ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၁၄)


ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၁၄)
(မုိးမခ) မတ္ ၁၀၊ ၂၀၁၇

● ရွမ္းျပည္ေရာက္ ဗမာတေယာက္
မိမိ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ဝ ရက္ေန႔ ေရႊတိဂံုဘုရားေတာင္ဖက္မုခ္မွတင္ထြက္လာခ့ဲမွာ တႏွစ္ခန္႔ရွိေပၿပီ။ ျမန္မာျပည္ အထက္ေအာက္ အေတာ္နွံ႔ခ့ဲသည္။ ေရာက္သည့္ေနရာတိုင္း ေဒသတိုင္းတြင္ သီခ်င္းတပုဒ္ အျမဲၾကားရသည္။ ျမန္မာ ျပည္တျပည္လုံး ေပါက္ေနသည့္သီခ်င္းဟု ဆိုရမည္။ စိုင္းထီးဆိုင္၏ "မႏၲေလးေရာက္ ရွမ္းတေယာက္" ဆိုသည့္သီခ်င္းျဖစ္ သည္။ "လမ္းတကာေလွ်ာက္တိုင္းလဲ ကေလးေလးေတြက ေနာင္ဗိန္ေနာင္လုိ႔စၾကတယ္ " ဆိုသည့္ ဗိုလ္ထီး၏သီခ်င္းက ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ၾကားေနရ၍ နားထဲစြဲေနသည္။ ေလာေလာဆယ္ မိမိကေတာ့ ဗိုလ္ထီးသီခ်င္းႏွင့္ေျဗာင္းျပန္ျဖစ္ပါသည္။ ရွမ္းျပည္ေရာက္ ဗမာတေယာက္ဟု ဆိုရပါမည္။

● မန္႐ႈိး
မန္း႐ႈိးဆိုသည္က အနီးစပ္ဆံုးအသံျဖစ္ပါသည္။ အတိအက်ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ရွမ္းသံႏွင့္ဆိုလ်င္ ႐ႈိးဆိုသည့္အသံတြင္ သသံ ဟသံ ဟတ္ထိုးသံတုိ႔ တြဲ၍ပါဝင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အစိုးရက မန္ဟီး႐ုိးဟု သုံးႏႈန္းေလ့ရွိသည္။ မန္႐ႈိးသည္ အိမ္ေျခ ၂ဝဝ အထက္တြင္ရွိေသာ ရွမ္းရြာႀကီးျဖစ္သည္။ မူဆယ္နမ့္ခမ္းကားလမ္းႏွင့္အျပိဳင္ ေရႊလီျမစ္တဖက္ကမ္းရွိ တ႐ုတ္ျမန္မာနယ္စပ္ႏွင့္ကပ္လ်က္ရွိ ရွမ္းရြာႀကီး ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ရွိသည့္ ေဒသျဖစ္သည္။ တိန္းေဟး၊ ခါးလ်ံ၊ မန္ရႈိး၊ ေကာက္ကြတ္၊ ဘန္ခြမ္၊ ေနာင္မ၊ ကြန္ဟိုင္း စသည့္ ရွမ္းရြာေပါင္း ၂ဝ ခန္႔ရွိသည့္ေဒသျဖစ္သည္။ ေရႊလီျမစ္ကမ္းေဘးရွိ ျပန္႔ျပဴ းေသာေဒသတြင္ရွိၿပီး က်ယ္ျပန္႔ေသာလယ္ကြင္းမ်ားရွိၾကသည္။ နယ္စပ္တဖက္ တ႐ုတ္ျပည္ပိုင္နက္တြင္လည္း ရွမ္းရြာမ်ားစြာရွိသည္။ ဆက္စပ္ နယ္နမိတ္ေဒသျဖစ္သည္။

