နရီမင္း ● ကြၽန္မကို အလွျပင္ေပးသူ


နရီမင္း ● ကြၽန္မကို အလွျပင္ေပးသူ
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၈၊ ၂၀၁၇

မနက္ခင္းတခုမွာ ကြၽန္မ
ခါတိုင္းေန႔ေတြလိုပဲ ႏိုးလာတယ္။
ဒါေပမဲ့ အရင္ေန႔ေတြနဲ႔ မတူတာက
ဒီေန႔မွာ ကြၽန္မက
အပ်ဳိမဟုတ္ေတာ့တာပဲ။

မ်က္ႏွာသစ္မယ္လုပ္ေတာ့
ေရခ်ိဳးခန္းထဲက မွန္ကို ၾကည့္မိတယ္။

ဘုရား ဘုရား
ကြၽန္မ အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။

မေန႔က မဂၤလာေဆာင္အၿပီးမွာ
မ်က္ႏွာေပၚက မိတ္ကပ္ေတြအားလုံး
ကြၽန္မ ဖ်က္ထားၿပီးမွ အိပ္ရာဝင္ခဲ့တာပါ။

ဒီမနက္ မွန္ထဲမွာ ျမင္ရတဲ့
ကြၽန္မမ်က္ႏွာက မိတ္ကပ္ေတြ အေဖြးသားနဲ႔
အက်အန ျပင္ဆင္ထားပါလား။

အဘြားေျပာျပဖူးတဲ့
အိပ္ရာဝင္ နတ္သမီးပုံျပင္ေတြထဲကလို
ကြၽန္မကို အိပ္ေနတုန္း ဘယ္သူမ်ား
အလွျပင္ေပးသြားတာပါလိမ့္။
ကြၽန္မက စင္ဒရဲလားေလလား။

ပေဟဠိကို အေျဖသိရဖို႔ရာ
ေနာက္ညမွာ ကြၽန္မဟာ
အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနတာေတာင္
အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး
မအိပ္ဘဲ ေစာင့္ခဲ့တယ္။

ကိုကို ေမာေမာနဲ႔ အိပ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္
ကြၽန္မက မ်က္လံုးကို မွိတ္
ခႏၶာကိုယ္ကို ေျဖေလွ်ာ့ထားၿပီး
အသက္မွန္မွန္႐ွဴရင္း
အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။

ဒီညမွာေတာ့ ကြၽန္မက
အိပ္မေပ်ာ္သြားေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း
ကိုကို႔အေၾကာင္းကို စဥ္းစားတယ္။

ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေတာ္တဲ့ ကိုကိုက
ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့
စက္မႈတကၠသိုလ္ကို ေရာက္သြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုကို ေက်ာင္းၿပီးေအာင္
မတက္လိုက္ရပါဘူး။

၁၉၈၈ အေရးအခင္းေတြေၾကာင့္
ေက်ာင္းေတြ အၾကာႀကီး ပိတ္သြားခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းၿပီးရင္ သေဘၤာသားလုပ္မယ္ရယ္လို႔
ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးမားခဲ့တဲ့ ကိုကိုဟာ
ေက်ာင္းပိတ္ထားတဲ့ကာလမွာ
ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုကိုဟာ
သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ ဂ်ပန္ကို သြားဖို႔
ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။

ကိုကို ဂ်ပန္သြားဖို႔ အိမ္ေရာင္းလိုက္ရတဲ့အတြက္
သူ႕မိသားစုလည္း အိမ္ငွါးဘဝ ေရာက္သြားတယ္။

ကြၽန္မ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မလိုျဖစ္သြားေပမယ့္
ပါးျပင္ေပၚ ႏူးညံ့တဲ့ အထိအေတြ႕တစ္ရပ္ေၾကာင့္
ျပန္သတိရလာတယ္။
ကြၽန္မ ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီေလ။
မ်က္လံုးပိတ္လ်က္သား ဟန္မပ်က္ေနဖို႔
ကြၽန္မ ႀကိဳးစားတယ္။

တစံုတေယာက္ဟာ
ကြၽန္မကို မိတ္ကပ္လိမ္းေပးေနတယ္။
တစံုတေယာက္ဟာ
ကြၽန္မကို မ်က္ခုံးေမြး ဆြဲေပးေနတယ္။
တစံုတေယာက္ဟာ
ကြၽန္မမ်က္ေတာင္ေတြကို ေကာ့ေနေအာင္
ျပင္ေပးေနတယ္။

တစံုတေယာက္ဟာ
ကြၽန္မကို ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးေပးေနေလရဲ႕။
ကြၽန္မ သိလိုက္ပါၿပီ။

ဘုရား ဘုရား
သန္းေခါင္ေက်ာ္ တေရးႏိုး ထၿပီး
ကြၽန္မကို အလွျပင္ေပးေနတာ
ကိုကိုပါလား။

ကြၽန္မ အရမ္းအံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့
အရမ္းဝမ္းနည္းလာတယ္။

