ေမာင္ရင္ငေတ ● ေက်ာက္ဖရား ေသာင္ရင္းမွသည္ မယ့္ေခါင္ဆီသို႔ - အပုိင္း (၂)
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၅၊ ၂၀၁၇
● မယ့္ေဆာက္အလြန္က ေသာင္ရင္း
အဲဒီလိုနဲ႔ မယ့္ေဆာက္ရဲ႕ပဲပလာတာ အမဲရိုးဆြပ္ျပဳတ္နဲ႔ လြမ္းေမာစရာ မနက္ခင္းကို ႏွေမွ်ာသတထားရစ္ခဲ့ၿပီး စတင္လို႔ ခရီး ဆက္လက္ထြက္ခြာရပါေတာ့မယ္။ တရက္ ၂၄ နာရီက နည္းလြန္းေနပါတယ္။
ထိုင္းခရီးစဥ္ စုစုေပါင္းတလ၊ ဒီ ေက်ာက္ဖရား ေသာင္ရင္းမွသည္ မယ့္ေခါင္ဆီသို႔က ကိုးရက္ရွစ္ည အခ်ိန္မနည္းလွေပဘူးလို႔ ထင္ခဲ့ရေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ေတာ့ မနက္ႀကီးမိုးလင္း အိပ္ယာထ ညသန္းေခါင္ တခ်က္ႏွစ္ခ်က္တီးေက်ာ္ အိပ္ယာဝင္နဲ႔ အိပ္ခ်ိန္က သံုးေလးနာရီသာသာသာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရီးသြားေနရတယ္ဆို တက္ႂကြေနတတ္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတ အတြက္ တလခရီး အစပိုင္းရက္ေတြဆိုေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲေနာ္၊ မယ့္ေဆာက္ သံုးညအိပ္ခရီးကေတာ့ အလွ်င္ အ ျမန္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။ မယ့္ေဆာက္ ပထမရက္မွာေတာ့ ျမဝတီ႐ုံးတ႐ုံးမွာ အေကာင္ႀကီးႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ေမခသား ဘိုႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ မယ့္ေဆာက္တခြင္ အႏွ႔ံလည္ပတ္ခြင့္ရခဲ့သလို ဒုတိယေန႔မွာလည္း ထီလာေပါက္ေခ်ာင္းသားႏွစ္ဦးရဲ႕ အလုပ္မအားလပ္မႈေတြၾကားက ျဖစ္ေအာင္စီစဥ္လို႔ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့တာကို ေက်းဇူးမ်ားစြာ မွတ္တမ္းတင္ပါတယ္။ ကိုတိတ္ရဲ႕ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္လွပတဲ့ စံအိမ္ေလးမွာ တည္းခိုခြင့္ရခဲ့တာကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ပါဘူး။ ႀကိဳဆိုဧည့္ခံေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကရသူ အား လံုးကိုလည္း ဒီေနရာကေန သတိတယ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
မယ့္ေဆာက္-မယ့္ဆရီယန္ (Route National 105) (ဓါတ္ပံု မရငတ)
ႏိုဝင္ဘာ ၁၅ ရက္ေန႔ မနက္ခင္းမွာေတာ့ မယ့္ေဆာက္သား ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ သူတို႔ရဲ႕ကားျဖဴ အႀကီးႀကီးနဲ႔လာေခၚပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတစီးဖူးတဲ့ ဥေရာပကားေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ အေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ဒီလို ကားမ်ိဳးေတြကို ထိုင္းေပတရာလမ္းမမ်ားေပၚမွာ အေတာ္ေလးမ်ားမ်ားေတြ႔ရတာေၾကာင့္ သူ႔ႏိုင္ငံနဲ႔ သူ႔စတိုင္လ္သာလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိရပါတယ္။ သံုးညနဲ႔ေလးရက္ ကီလို မီတာ တေထာင္သံုးရာခရီး ဒီကားျဖဴႀကီးနဲ႔ မၿငီးမျငဴ စိတ္ရွည္စြာေမာင္းပို႔ခဲ့တဲ့ ကိုေက်ာ္တို႔စံုတြဲ က်န္းမာခ်မ္းသာလို႔ ေနာက္ အေခါက္ေတြမွာလည္း ဒီလိုမ်ိဳး စားနပ္ရိကၡာအစံုအလင္နဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးႏိုင္ပါေစလို႔ ေက်းဇူးမွတ္တမ္း ေရးထိုးလိုက္ရပါေၾကာင္း ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ေရ။
