ခင္ေဇာ္မိုး ● စာၾကည့္တိုက္ကေလး

ခင္ေဇာ္မိုး ● စာၾကည့္တိုက္ကေလး
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၄၊ ၂၀၁၇

စိမ္းႏုေရာင္ေဆးမ်ားသုတ္လိမ္းထားၿပီးစ ကြၽန္ေတာ့့္ကိုယ္ထည္ဟာ သစ္လြင္လွပေနမည္ဟု ထင္ပါသည္။ စိမ္းျပာေရာင္ ေဖာက္ဆိုးထားသည့္ တံခါးရြက္ေလးမ်ားကလည္း ကြၽန္ေတာ္ႏွင္႔ လိုက္ဖက္ေနပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထည္ကို ကြၽန္ ေတာ္ျပန္ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္ေနတာအမွန္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသည့္ နတ္နန္းသဖြယ္ အိမ္ေဂဟာ လည္းမဟုတ္။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးလည္းမဟုတ္။  ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေက်းရြာငယ္ေလးတရြာမွာ႐ုပ္လံုးျပခြင့္ရသည့္ စာၾကည့္ တိုက္ေလးတခုသာ။

ရြာငယ္ကေလးမွာဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာမငယ္ရ။ ကြၽန္ေတာ့္တြက္ပ်င္းရိရလြန္းသည့္ အခ်ိန္ဆိုတာ စေန၊တနဂၤေႏြမ်ား သာ။ ထိုရက္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္ျပံဳးျပခ်င္ေပမယ့္ ပိတ္ေစ့ထားသည့္ ပင္မတံခါးခ်ပ္ႀကီးႏွင့္ျပတင္းတံခါးေလးတို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ၿငိမ္သက္စြာ။ ပိတ္ထားမွန္းသိပါရက္ႏွွင္႔ လွမ္း၍ၾကည့္ၾကသည့္ ကေလးမ်ားနွင့္လူႀကီးမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို မ႐ိုးမရြျဖစ္ေစပါသည္။

တနလၤာမနက္ခင္း၏ ေနျခည္ဦးဟာ ပိုၿပီးလွပေနသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္အစံုမွ ဇစ္ကဲ့သို႔ပါရွိသည့္ ပင္မတံခါးရြက္ႏွစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္လွပ္လိုက္တာႏွင့္ ကေလး၊လူႀကီး စသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကိုဦးတည္လာေတာ့သည္။ အခုလို ရက္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ ေက်နပ္စရာ၊ၾကည္ႏူးစရာမ်ားစြာကို ရရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ကေလးငယ္မ်ားက ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ျဖတ္မ်ဥ္းသ႑န္လုပ္ၿပီး ေျခတဖက္စီကို ေျမႇာက္ထိုး ထိုးရင္းလာျကသည္။ ဇာတ္မင္းသားေတြ ကားလိပ္ၾကားက ပရိသတ္ဆီအေျပးကေလး ေျခထိုးရင္းထြက္လာသလိုမ်ဳိး။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ျပံဳးမိျမဲ။ ကေလးတသိုက္ေရာက္လာတာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထည္အတြင္းမွ စီစီညံညံ အသံစူးစူးေလးေတြ အျပည့္။ သူတို႔တေတြ စာအုပ္ေရြးၾကတာႏွင့္ ႐ုပ္ျပစာအုပ္ေလးေတြကို ေရြးၾကသည္။ မင္းက ဘယ္စာအုပ္ယူ၊ငါဘယ္စာအုပ္ယူမွာကြ စသျဖင့္ စာအုပ္ေတြကို သူတို႔ေလးေတြက ေဝစုခြဲၾကသည္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အျပင္ဘက္ဝရံတာေလးမွာ ေနရာယူၾကေတာ့သည္။

