မ်က္႐ႈ ● ျပတင္းတံခါးအျပင္ဘက္က မိုးစက္မ်ား (ဝတၳဳတို)
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၈၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၈၊ ၂၀၁၇
မုိးမခမဂၢဇင္း အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၂၊ ဇန္နဝါရီလထုတ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည့္ ဝတၱဳတုိ ျဖစ္သည္။
ဒယ္ဒီႏွင့္ညိဳ စတင္သိကြၽမ္းခဲ့သည့္ျဖစ္စဥ္မွာ ႐ိုးစင္းလွပါသည္။ အခ်ိန္ကား ေဟာင္းသြားေသာ ဆယ္စုႏွစ္တခု၏အစ၊ ေမလ ဆန္းပိုင္း မုတ္သံုဦးတြင္ျဖစ္သည္။ လက္ဖက္ႏွင့္ ရာဘာေတာမ်ားအံု႔ဆိုင္းေနေသာ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးသည္ ညိဳမွန္းဆ ထားခဲ့သည့္အတိုင္း တစိမ့္စိမ့္စိမ္းကာ ျငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။ ညိဳတို႔႐ုံးက နမ့္ခေခ်ာင္း ေကြ႕ရစ္စီးဆင္းေနေသာ ေတာင္က မူေလး၏ထိပ္တြင္ ရွိပါသည္။
ညိဳ႕အလုပ္စားပြဲမွ အေရွ႕ဘက္ဆီေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ေတာင္ခုိးမျပယ့္တျပယ္ေအာက္တြင္ တဖက္ႏုိင္ငံႏွင့္ဆက္ထားေသာ တံ တားျဖဴျဖဴကို လဲေလ်ာင္းေနေသာ ဝံျဖဴတေကာင္၏ အလ်ားဆန္႔ထားသည့္ ေက်ာရိုးပမာ ျမင္ေတြ႕ရပါလိမ့္မည္။ ထုိ႐ုံးကုိ စေရာက္သည့္အခ်ိန္က မႈိင္းပ်ေသာရာသီႏွင့္အတူ ညဳိ႕စိတ္တုိ႔ မႈန္ထုိင္းေနခဲ့သည္။ ဝဲဘက္ပုခံုးသားသည္ မိုးစက္တို႔ေၾကာင့္ စိုေနခဲ့ၿပီး ညိဳ႕ဆံႏြယ္တို႔သည္လည္း ေရဓာတ္ႏွင့္ အမွ်င္လိုက္ ကပ္ျငိေနခဲ့သည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
"အစ္မရဲ႕အလုပ္စားပြဲက ဒီမွာ။ ဟိုဘက္မွန္အခန္းထဲမွာက ဆရာပဲရွိတာ။ ဆရာနဲ႔ အနီးကပ္အလုပ္လုပ္ရမယ့္သူ သံုး ေယာက္ပဲ ဒီအေပၚထပ္မွာ ရွိတာပါ"
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ညီမေလး၏ရွင္းျပခ်က္ကို ေယာင္နန နားေထာင္ရင္း ညိဳ႕အာ႐ုံတုိ႔ မြန္းၾကပ္လာသည္။
"ဆရာ.. ဒါက ဝန္ထမ္းအသစ္ပါ" ဟု မိတ္ဆက္ေပးခ်ိန္တြင္ ဒယ္ဒီသည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ တခ်က္သာလွ်င္ ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ပါ သည္။ သည့္ေနာက္ "သူ႕စားပြဲကို ျပေပးလုိက္" ဟု အသံျပတ္ႏွင့္ ေျပာသည္။
ညိဳသည္ ေဘးလြယ္အိတ္ကုိ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း ျမဴမႈန္ၾကားက စိုက္ခင္းမ်ားကိုေငးၾကည့္ကာ စိတ္ေထြျပားေနမိ သည္။ သည္ခရီးက မိဘရင္ခြင္ႏွင့္ခြဲကာ အေဝးသို႔ အေတာင္ပံျဖန္႔ခဲ့သည့္ ပထမဆံုးခရီး၊ ၿပီးေတာ့ သည္အလုပ္က ညိဳ႕ အတြက္ ဦးဆံုးအႀကိမ္ စြန္႔စားမႈရယ္ေလ။ ဥခြံအတြင္းကေန တိုးထြက္ကာ ေခါင္းကေလးျပဴ၊ ေျခကေလးဆန္႔ခဲ့ေသာ ညိဳ သည္ ျပင္ပေလစိမ္းႏွင့္ အသားက်ေအာင္ ရက္ပိုင္းမွ် ရုန္းကန္ရပါလိမ့္ဦးမည္။ သည္အေတြးက ညိဳ႕ကို ထိတ္လန္႔အားငယ္မႈ မျဖစ္ေစေသာ္လည္း အထက္အရာရွိ၏ မေႏြးေထြးေသာ ႀကိဳဆုိမႈက တက္ႂကြေသာ စိတ္အလ်ဥ္ကုိ တံုးထား၍ တားသည့္ ႏွယ္ ေႏွးေကြးရပ္တန္႔သြားရသည္။