ထိုရြာ ၂ဝ ခန့္ေဒသတြင္ CPB အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ နမ့္ခမ္းခ႐ုိင္၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ရွိသည့္ ပါတီ၏အေျခခံေဒသ လြတ္ေျမာက္ေဒသလည္း ျဖစ္သည္။ မဆလစစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွကင္းလြတ္သည္။ CPB အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ နမ့္ခမ္းခ႐ုိင္႐ုံးသည္ မန္႐ႈိး၌ ႐ုံးစိုက္သည္။ မိမိတုိ႔ေရႊလီျမစ္ကမ္းပါးမွသည္ မန္႐ႈိးသုိ႔ဦးတည္၍ ၄၅ မီးနစ္ တနာရီနီးပါးခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရသည္။ မန္ရႈိးေရာက္ေတာ့ ေမွာင္စပ်ဳိးေပၿပီ။ မိမိႏွင့္သူႏွင့္ဆက္သြယ္ရမည့္သူထံ သြားဆက္သြယ္သည္။ ျမိဳ ့ေပၚလာေရာက္သူမ်ားကို ဧည့္ခံေနရာခ်ထားေရး လုံျခံဳေရးတာဝန္ယူေပးမည့္သူကို ဆက္သြယ္ရသည္။ သူအမည္က ရဲေဘာ္အိုက္ေအာင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ပါတီဗဟိုမွေတာ့မဟုတ္။ နမ့္ခမ္းခ႐ုိင္မွ ျမိဳ ့နယ္အဆင့္ ေကဒါတဥိီးျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွ လာေရာက္ဆက္သြယ္သူမ်ားအား ႀကိဳဆိုေရးသက္သက္ တာဝန္ေပးထားခံရသူျဖစ္သည္။

ရဲေဘာ္အိုက္ေအာင္က မိမိတုိ႔အား ရြာ၏အစြန္ တေနရာရွိ ရွမ္းအိမ္တအိမ္တြင္ ေနရာခ်ေပးထားသည္။ ထိုရွမ္းမိသားစုက မိမိတုိ႔ စားေသာက္ေရးပါ တာဝန္ယူေပးပါသည္။ ထိုရွမ္းအိမ္၏ဧည့္ခန္းတြင္ မိမိတုိ႔အိပ္ဖုိ႔ ျပင္ေပးသည္။ မိမိတုိ႔ အေရာက္ ေနာက္က်၍ ညစာထမင္းကို ည ၈ နာရီခန္႔မွ စားရသည္။ အိမ္ရွင္ ရွမ္းလင္မယားက ပ်ဴငွာေဖာ္ေရြစြာ ဧည့္ခံၾကေသာ္လည္း ျပႆနာကား "စကားမေပါက္ျခင္း" ပင္ျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔ကလည္း ရွမ္းလိုမတတ္။ သူတုိ႔ကလည္း ဗမာလိုမတတ္။ ေျခဟန္ လက္ဟန္ႏွင့္သာ ေက်ာ္လႊားၾကရသည္။ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ေပါင္းထားသည့္ ရွမ္းဆန္ေစးေစး စားရသည္မွာ ေကာက္ညႇင္း စားရသက့ဲသုိ႔ပင္။ ဟင္းေတြက ရွမ္းဟင္းမ်ား။ ေမာ္တိတ္တုန္းကနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ဟု ခံစားရသည္။ ပုဂံလုံးႏွင့္တူႏွင့္ ထမင္း စားရသည္မွာလည္း အသားမက်ေသးသျဖင့္ ေျခဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ ဇြန္းေတာင္း၍ စားလိုက္ရသည္။

ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အိမ္ေပၚသုိ႔ျပန္တက္ၿပီး အိမ္ရွင္က ေရေႏြးတည္၍ လဘက္ရည္ၾကမ္းႏွင့္ဧည့္ခံသည္။ အိမ္ေပၚ ဧည့္ခန္းဟုေခၚနိုင္ေသာအျပင္ခန္းတြင္ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ တေျပးညီ ေလးေဒါင့္ကြက္ေဖာက္၍ ေျမသားထည့္ၿပီး မီးဖိုလုပ္ထားသည္။ ထို ေျမသားေပၚတြင္ သုံးေခ်ာင္းေထာက္ မီးဖိုခေနာင့္တင္၍ ေရေႏြးတည္ၿပီး ဧည့္ခံျခင္းျဖစ္သည္။ ထမင္းဟင္းခ်က္စားသည့္ မီးဖိုေဆာင္က အိမ္ေကာက္ထပ္တြင္ရွိသည္ အေပၚထပ္က မီးဖိုကဧည့္သည္ဧည္ခံရင္း ေရေႏြးႀကိဳသည့္ေနရာျဖစ္သက့ဲသုိ႔ ခ်မ္းေအးေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ မီးလႈံၾကေသာေနရာလည္းျဖစ္သည္။

ေနာင္တြင္ေတြ႕ရသည္မွ အိမ္ေရွ႕ခန္း၌ မီးဖိုရွိသည္မွာ ရွမ္းရြာတြင္သာမက ကခ်င္ရြာ တအာင္းပေလာင္ရြာရွိ အိမ္တိုင္းလိုလို တြင္ ေတြ႕ရသည္။ ေအးျမေသာရာသီဥတုႏွင့္ကိုက္ညီေသာ အိမ္ဖြဲ႕စည္းမႈဟုဆိုရပါမည္။ ထိုဧည့္ခန္းရွိ မီးဖိုေဘးတြင္ ထိုင္ ရာ၌လည္း သတ္မွတ္ခ်က္ရွိသည္။ မီးဖို၏တဖက္ျခမ္း အိမ္အတြင္းခန္းအား ေက်ာေပးထားသည့္ေနရာသည္ အိမ္ရွင္ အိမ္ ေထာင္ဦးစီး အိမ္ရွင္သားႀကီးစသည့္ အိမ္ရွင္မိသားစုဝင္မ်ားသာ ထိုင္ခြင့္ရွိသည္။ ဧည့္သည္မ်ားက က်န္ ၃ ဖက္တြင္သာ ထိုင္ခြင့္ရွိၿပီး အိမ္ရွင္၏ေနရာအားဝင္ေရာက္ထိုင္ခြင့္မရွိ။ ထို႔ျပင္ အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ သီးသန္႔ျပဳလုပ္ထားသည့္ မီးဖိုေဆာင္သုိ႔အိမ္အတြင္းပိုင္းမွ ေလွခါးျပဳလုပ္ထားေသာ္လည္း ဧည့္သည္မ်ား အတက္အဆင္းလုပ္ခြင့္မရွိ။ ဧည့္သည္မ်ားက အိမ္ေရွ႕ ေလွခါးမွ အဆင္းအတက္ျပဳ မီးဖိုေဆာင္သုိ႔ အိမ္မႀကီးအား ပတ္၍သြားရသည္။

အိမ္ရွင္က မိမိတုိ႔အား ေရေႏြးၾကမ္းတိုက္ၿပီး အိပ္ရန္ ေျချပလက္ျပေျပာဆိုၿပီး ျပံဳး၍ အခန္းထဲသုိ႔ဝင္သြားသည္။ သူဆက္ထိုင္ ေနလည္း ဘာသာစကားမေပါက္မႈေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ၾကား ေျပာစရာစကားမရွိပါေခ်။ မတူကြဲျပားေသာလမ်ဳိး မတူကြဲျပားေသာ ဘာသာစကား မတူကြဲျပားေသာယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးတမ္းအစဥ္အလာရွိၾကေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားၾကား မိမိတုိ႔ႏွင့္ မတူေသာၾကည့္ျမင္ခ်ဥ္းကပ္မႈမ်ား စဥ္းစားေတြးေတာမႈမ်ား ရွိလိမ့္မည္ကို ထိုစဥ္က မ်ားစြာေလးနက္ခ့ဲျခင္းေတာ့ မရွိေသးပါ။ ဘာသာစကားအခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားနိုင္ပါက ေျဖရွင္းနိုင္မည္ဟု ယူဆခ့ဲပါသည္။ မိမိတုိ႔အကြၽမ္းဝင္ေနေသာ တေျမထဲေန တေရထဲေသာက္ ညီေနာင္သားခ်င္းေတြဆိုေသာစကားလုံးမ်ား ျပည္ေထာင္စုႀကီးႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ဆိုသည့္ စ ကားလုံးမ်ားအရေသာ္လည္းေကာင္း၊ လက္ရွိ မိမိစြဲကိုင္ထားေသာ လူတန္းစားတိုက္ပြဲသေဘာတရားအရလည္းေကာင္း၊ ေျဖရွင္း၍ ရနိုင္မည္ဟု ယူဆခ့ဲသည္။ အမ်ဳိးသားေရးသီးျခားလကၡဏာကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားနိုင္ျခင္းမရွိခ့ဲေသးပါ။

