ႏို င္ ဝ င္ း သီ ● ပ င္ လ ယ္
(မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္) ဒီဇင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္) ဒီဇင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၆
ညကပိုၿပီးေအးစက္လာသည္။ လိႈင္းရိုက္သံေတြက ပို၍က်ယ္ေလာင္လာသည္။ နွင္းျမဴနွင့္ လေရာင္ အေရာေရာအေထြးေထြး ျဖစ္ေနေသာညထဲသို႔ ေမႊးရီေသာရနံ႔တစ္ခုက စီးလြင့္ေမ်ာပါလာသည္။
ပုန္းညက္ပန္းရနံ႔ေတြမ်ားလား။
ျပန္ေတာ့မည့္ည ျဖစ္လို႔နွင့္တူသည္။ ပင္လယ္ေအာ္သံသည္ ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းေသာ ဂီတသံတစ္ခုနွင့္ တူေနေလသည္။
(တစ္)
၃၈ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္
ရန္ ကုန္ ၿမိဳ႕
၃၀ . ၃ . ၂၀၁၅
ၿမိဳ႕ျပသည္ သည္ဘက္နွစ္ေတြမွာ ပိုၿပီးပူျပင္းလာသည္။ ဘယ္ေနရာ ၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ လြန္႔လႈပ္ေနေသာ တံလွပ္လိႈင္း မွ်င္ေတြကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။
တံလွပ္လိႈင္းမွ်င္မ်ားနွင့္အတူ ဖြဲဖြဲလြင့္လြင့္ေႂကြက်ထားေသာ ပိေတာက္ပြင့္ဖပ္ေတြကိုပါ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေနရသည္။ လြန္ခဲ့ သည့္သုံးေလးရက္က အေနာက္ဖက္မွေလေပြလိႈင္းမ်ား၏ အေ႐ြ႕အလ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အခါမဲ့မိုးေတြ ႐ြာခဲ့ သည္။ သည္မိုးေရစက္ေတြကပဲ ငုံျမေနေသာ ပိေတာက္ဖူးေတြကို တပင္လုံး ဝါဝင္းသြားေအာင္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ပြင့္သြားေစ ခဲ့သည္။
အပူေငြ႕မ်ွင္ေတြၾကားက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သယ္ေဆာင္လာေသာ နို႔ႏွစ္ေရာင္ ပရိုေဘာက္စ္တကၠစီ ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပး ကားဂိတ္ဝင္းထဲကိုဝင္လာေတာ့ ေန႔လည္တစ္နာရီပဲ ရိွေသးသည္။
ရန္ကုန္မွေတာင္ကုတ္သို႔.....
သည္ကေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားမည့္ ခရီးစဥ္ျဖစ္သည္။ ဆရာေအာင္ဇင္မင္း၊ ဆရာေဆာင္းဝင္းလတ္၊ ဆရာဇူးေက်ာ္၊ ဆရာ ငယ္ေလးေမာင္ (သေျပရုံ) နွင့္ ကြၽန္ေတာ္။ စုစုေပါင္း ငါးေယာက္။
သည္ခရီးစဥ္တစ္ခုလုံး၏ Project Manager က ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕မွ ပန္းခ်ီဆရာတဦးျဖစ္သည္။ ကိုဇူးေက်ာ္မိတ္ဆက္ေပး၍ သူနွင့္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဆုံဖူးသည္။ သူ႔အမည္ကို ပန္းခ်ီျမင့္ေဆြဟု ကြၽန္ေတာ္သိထားပါသည္။
အသားညိဳညိဳ၊ မ်က္လုံးညိဳညိဳ၊ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ ခပ္ျပည့္ျပည့္ႏွင့္။
ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕ အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ကေလးငယ္ေလးေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းတခု သူ ဖြင့္ထားပါသည္။ သူ႔သင္တန္းမွ ကေလးငယ္ေလးေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေဟာေျပာေပးဖို႔ပဲျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုက္ပါရမည့္ယာဥ္လိုင္းအမည္မွာ "ရဲေအာင္လံ" ျဖစ္ပါသည္။
Aircon Bus ကားႀကီးျဖစ္သည္။ ယာဥ္ထြက္ခြာမည့္အခ်ိန္မွာ မြန္းလြဲနွစ္နာရီခြဲျဖစ္ေသာ္လည္း နွစ္နာရီခြဲမတိုင္မီ အေဝးေျပး ဂိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္သည္ သည္ဘက္နွစ္ေတြထဲမွာ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈမ်ား မၾကာ ခဏ ျဖစ္ပြားလ်က္ရိွသည္။ ခရီးတခုသြားေလတိုင္းလမ္းခရီး၌ ၾကန္႔ၾကာမည့္ အခ်ိန္ကိုသာမက ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈေၾကာင့္ ၾကန္႔ၾကာသြားရမည့္ အခ်ိန္ေတြကိုပါ ထည့္ တြက္လာရသည္။
ညံ့ဖ်င္းေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားေၾကာင့္ အဓိပၸါယ္ရိွေသာအခ်ိန္ေတြကို လမ္းမႀကီးေတြေပၚမွာ အဓိပၸါယ္မရိွဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကုန္ဆုံးေနရသည္။
ေန႔စဥ္နွင့္အမွ် လူမ်ား၊ သကၠရာဇ္မ်ား၊ ဘဝမ်ားထဲသို႔ လမ္းမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္မ်ားက ေရာေထြးစိမ့္ဝင္လာခဲ့သည္။ သည္ေရာေထြး စိမ့္ဝင္မႈမ်ိဳးက လူသားဘဝထဲကို နွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ စိမ့္ဝင္မႈမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါ။
နွစ္နာရီမိနစ္ေလးဆယ္မွာ ရန္ကုန္ေျမမွ ရဲေအာင္လံ စတင္ထြက္ခြာပါသည္။
မည္းနက္ေပ်ာ့ၿပဲေနေသာ ကတၱရာလမ္းမမ်ား၊နိစၥဓူဝဘဝေတြကို သယ္ေဆာင္လာေသာလိုင္းကားမ်ား၊ FM လိုင္းမ်ားမွ ဂီတ သံမ်ား၊ ဖုန္းေခၚသံမ်ား၊ အဖုံးအတြင္းမွ ကံစမ္းမဲမ်ား၊ ဒီေဂ်ပြတ္သံမ်ား၊ ကာဘြန္မိုေနာက္ဆိုဒ္ဓာတ္ေငြ႕မ်ား၊ ပရီးမီးယား ပေဟဠိမ်ား... ကြၽန္ေတာ္တို႔နွင့္ အသားက်ေပ်ာ္ဝင္ခဲ့ေသာၿမိဳ႕ျပသည္ ေနာက္မွာေဝး၍ေဝး၍ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
(နွစ္)
ေထာက္ၾကံ့ကိုေက်ာ္ၿပီး ေမွာ္ဘီထဲကိုဝင္လာေတာ့ ကားလမ္းမေဘးတေနရာမွာ ေမွာ္ဘီဆရာသိန္း စာၾကည့္တိုက္ကို ဖ်ပ္ ခနဲျမင္လိုက္ရေသးသည္။ စာၾကည့္တိုက္မွာ သစ္လြင္ေတာက္ပလို႔ေနသည္။ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕တစ္ေနရာမွာလည္း က ေလးငယ္မ်ားအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းေၾကာ္ျငာဘုတ္တခ်ပ္ကို ကသုတ္ကရက္ ျမင္လိုက္ရေသးသည္။
ကေလးငယ္ေလးေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ မယဥ္ေက်း မလိမၼာေသာ လူႀကီးေတြအတြက္ ေရာ သည္လိုသင္တန္းမ်ိဳးေတြရိွလွ်င္ မေကာင္းေပဘူးလားဟု ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားေနမိသည္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သည္ခရီးစဥ္မတိုင္မီတစ္ညက ေမွာ္ဘီဆရာသိန္း၏ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္ ပညာရိွႀကီးမ်ားနွင့္ ျမန္မာလႊတ္ေတာ္ဝန္ႀကီးမွဴးႀကီးမ်ားစာအုပ္ကို ဖတ္ခဲ့ရေသးသည္။ ျမန္မာဘုရင္မ်ားလက္ထက္က အတုယူေလးစားဖြယ္ရာ ေကာင္းေသာ ဝန္ႀကီးမွဴးႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကို နွံ႔နွံ႔စပ္စပ္ေရးသားထားေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။