ပထမေျခလွမ္းဟူသည္တိုင္းက အယိုင္ယိုင္အနဲ႔နဲ႔ ျဖစ္တတ္သည္ပင္။ ညိဳသည္လည္း ဦးဆံုးေသာရက္သတၲပတ္မ်ားတြင္ ဝန္းက်င္အ သစ္ႏွင့္ေရာ အလုပ္ႏွင့္ပါ အံဝင္ခြင္က်မရွိေသး။ ဝန္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရးတြင္ ရင္းႏွီးလြယ္ေသာ္လည္း ဒယ္ဒီႏွင့္ အစည္းအေဝးတြင္ တင္ျပေျပာဆိုစရာမ်ားရွိသည္မွအပ အပိုစကားမဆိုခဲ့ရဖူးေပ။ အထူးသျဖင့္ ဒယ္ဒီႏွင့္ စကား ေျပာလွ်င္ ညိဳသည္ မ်က္လႊာခ်ထားမိၿမဲ၊ အသံမူမွန္ေအာင္လည္း မနည္းထိန္းေျပာေနရသျဖင့္ အသက္႐ွဴမဝေပ။ သို႔ေပမယ့္ ဒယ္ဒီ၏ မာထန္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ တင္းျပတ္ေသာ ေလသံတို႔သည္ ညိဳ႕တဦးတည္းအေပၚတြင္သာ ရွိခဲ့သည္မဟုတ္ပါ။ ႐ုံး သူ႐ုံးသား အားလံုးအၾကားတြင္ ဒယ္ဒီက တမူကြဲထြက္ေနေလသည္။ ဒယ္ဒီ ဘယ္အခ်ိန္ ႐ုံးတက္သည္ကို ညိဳမသိပါ။ သို႔ေသာ္ ႐ုံးစတက္ခ်ိန္ ကိုးနာရီထက္ တနာရီ၊ တနာရီခြဲခန္႔ေစာၿပီးေရာက္ခဲ့လွ်င္ေတာင္ ဒယ္ဒီက ႐ုံးတြင္ရွိႏွင့္ေနခဲ့ၿပီး ျဖစ္ သည္။ မြန္းတည့္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီခြဲလွ်င္ေတာ့ ေန႔လည္စာ စားဖုိ႔ သူ႔အခန္းထဲက ပုံမွန္ထြက္လာတတ္သည္။ ညေန ငါးနာရီခြဲ ညိဳတို႔ ႐ုံးဆင္းလွ်င္ေတာ့ သူအျမဲက်န္ခဲ့စျမဲ။ သို႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႔ကြယ္ရာတြင္ ႐ုံးဝန္ထမ္းမ်ားက "႐ုံးေစာင့္ႀကီး" ဟု နာမည္ ေျပာင္ေပးၾကေလသည္။
ညေနခင္း႐ုံးဆင္းခါနီး စိတ္အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ရာသီဥတုသာယာသည္ႏွင့္ႀကံဳလွ်င္ ညိဳသည္ ခပ္ ပါးပါး ေမ်ာလြင့္ေနေသာ တိမ္ရိပ္မ်ားကို စိတ္လိုလက္ရ ေငးၾကည့္မိတတ္သည္္။ တိမ္တုိ႔မရွိခဲ့လွ်င္လည္း ျပာစင္ေသာ ေကာင္းကင္အမိုးေအာက္တြင္ ေျမျပင္ထက္က လႈိင္းတံပုိးမ်ားသဖြယ္ ျမင့္မားထုိးထြကေနေသာ အထပ္ထပ္ႏွင့္ ေတာင္တန္းမ်ား၏ အဆံုးအစကို အ ေၾကာင္းမဲ့ ေတြးေတာ ရွာေဖြေနမိတတ္သည္။ လူတို႔၏ ျဖစ္တည္မႈအခါမ်ားစြာ ေၾကျပဳန္းၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ပင္လွ်င္ မို႔ ေမာက္ေနေသာ ေျမသားထုႏွင့္ ေက်ာက္စိုင္မ်ားသည္ တင္းတင္းမတ္မတ္ က်န္ရစ္ေနေသးေလသည္။ အနီးကပ္၍ ၾကည့္ လွ်င္ေတာ့ သဘာဝဒဏ္ႏွင့္အတူ ေျမသားတခ်ဳိ႕ ေလွ်ာက်ပ်က္ယြင္းကုန္သည္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သို႔မဟုတ္ သက္ရွိသတၲဝါတို႔၏ ပေယာဂျဖင့္ သူ႕ဝတ္႐ုံႏွင့္တူေသာေတာအုပ္တို႔ တရိရိ အစုတ္ၿဖဲခံရသည္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႕ရလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