ေနာက္တေန႔မနက္ ကိုအိုက္ေအာင္က မိမိတုိ႔ အဆင္ေျပမေျပလာၾကည့္ရင္း ရွမ္းစကားေျပာစာအုပ္တအုပ္ေပးသြားသည္။ သုိ႔ႏွင့္ မိမိတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လည္း စတင္က်က္မွတ္ၾကပါေတာ့သည္။ "က်င္ေခါက္" ထမင္းစားဟူေသာ စကားလုံးႏွင့္ "မဟုခ" မသိဘူးခင္ဗ်ဆိုေသာ စကားႏွစ္ခြန္းကို ဦးစြာတတ္ခ့ဲေပေတာ့သည္။

● ကိုရန္နိုင္
မိမိအားလိုက္ပုိ႔ရင္း ပါတီသုိ႔ေျမေအာက္လုပ္ငန္းကိစၥမ်ားလာေရာက္အစီရင္ခံသူမွာ မႏၱေလးေျမေအာက္အဖြဲ႕အစည္းမွ ဦး ေဆာင္ေကာ္မတီဝင္တဦးျဖစ္သည့္ ကိုရန္နိုင္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ေျမေအာက္စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားအရ မိမိအား နာမည္ရင္းမေျပာခ့ဲပါ။ ေနာက္ပိုင္းျပန္လည္သိရွိရသည္အခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။ အသားခပ္ညိဳညိဳ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသာ ကိုရန္နိုင္ႏွင့္ မိမိထိုစဥ္ကာလက ေတြ႕ၿပီးေနာက္ပိုင္း တႀကိမ္တခါမွမဆံုေတာ့သည္မွာ သူကြယ္လြန္သြားသည္အထိျဖစ္ေပသည္။

ေနာက္တြင္ ျပန္လည္သိရသမွ်မွာ မႏၲေလး CPB ေျမေအာက္ဦးေဆာင္အဖြဲ႕အစည္းအားဦးေဆာင္သည့္ ေကာ္မတီဝင္မ်ား အား လက္လွမ္းမွီသမွ်ျပန္လည္ေဖၚျပရလ်င္ ကိုေမာင္ေမာင္ ေခၚ ကိုေက်ာ္စုိး (ယခု စာေရးဆရာ ေနဦးေဝ)၊ ခင္ေမာင္သိန္း၊ ကိုေက်ာ္ဇံလွ (ယခု စာေရးဆရာ ညီေစမင္း)၊ ကိုရန္နိုင္(ကြယ္လြန္) ႏွင့္ ကိုေအာင္ဝင္း (ကြယ္လြန္) တုိ႔ဟု သိရသည္။ မိမိ မႏၲေလးေရာက္ေနစဥ္က ကိုေက်ာ္စိုးေခၚ ကိုေမာင္ေမာင္က အေရွ႕ေျမာက္ပါတီဗဟိုသုိ႔သြားေရာက္အစီရင္ခံေန၍ ခင္ေမာင္ သိန္းက တာဝန္ခံအျဖစ္တာဝန္ယူေနစဥ္ကာလျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အေရွ႕ေျမာက္ပါတီဗဟိုမွျပန္လာသည့္ ကိုေက်ာ္စုိးမွ ေရႊလီခ်ဳိင့္ဝွမ္းဂြင္အတြင္ KIA ႏွင့္ျဖစ္ပြားသည့္တိုက္ပြဲတြင္ ေျခေထာက္ဒဏ္ရာရၿပီး ေျခတဖက္ျဖတ္လိုက္ရသျဖင့္ မႏၲေလး သုိ႔ျပန္မလာနိုင္ေတာ့ဘဲ အေရွ႕ေျမာက္တြင္ေနခ့ဲရေပေတာ့ရာ ခင္ေမာင္သိန္းကပဲ ဆက္တာဝန္ယူဖို႔ ျဖစ္သြားပုံရပါသည္။