မတရားမႈေတြ မ်ားျပားလွေသာအခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေမွာ္ဘီဆရာသိန္းႀကီးသာ သက္ရိွထင္ရွားရိွေနလို႔ကေတာ့ ကေလာင္တံ အစား ႀကိမ္လုံးခပ္တုတ္တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုသာ ကိုင္ထားလိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။
ဥကၠံေက်ာ္၍ သုံးဆယ္သာယာဝတီဘက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ေ႐ႊဝါေရာင္ဝင္းလက္ ေတာက္ ပေနေသာ လယ္ကြင္းျပင္မ်ားကို မ်က္စိတဆုံးျမင္လာရသည္။ တခ်ိဳ႕လယ္ေတြထဲမွာဆို ရိုးျပတ္ေတြကို မီးရိႈ႕ထားလို႔နွင့္တူသည္။ မီးခိုးေငြ႕ျပာ အမွ်င္အတန္း ေတြကို ျမင္ေနရသည္။ တဖ်စ္ဖ်စ္ေလာင္ကြၽမ္းေနဆဲျဖစ္ေသာ မီးေတာက္ေလးေတြကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ တခ်ဳိ႕ေန ရာေတြမွာေတာ့ ေလျပည္ထဲကို ရုန္းထ အုံႂကြေနေသာ ဖုန္လုံးႀကီးမ်ားကို အဆုပ္လိုက္ အႁမြာလိုက္ ျမင္ေနရေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္သတိျပဳမိသေလာက္ေတာ့လယ္သမား၊ ယာသမားတို႔၏ဘဝမ်ားမွာ မည္သည့္ေခတ္၊ မည္သည့္အခါကမွ ေကာင္း မြန္လွပသည္ဟူ၍ မရိွခဲ့ပါ။ ေခတ္အဆက္ဆက္မြဲၿပီးရင္းမြဲ ဆင္းရဲတြင္း နက္ၿပီးရင္း နက္ခဲ့သည္သာျဖစ္သည္။
သည္ဘက္ေခတ္ကိုေရာက္ေသာအခါမွာေတာ့ ဆင္းရဲသားနင္းျပား ေတာင္သူလယ္သမားတို႔၏ဘဝမွာ အဆိုးတကာအဆိုး ဆံုးသို႔ ေရာက္ရိွသြားေလေတာ့သည္။
ခါးသီးၾကမ္းရွဖြယ္ေကာင္းေသာ ေျမသိမ္းခံ၊ လယ္သိမ္းခံ ဘဝဆိုးမ်ား.......
သိမ္းဆည္းခံေျမယာမ်ားကို ျပန္လည္ရရိွဖို႔ တရားမွ်တမႈကိုရွာေဖြရင္းနွင့္ ေထာင္ေတြတန္းေတြက်၊ အခ်ဳပ္ေတြက်၊ အမႈအ ခင္းေတြနွင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾကရရွာေသာ ခါးသီးဖြယ္ရာဘဝဆိုးမ်ား .......
စင္စစ္ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ ဓားမဦးခ်လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့ၾကေသာ သူတို႔ခ်စ္မက္သည့္လယ္ေျမေတြကပဲ သူတို႔အတြက္ က်ိန္စာတစ္ခုလိုမ်ား ျဖစ္ေနေလေရာ့သလားဟု နာက်င္စြာ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိေသးသည္။
ေက်ာင္သားမ်ား ေမာ္ကြန္းသစ္ေရးထိုးနိုင္ခဲ့ေသာ လက္ပံတန္းတာဆုံကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားျဖတ္ေတာ့ ညေနငါးနာရီထိုးၿပီး စပဲ ရိွေသးသည္။
ဇီးကုန္းကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ဝန္းက်င္တစ္ခြင္လုံး အေမွာင္မ်ားျဖင့္ ေလးလံအိက်လာေလၿပီ။ မႈန္မႈန္ေဝေဝျဖစ္ေနေသာဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ နွင္းေတြလား၊ ျမဴရိပ္ေတြလား။ မသဲကြဲလွပါ။
အင္းမကိုေရာက္ေတာ့ ရဲေအာင္လံတစ္ေထာက္နားပါသည္။
ခရီးသည္ေတြ ညစာစားၿပီး အင္းမကျပန္ထြက္လာေတာ့ ညရွစ္နာရီထိုးေနၿပီျဖစ္သည္။
