ကုိသန္းလြင္ ● အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ အေကာက္ခြန္စနစ္ျပဳျပင္ေရး
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၂၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၂၊ ၂ဝ၁၇
(၁)
အိႏိၵယႏိုင္ငံဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ နီရန္ဒါမိုဒီ (Mr. Narendra Modi) သည္ ဂူဂ်ာရပ္ျပည္နယ္၏ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ဘဝ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္ကတည္းက အိႏိၵယႏိုင္ငံ၏ အေကာက္ခြန္စနစ္ကို ျပဳျပင္သင့္ေၾကာင္း ေဆာ္ၾသခဲ့ဘူးပါသည္။ ထိုစဥ္က သူ႔အဆိုကို ဂရုမျပဳမိခဲ့ၾက၊ ၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္တြင္ သူအိႏိၵယႏိုင္ငံဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာေသာအခါ GST ေခၚ Goods and Services Tax ပုံစံသို႔ေျပာင္းရန္အေရးကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုကိစၥအတြက္အိႏၵိယႏိုင္ငံသမၼတ ၾကီးက ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ခ်က္ ဥပေဒကို ၂ဝ၁၆ ခု ၾသဂုတ္လ ၃ ရက္ေန႔က လက္မွတ္ေရးထိုး အတည္ျပဳေပးခဲ့ပါသည္။
ဝန္ထမ္း ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ကို သင္တန္းေပးရန္လိုအပ္ျပီး၊ ကြန္ျပဴတာ ဆာဗာမ်ား နက္ဝပ္မ်ား တည္ေဆာက္ရန္အတြက္ အခ်ိန္ယူရန္လိုအပ္သျဖင့္ ၂ဝ၁ရ ဧျပီလတြင္စတင္ျပဌာန္းရန္ ရည္ရြယ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ျပင္ဆင္ရမည့္ လုပ္ငန္းမ်ားပမာဏ ၾကီးမားမ်ားျပားမႈေၾကာင့္ ႏိုဝင္ဘာလ အထိ ေနာက္ဆုတ္သြားႏိုင္သည္ဟုလည္းခန္႔မွန္း ေနၾကသည္။
(၂)
၁၉၆၅ ခုႏွစ္ခန္႔မွ စတင္၍စီးပြားေရး ဖြံ႔ျဖိဳးမႈကိုလိုလားၾကေသာ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလိုက အေကာက္ခြန္ဆိုင္ရာ ျပဳျပင္ ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါသည္။ အျမင္သာဆုံးေျပာင္းလဲမႈမွာ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလို ပို႔ကုန္ေပၚမွရ ေသာ အေကာက္ခြန္ကို အနိမ့္ဆုံးသို႔ေရာက္ေအာင္ခ်ေပးၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အလုပ္လုပ္သူမ်ား၏ တစ္ဦးခ်င္း ဝင္ေငြခြန္ႏွင့္ ကုမၸဏီၾကီးမ်ား၏ဝင္ေငြခြန္တို႔သည္ ကမာ႕ၻကုန္သြယ္မႈ တိုးပြား လာသည္ ႏွင့္အမွ် တိုင္းျပည္တိုင္း၏ အဓိကဝင္ေငြမ်ားျဖစ္လာၾကပါသည္။ ၁၉၈ဝ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံတကာက အသုံးျပဳေသာ စံႏႈန္းမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။
