ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၁၅)
(မုိးမခ) မတ္ ၁၂၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) မတ္ ၁၂၊ ၂၀၁၇
● ရဲေဘာ္ထြန္း
မိမိတို႔ႏွစ္ေယာက္ မန္း႐ႈိးတြင္ သုံးေလးရက္ခန္႔ ၾကာပါသည္။ ၾကာရသည့္အေၾကာင္းမွာ မိမိအားေခၚလာေပးေပးသူ ကို ရန္နိုင္မွာ မႏၲေလးေျမေအာက္ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္ရာ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ပါတီဗဟိုကို အစီရင္ခံရန္ႏွင့္ ပါတီဗဟို၏ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကိုလက္ခံရန္အတြက္ ပါတီဗဟိုမွ ေျမေအာက္တာဝန္ခံအလာကို ေစာင့္ဆိုင္းေနရျခင္းျဖစ္ သည္။ မိမိႏွင့္မဆိုင္ေသာ္လည္း အတူပါလာသူျဖစ္၍ မိမိပါေစာင့္ဆိုင္းေနရျခင္းျဖစ္သည္။
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ဖြဲ႕စည္းပုံအရ ပါတီကြန္ဂရက္သည္ အျမင့္ဆံုးျဖစ္သည္။ ပါတီကြန္ဂရက္တခုႏွင့္တခု ကြန္ဂရက္ က တင္ေျမႇာက္လိုက္သည့္ ဗဟိုေကာ္မတီက တာဝန္ယူေခါင္းေဆာင္ပါသည္။ CPB အေနႏွင့္ စစ္ေရးအေျခအေနေၾကာင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ ကြန္ဂရက္ၿပီးကထဲက ပါတီကြန္ဂရက္မက်င္းပနိုင္သည္မွာ ၾကာျမင့္ခ့ဲၿပီျဖစ္သည္။ ပါတီဥကၠဌႏွစ္ဦးလည္းက် ဆံုးထားသည့္အေျခအေနတြင္ တဗိုလ္က် တဗိုလ္တက္စနစ္ျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ေနရသည့္ အေျခအေနျဖစ္သည္။
လက္ရွိအေျခအေနတြင္ ျပည္တြင္းရွိ ပါတီဗဟိုက်ဆံုးသြားသည့္အေျခအေနေအာက္တြင္ တ႐ုတ္ျပည္သုိ႔ေရာက္ေနၿပီး အ ေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသကိုဦးေဆာင္ေနသည့္ ဒုဥကၠဌ သခင္ဗသိန္းတင္ဦးစီးသည့္ အေဝးေရာက္ဗဟိုေကာ္မတီမွ ပါတီဗဟို ေခါင္းေဆာင္အသစ္ကို ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ားစုမွ အေရွ႕ေျမာက္မွျဖစ္ေသာ္လည္း ျပည္တြင္းရွိက်န္ ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုလည္း ထည့္သြင္းဖြဲ႕စည္းထားသည္။ ရခိုင္ျပည္နယ္မွ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမ အေနာက္ေျမာက္တိုင္းမွ ဗိုလ္သက္ထြန္း တနသၤာရီတိုင္းမွ ရဲေဘာ္ေစာဟန္၊ ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းမွ ရဲေဘာ္က်င္ေမာင္၊ ပဲခူးရိုးမမွ ရဲေဘာ္စိုးၾကည္တို႔ ပါဝင္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္စိုးၾကည္ကေတာ့ ဗဟိုေကာ္မတီစာရင္းတြင္ပါဝင္ၿပီးမၾကာမီမွာပင္ ပဲခူးရိုးမ၌ က်ဆံုးခ့ဲသည္။ ပဲခူးရိုးမတိုင္းေကာ္မတီတဦးျဖစ္သည္ ဗိုလ္ဘုန္းေက်ာ္အား ဗဟိုေကာ္မတီစာရင္းတြင္ထည့္ရန္ လ်ာထားေသာ္လည္း အသက္ရွင္ လ်က္ ရွိ/မရွိ မေသခ်ာ၍ အမည္မထည့္သြင္းဘဲ လ်ာထားသည့္စာရင္းတြင္သာ ထားခ့ဲရသည္ဟု သိရသည္။ ဗိုလ္ဘုန္းေက်ာ္ လည္း ၁၉၇၅ ေမလ ဗဟိုဖြဲ႕စည္းၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ပဲခူးရိုးမ၌က်ဆံုးသြားခ့ဲၿပီး သူ႔အား ၁၉၇၅ ဗဟိုေကာ္မတီတြင္ ထည့္သြင္း ရန္ လ်ာထားသည္ကို သိသြားဟန္မတူေပ။
CPB တြင္ ဗဟ္ိုေကာ္မတီအျပင္ ဗဟိုေကာ္မတီအထက္အဆင့္အျဖစ္ နိုင္ငံေရးဦးေဆာင္အဖြဲ႕ ေပါလစ္ဗ်ဴ႐ို (PB) အား ဖြဲ႕ စည္းထားသည္။ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္မ်ား ေနရာအႏွံ႔အျပား၌ တာဝန္ယူေနစဥ္ PB က ပါတီအာဏာပိုင္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က PB (၇) ဦး ရွိသည္။
၁။ သခင္ဗသိန္းတင္ ဥကၠဌ
၂။ သခင္ေဖတင့္ ဒုဥကၠဌ
၃။ ရဲေဘာ္ခင္ေမာင္ၾကီး ေခၚ ကူဖန္း ဒုဥကၠဌ
၄။ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမ
၅။ ရဲေဘာ္ေအာင္ ေခၚ ရဲေဘာ္မ်ဳိးျမင့္ (အသားမဲ)
၆။ ရဲေဘာ္ထြန္း ေခၚ ရဲေဘာ္က်င္ေမာင္
၇။ ရဲေဘာ္တင္ရီ ေခၚ ဗိုလ္ေနဝင္း ေခၚ ယန္ကြမ္းတို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။
ထို PB (၇) ဦးအနက္ ရဲေဘာ္ထြန္းသည္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းတာဝန္ခံျဖစ္ေပရာ မိမိတို႔ သူ႔အားေစာင့္ဆိုင္းေနရျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ PB အဖြဲ႕ဝင္ ၇ ဦးအနက္ ရဲေဘာ္ထြန္း ရဲေဘာ္ေအာင္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမ ၃ ဦးကေတာ့ ေဘက်င္းျပန္မ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမက ရခိုင္ျပည္နယ္မွျဖစ္ၿပီး ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ မိမိတို႔ေရာက္သည့္အခ်ိန္ထိ အေရွ႕ေျမာက္သုိ႔ ေရာက္မလာေသးပါ။ ရဲေဘာ္ေအာင္ကေတာ့ ျမစ္ဖ်ားတိုင္းမွျဖစ္ၿပီး ပဲခူးရိုးမမွေန၍ ရွမ္းျပည္နယ္အလယ္ပိုင္းမွတဆင့္ အေရွ႕ေျမာက္သုိ႔ ေရာက္ လာသူျဖစ္သည္။
