ျပႆ နာမဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ့္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ဖူးတယ္၊ တခါတေလ က်ေနာ္ျပႆနာတက္ရတယ္၊ ရန္ကုန္ေရာက္ ခါစက ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ လက္ထဲပိုက္ဆံလည္း မရွိဘူး။
အိပ္စရာလည္း မရွိဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ပဲဆုပ္တစ္မတ္ဖိုး (၂၅) ျပား ကို သံုးလံုးရတယ္၊ အဲဒီ့ ပဲဆုပ္ေလး သံုးလံုးကို ဝါးစား ထည့္လိုက္ၿပီးေတာ့၊ အဲဒီတုန္းက လွည္းတန္းအဝိုင္းႀကီး မဖ်က္ရေသးဘူးဗ်၊ အဲဒီမွာ ေရသံုးခြက္ဆင့္ေသာက္၊ ၿပီးေတာ့မွ လွည္းတန္းအဝိုင္းေအာက္မွာ ခါးေထာက္ရပ္ၿပီးမွ၊ ငါ၊ တေန႔ေန႔မွာ၊ ဒီရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ တစံုတရာေတာ့ျဖစ္ရမယ္ကြ..၊
မာန္ ။ ။ ဟာ၊ ေကာင္းလိုက္တာဆရာရယ္၊ ဘယ္ကာလလဲ
မင္းသစ္ ။ ။ ဟဲဟဲ၊ စားစရာေတာ့မရွိေသးဘူး။ ၁၉၆၈ ေလာက္ေပါ့၊ စာေပေလာကႀကီး ျပဳျပင္လိုက္မယ္တို႔၊ ေျပာင္းလဲ ပစ္လိုက္မယ္တို႔၊ ဂီတေလာကႀကီး ဘာလုပ္မယ္တို႔ ညာလုပ္မယ္တို႔၊ သိတယ္မို႔လား ေဟးေဟး၊ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒါကိုမေၾကာက္ဘူး ကိုမာန္ရဲ႕၊ ေနဝင္မွာေၾကာက္တာ။
မာန္။ ။ ေနဝင္ရင္ ....
မင္းသစ္ ။ ။ အိပ္စရာမရွိတာ၊ အိပ္စရာမရွိေတာ့ က်ေနာ္ဘာလုပ္ရတုန္းဆိုေတာ့ ဘူတာႀကီး သြားအိပ္တယ္၊ ကုလားထိုင္တို႔၊ ဖ်ာတို႔ ဘယ္ငွားႏိုင္လိမ့္မတုန္း အေဝးႀကီး၊ အဲဒီမွာပညာတတ္ ညာဥ္ကလည္း မေပ်ာက္ေသးေတာ့ ၾကမ္းေပၚလည္း မအိပ္ ခ်င္ျပန္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ ရထားလက္မွတ္ေပါက္မွာ လက္မွတ္ဝယ္လို႔ရွိရင္ ဝယ္တဲ့သူက လက္ကေလးတင္ၿပီး ဝယ္ဖို႔၊ တစ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ သစ္သားျပားေလး ရိုက္ထားတယ္၊ အဲဒီေပၚ က်ေနာ္တက္အိပ္တယ္၊ မနက္ေလးနာရီ ေလာက္က်ေတာ့ က်ေနာ့္ခါးကို တုတ္နဲ႔ထိုးေတာ့တာပဲ၊ လက္မွတ္ေရာင္းမယ့္သူက၊ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အကုန္တန္းစီ ေနၾကၿပီ၊ အဲဒီမွာထရတယ္၊ ထားပါေတာ့ဗ်ာ၊ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာတေနရာစာက သိပ္ခက္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္က ကိုယ္ေျပလည္လာတဲ့အခါမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီးေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔ျခံႀကီးကလည္း အက်ယ္ႀကီးပဲ၊ က်ေနာ္က အေဆာင္ႏွစ္ ေဆာင္ ထားတယ္။
ယေန႔ျမန္မာစာေပေလာကတြင္ တဟုန္ထိုးေသာက္လာၾကေသာ အေကာင္ေလးေတြ
