ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၁၆)
(မုိးမခ) မတ္ ၁၄၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) မတ္ ၁၄၊ ၂၀၁၇
● ေရႊလီရာဘာေတာ
ေရႊလီအလြန္ စိမ္းစိုေသာ ရာဘာေတာအုပ္တေနရာတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ တ႐ုတ္အလုပ္သမားတဖြဲ႕ကိုေတြရ သည္။ အက်ႌေတြကပြပြ ေဘာင္းဘီေတြကခပ္ပြပြ ဝတ္ထားၾကသည္။ ေဘာင္ဘီကို ဒူးနာထိေအာင္ လိပ္တင္ထားၾကသည္။ ေယာက်္ားေတြက ဆံပင္ခပ္တိုတို အမ်ဳိးသမီးေတြက ဆံပင္ကို ပုခုံးအထက္ တိေနေအာင္ျဖတ္ထားၾကသည္။ ျမင္သာထင္ သာေအာင္ေျပာရမည္ဆိုလ်င္ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ ေမာ္စီတုန္း၏ဇနီး က်န္ခ်င္း၏ ဆံပင္ပုံစံတူေတြဟု ဆိုနိုင္သည္။ ထိုဆံ ပင္ပုံစံမ်ဳိးသည္သာ ေတာ္လွန္ေရးဆန္သည္ဟု ယူဆထားၾကပုံရသည္။တပုံစံတည္းလိုလို ျဖစ္ေနၾကသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေတာ့ သက္ရြယ္ႀကီးရင့္သက့ဲသုိ႔ ထင္ရေသာ္လည္း အနားေရာက္ေတာ့ အသက္သိပ္မႀကီးေသးသည့္ လူငယ္မ်ားျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ထုိ႔ျပင္ သူတုိ႔ပုံပန္းသဏၭာန္က လမ္း၌ေတြ႕ခ့ဲေသာ ေဒသခံရွမ္းမ်ားႏွင့္ သိပ္ၿပီးမတူသလို ခံစားရသည္။ ထိုသူတုိ႔ကား ယဥ္ ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးကာလက ၿမိဳ႕ ေပၚပညာတတ္မ်ားအား ေက်းလက္သုိ႔ပုိ႔၍ အလုပ္လုပ္ခိုင္းထားေသာ အဖြဲ႕မ်ားျဖစ္သည္။ ေဖာက္ျပန္ေသာ ပညာတတ္ညာဥ္အားဖယ္ရွားၿပီး အလုပ္သမား လယ္သမားဘဝ ခံယူခိုင္းထားသူမ်ားျဖစ္သည္ဟု ဆို သည္။ ၁၉၆၆/၆၇ ကစတင္ခ့ဲေသာ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး၏ အရွိန္အဟုန္သည္ အရွိန္မကုန္ေသးဘဲ ေဝွ႔ရမ္းေန သည္ကို တ႐ုတ္နယ္စပ္ ရာဘာေတာအုပ္ထဲတြင္ ေတြ႕ခ့ဲရသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
● ပန္ဆိုင္း
ထုိ႔ေနာက္ မူစယ္၏ေျမာက္ဘက္တေနရာတြင္ ေရႊလီျမစ္ကို ဝါးေဖါင္ငယ္ျဖင့္ျဖတ္သည္။ သည္မွာဘက္ကမ္းက တ႐ုတ္ပိုင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း တဖက္ကမ္းကေတာ့ ျမန္မာပိုင္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာပိုင္ဘက္ကမ္းတြင္ ပထမဆံုးေတြ႕ရသည့္ရြာကေတာ့ ေကာင္းခန္ရြာျဖစ္သည္။ ျမန္မာပိုင္ဆိုေပမဲ့ မဆလအစိုးရထိမ္းခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္မရွွိေပ။ CPB အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ရွိသည္။ ထိုရြာေလးသည္ မူစယ္အထြက္ ထိုစဥ္က မဆလအစိုးရတပ္ရင္း႐ံုးထိုင္သည့္ ပြဳိင့္ ၃၁၂၇ ေခၚ လြယ္တိန္းခန္း၏ ေျမာက္ဖက္ ၃ မိုင္ခန္႔တြင္ရွိသည္။ ပန္ဆိုင္းၿမိဳ႕၏ အေနာက္ဖက္တည့္တည့္တြင္ရွိသည္။