ရဲေဘာ္ထြန္းကေတာ့ မူလ အေရွ႕ေျမာက္မဖြင့္မီ ရွမ္းျပည္နယ္မွျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ ရွမ္းျပည္နယ္တာဝန္ခံမွာ သခင္တင္ထြန္း (က်ဆံုး) ျဖစ္ၿပီး သူ၏ေအာက္တြင္ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ အလယ္ပိုင္းအား ဗိုလ္ပု (က်ဆံုး) ႏွင့္ ဗိုလ္စိုးေမာင္ (က်ဆံုး)တို႔ က တာဝန္ယူခ့ဲၾကသည္။ ရဲေဘာ္ထြန္း ေခၚဗိုလ္က်င္ေမာင္က ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းအား တာဝန္ယူခ့ဲသူျဖစ္သည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ ဖြင့္ၿပီးေနာက္ပိုင္း မူလရွမ္းျပည္နယ္မွ တာဝန္ယူထားသူမ်ားျဖစ္သည့္ ရဲေဘာ္ထြန္းဦးစီး၍ အ ေရွ႕ေျမာက္သုိ႔ လာေရာက္ဆက္သြယ္ခ့ဲၾကသည္။ အေရွ႕ေျမာက္မွ မိုးကုတ္ေဒသသုိ႔ျပန္အဆင္းတြင္ ခါးမ်က္ၿပီး လမ္းမ ေလွ်ာက္နိုင္ေတာ့၍ အေရွ႕ေျမာက္နယ္စပ္ အေဝးေရာက္ဗဟိုတြင္က်န္ေနၿပီး တာဝန္ယူခ့ဲသည္ဟုသိရသည္။
ရဲေဘာ္ထြန္းသည္ အရပ္ခပ္ျမင့္ျမင့္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းရွိေသာ လူပုဂၢိဳလ္တေယာက္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းကေတာ့ အ ေတာ္ေလးျဖဴေနၿပီ။ မ်က္ခုံးေမႊးခပ္ထူထူႏွင့္ ရဲေဘာ္ထြန္းအားစေတြ႕ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ေဇယ်ႀကီးအား ေျပးသတိရ မိသည္။ တကယ္ပင္ ရိုရိုးၾကီးေဇယ်ႏွင့္ ဂိုက္ဆိုက္သြင္ျပင္တူသည္ဟု ဆိုရမည္။ ေလေအးေလးျဖင့္ေျပာတတ္သည့္ ရဲေဘာ္ ထြန္းႏွင့္မိမိ ခဏသာ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး မိမိအိမ္ေအာက္သုိ႔ ဆင္း၍ေရွာင္ေပးခ့ဲသည္။ မိမိက အၿပီးေရာက္လာသူျဖစ္ ၍ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ စကားေျပာစရာမရွိေပ။ သူႏွင့္ ကိုရန္နိုင္တို႔ႏွစ္ဦးသား ေျမေအာက္လုပ္ငန္းကိစၥေျပာဆိုေနၾကစဥ္ မိမိႏွင့္ကိုအိုက္ေအာင္တို႔က အိမ္ေအာက္တြင္ ေထြရာေလးပါး ေျပာၾကသည္။