သူတို႔ေလးေတြ အုပ္စုဖြဲ႔ရြာ႐ိုးေလ်ွာက္ ေဆာ့တာထက္ ကြၽန္ေတာ့္အရိပ္၊ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထည္ေလးမွာ လာၿပီး စာဖတ္ၾက၊ ျငင္းခံုၾကသည္က ပိုေကာင္းသည္ဟု ထင္မိသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေဆာ့ခ်င္သေလာက္ေဆာ့ ကြၽန္ေတာ္အျပစ္မတင္။ သူတို႔ဆူခ်င္သေလာက္ဆူ ကြၽန္ေတာ္မၿငိဳျငင္ပါ။ သူတို႔ေမႊေႏွာက္ခ်င္သေလာက္ ေမႊေႏွာက္ယူဖတ္ၾကလည္း ကြၽန္ေတာ္မျငဴ စူႏိုင္။ ျပံဳး၍သာေနမိသည္။ သူတို႔ေလးေတြလာသည္ရ့က္တိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔မႈေဘးမွ ကင္းလြတ္ေစသည္။ စိတ္ကိုလည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိေစခဲ့သည္။ လူႀကီးေတြေရာက္လာခ်ိန္ဆိုရင္ သူတို႔ေလးေတြမဆူညံရဲၾက။ တဦးကို တဦး လွမ္းၾကည့္ရင္း ဆူခံထိလိမ့္မယ္ စကားမေျပာၾကႏွင့္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းကိုမ်က္လံုးေတြႏွင့္ ေၾကးနန္း႐ိုက္ၾက သည္။ လူလည္က်လြန္း၊ အပါးသာလြန္းသည့္ သူတို႔ေလးေတြ၏ အျပဳအမူကိုၾကည့္ရင္း တကိုယ္တည္းႀကိတ္ျပံဳးေနမိသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္။

တခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြက ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေတြကိုဖတ္သလို တခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြက မဂၢဇင္းေတြကိုဖတ္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕လူငယ္ေတြက ဝတၳဳတို၊ ဝတၳဳရွည္ေတြဖတ္သလို၊ တခ်ဳိ႕လူငယ္ေတြက ကဗ်ာေတြကိုဖတ္ၾကသည္။ သူတို႔ေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အထီးက်န္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ေဝးကြာခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စိုးရြံ႕သည့္ အေၾကာင္းတရားတခုကိုေျပာပါဆိုလွ် င္ အထီးက်န္ျခင္းတရားပင္။ လူတိုင္းလူတိုင္းေရာ အထီးက်န္မႈကိုေၾကာက္ရြံ႕ၾကေလမလား။ တခါတေလ စပ္စုခ်င္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔တေတြမလာၾကသည့္ ပိတ္ရက္ေတြဆိုရင္ လြမ္းေနခဲ့ရသည္အမွန္။ ေၾကကြဲမိေသးတာအမွန္။ ႏွစ္ရက္မ်ွပိတ္ရက္သာမကပဲ ထာဝရသူတို႔တေတြႏွင့္ ေကြကြင္းရမည္ဆိုရင္ ကိုယ့့္အျဖစ္အပ်က္၊ ကိုယ့္အေျခအေန၊ ကိုယ္ ဟာ ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္တပ္အပ္မသိ။ မေျပာႏိုင္ပါ။ သူတို႔တေတြေရာ ဘယ္လိုလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သိခ်င္မိသည္။ ပိတ္ရက္ေတြမွာ သူတို႔တေတြကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တာသိလိုက္ရသည့္အခါ ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္ေနမိ သည္။ သူတို႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုလြမ္းေနၾကသလား။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ နပန္းသတ္ေနမိသည္။

အားလံုးႏွင့္ ေကြကြင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဘဝကိုမရပ္တည္လို။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကို အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ရွင္သန္လိုပါ သည္။ ကမ႓ာေျမအတြက္ ေကာင္းေသာရွင္သန္မႈမ်ဳိးျဖင့္ ရွင္သန္လိုျခင္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္အာသီသတခုဆိုလွ်င္လည္း မွား မည္မဟုတ္။

