ေမာင္ေနာင္မြန္ ● သၾကားဓာတ္နည္းေသာ မနက္ခင္းတခု
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၉၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၉၊ ၂ဝ၁၇
မေန႔ညကတည္းကဖြင့္ထားမိေသာ ျပတင္းေပါက္မွထိုးဝင္လာေသာေနေရာင္ျခည္သည္္ မ်က္ႏွာေပၚ၌ ကလူက်ီစယ္ေနေလ သည္။ မနက္ခင္းေရာက္ေၾကာင္း အခါေတာ္ေပးေနေလသည္။ မေန႔ညကမပိတ္ထားမိေသာ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ အိမ္ ေခါင္းရင္းရွိ သရက္ပင္ႀကီးကိုျမင္ေနရသည္။ ေဆာင္းကုန္ေႏြကူးစမို႔ သရက္ပြင့္ေတြ သရက္ကင္းေလးေတြ ေတြ႔ေနရသည္။ ေႂကြလုဆဲဆဲျဖစ္ေနေလသည့္ ရြက္ဝါတခ်ိဳ႕တေလတို႔သည္လည္း အပင္ေပၚတြင္ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ကို မွ်င္းမွ်င္း ႐ွဴေန သည့္အလား ျမင္ေနရသည္။ ထို႔အတူ သစ္ကိုင္းတကိုင္းဆီမွ အျခားအကိုင္းတခုဆီသို႔ ကူးလူးပ်ံသန္းေနေသာ စာကေလး ႏွစ္ေကာင္ကိုပါ ျမင္ေတြ႔ရေလသည္။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားအားလုံးေပါင္းစုလိုက္သည့္အခါ ထိုအရာသည္ မနက္ခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသထူျပေနပုံမ်ဳိးျဖစ္သည္။
အခန္းမ်က္ႏွာက်က္ရွိ ၂၅၀ ဗို႔အားမီးလံုးေလးသည္ လင္းေနေသးေသာ္လည္း ေနေရာင္ျခည္၏အလင္းတန္း စတင္ဝင္ေရာက္လာေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သင္းကေလး၏အလင္းေရာင္သည္ သိပ္ၿပီး ထိေရာက္မႈမရွိေတာ့ေခ်။ အခန္းမ်က္ႏွာက်က္ ေထာင့္တြင္မူ က်ပ္ခိုးမိႈင္းမ်ား တြဲလြဲခိုေနသည္။ အခန္းမရွင္းျဖစ္တာ လႏွင့္ခ်ီၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိရမိသည္။ အခန္းနံရံဖက္ တြင္ တကၽြီကၽြီျမည္ကာ ပန္ကာတလံုး လည္ေနသည္။ ဤပန္ကာသည္လည္း သံုးရာသီဆက္တိုင္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီပတ္လံုး မနားတမ္းလည္ေနရရွာေလသည္။ သို႔တိုင္ ဘယ္ေသာအခါမွ ထိုအရာကိုပိတ္ပစ္ဖို႔ က်ေနာ့္မွာ စိတ္ကူးမရွိဖူးေခ်။ အိပ္ရာ ေဘးရွိစားပြဲေပၚတြင္မူ စာအုပ္ေတြစာရြက္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ပြေနသည္။ ေခါင္းအုံး၏ညာဘက္တြင္ ေက်ာ္စြာထက္ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ ႏွင့္ မင္းလူ၏ရယ္စရာေပါင္းခ်ဳပ္ ရွိသည္။ ထိုစာအုပ္ႏွစ္အုပ္၏အထူသည္ က်ေနာ္ေခါင္းအံုးထက္ကို ပိုျမင့္ေနသည္။ ေက်ာင္း သားဘဝတုန္းက ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ မွီျငမ္းစာအုပ္ မ်ား၏အရြယ္အစားသည္ ဤကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အခန္းထဲတြင္ မဖတ္ျဖစ္သည္က မ်ားသည္။ စာေမးပြဲနီးလွ်င္ေတာ့ ထို႔စာအုပ္တို႔ကို ေခါင္းအံုးလုပ္အိပ္ရေပေတာ့သည္။ osmosis ဆိုေသာ တဖတ္သတ္ စိမ့္ဝင္မႈနည္းအရ ေရထဲရွိ ေပ်ာ္ဝင္ေသာပစၥည္းမ်ားသည္ ျပင္းအားမ်ားရာမွ နည္းရာသို႔ စိမ့္ဝင္သည္ဟု အဆို ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္စာအုပ္ေတြထဲကစာေတြ ေခါင္းထဲ သို႔စိမ့္ဝင္သြားဖို႔အတြက္ စာေမးပြဲနီးတိုင္း ဤသို႔ က်ေနာ္ျပဳလုပ္ပါသည္။