ကိုအိုက္ေအာင္သည္ မိမိတိမ္းေရွာင္ခ့ဲရာ ေမာ္တိတ္ေဒသအပါ ျမစ္ဖ်ားတိုင္းမွ တိုင္းတပ္တြင္ တပ္မွဴးတာဝန္ယူခ့ဲသူျဖစ္ သည္။ ထိုေဒသ၌ သူ႔အား ရဲေဘာ္ယုေအာင္ဟု လူသိမ်ားပါသည္။ ၁၉၇၀ ဝန္းက်င္ ျမစ္ဖ်ားတိုင္းပ်က္သည့္အခ်ိန္ အေရွ႕ ေျမာက္သုိ႔ဆုတ္ခြာလာခ့ဲသူတဦးျဖစ္ၿပီး လက္ရွိ နမ့္ခမ္းခရိုင္တြင္ တာဝန္ယူေနသူျဖစ္သည္။ ပါတီတြင္းအေျခအေနႏွင့္ပတ္ သက္၍ သူတြင္ေျပာစရာစကားမ်ားစြာရွိပုံရပါသည္။ မိမိတို႔ႏွင့္ မန္႐ႈိးတြင္ေတြ႕စဥ္ကာလ သုံးေလးရက္အတြင္း တတိယ အၾကိမ္ ပါတီကြန္ဂရက္က်ရင္ ရွင္းၾကတာေပါ့ဗ်ာဟူ၍ ေန႔စဥ္လိုေျပာခ့ဲသူျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အေသးစိတ္ေတာ့ ေျပာျပျခင္း မရွိေပ။ သုိ႔ေပမဲ့ သူတြင္ လိပ္ခဲတင္းတင္း ေျပာစရာျဖစ္ေနသည့္ ပါတီတြင္းျပႆနာမ်ားရွိေနသည္ဆိုသည္ကိုေတာ့ ခန္႔ မွန္းမိသည္။
● ဦးထုပ္ေပၚက ၾကယ္နီ
ရဲေဘာ္ထြန္းျပန္သြားၿပီးေနာက္ မိမိတုိ႔ႏွစ္ဦးစလုံးအား မုန္းကိုးသုိ႔ပုိ႔ေဆာင္ေရးစီစဥ္ေရးစီစဥ္ေပးရန္ ကိုအိုက္ေအာင္အား မွာသြားခ့ဲသည္။ ကိုရန္နိုင္က မႏၲေလးျပန္ဆင္းရမည့္သူျဖစ္ေသာ္လည္း မုန္းကိုးအထိလိုက္ခ့ဲျခင္းမွာ ေျခတဖက္ျဖတ္လိုက္ရၿပီး မႏၲေလးျပန္မဆင္းနိုင္ေတာ့သည့္ ကိုေက်ာ္စိုးအား လိုက္ေတြ႕ပုံရသည္။
ရဲေဘာ္ထြန္းျပန္သြားၿပီး မၾကာမွီ ကိုအိုက္ေအာင္ မိမိတုိ႔အား စစ္ဝတ္စံုမ်ား ထုတ္ေပးပါသည္။ ေတာက္ေျပာင္စိမ္းစိုေနေသာ စစ္အက်ၤ ီ စစ္ေဘာင္းဘီ စစ္ဖိနပ္ ေက်ာပိုးအိတ္ မိုးကာမွအစ ျပည့္ျပည့္စုံစုံထုတ္ေပးခ့ဲသည္။ စစ္ဦးထုပ္ကား တ႐ုတ္ပုံစံလ်ွာ ထိုးအဝိုင္းျဖစ္ၿပီး ပလပ္စတျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည့္ ၾကယ္နီတခု သီးသန္႔ထုတ္ေပးသည္။ ၾကယ္နီေနာက္တြင္ပါသည့္ ခ်ိတ္ျဖင့္ ဦးထုပ္တြင္ ခ်ိတ္လိုက္ရသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ဦးထုပ္တြင္ၾကယ္နီတပ္ထားသည့္ CPB ၏ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္သားဘဝသုိ႔ စတင္ ေရာက္ရွိသြားေပေတာ့သည္။ ထိုေန႔က မိမိတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား စစ္ဝတ္စုံဝတ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အျပန္အလွန္လိုအပ္သည္မ်ား ေျပာၾက ေက်ာပိုးအိတ္ျပင္ၾကျဖင့္ တက္ႂကြ၍ မဆံုးျဖစ္ေနခ့ဲေတာ့သည္။