မန္႐ႈိးမွ ေရႊလီျမစ္တေလွ်ာက္ ျဖတ္လာခ့ဲစဥ္က ကြင္းေျမျပန္႔မ်ားကိုသာ ျဖတ္လာခ့ဲရေသာ္လည္း ေကာင္းခန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေတာင္ေၾကာမ်ားစတင္ေတြ႕ရသည္။ သိပ္အျမင့္ႀကီးေတာ့မဟုတ္လွ။ သုိ႔ေသာ္ ေတာင္တက္ခရီးေတာ့ မစေသးေပ။ ေကာင္း ခန္မွစ၍ ႏြမ္းအိမ္၊ က်င္ယန္းတံု၊ က်င္းယန္လြယ္ စသည့္ရွမ္းရြာ ရြာစဥ္ကို ေတာင္ေျခမွပတ္၍ ေလွ်ာက္ရသည္။ထိုရြာခ်င္း ဆက္လမ္း၏ေတာင္ဖက္ျခမ္းတြင္ေတာင္ေၾကာရွိၿပီး ေျမာက္ဖက္တြင္ လယ္ကြင္းမ်ားရွိသည္။ ေတာင္ေၾကာမ်ားကားသိပ္မ ျမင့္လွသည့္အျပင္ ေတာလည္းမထူလွေပ။ ေတာင္ကတံုးမ်ား ေပါသည္။ လမ္း၏ေျမာက္ဖက္ျခမ္း ျမန္မာပိုင္ လယ္ကြင္းမ်ားအဆံုးတြင္အေရွ႕မွအေနာက္သုိ႔ စီးဆင္းေနေသာ ဝမ္တိန္ေခ်ာင္းရွိသည္။ ထိုေခ်ာင္းကျမန္မာတ႐ုတ္နယ္စပ္ကို ပိုင္းျခားထား ေပးထားသည္။ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းရွိ လယ္ကြင္းမ်ားႏွင့္ရြာမ်ားကား တ႐ုတ္ပိုင္ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။ ပန္ဆိုင္းအထိရြာခ်င္းဆက္ လမ္းသည္ ဝမ္တိန္ေခ်ာင္းႏွင့္အၿပိဳင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ပန္ဆိုင္းဝင္ခါနီးတြင္ မန္ေမာင္ရြာရွိသည္။ ထိုရွမ္းရြာမွ ဝါးရံုပင္မ်ားက ေရွ႕ကိုလွမ္းမျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကာဆီးထားသည္။ အခ်ိန္ကား ေမွာင္ရီပ်ဳိးစျပဳေလၿပီ။ မနက္ကတည္းက လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ မိမိတုိ႔လည္း ေမာလွေပၿပီ။ ေန႔လည္ပိုင္းကစ၍ မၾကာခဏနားရသည္။ မိမိတို႔ကိုလိုက္ပုိ႔ေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္ကေတာ့ မိမိတုိ႔ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေခၚရွာပါသည္။" ဒီဝါးရံုေက်ာ္ရင္ ပန္ဆိုင္းေရာက္ၿပီဗ်၊ ဒီမွာညအိပ္မယ္" ဟု ကခ်င္ရဲေဘာ္က မိမိတုိ႔အား လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ သူ႔စကား ၾကားလိုက္၍ မိမိေျခလွမ္းအနည္းငယ္ ပိုသြက္သြားသည္။ ေရာက္ေတာ့မည္ နားရေတာ့မည္မဟုတ္ပါေလာ။ တေနကုန္ဆို ေတာ့ ေမာလွေပၿပီ။
"ဘာလုိ႔ ပန္ဆိုင္းလို႔ေခၚတာလဲဗ် " ဟု မိမိအေမးကို ေဒသခံတဦးကျပန္ေျဖပါသည္။ "အရင္ အစိုးတပ္ရွိတုန္းက အစိုးရ႐ံုးနဲ႔ ေက်ာင္းေတြရွိတဲ့ဘက္ကေတာ့ ၾကဴကုတ္ပါ။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ CPB သိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်ေနာ္ ပန္ဆိုင္းရြာဘက္ျခမ္းဘဲ လူေနမ်ားၿပီး စည္ကားလာလုိ႔ပန္ဆိုင္းလုိ႔ဘဲ အမ်ားက ေခၚၾကတာပါ။ ၾကဴကုတ္ဘက္ျခမ္းက မစည္ေတာ့ဘူး။ လူေနလဲ က်ဲ သြားျပီေလ" ဟု ဆိုပါသည္။ အဆိုပါ ၾကဴကုတ္ၿမိဳ႕အား CPB တပ္ဖြဲ႕မ်ားက ၁၉၇၀ ခုႏွစ္တြင္ တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မဆလအစိုးရ ေၾကညာခ်က္မ်ားအရ ၾကဴကုတ္ဟူ၍သာ သိလာေသာၿမိဳ႕ကေလးအား ေဒသခံမ်ားက ပန္ဆိုင္း ဟူ၍သာေခၚေနၾက၍ မိမိေမးၾကည့္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္တေန႔မနက္ ပန္ဆိုင္းမွထြက္ခ်ိန္တြင္ လူေနက်ဲေသာ ၾကဴ ကုတ္ဘက္ျခမ္းကိုျဖတ္မွ ထိုေဒသခံမ်ားေျပာသည္ကို ပိုသေဘာေပါက္ခ့ဲရသည္။ ယခုေတာ့ ၾကဴကုတ္ ပန္ဆိုင္းဟု ေခၚၾက သည္။
● ေဟမုန္လုံ (သုိ႔မဟုတ္) မုန္လုံေတာင္
ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ မုန္းကိုးသုိ႔ ခရီးဆက္သည္။ မုန္းကိုးသည္ ပန္ဆိုင္း၏အေရွ႕စူးစူးတြင္ရွိၿပီး မိမိတုိ႔က နယ္စပ္မ်ဥ္း ႏွင့္အၿပိဳင္ေလွ်ာက္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ပန္ဆိုင္းကအထြက္ ၃ မိုင္ခန့္အကြာတြင္ မန္က်ယ္ဟုေခၚေသာ ရွမ္းရြာေလးတရြာရွိသည္။ ထိုရြာမွရွမ္းမ်ားသည္ မန္႐ႈိးဘက္ကရွမ္းမ်ားႏွင့္ ဝတ္စားပုံမတူၾကေတာ့ေပ။ မန္႐ႈိးဘက္ကရွမ္းမ်ားကို ရွမ္းဘာသာျဖင့္ တိုင္ ေမာဝ္ ဗမာလို ေမာရွမ္းဟုေခၚဆိုၾကၿပီး ယခု ပန္ဆိုင္းအထြက္က ရွမ္းရြာက ရွမ္းမ်ားကေတာ့ ရွမ္းဘာသာျဖင့္ တိုင္းေလ ဝါ တိုင္းခ်ယ္ဟုေခၚၾကၿပီး ဗမာလို ရွမ္းတ႐ုတ္ဟုေခၚၾကပါသည္။ ရွမ္းတ႐ုတ္ဆို၍ ရွမ္းႏွင့္တ႐ုတ္ကျပားမ်ားေတာ့ မဟုတ္ၾက ေပ။ ရွမ္းမ်ဳိးႏြယ္တခုသာျဖစ္ၾကသည္။
မန္က်ယ္ေက်ာ္ေတာ့ ဖိုင္ေကာင္း ကခ်င္ရြာကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ဖိုင္ေကာင္းရြာက လမ္း၏အေပၚေတာင္ေၾကာေပၚတြင္ရွိရာ အေဝးကသာလွမ္းျမင္ရသည္။ ဖိုင္ေကာင္းရြာေက်ာ္သြားလ်င္ မုန္လုံေတာင္ေျခသုိ႔ေရာက္သည္။ ေတာင္ေျခတြင္ ၾကည္လင္ ေသာစမ္းေခ်ာင္းေလးတခု ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနသည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးအားျဖတ္၍ တ႐ုတ္ပုံစံ ေက်ာက္တုံးတံတားတခု ျဖတ္ေဆာက္ထားသည္။ မိမိတုိ႔လည္း တံတားအုတ္ခုံေဘာင္ေပၚတြင္ ေခတၱထိုင္၍ အပမ္းေျဖၾကသည္။
မိမိတုိ႔အားလိုက္ပုိ႔ေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္က စမ္းေခ်ာင္းအေပၚဘက္သုိ႔ လက္ညိႇဳးထိုးျပ၍ "အဲဒါ ေရပူစမ္းေလ" ဟုဆိုပါသည္။ တံတားအေပၚဘက္မလွမ္းမကမ္းတြင္ အုတ္ကန္ငယ္တခုႏွင့္ အမိုးမိုးထားေသာ အေဆာင္တခုအားေတြ႕ရသည္။ လူသူ ေတာ့မေတြ႕ရ။ "ခုခ်ိန္ေတာ့ လူသိပ္မလာၾကဘူး၊ ႏွစ္သစ္ကူးတုိ႔ ခရစၥမတ္တုိ႔ဆိုရင္ေတာ့ လူစည္တယ္" ဟု ဆိုပါသည္။ ေနာင္တြင္ ထိုေဒသတေၾကာတြင္ ေရပူစမ္းမ်ားကို ဟိုနား ဒီနား မၾကာခဏေတြ႕ရပါသည္။ ေအးျမေသာ ရွမ္းေတာင္တန္း မ်ားအတြက္ သဘာဝကေပးသည့္ လက္ေဆာင္ဟု ဆိုရပါမည္။