(၁) GST- Goods and Services Tax (VAT - Value Added Tax ဟုလည္းေခၚသည္)၊ ႏိုင္ငံ၏ထြက္ကုန္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းမ်ားအေပၚမွ အစိုးရက အေကာက္ခြန္ေကာက္ယူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၁ဝ% ႏွင့္ ၂ဝ% ၾကားမွာရွိသည္။
(၂) ကုန္ပစၥည္းအမ်ိဳးအစားကိုလိုက္၍ အေကာက္ခြန္ႏႈန္းမတူညီ၊ ဇိမ္ခံပစၥည္း (Luxury) မ်ား အတြက္ ပိုမို ေကာက္ခံသည္။
(၃) သြင္းကုန္ကို ခ်ိဳသာေသာ ႏႈန္းမ်ားျဖင့္ေကာက္ခံသည္ (၁ဝ% ႏွင့္ေအာက္) ထုတ္ကုန္အတြက္အခြန္ေပးရန္ မလိုပါ။
(၄) လုပ္သားတဦးခ်င္းစီအတြက္ ၃ဝ% မွ ၄ဝ% အတြင္းေကာက္ခံသည္။
(၅) ကုမၸဏီမ်ားအေကာက္ခြန္မွာလည္း အျမင့္ဆုံး ၃ဝ မွ ၄ဝ ရာႏႈန္း အထိသာေကာက္ခံသည္။
၁၉၇ဝ ခုႏွစ္မ်ားက အိႏိၵယျပည္၏ အေကာက္ခြန္စနစ္သည္ ကိုလိုနီအဂၤလိပ္မ်ားခ်န္ထားခဲ့သည့္ လက္က်န္ အတိုင္းရွိေသးသည္ဟုဆိုႏိုင္ပါသည္။
ျပည္တြင္းမွထုတ္လုပ္သမွ် ပစၥည္းမ်ားအတြက္ ၂ % မွ ၁ဝဝ % အထိ အခြန္ေပးရသည္။ စီးကရက္ႏွင့္ ေရနံထြက္ ပစၥည္း မ်ားမွာ ၁ဝဝ % ထက္ပိုေသးသည္။ ပစၥည္းအမ်ဳိးအစားမွာ ၂၄ မ်ဳိးအထိရွိျပီး အေကာက္ခြန္ႏႈန္းထားမ်ား မတူညီၾကေပ၊ သြင္းကုန္မ်ားအေပၚမွ တခါတရံ ၂ဝဝ % အထိ အခြန္ေပးေနၾကရရာ၊ အခြန္မေပးေရးအတြက္ မသမာမႈမ်ား၊ နည္းအမ်ိဳး မ်ိဳးသံုး၍ အခြန္ေရွာင္မႈမ်ားျဖစ္လာသည္။ အင္ပို႔လိုင္စင္ကလည္းလိုအပ္ေသးရာ ၾကိဳးနီ စနစ္၊ ရုံးလုပ္ထုံးလုပ္နည္း စာရြက္စာ တမ္းကိစၥမ်ားမွာ စိတ္ပ်က္ဘြယ္ရာေကာင္းေအာင္ ရႈတ္ေထြးမ်ားျပားလွ၏၊
၁၉၇၃-၇၄ ခုႏွစ္က ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာအခြန္တြင္ ဝင္ေငြအဆင့္ ၂၂ ဆင့္ခြဲထားျပီး အနည္းဆုံး ၁ဝ% မွ အမ်ားဆုံး ၈၅% အထိေပးၾကရသည္။ ထပ္ေဆာင္းေသာ (Surcharge) မွာ ၁၅% ျဖစ္ရာ တခါတရံ လူတဦးသည္ ဝင္ေငြ၏ ၉၇.၅% အထိေပးၾကရသည္။
မိမိခ်မ္းသာသမွ် (net weallth) အတြက္ပါေပါင္းေသာအခါ တခါတရံ ၁ဝဝ% ထက္ေက်ာ္ သြားေသးသည္။ ကုမၸဏီမ်ား အတြက္ အျမင့္ဆုံးအခြန္မွာ ၆ဝ% ရွိျပီး ႁခြင္းခ်က္မ်ား၊ လိုက္နာရမည့္ စည္းကမ္းနည္းလမ္းမ်ားမွာ ရႈတ္ေထြးေပြလီ လွေသာ ေၾကာင့္ အေကာက္ခြန္အရာရွိမ်ားကို လာဒ္စားေအာင္စနစ္ၾကီးက ခြင့္ျပဳထားသလိုျဖစ္ေနသည္။