ေနထြက္ခ်ိန္ကေန ေနဝင္ခ်ိန္အထိ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္အလယ္က တံခါးမႀကီးႏွစ္ခ်ပ္ကို အစြမ္းကုန္လွစ္ဟထားသည္။ ေလတိုးသည့္အခါ တံခါးရြက္တခ်ပ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို႐ိုက္ခတ္ေလ့ရွိတာမ်ဳိးကိုပင္ ကြၽန္ေတာ္မလိုလား။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ႀကီး ထဲမွာ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည့္ စာဖတ္သူေတြကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာဆိုးမိပါသည္။ သူတို႔ၿငိဳျငင္မွာ ေၾကာက္ရြံ႔ မိသည္။ ထိုအေၾကာင္တရားေတြကို အခ်စ္လို႔အဓိပၸါယ္ဖြင့္ေလမလား။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူတို႔ဆီမွအခ်စ္ကို ပူေလာင္စြာမငံ့လင္႔လို။ မေမ်ွာ္ကိုးမိ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ႀကီးအတြင္းရွိ  စာအုပ္စဥ္ေလးကိုေတာ့ သူတို႔တေတြ ခ်စ္ေစလိုသည္။ ျမတ္ႏိုးေစ လိုသည္။ တန္ဘိုးထားေစလိုသည္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ စာအုပ္စဥ္ကေလးကိုခ်စ္သည့္ စိတ္ႏွင့္ သူတို႔တေတြ၏ ဥေပကၡာတရားမ်ားကို ေၾကာက္ရြံ႔ ေနမိခဲ့ေတာ့သည္။

ကြၽန္ေတာ္ဟာ အမည္ခံတခုႏွင့္ ေလာကႀကီးထဲမွာ ႐ုပ္လံုးျပခြင့္ရခဲ့သူ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေပးဆပ္ျခင္း၊ ျဖည့္ ဆည္းျခင္းဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတခုပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ဉာဏ္ရည္မီသေလာက္မ်ွေသာ အရာအားလံုးကို အေကာင္းျမင္ဝါဒျဖင့္သာ ကြၽန္ေတာ္ခံစားသည္။ ေတြးဆသည္။ ခံယူမႈအလြဲတခု၊ ေတြးေခ်ာ္မႈအလြဲတခုေၾကာင့္ ဝဋ္ ေႂကြးသည္ တဦးလို ျပစ္ဒဏ္သင့္ေနမႈမ်ား မလိုလား။ အေတြးမွား၊ခံယူမႈအမွားတခုဟာ ကႀကီးကို ယပက္လက္ျဖစ္ေစနိုင္သလို ခ်မ္းသာျခင္းကေန ဆင္းရဲျခင္းသို႔ အသြင္ေျပာင္းႏိုင္သူ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔တေတြအတြက္ အမည္ခံတခုႏွင့္ ႐ုပ္လံုးျပရင္း ေနဒဏ္၊ ေလဒဏ္၊ မိုးဒဏ္ဟူသမ်ွကို အရသာမတူသည့္ ေကာ္ဖီမ်ားလိုသာ သေဘာထားခံစားခဲ့သည္။

ျကံဳေတြ႔လာသမ်ွအရာအားလံုးကို အေကာင္းျမင္ဝါဒႏွင့္ ႔ျဖန္႔က်က္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကိုအုပ္မိုးခဲ့သည္။ စိတ္ကို ေအးခ်မ္း ေစခဲ့သည္။ "ဘယ္သူမျပဳ မိမိအမႈ" ဆိုသလို ကိုယ့္စိတ္ကိုေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႔ တပါးသူဟာ တတ္စြမ္းႏိုင္စြမ္းမရွိဟု ထင္ မိသည္။ အေတာမသတ္ႏိုင္သည့္ ေလာဘသမား၏စိတ္ဟာ ပူေလာင္မွာပါပဲ။ ပုစာၦေတြကိုမွ ဆိုလူးရွင္းဖြင့္ကာ၊ ရလဒ္ေမွ်ာ္ ကာ တြက္ခ်က္ရမည္မဟုတ္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုလည္း ပုစာၦတပုဒ္လို္ တြက္ခ်က္ႏိုင္ရန္ လိုအပ္မည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ျဖည္နိုင္စြမ္းရွိေအာင္ ႀကိဳးစားေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေတြးဆခံယူထားခဲ့သည္။ ပိတ္ရက္ေတြ တိုင္း ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို စည္း႐ိုးအျပင္ဘက္ကေန ကြၽန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္ေလ့ရွိသည့္ သူတို႔တေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္ေသာသူမ်ားလို့သာ ခံယူေတြးဆခဲ့သည္။

ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ထည္အတြင္းရွိ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္လက္မဖန္သားတီဗြီမွာ ေတြ႔လိုက္ရသည့္ ခမ္းနားလြန္းေသာ စာၾကည့္ တိုက္ႀကီးေတြ၊ လွပေသသပ္စနစ္က်လြန္းသည့္ နိုင္ငံတကာအဆင့္မီစာၾကည့္တိုက္ႀကီးေတြ ျဖစ္ခြင့္မရလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဝမ္း မနည္းပါ။ ဒီရြာေသးေသးေလးကလူေတြ အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစားခဲ့ၾကလို႔ ျဖစ္ခြင့္ရလာသည့္ စာၾကည့္တိုက္ကေလး တခုဆိုတာပဲ ကြၽန္ေတာ္မွာေက်နပ္မဆံုး။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူတို႔တေတြတြက္ လိုအပ္ခ်က္တခုျဖစ္ခဲ့ရတာပဲ ကြၽန္ေတာ့္အ တြက္ ကုသိုလ္ထူးတခုလို႔ ထင္မိသည္။

မရပ္မနားေရြ႔လ်ားေနသည့္ အခ်ိန္သြားႏႈန္းအားေၾကာင့္ စေန၊တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ေတြဟာ မၾကာေရာက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနျခည္ေႏြးေႏြး၊ ေလေျပေအးေလးေတြႏွင့္ ပိုၿပီးလွပတယ္ထင္မိသည့္ မနက္ခင္းေလးေတြဟာလည္း မၾကာျပန္ေရာက္လာ သည္။ ဘယ္လိုပဲႏႈိင္းယွဥ္ ႏိႈင္းယွဥ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထည္ေလးအတြင္းကို ေလေျပေတြတိုးေဝ့လာသည့္ မနက္ခင္း၊ေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးကေလးေတြ ဖိတ္လွ်ံက်လာသည့္ မနက္ခင္းေတြက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အလွဆံုးမနက္ခင္းေတြပါပဲ။ သာ သာယာယာ ကေလးငယ္ေတြ၏ စကားသံ၊ လူငယ္လူရြယ္ေတြ၏ စကားသံ၊ လူႀကီးသူမေတြ၏စကားသံ၊ အားလံုးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ႐ိုးအီသြားျခင္းမရွိခဲ့။ သူတို႔တေတြေၾကာင့္သာ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝက သက္ဝင္ခမ္းနားေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား။

