ဖုိးထက္ ● မလြတ္လပ္တဲ့ ေန႔မ်ား
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၆၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၆၊ ၂ဝ၁၇
ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုမက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ခင္မင္တြယ္တာေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဖုန္းဆက္လာသည္။
“နင္ မာလာ့ကို သိတယ္မို႔လား”
“ေအး.. သိတယ္.. မာလာရယ္ ပြင္႔ႏိုင္ခဲလွတယ္။ ဂုဏ္ႏွင္းဆီ ေရႊေလးရယ္လုိ႔ ငါ စစေနတဲ့တစ္ေယာက္ဘဲ သိပ္သိေပါ့”
“ေနာက္မေနနဲ႔အေကာင္။ ေအး သူ႔ေယာကၤ်ားကိုေရာ သိတယ္မို႔လား”
“သိပါ့ဗ်ာ။ ငါနဲ႔ကိုးတန္းကတည္းက ခင္လာတာ။ သူ႔နာမည္က ဆရာမင္းသိခၤဇာတ္ေကာင္ႀကီး စေနေမာင္ေမာင္လုိ႔ သူ႔အေဖ က ရွည္ေတာ္မူၿပီး နာမည္ မွည့္ခဲ့လုိ႔ဒင္း ဗိုလ္သင္တန္းပါသြားေတာ့ နရင္းအအုပ္ခံရၿပီး နာမည္ေတာင္ ေျပာင္းလုိက္ရဆိုလား။ တစ္ရပ္ကြက္ထဲဗ်ား။ ေဘာလံုးကန္ဖက္ဗ်ား။ ရည္းစားထားဖက္ဗ်ား။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ”
“ေအး သူတပ္ရင္းမွဴး ျဖစ္သြားတယ္ေလ”
“ဒင္း ေပလုိ႔အခုမွ တပ္ရင္းမွဴးျဖစ္တာေနမွာ။ အခု ဘယ္မွာ သူတာဝန္က်ေနလဲ။ လႊတ္ေတာ္ထဲ ရိွမေနၿပီးေရာ။ စစ္သားဘဲ တာဝန္က်ရာ ရိွမွာေပါ့”
“ငါေျပာမယ့္စကားေတာင္ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ကုန္မွန္းကို မသိဘူး။ နင္နဲ႔စကားေျပာရတာ ကီးမကိုက္ဘူး”
“ေအး နင့္ကီးၾကီးကလဲ အီးဖလက္ ေမွာက္ရက္ကီးၾကီးကိုး။ ငါနဲ႔ ဘယ္ကိုက္ပါ႔မလဲ။”
“ေတာ္စမ္း။ အခုေျပာမွာ အခု နင္႔သူငယ္ခ်င္း တိုက္ပြဲမွာက်သြားတယ္။ နင့္ဂုဏ္ႏွင္းဆီ မာလာ ကေလးသံုးေယာက္နဲ႔မုဆိုး မ ျဖစ္က်န္ခဲ႔တယ္။ အဲဒါ ငါဖုန္းနံပါတ္ပို႔လိုက္မယ္။ ဖုန္းေလးေတာ့ဆက္လိုက္အံုး”
သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ခင္ရ မင္ရသူေတြ ဖုန္းဆက္တိုင္း ဘယ္ေတာ႔မွ တည္တည္တံ႔တံ့မေျပာတတ္ဘဲ မ်က္ႏွာ႐ူးတတ္သည့္ကြၽန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းပင္မသိ။ တစ္ဖက္က ဖုန္းဆက္လာသူ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ဘဝတေလွ်ာက္ လံုး ဟုတ္ရဲ႕လားဟာလုိ႔ ႏွစ္ခါျပန္ေမးရေအာင္ မယံုၾကည္၊ စိတ္မခ်ရေသာသူလည္းမဟုတ္။ သူမ်ား အတင္အဖ်ဥ္း ဘယ္ ေတာ႔မွမေျပာသူ။ တဆိတ္ကို ဘယ္ေတာ႔မွ တအိတ္ မလုပ္တတ္ေသာသူ။
“ေအး ဒါဆို ဖုန္းနံပါတ္ပို႔လိုက္။ ငါဆက္လိုက္မယ္။ ဒါဘဲဟာ” ဟု စကားျဖတ္ကာ ဖုန္းခ်လိုက္သည္။
နံရံေပၚက ျပကၡဒိန္ကို လွမ္းၾကည္႔မိေတာ့ဇန္နဝါရီ ၄ ရက္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔။ ဘယ္ေန႔မွာ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ဘယ္ေန႔မွာ လြတ္လပ္ေရးေတြ ဆံုး႐ႈံးကုန္ၾကသနည္း။ ဒီႏွစ္ပိုင္းအတြင္း ရင္းႏီွးေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္၊ တ ေယာက္ၿပီး တေယာက္။ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ေႂကြေသာသစ္သီးေတြလို ေႂကြက်ခဲ့ၾကသည္။ မလြတ္လပ္ေသာ ဘဝေတြကို ခ်န္ ထားခဲ့ႀကီး ေလာကႀကီးထဲကေန အားမနာတမ္း ထြက္သြားလိုက္ၾကသည္။
