ေဝျမင့္ေမာင္ ● ေန႔လည္ခင္း အက္ေဆး
(မိုိးမခ) မတ္ ၆၊ ၂၀၁၇
(မိုိးမခ) မတ္ ၆၊ ၂၀၁၇
(၁)
ညရဲ႕အလင္းထဲမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒါ အရင္က။ ဆရာဝန္တဦးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းကုိ ခြဲစိတ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ျပေတြ၊ စပရိန္ေတြ၊ လမ္းေတြ၊ တံတားေတြနဲ႔ တျခားအရည္ေတြ ေတြ႕ ရလိမ့္မယ္တဲ့။ အဲ့ဒီတုန္းက ဆရာဝန္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ေသခ်ာမသိျမင္နိုင္ခဲ့ဘူးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္သိေနတယ္။ ဒါကလည္း သိပ္ေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ တခါထူးဆန္းၿပီးတဲ့ ၾကံဳေတြ႕မႈ တိုက္ဆိုင္မႈဟာ ေနာက္တခါ ဘယ္လိုမွ မထူးဆန္း နိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေျပာရရင္ ထူးဆန္းတယ္ဆိုတာ ဘာမွမရိွဘူး။ တကယ္ပါ။ ဆရာဝန္က ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ ေတာ္လည္း ဆရာဝန္ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဆရာဝန္ျမင္ရမယ္ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ ျမင္ပါေစဆိုတဲ့ စိတ္ကူးမ်ိဳးနည္းနည္းေလးမွ မရိွခဲ့။
(၂)
ကြၽန္ေတာ္ ရွက္တယ္။ ဘာျပဳလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥတခုရိွလုိ႔ပဲ။ ဘယ္လိုကိစၥလဲဆိုတာ ကုိေတာ့ ထပ္မေမးနဲ႔။ ဘယ္သူကမ်ား ဒီေလာက္ရွက္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ကိစၥကုိ ေျပာျပရဲမွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ေပးႏိုင္မွာလား။ ကုိယ္ခံအားေကာင္းဖုိ႔လိုတယ္။ ေရဟာ ျမင့္ရာကေန နိမ့္ရာကုိ သြားတယ္လုိ႔ေျပာၾကတယ္။ ဒါပဲ။
(၃)
ေန႔လည္ခင္းတခုမွာ အစ္ကုိေသတယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ သတင္းရတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္နိုင္မွာလဲ။ ေသတယ္ဆိုတာ ဘာသေဘာ လဲ။ ေသျခင္းနဲ႔ရွင္ျခင္းဟာ တဆက္တည္းပဲ။ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကမာၻတခု စမလား။ မေသခ်ာဘူး။ ဘာတခုမွ ေျပာလုိ႔ မရဘူး။ ေျပာလုိ႔မရတာ ထားၾကမယ္။ ေလကုန္တယ္။ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ ျဖစ္တည္မႈကုိ တန္ဖိုးထားရမယ္။ အားလုံး ခ်စ္ တတ္ရမယ္။ အားလုံးဆိုေတာ့ ကုိယ္တိုင္လည္း ပါတယ္။
(၄)
ရွက္ျခင္း/ မႈဟာ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ေလး ျဖစ္လာနိုင္လား။ ပင္ေပါင္ဘက္တံေတြမွာ အာမခံခ်က္ရိွလား။ ျမန္မာဝတၴဳတိုေတြ ဘယ္ေတာ့ ေကာင္းလာနိုင္လဲ။ ကမာၻက သိဖုိ႔ဆိုတာေကာ။ ေနအုံး။ အဲ့ဒါ ကုိယ့္ကိစၥမွ မဟုတ္တာ။ ထပ္ေမးမယ္။ ရွက္ျခင္း/ မႈဟာ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ ျဖစ္လာနိုင္သလား။
(၅)
