သူသူေမ (ေမာ္ကြၽန္း) ● ကြၽန္မႏွင့္ သခ်ဳႋင္းမ်ား၊ ထိုသူမ်ား ....
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၊ ၂၀၁၇
လူ႔ဘဝဟူသည္ ျငင္းပယ္ခြင့္မရွိသည့္ကမ္းလွမ္းမႈမ်ိဳးျဖစ္သလို သခ်ဳႋင္းဆိုသည္မွာလည္း ေရွာင္ဖယ္၍ မရေသာ မိုင္တိုင္မ်ားဟု ဆိုရေလမည္လား။ သံသရာတြင္လည္ေနသမွ်မူ သခ်ဳႋင္းမ်ားစြာအား ျဖတ္သန္းၾကရ မည္ျဖစ္သည္။ ေန႔စဥ္ေလွ်ာက္ေနက်လမ္းသည္ပင္လွ်င္ သခ်ဳႋင္းသို႔မေရာက္မခ်င္း သြားေနရသည့္အလား ႏုပ်ိဳမႈမ်ား တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြက် ေသဆုံးေနၾကရေပသည္။
ကြၽန္မတို႔ အားလုံးသည္ သခ်ဳႋင္းဟူေသာစကားရပ္ အား လူ႔သက္တမ္းတခုအတြင္း တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္တြင္ စတင္သိရွိ ၾကေပလိမ့္မည္။ ကြၽန္မအေနျဖင့္မူ မည္သည့္အရြယ္က စတင္သိရွိသည္ကိုပင္ မေျပာႏိုင္ေအာင္ သိတတ္စမွစ၍ သခ်ဳႋင္းသို႔ ခရီးစဥ္မ်ားအား ေန႔စဥ္ျမင္ ေနေတြ႔ေနခဲ့ရဖူးပါသည္။ ယခင္က သခ်ဳႋင္းမွာ ကြၽန္မတို႔လမ္းႏွင့္နီးသျဖင့္လည္း အသုဘခ်လွ်င္ ကြၽန္မတို႔လမ္းမွသာသြားၾကသည္ကမ်ား၍ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ အသုဘခ်သည့္လမ္းဟုပင္ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကပါသည္။ ထို႔ျပင္ ဖခင္ျဖစ္သူမွာ ကြၽန္မ ၅ ႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ ဆုံးပါးခဲ့သည္လည္းျဖစ္၍ သခ်ဳႋင္းဟူသည္အား ပထမအရြယ္၏မူလဘူတမွပင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိလွပါသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ မေရာက္ဖူးခဲ့ပါ။
ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ကြၽန္မအသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ခန္႔တြင္ အေနေဝးသည့္ အစ္ကိုဝမ္းကြဲတဦးဆုံးပါး၍ သခ်ဳႋင္းသို႔ အေမႏွင့္ အတူလိုက္ရပါ ပို႔ေဆာင္ရပါသည္။ ထိုစဥ္ကာလက လူမ်ားေသလွ်င္ဓာတ္ပုံမွတ္တမ္း တင္ျခင္း ေခတ္စားေနသည့္အခ်ိန္ျဖစ္၍ ထိုအစ္ကို၏ ႐ုပ္အေလာင္းအား က်န္ရစ္သူ အေဒၚမိသားစုမွ သခ်ဳႋင္းကုန္းတြင္ပင္ ဓာတ္ပုံဆရာေခၚယူ၍ မွတ္တမ္းတင္ၾကပါသည္။ ကြၽန္မမွာ ကေလးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအျပဳအမူအား စိတ္တြင္းမွ မႏွစ္ၿမိဳ႕ခဲ့ပါ။ ေသလြန္သြားၿပီးမွ ဘာအေၾကာင္းတရားမ်ား ထူးဦးမည္လဲ ဟု ေတြးလိုက္ပါေသးသည္။ အေမ၏ေျပာစကားအရ အစ္ကိုဝမ္းကြဲမွာ အလြန္ေခ်ာေမာသူဟု ဆိုပါသည္။ သခ်ဳႋင္းတြင္ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ရန္ အေခါင္းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွ ကေလးမ်ားအုံတိုးၾကည့္ၾကၿပီး ကေလးမ်ားမွ "မသာက ေခ်ာလိုက္တာ" ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုသြားၾကသံၾကားပါသည္။
ေနာက္တဖန္တြင္ေတာ့ ကြၽန္မ၏ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ အဘြားေလးတဦးကြယ္လြန္၍ လိုက္ပို႔ရပါေသးသည္။ ထိုအဘြားေလးမွာေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာမရွိသျဖင့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာတြင္ေနရင္း အသက္ (၇၇) ႏွစ္ ႏွင့္ဆုံးပါးရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္မ မွတ္မိပါေသးသည္။ အဘြားေလးကြယ္လြန္သည့္ကာလမ်ားက ႏွစ္လုံးခ်ဲထီမ်ား ေခတ္စားေနခ်ိန္ျဖစ္သည့္အျပင္ မိသားစုဝင္မ်ားမွေသဆုံး သူ၏အသက္ဂဏန္းအား ခ်ဲဂဏန္းအျဖစ္လိုက္လံ ထိုးေနၾကသည့္ကာလျဖစ္ပါသည္။ အဘြားေလးမွာေတာ့ ေဆြမ်ိဳးရင္း ခ်ာမရွိသျဖင့္ အဖြားေလး၏အသက္ဂဏန္းအား ႏွစ္လုံးဂဏန္းအျဖစ္ ထိ္ုးမည့္သူမရွိပါ။ ကြၽန္မ၏ အေမအစ္မမ်ားမွာလည္း ႏွစ္လုံးထီဝါသနာ မပါၾက၍ ထိုသို႔ထိုးရန္အသိလည္းမရွိ၊ သတိလည္း မရၾကပါ။ကြၽန္မကေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကားဖူးနားဝရွိေန၍ တခ်က္သတိထားလိုက္မိေသာ္လည္း လူႀကီးမ်ားအား မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။
တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ေနာက္တေန႔တြင္ အဘြားေလး၏အသက္ (၇၇) မွာ နွစ္လုံးထီေပါက္ ဂဏန္းျဖစ္လာခဲ့ပါ သည္။ အဘြားေလး၏အသက္သည္ ေပါက္ဂဏန္းပင္ျဖစ္လိုက္ပါေသာ္ျငား အဘြားေလးကဲ့သို႔ပင္ ေႁခြရံ သင္းပင္းကင္းစြာ တိတ္တဆိတ္ထြက္သြားရရွာပါသည္။
ကြၽန္မသည္ ကေလးဘဝတြင္မူ သခ်ဳႋင္းကုန္းအား ထိုႏွစ္ေခါက္သာေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းၿပီးစတြင္ေတာ့ ကြၽန္မဆယ္တန္းေက်ာင္းသူဘဝတြင္ သင္ၾကားခဲ့ရဖူးေသာ ျမန္မာစာဆရာ ဆုံးပါး၍ လိုက္ပို႔ခဲ့ရဖူးပါသည္။ ဆရာမွာ ပညာ ဂုဏ္၊ ႐ိုးဂုဏ္ျဖင့္ ေက်ာ္ေဇာသူျဖစ္ၿပီး လူအမ်ားက ေလးစား ရေသာဆရာတဦးျဖစ္ပါသည္။
ဆရာ့၏ေနာက္ဆုံးခရီးမွာကား အလြန္စည္ကား ခဲ့ပါသည္။ ဆရာ့အား လိုက္ပို႔သည့္ လူအုပ္ႀကီးမွာ မ်ားစြာ ရွည္လ်ားၿပီး အားလုံး၏ရင္တြင္းတြင္မိသားစုႏွင့္ထပ္တူ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ႏွေမ်ာတသ ျဖစ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ စုတ္တသသျဖစ္ၾကရသည္။