စေနေမာင္ေမာင္
သူ႔အေမက သူနာျပဳဆရာမၾကီး။ သားတုိ႔ သားတို႔ႏွင့္အလြန္ျပည့္ဝေသာ အေမ။
သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာင္းမတူ။ ရပ္ကြက္လဲမတူ။ သို႔ေသာ္ ဂိမ္းဆိုင္မွာ အတူတူဆံုၾကသည္။ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က ရမ္ဘို ငါး ေကာင္ ၅ ငါးက်ပ္ဆိုသည့္ နီတမ္းဒိုး တီဗြီဂိမ္းမွာ အတြဲညီသည္။ ဆိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္က မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆိုရင္ သံုးေကာင္ ငါးက်ပ္သတ္မွတ္ျခင္းကိုခံရသည့္အတြဲညီေသာ အတြဲအစပ္။ သံုးေကာင္တည္းနဲ႔ ရမ္ဘုိ အခန္းကုန္ေအာင္ ေဆာ႔ႏိုင္ေသာ အတြဲ။
“ဟေကာင္..အဲဒီေနရာမွာ အေပၚက အနီ ေသနတ္ကိုင္အေကာင္ က်လာမွာ။ မင္း အဲဒါပစ္ေပးထား။ ငါက ဒီဘက္က အ ေကာင္ႀကီးပစ္မယ္။။ မင္းရွင္းထား။ S ေသနတ္မင္းစားထား။ ငါ့ကို မီးေသနတ္ေပးစား။ ငါက အနားထိ ကပ္ရွင္းမယ္”
သူေျပာသမွ် ကြၽန္ေတာ္ လိုက္နာရသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္လိုက္။ ကာပစ္ေပးရေသာ သူ။ သူက ဖိုက္တာ။ အေရွ႕ တက္သြားလိုက္။ အေနာက္ကို ဆုတ္လာလိုက္။ ခုန္လိုက္။ ေမွာက္လိုက္။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို လံုျခံဳစိတ္ခ်ရေအာင္ ကာပစ္။ ကူပစ္။
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္တက္ၾကသည္အထိ မဟုတ္တာ လုပ္မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို သြားေခၚသည္။ သူ ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို မေမ့။ ေနာက္ တကၠသိုလ္ၿပီး OTS ပါသြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သူက အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတာ ေလးႏွစ္ ငါးႏွစ္ေလာက္။ သူအိမ္ျပန္လာခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္က ရပ္ကြက္ထဲမွာရိွမေန။ ကြၽန္ေတာ္ ရပ္ကြက္ထဲမွာကပ္ေနခ်ိန္ သူက တာဝန္နဲ႔။ ျပန္တြဲျဖစ္ျပန္ေတာ့လည္း မာလာ့ေၾကာင့္။ မာလာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတန္းထဲက။ ခ်စ္စရာ ကယား-ျမန္ မာစပ္ မ်က္ႏွာဖူးဖူးႏွင့္ ေကာင္မေလး။ ကြၽန္ေတာ္က “မာလာရယ္ ပြင္႔ႏိုင္ခဲ႔လွတယ္” ဆိုသည့္သီခ်င္းကိုဆိုၿပီး မာလာ့ကို စေနက်။ မ်က္ႏွာေလးနီနီရဲၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကို အေကာင္စုတ္ မစနဲ႔ဟု ေတြ႔ကရာႏွင့္ လိုက္ထုေနၾက။ စေနက (ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို စေနလို႔ဘဲ ေခၚသည္) မာလာ့ကို ေတြ႕ေတြ႔ခ်င္း ဒါ ေရစက္ဘဲကြ။ ဒါ ပဌန္းဆက္ဘဲဟု သူ႔ဘာသာေျပာ၊ သူ႔ဘာသာ သမုတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို မိတ္ဆက္ခိုင္းသည္။ ငါးမိနစ္ခန္႔ဘဲ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ရသည္။