(Route National 105) မယ့္ေဆာက္-မယ့္ဆရီယန္ လမ္းအစ (ဓါတ္ပံု မရငတ)
ဝယ္စရာတခ်ိဳ႕ဝယ္ၿပီး မယ့္ေဆာက္ၿမိဳ႕ျပင္လမ္းဆံုကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ရွစ္နာရီ ထိုးခါနီးေနပါၿပီ။ မယ့္ေဆာက္ ျမဴနီ စပယ္႐ုံး အေရွ႕ AH1 လမ္းဆံုကေန လမ္းအမွတ္ ၁၀၅ အတိုင္း ေျမာက္ဘက္ကို ဦးတည္လို႔သြားရပါတယ္။ ၿမိဳ႕အထြက္ လမ္းကေတာ့ အသြားအျပန္ ေလးလမ္းသြားပါ၊ ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းကေတာ့ ထိုင္းေက်းလက္လမ္းေတြရဲ႕ မရိုးႏိုင္တဲ့ ပံုစံတူျမင္ကြင္းေတြသာပါ။ ခပ္လတ္လတ္ စက္႐ုံေတြ လမ္းေဘးဓါတ္ဆီဆိုင္ေတြ လူေနဆိုင္ခန္း တိုက္တန္းလွ်ားေတြသာပါ၊ သိပ္မၾကာခင္မွာ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြ ျဖတ္ရပါတယ္။ ဘာမွ သိပ္ေမးျမန္းမေနပါဘူး၊ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိေလာက္ ထားၿပီး ေမး ခ်င္ စစ္ခ်င္မွ တားဆီးရပ္ခိုင္းၿပီးေမးမယ့္ သေဘာသာသာပါ။ ဒီခရီး မယ့္ေဆာက္-မယ့္ဆရီယန္-မယ့္ေဟာင္ေဆာင္-မယ့္ ဆိုင္-ခ်င္း႐ိုင္-ခ်င္းမိုင္တေလွ်ာက္ ဂိတ္ေလးတဂိတ္အျဖတ္မွာသာ ပတ္စ္ပို႔ေတာင္းစစ္တာ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။
မယ့္ေဆာက္အဝင္ ကားတန္းႀကီးကေတာ့ တေမွ်ာ္တေခၚနဲ႔ ရွည္လို႔သာေပါ့။ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေက်ာ္လာၿပီး မိနစ္အနည္း ငယ္ၾကာေတာ့ လမ္းေဘးတဘက္တခ်က္က တစ တစ လူေတြ အေတြ႔ရ နည္းပါးလာသလို၊ အိမ္ေျခလည္း က်ဲပါး ရွင္းလင္း လာပါတယ္။ ကားလမ္းကေတာ့ ေျမျပန္႔အတိုင္း ေျဖာင့္ျဖဴးေနဆဲပါ၊ ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းေတြလည္း မေတြ႔ရေသးပါဘူး၊ ေရႊျပည္နယ္နမိတ္နဲ႔နီးတဲ့ေနရာဆိုေပမယ့္လည္း သာမန္ေတြ႔ေနက် ထိုင္းႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းက ေတာေက်းလက္လမ္းအ တိုင္း သာပါ၊ ျမင္ကြင္းေတြက သိပ္မထူးျခားလွေသးပါဘူး။ လမ္းနေဘးက ဆိုင္းဘုတ္အမ်ားစုကေတာ့ ထိုင္းစာေတြနဲ႔ခ်ည္းမို႔ တလံုးမွ နားမလည္ပါဘူး။ တေနရာမွာ လမ္းမလယ္ေခါင္ကို တက္ၿပီးအလွဴခံေနၾကတဲ့ အလွဴခံမ႑ပ္တခု ေတြ႔မိလိုက္ရလို႔ ျပံဳးမိခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ေရႊျပည္နားနီးလို႔လား မသိပါဘူး။ ကားတားေပးေနတဲ့ ယူနီေဖာင္းဝတ္ေတာင္ ေတြ႔မိ လိုုက္ရပါေသးတယ္။ မ႑ပ္ထိပ္မွာ ေလာ္ေတြ႔မလား လွမ္းၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ကားေမာင္းတာက ျမန္လို႔လားမသိ အသံခ်ဲ႕ စက္ မည္းမည္းႀကီးႏွစ္လံုး ဆင့္လွ်က္ကိုသာ ဖ်တ္ကနဲ ျမင္ေတြ႔လိုက္မိပါတယ္။
Route National 105 (ဓါတ္ပံု မရငတ)
Tak ခရိုင္မွာပါဝင္တဲ့ အဲဒီ Mae Ramat, Khane Chue ေဒသတဝိုက္မွာ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားစုေနလာခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေတြ ရာနဲ႔ခ်ီ ရွိခဲ့ၿပီလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ထိုင္းနဲ႔ျမန္မာတို႔ရဲ႕ နယ္နမိတ္စည္း သံလြင္ျမစ္ႀကီး အလယ္ကေနျခားထားတဲ့ ေဒါနေတာင္ တန္းသား ကရင္လူမ်ိဳးေတြ ေနထိုင္ၾကရာေနရာပါ။