အခြန္ေပးေဆာင္ရမည့္လူမ်ား၏ ၂%သာ အခြန္ေကာက္ခံ၍ရသည္ဟုဆိုသည္။ လယ္သမားမ်ားက အခြန္မေပး ေဆာင္ၾကေခ်၊ ဂူဂ်ာရန္ ဒပ္စ ဆိုသူ စာေရးဆရာတစ္ဦးက “အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ အစိုးရမင္းမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ညဥ့္အခ်ိန္မ်ားတြင္သာတိုးတက္မႈရွိသည္“ ဟုတင္းၾကပ္လွေသာအိႏၵိယႏိုင္ငံအစိုးရရံုးမ်ားမွ ၾကိဳးနီစနစ္မ်ား အေၾကာင္းကို စာအုပ္တစ္အုပ္ေရးခဲ့ဘူးသည္။
ဤသို႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေအာင္ဆိုးရြားေသာ နည္းစနစ္မ်ားကိုဖယ္ရွားရန္ စတင္ၾကိဳးစားခဲ့ၾကသည္မွာ ၁၉၈၅ ခု ႏွစ္တြင္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူ ရာဂ်စ္ဂႏၶီႏွင့္ သူ၏စီးပြားေရးဆိုင္ရာဝန္ၾကီး (VP Singh) ဆင္း တို႔၏ လက္ထပ္က စတင္ခဲ့ပါသည္။ စီးပြားေရးဝန္ၾကီးက ႏွစ္ရွည္စီမံခ်က္ (LTEP - Long Term Fiscal Policy) ကို ၁၉၈၅ ခု ဒီဇင္ဘာလ တြင္ လႊတ္ေတာ္သို႔ တင္သြင္းခဲ့ျပီး လာမည့္အႏွစ္ ၂ဝ အတြက္ ေဆာင္ရြက္ရန္ ေပၚလစီကိုခ်မွတ္ခဲ့ ၾကပါသည္။ MANVAT -Manufacturer’ s VAT ကုန္ထုတ္လုပ္သူမ်ားအတြက္ အေကာက္ခြန္တမ်ိဳးႏွင့္ MODVAT –ModifiedVAT ျပဳျပင္ထားသည့္ VAT ဟူ၍ ေဝါဟာရအသစ္မ်ား စတင္သံုးစြဲခဲ့ၾကပါသည္။
သူတို႕စတင္ခဲ့ေသာလုပ္ငန္း၏ အသီးအပြင့္မ်ားကို စတင္ျမင္ရေသာအခ်ိန္မွာ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ လာေသာ Mr. Narasimha Rao လက္ထက္မွာျဖစ္ပါသည္။ သူကမိတ္ေဆြျဖစ္သူ မာမိုဟန္ဆင္း(Manmohan Singh) ( စီးပြားေရးပါ ေမာကၡ၊ ေနာင္တြင္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာသူ) ကို ေခၚယူျပီး စီးပြားေရးျပဳျပင္ေရးလုပ္ငန္း (Reform) မ်ားကိုေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ အိႏၵိယနိုင္ငံသားမ်ားနိုင္ငံျခားတြင္ စီးပြားေရးလုပ္ပိုင္ခြင့္၊ နုိင္ငံျခား မွ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံခြင့္တို႔ကိုခ်ေပးခဲ့ျပီး ပို႔ကုန္၊ သြင္းကုန္ဆိုင္ရာ ဥပေဒမ်ားကို ျပင္ဆင္ျခင္း၊ အခြန္ အေကာက္ ႏႈန္းထားမ်ားကိုေလွ်ာ့ခ်ျခင္း စသည့္ ျပဳျပင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ (Licence Raj) ေခၚအစိုးရႏွင့္လက္သင့္ရာ လူမ်ားကိုသာလိုင္စင္ခ်ေပးေသာ စနစ္ကိုလည္း ပယ္ဖ်က္ေပးခဲ့ပါသည္။