ေနာက္ပိုင္း သူတို႔ရည္းစားျဖစ္သြားတာ သိသည္။ အိမ္ေထာင္က်သြားတာ သိသည္။ ကြၽန္ေတာ္က အေဝးမွာ။ စေနနဲ႔ျပန္ေတြ႔ ေတာ့မင္းက တကယ္စစ္တိုက္ထြက္ရတဲ့တကယ္႔စစ္သားလားဟု ကြၽန္ေတာ္ ေမးဘူးသည္။ “တိုက္ရပါတယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ မင္းနဲ႔ရမ္ဘို တိုက္သလိုမဟုတ္ဘူး ေမာင္ေရ။ ေသနတ္ကို ငေပြးေတြရိွမယ့္ဘက္ခ်ိ္န္ၿပီး လူက ေခါင္းကိုငံု႔ထားရတာကြ။ သူရဲေကာင္း လုပ္ေနလုိ႔မရဘူး ငါ့ေကာင္။ ငါ့မွာ မာလာလဲရိွေနၿပီ မို႔လား။”
ဗိုလ္သင္တန္းဆင္းသူေတြ အမ်ားစု (အမ်ားစုကို ဆိုလိုသည္) သူတုိ႔ေက်ာင္းကဆင္းလာရင္ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ေျခလွမ္း က်ယ္လာသည္။ ရင္ေကာ့လာသည္။ ေခါင္းေမာ့လာသည္။ စကားေျပာရင္ အသံက်ယ္လာသည္။ လူေသာက္ညင္ကပ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တစ္ခ်ိဳ႕က ငါသိ၊ ငါတတ္ လုပ္ခ်င္တတ္သည္။ (အမ်ားစု။ မယံုရင္ လိုက္ၾကည့္) စေနကေတာ့ ငယ္ ေပါင္းေတြမို႔လားမသိ။ သူ႔ထမင္း သူစားၿပီး ေသာက္ညင္ကပ္စရာ ေကာင္းေသာအမူအရာမ်ား ကြၽန္ေတာ္႔ေရွ႕မွာ ျပဳမူတာ မေတြ႔ဘူး။ ဗိုလ္ႀကီးဘဝႏွင့္သူ႕ကို ျပန္ေတြ႔သည္အထိ ရီရီေမာေမာ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္။ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း။
သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ႔တာ ၾကာၿပီ။ မာလာတစ္ေယာက္ တကၠသိုလ္ဆရာမလုပ္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္သိသည္။ ဒီေကာင္ ေတာင္ၾကီးဘက္မွာ တာဝန္က်ေနတာ ၾကားရသည္။ ကိုယ္႔ဘဝအေမာနဲ႔ကိုယ္။ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီလွေသာ လူ႔ ေလာကၾကီးထဲမွာ ေလွ်ာက္ေနၾကရသူေတြမို႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သေလာက္ ျဖစ္ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အခု အဆက္အသြယ္ ျပန္ရျပန္ေတာ႔လည္း တိုက္ပြဲမွာ က်သြားခဲ့ၿပီ။ မာလာနဲ႔ သူ႔ကေလးသံုးေယာက္ကို ခ်န္ထားခဲ႔သည္။ ဆန္းက်ယ္ ရက္စက္ လြန္းလွေသာ လူ႔ကံၾကမၼာေတြ။
စစ္ပြဲနဲ႔ေသျခင္း။ စစ္ပြဲဆိုသည့္နာမ္ႏွင့္ေသျခင္းဆိုသည့္နာမ္ႏွစ္ခု ဆက္စပ္ပတ္သက္မႈကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုျခင္းမဟုတ္။ စစ္ပြဲဆိုတာ ကမာၻဦးအစကတည္းက ရိွခဲ႔သည္။ ေသျခင္းတရားကလည္း ထို႔အတူ။ ကမာၻပ်က္သည္အထိ လူသတၱဝါေတြ ထိေတြ႔ေနရမည့္စစ္ပြဲနဲ႔ေသျခင္း။ အတၱမာန္မာနမ်ား အဆံုးစြန္ထိ ေရာက္လာၾကလွ်င္ လူႏွစ္ဦးၾကားမွာ စစ္ပြဲေတြျဖစ္သည္။ မိသားစု ႏွစ္ခုၾကားမွာ စစ္ပြဲေတြျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံႏွစ္ခုအၾကားမွာ စစ္ပြဲမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အခုလည္း ျဖစ္ေနၾကလည္း။ အရင္ ကလဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ မေရမတြက္ႏိုင္။ ေနာင္လဲ ဆက္ၿပီး ရိွေနအံုးမည့္စစ္ပြဲမ်ား။