ေတာင္ေျခက စမ္းေခ်ာင္းေလးကိုေက်ာ္သည္ႏွင့္ ေတာင္စတက္ေတာ့သည္။ မနက္ခင္းေပမို႔ ခြန္အားအျပည့္ရွိေနဆဲျဖစ္ေသာ မိမိတုိ႔၏ ေတာင္တက္စေျခလွမ္းမ်ားသည္ သြက္လက္ဆဲျဖစ္သည္။ ေတာင္ပတ္လမ္းတေလွ်ာက္ မိမိစတင္သတိထား မိသည္က ခ်ဥ္ပင္ေပါင္က့ဲသုိ႔ အပင္မ်ားျဖစ္သည္။ သတိထားမိေလာက္ပင္ လမ္းတေလ်ာက္ ထူထပ္စြာေပါက္ေနၾကသည္။ ႐ိုးတန္က နီညိဳရင့္ရင့္ အရြက္ကလည္းစိမ္းစိမ္း ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ႏွင့္ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္၍ စေတြ႕စက အေလ့က် ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေတြ မ်ားလွခ်ည္းလားဟု ထင္မိေသးသည္။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ႏွင့္ဆင္ေသာ္လည္းခ်ဥ္ေပါင္ရြက္မဟုတ္။ ထို႔ျပင္ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္က့ဲသုိ႔ ကိုင္းမ်ားျဖာ၍မထြက္ေခ်။ ပင္စည္ရိုးတန္တခုတည္းမွ အရြက္မ်ားျဖာထြက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အျမင့္က ေပါင္လယ္မွသည္ ရင္ေခါင္းေလာက္အထိ ရွိတတ္သည္။
ထိုအပင္ကို ဂ်ာမဏီပင္ဟု ေခၚၾကသည္ဟုဆိုသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဒသခံမ်ားက ကြန္ျမဴနစ္တပ္အပင္ ဝါ ဗကပပင္ဟု လည္းေခၚၾကသည္။ အေၾကာင္းမွာ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္မတိုင္မွီက ထိုေဒသတြင္ ထိုအပင္မ်ဳိးမရွိဟု ဆိုသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ CPB တပ္ဖြဲ႕မ်ားဝင္ေရာက္လာၿပီးမွ ေပါက္ေသာအပင္ျဖစ္၍ ဗကပပင္ဟု ေခၚၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ အေၾကာင္းမွာ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ CPB တပ္မ်ားဝင္ေရာက္လာေသာအခါ လက္နက္ႀကီး ခဲယမ္းစသည္တုိ႔ တင္ေဆာင္သည့္ လားျမင္းမ်ားကို တ႐ုတ္ျပည္ေပါက္ လားျမင္းမ်ား ယူလာခ့ဲျခင္းျဖစ္ရာ ထိုလားျမင္းမ်ား မစင္မွတဆင့္ ထိုအပင္မ်ား ထိုေဒသတြင္ ပြားမ်ားေပါက္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ သည္ဟုဆိုသည္။
ေနာင္ထိုေဒသတေလ်ာက္တြင္ ဂ်ာမဏိီပင္မ်ားစြာေတြ႕ရသက့ဲသုိ႔ မိမိတုိ႔တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားအတြက္လည္း ေတာေတာင္ထဲတြင္ အသုံးတည့္ေသာ အပင္ျဖစ္၍ေနသည္။ ထိုအပင္သည္ လူစား၍မရေသာ္လည္း ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ အ႐ိုးႏွင့္ အရြက္မ်ားသာရွိၿပီး ဆူးမရွိသျဖင့္ ထိုအပင္မ်ားကို ႐ံုလိုက္ခုတ္၍ ေျမႀကီးေပၚခင္းအိပ္ၾကရသည္။ ေတာေတာင္ထဲတြင္ အိပ္ ၾကရေသာအခါ ဗကပတပ္ဖြဲ႕မ်ားအတြက္ အသုံးတည့္ေသာ ဗကပပင္ဟု ဆိုရပါမည္။