ရြာသာသာ ေတာၿမိဳ႕ေလး တၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕ကို ျဖတ္ခနဲ ေက်ာ္လာတာကလြဲလို႔ လမ္းနေဘးမွာ တဲပုတ္သာသာ အိမ္ကေလး ေတြသာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကီလိုမီတာ ငါးဆယ္နီးပါးေလာက္ ခရီးေပါက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းေတြလည္း နည္း နည္းပိုျမင့္လာသလို ပို၍လည္း စိမ္းလန္းစိုေျပလာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ လူေနအိမ္ေျခေတြက တဲပုတ္ေတာင္မွ မေတြ႔ရ ေတာ့သေလာက္ပါ။
ေက်းလက္လမ္းအမွတ္ ၃၀၀၂ တို႔ ၄၀၁၆ တို႔နဲ႔ဆံုေတြတဲ့ လမ္းဆံုေတြက စိတ္ဝင္စားစရာက သိပ္မရွိသလို စည္စည္ကားကား မရွိလွပါဘူး။ ၁၁၇၅ လမ္းဆံုကိုေက်ာ္လာေတာ့ ေတာင္းကုန္းေတာင္ကမူေလးေတြ စတင္ေတြ႔လာရၿပီး ေရွ႕ခပ္လွမ္း လွမ္း မွာေတာ့ ေတာင္တန္းမိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတြကို ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ အိမ္ေျခယာေျခလည္း သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ႏွစ္လမ္းေမာင္း လမ္းသာ ရွိပါေတာ့တယ္။ လမ္းေပၚမွာ လမ္းေဘးမွာ လူေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြမရွိသေလာက္ ရွင္းလို႔ေနပါတယ္။
Route National 105 (ဓါတ္ပံု မရငတ)
မိုင္တိုင္အမွတ္ ကီလိုမီတာ ငါးဆယ္အေက်ာ္မွာေတာ့ လမ္းက ခပ္ေျပေျပေပမယ့္ တစတစျမင့္လို႔လာတာ သိသာပါတယ္။ လမ္းက်ဥ္းေပမယ့္ ကားရွင္းေတာ့ ေက်ာ္တက္မယ့္ကားမရွိသလို ကိုယ္က ေက်ာ္တက္ရမယ့္ကားကလည္း နည္းပါးလွပါ တယ္။ လမ္းေဘး အိမ္ေျခစုေလးေတြ အနားမွာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ ေလးငါးေျခာက္စင္း ေတြ႔ရေလ့ရွိပါတယ္။ အဲသလိုနဲ႔ ....
ေမာင္ရင္ငေတတို႔လည္း စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေအးေဆးသက္သာ ေရွ႕ဆက္လို႔ေမာင္းလာတာေပါ့။ ကားေမာင္းလာသူ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕မိတ္ေဆြႀကီးက ဒီနယ္ေျမတေၾကာမွာ သူ႔အသက္ ထက္ဝက္မွ်မက ေနလာခဲ့သူဆိုေတာ့ အပ္က်တာ ေတာင္ သိေနေလာက္ပါၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ သူရွင္းျပတာေတြနားေထာင္ရင္း ေမာင္ရင္ငေတ သိခ်င္ရာေတြ ေမးရင္းကေန ခဏ တျဖဳတ္ အေညာင္းအညာေျပနားဖို႔ကို ေျပာရပါတယ္။ သူကေတာ့ ကားကိုေအးေဆးစြာေမာင္ရင္း အခုဘာခရီးမွ မေပါက္ ေသးဘူး ေရွ႕နားက်မွ နားၾကတာေပ့ါလို႔ေျပာၿပီး ဆက္ေမာင္းပါတယ္။ တဆက္တည္း ေရွ႕မွာ သိပ္မေဝးလွေတာ့ဘူး Moei ေသာင္ရင္းျမစ္နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာကိုေရာက္မယ္။ ကရင္ျပည္ ေဒါနေတာင္တန္းရဲ႕ အျမင့္ဆံုး Mela Taung မယ့္လေတာင္နားေပါ့လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတလည္း မယ့္လဆိုေတာ့ စိတ္ဝင္စားသြားခဲ့ရတာေပါ့။ နာမည္ႀကီးေနရာမွလား၊ ၾကားဖူးေနတာ ေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ဟိုအရင္ မယ့္ေဆာက္ကိုေရာက္ခဲ့တဲ့အေခါက္ေတြတုန္းကလည္း လမ္းမသင့္ သြားေရးခက္လို႔ မသြားခဲ့ရတဲ့ ေနရာပါ။ ဒီတခါမွာေတာ့ ကံၾကံဳလို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးၿပီေပ့ါ။