ရဲေအာင္လံသည္ ျဖည္းျဖည္းနွင့္မွန္မွန္ပဲ ေျပးလႊားလ်က္ရိွသည္။ ညရွစ္နာရီ ငါးဆယ္မွာေတာ့ ျပည္ နဝေဒးတံတားကို ရဲ ေအာင္လံျဖတ္ပါသည္။
ထိုညက မီးပ်က္လို႔နွင့္တူသည္။ ျပည္သည္ အေမွာင္ထဲမွာ ၿငိမ္ဆိတ္ေနေလသည္။ ဧရာဝတီသည္လည္း စိမ္းျပာေရာင္ညထဲမွာ တိုးရီႏြမ္းလ်လ်က္။
အေမွာင္ထဲမွာ တိတ္ဆိတ္စြာစီးဆင္းေနေသာ ဧရာဝတီကိုေငးၾကည့္ရင္းနွင့္ ေလထန္ကုန္းညေနခင္းေတြထဲကို ေအးစက္ ေလးကန္စြာ ေရာက္ေရာက္လာတတ္ေသာ ကိုေဆြ႔ကို ဖ်ပ္ခနဲသတိရလိုက္ေသးသည္။
ဥသွ်စ္ပင္ လဝကစစ္ေဆးေရးဂိတ္ကို ေက်ာ္လြန္လာေသာအခါ ကားလမ္းသည္ ေတာင္တက္လမ္းျဖစ္လာသလို အေကြ႔အ ေကာက္ေတြလည္း မ်ားျပားလာပါသည္။ ႀကီးမားေသာပင္စည္လုံးပတ္နွင့္ သစ္ပင္ႀကီးေတြကိုလည္း လမ္းေဘးမွာ ျမင္ေတြ႔ လာရသည္။
ကားေပၚမွ ခရီးသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရိုးမျဖတ္ခရီးစဥ္ကို ယဥ္ပါးေနၾကပုံရသည္။ အိပ္သည့္လူကအိပ္၊ ဖုန္းပြတ္သည့္ လူကပြတ္နွင့္ ရဲေအာင္လံ တဂ်ီးဂ်ီးနွင့္ေအာ္ဟစ္ၿပီး ရိုးမအေပၚ တုိးတက္ေနတာကို ဘယ္သူကမွ စိတ္ဝင္စားပုံမရၾကပါ။
ကားမီးေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ေတာင္တက္လမ္းကေတာ့ အေကာက္အေကြ႕ေတြ ၊အေခြအရစ္ေတြမ်ားျပား လြန္းလွသည္။
ေညာင္က်ိဳး႐ြာ လဝကဂိတ္ကို ေက်ာ္လြန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကားလမ္းသည္ သိသိသာသာကို ျမင့္တက္သြားပါသည္။ ေတာင္ ၾကားေတြ၊ေတာင္နံရံေတြမွာ ကပ္ၿပီးေဖာက္ထားေသာ လမ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နံေဘးမွာေတာင္နံရံေတြကို ျမင္ေနရပါသည္။ လွ်ဳိေတြ၊ ေခ်ာက္ေတြ၊ေတာင္ကမ္းပါးေတြကိုလည္း ကားမီးေရာင္ေအာက္မွာ အသည္းတယားယားနွင့္ ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ ဝန္းက်င္တခြင္လုံးစိမ္းေမွာင္ေနေသာေၾကာင့္ မီးေရာင္ေအာက္က ျမင္ကြင္းေတြကလြဲၿပီး ရိုးမေတာင္စဥ္ အထပ္ထပ္ကို သဲ သဲကြဲကြဲေတာ့ မျမင္ရပါ။
ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွ ကိုဇူးေက်ာ္ကေတာ့ နွစ္နွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ခုံမွ ဆရာေအာင္ဇင္မင္းနွင့္ ကို ေဆာင္းဝင္းလတ္တို႔ဆီကလည္း ဘာစကားသံမွထြက္မလာေတာ့။ ေနာက္ခုံမွ ဆရာငယ္ေလးေမာင္ဆီသည္လည္း အိပ္ေမာက်ေနေလၿပီ။
ရဲေအာင္လံကေတာ့ ၾကယ္ေရာင္မႈန္မႈန္ေအာက္မွာ ရခုိင္ရိုးမကို တဂ်ီးဂ်ီးနွင့္ေအာ္ဟစ္ၿပီး ကုတ္ျခစ္တြားတက္ေနဆဲ။ တေအာင့္ေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေမွးကနဲျဖစ္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္နိုးလာေတာ့ ရဲေအာင္လံသည္ ေျပျပစ္ညီညာေသာ ေတာင္ဆင္းလမ္းမွ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ဝင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
မီးေရာင္လက္လက္ထေနေသာ ေတာင္ကုတ္သည္ အိပ္မႈန္စုံမႊားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငါးေယာက္ကို ႀကိဳေနေလသည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံနက္သုံးနာရီခြဲတိတိ။
(သုံး)
ေအာင္ဇင္မင္း ...
ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ႔ သူဟာ အျမဲတေစ ရွင္းသန္႔စင္ၾကယ္ေနေလ႔ရွိတဲ့ နံနက္ခင္းတခုေပါ႔။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ လိုက္ ၾကည့္လိုက္ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ဟာ အျမဲတမ္း စင္ၾကယ္ေနေလ့ရွိတယ္။ အျငိမ္းဓာတ္တခုခုဟာ သူ႔ရဲ႕အေသြးအသားေတြ ထဲမွာ စိမ္႔ဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနခဲ႔ၿပီလား။
သူ႔ရဲ႕ျဖတ္သန္းမႈဟာ ရွည္လ်ားလွသလို ဆိတ္ဖလူးပန္းရနံ႔ ေမႊးရီတဲ႔ေနရာတခုမွာလည္း ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာ ေအာင္ ေနခဲ႔ရေလတယ္။
ကဗ်ာဆရာေအာင္ဇင္မင္းဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ႔ ဖတ္လက္စ ကဗ်ာတပုဒ္ပင္ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ အစြဲအလမ္းႀကီးမားခဲ႔တဲ့ ပင္လယ္ကို ဆရာေအာင္ဇင္မင္းႏွင့္အတူတကြ သြားရတာ ဟာ ကြၽန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ ေကာင္းျမတ္မႈတခုပါပဲ။
ေဆာင္းဝင္းလတ္ ...
ကိုေဆာင္းဝင္းလတ္နဲ႔ ခရီးအတူသြားရတာကေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္႔အတြက္ အလြမ္းျပဇာတ္တပုဒ္ကို ေၾကကြဲမူးရီၿပီး ေငးၾကည့္ ေနရသလိုပါပဲ။
သူနဲ႔ကြၽန္န္ေတာ္နဲ႔အျခားတေယာက္နဲ႔ဆိုတာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ျမဴးလြင္႔ေနတဲ့တခုေသာ အလံေတာ္ေအာက္မွာ အတူတူရွိခဲ့ဖူးသူ ေတြေပါ႔။
သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အဲဒီအျခားေသာလူတေယာက္ဆိုတာတေခုတည္းေသာအရက္ခြက္ကို တေယာက္တလွည့္စီ ခ်စ္မက္စြာ ႏွင့္ ေမာ့ေသာက္ခဲ့ဖူးတဲ့လူေတြေပါ႔။
ဒါေပမဲ့ ကိုေဆာင္းဝင္းလတ္ဟာ အဲဒီအျခားေသာ လူတေယာက္ဆိုသူရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ ရမၼက္ဆႏၵေတြ ဆာေလာင္ယားယံ လာမႈေၾကာင္႔ ဆိပ္ဖလူးပန္းရနံ႔ေမ်ာလြင္႔ေနတဲ့ ရပ္ဝန္းတခုဆီကို တႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သြားေနခဲ႔ရေလတယ္။
ဘဝဘဝေတြမွာ ဒီ႔ထက္ထိခိုက္ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ ျပဇာတ္ေတြ ရွိႏိုင္ပါ့ဦးမလား။ ယဥ္ေက်းတဲ႔လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ ခြၽန္ျမေနတဲ႔ဓားေျမာင္တေခ်ာင္းဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕နံၾကားေတြထဲကို အခ်ိန္အခါမေရြး စိုက္ဝင္တုန္ခါသြားႏိုင္ပါသလား။ သိခြင့္ရွိကကြၽန္ေတာ္သိလိုလွပါသည္။
ဇူးေက်ာ္ ...
