သွ်င္မ်ဳိးငယ္ ● ပစၥကၡမွတ္တမ္း
(မိုးမခ) ဧၿပီ ၂၃၊ ၂၀၁၇
ရင္ဘတ္ကို ဗလာက်င္းထားလိုက္တယ္
ရွည္လ်ားစျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ မုတ္ဆိပ္ေမႊးေတြကို ပြတ္သပ္ၿပီး ေတြးတယ္
လူငယ္တေယာက္ရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္းဆိုပါေတာ့
ငါတို႔ဟာ လူငယ္ဘဝကို သင္းသတ္ခံထားရတဲ့မ်ိဳးႏြယ္စုမဟုတ္လား
အေမွာင္ထဲမွာ ေနကာမ်က္မွန္တလက္ကိုတပ္ၿပီး ၾကည့္မွေတာ့
ေခြးဝဲစားတေကာင္ေလာက္ေတာင္ လတ္ဆတ္မႈမရွိတဲ့အျမင္နဲ႔
ငါတို႔ဟာ မရွိမဲ့ရွိမဲ့အေတြးအေခၚနဲ႔ ခရီးေတြဆက္ခဲ့တယ္
ဒါဟာ ခေရာင္းလမ္းဆိုလည္း ခေရာင္းလမ္းေပါ့
ဒါဟာ ပန္းေမြ႕ယာဆိုလည္း ပန္းေမြ႔ယာေပါ့
ကိုယ့္အသက္အရြယ္ကိုျပန္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေသာက္သံုးမက်တဲ့ေခတ္ကာလအပိုင္းအျခားကိုပဲ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္
ေဆာင္းလက္က်န္ႏွင္းစက္ေတြေအာက္မွာ ငါ့ကို ေမြးဖြားခဲ့သတဲ့
ဘယ္မွာလဲ ေအးခ်မ္းမႈ
ဘယ္မွာလဲ ၿငိမ္းေအးရာ
ငါေနထိုင္ရာ ေဟာဒီဘဒၵကမ႓ာဟာ အဆီအေငၚမတည့္မႈေတြ ဒုနဲ႔ေဒး
ငါတို႔ အၿပိဳင္အဆိုင္ေျပးေနခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား
မွားယြင္းေနတဲ့လမ္းမႀကီးေပၚမွာ သံကုန္ဟစ္လို႔
ဦးတည္ရာမဲ့စိတ္ကူးေတြကို စိုက္ပ်ိဳးလို႔
အထပ္ထပ္အခါခါ မွားတယ္ မွားတယ္ မွားတယ္
အမွန္တရားလား ငါ ျပတင္းေပါက္ဖြင့္မထားဘူး
ဝင္လာမစဲတသဲသဲဆိုတာ ဒုကၡတရားအတြက္ျဖစ္ေနရဲ႕
အေမွာင္ထုေတြဟာ သိပ္ၿပီး ထူးပိန္းလြန္းတယ္
ေလ်ွာက္လက္စလမ္းေတြကို ခရီးဆက္ဖို႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလာင္ကြၽမ္းေပးခဲ့ရတယ္...ျပာက်တဲ့အထိ
အသိေခါက္ခက္ အဝင္နက္တယ္ဆိုဆို
ငါတို႔ဟာ နံရံထူထူေတြနဲ႔တသားတည္း တေသြးတည္း
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေလာကဓံတရားကို ရင္ဆိုင္တယ္
ဆယ့္ႏွစ္ရာသီျပည္တြင္းစစ္ရွိတဲ့ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို
ငါတို႔ သစၥာရွိရွိ အေလးျပဳခဲ့ၾကတယ္...အခုထက္ထိပဲ
ငါ့မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕မွာ ျပင္ပဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ မ်ားလြန္းရဲ႕
ငါ့မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕မွာ စိတ္ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ မ်ားလြန္းခဲ့
အလူးအလဲ အက်အဆံုး ခပ္မ်ားမ်ား သကၠရာဇ္ေတြ
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႔ လက္ေတြမရွိေတာ့ဘူး
လမ္းအတူေလွ်ာက္ဖို႔ ေျခေထာက္ေတြ မပါလာေတာ့ဘူး