ကြၽန္မ မ်က္ရည္မက်ေအာင္
အရမ္းကို ႀကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိ
ကြၽန္မ သိတယ္ဆိုတာကို
ကိုကို မသိေစခ်င္ဘူး။

ကိုကိုက ဒီထူးဆန္းလြန္းတဲ့ အမူအက်င့္ကို
ဘယ္လိုရခဲ့တာလဲ။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ
ကိုကို႔သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကေန
ကြၽန္မ ရေအာင္ စုံစမ္းခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့
ဂ်ပန္ကေန ျပန္လာတဲ့ ကိုကို႔မွာ
ပိုက္ဆံအေတာ္မ်ားမ်ား ပါလာတာသာ သိၿပီး
ဂ်ပန္မွာ ကိုကို ဘာေတြ လုပ္ခဲ့လဲဆိုတာ
ကြၽန္မ မသိခဲ့ပါဘူး။
ဂ်ပန္ဟာ ပထမကမၻာ။
ဂ်ပန္ဟာ တိုးတက္လြန္းတဲ့ ႏိုင္ငံ။
ဂ်ပန္ဟာ ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံ။
ဂ်ပန္ဟာ ပညာတတ္လြန္းတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။
ကိုကိုတို႔သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ဟာ
ဂ်ပန္မွာ သူတို႔ မလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ေတြပဲ
လုပ္ခဲ့ရတာပါ။

ကိုကိုဟာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လြန္းသူ။
ကိုကိုဟာ ဘာသာေရးကိုင္း႐ႈိင္းတဲ့
ဗုဒၶဘာသာဝင္ပါ။

ကိုကို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီး
သားသတ္႐ုံမွာ ဝင္လုပ္ခဲ့ေပမယ့္
ကိုကို႔အတြက္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ကိုကို႔မွာက ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖို႔လမ္းကလည္း
မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။

ျပန္လာရင္ သူ႕မွာ အိမ္ပိုင္မ႐ွိေတာ့ဘူးေလ။
ကိုကို ဘယ္ေလာက္အက်ပ္႐ုိက္ခဲ့ပါသလဲ။
ဂ်ပန္မွာ ဆက္လက္ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔
ကိုကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတဲ့အလုပ္က
ထူးထူးဆန္းဆန္း အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ကိုကိုဟာ ေသရမွာ ေၾကာက္သလို
လူေသေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက
ေသမေလာက္ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ
ကြၽန္မ သိတယ္။

ကိုကို ဂ်ပန္မွာ လုပ္ရတဲ့အလုပ္က
အေလာင္းကို အလွျပင္ေပးရတဲ့ အလုပ္ေလ။
ကိုကို ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကာက္လိုက္မလဲ။
ကိုကိုဟာ သူ႕အေၾကာက္တရားကို
ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး
ႀကိတ္မွိတ္မ်ဳိသိပ္ခဲ့ရတယ္။

ကြၽန္မ ကိုကို႔ကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မကေတာ့
အေၾကာက္တရားကို အၾကာႀကီး
ႀကိတ္မွိတ္မ်ဳိသိပ္ဖို႔ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ညတိုင္း ညတိုင္း
သန္းေခါင္ေက်ာ္ တေရးႏိုး ထထၿပီး
ကြၽန္မကို အလွျပင္ေပးတဲ့ ကိုကို႔ကို
ကြၽန္မ သိပ္ေၾကာက္လာမိတယ္။
ကြၽန္မ ကိုကိုနဲ႔ ကြာ႐ွင္းလိုက္ရပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးခြဲခြာခ်ိန္မွာ ကိုကိုဟာ
ဘာဆိုဘာမွ မေျပာပါဘူး။
ကိုကိုဟာ ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႔
အေဝးကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

ကိုကို႔ မ်က္လံုးေတြထဲ ျမင္ေနတာ
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကြၽန္မကိုလား
ဒါမွမဟုတ္ အေလာင္းေတြလား
ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္မကိုပဲ
အေလာင္းတခုလို ျမင္ေနတာပဲလား။

ကိုကိုနဲ႔ကြဲၿပီး ႏွစ္ေတြ အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ
ကြၽန္မဟာ ညအခ်ိန္မေတာ္
လန္႔လန္႔ၿပီး ႏိုးလာတတ္တယ္။

ႏိုးလာတိုင္းလည္း
ခ်က္ခ်င္း ေတြးမိတာက
"ဒီအခ်ိန္ဆို ကိုကို ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား
အလွျပင္ေပးေနမလဲ" ဆိုတာပါပဲ။

မွတ္ခ်က္။ ။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ကို အေျခခံၿပီး ေရးထားတာပါ။
နရီမင္း
၁၄- ၁- ၂၀၁၇