စစ္ပြဲေတြ မေကာင္းတာ လူတိုင္းသိေသာ္လည္း၊ ေရွာင္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကေသာ္လည္း စစ္မီးတစ္ခု မၿငိမ္းႏိုင္ခင္ ေနာက္ထပ္ စစ္မီးတစ္ခု ထပ္ၿပီးဖန္တီးၾကတာ ကမာၻႀကီးက ႐ိုးလို႔ေတာင္ ေနပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာေရာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျမေပၚမွာေရာ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ စစ္ပြဲၾကီးမ်ား၊ စစ္တလင္းၾကီးမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာျမသန္းတင့္၏ ေနာက္ဆံုး ဘာသာျပန္ “အရွည္ ၾကာဆံုး စစ္ပြဲ” စာအုပ္ၾကီးကို ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ျဖစ္ရင္း ေတာႀကံဳအံုၾကားမွစၿပီး ျမိဳ႕ႀကီးေတြေပၚအထိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံ၊ ေရ၊ ေျမေပၚမွာ စစ္ပြဲေတြ၊ တိုက္ပြဲေတြ။ အမုန္းမပါေသာ စစ္ပြဲမ်ား။ အတၱမပါေသာ စစ္ပြဲမ်ား။ ေခတ္စနစ္ၾကီးရဲ႕ ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာမႈေတြၾကားက စစ္ပြဲမ်ား။
နံရံေပၚက ျပကၡဒိန္ဆီသို႔ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားက ေဝ႔ဝဲေရာက္ရိွသြားျပန္သည္။ ၆၉ ႏွစ္ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔။ ကြၽန္ ေတာ့္တယ္လီဖုန္းက မက္ေဆ႔ခ်္ေရာက္ေၾကာင္း အသံျပဳသည္။ “မာလာ့ဖုန္းနံပါတ္။ ဝ၉xxx၊ ဆက္မရရင္ ျပန္ေျပာ” တဲ့။ ၆၉ ႏွစ္ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ဆက္ရမည့္ ဖုန္းနံပါတ္တခု။ ဂဏန္းေတြ၊ နံပါတ္ေတြ။ အခ်ိဳ႕ဂဏန္းေတြ၊ နံပါတ္ ေတြ တမင္တကာကို ကြၽန္ေတာ္ ေမ့ပစ္ခဲ့သည္။ ေမ့ထားခဲ့သည္။ မာလာ့ဖုန္းနံပါတ္ကိုလည္း ေမ့ပစ္လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ခ်င္စိတ္မရိွ။ စေန တိုက္ပြဲက်ခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကေလးသံုးေယာက္အေမ မုဆိုးမကို အားေပးစကားေျပာ ခ်င္ေသာ္လည္း လူမသိ၊ သူမသိ မုဆိုးမေတြ၊ ဖတဆိုးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရိွေနမည္လဲ။
လြတ္ပင္ လြတ္လပ္ေသာ္ျငား မလြတ္လပ္ႏိုင္ၾကေသးေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ စစ္ပြဲေတြၾကားမွာ စေန႔လို ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုး ဖြယ္ေကာင္းေသာ လင္ေယာကၤ်ားမ်ား၊ အေဖမ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စေတးထားခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။ ဘယ္အထိမ်ား ဆက္ၿပီး စ ေတးေနၾကရအံုးမွာလဲ။ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ မလြတ္လပ္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနခဲ႔သည္။ မလြတ္လပ္ၾကေသာ ငါတို႔ပါ လားဟု ဆက္ေတြးေနမိသည္။
ဖိုးထက္