သူသူေမ (ေမာ္ကြၽန္း) ● အေမ၊ ေလာကဓံတရားႏွင့္ ျဖဴစင္ေသာ ထမင္းလုပ္ကေလးမ်ား ...
(မုိးမခ) မတ္ ၁၄၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) မတ္ ၁၄၊ ၂၀၁၇
ေသျခင္းတရားသည္ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ရင္း အေဖ့ကို ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ အေမသည္ ထိုမနက္က ဇူလိုင္၏သရုပ္ကို မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ၾကကာ ပုံေဖာ္ရေနလ်က္ရွိရာ မိုးစက္ေရစက္မ်ားကပင္ ဒူးေထာက္အ႐ႈံးေပးခဲ့ၾကရသည္။ ေလာကဓံ၏ ႀကိမ္းလိုက္ ေမာင္းထုရိုက္ေနသည့္ဒဏ္ကို ခံစားေနရသည့္ အေမ့နားတြင္ေတာ့ လူမမယ္ ကြၽန္မက မသိဆိုးဝါးႏိုင္စြာ ေတး ဆိုေနမိသည္။ အိမ္ေဘးထရံက ထနိရြက္ေတြကလည္း လႈပ္ခ်ည္ လူးခ်ည္ႏွင့္ အေမ့ေသာကကို ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ေနသ ေယာင္ ျဖစ္မည္။
ေခါင္မိုးက ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည့္ လမင္းနဲ႔ မလင္းတလင္း ဆီမီးေရာင္ေအာက္ဝယ္ သခ်ၤာကိန္းဂဏန္းမ်ား ျဖတ္ေျပးေနသည့္ အေမ့မ်က္ႏွာ၌ သူ႔တစလစာ လခေလးနဲ႔ ဟိုအဖိုုး သည္အခ စီရရီတြဲေနသည့္အေပၚ စိုးရြံ႕ျခင္းမ်ား တရိပ္ရိပ္ထင္ ဟပ္ေနသည္ကိုလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ျမင္ခဲ့ေတြ႔ရေလ့ရွိသည္။
ဒုကၡသစၥာကို တကိုယ္တည္းထမ္းပိုးရင္း ပခုံးထက္ဝန္ထုတ္ႀကီးထဲက ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြကို မႏိုင္ႏိုင္ေအာင္ သယ္ ေဆာင္ၿပီး လက္ေတြ႔ဘဝထဲ အေမ႐ုန္းကန္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က အိမ္ထဲမွာ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြၽတ္ခြၽတ္ အသံေလးမ်ားၾကားရင္ သြားေလ သူအေဖမ်ား လာၾကည့္ေနသလားရယ္ အေမ့၏အေတြးမ်က္လုံး ခ်ာခ်ာလည္ ကစားေနတတ္ေသး၏။ အစ္မႀကီး ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔က အပုတ္နံ႔ရသည္ဟု ဆုိျပန္သည္။ အေမ့ထင္မွတ္ခ်က္ မွန္၏ မမွန္၏ဆိိုျခင္းထက္ အေမ့အေပၚ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ ခံစားနားလည္မိပါသည္။ အိမ္လယ္ေခါင္တည့္တည့္က ဇေကာေလာက္အေပါက္ႀကီးကို အေမ မဖာ ႏိုင္ မျပင္ႏိုင္ေသးခင္ မိုးေတြရြာေတာ့ ကြၽန္မတို႔ေတြ ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္ေနၿပီး မိုးလြတ္ရာေလးမွာ ေျပးဝပ္ရၾကရသည္။ ထိုဘီ႐ိုအကြယ္ေနရာကေန ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရြာေနတဲ့မိုးကို ေခ်ာင္းၾကည့္မိေသးသည္။ ထိုေန႔ကစၿပီး ကြၽန္မမိုးကို မုန္းခဲ့ မိသည္။
ထိုစဥ္ခ်ိန္ေတြတုန္းက ရပ္ကြက္ထဲမွာေျပာၾကတာ ၿမိဳ႕ထဲမွာေနရင္ သြပ္မိုးရမယ္ သြပ္မမိုးႏိုင္ရင္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ မေနရဘူးတဲ့ ေလ။ ဘယ္သူကဘယ္လို ခ်မွတ္မွန္းမသိတဲ့ ရယ္စရာစည္းမ်ဥ္းေတြေၾကာင့္ သြပ္မမိုးႏိုင္တဲ့အေမသည္ ရွိတာေလးေပါင္ႏွံၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕တျခမ္း သြပ္မိုးလိုက္ရေသးသည္ကို မေမ့ႏိုင္ေသး။ ေနာက္ျခမ္းကေတာ့ ဓနိရြက္ဖ်က္ဖ်က္လူးေလးေတြနဲ႔ ေနလို႔ရ သ၍ ေမွးေနၾကရသည္။ ေက်ာင္းမွာအေကာက္အခံေတြမ်ားရင္ေတာ့ အေမ့ကို အားနာမိသည္။