အဲဒီေနရာ မိုင္တိုင္ ကီလိုမီတာ ေျခာက္ဆယ္မတိုင္မီမွာက ရဲကင္းလို အတားအဆီးေတြ စတင္ေတြ႔ ေနရပါၿပီ။ လမ္းနေဘးမွာ ခုတ္ၿပီးသားဝါးေတြနဲ႔ လူတအုပ္ကို ေတြ႔လိုက္ရသလို ကရင္ဝတ္စံုေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူ သံုးေလးဦးကိုလည္း ေတြ႔ရပါ တယ္။ အေမရိကန္အလံနဲ႔ သားသားနားနားရွိလွပါတဲ့ ႐ုံးတ႐ုံးကို ျဖတ္ကနဲေတြ႔လိုက္ရသလို သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ ကား လမ္းမရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္း (ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးဘက္ျခမ္း) ေတာင္ေစာင္းမွာ မညီမညာေပမယ့္ အျမင္မွာေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ အိမ္ေျခစုေတြကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ေမာင္ရင္ငေတ မိတ္ေဆြႀကီးက အဲဒါေပ့ါ (မယ့္လ) ေပါ့ဆိုၿပီး ပုခံုးတြန္႔ၿပီး ေျပာပါတယ္။
ေဒါနေတာင္ေျခက Ban Mae La (ဓါတ္ပံု မရငတ)
မယ့္လ မယ့္လ နာမည္ႀကီးစခန္းပါ။ ဒုကၡသည္စခန္းပါ။ လမ္းရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္းမွာ ဘာအိမ္တလံုးမွ မရွိသလို လမ္းနေဘးမွာ လည္း ဆိုင္ေလးေတြ ဗန္းေလးေတြနဲ႔ ေရာင္းသူဝယ္သူ လမ္းေလွ်ာက္သူမရွိပါတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ဒုကၡသည္စခန္းပါ။ ဒီက ေန႔လက္ရွိမွာကို လူဦးေရ ငါးေသာင္းေက်ာ္ စာရင္းရွိေနဆဲ စခန္းတခုပါ။ စတင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၀ ေက်ာ္ ခုႏွစ္ေတြကစလို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္းမွာ ႏိုင္ငံတကာသို႔ေရာက္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသြားသူေတြရွိသလို ဒံုရင္း ဒံုရင္း အရင္ဘဝေတြ အတိုင္း ေနထိုင္ေနသူေတြလည္း ရွိေနဆဲပါတဲ့ခင္ဗ်ာ။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကေန အေမရိကျပည္လံုးအႏွံ႔ေရာက္ရွိ အေျခခ် ေန ထိုင္ၾကသူ ကရင္လူမ်ိဳးေပါင္း လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ ေျခာက္ေသာင္းခြဲရွိၿပီလို႔ ဝီကီစာမ်က္ႏွာမွာ ေရးသားထားတာကို အမွတ္ရမိလာပါတယ္။ အခုဒီ Ban Mae La ရြာ လူဦးေရက ေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္မွ်ေပါက္ေနတာမို႔လို႔ မယ့္ေဆာက္ၿမိဳ႕ေန လူဦးေရထက္ေတာင္မွ မ်ားျပားေနတာပါ။ စတုရန္းမိုင္ တမိုင္ပတ္လည္သာက်ယ္ေျပာေပမယ့္ သာယာလွပတဲ့ ေဒါနေတာင္ ေျခရင္းက ဒီေနရာေလးက ဘာေျပာေျပာ စစ္ခိုး စစ္ရိပ္ေတြနဲ႔ေတာ့ ကင္းေဝးရာ ရိပ္သာေလးသဖြယ္ တည္ရွိေန ပါတယ္လို႔ ေျပာရင္ မလြန္ေလာက္ပါဘူး။ ဒီစခန္းရဲ႕လူဦးေရကေတာ့ အျမဲတန္းလိုလို အတိုးအေလ်ာ့ ျမန္တတ္တာမို႔လို႔ အတိအက် ေျပာဖို႔ေတာ့ မလြယ္လွပါဘူးတဲ့။ အမွန္တကယ္ မယ့္လရြာဆိုတာက လမ္းအတြင္းပိုင္းသို႔ အနည္းငယ္ဝင္မွသာ ေရာက္ရွိမွာ ပါ။ ပုပၸါးေတာင္မႀကီးထက္ ေပ ၆၀၀ ေက်ာ္ျမင့္မားတဲ့ မယ့္လေတာင္ (၅၆၀၀ ေပ) ဆိုတာ ေဒါနေတာင္တန္းမွာ အျမင့္ ဆံုးေတာင္ျဖစ္ၿပီး ကရင္ျပည္နယ္ရဲ႕ လိႈင္းဘြဲ႔နဲ႔ အနီးဆံုးမွာတည္ရွိၿပီး သြားေရးခက္လို႔ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းလွတဲ့ ေနရာ တေနရာသာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မယ့္လရြာ မယ့္လစခန္းက ထိုင္းဘက္ကမ္းမွာတည္ရွိၿပီး မယ့္လေတာင္ကေတာ့ ေရႊကရင္ တို႔ရဲ႕နယ္ေျမမွာ တည္ရွိပါတယ္။