ေနာက္တေန့ မနက္ေစာေစာ မန္႐ႈိးမွ စထြက္သည္။ မိမိတုိ႔အား နမ့္ခမ္းခရိုင္မွ ဗမာစကားတတ္သည့္ ကခ်င္ရဲေဘာ္တဦးက လိုက္ပုိ႔ပါသည္။ ခါးတိုပစၥတိုခ်ိတ္ထားၿပီး ပစၥတိုကိုပတ္ထားသသည့္ အဝတ္နီစက ပစၥတိုအိတ္တြင္းမွ ထိုးထြက္ေနသည္။ ေတာ္လွန္ေရး၏ အနီရင့္ရင့္အား ပစၥတိုတလက္ႏွင့္ေတြ႕ရသည္မွာ ကဗ်ာဆန္လွေပစြဟု ခံစားခ့ဲရသည္။
ခရီးထြက္မည္ဆို၍ ေစာေစာထၾကသည္။ ေစာေစာမထလည္း မန္႐ႈိးေရာက္ကတည္းက ေစာေစာနိုးေနသည္။ မိမိတုိ႔တည္း ေနသည့္အိမ္က တ႐ုတ္နယ္စပ္နားကပ္ရက္ျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔တိုင္းျပည္ႏွင့္ အခ်ိန္တနာရီခြဲေစာေသာ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္မွ ျမန္မာ ၄ နာရီ တ႐ုတ္စံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ ၅ နာရီခြဲမွစ၍အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ပါတီသီခ်င္း ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းမ်ား ဖြင့္ေနၿပီ။ ထိုစဥ္က တ႐ုတ္ဘက္ျခမ္းရွိ ရွမ္းရြာမ်ားအား ဘုံအဖြဲ႕မ်ားဖြဲ႕ထားၿပီျဖစ္၍ ဘုံအဖြဲ႕ဝင္ရြာသားအားလုံး အလုပ္ဆင္းၾကဖို႔ ေဆာ္ၾသေနျခင္းလည္းျဖစ္သည္။
မိမိတုိ႔သည္ မန္႐ႈိးမွ ၾကဴကုတ္ ပန္ဆိုင္းသုိ႔လည္းေကာင္း၊ ထိုမွတဆင့္ မုန္းကိုးသုိ႔လည္းေကာင္း ခရီးဆက္ရမည္ျဖစ္သည္။ မန္႐ႈိးမွ ၾကဴကုတ္ပန္ဆိုင္းအသြား တ႐ုတ္ျပည္ပိုင္နက္ကို ျဖတ္သန္းသြားရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က CPB တပ္သားမ်ားျဖတ္ သန္းသြားခြင့္ကို တ႐ုတ္တုိ႔ မ်က္ေစ့မွိတ္ခြင့္ျပဳထားခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အတိအလင္း ေသနတ္ကိုင္ျခင္းကိုေတာ့ ခြင့္မျပဳ။ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးသယ္၍ေတာ့ရသည္။ မိမိတုိ႔အား လိုက္ပို႔မည့္ရဲေဘာ္က သူပစၥတိုေသနတ္ကိုအက်ႌျဖင့္ ဖုံးထားသည္။ အထူးေတာ့ဖုံးစရာမလို။ ထိုေန႔က မနက္ကတည္းက မိုးရြာေနသျဖင့္ အားလုံးကိုယ္စီ မိုးကာျခံဳထားရသည္။
● မူစယ္ႏွင့္ေရႊလီ
