သားႀကီးေမာင္ေဇယ် ● ကဗ်ာကေလးတပုဒ္အေၾကာင္း
(ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔ အမွတ္တရ)
(မုိးမခ) မတ္ ၂၂၊ ၂ဝ၁၇
(ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔ အမွတ္တရ)
(မုိးမခ) မတ္ ၂၂၊ ၂ဝ၁၇
ဒို႔တေတြမွာ ေတာင္ပံေတြ မရွိေလေတာ့ ေလေပၚပ်ံတက္လုိ႔မရဘူးေပါ့
ဒါေပမယ့္ အျမင့္ကိုတက္လွမ္းဖို႔ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြပါေလရဲ႕
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ပိုမိုျမင့္မားတဲ့
တို႔ေခတ္ရဲ႕ ထိမ္ဖံုးေတာင္ထြတ္ေတြဆီသို႔ …
ကဗ်ာဆရာ ကိုေရြးက ၂ဝ၁၇ ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔အတြက္ UNESCO ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ အိုင္ရီနား ဗိုကိုးဗားထံက သဝဏ္လႊာ ကို ယုဒသန္ခန္းမမွာ ဖတ္ၾကားေနတာပါ။ ဒီစာသားကေလးကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ဟင္နရီဝဒ္စ္ ေဝါသ္ေလာန္းဖဲလိုးရဲ႕ စာ သားကေလးပါ။
ကဗ်ာဟာ ရင္သပ္႐ႈေမာဖြယ္ လူသားတုိ႔ရဲ႕ဘဝကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္႐ႈႏိုင္တဲ့ ျပဴတင္းေပါက္တခုလို႔ အခ်ဳိ႕က ဆိုပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ အဲဒီျပဴတင္းေပါက္ကတဆင္႔ အတိတ္ကို သမင္လည္ျပန္ၾကည့္တတ္သလို အနာဂတ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ႏို္င္သူေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို သတိျပဳမိတဲ့ပညာရွင္ေတြဟာ UNESCO ရဲ႕ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔ကစလုိ႔ ခုလို ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔ကို က်င္းပခဲ့တာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ကဗ်ာေန႔ကို က်င္းပခြင့္ရခဲ့တာ ငါးႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားဘဝ ၁၉၇၂ ဝန္းက်င္တုန္းက ကဗ်ာဝါသနာပါသူ၊ ကဗ်ာေရးသူ လူငယ္ေတြကို အစိုးရဆန္႔ က်င္ေရးသမားေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားဆိုးေတြ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးတတ္ၿပီး ေက်ာင္ထုတ္၊ ေထာင္ထဲထည့္ ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာခ်စ္တဲ့လူငယ္ေတြဟာ ဖေယာင္စကၠဴေပၚမွာ၊ ေက်ာင္းနံရံေတြေပၚမွာ သူတုိ႔ကဗ်ာေတြကို ေရးဖြဲ႕ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း ေထာင္နံရံေတြေပၚမွာ သူတုိ႔ရဲ႕ကဗ်ာေတြကို သီကုံးခဲ့ၾကပါတယ္။
၁၉၇၆ အေမွာင္ေခတ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ကဗ်ာၾကယ္ပြင္႔ေတြ တလက္လက္ေတာက္ပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရာျပည့္အေရးခင္း ေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီး ကဗ်ာၾကယ္ပြင္႔ေတြ ေခြၽႏွင္းခံခဲ့ရပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရပါပဲ ခုလို ပူျပင္းတဲ့ ေႏြတေန႔၊ အင္းစိန္ေထာင္မွာ လံုးတီးထမင္းအသိုးေတြ ေႂကြးတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာင္းသား ေတြ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပခဲ့ၾကပါတယ္။
ပထမေန႔ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေက်ာင္သားေတြကို စစ္ေခြးတိုက္ကိုေခၚသြားၿပီး တိုက္ပိတ္လို္က္ပါတယ္။
ဒုတိယေန႔ ေက်ာင္သားေတြ ေရေသာက္ၿပီး ဆက္လက္ဆႏၵျပႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ေသာက္ေရအိုးေတြ ႐ိုက္ ခြဲ လိုက္ပါတယ္။
တတိယေန႔ ေက်ာင္းသားေတြက သူတုိ႔ရဲ႕က်င္ငယ္ရည္ကို ဂန္ဖလားမွာ စနစ္တက်စုေဆာင္းထားၿပီး ေရငတ္တဲ့အခါ က်င္ ငယ္ရည္ကိုေသာက္ရင္း ဆက္လက္ဆႏၵျပၾကပါတယ္။