ဘယ္လိုႏွလံုးသားမ်ိဳးနဲ႔ ရွင္သန္ေနထိုင္ရမွာလဲ
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို အလိုရွိပါတယ္
စာနာစိတ္ကို ေမြးျမဴေစခ်င္တယ္
အ႐ူးက တမူးပိုသာတယ္ေျပာေျပာ
ငါတို႔ဟာ ကန္းေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ မၾကည့္ဘဲ
သန္႔ေနတဲ့နားနဲ႔ နားေထာင္ေပးခဲ့တယ္
ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ဘယ္သူမ်ား ေနထိုင္ခ်င္ပါ့မလဲ
တနပ္စာအတြက္ ဝမ္းေရးဟာ အခက္အခဲေပါ့
ျပည္သူေတြကို ေမးလိုက္ပါ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မလိုခ်င္သူ ဘယ္သူရွိပါ့မလဲ
အကယ္၍ ျပည္သူ႔စကားသံကိုသာ နားဆင္ေနခဲ့ရင္
လက္နက္ကိုစြန္႔လို႔ အလံျဖဴကေလးကို စိုက္ေနေပါ့
အခုေတာ့
လက္ညႇဳိးကေလးေကြးတယ္ဆိုတာ ဒီလို ဒီလိုဆိုၿပီး
ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ေနလိုက္တာ
မလုပ္ပါေတာ့နဲ႔
မပစ္ပါေတာ့နဲ႔
မသတ္ပါေတာ့နဲ႔
ငါ့စကားသံဟာ ဆြံ႕အေနခဲ့တာ သကၠရာဇ္ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ
ငါတို႔ဟာ သင္းသတ္ထားခံရတဲ့လူငယ္ေတြ
လူငယ္တေယာက္ရဲ႕အေတြးနဲ႔ ဒီလိုမွတ္တမ္းကို ေရးတယ္
ရင္ဘတ္ကို ဟင္းလင္းဖြင့္ထားလိုက္တယ္
က်ည္ဆံေတြကို ဖိတ္ေခၚလိုက္တဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႔ေပါ့။ ။
သွ်င္မ်ိဳးငယ္
(မိုးမခ) ဧၿပီ ၂၃၊ ၂၀၁၇
ရင္ဘတ္ကို ဗလာက်င္းထားလိုက္တယ္
ရွည္လ်ားစျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ မုတ္ဆိပ္ေမႊးေတြကို ပြတ္သပ္ၿပီး ေတြးတယ္
လူငယ္တေယာက္ရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္းဆိုပါေတာ့
ငါတို႔ဟာ လူငယ္ဘဝကို သင္းသတ္ခံထားရတဲ့မ်ိဳးႏြယ္စုမဟုတ္လား
အေမွာင္ထဲမွာ ေနကာမ်က္မွန္တလက္ကိုတပ္ၿပီး ၾကည့္မွေတာ့
ေခြးဝဲစားတေကာင္ေလာက္ေတာင္ လတ္ဆတ္မႈမရွိတဲ့အျမင္နဲ႔
ငါတို႔ဟာ မရွိမဲ့ရွိမဲ့အေတြးအေခၚနဲ႔ ခရီးေတြဆက္ခဲ့တယ္
ဒါဟာ ခေရာင္းလမ္းဆိုလည္း ခေရာင္းလမ္းေပါ့
ဒါဟာ ပန္းေမြ႕ယာဆိုလည္း ပန္းေမြ႔ယာေပါ့
ကိုယ့္အသက္အရြယ္ကိုျပန္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေသာက္သံုးမက်တဲ့ေခတ္ကာလအပိုင္းအျခားကိုပဲ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္
ေဆာင္းလက္က်န္ႏွင္းစက္ေတြေအာက္မွာ ငါ့ကို ေမြးဖြားခဲ့သတဲ့
ဘယ္မွာလဲ ေအးခ်မ္းမႈ
ဘယ္မွာလဲ ၿငိမ္းေအးရာ
ငါေနထိုင္ရာ ေဟာဒီဘဒၵကမ႓ာဟာ အဆီအေငၚမတည့္မႈေတြ ဒုနဲ႔ေဒး
ငါတို႔ အၿပိဳင္အဆိုင္ေျပးေနခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား
မွားယြင္းေနတဲ့လမ္းမႀကီးေပၚမွာ သံကုန္ဟစ္လို႔
ဦးတည္ရာမဲ့စိတ္ကူးေတြကို စိုက္ပ်ိဳးလို႔