ဒါေၾကာင့္ မနက္ျဖန္တိုင္း၊ မနက္ခင္းတိုင္းကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တတ္ခဲ့ျပန္သည္။ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာတြန္႔႔တိုမိလာသည္။ ကမ႓ာေျမေပၚကို ရြာခ်ေနသည့္ အလင္းတန္းေတြကို တန္းဖိုးထားတတ္ခဲ့သည္။ တခါတရံတိုးေဝ့သြားသည့္ ေလညႇင္းေလး ေတြကိုလည္း ခံစားနာခံခဲ့သည္။ ကုန္ဆံုးသြားေတာ့မည့္ တေန႔သာ၏ ေနဝင္ခ်ိန္ဆည္းဆာအလွကို ရသတခုအျဖစ္ ခံစားျဖစ္ခဲ့သည္။ လမင္းႀကီးပုန္းေရွာင္ေနသည့္ လမိုက္ညေတြ၊ လၾကမ္းေကြးေလးတေရြ႕ေရြ႕သြားေနသည့္ စိတ္ေကာက္ေနသလို မွိန္ျပျပ၊ မႈံကုတ္ကုတ္ညေတြ၊ ဝင္းမြတ္လွပသည့္ အပ်ဴိစင္တဦးလို ေက်ာ့ရွင္းလွပေသာ လျပည့္ည ေတြကို ကြၽန္ေတာ္လွလွပပခံစားရင္း ကုန္ဆံုးေစခဲ့သည္။ လမင္းႀကီးကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ခံရသည့္ ဒီညေလးဟာ ေမွာင္မိုက္လြန္း သည္။ ဒါေပမယ့္ အေမွာင္ထုကိုမေၾကာက္မရြံ႔ အံတုေနသည့္ ၾကယ္ကေလးေတြရွိသည္။ အေမွာင္အတိႏွင့္ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးမွာ တလက္လက္ေတာက္ပေနသည့္ ၾကယ္ကေလးေတြက ပက္က်ဲထားသလို။ လမင္းႀကီးမရွိသည့္ ဆင္းရဲသားညဆိုေပမယ့္ ခံစားက်င္လည္တတ္မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ေတြဟာ အလွတရားေတြပါပဲ။ သဘာဝတရားကေပးသည့္ အလွတရားေတြရွိေန၍ လမိုက္ညဟာ ၾကယ္ဖူးၾကယ္ခိုင္ေလးေတြႏွင့္ အစြမ္းကုန္လွေနသည့္ ညပါပဲ။ ၾကယ္ကေလးေတြ ေမာ္ႂကြားႏိုင္လြန္းသည့္ ညေတြေပါ့။ တလက္လက္ေတာက္ပေနသည့္ ၾကယ္ကေလးေတြဟာ အသာယာဆံုး ေတးသီခ်င္းေတြကိုလည္း သီက်ဴးေနႏိုင္ပါသည္။ တခါတေလ စိတ္အလိုရသည့္ စိတ္ၾကည္လင္မိသည့္ ေန့ရက္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ေတးဆိုညည္းမိသည္ပင္။

ေျမျပန္႔မွာပါေပါက္ေရာက္ ေပါက္ေရာက္၊ ေတာင္ေပၚမွာပဲ ေပါက္ေရာက္ ေပါက္ေရာက္ ေဆးဘက္ဝင္သည့္ သစ္တပင္အျဖစ္ ႏွင့္ ရွင္သန္ခြင့္ရျခင္းကသာ အဓိကလို႔ထင္မိပါသည္။  ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးမားလွပသည့္ သစ္တပင္ျဖစ္ပါေစ ေဆးဖက္မဝင္ခဲ့ လွ်င္ ထင္းအျဖစ္နွင္႔သာ ေပးဆပ္ခြင့္ရမွာပင္။ လွလွပပပင္စည္သားရွိသည့္ ကြၽန္းသစ္ပင္ကို မည္သူကထင္းစိုက္ရက္ပါအံ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီရြာေသးေသးေလးမွာ စာၾကည့္တိုက္ကေလးတခုျဖင့္ ရွင္သန္ရသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္ေရာင့္ရဲေနမိရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈမ်ားျဖင့္ ေအးခ်မ္းလွပါေသးသည္။ လမိုက္ညကို ခံစားရင္း အခ်ိန္ေတြေျပးအားေကာင္းလိုက္တာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထည္မွာရွိသည့္ တံခါးရြက္ႀကီးႏွစ္ခ်ပ္ကို စာၾကည့္တိုက္မွဴးက ေစ့စပ္ပူးေပါင္းလိုက္ေတာ့မွ အနားယူရဖို႔ အခ်ိန္ကို သတိရမိေတာ့သည္။ ဒါမွသာ မနက္ျဖန္ မနက္ခင္းမွာ ေမြးဖြားလာမည့္ သဘာဝတရားေတြကို ကြၽန္ေတာ္ခံစားႏိုင္စြမ္းရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါလား။

ခင္ေဇာ္မိုး