ေနာက္ေတာ့ အေမသည္ သူ႔ တစ္လခတည္းႏွင့္ အိမ္စားရိတ္မလုံေလာက္သျဖင့္ အပိုဝင္ေငြရရန္ ကပ္ေစးနဲမုန္႔လုပ္ပါသည္။
အေမ႔ကပ္ေစးနဲသည္ တခါတခါသၾကားလုံးကဲ့သို႔ မာမာ၍သြားသျဖင့္ ဓားႏွင့္ခုတ္ယူၾကရသည္။ ထိုစဥ္ကပင္သီခ်င္းစပ္ရန္ ဝါသနာပါသည့္ကြၽန္မက အေမ့ကပ္ေစးနဲကို ေၾကာ္ျငာသီခ်င္းစပ္ၿပီး ဆိုျပခဲ့ေသးသည္။ အေမသည္ ကြၽန္မသီခ်င္းကို သ ေဘာက်သျဖင့္ အိမ္သို႔လာသမွ်ဧည့္သည္တိုင္းအား ကြၽန္မစပ္သည့္သီခ်င္းအေၾကာင္းကို ထူးဆန္းသတင္းတပုဒ္သဖြယ္ ေျပာျပတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အေမသည္ ကပ္ေစးနဲအျပင္ ထားဝယ္ဘက္ကလာသည့္ မုန္႔အသစ္တမ်ဳိးကို လုပ္ေရာင္းေသး သည္။ မုန္႔ဣေႁႏၵလုိ႔ဆုိသည့္ မုန္႔ျဖစ္သည္။ ထိုမုန္႔ကေတာ့ ကြၽန္မတို႔ေတြအၾကား ရယ္စရာျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆန္မႈန္႔မ်ားႏွင့္ အုန္းသီး၊ သၾကားထည့္ၿပီး အေျခာက္ေလွာ္စားသည့္မုန္႔ျဖစ္၍ မုန္႔စာရင္းရယ္လိုက္လွ်င္ ပါးစပ္ထဲက အမႈန္႔မ်ား ဖြားခနဲထြက္ က်လာတတ္သည္ျဖစ္ရာ ယင္းကို ဣေႁႏၵႏွင့္စားမွ အဆင္ေျပေလသည္။
အေမသည္ မုန္႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္တတ္သူျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မ်ားတြင္ ကပ္ေစးနဲ ၊ မုန္႔ဣေႁႏၵမ်ားလုပ္ေရာင္းၿပီး ေက်ာင္းပိတ္လ်ွင္ေတာ့ အိမ္တြင္ ေကာက္ညႇင္းထုပ္၊ ငွက္ေပ်ာသီးမုန္႔၊ မုန္႔ဗိုင္းေတာင့္မ်ား လုပ္ေရာင္းေလသည္။ ကြၽန္မကို လည္း အိမ္ေ႐ွ႕မုန္႔ဗန္းေလးခ်ကာ ထြက္ထိုင္ေနေစသည္။ သို႔ေသာ္ လာပါ စားပါ ဝယ္ပါဦးလားေတာ့ျဖင့္ က်မႏႈတ္က မ ထြက္တတ္ပါ။ ကြၽန္မႏွင့္ အစ္ကိုသည္ ေစ်းေရာင္းသည့္ေနရာတြင္ေတာ့ ေရာင္းနည္းတူၾကသည္။ အေမက အစ္ကို႔ကိုလည္း ေႏြက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ေရခဲေခ်ာင္း ေရာင္းခိုင္းပါသည္။ အစ္ကိုသည္လည္း ကြၽန္မလိုပင္ မေအာ္တတ္မျပဳတတ္ဘဲ ေရခဲ ပုံးႀကီးဆြဲကာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသျဖင့္ တေခ်ာင္းမွ် မေရာင္းခဲ့ရပါ။ ကြၽန္မတို႔ ထိုအသြင္တူ ေမာင္ႏွစ္မႏွစ္ေယာက္သည္ ငယ္ငယ္က အျမဲတတြဲတြဲျဖစ္သည္။
တခါေသာ္ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေ႐ွ႕ေျမာင္းတြင္ ငါး႐ွဥ့္ဖမ္းၾကေလရာ ဖမ္းမိသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သားေစ်းသို႔သြားေရာင္း
ၾကသည္။ ထိုငါး႐ွဥ့္မွာ လမ္းတြင္ ဘယ္အခ်ိန္ကခုန္ဆင္းသြားမွန္းမသိ ေရာင္းခါနီးမွၾကည့္မိသည့္အခါ အိတ္ထဲတြင္ ငါး႐ွဥ့္ မ႐ွိေတာ့၍ မေရာင္းခဲ့ရေတာ့ေပ။ ငယ္ဘဝသည္ ရယ္စရာမ်ား ေမာစရာမ်ားႏွင့္ လြမ္းစရာေကာင္းလွသည္။