---------------------------------------------------------------
မာန္။ ။ဆရာ၊ အဲဒီေရွ႕ပိုင္းေလးျပတ္သြားမွာစိုးလို႔ပါ၊ ဒီျခံကို ဝယ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္ေလးေျပာပါဦးဆရာ။
မင္းသစ္ ။ ။ ဒီျခံကဒီလိုဗ်၊ တစ္ဝက္က မိန္းမဘက္က အေမြဆိုင္မို႔လို႔ အေမြရတာ၊ ေနာက္တစ္ဝက္က ရွယ္လီ့အေဒၚပိုင္တာ၊ အဲဒီအေဒၚဆီကေန က်ေနာ္ကိုယ္ပိုင္ဝယ္လိုက္တာ၊ အဲဒီဝယ္ထားတဲ့ တစ္ဝက္ကို ေလာ္စစ္ဟန္ဆီ က်ေနာ္ျပန္ေရာင္းလိုက္လို႔ပါသြားတာ၊ အဲဒီလို၊ ဒီျခံထဲမွာ က်ေနာ္က အေဆာင္ႏွစ္ေဆာင္ေဆာက္တယ္၊ ေယာက္က်ားေလးေဆာင္မွာ အေဆာင္ မႉးက ေမာင္သင္းခိုင္၊ ေနတဲ့သူက လူစံုပဲဗ်ာ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေထာင္ထြက္တို႔ ေျပးလာတဲ့ေကာင္တို႔ အဲဒီလိုလူေတ မ်ားတယ္။
မာန္။ ။ အေဆာင္ပါ ဖြင့္ေပးလိုက္တာလားဆရာ။
မင္းသစ္ ။ ။ေနၾကေလ၊ ထမင္းလည္းေကြၽးတယ္၊ အရက္ဖိုးလည္း ေပးရတယ္၊ ၿမိဳ႕ထဲသြားဖို႔ ကားခလည္း ေပးရတယ္၊ ဘယ္ အခ်ိန္စာေရးၾကသလဲေတာ ့မသိဘူး။
မိန္းခေလးေဆာင္ၾကေတာ ့တခါတေလ ဆရာမႀကီးေဒၚခင္ေဆြဦးက နားေအးပါးေအးစာေရးခ်င္လို႔ လာေရးတယ္၊ အငယ္ ေတြကေတာ့ ရာသက္ပန္တို႔ ခက္မာတို႔ စုထားတို႔ေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီလိုဗ်၊ အဲဒီလိုေနလာၾကေတာ ့မနက္မိုးလင္းရင္ သံေခ်ာင္း ေခါက္လိုက္တာပဲ၊ breakfast ရၿပီ၊ လာစားၾကပါေပါ့၊ ေနာက္တခါ brunch (ေန႔လယ္စာ) ရၿပီေပါ့။
အဲဒီခ်က္တဲ့ျပဳတ္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္တာလည္း ဗကပေတာျပန္ေတြ၊ သူတို႔ကအခ်က္အျပဳတ္ေကာင္းတယ္၊ စာဖိုမႉးေတြ၊ သူတို႔ဟာသူတို႔ ေစ်းသြားၾက၊ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။
မာန္ ။ ။ အဲဒီကာလမွာ ဆရာက်ဴရွင္သင္ေနတုန္းပဲလား၊
မင္းသစ္ ။ ။ ဟာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ရပ္တည္ႏိုင္တာေပါ့၊ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲနီးရင္ က်ေနာ္တ ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္တို႔က မနၲေလးကိုေန႔ခ်င္းျပန္စာသြားသင္ၾကတယ္၊ ရန္ကုန္ကိုတစ္ရက္ပိတ္ၿပီး ေန႔ခ်င္းျပန္သြားသင္ေပးရတယ္၊ အမွန္ကေတာ့ ေလာဘ၊ေလာဘေဇာေတြပါ၊ ေလာဘရယ္၊ ၿပီးေတာ့က ရန္ကုန္-မနၲေလးကူးသင္တယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္၊ႂကြားခ်င္တာလဲပါတာေပါ့၊ ဒါက ကိုယ္အသက္ႀကီးမွ ျပန္စဥ္းစားမိတာ။
မာန္ ။ ။ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဟုန္းဟုန္းထေနတဲ့ကာလဆိုေတာ့ လုပ္တိုင္းျဖစ္ေနတာေပါ့။