ထိုမႏၲေလးေျမေအာက္အဖြဲ႕လည္း ၁၉၇၈ တြင္ အားလုံးလိုလို ေထာင္ထဲေရာက္ၾကသည္။ ရန္ကုန္မွအစရ၍ ဆြဲထုတ္ရာမွာ ပ်ဥ္းမနားမွ ထပ္ဖမ္း၊ ထို႔ေနာက္ မႏၲေလး ခင္ေမာင္သိန္းရွိေရာက္ခ်ိန္တြင္ အားလုံးေဖာ္လိုက္သျဖင့္ မႏၲေလး ျမင္းျခံ ျပည္ ရန္ကုန္စသည္တုိ႔မွ လူ ၁ဝဝ ေက်ာ္ခန္႔ ေထာင္ထဲဝင္ခ့ဲရသည္။ တကယ္ေတာ့ ဖမ္းဆီးမႈစစဥ္က ခင္ေမာင္သိန္းအခ်ိန္ရ၍ ပုန္းေရွာင္၍လြတ္ေနေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေထာက္လွမ္းေရးက သူ႔ဖခင္အားဖမ္းဆီးလိုက္ေသာအခါ ထြက္အဖမ္းခံသည္။ ထြက္အဖမ္း႐ံုသာမက အားလုံးေဖာ္ေကာင္လုပ္လိုက္၍ လူရာႏွင့္ခ်ီ၍ အဖမ္းခံခ့ဲရေတာ့သည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚကပင္ ၅ဝ ခန္႔ပါသြားခ့ဲသည္။ ေျမေအာက္ဦးေဆာင္ေကာ္မတီထဲက ကိုေအာင္ဝင္း (ကြယ္လြန္) ႏွင့္ လူအခ်ဳိ႕ေတာ့လြတ္ၿပီး ပါတီအေျခ ခံေဒသသုိ႔ ေရာက္သြားခ့ဲၾကသည္။

မိမိႏွင့္အတူပါလာသည့္ ကိုရန္နိုင္လည္း အဖမ္းခံခ့ဲရသည္။ ထိုစဥ္က ခင္ေမာင္သိန္း ထြက္အဖမ္းမခံခင္ ပုန္းေအာင္းသည့္ အိမ္က မိမိေနာက္ဆံုးေနခ့ဲသည္ ရေထာင္က အိမ္ျဖစ္သည္။ ထိုအ္ိမ္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ခင္ေမာင္သိန္းအား မိမိေျပာျပခ့ဲျခင္း ျဖစ္ရာ ေနာင္သိရေသာအခ်ိန္တြင္ မေျပာဘဲေနခ့ဲရေကာင္းသားဟု ေတြးမိၿပီးမ်ားစြာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမိသည္။ ဤသုိ႔ မႏၲ ေလးေျမေအာက္အဖြဲ႕မ်ားအဖမ္းခံရျခင္းမွာ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ျဖစ္ၿပီး မိမိ မန္႐ႈိးအေျခခံေဒသေရာက္ရွိသည့္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ေနာက္ ၂ ႏွစ္အၾကာတြင္ျဖစ္သည္။