ကြၽန္မသည္ အေမဆရာမတစေယာက္၏သမီးျဖစ္ေသာ္လည္း ငယ္ငယ္က စာေတာ္လွသည္မဟုတ္ပါ။ အေမသည္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးတဖက္ႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ရသျဖင့္ ကြၽန္မကုိလည္း စာမသင္အားေခ်။ ကိုယ့္အသိိစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ကိုယ္ စာ က်က္ၿပီး အေယာက္ ၅၀ ရွိသည့္အတန္းတြင္ အဆင့္ ၄၉ ျဖင့္ မူလတန္းကို ျဖတ္သန္းရသူျဖစ္သည္။ အေမသည္ ကြၽန္မကို သာ စာမသင္အားသည္ သူ႔ေက်ာင္းမွကေလးမ်ား စာေမးပြဲနီးလွ်င္ေတာ့ အိမ္တြင္အခမဲ့ အခ်ိန္ပိုေခၚ၍သင္ေပးတတ္္သည္။
ကြၽန္မ၏အစ္မႏွစ္ေယာက္မွာေတာ့ ထိုစဥ္ကတည္းက အေျခခံပညာေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆရာမဝင္လုပ္ရင္း တဖက္တလမ္းမွ အေမ့ကို ဝိုင္းကူၾကသည္။ အိမ္တြင္ ကြၽန္မမွလြဲ၍ အစ္ကိုအစ္မမ်ားအားလုံး အသက္ ၁၈ ႏွစ္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ အစ္မႏွစ္ေယာက္မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အဝတ္အစားခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ႏွင့္ တကၠသိုလ္တက္ၾကရသည္။ အစ္မအလတ္မွာေတာ့ ေတာရြာေလးတရြာမွာ စာလည္းသင္ စက္လည္းခ်ဳပ္ရင္းျဖင့္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ တင္းမာေနရေသာ အေမ၏စိုးရိမ္ ေသာကေတြကို ျဖည္ေလ်ာ့ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ အစ္မလတ္စက္ခ်ဳပ္ေတာ့လည္း အေမႏွင့္ ကြၽန္မတို႔ေတြပါ ေန႔ေန႔ညည ဝိုင္းဝန္း ကူညီလုပ္ၾကရသည္။ အေမသည္ ကြၽန္မသက္တမ္းတေလ်ွာက္တြင္ေတာ့ သက္သက္သာသာ နားေနခဲ့ရသည္မ႐ွိပါ။ အေမ့ မွမဟုတ္ ကြၽန္မ၏အစ္ကို အစ္မမ်ားသည္လည္း သက္ေတာင့္သက္သာႏွင့္ ေနခဲ့ရသည္မ႐ွိပါ။ ယခုအခ်ိန္ျပန္လွန္ ေတြးၾကည့္လ်ွင္ ငယ္ငယ္က အေမေကြၽးခဲ့သည့္ ထမင္းလုပ္တိုင္းသည္ ျဖဴစင္သန္႔႐ွင္းေသာ အေမ့ေခြၽးနည္းစာ စစ္စစ္ျဖစ္ၿပီး အကုသိုလ္ကင္း၍ ဂုဏ္ယူရသည္။ အေမ၏ေသြးျဖင့္ လူျဖစ္ခဲ့ရသည့္ အစ္ကိုအစ္မမ်ား၏ ထမင္းလုတ္သည္လည္း မွန္ကန္ ျဖဴစင္သန္႔႐ွင္းေသာ ေခြၽးနည္းစာျဖစ္၍ အကုသိုလ္ကင္းေသာထမင္းလုပ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
အခုေတာ့ျဖင့္ အေမသည္ ပင္စင္စားဘဝျဖင့္ ေျမးမ်ားဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနသည့္ ဘြားဘြားႀကီးပင္ျဖစ္ေနေပၿပီ။ အေမသည္ ယခုခ်ိန္တြင္ပင္ အစ္မလတ္ဆန္ဝယ္လွ်င္ သူ၏ပင္စင္ပိုက္ဆံ အတင္းေပး႐ွာသည္။ အစ္မက တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေလး ဝယ္ ရသည္။ အေမသည္ စြမ္းႏိုင္သမ်ွထိ သူ၏ထမင္းလုပ္ႏွင့္သူ အာဟာရေပးခ်င္ေနေသးသူျဖစ္သည္။ က်မသည္ အေမ့ကို ၾကည့္ျမင္ကာ အားမာန္ႏွင့္ သတိၱတရားမ်ား တဖြားဖြားေပၚလာေနေလသည္။
ကြၽန္မသည္ က်မတို႔ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ဖဝါးလက္ႏွလုံး ပခုံးလက္ႏွစ္သစ္အရြယ္ထဲက အသက္ရွင္ႀကီးျပင္း လူလားေျမာက္ လာသည့္တိုင္ အစာအလို႔ငွာမီွဝဲခဲ့ရေလသည့္ ျပန္လည္ေရတြက္ျခင္းငွာမစြမ္းႏိုင္ေတာ့ေသာ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းလွသည့္မိခင္၏ထမင္းလုပ္ေပါင္း အနမတဂၢကို သတိဂရုျပဳမိေလတိုင္း ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ျဖဴစင္ေသာထမင္းလုပ္ေလးမ်ားသခင္အျဖစ္ ဘဝ လမ္းကိုေလွ်ာက္လွမ္းသြားေနခ်င္မိေလသည္။
သူသူေမ (ေမာ္ကြၽန္း)