မင္းကုိႏုိင္ ● ေရႊငါးႏွင့္ လူသား
(မုိးမခ) မတ္ ၇၊ ၂၀၁၇
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ မီးပြိဳင့္လမ္းဆံုတေနရာအနီး ပလက္ေဖာင္းေပၚ ခံုဗန္းထက္ဝယ္ လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္စာ ပလတ္စတအိတ္ထဲေရႊငါး ေတြထည့္ထားသည္။ ေရက ပလတ္စတအိတ္ တဝက္ခန္႔သာ၊ ေရႊငါးတေကာင္ လူးလြန္႔႐ံုပမာဏ။ မည္သူမဆို ဝယ္ႏိုင္ သည္ဆိုတာေတာ့ အထူးေၾကညာစရာမလိုေတာ့ပါ။
က်ေနာ္တို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းကလည္း ထိုနည္းအတိုင္း ေရာင္းခဲ့ၾကသည္ပင္။ အလွေမြးငါးအေရာင္းဆိုင္သြား၊ ႀကိဳက္ရာ လက္ညိႇဳးထိုး၊ ေစ်းတည့္လ်င္ဝယ္၊ လက္ဖက္ရည္ႏွစ္ခြက္စာေလာက္ ပလတ္စတအိတ္ထဲ ေရႏွင့္ငါး ထည့္သယ္လာ႐ံု။ ဒီိ ထက္လည္း ဘာမွအလုပ္ပိုစရာ မရွိဟုနားလည္ထားခဲ့သည္။
မိတ္ေဆြတဦးက ေျပာျပသည္။ သူ႔ကေလးကပူဆာသျဖင့္ ေရႊငါးတေကာင္သြားဝယ္သည္တဲ့။ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ လက္ညႇိဳး ထိုးၿပီး ဒါဘယ္ေလာက္လဲေမးေတာ့ ဆိုင္ရွင္ကမေျဖ။ ေမးခြန္းသာ ျပန္ထုတ္သည္။
“ခင္ဗ်ားမွာ ေရပါသလား”
ေရ… ဘာလုပ္ဖို႔ပါလိမ့္၊ ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္စားခဲ့သည့္စကားကို ေတြးမိေနသည္တဲ့။ ေရေကာင္းမွ ေနေကာင္းမယ္။ ဌာန ဆိုင္ရာေတြ ေရာက္တိုင္း ေရေလာင္းမွ အဆင္ေျပမယ္ဆိုသည့္စကား ေရဆိုတာ အသျပာေငြေၾကးကိုေခၚသည့္ ဘန္းစကား။ ဆိုေတာ့…
“ေရ…. ဟုတ္လား”
သူ႔အေမးကို ဆိုင္ရွင္က ဟုတ္တယ္ေလဟု ေျဖ၏။
“ေရက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
“ေရနမူလာေလ၊ ဒီငါးကို ခင္ဗ်ားဘယ္လို ေရနဲ႔ေမြးမွာလဲ။ ဓာတ္ခြဲၾကည့္ရအံုးမယ္ေလ”
အလိုေလး ႀကီးက်ယ္လိုက္တာ၊ မဝယ္ေတာ့ဘူးဟု သူ႔စိတ္ထဲျငင္းမိေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကေလး၏ ျပင္းျပဆႏၵက မလြန္ ဆန္ႏိုင္၍ အိမ္ျပန္ေရနမူနာယူရမည္။
ေရကိုဓာတ္ခြဲၿပီးေတာ့ ငါးေရာင္းပါၿပီတဲ့လား။ မေရာင္းေသးပါ။ဘယ္လို မွန္ပံုးထဲထည့္မွာလဲ။ အက်ယ္အဝန္း ဘယ္ေလာက္ လဲ၊ အလင္းေရာင္ျပည့္စံုရဲ႕လား၊ ဘယ္လိုအစားမ်ိဳးေကၽြးမွာလဲ။ ေက်နပ္ေလာက္သည့္ အေျဖမရမခ်င္း၊ မေရာင္းေသး။
အမေလး… ေရႊငါးတေကာင္ေရာင္းဖို႔အေရးဟု ေတြးမိေကာင္း ေတြးမိမည္ ထင္ပါသည္။ အဲ့ဒါ အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ဆိုိခ်င္သည္က အဂၤလန္ရယ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံရယ္ နာမအစြဲမ်ားမဟုတ္ပါ။ ဤကမၻာေျမေပၚ စဥ္းစားပံုေတြမတူ၍ သတ္ မွတ္ခ်က္ေတြ မတူေၾကာင္းသာျဖစ္ပါသည္။
မိတ္ေဆြတေယာက္က ေထာက္ေမးပါ၏။
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ ဝယ္သူက သူေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာမယ္ဗ်ာ။ မွန္ပံုးအႀကီးႀကီး အေကာင္းစားအစာေတြ ေျပာမယ္။ ေရာင္း ေရာလား။ ဟိုက ထားခ်င္သလို ထားမယ္ဆိုပါေတာ့ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ”