ဆရာ၏ဆုံးပါးျခင္းသည္ ကြၽန္မတို႔ၿမိဳ႕နယ္ေလးအတြက္မူ ႀကီးမားေသာဆုံး႐ႈံးမႈဟု ဆို၍ရပါသည္။ ကြၽန္မ၏ေလာဘျဖင့္ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာစာေပေလာက၏ ပညာတတ္တဦးဆုံး႐ႈံးျခင္းဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ လူတဦးတေယာက္၏ ဆုံးပါးျခင္းတြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးဆုံး႐ႈံးမႈတန္ဖိုးျခင္း မတူၾကပါေပ။ ဆရာသည္သူ၏ ေနာက္ဆုံးခရီးျဖင့္ပင္ ဤသို႔ေျပာဆိုသြားခဲ့ပါသည္။
ေက်ာင္းၿပီး၍ အလုပ္လုပ္သည့္ နယ္ပယ္သို႔ကူးၿပီးေနာက္မွ အသိအဘတဦးကြယ္လြန္၍ ေရေဝးသုသာန္သို႔ တခါလိုက္ပို႔ဖူးပါသည္။ ထိုအဘမွာ ကြၽန္မအလုပ္လုပ္ရာအိမ္၏ ေဘးအိမ္တြင္ေနသူျဖစ္ၿပီး သားသမီး ေျမး ျမစ္မ်ားစြာျခံရံလ်က္ မေတာင့္မတေနႏိုင္သူျဖစ္သည္။ ကြၽန္မအလုပ္မွ အသြားအျပန္ထြက္တိုင္း အဘမွာ အိမ္ျပင္ထြက္ထိုင္ေနလွ်က္ရွိၿပီး အသြားအျပန္ႏႈတ္ဆက္ေနရင္း ရင္းႏွီးသြားရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အဘအား အသုဘလိုက္ပို႔ျဖစ္ရင္း မီးသၿဂႋဳလ္စက္အတြင္း ႐ုပ္အေလာင္းအားသြင္းသည္ကို ၾကည့္ရင္း၊ တလက္စတည္းထြက္လာသည့္ စက္ေခါင္းတိုင္မွမီးခိုးမ်ားအားၾကည့္ရင္း အိပ္မက္ပမာ အဘ႐ုပ္သြင္ႏွင့္ လူ႔ ဘဝအား အနည္းငယ္မွ် စိတ္ပ်က္မိပါသည္။ အျပန္တြင္ ထိုအျခင္းအရာမ်ားတဝဲလည္လည္ရင္း မ်က္ရည္စို႔မိ၏။ ထို႔ေနာက္ မည္သည့္အခ်ိ္န္တြင္ ကြၽန္မ၏သံေဝဂမ်ား လြင့္စင္သြားသည္ကိုမူ သတိမျပဳမိေတာ့ ပါ။ ေသခ်ာပါသည္။ အလြန္တိုေတာင္းလိမ့္မည္သာျဖစ္သည္။
ကြၽန္မဘဝတြင္ နာေရးပို႔ခဲ့ဖူးသည္မွာသြားခဲ့ရသည့္ သာေရးထက္ မ်ားစြာနည္းပါးလွပါသည္။ ကြၽန္မတို႔ သည္ အသက္ႀကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈနယ္ပယ္က်ယ္ဝန္းလာၾက၍ သခ်ဳႋင္းသို႔ အႀကိမ္ေရမ်ားစြာလိုက္ပါပို႔ေဆာင္ၾကရဦး မည္ျဖစ္သလို မိမိကိုယ္တိုင္လည္း တေခါက္မွ်သြားၾကရပါဦးမည္။ မည္သို႔သြားရမည္ကို ႀကိဳတင္မသိႏိုင္ေပ။ မည္မွ်အထိ ဆုံး႐ႈံးမႈမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္သည္ဆိုျခင္းကိုမူ ကြၽန္မတို႔ အားလုံး ျပဆိုႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားေရးျခစ္ခဲ့ေသာသမိုင္းဟူသည္ အထပ္ထပ္ၿပိဳလဲ သြားေသာ သကၠရာဇ္မ်ားၾကား ေတာင့္တင္းခိုင္မာသည့္ စံနမူနာမ်ားအျဖစ္ တြင္က်န္ရစ္ေနလိမ့္ေပမည္။
ေတြးခ်ိန္ခ်င့္စရာပင္။ မလြဲမေသြသြားရမည့္ ဤခရီးတြင္ ကြၽန္မတို႔ မည္သို႔သြားၾကပါမည္နည္း။