ပန္ဆိုင္းႏွင့္မုန္းကိုးၾကား အဓိကျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားရမည္မွာ မုန္လုံေခၚ ေဟမုန္လုံေတာင္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေဟမုန္လုံဆို သည္မွာ တ႐ုတ္နာမည္ျဖစ္ၿပီး ကခ်င္ဘာသာျဖင့္ လြယ္ဂ်ဳံဘြမ္ဟုေခၚသည္။ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းတြင္ အျမင့္ဆံုးေတာင္ျဖစ္ၿပီး ေပ ၇၀၀၀ ေက်ာ္ျမင့္သည္။ မုန္လုံေတာင္၏အေနာက္ဖက္တြင္ ပန္ဆိုင္းအေရွ႕ဖက္တြင္ မုန္းကိုးေျမာက္ဖက္တြင္ တ႐ုတ္ ျပည္ ေတာင္ဖက္တြင္ မုန္းေပၚႀကီး ျမင္တန္ေတာင္ႏွင့္ နမ့္ေတာင္းတုိ႔ရွိၾကသည္။ ထိုေဒသတြင္ မိုးထိုးေနေသာေတာင္ျဖစ္သည္။
ေတာင္ထိပ္အား ရာသီဥတုသာယာမွသာ ျမင္ေတြ႕နိုင္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမဴမ်ားဆိုင္းေနတတ္သက့ဲသုိ႔ တိမ္မ်ားလည္း အုပ္ဆိုင္းေနတတ္သည္။ ေတာင္ထိပ္တြင္ တိမ္မ်ားအုံ႔ဆိုင္းေနသည္ကို ေဒသခံမ်ားက ေတာင္ထိပ္တြင္ မိုးသားစြဲသည္ဟုဆိုၾကၿပီး မုန္လုံေတာင္ထိပ္မိုးသားစြဲလ်င္ ထိုေတာင္ပတ္ဝန္းက်င္ေဒသမ်ား မိုးရြာသြန္းသည္ဟု မွတ္ယူထားသည္။ မုန္လုံေတာင္သည္ ထိုေဒသ၏ မိုးေလဝသအမွတ္အသားလည္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။
မုန္းကိုးသုိ႔ သြားသည့္ မုန္လုံေတာင္အား ေတာင္ခါးပန္းမွျဖတ္ပါသည္။ ခန္႔မွန္းေျခ ေပ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ခန္႔မွ ျဖတ္သြားသည္။ အတက္ကေတာ့မုန္လုံရြာတြင္ ၿပီးဆံုးသည္။ ၂ နာရီခြဲ ၃ နာရီခန္႔တက္ၿပီးေနာက္ မုန္လုံေစ်းရြာသုိ႔ေရာက္သည္။ ထိုအရပ္ ေဒသတြင္ ေစ်းရြာဆိုသည့္ ထူးျခားသည့္ဝိေသသရွိသည့္ ရြာမ်ားရွိသည္။ ထိုေစ်းရြာမ်ားသည္ ထိုေဒသ ပတ္ဝန္းက်င္ရြာ မ်ားအတြက္ အခ်က္အျခာက်သည္ဟု ဆိုနိုင္သည္။ ေစ်းက ၅ ရက္တေစ်းျဖစ္ပါသည္။ ေစ်းေန့မ်ားတြင္ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ရြာ မ်ားမွ လာေရာက္ေရာင္းဝယ္ၾကသည္။ မုန္လုံေစ်းသည္ မုန္လုံေတာင္ေပၚရွိရြာမ်ားအတြက္ အခ်က္အျခာက်ပုံရပါသည္။