Mae Ok Hu မွ ေသာင္ရင္းေဒသသို႔ (ဓါတ္ပံု မရငတ)
ရြာတန္းအဆံုး ေရေခ်ာင္းေလး မေရာက္ခင္ ေစ်းနားကေတာ့ လူအနည္းငယ္နဲ႔ စည္စည္ကားကား ရွိပါတယ္။ အဲဒီ Mae Ok Hu ဆိုတဲ့ ေရေခ်ာင္းေလးအတိုင္း စုန္ဆင္းသြားမယ္ဆိုခ့ဲရင္ ေရႊျပည္နယ္စပ္က ေသာင္ရင္းျမစ္ဆီသို႔ ေရာက္ပါတယ္တဲ့။ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ေရေခ်ာင္းေလးကေတာ့ ေလွသြားလို႔မရႏိုင္တဲ့ ဒူးဆစ္သာသာ ေပါင္လယ္ေလာက္သာ ေရအနက္ ရွိဟန္တူပါ တယ္။ အေသအခ်ာဆင္း၍ၾကည့္ခြင့္ေတာ့ မရခဲ့ပါဘူး။ ျဖတ္သန္းခ်ိန္မွာ ခန္႔မွန္းၾကည့္႐ုံမွ်သာပါ။
ေသာင္ရင္းေဒသ (ဓါတ္ပံု မရငတ)
ဒုကၡသည္စခန္း ရြာတန္းက အေတာ္ေလးကိုရွည္လွ်ားၿပီး အဲဒီကေနျဖတ္ေက်ာ္လာျပန္ေတာ့ ဘာအိမ္တလံုးမွမရွိေတာ့ ျပန္ပါဘူး။ သီးသန္႔ တည္ေဆာက္ေပးထားသလိုပါ။ စခန္းအေနာက္က ေဒါနေတာင္တန္း ခပ္ျမင့္ျမင့္ကေတာ့ ျမင္ေတြ႔ရတာ စိမ္းစိုသာယာ လွပပါေပတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ခရီးရွည္က အခ်ိန္သိပ္မရတာမို႔ ဆက္လက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ၁၇၀ ကီ လိုမီတာေဝးတဲ့ Mae Sariang မယ့္ဆရီယန္ဆီသို႔ ဦးတည္ထြက္ခြာခဲ့ရပါတယ္။
လမ္းအမွတ္ ၁၂၆၇ လမ္းဆံုကိုေရာက္ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေခတၱနားၾက နံနက္စာ စားၾကပါတယ္။ လမ္းအမွတ္ ၁၂၆၇ က ဘယ္ကေနမ်ားေရာက္လာပါသလဲလို႔ ဂူဂဲလ္ေျမပံုမွာျပန္ရွာၾကည့္မိေတာ့ သိပ္ေဝးေဝးလံလံက မဟုတ္တာ ေတြ႔ရပါ တယ္။ ေတာေခါင္ေခါင္အရပ္ကလာတဲ့ လမ္းတိုေလး တလမ္းသာပါ၊ ထိုင္းရဲ႕ အလယ္ပိုင္းေဒသနဲ႔ေဝးၿပီး ေသာင္ရင္းျမစ္နဲ႔ ကေတာ့ သိပ္မေဝးလွတဲ့ ေနရာေဒသက လူသူမစည္ကားလွတဲ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ကားလမ္းဆံုတခုသာပါ။ ဒီလိုမ်ိဳးကို ျမင္မိ ျပန္ေတာ့ ဟိုးအရင္တခ်ိန္က ျမင္ကြင္းတခ်ိဳ႕ကို ျမင္ေယာင္မိရင္း ....။
အဲဒီလိုေတာလမ္းဆံုမွာ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လာမယ္မွန္း ေသခ်ာမသိရတဲ့ လမ္းၾကံဳကားကို ပါလာတဲ့အိတ္ေလးေတြကို ခြ လို႔ထိုင္ရင္း လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ ေစာင့္ဆိုင္းေနသူမ်ားကို ေတြ႔ေလမိျပန္ေတာ့ ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာေန႔ရက္မ်ားက ေမာင္ရင္ငေတ တို႔ရဲ႕ ငယ္ဘဝ အညာေပတရာ လမ္းမထက္မွာ ေႏြေနအပူ ေႏြေလအပူေအာက္ ကားအလာေစာင့္ရင္း အိပ္ငိုက္ အိပ္ေပ်ာ္ ခဲ့ရတာေတြကို ျပန္လည္ၿပီး အမွတ္ရေနမိခဲ့ ျပန္ပါတယ္။
ေသာင္ရင္းေဒသ (ဓါတ္ပံု မရငတ)
ဖ်တ္ကနဲ႔ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတဲ့ သူတို႔တေတြရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈ ရုပ္ဆင္းသ႑န္ သြင္ျပင္အေနအထားေတြကေတာ့ အလြယ္တကူနဲ႔ ဘာ ဘယ္သူ ဘယ္ႏြယ္ဖြားေတြ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာကေတာ့ သိပ္ကို ရွင္းလင္းလွပါတယ္။ ေတြ႔ျမင္သူတိုင္း သိလြယ္လွပါတယ္။