ကိုဇူးေက်ာ္တဲ႔။
ကိိုဇူးေက်ာ္ဟုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ရုိးေျဖာင့္ျခင္း ၊ အမ်က္အအီမရွိျခင္း၊ သစၥာတရားႀကီးမားျခင္းတို႔ ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ေပါင္းစပ္ျပီး ျမင္ရေလ႔ရွိသည္။
အဲသည္လိုအမွတ္သေကၤတမ်ားႏွင့္ ေတာက္ပရွင္သန္ဖို႔ရာအတြက္ ရာဇဝင္ထဲကသူ႔ရဲ႕ၿမိဳ႕ ကေလးကို သူနဲ႔မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေဝးေသာေနရာမွာ သူထားရစ္ခဲ႔ရသည္။
ေနာက္....သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ။
ဒါဟာလည္း သူ႔ဘဝအတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ ၿပီးဆုံးသြားမွာမဟုတ္ေသာ အလြမ္းျပဇာတ္ တပုဒ္ပဲေပါ႔။
ဆရာငယ္ေလးေမာင္ကိုေတာ့ အႏုပညာကို ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးျခင္း၊ အႏုပညာသမားမ်ားအေပၚ ေလးစားၫြတ္ႏူးျခင္းတို႔ျဖင့္ ဒြန္ တြဲၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကြၽမ္းဝင္ခဲ့ရသည္။ ပန္းဆိုးတန္း ကုန္းေက်ာ္တံတားေအာက္မွ သူ၏ ေသာၾကာစာေပဝိုင္းသည္ နယ္မွ လာေသာ စာေပသမားမ်ားအတြက္ ကြန္းခိုရာအိုေအစစ္ေလးသဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။
နံနက္ရွစ္နာရီခြဲတိတိအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ "ပန္းခ်ီျမင့္ေဆြ" သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔တည္းခိုရာ "နန္းေတာ္ဦးဧည့္ရိပ္မြန္" သို႔ ေရာက္ရိွလာခဲ့သည္။
ညက သူပဲ ေတာင္ကုတ္ေအးရိပ္ၿငိမ္အေဝးေျပးကားဂိ္တ္ဝင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လာေရာက္ႀကိဳဆိုခဲ့သည္။
ညက သူပဲ ေအးရိပ္ၿငိမ္အနီးမွ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တဆိုင္မွာ ခ်ိဳျမေသာ လက္ဖက္ရည္ပူပူတခြက္စီ တိုက္ခဲ့သည္။
ညက သူပဲ ကားဂိတ္နွင့္ မနီးမေဝးမွာရိွေသာ နန္းေတာ္ဦးဧည့္ရိပ္မြန္မွာ တည္းခိုေစခဲ့သည္။
ပန္းခ်ီဆရာေရာက္လာေတာ့ ရန္ကုန္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သယ္ေဆာင္လာေသာစာအုပ္ေတြကို ပန္းခ်ီဆရာ၏ "ဓမၼအဓိပတိ " စာၾကည့္တိုက္သို႔ လွဴဒါန္းရပါသည္။ ေနာက္ သူ႔ဝိုင္းေတာ္သားေတြႏွင့္ပဲ ေဟာေျပာပြဲက်င္းပမည့္ အထက္တန္းေက်ာင္းခြဲ ရိွရာသို႔ ကြၽန္ေတာ္တု႔ိအဖြဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾကသည္။
ေဝးလံေခါင္ဖ်ားအရပ္ေဒသဆီမွ ေဟာေျပာပြဲျဖစ္ေသာ္လည္း ကေလးေတြက ေဟာေျပာပြဲကို ရိွန္မေနၾက။ စင္စစ္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔သည္ သည္လိုကေလးငယ္ေလးေတြကို နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္သတိျပဳမိသေလာက္ ရသဘက္ႏွီးႏြယ္ေသာ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာမ်ိဳးက ကေလးငယ္ေလးေတြအတြက္ မရိွသေလာက္ကို ရွားပါးခဲ့ပါသည္။
မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးငယ္ေလးေတြကို ရသစာေပနွင့္ ထိေတြ႕ခ်ိတ္ဆက္ေပးေသာ ကြၽန္ုပ္တို႔၏ ပန္းခ်ီဆရာကိုလည္း ေက်း ဇူး အထူးတင္ရပါသည္။