အေဝးျမင္ကြင္းမွာေတာ့ သတၱေလာကဟာသာ ေမာဖြယ္ခ်ည္းပါပဲေလ။ အကဲဖမ္းရန္ခက္ေသာ ျပည့္စံုကံုလံုသူတဦး၏ ဘဝ သည္လည္း သာေသာ္လည္း ေမာဖြယ္ေကာင္းေၾကာင္း ေနာင္အခါတြင္ ညိဳ သိခြင့္ရခဲ့သည္။ လွစ္ဟာျခင္းဟူသမွ်သည္ ဝန္းက်င္၏ ဆြဲႏုတ္ယူငင္မႈေၾကာင့္ ဟင္းလင္းျပင္အျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ႏိုင္သည့္နည္းတူ တခါတရံတြင္ေတာ့ ကံၾကမၼာေၾကာင့္၊ သို႔မဟုတ္ ကိုယ္တိုင္၏ အတၲမ်ား ခ်ိန္ခြင္မညီျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဒယ္ဒီကေတာ့ သူ႕ဘဝကြက္လပ္အတြက္ ပဋိစၥဟူေသာအေၾကာင္းတရားကိုသာလွ်င္ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ဒယ္ဒီ့ဇနီးေဟာင္း ပက္ဂီႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ က်ိဳးပ်က္လြယ္ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ျပန္တူးေဖာ္တတ္ပါသည္။
သို႔ေပမယ့္ သမီးဝင္ဒီအေၾကာင္းကို ေအာက္ေမ့တသဆုိမိလွ်င္ သူ႔မ်က္ဝန္းအစုံသည္ ေရာင္စဥ္တန္းႏွင့္ ရႊန္းစုိလ်က္။ ဒယ္ ဒီအဆိုအရ ဝင္ဒီႏွင့္ညိဳသည္ အသက္အရြယ္အရ ရြယ္တူရွိလိမ့္မည္ဟု သိရသည္။ ဒယ္ဒီ့ဆိုစကားမ်ားအရ ခန္႔မွန္းမိသ ေလာက္ ညိဳတို႔ႏွစ္ဦး အရြယ္သာလွ်င္ တူပါလိမ့္မည္။ ဘဝအေျခအေနခ်င္းေတာ့ လားလားမွ်မသက္ဆိုင္ပါ။ ဝင္ဒီသည္ အဂၤလန္ျပည္တြင္ မဟာတန္းတက္ေရာက္ေနသူ ေက်ာင္းသူတဦးျဖစ္ေသာ္လည္း ညိဳက မိသားစုဝန္ကို ပုခံုးမွ်ေပးေန ရသူ ရယ္ပါ။ ညိဳ႕အေၾကာင္းကုိသိၿပီးေနာက္မွသာ ဒယ္ဒီက ညိဳ႕အေပၚ ကရုဏာသက္ခဲ့သည္။ သည္မတိုင္မီမွာေတာ့ ညိဳသည္ လည္း သူ စိတ္ရွည္ရွည္မထားႏုိင္သည့္ ဝန္ထမ္းတဦး၊ ေရေရရာရာ ဆိုရပါလွ်င္ သူ႔စံႏႈန္းမဝင္သည့္ ေအာက္လက္ငယ္ သား တဦးအျဖစ္သာ သေဘာထားခံခဲ့ရသည္။
"ဒါ ပထမဆံုးအလုပ္လား"
ထုိသုိ႔ ဒယ္ဒီအေမးကုိ မရဲတရဲႏွင့္ ညဳိ ေခါင္းညိတ္မိစဥ္က အားငယ္စိတ္ျဖင့္ မႊန္ထူေနမိသည္။ "ကြၽတ္" ဟူ၍ ဒယ္ဒီ၏ စိတ္မရွည္သံေၾကာင့္ ညဳိသည္ ႐ုတ္ျခည္းပင္ ေပ်ာ့ေခြႏြမ္းဖတ္သြားေတာ့မေယာင္ ရွိသည္။ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ဒယ္ဒီက နည္းနည္းမွ် အတိမ္းအေစာင္းမခံ၊ အလြန္တိက်သူ၊ ထုိ႔အျပင္ အလြန္စိတ္တုိလြယ္သူလည္း ျဖစ္ သည္ကုိး။ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္သည္ ဖိစီးမႈကို ျဖစ္ေစသည္ေလ။ သည္ဖိအားေၾကာင့္ပင္ ညဳိ အမွားမွားအယြင္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထုိ ေန႔က