ကြၽန္ေတာ္ လူတေယာက္ပါ။ ၁၉၉၉ မွာ ေက်ာင္းၿပီးတယ္။ ၂၀၀၂ မွာ လက္ေဆာင္တခုရတယ္။ ၂၀၀၃ မွာ ကားေမွာက္ တယ္။၂၀၁၇ ဒီစာေၾကာင္း ေရးၿပီးတဲ့အထိ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ခြင့္ရတာကုိ လည္း ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါရဲ႕။ ေလေတြတိုက္ေနတယ္။ ေအးလိုက္တာ။
(၆)
ကြၽန္ေတာ္ အခုဘယ္မွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘယ္သူလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ကုိေရာက္ေနတာလဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဆိုတဲ့အသမ်ဳိးကုိ ကြၽန္ေတာ္ ထပ္ခါ ထပ္ခါ သုံးေနမိတာလဲ။ အမွန္တရား တခ်ဳိ႕ေျပာျပမယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ရိုးသားခ်င္ တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အနားကေန ေၾကာင္တေကာင္ ျဖတ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီေၾကာင္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကုိ ပြတ္သြားသလားပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ သတိမထားမိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိတဲ့ခ်ိန္မွာ ေၾကာင္မရိွေတာ့ဘူး။ ေနအုံး။ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိလာၿပီ။ ေဟာ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုိ႔ ဒီကုိေရာက္ေနတာလဲဆိုတာ မွတ္မိၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိတဲ့ခ်ိန္မွာ ေၾကာင္မရိွ ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မရိွေတာ့ဘူး။ ပ်င္းဖုိ႔ေကာင္းလိုက္တာ။ ေဟာ ကြၽန္ေတာ္ပ်င္းေနၿပီ။
(၇)
ရာဘာရြက္ေတြ ေႂကြေနတယ္။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က ေႂကြတာကုိက ပြင့္ျခင္းပဲတဲ့။ ရာဘာရြက္ေတြၾကားမွာ ငါမင္းကုိ ေမွ်ာ္မိ တယ္။ မင္းဘယ္မွာလဲ။ နည္းနည္းေတာ့ ၾကာသြားၿပီဆိုတာ ငါေျပာျပမယ္။ ရာဘာရြက္နုစိမ္းစိမ္းေတြ ထြက္ေနျပန္ၿပီေလ။အရြက္စိမ္းစိမ္းေတြဟာ ငါ့ကုိ ေအးျမေစတယ္။ မင္းကုိ သတိရလိုက္တာ။ မင္းသာ ငါ့အနားရိွမယ္ဆိုရင္ အရြက္စိမ္းစိမ္းေတြ ကုိ မင္းျမင္ရမယ္။ ၿပီးရင္ မင္းလည္း ငါ့လို ေအးျမတဲ့အရသာကုိ ခံစားရမယ္။ ဒါ ငါ့အခ်စ္ပဲ။ ငါတို ့အရင္လိုစကားေတြ အမ်ား ၾကီးေျပာၾကမယ္။ မင္းႏႈတ္ခမ္းေလးကုိ ငါ နမ္းမယ္။ ၿပီးရင္ ငါးကန္ရိွတဲ့ေနရာသြားၾကမယ္။ ငါးစာ ေကြၽးမယ္ေလ။ ငါးကန္ နားမွာ ေခြးေလ ေခြးလြင့္ေတြမ်ားေနရင္ အရင္လို မင္းေၾကာက္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ့လက္ကုိ လာတြဲမယ္။ အဲ့ဒါကုိ ငါသေဘာ က်တယ္။ ငါသေဘာက်တာက မင္းရဲ႕ေၾကာက္ရြံ႕မႈမဟုတ္ဘူး။ ငါ သေဘာက်တာက မင္းရဲ႕အားကုိးတတ္တဲ့ စိတ္မဟုတ္ ဘူး။ ေျပာျပမယ္။ ငါသေဘာက်တာက မင္း ငါ့အနားရိွေနပါလားဆိုတဲ့ အသိေလ။
(၈)