ၿမိဳ႕ျပသည္ မနက္ခင္းတခုစတင္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း လမ္းမထက္က စက္သံလူသံမ်ားက အခ်က္ျပျခင္းျဖင့္ အားျဖည့္ပါဝင္ေလ သည္။ မေန႔ကမွအသစ္ခင္းျပန္ခင္းထားေသာႏိုင္လြန္ကတၲရာေပၚတြင္ ေမာ္တာ္ကားမ်ား၊ ဆိုင္ကယ္မ်ား ေမာင္းေနသည္မွာ အရင္ေန႔ေတြကနဲ႔ မတူေခ်ဘဲ ညက္ေညာေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ ယခင္ေန႔ေတြက ကတၲရာလမ္းအလယ္ရွိ ခ်ဳိင့္ေတြခြက္ ေတြေၾကာင့္ ကားျဖတ္သြားတိုင္း ကားသံစက္သံသာမဟုတ္ ခ်ိဳင့္ေဆာင့္သံေတြကို ၾကားၾကားေနရသည္။
ယေန႔တြင္ ထို႔အသံမရွိေခ်။ ေခါင္းရင္းအိမ္မွဦးႀကီး၏ မနက္ခင္းပံုမွန္ ရြတ္ေနၾက ပရိတ္သံကိုေတာ့ ၾကားရသည္။ ေျခရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ စားပြဲထိုးေလး၏ေပါ့ဆိမ့္က်တခြက္ဟု ဆြဲဆြဲငင္ငင္ေအာ္သံကိုလည္း ၾကားရသည္။ ျမင္ေနရ ၾကားေန ရေသာ ၾသကာသေလာကႀကီးသည္ ပံုမွန္ေန႔ေတြထက္ ဘာမွထူးျခားျခင္းလည္း မရွိေပ။
ထိုအသံမ်ားနည္းတူ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာလည္း တဆစ္ဆစ္ကိုက္ေနသံကို ၾကားေနရသည္။ ကမၻာႀကီးခ်ာခ်ာလည္ေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ နားထင္တဖက္စီမွတေရြ႕ေရြ႕တက္လာသာအေတြ႔အထိတခုသည္ ဦးေခါင္းအလယ္ရွိ ေဗြတည့္တည့္တြင္ ဆံုစည္းသြားသည္။ ထိုမွတဆင့္ ဦးေခါင္းခြံကို ေဖာက္ကာ ဦးေႏွာက္ထဲသို႔ တိုးဝင္သြားသည္ဟု ထင္မိသည္။ အာရုံတို႔ တ ျဖည္းျဖည္း မူးေနာက္လာသည္။ ေနာက္ေက်ာဘက္မွတက္လာေသာ ခံစားရသည့္သိမႈတခုသည္ ေက်ာရုိးမႀကီးရွိ အာရုံ ေၾကာမွတဆင့္ ဇက္ေၾကာ တေလွ်ာက္ တက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးတခုေပၚ မိုင္ကုန္ေမာင္းေနေသာ ၿပိဳင္ကားတစီးလို တရိပ္ရိပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုခံစားမႈအစုသည္ ဦးေႏွာက္ထဲသို႔ဝင္ေရာက္ကာ တကိုယ္လံုးကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖိ႔ုႀကိဳးပမ္းေနသည့္ႏွယ္ျဖစ္သည္။
ေခါင္းကိုဘယ္ညာ ယမ္းၾကည့္မိသည္။ ပို၍တက္လာေသာခံစားမႈက ထိုသို႔မလုပ္ရန္ သတိေပးေနသေယာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းထဲ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ေနေသာခံစားမႈႀကီးေၾကာင့္ မ်က္လံုးထဲတြင္ပါ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။ မ်က္လံုးထဲတြင္ ၾကယ္ေတြ လေတြက အစင္းလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။
ထိုခံစားမႈႀကီးသည္ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္းႀကီးထြားလာသည္။ ထိုႀကီးထြားေသာျဖစ္စဥ္အတြက္ ေနရာအလုံအ ေလာက္ ဦးေခါင္းထဲတြင္ ရွိေတာ့ဟန္မတူေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသြးျပန္ေၾကာမွတဆင့္ ရင္ဘတ္၏ ဘယ္ဘက္ဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ခ်ီတက္လာလ်က္ရွိသည္။ ေသြးျပန္ေၾကာတို႔၏ ဆံုရပ္ျဖစ္ေသာနွလံုးသားထဲတြင္ ထိုအရာက ေျခကုပ္ယူလိမ့္မည္။ ၿပီးလွ်င္ ထို ခံစားမႈကို အသစ္ျပန္လည္ ေမြးဖြားမည္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္၏ႏွလံုးခုန္သံသည္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျမန္လာသလိုျဖစ္ေန သည္။ ေဆးပညာစာအုပ္တခ်ိဳ႕တြင္ဖတ္ဖူးေသာ ႏွလံုးခုန္သံမွာ လဒ္ဒပ္ (lad dab) ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ေတာ့ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔သာ ျမည္ေနေလသည္။ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ ရထားတစီး ခုတ္ေမာင္းေနသလိုပင္ ျဖစ္သည္။ ျမန္နႈန္းသည္ ပံုမွန္ျဖစ္ေနခ်ိန္ထက္ (၃) (၄) ဆျမန္လာသည္။ လူေတြေျပာေသာ ရင္တုန္သည္ဆိုသည္မွာ ဤအရာပင္ျဖစ္ မည္ဟု က်ေနာ္ေတြးမိသည္။