သုိ႔ေသာ္ မိမိတုိ႔ မန္ရႈိးေရာက္သည့္ ၁၉၇၆ ဇြန္လဆန္းကာလတြင္မူ ရန္ကုန္ မႏၲေလးစသည့္ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားအပါ တျပည္အလုံး အႏွံ႔တြင္ ပါတီေထာက္ခံေသာ ပါတီလိုလားေသာ အင္အားစုမ်ားရွိေနသည္။ စနစ္တက်ဖြဲ႕စည္းလႈပ္ရွားေနေသာ ေျမ ေအာက္အစုအဖြဲ႕မ်ားလည္း ရွိေနသည္။ ထိုအစုအဖြဲ႕မ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အေရွ႕ေျမာက္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္မိလာေနသည္။ မဆလအစိုးရဆန္႔က်င္သည့္ နိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္လည္း အဆက္မျပတ္ျဖစ္ေနသည္။ အေရွ႕ေျမာက္နယ္စပ္တြင္ လည္း လူဦးေရသိန္းအခ်ဳိ႕ေနထိုင္သည့္ လြတ္ေျမာက္ေဒသ အေျခခံေဒသမ်ားကို တည္ေထာင္ထားနိုင္သည့္ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕အင္အား ႏွစ္ေသာင္းခန္႔ရွိသည့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ CPB ရွိေနသည္။

ထိုစဥ္ ထိုအေၾကာင္းအခ်က္မ်ားေအာက္တြင္ မန္ရႈိးတြင္ သုံးေလး ရက္ခန္႔ေနရစဥ္အေတာအတြင္း မိမိႏွင့္ ကိုရန္နိုင္တုိ႔ႏွစ္ဦး စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြေနသည္မွာ အထူးေျပာရန္ပင္မလိုပါ။ မိမိတုိ႔ႏွစ္ဦးသား၏ စကားဝိုင္းတြင္ေအာင္ပြဲႏွင့္အနာဂါတ္သည္ ေတာက္ပ၍ေနပါသည္။ မဆလအစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ေဒသမွာက့ဲသုိ႔ ပုန္းလွ်ဳိး ကြယ္လွ်ဳိး ေျပာရန္မလို။ အသံႏွိမ့္၍ တီးတိုး ေျပာရန္မလို။ မိမိတုိ႔ေျပာခ်င္သည္မ်ားကို လြတ္လပ္ေပါ့စြာေျပာနိုင္သည့္ေဒသသုိ႔ မိမိတုိ႔ေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္ပါေလာ။ လြတ္ေျမာက္ေဒသသုိ႔ေရာက္ေနၾကၿပီ မဟုတ္ပါေလာ။

● ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီး
ထြက္ေျပးေနရေသာ တႏွစ္တာကာလအတြင္း တေနရာေရာက္ တခါေျပာင္းျဖင့္ နာမည္ အခါႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ေျပာင္းခ့ဲရသည္။ နံမည္ ခဏခဏေျပာင္းရသျဖင့္ ထိုနာမည္အမ်ားစုကို မမွတ္မိေတာ့။ အတန္ငယ္လြတ္လပ္စြာေနခ့ဲရသည့္ ေမာ္တိတ္တြင္ ေနစဥ္က ေျပာင္းထားသည့္နာမည္မွာ ေခၚေဝၚသူမ်ားသျဖင့္ ထိုရြာတြင္ေပးခ့ဲသည့္ ကိုဦးဆိုသည့္အမည္သာ မွတ္မိေတာ့ သည္။ မႏၲေလးကအလာျပဳလုပ္လာသည့္ မွတ္ပုံတင္ထဲကအမည္ပင္ ထိုစဥ္က တလမ္းလုံးက်က္မွတ္လာခ့ဲေသာ္လည္း မန္႐ႈိးေရာက္ေတာ့ အေပ်ာ္လြန္သြားၿပီး ေခါင္းထဲမရွိေတာ့ေပ။