မုန္လုံသည္ တ႐ုတ္ရြာျဖစ္သည္။ ထိုေဒသတြင္ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ရြာမ်ားသာမက တ႐ုတ္ရြာမ်ားကိုပါ ႀကိဳၾကား ႀကိဳ ၾကား ေတြ႕ရသည္။ အစဥ္အ ဆက္ေနထိုင္လာၾကသည့္ ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္စားၾကသည့္ တ႐ုတ္လယ္သ မားရြာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သတုိ႔၏တ႐ုတ္စကားသည္ ေဒသိယစကားျဖစ္သည္။ ဖူထုံုးဟြာဟုေခၚသည့္ တ႐ုတ္စံစကားႏွင့္ အနည္းငယ္ကြဲလြဲသည္။ မုံလုံကို မိမိတုိ႔ေရာက္သည့္ေန႔က ေစ်းေန႔မဟုတ္၍ ေစ်းဆိုင္ခန္းမ်ားတြင္ လူမရွိေပ။ ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ ေတာင္ေၾကာ ဆင္ေျခေလ်ာတေလ်ာက္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာမုန္လုံရြာသည္ အတန္ငယ္ႀကီးသည့္ရြာဟု ဆိုရမည္။ ယခုက့ဲသုိ႔ မိုးက် စကာလသည္ ေတာင္သူတုိ႔ အလုပ္႐ႈပ္သည့္အခ်ိန္မို႔ ရြာတြင္း၌ လူသိပ္မေတြ႕ရ။ ေဆးလိပ္ႏွင့္ သေရစာအနည္းငယ္ေရာင္း ေသာ အိမ္ဆိုင္ေသးေသးေလး ႏွစ္ဆိုင္ သုံးဆိုင္ခန္႔သာ ဖြင့္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
မုန္လုံ၏ေျမာက္ဖက္ကား တ႐ုတ္ျပည္ျဖစ္သည္။ နယ္စပ္မ်ဥ္းကေတာ့ မုန္လုံရြာမွ တနာရီခန္႔ဆင္းရသည့္ ေတာင္ေျခရွိ ေခ်ာင္းျဖစ္ေပသည္။ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ မုန္လုံႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိေတာင္ကား မုန္လုံရြာႏွင့္ ေရခ်ိန္တူေလာက္ျဖစ္၍ ေပ ၃၀၀၀ ခန္႔ေလာက္သာျမင့္မည္ဟု ယူဆရသည္။ ထိုေတာင္ထိပ္တြင္ တ႐ုတ္ပိုင္ ဘန္ဒတ္ဆိုေသာရြာရွိၿပီး တ႐ုတ္ရဲကင္း တခုရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ လွ်ဳိျခားေန၍ ခပ္ျပျပသာျမင္ရသည္။
မုန္လုံကထြက္ကထဲက ေတာင္ဆင္းျဖစ္သြားသည္။ အတက္တုန္းကလုိ သိပ္မေမာေတာ့။ သက္ေတာင့္သက္သာ ေလွ်ာက္ နိုင္သည္။ ေတာင္ပတ္လမ္းအေပၚတြင္ ရြာတခ်ဳိ႕ ေတြ႕ရသည္။ ကခ်င္ရြာမ်ားဟု သိရသည္။ လမ္းအေပၚမွာဆိုေတာ့ လွမ္းေမွ်ာ္၍သာ ၾကည့္ခ့ဲရသည္။ ၿမိဳ႕ျပတြင္သာႀကီးျပင္းလာခ့ဲသူ မိမိအဖို႔ စိမ္းျမေသာ ေတာေတာင္မ်ားတြင္ ဒုတိယေျမာက္ေန႔ အျဖစ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စုိရႊဲေနေသာ ေခြၽးစက္မ်ား ေအးျမေသာမိုးေရစက္မ်ား ျမဴမ်ား တိမ္မ်ား လ်ဳိေျမာင္မ်ား ေတာင္ တန္းမ်ားၾကား ေပ်ာ္ေမြ႕၍ေနေပေတာ့သည္။
တနာရီခြဲခန္႔ဆင္းလာၿပီးေနာက္ ညာဘက္ေကြ႕တက္သြားေသာ လမ္းငယ္ေလးတခုေတြ႕ရသည္။ "အဲဒါ နမ္ဆူ ကခ်င္ရြာကို သြားတဲ့လမ္းဗ်" ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုလမ္းခြဲကို ေက်ာ္သြားေသာအခါ ဝါး႐ံုပင္အုပ္အုပ္ႏွင့္ ရြာငယ္ေလးမ်ား အဆင့္အဆင့္ႏွင့္ ေလွခါးထစ္လယ္မ်ား စီးေျမာေနေသာ စမ္းေခ်ာင္းငယ္ေလးမ်ားျဖင့္ လွပေနေသာ ေတာင္ၾကားျပန္႔ကြင္းငယ္ကေလးတခုကို လွမ္းေတြ႕ရသည္။ ထိုကြင္းငယ္ေလးသည္ "မုန္းကိုးပါ" ဟုေခၚၾကသည့္ မုန္းကိုးကြင္းငယ္ေလးျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး (Mg Mg Soe)