နီက်င္ေနခဲ့ေသာ ညိဳ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ဝင္ဒီ့ကို ရုတ္တရက္ သတိရမိသြားေၾကာင္း ေနာင္အခါ ဒယ္ဒီက ေျပာျပ ပါသည္။ ရုပ္အားျဖင့္ ကမၻာတျခမ္းတြင္ က်န္ခဲ့ေသာ၊ နာမ္အားျဖင့္ ေပါင္းစည္းရန္မလြယ္ေသာ ဝင္ဒီသည္ မည္သည့္ အေျခ အေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒယ္ဒီ၏ ႏွလုံးသား အၾကည္ဓာတ္ျဖစ္ပါသည္။ သည္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ ညဳိသည္ ဒုတိယဝင္ဒီ ျဖစ္ခဲ့ ရသည္။ အဆင္မေခ်ာသည့္ လုပ္ငန္းခြင္က ခြင့္သုံးရက္ယူၿပီးေနာက္ အားေလ်ာ့ႏြမ္းလ်စြာ ႐ုံးျပန္တက္သည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ ရွားပါးလွသည့္ ဒယ္ဒီအျပံဳးကုိ စတင္ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့သည္။ ညဳိ႕ကုိ အေရးတယူစကားေျပာလာသလုိ ညဳိ႕ရည္မွန္းခ်က္မ်ားအ ေၾကာင္းကုိလည္း စိတ္ဝင္တစားေမးလာတသည္။ လူႏွစ္ဦးစကားဝုိင္းဆုိေသာျငား ညဳိကေတာ့ နားေထာင္သူ သက္သက္ျဖစ္ ရသည္က မ်ားပါသည္။ ပက္ဂီႏွင့္ ဝင္ဒီအေၾကာင္း ရယ္စံစြက္၍ လႈိက္ေမာစြာေျပာတတ္သည့္ ဒယ္ဒီကုိျမင္တုိင္း သူဟာ "လူသားတဦးပါေပ" ဆုိသည့္ လႈိက္လႈိက္လဲွလဲွ အသိအမွတ္ျပဳမိသည္။
"ဒယ္ဒီတို႔မိသားစုမွာ ေယာက်ာ္းေလးခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ မိန္းကေလးသိပ္လိုခ်င္တာကြ။ ပက္ဂီကိုယ္ဝန္ရွိၿပီဆိုေတာ့လည္း သမီးေလးေမြးပါေစလို႔ ဒယ္ဒီဆုေတာင္းခဲ့တာပဲ။ ဝင္ဒီအိမ္ေထာင္က်ရင္လည္း ေျမးမေလးပဲေမြးပါေစလို႔ ထပ္ၿပီး ဆုေတာင္း မိဦးမွာ"
ေနာင္အခါတြင္ရွိလာမည့္ ဒယ္ဒီေျမးမေလးသည္ သူ႔အေမ ဝင္ဒီလို၊ သူ႔အဖြား ပက္ဂီလို ေပ်ာ့ေခြေသာေရႊေရာင္ဆံႏြယ္မ်ား ပိုင္ဆိုင္ပါလိမ့္မည္။ ပန္းႏုေရာင္သန္းေသာအသားအေရႏွင့္ ျပာလဲ့ေသာမ်က္ဝန္းအစုံက သူတုိ႔အလုိကုိ ေတာက္ႂကြေစရန္ ျဖည့္ကူပါလိမ့္ဦးမည္။ ဒယ္ဒီႏွင့္တူလွ်င္ေတာ့ ေရွးဗမာႀကီးတို႔၏ ႐ုပ္ပုံအတုိင္း အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္ေထာင္ေထာင္ ေမာင္း ေမာင္းႏွင့္ မ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္း ျဖစ္လိမ့္မေပါ့။ စိတ္လုိလက္ရရွိသည့္အခါမ်ားတြင္ေတာ့ ညဳိ႕မိသားစုအေၾကာင္းကုိ ဒယ္ဒီက စူးစမ္းတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ လြမ္းေရးထက္ ဝမ္းေရးခက္သည့္ဘဝမ်ားေပမို႔ အထူးတလည္ ဋီကာမခ်ဲ႕မိ။ ရုန္းကန္ရ သည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့၊ တကယ္ေတာ့ ညိဳတို႔တေတြ အမိဝမ္းမွာခိုေအာင္းစဥ္ကတည္းက သည္လိုပဲရုန္းကန္လာၾက ရသသည္မဟုတ္လား။ ကုိယ္ကာယအားျဖင့္၊ ေနာက္ စိတ္အာရံုအားျဖင့္၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာစလံုးအတြက္ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္တုိင္ေအာင္ လူးလြန္႔တြန္႔ထုိး လႈပ္ရွားၾကရေပဦးမည္။ သည္လုိစကားမ်ဳိး ညဳိကဆုိတတ္လွ်င္ေလတာ့ ဒယ္ဒီသည္ ခပ္ျပံဳးျပံဳးၾကည့္တတ္ပါသည္။ ညဳိက အဖြားႀကီးေပါက္စေလးႏွင့္ တူသတဲ့။ ႐ုန္းကန္ရျခင္းဟာ အဆက္ဆက္ရန္ အတြက္ တြန္းအားတရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ညဳိကယုံၾကည္ေသာ္လည္း ဒယ္ဒီကမူ ဝင္ဒီသည္သာ သူ႔ဘဝရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေဇာတခုျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ အန္တီပက္ဂီႏွင့္ ျပန္ေပါင္းထုပ္ရန္ကိုမူ သူေမွ်ာ္လင့္ဟန္ မရွိေတာ့ေပ။ ဒယ္ဒီသည္ ႐ုံး တြင္ အစဥ္သျဖင့္ မႈန္ေတေနတတ္ေသာ္လည္း ရြာထဲက ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ေတာ့ တိမ္ညိဳကင္းသည့္ လတ စင္း ႏွယ္ ဝင္းပၾကည္လင္ေနတတ္သည္။
ထိုရြာေလးက ၿမိဳ႕၏ တနလၤာေထာင့္တြင္တည္ရွိၿပီး ယခင္က စစ္ရိပ္စစ္ေငြ႕သမ္းရာ အေမွာင္နယ္ေျမ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ သည္ ေဒသ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ ကေလးငယ္တို႔၏ ပညာေရး အေရးႀကီးေၾကာင္း မၾကာခဏဆိုလ်က္ ဒယ္ဒီက သူကုိယ္တုိင္မတည္ ၍ ရြာ၏ မူလတန္းေက်ာင္းကုိ ျပဳျပင္ေပးထားသည္။ ဒယ္ဒီအလည္ေခၚသျဖင့္ အႏွီရြာေလးဆီသုိ႔ ညဳိ တေခါက္ေတာ့ျဖင့္ အလည္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထုိရြာသုိ႔ေရာက္ေအာင္ ၿမိဳ႕ကေန ႏွစ္နာရီေက်ာ္ခန္႔ ဆုိင္ကယ္ေမာင္းရပါသည္။ လႈိင္းထေနေသာ ေျမနီလမ္း ေသးေသးသြယ္သြယ္ၾကားတေလွ်ာက္ စက္တပ္ယာဥ္ငယ္သည္ ေႁမြလိန္ေႁမြေကာက္ တလြန္႔လြန္႔ တလူးလူး သြားၿပီးခါမွ ရြာသို႔ေရာက္ရသည္။
"သမီး ျပဳတက်္မယ ္.. ေသ ခ်ာကိုင္ထားေနာ္"
ဒယ္ဒီ စိုးရိမ္သလိုပင္ ညိဳလည္း ေၾကာက္လန္႔သည္ႏွင့္ ဘယ္ဘက္လက္က ဆုိင္ကယ္ထုိင္ခုံေနာက္က ဘားတန္းကုိကုိင္ရင္း ညာဘက္လက္က ဒယ္ဒီပုခုံးကုိ အားကုိးတႀကီး ဆြဲကုိင္ခဲ့သည္ပင္။ သည္အေျခအေနက ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ အမနာပ ေျပာစရာ ဇာတ္ကြက္တကြက္တိုးခဲ့ေစမွန္း မသိခဲ့႐ိုး အမွန္ပါ။ သည္ျဖဴစင္မႈအတြက္ အမ်ားသကၤာကင္းေစရန္ ညိဳ က်ိန္ တြယ္၍ ေျပာဝံ့ပါသည။္ ဒယဒ္ကီေတာ ့"မလုိ" ဟုိ ဆုိသည္။
မိသားစုႏွင့္ ပထမဆံုးခြဲခြာရသူအဖို႔ ဒယ္ဒီ့အရိပ္သည္ ဖခင္သဖြယ္ အားကိုးရာပင္။ ထိုနည္းတူ ညိဳသည္လည္း ဒယ္ဒီ၏ ဝင္ဒီ။ သည္လုိၿငိမ့္ေညာင္းစြားစီးဆင္းေသာ ေရစီးသံကုိ ႏွလုံးသားညစ္ေထးသူတုိ႔ၾကား တတ္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ၾကာေတာ့ ညဳိသည္ ေဝဖန္သံတုိ႔ႏွင့္ အသားက်ခဲ့ေပၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ အမွန္တရားတခုကေတာ့ ရွိႏွင့္ေနခဲ့ပါသည္။