ယခု ပါတီအေျခခံေဒသေရာက္ေတာ့ နာမည္တခုေပးပါဟု ဆိုသည္။ ပါတီအေျခခံေဒသသုိ႔ မည္သူမည္ဝါေရာက္ရွိေနသည္ကို မဆလစစ္အစိုးရမွအလြယ္တကူ မသိရန္ရည္ရြယ္ပုံရပါသည္။ ပါတီအေျခခံေဒသသုိ႔ေရာက္ရွိေနသူမ်ားႏွင့္ အဆက္အစပ္ ရွိေသာ ၿမိဳ႕ေပၚကသူမ်ား အထိအခိုက္မရွိရန္ ရည္ရြယ္ပုံရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ မိမိလည္း ေအာင္ႀကီးဟူေသာ နာမည္ေပးခ့ဲပါ သည္။ ပဲခူး႐ုိးမတြင္က်ဆံုးသြားသည့္ ေဘက်င္းျပန္ ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီးအား ေလးစားသူျဖစ္၍ သူ႔အမည္ကိုယူလိုက္သည္ မွန္ေသာ္လည္း ထိုအမည္ ျမဲလိမ့္မည္ဟူ၍ မိမိထင္မထားပါ။ ထပ္ေျပာင္းရလိမ့္အုံးမည္ဟု ထင္မွတ္ထားခ့ဲသည္။

သုိ႔ေသာ္ ထိုမန္႐ႈိးတြင္ ေပးလိုက္သည့္အမည္က ျမဲသြားေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီးဆိုသည့္အမည္သည္ အႏွစ္ ၂ဝ ခန္႔ သုံးခ့ဲသည့္အမည္ျဖစ္ခ့ဲၿပီး အဆိုပါအရပ္ေဒသ၌ မိမိအမည္ရင္းပင္ သိသူမရွိ။ ေအာင္ႀကီးဆိုသည့္ အမည္သာ သိၾကေတာ့ သည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးအမည္ႏွင့္ အႏွစ္ ၂ဝ ခန္႔ျဖတ္သန္းၿပီးသကာလ ေနာက္အႏွစ္ ၂ဝ ကား ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီးအမည္ျဖင့္ ျဖတ္သန္းရသည့္ကာလဟု ဆိုရမည္။

ေမာင္ေမာင္စိုးႏွင့္ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီးသည္ လူတေယာက္တည္းျဖစ္ေသာ္လည္း ျဖတ္သန္းရသည့္ဘဝက ကြာျခားသည္။ ႐ုန္းကန္ရွင္သန္ရသည္ကလည္း ကြာျခားခ့ဲသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက ကေလာင္ကိုင္၍ ႀကီးျပင္းခ့ဲသူျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ေအာင္ ႀကီးကေတာ့ ေသနတ္ကိုင္၍ ႐ုန္းကန္ရွင္သန္ခ့ဲသူျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးက ကတၲရာလမ္းမေပၚမွာ တကၠသုိလ္ပရဝုဏ္ တြင္းမွာ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္ တိုက္ပြဲဝင္ခ့ဲသူျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီးကေတာ့ ေတာင္တန္းလွ်ဳိေျမာင္မ်ားၾကား အ ေျမာက္သံဗံုးသံၾကား တိုက္ပြဲဝင္ခ့ဲရသူျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးကား ဘဝအနာဂါတ္ေရြးခ်ယ္စရာမ်ားစြာကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိ သူျဖစ္ခ့ဲသည္။ ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီးကေတာ့ လွပခမ္းနားေသာအိပ္မက္မ်ားစြာကိုသာ ပိုင္ဆိုင္ခ့ဲသူျဖစ္သည္။

ထိုေၾကာင့္လည္း ေမာင္ေမာင္စိုး၏ အႏွစ္ ၂ဝ သည္ လြမ္းရစ္ေဝေန႔မ်ားညမ်ား ျဖစ္ခ့ဲသည္။ ထိုအတူ ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီး၏ အႏွစ္ ၂ဝ သည္ ႏွင္းဆီနီနီအိပ္မက္မ်ားျဖစ္ခ့ဲပါသည္။ အမွန္ပင္ မိမိသည္ထိုစဥ္အခါက လွပေသာ အစြမ္းကုန္ဖူးပြင့္ ေမႊးပ်ံ႕ ေနေသာ ႏွင္းဆီနီနီအိပ္မက္မ်ားကို ေထြးေပြ႕ထားခ့ဲပါသည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး (Mg Mg Soe)