မင္းသစ္ ။ ။လုပ္တိုင္းျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီလိုေနလာၾကရင္း၊ မိန္းကေလးေဆာင္ေအာက္ထပ္မွာ ၾကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ လိုင္း၊ ေဆာင္းဝင္းလတ္တို႔ မိသားစုေနၾကတယ္၊သူတို႔ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ေရာစားတာမဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႔ဘာသာ တစ္အိုးစားၾကတာ၊ က်ေနာ့္အိုးကေတာ့ ဘယ္သူပဲဝင္စားစားမကုန္ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲရွိတာစားၾကတာပဲ၊ ညေနက်လို႔ရွိရင္ စကားစည္ၿပီ ဝိုင္းႀကီးစည္ၿပီေပါ့၊ က်ေနာ္ကလည္း စာသင္ၿပီးၿပီ၊ ေသာက္ၿပီေလ၊ အကုန္လံုးေသာက္တဲ့ ေကာင္ေတြခ်ည္းပဲ၊ က်ေနာ္အဲဒီတုန္းကစၿပီးေတာ့ ေျပာတာ၊ ေရးတာကနည္းနည္းဗ်ာ၊ ေသာက္တာကမ်ားမ်ား၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေလာက နာမည္ေပးထားတယ္၊ ယေန႔ျမန္မာစာေပ ေလာကတြင္ တဟုန္ထိုးေသာက္လာၾကေသာအေကာင္ေလးေတြဆိုၿပီး၊ ေဟး ေဟး၊ မင္းတို႔ ေကာင္ေတြ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ကြာလို႔၊ ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ မူးေနတာခ်ည္းပဲ၊ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ ပိုက္ဆံလြယ္လြယ္ရမယ့္အလုပ္ေတြလုပ္ၾကတယ္၊ ဆိုပါစို႔၊ ဟသၤာတေမာင္ႏြယ္ထြဋ္တို႔ဆိုရင္ တင္ေအာင္နီရဲ႕ျပာကေလာင္ ျပာက ေခ်ာင္ ေတြလည္း ေရးရတယ္၊ ေဆြမင္း (ဓႏုျဖဴ) ရဲ႕ၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီေတြလည္း ေရးရတယ္။
မာန္။ ။ စာျဖည့္ေပးတာလားဆရာ။
မင္းသစ္ ။ ။ ဇာတ္လမ္းေရးရတာေပါ့၊ က်န္တဲ့လူေတြက ဘာမွပိုက္ဆံရတဲ့လုပ္ငန္းကို မလုပ္ၾကဘူး၊ ကဗ်ာေရးတယ္၊ တစ္ လကို ကဗ်ာတပုဒ္ဆိုရင္ ဘယ္ႏွပုဒ္စာရမယ္၊ ဒါမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါပဲ။ က်န္တာ သူတို႔အတြက္မလိုဘူး၊ က်ေနာ္နဲ႔အတူေန အတူစားေပါ့၊ ေနစရာစားစရာမပူရတဲ့အျပင္ ေသာက္စရာပါရေနတာ၊ အဲဒီေတာ့ ေနၾကတယ္ဗ်ာ၊ ေနာက္ က်ေနာ္စီးပြားပ်က္ ေတာ့မွ အဲဒီအဝန္းအဝိုင္းႀကီးလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တပ္ဆုတ္ကုန္ၾကတာ။
မာန္ ။ ။ဘယ္ေလာက္ၾကာသလဲဆရာ။
မင္းသစ္ ။ ။ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိမယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ပုံသည္ ဆရာမင္းသစ္၏ အိပ္မက္ကြန္ဖရင့္ဝတၱဳတုိစု စာအုပ္မွ မ်က္ႏွာဖုံးသ႐ုပ္ေဖာ္ပုံ ျဖစ္ပါသည္။