ေရာင္း ၏အစိုးရက အေကာက္ခြန္ျပဳျပင္ေရး ေကာ္မရွင္ Tax Reform Commission –TRC ကိုဖြဲ႔စည္းေပးခဲ့ျပီး ထိုစဥ္ကထင္ရွားေသာစီးပြားေရးပညာရွင္ Mr.Raja Chelliah ကို ဥကၠဌအျဖစ္ခန္႔အပ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုေကာ္မီရွင္ က ၁၉၉၁ ခု ဒီဇင္ဘာလ၊ ၁၉၉၂ ၾသဂုတ္လ၊ ၁၉၉၃ ဇန္နဝါရီလ တို႔တြင္ရီပို႔ ၃ေစာင္တင္ခဲ့ပါသည္။ သီအိုရီ သေဘာတရားမ်ား၊ လက္ေတြ႔လုပ္ရမည့္ နည္းလမ္းမ်ား၊ လက္ရွိေတြ႔ရွိခ်က္မ်ား၊ အေထာက္အကူျပဳ အခ်က္အလက္မ်ား၊ အၾကံျပဳခ်က္မ်ားျဖင့္ ေဝေဝဆာဆာ တင္ျပခဲ့ပါသည္။
ထိုအေကာက္ခြန္ေပၚလစီမ်ားတြင္ႏိုင္ငံတကာစံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီေစရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ ပါရွိခဲ့ပါသည္။ ဝင္ေငြအဆင့့္ ၃ဆင့္သာပါေသာ ပုဂၢိဳလ္ေရး အေကာက္ခြန္မွာ ၂ဝ-၄ဝ ရာႏႈန္း၊ ကုမၸဏီမ်ားအခြန္ကို ၄ဝ %၊ ခ်မ္းသာမႈအခြန္ကိုအဆင့္ဆင့္ပယ္ဖ်က္ေပးမည္၊ သြင္းကုန္မ်ားအတြက္ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားကို ဖယ္ရွားေပးခါ အခြန္ကို ၁၅-၃ဝ% အထိ ေလွ်ာ့ခ်ရန္ တို႔ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။ အေကာက္ခြန္စနစ္တြင္ ထိုအခ်ိန္မွစတင္ ေခတ္စား လာေသာ ကြန္ျပဴတာ အင္တာနက္၊ နက္ဝပ္မ်ားကို အသံုးျပဳ သြားရန္တို႔ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၉၁ မွ ၁၉၉၆ ႏွစ္အထိ ဘတ္ဂ်က္ႏွစ္တိုင္းတြင္ အထက္ပါဦးေဆာင္ညႊန္ျပမႈ မ်ားအတိုင္း စီးပြားေရးဝန္ၾကီး ျဖစ္သူ မာမိုဟန္ဆင္းကလိုက္နာေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုစီးပြားေရးျပဳျပင္မႈမ်ားေၾကာင့္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ နာမာဆင္ဝါ ေရာင္း ၏အစိုးရေခတ္ ကို အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးလြတ္လပ္ေရးရေသာေခတ္ဟု တင္စားေခၚေဝၚခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုေပၚလစီမ်ားေၾကာင့္ပင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ ထိပ္တန္း ေဆာ့(ဖ) ဝဲယားကုမၸဏီၾကီးမ်ား၊ ေမာ္ေတာ္ကားစက္ရံု၊ မီးရထားစက္ရံုႏွင့္အၾကီးစားစက္မႈလုပ္ငန္းၾကီးမ်ား၊ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မွီေဆးကုမၸဏီမ်ားေပၚေပါက္ခဲ့ၾကျပီး ေဒသတြင္း စီးပြားေရးက်ားၾကီးတေကာင္ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။
(၃)
ဂ်ီအက္စတီ စနစ္ကို ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္မ်ားဆီက ျပင္သစ္ႏိုင္ငံတြင္စတင္ က်င့္သံုးခဲ့သည္ဟုဆိုၾကပါသည္။ ယခုအခါ ႏိုင္ငံ ၁၆ဝ တြင္က်င့္သံုးေနၾကျပီး ေအစီယံ (ASEAN) ထဲမွ ခုႏွစ္ႏိုင္ငံပါဝင္ပါသည္။
အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ အေသးစားႏွင့္အငယ္စားကုမၸဏီေပါင္း ၅၁သန္းေက်ာ္က ဤစနစ္စတင္က်င့္သံုးမည့္ အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါသည္။ အိႏၵိယတြင္ တိုင္းၾကီး၂၉ ခုရွိရာ ေဒသဆိုင္ရာ ဥပေဒႏွင့္ စည္းကမ္း နည္းလမ္းမ်ား ကြဲျပားေနမႈေၾကာင့္ တိုင္းတခုႏွင့္တခုကူးသန္းရတိုင္း ႏိုင္ငံျခားႏွင့္ကုန္ကူးရသလိုပင္ ခက္ခဲခဲ့ၾကပါသည္။ ဂ်ီအက္စတီ စနစ္က အေကာက္ခြန္ဥပေဒကို တစ္ႏိုင္ငံလံုး တေျပးညီတည္းျဖစ္ေအာင္ျပဳလုပ္ေပးလိုက္သျဖင့္ ကုန္ပစၥည္းတင္ ကားၾကီးမ်ားနယ္ျခားတြင္ တန္းစီေစာင့္ရေသာ ဒုကၡမွေလွ်ာ့နည္း သြားၾကေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ကုမၸဏီၾကီးမ်ား၏ ပစၥည္းသိုေလွာင္ရာဂိုေဒါင္မ်ားကို ယခင္က နယ္အသီးသီးးတြင္ထားခဲ့ၾကရာမွ ယခုအခါ တေနရာတည္းမွာပင္စုစည္းထားႏိုင္ၾကေတာ့မည္။
ဥပမာအားျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကား အခြန္ေကာက္ရာတြင္ သတ္မွတ္ခ်က္ေျခာက္မ်ိဴးခန္႔ကြဲျခားေနခဲ့ရာမွ (ကား အရွည္၊ အင္ဂ်င္စက္ ပမာဏ၊ ေအာက္ေျခေျမၾကီးမွအျမင့္စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲျပားခဲ့သည္) ယခုအခါ ႏႈန္းတမ်ဳိးတည္း သတ္မွတ္ရန္ ရွိသျဖင့္ယခင္ကလို စာရြက္စာတမ္းမ်ားျဖင့္ ဒုကၡမမ်ားေတာ့ေပ။
ဂ်ီအက္စတီ စနစ္စတင္က်င့္သံုးရန္ေႏွာင့္ေႏွးရမႈမ်ားတြင္ ကြန္ျပဴတာနက္ဝပ္မ်ားအဆင္သင့္ မျဖစ္ေသး၍ဟု ဆိုသည္။ စနစ္စတင္က်င့္သံုးခ်ိန္တြင္ ကုန္အေရာင္းအဝယ္ျဖတ္ပိုင္း (Invoices) မ်ားမွာ လစဥ္ ၃ မွ ၅ ဘီလီယံ အထိစာရင္းသြင္းၾက ရမည္ဟုဆိုသည္။ လည္ပါတ္ေငြ ၃ ထရီလီယံရွိ၍လူဦးေရ သန္း ၁.၃ ေထာင္ေက်ာ္ရွိေသာ ႏိုင္ငံၾကီးတြင္ မည္သည့္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ိဳးကိုပင္လုပ္လုပ္ အခက္အခဲမ်ားစြာေတြ႔ၾကရမည္သာျဖစ္သည္။
ဂ်ီအက္စတီ စနစ္က်င့္သံုးရာတြင္ ကြန္ျပဴတာမ်ားကို အသံုးျပဳျခင္းျဖင့္အစိုးရ၏ ဘတ္ဂ်က္တြင္ ဝင္ေငြပိုမိုရရွိ ေအာင္ထိမ္းေၾကာင္းသြားႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရေပသည္။ အေကာက္ခြန္အရာရွိ စသည့္ လူ အင္အားပါဝင္ မႈမ်ားနည္းသြားသည္ႏွင့္အတူ ျခစားမႈမ်ားလည္းေလွ်ာ့ပါးသြားလိမ့္မည္ဟုေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါသည္။
ကိုသန္းလြင္