ကဗ်ာတပုဒ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ စကားေျပ အေရးအသား။ ပန္းခ်ီကား။ သီခ်င္း။အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့ စိတ္။ သံသယမရိွ တဲ့ နယ္ေျမ။ အားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ခြင့္လႊတ္နိုင္တဲ့စိတ္ဓာတ္။ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမရိွတဲ့အခ်စ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာ။ လိင္ အဆင့္အ တန္း အသက္အရြယ္ လူမ်ိဳး ဘာသာ ခြဲျခားမႈမရိွတဲ့ အသစ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေဝဒနာရွင္တေယာက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အ႐ူး ပါ။ မျဖစ္နိုင္တာေတြ ဘယ္သူမွမလုပ္နိုင္တဲ့အရာေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္ ဆာေလာင္တယ္။ ဆရာဝန္ခင္ဗ်ား ငတ္မြတ္မႈကုိ ကြၽန္ ေတာ္ ေလွာင္ရယ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ႐ူးေနပါၿပီ။
(၉)
အေမ ဘာလုပ္ေနမလဲ။ဘုရားမွ သိမယ္။ အေမဟာ ဘုရားကုိ သိတယ္။ သိတယ္ဆုိတာက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ပိုသိတယ္။ ဒီေတာ့ အေမဟာ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အမ်ားၾကီးသာတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ အေမ ဘာလုပ္ေနမလဲ။ ညေနစာခ်က္ျပဳတ္ဖုိ႔ ျပင္ ဆင္ေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္နွမေတြအတြက္ အက်ႌထိုးေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ့္ စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ေတြ ယူဖတ္ေနမလား။ ဒါမွ မဟုတ္။ အိမ္ေဘးနားက အမွိုက္ေတြကုိ လွဲက်င္း ရွင္းလင္းေနမလား။
(၁၀)
ႏွင္းဆီအေၾကာင္း
ငယ္ဘဝမွာ နွင္းဆီျခံႀကီးရိွခဲ့
အခုေတာ့လည္း မရိွေတာ့
ေနာက္ေတာ့ ငါ မရိွနိုင္ေတာ့
အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့လည္း မင္းမရိွနိုင္ေတာ့
နွင္းဆီျခံႀကီးဟာ အႀကီးႀကီး
တကယ့္ အႀကီးႀကီး။
2017 feb 20
(၁၁)
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အိပ္မက္ေလးတခုရိွတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စာဖတ္ခ်င္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စာေရးခ်င္တယ္။ စာအုပ္ေတြကုိ ကြၽန ေတာ္ ခ်စ္တယ္။ ဘယ္လိုအရသာအသစ္မ်ိဳး ငါေရးနိုင္မလဲလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ အျမဲေတြးျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တျခားဘာမွ မ လုပ္ခ်င္ဘူး။ တေန႔က်ရင္ ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြကုိ ထုတ္ဖုိ႔ထုတ္ေဝသူေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ဆက္သြယ္လာၾကမယ္။ ထုတ္ေဝသူေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္ ေမးခြန္းေမးမယ္။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကုိ သိလား။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျဖဆိုနိုင္တဲ့ ထုတ္ေဝ သူတေယာက္ကုိ ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြ ထုတ္ခြင့္ေပးမယ္။ တကယ္ေတာ့ အိပ္မက္ဆိုတာ အျမဲတမ္းေျပာင္းလဲေနတတ္တဲ့ သေဘာရိွတယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ အစီအစဥ္ မရိွဘူး။ အိပ္မက္ဆိုတာ ဟားလုိ႔ရတယ္။ ေလွာင္ရယ္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္လာနိုင္တယ္ဆိုတာကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ မေတြးမိဘူးေလ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕နိုင္ငံမွာ ရသစာေပဟာ က်႐ႈံးေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာဖတ္မွရမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ အေမွာင္ေခတ္ ႀကီးထဲမွာ တျဖည္းျဖည္းသြားေနၾကတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ လင္းလာၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အလင္းဟာ ႐ိုးသားမႈ မရိွေသးဘူး။ သူမ်ား ေျပာတာေတြပါ။ ကြၽန္ေတာ့္နားထဲေရာက္လာတဲ့ စကားလုံးေတြပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာကုိမွ ထူးထူးေထြေထြ ေျပာစရာမလုိ ေတာ့ဘူး။
(၁၂)
ေန႔လည္ခင္းဟာ ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းလွတယ္။ လူတေယာက္ဟာ လိုင္းကားကုိ ေစာင့္ေနတယ္။ လိုင္းကားေရာက္လာတဲ့အခါ ကားေပၚကုိတက္ၿပီး သူသြားခ်င္တဲ့ခရီးကုိ သူဆက္သြားလိမ့္မယ္။ ဘဏ္တခုခုကုိ ပိုက္ဆံသြားထုတ္ဖုိ႔ျဖစ္ျဖစ္။ ဒါမွမဟုတ္ နယ္က သူ႔အိမ္ကုိ ပိုက္ဆံလွမ္းပို႔ဖုိ႔ျဖစ္ျဖစ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူ အိမ္ျပန္ေနတာလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ေလ။ သူ႔အိမ္မွာ သူ႔ကုိေစာင့္ ေနတဲ့လူေတြ ရိွေနနိုင္တယ္။
လူတေယာက္ကေတာ့ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ကုိထားၿပီး ထြက္သြားရွာၿပီ။အားလုံးေျပာၾကတာက သူ ေအးခ်မ္းသြားၿပီဆိုတာကုိပဲ။ လူတေယာက္ဟာ စာအုပ္တအုပ္ကိုကုိင္ၿပီး ဖတ္လိုက္ ေတြးလိုက္လုပ္ေနတယ္။ တေနရာမွာေတာ့ ေခြးေဟာင္ေနတယ္။ ေခြးကေလးဟာ ပူလြန္းလုိ႔ မေနနိုင္ မထိုင္နိုင္ျဖစ္ၿပီး ထေအာ္/ ေဟာင္ ေနရွာတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါသလား။ လူတေယာက္ဟာ စာက်က္ေနတယ္။ သူဟာ စာအုပ္ထဲကစာေတြကုိ က်က္မွတ္ ဖတ္႐ႈေနတယ္။ ပိုမိုေကာင္းမြန္အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဘဝတခုကုိ တက္လွမ္းဖုိ႔သူ လုပ္ေနတာတဲ့ေလ။ လူတေယာက္ကေတာ့ ေရးခ်ဳိးခန္းတခုထဲမွာ ေရခ်ဳိးေနတယ္။ အပူရွပ္မွာကုိ ေၾကာက္ ပုံမရဘူး။ ေရခ်ိဳးၿပီးတဲ့အခါ သူ႔ပုံစံဟာ သပ္ရပ္ေနမယ္။ နွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေနမယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္ ... သူ ေရ ခ်ိဳးၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သဘာဝေလာကတရားၾကီးကုိ ေက်းဇူးတင္ဖုိ႔ေမ့ေနမယ္။ ေက်းဇူးတင္ၾကပါစုိ႔လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ လူတေယာက္ကေတာ့ ေဆးလိပ္ကုိင္ၿပီး တခ်က္တခ်က္ ဖြာ႐ႈိက္ေနတယ္။ သူ ့ကုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လား။ လူတေယာက္ပါ။ သူမ်ားေတြဘာျဖစ္ေနတယ္ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကုိ ေခ်ာင္းၿပီး စာေရးေနတဲ့တေယာက္။ စိတ္မပူပါနဲ႔။ ဒီလိုခြင့္မေတာင္းဘဲေရးမိတာကုိ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုေခ်ာင္းၿပီး စာေရး တဲ့အတြက္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ဘာဆိုးက်ိဳးမွ မျဖစ္ေစနိုင္ပါဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး။ ေဟာင္ေနတဲ့ ေခြးေလးကုိေတာင္ ေမာင္းထုတ္ဖုိ႔ရာ မတတ္နိုင္စြမ္းနိုင္ပါဘူး။
(၁၃)
ဒီလို ေန႔လည္ခင္းတခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္သူနဲ႔မွမခ်ိန္းထားပါ။ ထီလည္း မထိုးတတ္ပါ။ ဘုရားေက်ာင္းသြားဖုိ႔လည္း စိတ္ ကူးမရိွပါ။ ၿမိဳ႕ထဲကုိသြားဖုိ႔ဆိုတာကေတာ့ အေဝးႀကီး။ ကြၽန္ေတာ္ တခုခုကုိေတာ့ ေစာင့္ေနမိတယ္။ ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ေန႔ခင္းတခုမွာေပါ့။ ဘာကုိ ေစာင့္ေနမွန္းေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တိုင္ေတာင္ မသိဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြကဆို သူငယ္ ခ်င္း တေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာတတ္တယ္။ သူလြယ္ထားတဲ့ သူ႕ဗိုက္ထဲက ေႁမြေတြကုိ ထုတ္ထုတ္ျပတတ္ တယ္။ ေႁမြေတြကုိေၾကာ္ေပးဖုိ႔သူဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ေျပာတတ္တယ္။ အခုေတာ့လည္း အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ထဲကေန ထြက္သြားခဲ့ေပါ့။ သူခ်စ္တဲ့ေႁမြေတြနဲ႔အတူ ထြက္သြားတာပါ။ ေျပာျပေပးၾကပါ။ သူ႔ကုိမ်ား ေတြ႕ခဲ့မယ္ဆို ကြၽန္ ေတာ္ သူ႔ကုိ သတိရေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေပးစမ္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္သူနဲ႔မွ မခ်ိန္းထားပါ။ ကြၽန္ေတာ္ တခုခုကုိ ေစာင့္ ေနေၾကာင္းေတာ့ ဝန္ခံပါရေစ။
(၁၄)
ျခင္ေတြကုိ မုန္းတယ္။ယင္ေကာင္ေတြကုိေတာ့ ပိုမုန္းတယ္။ ငါ့မွာ မုန္းစရာေတြ အမ်ားၾကီး။ သိပ္ကုိမ်ားတယ္။ ငါဟာ ကတိ မတည္သူ။ ငါဟာ ေအာက္တန္းစား။ ငါဟာ ညစ္ပတ္ယုတ္ညံ့သူ။ ငါဟာ လိမ္လည္လွည့္စားတတ္သူ။ ငါဟာ .... အို ငါဟာ မ်ားလိုက္တဲ့ ငါဟာ။ ငါ ဘယ္သူလဲ။ ငါ အမုန္းဆုံးကလည္း ငါပဲ။ ဒါနဲ႔ငါ ဘယ္သူလဲ။
(၁၅)
(ငါ ဘယ္သူလဲႏွင့္ ျပဇာတ္အင္တာဗ်ဴး)
တည္ေနရာအခ်ိန္ အခင္းအက်င္းအခ်ိန္။ အဝင္။ လူ မိတ္ဆက္။ အေၾကာင္းအရာ မိတ္ဆက္ျခင္း။ အခန္းမ်ား။ တခုမွ မရိွ။ အပိုေတြ ျဖဳတ္ထား။