အဲဒီေနရာ အဲဒီေဒသေတြမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ကေတာ့ သူေတြ႔ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ သမိုင္း ေၾကာင္းေတြကို ဒီေနရာကဘာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ဘယ္တုန္းက ဘယ္လိုဆိုတာ ျပန္လည္ေျပာျပ ရွင္းျပေနပါတယ္။ တကယ္ ကေတာ့ တိမ္ျမႇဳပ္ခ်န္လွပ္ထားလို႔မရမယ့္ သမိုင္းအမွန္ေတြက လူအမ်ား ျမင္သာထင္သာရွိမယ့္ စာရြက္စာတမ္းေတြ ကြန္ျပဴ တာဖန္သားျပင္ေတြေပၚမွာ တည္ရွိေနဖို႔လည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ့္ ကိုယ္ေတြ႔ေတြကို လူတိုင္း ေဖၚထုတ္ႏိုင္သမွ် ေဖၚ ထုတ္ႏိုင္တဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ ေဖာ္ထုတ္ၾကဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။
ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ရဲ႕ ဒီအဝင္လမ္းက ဘယ္ကိုသြားတာ ဒီေခ်ာင္းရိုးက ဘယ္ထိေပါက္တာ ေျပာဆိုရွင္းျပေနရင္း ကားလမ္းက ျမစ္နဲ႔ တစတစ နီးကပ္လို႔လာပါတယ္။
အဲဒီေနရာ ေသာင္ရင္းျမစ္ေကြ႔ကရြာက Tha Song Yang ေခၚ သစ္ႏွပင္ရြာလို႔ အမည္တြင္ပါတယ္။ သစ္ႏွပင္ရြာ Tha Song Yang အမည္ရခဲ့တာကေတာ့ ဟိုအရင္တခ်ိန္က ရြာေလွဆိပ္ရဲ႕ ဟိုဘက္ကမ္းမွာတပင္ ဒီဘက္ကမ္းမွာတပင္ ေပါက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ကို အစြဲျပဳေခၚလာခဲ့ၾကတာပါ။
ေသာင္ရင္းေဒသ (ဓါတ္ပံု မရငတ)
သာေဆာင္ရန္ၿမိဳ႕ေလးကိုေက်ာ္လို႔လာ အၿပီးမွာေတာ့ အခုထိေပါက္လာတဲ့ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ရဲ႕ ေမာင္ရင္ငေတ့ စိတ္အေတြ႔ဆံုးေနရာကို ေရာက္ပါၿပီ။ ဒီခရီးမထြက္ခင္ ဂူဂဲလ္ေျမပံုထဲဝင္ ေမႊေႏွာက္ ေလ့လာခဲ့စဥ္ကပင္ အႀကိဳက္ေတြ႔ မိရဆံုးေနရာပါ။ မယ့္ေဆာက္ကေနဆို ကီလိုမီတာ တရာ့တဆယ္ေဝးတဲ့ ကားလမ္းနေဘး ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္း ကပ္လွ်က္ ေနရာပါ။ လူေနတဲ့ေနရာမဟုတ္သလို ဘာအိမ္တလံုးမွ မရွိပါဘူး။ ေမာင္ရင္ငေတလည္း ဝမ္းသာအားရ ကားေပၚက အျမန္ ဆင္း ျမစ္ကမ္းအနီး ထိေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္ရင္း ဟိုဘက္ကမ္း ေဒါနေတာင္ေျခနဲ႔ကပ္လွ်က္ ညင္သာၿငိမ့္ေညာင္းစြာနဲ႔ စီးဆင္းေနတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ေရျပင္ညိဳညစ္ညစ္ကို ေငးေမာေနမိပါတယ္။ တေအာင့္ၾကာမွ ေငးေမာမိတာကို ရပ္တန္႔ မွတ္ တမ္းတင္စရာရွိတာ ခပ္သြက္သြက္ မွတ္တမ္းတင္ရပါတယ္။ ေနာက္တေခါက္ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို ျပန္ေရာက္ဖို႔က လြယ္တာ မဟုတ္တာေလ။ ေသာင္ရင္းျမစ္ျပင္က ဒီေနရာမွာလည္း သိပ္မက်ယ္လွပါဘူး။ အလြန္ဆံုးရွိမွ မီတာတရာခန္႔သာပါ၊ ေရစီး ကလည္း သာမန္ျမစ္ေတြလိုသာပါ။ ေျဖးေျဖးေလး ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးသာပါ။ သာမန္ ေရကူးတတ္သူတေယာက္ ဖားကူး ကူးသြား ရင္ေတာင္မွ အလြယ္တကူနဲ႔ ဟိုဘက္ကမ္းေျခေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဟိုဘက္ကမ္းဆိုတာက ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ေရႊတိုင္း ျပည္ပါ။ ဒီဘက္ျခမ္းမွာ ကားလမ္းရွိေနတာမို႔ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လိုခရီးသြားတခ်ိဳ႕ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာရွိေနေပမယ့္လည္း ေရႊျပည္ကမ္းဘက္မွာေတာ့ လူသံသူသံ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွပါတယ္။
