ညီေစာလြင္ ● စစ္ပဲြထဲက အလွတရားကို ရွာျခင္း
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၉၊ ၂ဝ၁၇
တေန႔တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဝိုင္းဖဲြ႔ရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ ႐ုပ္ရွင္ေတြဘက္ေရာက္တယ္။ အင္းဝနဲ႔ဟံသာဝတီ စစ္ကို ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္နိုင္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိတယ္။ ဇာတ္ညႊန္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္တင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ဆိုရင္ ကိုရီးယားဇာတ္ လမ္းတဲြထက္ ေကာင္းေအာင္႐ိုက္ႏိုင္ပါတယ္။
နရစြမ္းထက္သာနိုင္သလို 'သူရဲေကာင္း ၃ဝဝ' ေလာက္ ေကာင္းႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္ေတာ့ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဒီလို ကားမ်ဳိးလိုအပ္ပါတယ္။
လိုရင္းဆိုပါစို႔ ... ။
အမွာမွာ ဆရာမႀကီးေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္က သမိန္ဗရမ္းစိတ္ဓာတ္ကို ခ်ီးက်ဴးတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီစာအုပ္က တန္တယ္လို႔ဆရာမႀကီးက မွတ္ခ်က္ေပးထားပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ သမိန္ဗရမ္းရဲ႕ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ကို ခ်ီးက်ဴးတာပါ။ စိနသူရဲေကာင္း ကာ မနိ (ဂါမဏိ) နဲ႔ စီးခ်င္းထိုးဖို႔ သမိန္ဗရမ္းက ဆံုးျဖတ္တဲ့အခါ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ စဥ္းစားခ်က္ပါတယ္။
အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း မြန္သူရဲေကာင္းဟာ ဗမာဘုရင္ရဲ ့ အက်ဥ္းသားျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သမိန္ဗရမ္းက အင္းဝကို တ ႐ုတ္သိမ္းမိရင္ ဟံသာဝတီလည္းတေန႔ေတာ့ တ႐ုတ္ေအာက္ က်မယ္။
ဒီလိုေတာ့ အျဖစ္မခံနိုင္ဘူး။ ကာမနိကို အနိုင္တိုက္ရင္ ဟံသာဝတီကို ကာကြယ္ၿပီးသား ျဖစ္မယ္။ လႊတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္လည္း ရမယ္။ ဒီလိုေတြးပါတယ္။ ဒါကို ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္က ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္လို႔ အမွတ္ေပးပါတယ္။
အင္းဝနဲ႔ဟံသာဝတီ စစ္ခင္းၾကတယ္။ အျပန္အလွန္လုပ္ၾကံၾကတဲ့အခါ မြန္ဘက္မွာ သမိန္ဗရမ္းလို သူရဲေကာင္းေတြ ေပၚ လာတယ္။ ဗမာဘက္မွာ မင္းရဲေက်ာ္စြာလို သူရဲေကာင္းေတြ ေပၚလာတယ္။ သံခင္းတမန္ခင္းသာမက စစ္ဗ်ဴဟာခင္းတဲ့ ေန ရာမွာ ထူးခြၽန္တဲ့ အမတ္ေတြ၊ ရဟန္းေတြေပၚတယ္။ wars made states; states make wars ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပါပဲ။ စစ္ပဲြေတြေၾကာင့္ပဲ နိုင္ငံေတြျဖစ္လာၿပီး နိုင္ငံေတြေၾကာင့္ပဲ စစ္ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဒီစစ္ပဲြေတြက လူစြမ္းေကာင္းေတြ၊ အရည္အ ခ်င္းရွိတဲ့ မႉးႀကီးမတ္ႀကီးေတြကို ေမြးထုတ္တယ္။ ဥေရာပဟာလည္း ဒီလို ထီးျပိဳင္နန္းၿပိဳင္ေခတ္ေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။
ေသခ်ာပါတယ္။ စစ္ဆိုမွေတာ့ ဘယ္စစ္မွမေကာင္းနိုင္ပါဘူး။ အဆိုးထဲအေကာင္းက မြန္-ျမန္မာစစ္မွာ နွစ္ဖက္စလံုးက လူ ႀကီး လူေကာင္းဆန္တာ မ်ားပါတယ္။ (အမ်ားအားျဖင့္) ကတိတည္ၾကပါတယ္။ စစ္ျဖစ္ေနတုန္း အျပန္အလွန္ေပးစားေတြမွာ ယဥ္ေက်းၾကပါတယ္။