ႏွင္းျမဴေတြေဝ့ဆိုင္းေနေသာ ထိုေန႔မြန္းလြဲပိုင္းက အရုဏ္ဦးစာၾကည့္တိုက္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႔ေရာက္ခဲ့ေသးသည္။ ေ႐ႊ ရ (ေတာင္ကုတ္)၊ ေမာင္ေနပူ(ေတာင္ကုတ္) ေမာင္နွစ္သိမ့္ (ေတာင္ကုတ္)၊ လင္းသဏ္ညီတို႔ကို ေမြးထုတ္သန႔္စင္ေပးခဲ့သည့္ ေတာင္ကုတ္ကား ေတာင္ေတြၾကားမွာ ကုပ္ကုပ္ရုပ္ရုပ္ဖြဲ႔တည္ေနေသာ ရိုးမေတာင္ေျခက ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ျဖစ္ေလသည္။
ထုိညက ေတာင္ကုတ္က စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာတို႔၏ ရဲရင့္ထက္ရွေသာ ေခတ္ျပဳိင္ေသြးခုန္သံမ်ားကို ပကတိအရိွအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၾကားခြင့္ရခဲ့သည္။
ထိုဝိုင္းက လူစုခြဲၿပီးျပန္လာေတာ့ ျပာမိႈင္းေသာ ေတာင္ကုတ္ညသည္ ၾကယ္မ်ားျဖင့္ စုဖြဲ႕အံုခဲလ်က္။
ေအးရွစိမ့္ျမေသာ ရိုးမျဖတ္ေလသည္ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ထိစမ္းပြတ္သပ္လ်က္။
(ေလး)
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာမွာေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေတာင္ကုတ္မွ သံတြဲ ငပလီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားပါ ေလေတာ့သည္။
ပင္လယ္.....ကြၽန္ေတာ္အစြဲအလမ္းႀကီးမားခဲ့ေသာပင္လယ္။ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္မက္ခဲ့ရပါေလေသာ ပင္လယ္။
တေဝါေဝါျမည္ေအာ္ၿပီး သဲေသာင္ျပင္ေပၚသို႔ အတန္းလိုက္ လိမ့္စီးေျပးတက္လာေသာ လႈိင္းေခါင္းျဖဴမ်ား။ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ ဆြယ္မ်ားနွင့္ ပင္လယ္ေရလိႈင္းမ်ားထိခတ္မိရာက ဖြားခနဲ ျပန္႔ႀကဲလြင့္စဥ္သြားေသာ ေရမႈန္ေရစက္ေလးမ်ား။ အိႏြ႔ဲ လႈပ္ယိမ္းေနေသာ ေရလႈိင္းျပာမ်ား။ တ႐ႊီ႐ႊီေအာ္ဟစ္ေနေသာပင္လယ္ေလရိုင္းမ်ား။ထုံအီေနေသာ ပုန္းညက္ပန္းရနံ႔မ်ား။
စင္စစ္ ပင္လယ္သည္ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ျဖစ္ေနေသာ ေနရာေတာ့ မဟုတ္။ သည္ေနရာေလးကို လြန္ခဲ့ေသာ ၃၅ ႏွစ္ခန္႔က အားကစားအဖြဲ႔တဖြဲ႔ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္လိုက္လာခဲ့ဖူးသည္။ သည္ေနရာ သည္ကမ္းေျခမွာ တစ္လနီးပါး ကြၽန္ေတာ္ေန သြားခဲ့သည္။
အဲသည္တုန္းက ပါလာသည့္လူေတြအနက္ တခ်ိဳ႕မွာ တိမ္းပါးသြားၾကေလၿပီ။ တခ်ိဳ႕မွာ ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေအာင္ အဆက္အသြယ္ေတြ စိမ္းကားျပတ္ေတာက္လ်က္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘဝကို ခက္ခဲပင္ပန္းႀကီးစြာ အံတုရင္ဆိုင္ေနၾကရဆဲ။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ေရာဂါဘယမ်ား၏ ပူးကပ္ဖိစီးမႈမ်ားေအာက္မွာ ေသအံ့မူးမူးအေျခအေနမ်ား။
ေခတ္ႀကီးႏွစ္ေခတ္ကို ပါးနပ္လိမၼာစြာ ကူးခတ္လြန္ေျမာက္ခဲ့ေသာ လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ လွပေကာင္းမြန္ေသာဘဝမ်ားကို ပိုင္ ဆိုင္ၾကလ်က္။
ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ဟူေသာ အခ်ိန္ပမာဏသည္ လူတစ္ေယာက္၏ အႏိုင္အရံႈးကို ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ရႈျမင္ရေလ့ရွိေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးမဟုတ္ေသာ္လည္း ထိုလူေတြေရာက္ရွိေနေသာ အဝန္းအဝိုင္းကိုေတာ့ မွန္ကန္စြာၫႊန္းျပေပးႏိုင္ပါသည္။
သို႔ဆိုလွ်င္..................