ဟိုဘက္ျခမ္းမွာေရာ ဒီဘက္ျခမ္းမွာပါ ဘာအတားအဆီး ဘာအပိတ္အပင္မွရွိတာကို မေတြ႔ရပါဘူး။ အဲဒီကားလမ္းေဘး ေသာင္ရင္းကမ္းေျခကေန ေဒါနေတာင္တန္းကို ေက်ာ္ခြလို႔ အေနာက္ဘက္ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္လို္က္မယ္ဆိုခဲ့ရင္ေတာ့ ကမ ေမာင္း၊ က်ိဳက္ထို၊ ပဲခူး၊ တိုက္ႀကီး၊ ဓႏုျဖဴ၊ ေရၾကည္တို႔ကေန ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ထိတိုင္ေအာင္ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ စိတ္အေတြးထဲမွာပါ။
ေသာင္ရင္းျမစ္ရိုးကိုေက်ာ္ၿပီး ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ဟိုအိမ္တန္း ဟိုစခန္းက ဟိုတုန္းကေတာ့ ဘာေတြဆိုတာ ဆက္လက္ရွင္းျပ ေနေပမယ့္ ေမာင္ရင္ငေတ့ စိတ္အေတြးမွာေတာ့ ေသာင္ရင္းေရခလယ္က နယ္နမိတ္စည္းကိုေက်ာ္လို႔ တဘက္ကမ္းက ျမင္ကြင္းအလွရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈေအာက္မွာ တဒဂၤခဏ နစ္ေမ်ာစီးဝင္သြားပါေတာ့တယ္။ အလြန္တရာေအးခ်မ္းသာယာလွတဲ့ ျမင္ကြင္းတခုသာပါ။ ဗန္ဂိုးတို႔ မိုးေနးတို႔ ေရးႏြားတို႔ေခတ္က ပန္းခ်ီဆရာမ်ားအႀကိဳက္ ရႈေမွ်ာ္ခင္းလို႔ေျပာရင္ မမွားေလာက္ ပါဘူး။
အဲဒီလို မွတ္တမ္းတင္ ေငးေမာေတြးေတာ အၿပီးမွာေတာ့ ေရွ႕ခရီးဆက္ရန္ ကားေပၚသို႔ ေလးပင္စြာ ျပန္လည္တက္ခဲ့ရပါ ေတာ့တယ္။ မဆက္မျဖစ္တဲ့ ေရွ႕ခရီးက ဆက္ခ်င္ခ်င္ မဆက္ခ်င္ခ်င္ ဆက္ရဦးမွာပါ။ လမ္းရဲ႕သယ္ေဆာင္ရာသို႔ မသြားခ်င္ ခ်င္ သြားခ်င္ခ်င္ သြားရေပဦးမွာေပါ့ေလ။
အဲဒီလို Tha Song Yang အမည္နဲ႔ ေနရာႏွစ္ခု ေတြ႔ရပါတယ္။ တရြာက နည္နည္းႀကီးလို႔ သာေဆာင္ရန္ၿမိဳ႕ အဆင့္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ တရြာကေတာ့ Ban Tha Song Yang ရြာေလးပါ၊ ႏွစ္ရြာစလံုး ေသာင္ရင္းျမစ္ ကမ္းပါးမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ေသာင္ရင္း ျမစ္က အဲဒီ သာေဆာင္ရန္ ရြာႏွရြာၾကားမွာ ကားလမ္းနဲ႔ကပ္လွ်က္ စီးဆင္းသြားတာပါ။ Ban Tha Song Yang ရြာေလးကို ေက်ာ္ေတာ့ ကားလမ္းက ေသာင္ရင္းနဲ႔ တေျဖးေျဖး ေဝးလို႔ေဝးလို႔ သြားတာပါ။ အဲဒီရြာႏွစ္ရြာရဲ႕ထူးျခားခ်က္က ရြာဦးထိပ္မွာ ရဲကင္းေတြ အစစ္အေဆးေတြ ရွိေနတာပါ။ ေရႊျပည္ႀကီးနဲ႔ အဝင္အထြက္ အဆက္အစပ္ေတြ ရွိဟန္တူပါတယ္။
မယ့္သေဝါသို႔ အဝင္ (ဓါတ္ပံု မရငတ)