စစ္ေျပၿငိမ္းတဲ့အခါ လက္ရည္တျပင္တည္း ပဲြေတာ္တည္ပါတယ္။ နွစ္ျပည္ေထာင္ ေရႊလမ္းေငြလမ္းေဖာက္ၿပီး သာယာဝေျပာ ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြ မနည္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း မင္းတပါးနတ္ရြာစံတဲ့အခါ က်န္ခဲ့တဲ့မင္းက ငိုရွာပါတယ္။ စစ္ဖက္ၿပိဳင္ေပမယ့္ သူ႔ကို ငါမမုန္း၊ သူမရွိတဲ့အခါ ငါရဲ ဘုန္းတန္းခိုးကိုျပဖို႔ ဘယ္သူနဲ႔စစ္ခင္းရပါ့။ ငါသည္လည္း တေန႔မွာ ဇရာကို လြန္ဆန္နိုင္ မွာမဟုတ္လို႔ နန္းစည္းစိမ္နွင့္တကြ အားလံုးကို ေနာက္ခ်န္ထားခဲ့ရမွာတကားဆိုတဲ့ ဝိေရာဓိဆန္တဲ့စိတ္နဲ႔ ငိုတယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။
ရာဇဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပံုက်မ္းရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈဟာ သူရဲေကာင္းစိတ္ဓာတ္ အဖဲြ႔အႏြဲ႔နဲ႔ ဒီလိုလူသားဆန္မႈေတြကို လွလွပပ ေပါင္းစပ္ နိုင္တာေၾကာင့္ပါပဲ။
မင္းရဲေက်ာ္စြာဟာ ေရွ႕ဘဝက ရာဇဓိရာဇ္ (ဗညာႏြဲ႕) ရဲ႕သားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကြပ္မ်က္ခါရနီးမွာ ဖခမည္းေတာ္ကို ေဒါသစိတ္နဲ႔ ေနာက္ဘဝက်ရင္ အင္းဝဘက္မွာ ဝင္စားၿပီး ဖခင္ေဟာင္းနဲ႔ စစ္ခင္းပါရေစလို႔ဆုေတာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းရဲေက်ာ္စြာကို အရွင္မိေတာ့ ရာဇဓိရာဇ္က မသတ္ရက္ရွာပါဘူး။ မင္းဟာ အရင္ဘဝက ငါ့သားပါလို႔ တဖြဖြ ေျပာခဲ့တယ္။
သမိန္ဗရမ္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ရွားရွားပါးပါး လူသားဆန္တဲ့ဇာတ္ကြက္တခုက ကာမနိကိုနိုင္ၿပီး ရန္သူ႔သမီးကို ယူ၊ မယူ ေဝခဲြမရ တဲ့ အခန္းပါပဲ။
အင္းဝဘုရင္က သူ႔ကတိအတိုင္း သမီးေတာ္ကိုေပးစားတဲ့အခါ ပထမေတာ့ ျငင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဗမာမင္းသမီးအလွပ ေဂးကိုျမင္ၿပီး ဗမာမင္းသမီးကိုယူရင္ အရသာဘယ္သို ့ ရွိမလဲဆိုၿပီး ယူလိုက္တယ္။
တနည္းနဲ႔ၾကည့္ရင္ မရင့္က်က္တဲ့သေဘာေဆာင္ေပမယ့္ လူသားဆန္မႈကို ႐ိုး႐ိုးသားသား ေရးျပတယ္လို႔ယူေသာ္ ရပါလိမ့္ မယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အင္းဝဘုရင္က အမွတ္တမဲ့ ကြၽန္လို႔ေခၚတာကို မေက်နပ္လို႔ ဟံသာဝတီကို ထြက္ေျပးခဲ့ပါတယ္။
ရာဇဓိရာဇ္က်မ္းထဲမွာ မႀကိဳက္တာကို ျပပါဆိုရင္ မဂဒူးမင္းဆက္ဟာ ဇင္းမယ္ဘုရင္ရဲ႕လက္ေအာက္ခံ လက္ေဆာင္ဆက္နိုင္ငံ ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ မြန္ဘုရင္ အင္ပါယာထဲမွာ ဆူပူေသာင္းက်န္းမႈေတြေပၚရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ နန္းသစ္တက္ရင္ ျဖစ္ျဖစ္ စစ္ကူ ေတာင္းတာ၊ ဘဲြ႔အမည္ေတာင္းတာ စသျဖင့္ ဇင္းမယ္ဘုရင္ကို သံေတာ္ဦးတင္ၾကပါတယ္။ ဆင္၊ ေရႊ၊ သမီးေတာ္ စသျဖင့္ လက္ေဆာင္ ဆက္ၾကပါတယ္။
အဓိကအေၾကာင္းက မြန္အင္ပါယာမွာ မင္းညီမင္းသားေတြ နန္းလုၾကတယ္။ နန္းတြင္းမွာ နန္းလုပဲြျဖစ္ရင္ နယ္စားေတြက ဆူပါတယ္။ ရာဇဓိရာဇ္လို မြန္အင္ပါယာကို ထိန္းနိုင္တဲ့ မင္းလက္ထက္ၾကေတာ့ ဗမာအင္ပါယာနဲ ့အားျပိဳင္ပါတယ္။
မြန္-ျမန္မာ စစ္ပဲြမွာ ဘယ္သူမွမနိုင္ပါဘူး။ ရဟန္းပညာရွိ လူပညာရွိ လက္႐ံုးနွလံုး ျပည့္ဝတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ နွစ္ဖက္စလံုးက ဆံုးရႈံးခဲ့ပါတယ္။
ဒါသည္ပင္ ရာဇဓိရာဇ္ဇာတ္လမ္းတဲြက အဓိကေပးရမယ့္သတင္းစကားလို ့ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။