အထပ္ထပ္အခါခါ မွားတယ္ မွားတယ္ မွားတယ္
အမွန္တရားလား ငါ ျပတင္းေပါက္ဖြင့္မထားဘူး
ဝင္လာမစဲတသဲသဲဆိုတာ ဒုကၡတရားအတြက္ျဖစ္ေနရဲ႕
အေမွာင္ထုေတြဟာ သိပ္ၿပီး ထူးပိန္းလြန္းတယ္
ေလ်ွာက္လက္စလမ္းေတြကို ခရီးဆက္ဖို႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလာင္ကြၽမ္းေပးခဲ့ရတယ္...ျပာက်တဲ့အထိ
အသိေခါက္ခက္ အဝင္နက္တယ္ဆိုဆို
ငါတို႔ဟာ နံရံထူထူေတြနဲ႔တသားတည္း တေသြးတည္း
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေလာကဓံတရားကို ရင္ဆိုင္တယ္
ဆယ့္ႏွစ္ရာသီျပည္တြင္းစစ္ရွိတဲ့ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို
ငါတို႔ သစၥာရွိရွိ အေလးျပဳခဲ့ၾကတယ္...အခုထက္ထိပဲ
ငါ့မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕မွာ ျပင္ပဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ မ်ားလြန္းရဲ႕
ငါ့မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕မွာ စိတ္ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ မ်ားလြန္းခဲ့
အလူးအလဲ အက်အဆံုး ခပ္မ်ားမ်ား သကၠရာဇ္ေတြ
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႔ လက္ေတြမရွိေတာ့ဘူး
လမ္းအတူေလွ်ာက္ဖို႔ ေျခေထာက္ေတြ မပါလာေတာ့ဘူး
ဘယ္လိုႏွလံုးသားမ်ိဳးနဲ႔ ရွင္သန္ေနထိုင္ရမွာလဲ
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို အလိုရွိပါတယ္
စာနာစိတ္ကို ေမြးျမဴေစခ်င္တယ္
အ႐ူးက တမူးပိုသာတယ္ေျပာေျပာ
ငါတို႔ဟာ ကန္းေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ မၾကည့္ဘဲ
သန္႔ေနတဲ့နားနဲ႔ နားေထာင္ေပးခဲ့တယ္
ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ဘယ္သူမ်ား ေနထိုင္ခ်င္ပါ့မလဲ
တနပ္စာအတြက္ ဝမ္းေရးဟာ အခက္အခဲေပါ့
ျပည္သူေတြကို ေမးလိုက္ပါ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မလိုခ်င္သူ ဘယ္သူရွိပါ့မလဲ
အကယ္၍ ျပည္သူ႔စကားသံကိုသာ နားဆင္ေနခဲ့ရင္
လက္နက္ကိုစြန္႔လို႔ အလံျဖဴကေလးကို စိုက္ေနေပါ့
အခုေတာ့
လက္ညႇဳိးကေလးေကြးတယ္ဆိုတာ ဒီလို ဒီလိုဆိုၿပီး
ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ေနလိုက္တာ
မလုပ္ပါေတာ့နဲ႔
မပစ္ပါေတာ့နဲ႔
မသတ္ပါေတာ့နဲ႔
ငါ့စကားသံဟာ ဆြံ႕အေနခဲ့တာ သကၠရာဇ္ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ
ငါတို႔ဟာ သင္းသတ္ထားခံရတဲ့လူငယ္ေတြ
လူငယ္တေယာက္ရဲ႕အေတြးနဲ႔ ဒီလိုမွတ္တမ္းကို ေရးတယ္
ရင္ဘတ္ကို ဟင္းလင္းဖြင့္ထားလိုက္တယ္
က်ည္ဆံေတြကို ဖိတ္ေခၚလိုက္တဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႔ေပါ့။ ။
သွ်င္မ်ိဳးငယ္