ကားေမာင္းလာသူ မိတ္ေဆြႀကီးကို ေမးျမန္းၾကည့္မယ္လုပ္ေတာ့ ရြာအဝင္လမ္းကို ေမးေငါ့ျပအၿပီး ဒါက နာမည္ေက်ာ္ မဲသ ေဝါ အဝင္ဂိတ္ေပ့ါဗ်ာလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီ မယ့္သေဝါအဝင္ကေတာ့ ထူးျခားမႈ သိပ္မရွိလွဘူးထင္ရေပမယ့္လည္း ေမာင္ရင္ ငေတရဲ႕ မ်က္လံုးအျမင္မွာက အနည္းငယ္ေတာ့ ဆန္းက်ယ္ေနသေယာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ မယ့္သေဝါဆိုတာကလည္း ဟိုးတခ်ိန္ကေတာ့ အေတာ္နာမည္ႀကီးခဲ့တာ မဟုတ္ပါလား။ ကမာၻေက်ာ္ ေနရာေပကိုး။ စကၠန္းပိုင္း မိနစ္ပိုင္းမွ်သာ ျဖတ္ သန္းခဲ့ရတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတ့အတြက္လည္း တန္းဖိုးႀကီးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳတခုလို႔ သတ္မွတ္ခ်င္ပါတယ္။
ႏြားစခန္း (ဓါတ္ပံု မရငတ)
ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္း အနီးမွာ လူစခန္းတင္မက ႏြားစခန္း တခန္းကိုလည္း ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ အဲဒီ ကိုေရႊႏြား အေသြး အေရာင္မ်ိဳးစံုက ခြန္ထိုင္းေတြရဲ႕ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးက႑မွာ ဘယ္လိုမ်ိဳး ေနရာေတြကေန အသံုးဝင္သလဲဆိုတာကိုေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ မသိပါဘူး။ ေမာင္ရင္ငေတသြားခဲ့တဲ့ ထိုင္းကာလမ္း ရထားလမ္းေတြ နေဘးမွာေတာ့ ဒီလို ကိုေရႊႏြားေတြနဲ႔ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးေနၾကတာကို တခါဖူးမွ မေတြ႔ျမင္ခဲ့ဖူးတာကေတာ့ ေသခ်ာလွပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ အဲဒီလို ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးကို ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပန္းစြာနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ၾကရတဲ့ အဲဒီ ကိုေရႊႏြားေတြက ေရွ႕ ဘယ္ခရီး ဘယ္လမ္းကို ဆက္ၾကပါသလဲဆိုတာကို ေမာင္ရင္ငေတ သိခ်င္မိေပမယ့္ မေမးမိခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ေရွ႕ခရီးလမ္း ေခ်ာေမြ႔ပါေစလို႔ စိတ္ထဲေတြးေနမိရသလို သူတို႔တေတြလည္း ထပ္တူထပ္မွ် ရွိပါေစလို႔သာ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ ဆယ္ကီလိုမီတာေက်ာ္ခန္႔ အနီးကပ္ဆက္ေမာင္းလာၿပီး ကားလမ္းနဲ႔ ေသာင္ရင္း ျမစ္ေၾကာင္းက ေလးငါးေျခာက္ႀကိမ္မွ်ေလာက္ ပူးတံု႔ခြာခ်ီနဲ႔ ဆံုေတြ႔ပါတယ္။
ေသာင္ရင္း (ဓါတ္ပံု မရငတ)
မေရာက္ခင္ သံုးေလးလမွ် ဂူဂဲလ္ေျမပံုေပၚမွာ ႀကိဳတင္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေသာင္းရင္းကမ္းနေဘးကိုေတာ့ ေရာက္ဖူးခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္ ထပ္ လည္း အခ်ိန္ေပး ေအးေအးေဆးေဆး ထပ္ေရာက္ခ်င္ပါေသးတယ္။
အဲဒီေနာက္ ေသာင္ရင္းကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာခဲ့ၾကရပါၿပီ။ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းက အေရွ႕ေျမာက္ဘက္သို႔ ခြဲထြက္သြားသလို ေသာင္ရင္းျမစ္ေၾကာင္းကေတာ့ အေနာက္ေျမာက္ဘက္သို႔ ႏွစ္ႏိုင္ငံနယ္ျခားစည္းအျဖစ္ ဆက္လက္စုန္ဆင္းလို႔သြားၿပီး Yuam ျမစ္နဲ႔ေပါင္းဆံု ထိုမွတဖန္ သံလြင္ျမစ္ႀကီးနဲ႔ ထပ္မံ၍ ေပါင္းဆံု စီးဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။
(မယ့္ေဆာက္အလြန္က ေသာင္ရင္း) စာစုကို ဒီေနရာမွာ ေခတၱရပ္နားပါမည္။ ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ေမာင္ရင္ငေတ
၁၅၁၁၂၀၁၆ - ၁၈၁၂၂၀၁၆
မယ့္လစခန္း (ဓါတ္ပံု မရငတ)