ဒယ္ဒီသည္လည္း တေန႔က်လွ်င္ ဝင္ဒီ့ထံျပန္မွာျဖစ္သလို ညိဳသည္လည္း မိဘရင္ခြင္ ျပန္လွည့္နားဦးမည့္သူျဖစ္သည္။ ကံ ဇာတ္ဆရာက သေဘာမွ် အခြင့္ေပးသေလာက္သာ တဦးႏွင့္တဦး စိတ္ခ်င္းလူခ်င္း နီးကပ္ခဲ့ၾကရသည္ မဟုတ္လား။ တခါ တေလေတာ့ ညိဳက ဒယ္ဒီကို ေသြးတိုးစမ္းဖူးေလသည္။ ေမြးဌာေနျဖစ္ေသာ မိခင္ႏိုင္ငံတြင္ ေခါင္းခ်ခ်ိန္အထိ ဒယ္ဒီ မေန လိုၿပီလားဆိုေသာ ညိဳ႕ေမးခြန္းသည္ ကေလးဆန္မွန္း သိသာေစပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒယ္ဒီကေတာ့ အေလးအနက္ထား၍ ေျဖဆိုေပးခဲ့သည္။
"အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါ က်န္းမာေရးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈက ဟုိႏုိင္ငံမွာက အမ်ားႀကီးေကာင္းတယ္ေလ" တဲ့။
ဒယ္ဒီဟာ ေရကန္က်ယ္ပါတယ္ဆိုေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ တေကာင္တည္းသာရွင္သန္ရေတာ့မည့္အျဖစ္ကုိပင္ မစိုး ထိတ္ေတာ့ေသာ ငါးကေလးႏွင့္ တူေခ်ေတာ့သည္။ ဒယ္ဒီ ေပ်ာ္ပါေစေပါ့.. သည္ဆုမ်ိဳး ေတာင္းဖို႔သာလွ်င္ ညိဳတတ္စြမ္း သာပါေတာ့သည္။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ေဝးၾကၿပီဆိုပါက ဆည္းဆာခ်ိန္တြင္ ေတာင္ထိပ္မွ အေနာက္ဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာ မူၾကည့္လွ်င္ ပတၱျမားခဲႀကီး အိက်ေနသည့္အလား ျမင့္ေနရသည့္ တိမ္ေရာင္စုံဝန္းရံထားေသာ ေနမင္း ဖန္ဝါကုိျဖစ္ျဖစ္၊ ျမဴဆင္းေသာ ေတာင္ေျခကုိျဖစ္ျဖစ္၊ ေတာင္ခုိးၾကားက မွန္းရည္ဖူးေျမာ္ရေသာ ထုံးေစတီေဖြးေဖြးကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ဖက္ပင္ သြယ္သြယ္တန္းမ်ားကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရာဘာေတာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သတိရေပးပါ ဒယ္ဒီ။ ညိဳ႕အရိပ္ေတြ မပါဝင္ရင္ ေနပါေစ။ ရွင္း သန္႔ေနေသာ ေလေျပေၾကာင့္ ဒယ္ဒီ စိတ္ႏွလုံး ခ်မ္းေျမ့ပါေစ။ ၾကည္လြင္ေသာ သဘာဝအရိပ္ေအာက္မွာ ဒယ္ဒီေပ်ာ္ပါးပါေစ။ ညိဳသည္လည္း သည္အမွတ္တရမ်ားကို တခုတ္တရ ထုပ္ပိုးသိမ္းဆည္းသြားမည္ ျဖစ္သည္။ သည့္အတြက္ ဘဝ အဆက္ ဆက္က သြန္းခ်ခဲ့ဖူးေသာေရစက္မ်ားကို အထူးေက်းဇူးတင္ မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေရစက္တို႔သည္ တႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ၿပီး ေနာက္ တေက်ာ့ ျပန္လည္လာသည့္ ေႏြဦးတြင္ ခန္းေျခာက္လုၿပီ ထင္ပါသည္။ အဆံုးမွာေတာ့ ညိဳက စတင္ခြဲခြာသူ ျဖစ္ခဲ့ရ သည္။