ထိုအေမးကို အဂၤလန္ေနမိတ္ေဆြက ေျဖသည္။
“အဲ့ဒါေတာ့ သူတို႔ႏိုင္ငံသားရဲ႕သိကၡာကို ေလးစားယံုၾကည္မႈအေနနဲ႔ အေျဖေပၚမူတည္ျပီး ေရာင္းေပးတယ္ဗ်”
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စဥ္းစားစရာေတာ့ရသည္ဟု ေတြးမိပါသည္။ ကမာၻေျမတေနရာမွာ ေရႊငါးေလးတေကာင္အတြက္ အသက္ရွင္ ေရးမက။ ေနေပ်ာ္ေရးအထိ၊ ထိုသို႔ ဘက္ေပါင္းစံု စဥ္းစားသတ္မွတ္ေပးခ်ိန္။
အာရွတိုက္တေနရာ၊ တိတိက်က်ေျပာပါလွ်င္ ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္၏ေနရာကိုၾကည့္ပါ။ သူတို႔ႏိုင္ငံထဲ ခိုးဝင္အလုပ္လုပ္ရန္ လာေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားအား အလံုပိတ္ကားျဖင့္ ခိုးသယ္သည့္ျမင္ကြင္းကို ႐ႈပါ။ စက္႐ံုက ပင္လယ္စာ ေရထြက္ ပစၥည္း/စက္႐ံုဆိုေတာ့ ခိုးဝင္လုပ္သားေတြကိုသယ္သည့္ယာဥ္က ငါး၊ ပုစြန္ေတြေရခဲ႐ိုက္သယ္သည့္ အလံုပိတ္ကား၊ ဒါ ေတာင္ အံဝွက္ထဲ ထည့္သယ္သည္တဲ့။
လမ္းတေနရာမွာ မြန္းက်ပ္လွသျဖင့္ အတြင္းမွလူမ်ားက ထု႐ိုက္ေအာ္ဟစ္အကူေတာင္းခံၾကသည္။ ယာဥ္ေမာင္းကၾကားေသာ္ လည္း မရပ္ဝံ့၊ စက္႐ံုသာ ေရာက္ေအာင္ေမာင္းသည္။ (ဒါကလည္း တရား႐ံုးက်မွ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးေသာစကားျဖစ္ပါ၏။) သူေဌးကမွာ ထားသည္။ လမ္းမွာလံုးဝမရပ္နဲ႔၊ တံခါးမဖြင့္နဲ႔၊ စက္႐ံုထဲေရာက္ၿပီး ျခံဂိတ္တံခါးေတြအလံုပိတ္ၿပီးမွ ကားတံခါး ဖြင့္ေပးရမယ္ဟူသည့္ အမိန္႔အတိုင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္ဟူ၏။
စာရင္းခ်ဳပ္ကေတာ့ ဆယ္ဂဏန္းမွ်ေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ား အသက္႐ွဴက်ပ္ႀပီး ဆံုးပါးခဲ့ရပါသည္။ မည္သည့္ႏိုင္ငံမွ လာသည္ကို ေျပာဖို႔လိုမည္မထင္ေတာ့ပါ။ အာဖရိကတိုက္သားေတြကို အေမရိကသို႔ ကြၽန္အျဖစ္ေရာင္းဖို႔၊ ပင္လယ္ကူး သေဘာၤေပၚသယ္စဥ္က လူမဆန္မႈမ်ားကိုလည္း ၾကားသိဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ အဲ့ဒါေတြကလည္း ဟုိတုန္းကပါကြာ၊ ခုေတာ့ အာဖရိကန္ႏြယ္ဖြားေတာင္ အေမရိကန္သမၼတျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။
ဝမ္းသာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကမာၻေျမေနရာအခ်ိဳ႕တြင္ ဝမ္းနည္းစရာျမင္ကြင္း၊ ျဖစ္ျခင္းေတြ ယေန႔တိုင္ရွိဆဲ။ ျပဳသူက ျပဳ၍၊ ခံသူက ခံေနရျမဲ။ မေတာ္တဆျဖစ္ေစ၊ ရည္ရြယ္လုပ္ၾကံ၍ျဖစ္ေစ သတ္ျဖစ္ခံေနရေသာ လူသားအသက္ေတြ၊ ထိုဆံုး႐ႈံးနစ္ နာမႈမ်ားအတြက္ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈေတြကလည္း စိတ္ပါလက္ပါ အစြမ္းကုန္ေဖာ္ထုတ္အေရးယူမႈမ်ားရွိသလို၊ ဝတ္ေက် တန္းေက်ဟု ယူဆစရာေတြ၊ မေကာင္းတတ္၍ ေျခလႈပ္လႈပ္ လုပ္ျပေနသည္ဟု ထင္ျမင္စရာေတြရွိဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
ကမာၻေျမဘယ္ေနရာမဆို လူသားအသက္ဘဝကို ေရႊငါးေလးတေကာင္ထက္ေတာ့ နိမ့္က်တန္ဖိုးမနည္းေစလိုပါ။
မင္းကိုႏိုင္
[ျမစ္ဆုံေဗဒါ၊ Vol.1 ၊ No.(16)]