ေမးသူ - "ငါဟာ ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ လမ္းျဖစ္တယ္" လုိ႔ ခင္ဗ်ား စာသားတခုထဲမွာ ေရးထားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါရွင္းျပပါလား မစၥတာ။
ေျဖသူ - ဟုတ္လား။အဲ့ဒီတုန္းက ငါ ရိွေသးတယ္။ ငါရိွေတာ့ လမ္းဆိုတာ ရိွေနေသးတယ္။ မနက္ျဖန္မွာ ငါဆိုတာ ထပ္ရိွ လာျပန္တယ္။ ထပ္ထပ္ၿပီး ရိွေနအုံးမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မေန႔က ငါနဲ႔ဒီေန႔က ငါမတူဘူး။ အဲ့ဒီလိုပဲ။ အဲ့ဒီတုန္းက ငါဟာ ေပ်ာက္ ဆုံးေနတဲ့ လမ္းျဖစ္တယ္လုိ႔ ငါေရးခဲ့ဖူးတယ္လုိ႔မင္းေျပာတယ္။ ငါ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ငါဟာ ေပ်ာက္ ဆုံးေနတဲ့လမ္းဆိုတာကုိ မသိေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔ငါဟာ တျခားတေယာက္ပဲ။ ေစာေစာက "ငါဟာ" လည္း ေနာက္စကၠန္႔ပိုင္း အတြင္းမွာ တျခား "ငါ" ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။
ေမးသူ - ဘုရားေရ။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားအေရးအသားေတြကို တာဝန္မယူရဲတဲ့မယူႏိုင္တဲ့ လူတေယာက္ပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ လူ႔ အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ စာေရးဆရာတေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ။
ေျဖသူ - ဟုတ္လား။ ငါ ဘုရားမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာေတြကမ်ား ေၾကာက္စရာေကာင္းေစတာလဲ။ ဘယ္လို တာဝန္ယူမႈမ်ဳိးကုိ ခင္ဗ်ားေမွ်ာ္လင့္ေနတာလဲ။
(ေမးသူ ထျပန္သြား။ ေျဖသူမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့ၾက။ ဤေနရာတြင္ ၿပီးသည္ဟု ယူဆရ။ တကယ္ေတာ့ ၿပီးတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့ မွမရိွ)
(၁၆)
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေန႔လည္ခင္းတခုပါ။ မွားနိုင္တာကုိ အလြယ္တကူ လက္ခံေပးပါ။ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေန႔လည္ခင္းမွာ ေလတိုး သံေတြ ငွက္ေတြရဲ႕ဘာသာစကားေတြ ၾကားႏိုင္ပါတယ္။ ေနရာ ဆက္တင္မ်ား ေျပာင္းၾကည့္ပါ။ ေရေပၚထိုးသံ။ လႊစာမႈန္႔ ေတြ တဖြဲဖြဲက်ေနသံမ်ား။ ေနာက္တခုခုကုိ အားပါးတရ ႐ိုက္နွက္ခုတ္ထစ္ေနတဲ့ အသံ။ ေရဆြဲသံ။ ေရတြင္းထဲ ေရပုံး ျပဳတ္ က်သည့္ အသံ။ သီးခ်င္းသံ အခ်ဳိ႕။ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ၾကားႏိုင္ပါတယ္။