မနက္စထြက္ကထဲ မိုးကရြာေနသည္။ တ႐ုတ္ျပည္ထဲကလမ္းေပမဲ့ ေျမသားဖို႔ကာစလမ္းျဖစ္၍ ရႊံ႕အလူးလူးႏွင့္ျဖစ္၏။ မိုး ကာျခံဳထားေသာ္လည္း ေအာက္ပိုင္း ေဘာင္းဘီႏွင့္စစ္ဖိနပ္ကေတာ့ ေရတုိ႔ႏွင့္စိုရႊဲေနသက့ဲသုိ႔ ရႊံ႕ဗြက္တုိ႔ျဖင့္ေပက်ံ၍ ေန သည္။ မိုးေအးေအးႏွင့္မိ့ု သိပ္မေမာလွဟုခံစားရေသာ္လည္း တနာရီခန္႔ေလွ်ာက္လာရၿပီးေနာက္ ေခြၽးႏွင့္မိုးစက္မ်ား ေရာ ယွက္၍လာေတာ့သည္။
မန္ရွဳိ းကစထြက္ခါစက ေရႊလီျမစ္ႏွင့္ အနဲငယ္အလွမ္းေဝးေနေသးေသာ္လည္း ေရႊလီႏွင့္မူစယ္ၾကားသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ေရႊလီျမစ္ႏွင့္ အတန္ငယ္နီး၍လာေတာ့သည္။ ေရႊလီနားေရာက္ေတာ့ ေဆာက္လက္စစက္ရံုတခုေတြ႕ရသည္။ သၾကားစက္ ဟုသိရသည္။ ျပည္ပကသၾကား အဝင္မခံႏွင့္ဟူ၍တ႐ုတ္စာ စာလုံးၾကီးကပ္၍ လႈံ႕ေဆာ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သၾကား စက္ရံုအတြက္ျပင္ဆင္သည့္ ၾကံခင္းမ်ားစတင္စိုက္ပ်ဳိးထားသည္ကို လယ္ကြင္းမ်ားၾကားေတြ႕ရသည္။ ေရႊလီအနီးျဖတ္သြား ေနေသာလမ္း၌ လူသြားလူလာမရွိ။ မည္သည့္ကုန္သြယ္မႈမွ မရွိေသး။ တ႐ုတ္ပိုင္ေရႊလီကြင္းအတြင္းရွိ ရွမ္းရြာမ်ားသည္ ကိုယ့္လယ္ယာအလုပ္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ခ်ိန္ျဖစ္၍ လမ္း၌ လူသိပ္မေတြ႕ရေပ။
"ဟိုမွာ ေရႊလီ" ဟုမိမိတုိ႔အားလိုက္ပုိ႔သည့္ ကခ်င္ရဲေဘာ္ကလက္ညိႇဳးထိုး ညႊန္ျပသည္။ ဝါးရံုအုပ္အုပ္ၾကားမွ အုတ္တိုက္ျဖဴ ျဖဴကေလးမ်ား ေတြ႕ရသည္။ အိမ္ေျခ ငါးဆယ္ တရာခန္႔သာရွိေပမည္။ အထပ္ျမင့္တိုက္မေျပာႏွင့္ ႏွစ္ထပ္တိုက္ေတာင္ ႏွစ္လုံးဘဲရွိသည္ဟု သိရသည္။ မိမိတုိ႔လွမ္းေတြ႕ရေသာ အုတ္တိုက္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားမွာလည္း မိမိတုိ႔ျမန္မာျပည္က့ဲသုိ႔ မီးဖုတ္ ထားေသာ အုတ္ဘိလပ္ေျမတုိ႔ႏွင့္ေဆာက္ထားသည္မဟုတ္ဟု သိရသည္။ ရႊံ႕ႏွင့္ေကာက္ရိုးျဖတ္စမ်ား ေရာနယ္ထားသည့္ ေနလွမ္းရႊံ႕အုတ္မ်ားကို ရႊံ႕ထုံးတုိ႔ျဖင့္ သရိုးကိုင္၍ ေဆာက္ထားသည္ဟု သိရသည္။ အမိုးကို အုတ္ကြၽတ္အျပားငယ္ေလးမ်ား ဆက္၍ မိုးထားၾကသည္။ ေရႊလီၿမိဳ႕ ကတၲရာလမ္းေကာင္းေကာင္းမရွိေသးဟု သိရသည္။ ကား ဆိုင္ကယ္မေတြ႕ရ။ စက္ဘီး ေတာင္မွ ရွားပါးပစၥည္းဟု သိရသည္။ ဝယ္ခ်င္တိုင္း ဝယ္မရေသးေပ။