သို႔ဆိုလွ်င္ သည္လူေတြ သည္အစုအဖြဲ႕ေတြထဲမွာ ဘယ္သူက အလင္းဘက္ကလဲ။
ဘယ္သူက အေမွာင္ထုထဲကလဲ။
ဘယ္သူက ဓမၼဘက္ကလဲ။
ဘယ္သူက အဓမၼဘက္က မ်ားပါလဲ။
ပင္လယ္သည္ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ၿပီး ဣေျႏၵႀကီးမားသည့္ မိန္းမတေယာက္လိုုလြန္ခဲ့ေသာ ၃၅ ႏွစ္ခန္႔က သူ႔ထံမွာဆိုက္ကပ္ ခဲ့ဖူးေသာ သေဘၤာတစ္စီးကို ေႏြးေထြးစြာ ဆီးႀကိဳေနေလသည္။
ပင္လယ္နွင့္ထိေတြ႕ခြင့္ရသည့္ရက္မ်ားအတြင္း အလုံးစုံေသာ ဖိစီးမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးေအာက္က အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္။
ပင္လယ္၏ အျမႇဴအညိႇဳ႕ေအာက္မွာ ေနေနရသည့္ရက္မ်ားအတြင္း ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေတြ႔ လာရသည္ဟု ခံစားလာရသည္။
ထိုရက္ေတြထဲမွာပဲ ပန္းခ်ီဆရာ၏ လူသားဆန္မႈမ်ား၊ သူ၏ႏြဲ႔ေပ်ာင္းမႈမ်ား၊ သူ၏ဒႆန အပိုင္းအစမ်ားသည္ ေရလိႈင္းျပာမ်ား ႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ကမ္းေျခညထဲသို႔ စီးဝင္လာခဲ့သည္။
ပင္လယ္မွာ သုံးညအိပ္ၿပီး ရန္ကုန္ကိုျပန္ေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာကပဲ သံတြဲအေဝးေျပးကားဂိတ္ဝင္းကို လိုက္ပို႔ေပးပါသည္။
ေတာင္ကုတ္ကို အလာတုန္းက ရဲေအာင္လံသည္ ရခိုင္ရိုးမကို ကုတ္ျခစ္တြားတက္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ အျပန္ခရီးစဥ္မွာေတာ့ ရဲေအာင္လံသည္ ဂြ၊ က်ိႏၲလီကိုျဖတ္ၿပီး အေနာက္ရိုးမကို ခြေက်ာ္သြားမွာျဖစ္သည္။
ယာဥ္ထြက္မည့္ အခ်ိန္မွာ နံနက္ရွစ္နာရီျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ျပန္မည့္ခရီးသည္မ်ားက ခုနွစ္နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက ကား ေပၚသို႔ အလွ်ိဳအလွ်ဳိတက္ကုန္ၾကသည္။
မိုးရနံ႔ပါေသာေလက ေငြ႔ေငြ႔ကေလးျဖတ္တိုက္သြားသည္။
ပန္းခ်ီဆရာကို တေယာက္တလွည့္စီ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး ရဲေအာင္လံေပၚသို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တက္လာခဲ့ၾကသည္။
ပန္းခ်ီဆရာ၏ မ်က္ညိဳဝန္းေတြက မႈန္မိႈင္းလို႔ေနသည္။ ေနာက္တႀကိမ္သူနွင့္ ေတြ႔ဆံုနိုင္ပါဦးမည္လား။ မေသခ်ာလွပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အပါးမွာ ဘာေတြမ်ားေသခ်ာခဲ့ပါသလဲ။ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ၄၃၆၊ ၅၉ (စ)၊ လီဟန္နီ၊ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ၊ တို႔ေခတ္ကိုေတာ့ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပါ။ အေရးႀကီးၿပီ ေသြးစည္းၾကစို႔။ ဘာတခုမွ မေသခ်ာခဲ့ပါ။ သည္ဘက္ႏွစ္ေတြ ထဲကိုေရာက္ေတာ့ ၆၆ (ဃ) ဆိုေသာ အသံေတြေတာင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးလာေသးသည္။
ရွစ္နာရီငါးမိနစ္မွာ ရဲေအာင္လံ ဘီးစလိွမ့္ပါသည္။ အလုံပိတ္ျပတင္းတံခါးထဲမွပန္းခ်ီဆရာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ေဝွ႔ယမ္း ျပၾက သည္။
ပန္းခ်ီဆရာကလည္း တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ထြက္ခြာေနေသာ ရဲေအာင္လံကို ေငးေငးရီရီၾကည့္ေနရင္း သူ႔လက္အစုံကို ေဝွ႔ယမ္းျပ သလ်က္။
တူရႈဆီမွာေတာ့ ျမဴနွင္းေတြၾကားမွာ အေျမႇာင္းလိုက္သြယ္တန္းေနေသာ စိမ္းျမျမရိုးမ။
အေနာက္ဖက္ဆီမွာေတာ့ ကမ္းေျခေပၚသို႔ တေဝါေဝါေျပးတက္လာေသာ ေရလိႈင္းျပာမ်ား။
တေအာင့္ပဲေမာင္းလိုက္ရသည္။
ပန္းခ်ီဆရာေရာ ပင္လယ္ပါ ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ ။
ႏိုင္ဝင္းသီ