ျငိမ္ေပးၾကည့္ပါ။ ဆူညံေနတဲ့ အသံေတြဟာ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့အသံေတြအေၾကာင္းကုိ ထုတ္ေဖာ္ျပသေပးနိုင္ပါတယ္။ ေသ ခ်ာ။ နားဆင္ၾကည့္ပါ။ သိပ္မၾကာဘူး။ ညေန ေရာက္ေတာ့မယ္။တိမ္ေတြဟာ ေရြ႕ေနတယ္။ တိမ္ေပၚကေန တခုခုကမ်ား ငါတို႔ရိွရာကုိ လွမ္းၾကည့္ေနမလား။ ရင္ခုန္စရာပါ။ ညေနေရာက္တဲ့အခါ။ ဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာ လူေတြ ျပည့္ေနအုံးမယ္။ သိပ္ကုိ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ ေန႔လည္ခင္းတခုပါ။သစ္ရြက္ေလးတရြက္ လမ္းေပၚလြင့္ေနတဲ့အသံကုိ ကြၽန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ပါ တယ္။သိပ္မၾကာပါဘူး။ ညေနေရာက္ေတာ့မွာပါ။ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေန႔လည္ခင္းမွာ ေအးေအးလူလူ အနားယူပါ။ ေရေအး ေအး ေသာက္ပါ။ ေမတၲာထားပါ။ ခ်စ္ခင္တတ္တဲ့ စိတ္ေမြးပါ။ ေဟာ ဒီျငိမ္သက္ေနတဲ့ ေန႔လည္ခင္းမွာေပါ့ကြယ္။
(၁ ၇)
ဟန္ဆယ္နဲ႔ ဂရိတာ။ ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္။ ဂ်ဴးလူမ်ိဳး။ ပိုလန္မွာ နာဇီကုိက္လုိ႔တဲ့။ မက္ဒါဆိုတဲ့ စုန္းမႀကီးက သူတို႔ေမာင္ နွမကုိ ေစာင့္ေရွာက္ပါသတဲ့။ Louise Murphy ေရးတာ။ ခင္ေစာတင့္ ဘာသာျပန္။ စာအုပ္ေလး။
မီးျခစ္ေလးဟာ အခ်ိန္ကုိေစာင့္ေနတယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ စာေရးသူဟာ မီးျခစ္ကုိ ယူသုံးမွာပဲေလ။ ဒါမွမဟုတ္ စာေရး သူဟာ သူေရးေနတဲ့အက္ေဆးကုိ မီး႐ႈိ႕ပစ္ဖုိ႔အတြက္ မီးျခစ္ကုိသုံးနိုင္တာပဲ။ ဟန္ဆယ္ဂရိတာကုိ စာေရးသူဖတ္ၿပီးသြား ၿပီ။ဒါေတာ့ မီး႐ႈိ႕လုိ႔မရဘူးေလ။ စာေရးေနသူရဲ႕စာအုပ္မဟုတ္ဘူးကြဲ႕။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီက ငွားထားတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။ ေသ ခ်ာတာတခုေတာ့ ရိွတယ္။ ညေနေရာက္တဲ့အခါ စာေရးသူဟာ တခုခုကုိေတာ့ျဖင့္ မီး႐ႈိ႕ဖုိ႔ျပင္ဆင္ေနလိမ့္မယ္။ စာေရး ေနသူဟာ သိပ္မၾကာခင္ စာေမးပြဲေျဖရေတာ့မွာ။ သူ႔မွာ စာေမးပြဲရိွတယ္။ စာေရးသူခ်စ္တဲ့ အစ္ကုိလို သူငယ္ခ်င္းလိုခင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ကေတာ့ စာေရးသူကုိ ႀကိဳးစားဖုိ႔ အျမဲေျပာတတ္တယ္။ စာေရးသူရဲ႕ အေဖ အေမ ခ်စ္သူ မိသားစု ေဆြမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးကလည္း စာေရးသူကုိ စာေတာ္တဲ့လူျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ စာႀကိဳးစားဖုိ႔ ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။ စာေရးသူ စာႀကိဳးစားေနတယ္။ အက္ေဆးေရးေနတယ္။ အခုေတာ့ တိတ္တိတ္ေန။ ဘာမွသြားမေျပာေလနဲ႔။
(၁၈)
ေမွာင္ေတာ့မယ္။သြားစုိ ့။သိပ္မၾကာဘူးေလ။
(၁၉)
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ပ်င္းရိဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ေန႔ခင္းဟာ ၿပီးဆုံးသြားၿပီ။ ဖြင့္ဟဝန္ခံခ်က္မ်ားနဲ႔ အျခားမ်ား။ ကြၽန္ေတာ္ တခုအၾကံျပဳ လိုပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးရင္ ဒီအက္ေဆးကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ပါ။
(၂၀)
ျငိမ္သက္မႈကုိ သယ္သြား ...။
ခ်စ္ျခင္းကုိ သယ္သြား ...။
ေန႔မ်ား ...။
ေဝျမင့္ေမာင္