စတၳဳထေန႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ္တုံးလံုးခြၽတ္ခိုင္းၿပီး ပံုစံထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္ ဝါဒါေတြက ဒုတ္နဲ႔ဝင္႐ိုက္၊ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ ရင္ဝ ကန္၊ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေျခေထာက္ကဆြဲကာ အခန္းထဲက ဆြဲထုတ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကံေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္႔ရင္ဝကို အားျပင္းျပင္းနဲ႔ တခ်က္ အကန္ခံလိုက္ရတာပဲ သိလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘာမွမသိေတာ့ပါ။ အခန္ေဖာ္ေက်ာင္းသားေတြကေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သတိလစ္ၿပီး အေၾကာဆြဲေနတာ အ ၾကာႀကီးပဲတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ ေသသြားၿပီလုိ႔ အားလံုးက ထင္ေနၾကတာတဲ့။
ကြၽန္ေတာ္သတိရလုိ႔ ထၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသား ဆယ္ေယာက္ေလာက္ ရွိတဲ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲရွိပါေတာ့တယ္။ သူတုိ႔က ျပန္ထလာတဲ့ကြၽန္ေတာ္႔ကို တအံတၾသၾကည့္ရင္း စိုးရိမ္ေနပံုရပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အေညာင္းအညာ ေတာ္ေတာ္ေျပသြားသလိုလို၊ စိတ္ေတြ လန္းဆန္းသြားသလိုလို ေပါ႔ပါးတဲ့ ခံစားမႈတမ်ဳိးကို ခံစားရပါတယ္။ အာေခါင္ေျခာက္သလိုလိုျဖစ္လာလို႔ ဂန္ဖလားထဲက က်င္ငယ္ရည္ကို ေသာက္ဖို႔ အခန္းေထာင္႔ကိုဖင္တရြတ္ဆြဲၿပီးသြားပါတယ္။ ဂန္ဖလားထဲက က်င္ငယ္ရည္ဟာ အနီေရာင္သန္းေနပါၿပီ။ ေရမေသာက္ပဲ က်င္ငယ္ စြန္႔ခဲ့ရလုိ႔ထင္ပါရဲ႕။ က်င္ငယ္ရည္မွာ ေသြးေရာင္သမ္းေနတာျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ က်င္ငယ္ရည္ကို အားပါးတရ ေသာက္မယ္ျပင္ လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္က ဟလုိ႔မရဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။ က်င္ငယ္ရည္က အနည္ေတြေတာင္ထိုင္လို႔။ အေပၚယံ အရည္ ၾကည္ကို လက္နဲ႔ အသာတုိ႔လိုက္၊ ႏႈတ္ခမ္းေပၚ အသာစြတ္လိုက္ အခါခါ လုပ္မိပါတယ္။ တခါတခါ ႏႈတ္ခမ္းကြဲ အနာနဲ႔ ထိ လိုက္တဲ့အခါ စပ္သလိုလို ဘာလိုလို။
ပဥၥမေန႔ သတိရလုိ႔မ်က္စိဖြင္႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္ထဲ။
ညေနေစာင္းေတာ့ တခါးလာဖြင့္။ အခန္းေျပာင္းမယ္တဲ့။ သူဆြဲေခၚရာေနာက္ကို ဒရီးဒယိုင္ပါသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္႔ကို အခန္း ၂ ကေန အခန္ ၉ ကိုေရႊ႕လိုက္ဖို႔ အမိန္႔ရတယ္တဲ့။
အခန္း ၉ တံခါးကို ဖြင္႔လိုက္ေတာ့ ေသြးညႇွီနံေတြ နံေနတယ္။ နံရံမွာ ေသြးေတြ အဖတ္လိုက္ကပ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ အခန္း ေဒါင္႔မွာေတာ့ လူလိုလို သေစၦလိုလို သတၱဝါတေကာင္။ ေထာင္ဝါဒါက အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး ထြက္သြားၿပီ။ အဲဒီသတၱဝါက တျဖည္းျဖည္းလႈပ္လာလာတယ္။ သူေခါင္းက ဆံပင္ရွည္မွာ ေသြးေတြနဲ႔ ကပ္ေနပါတယ္။ သူေခါင္းက လူတေယာက္ေခါင္း ထက္ ၂ ဆေလာက္ ႀကီးေနတယ္။ နဖူးက ဖုႀကီးက မ်က္စိကို ဖုံးေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြက ေခါင္းထဲကို ခ်ဳိင္႔ဝင္ေနတယ္။ သူက ဘယ္သူလဲလုိ႔ မပီကလာ အသံဝါးဝါးနဲ႔ေမးလိုက္တဲ့အခါ ပါးစပ္ကေသြးေတြ ပြက္ကနဲ ထြက္က်လာပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အနားအရဲစြန္႔ၿပီး ကပ္သြားပါတယ္။
‘မင္းဘယ္သူလဲ’ လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္က ခပ္တိုးတိုးေမးပါတယ္။
‘ငါ သန္းလင္းပါ’
‘အာအိုင္တီက သန္းလင္းလား’
‘ေအး'
‘ငါ ေဇယ်ႀကီးပါ’
သူ ကြၽန္ေတာ္႔လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားရင္း
‘ကဗ်ာကေလး တပုဒ္ပါကြာ’ တဲ့ ။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးဟာ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာခဲ့ပါၿပီ။ ခုေတာ့ ကမၻာႀကီးတခုလံုးမွာ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားမွာ ကဗ်ာဆရာေတြ စုၾက ေဝးၾက။ ကဗ်ာေတြရြတ္ၾက။ ကဗ်ာကို အဓိပၸါယ္ေတြဖြင့္ၾက။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ သူငယ္ခ်င္း ေျပာတဲ့ကဗ်ာကေလးကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အဓိပၸါယ္မဖြင့္ရက္ႏိုင္ပါ။
သားႀကီးေမာင္ေဇယ်