"ဘဝတက္လမ္းဆိုတာ ဒီလိုပဲ ရွာၾကရတာပဲကြယ္။ ေနာက္အလုပ္မွာ မင္း ဒီထက္ပုိအဆင္ေျပမွာပါ"
ဒယ္ဒီက ညိဳ႕ဆီကေန အၾကည့္လႊဲလ်က္ အေဝးဆီက ေတာအုပ္ကို ရႈေမွ်ာ္ရင္း သက္ျပင္းေငြ႕ေငြ႕ကို ေျဖေလွ်ာ့ခဲ့သည္။ ထို စဥ္က ညိဳသည္ ဒယ္ဒီႏွင့္ လက္တဆန္႔အကြာတြင္ ရပ္ေနခဲ့ေလသည္။ ညိဳသည္ ေက်ာခုိင္းသြားရမွာကုိ မလုံမလဲ စိတ္ ျဖစ္ ေနမိသည္။ ဒယ္ဒီ့ကိုလည္း မည္သုိ႔ႏွစ္သိမ့္ရမည္မွန္း မသိ။ ထုိစဥ္ ဒယ္ဒီသည္ ညိဳ႕ဘက္ကို ရုတ္ခ်ည္းလွည့္ကာ အနားတိုး ကပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဒုတိယအၾကိမ္ သက္ျပင္းေငြ႕မ်ားကား ညိဳ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ နီးနီးကပ္ကပ္ေဝ့ဝဲသြားခဲ့ေခ်သည္။ ညဳိသည္ အံအားသင့္မႈအားႀကီးလြန္းသျဖင့္ ေခတၱခဏ အသိကင္းမဲ့သြားသလုိ ခပ္ငူငူ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္တုိ႔သည္ လက္တဖ်စ္တတြတ္စာမွ်သာ ရွည္ၾကာခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ ရစ္သစ္ခဲ့ရေသာ ႀကိဳးမွ်င္မ်ား မ႐ႈမလွ ျပတ္က်ခဲ့ရေလၿပီ။ အျပင္တြင္ တုိက္ခတ္လုိက္ေသာ ေႏြေလ႐ူးေၾကာင့္ အိပ္တန္းျပန္လုဆဲ ငွက္တအုပ္ အလန္႔တၾကား သုတ္ကနဲ ထပ်ံၾကေလ သည္။ ရြက္ေျခာက္မ်ားသည္ သဲမႈန္မ်ားႏွင့္အတူ အခန္းအတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာၾက၏။ အမိုက္ခ်ိန္တြင္ ေလနီၾကမ္းေၾကာင့္ ရာသီမႈန္မိႈင္းခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ထိုအခိုက္အတန္႔ အျဖစ္အပ်က္အရ ညဳိ တိတိပပ သတိရျပဳမိလုိက္ပါသည္။
ညဳိသည္ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်က ပဆစ္တုတ္၍ လက္အုပ္ခ်ီလုိက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ဒယ္ဒီ ဆြံ႔အသြားဟန္တူသည္။ မည္သုိ႔ ဆုိေစ ဒယ္ဒီသည္ ေသြးသားမေတာ္စပ္ေသာ္ျငား ကံၾကမၼာအရ ဘဝတေထာင့္ေနရာတြင္ အားကုိးတႀကီး ေမာ္ၾကည့္ခဲ့ရဖူး ေသာ ညဳိ၏ ဖခင္ပင္ျဖစ္သည္။ ဆရာဆုိလည္း ဟုတ္သည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ဒယ္ဒီဘက္မွာေတာ့ ဒီႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့ပန္းဆင္ မႈကား သူ၏စိတ္ႏွလုံးကုိ သာ၍သာ ညႇဳိးႏြမ္းေစေလသည္။ ပ်က္ယြင္းေနေသာ မ်က္ႏွာသည္ ရဲရဲနီလ်က္ မူမမွန္ေသာ ေလသံျဖင့္ ဒယ္ဒီက ဆုေပးသည္။ သိမ္ေမြ႕ေသာ ႏႈတ္ဆက္မႈေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးစလံုး ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္ပင္ ခြဲခြာလိုက္ ၾကသည္။ ဒယ္ဒီ့အခန္းက လွည့္အထြက္တြင္ေတာ့ ရိႈက္သံတခ်က္ ၾကားလိုက္ရပါေသးသည္။ ညိဳ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့။