ေရႊလီျမစ္တဖက္ကမ္းက မူစယ္ၿမိဳ႕က ေတာင္ေစာင္းတြင္တည္ထားသည္။ ထိုနားေရာက္ခ်ိန္ မိုးစဲေနသျဖင့္ မူစယ္အားရွင္း လင္း စြာျမင္ရသည္။ သြပ္မိုးမိုးေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ႏွစ္ထပ္တိုက္မ်ားေတြ႕ေနရသည္။ ယခုစည္ကားေနသည့္ က်ယ္ေဂါင္ဆိုသည့္ ေနရာကား လယ္ကြင္းျပင္ အတိျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က မူစယ္ႏွင့္ေရႊလီ ႏႈိင္းယွဥ္လ်င္ မူစယ္က ပို၍ ဖြ႔ံၿဖိဳ းသည္။ မူစယ္ၿမိဳ႕တြင္း၌ ကတၲရာလမ္းလည္းရွိေပရာ မူစယ္က ပိုသာသည္ဟု ေျပာ၍ရသည္။ ေရႊလီသည္ ဇနပုဒ္သာရွိေသးသည္။ ဝါးရံုအုပ္ၾကားတြင္ ျမဳပ္ေနဆဲ ရြာငယ္ေလးမွ်သာျဖစ္သည္။ ယခု အႏွစ္ ၄၀ ၾကာသြားေသာအခါ ထိုစဥ္က မူစယ္သည္ ေရႊလီထက္သာသည္ဟု ေျပာလ်င္ယုံၾကည္ဖို႔ ခက္ခဲသြားေပၿပီ။
ေရႊလီဟု မိမိတုိ႔ျမန္မာတုိ႔ေခၚေသာ္လည္း ရွမ္းတုိ႔ မုန္းေမာဝ္ဟုေခၚသည္။ ယခင္က မုန္းေမာဝ္ေစာ္ဘြားအုပ္ခ်ဳပ္သည္။ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္တုိ႔အာဏာရၿပီး ေစာ္ဘြားတုိ႔အာဏာလက္မဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈ လက္မ့ဲျဖစ္သြားပုံရသည္။ မုန္းေမာဝ္ေစာ္ဘြားမိုးေကာင္းစဥ္ကလည္း မလြယ္လွ။ ထိုေစာ္ဘြား၏နာမည္ေက်ာ္ဟင္းလ်ာမွာ ဘဲေရယက္ဟုဆိုသည္။ ဘဲေျခေထာက္ ေျခေခ်ာင္း တခုႏွင့္တခုၾကားရွိ ေရယက္ကို ဟင္းခ်က္ျခင္းျဖစ္ရာ ဟင္းတပြဲရဖို႔ ဘဲအေကာင္ ၂၀၀ သတ္ရသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ သူတုိ႔ သည္လည္း မိုးေကာင္းစဥ္က အေတာ္ရြာခ့ဲၾကပုံရသည္။
ေရႊလီၿမိဳ႕ကို မဝင္ဘဲေဘးမွ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ေရႊလီျမစ္ႏွင့္ ပိုနီးလာသည္။ ေရႊလီျမစ္တဖက္ကမ္း မူစယ္အေပၚဖက္ရွိ ဟိုေဆာင္၊ ေတာ္ရြတ္ စသည့္ရြာမ်ားကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ တ႐ုတ္ဘက္ကမ္းတြင္ ေရႊလီျမစ္ေဘးတဝိုက္ လယ္မ်ားရွိေသာ္ လည္း အေပၚဖက္ျခမ္းတြင္ ေတာေက်ာ ခင္တန္းငယ္မ်ားစေတြ႕ရၿပီး ရာဘာပင္မ်ားစိုက္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုအခါ မိမိတုိ႔လမ္းလည္း ရာဘာေတာအုပ္ကို ျဖတ္သန္းရသည္။ မိုးသက္ေလႏွင့္မိုးစက္မ်ားေအာက္တြင္ မိမိအတြက္ အရာရာသည္ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္
ေမာင္ေမာင္စိုး (Mg Mg Soe)
ရဲေဘာ္ထြန္း ေခၚ ဗိုလ္က်င္ေမာင္ (CPB ေပါလစ္ဗ်ဴ႐ိုအဖြဲ႕ဝင္)