ေဝးကြာခဲ့ ေသာ သကၠရာဇ္မ်ားတြင္ ဒယ္ဒီႏွင့္ အိပ္မက္တြင္ဆုံခဲ့ရသည္မွအပ ျပင္ပေလာကတြင္ တရံတဆစ္ေသာ္မွ် မေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ့ေပ။ ဒယ္ဒီသည္ ဝင္ဒီရွိရာအရပ္သို႔ ျပန္သြားခဲ့ေပၿပီ။ လြန္ခဲ့ေသာသံုးႏွစ္ကေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘဲ ဒယ္ဒီ ထံမွ အီးေမးလ္တေစာင္ လက္ခံရရွိခဲ့သည္။
"အရာအားလံုးအတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္" ဆိုေသာ စာေၾကာင္းေလးကို အဖန္ဖန္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ညိဳ႕စိတ္တုိ႔သည္လည္း တင္းၾကပ္ေလးလံခဲ့ရသည္ပင္။ ဒယ္ဒီ့ဆီ စာမျပန္ခဲ့ေသာ္လည္း ညိဳျပဳေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအဝဝအတြက္မူ ဒယ္ဒီ့ကိုပါ မိဘအရာ အမွဴးထား၍ အမွ်ေပး ေဝဆဲျဖစ္သည္။
တျမန္ေန႔ကေတာ့ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးတြင္ ဆံုေတြ႕ခဲ့ဖူးသည့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တေယာက္ႏွင့္ အမွတ္မထင္ ျပန္ေတြ႔လုိက္ ရသည္။ စပ္မိစပ္ရာေျပာၾကရင္းက ဒယ္ဒီ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရပါသည္။ မည္သည့္ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ခဲ့ သည္၊ မည့္သည့္အခ်ိန္က ကြယ္လြန္ခဲ့သည္၊ မည့္သည့္ေနရာမွာ၊ ထို႔ျပင္ မည္သူ႔လက္ေပၚမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ေၾကာင္း အစရွိ သည္တို႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ တလံုးတပါဒမွ် ညိဳ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါ။ သိရန္မလိုေတာ့ဟုလည္း ထင္ပါသည္။ အိမ္ျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ တြင္ေတာ့ ဒယ္ဒီ႐ုပ္ပုံသည္ အာ႐ုံတြင္ တဝဲလည္လည္ လွည့္လည္လွ်က္ရွိသည္။ ဒယ္ဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစေၾကာင္း အခါခါ ဆု ရည္မိေလသည္။
မုိးေရထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ကုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ညဳိသည္ ဒယ္ဒီထံပါးက လြန္ေျမာက္လာသည့္ အခ်ိန္ကစ၍ စိတ္ထင္သလုိ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ မုိးရြာေနခ်ိန္တြင္ မျဖစ္မေန အျပင္ထြက္ရမည္ဆုိပါကလည္း ကုိယ္ပုိင္ထီးတေခ်ာင္းကုိ ျမဲျမဲျမံျမံ ဆုပ္ကုိင္ထားခဲ့ႏွင့္ပါၿပီ။ ထုိနည္းတူ လွ်ပ္တျပက္ၾကာေညာင္းေသာ ေျပာင္းလဲမႈတုိ႔ႏွင့္ ၾကံဳႀကိဳက္လာပါက နာက်င္လ်က္ကပင္ ေအးေအးသက္သာျပံဳးျပႏုိင္ေအာင္လည္း ေလ့က်င့္ထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။
မ်က္႐ႈ