ထိုႏွလံုးသားမွတဆင့္ကပ္လ်က္ျဖစ္ေနေသာ အဆုတ္ႏွစ္ဘက္စလံုးဆီသို႔ ကူးစက္သြားသည္။ မၾကာမီ က်ေနာ္၏ အသက္ ႐ွဴႏႈန္းမွာ မွန္လာသည္။ ႏွာေခါင္းႏွစ္ေပါက္သည္ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ျဖစ္ေနသည္က ဖားဖုိပမာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တစံုတခုကို လိုအပ္ေနေလၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သံုးသပ္မိသည္။
က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲရွိႏွလံုးသားထဲတြင္ ေျခကုပ္ယူတပ္စြဲထားေသာ ထိုခံစားမႈသည္ တျဖည္းျဖည္းအင္အားႀကီးမားလာ သည္ဟု ထင္မိသည္။ ႏွလံုးသားထဲတြင္ တပ္သားအင္အားထူေထာင္မႈအားေကာင္းလာေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးကို သိမ္းပိုက္ရန္ ျပင္ဆင္ေတာ့သည္။ ေသြးလႊတ္ေၾကာေတြတေလွ်ာက္ ထိုခံစားမႈတပ္သားတို႔ကို ေစလႊတ္သြားသည္။ ေျခ ဖ်ားလက္ဖ်ားတို႔တြင္ ေအးတိေအးစက္ျဖစ္လာသည္။ ေခြၽးေစးေလးေတြ စိုလာသည္။ ခႏၶာကိုယ္အႏွ႔႔ံတြင္ ေခၽြးစက္ေတြ တ ေပါက္ေပါက္ ျဖစ္လာသည္။ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြတုန္ခါလာသည္။ ဦးေခါင္ထဲတြင္ မူးေနာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ထားသည္။ ႏွလံုးသားထဲတြင္ တုန္ခါေအာင္ျပဳလုပ္ထား၍ မြန္းက်ပ္ေစသည္။ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားတြင္ ေခြၽးေစးတခ်ဳိ႕နဲ႔ တုန္ခါမႈ တပ္ဆင္ ထားသည္။ အမည္မသိေသာ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲမႈသည္ တကိုယ္လံုးကို သိမ္းပိုက္လိုက္ေလသည္။ ယင္းအရာသည္ က် ေနာ့္၏ခႏၶာကိုယ္တြင္ တေစၦတေကာင္ စီးပူးေနေလေခ်ၿပီ။ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လွ်င္ မ်က္နွာက်က္ကို မေတြ႔ရေတာ့ေခ်။ ေမွာင္မည္းမည္း အရာကိုသာျမင္ရသည္။ မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္လွ်င္ ၾကယ္ေတြလေတြ ျမင္ေနရသည္။
အိမ္ေရွ႕မွျခံတံခါးဖြင့္သံၾကားရသည္။ ဆိုင္ကယ္တစီးေမာင္းဝင္လာသံၾကားရသည္။ အိမ္တံခါးဖြင့္သံၾကားရသည္။ လမ္း ေလွ်ာက္လာသံၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္၏အခန္းတံခါး ေခါက္သံၾကားရသည္။ "အကိုထေတာ့ ေနျမင့္ေနၿပီ" ဟုဆို ေသာ ညီေလးအသံ ၾကားရသည္။ က်ေနာ္အသံျပဳရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ည္းႏွီးသာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ကိုစီးပူး ထားေသာ တေစၦဆီမွ ႐ုန္းထဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ အလကားသာျဖစ္သြားရသည္။ ေခါင္းေထာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတိုင္း မူးေနာက္ကာ ပို၍ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲ လာေလသည္။ က်ေနာ့္ညီေလးသည္ အခ်ိန္တခုထိ အခန္းတံခါးကို ေခါက္ေနသည္။ ၿပီးေနာက္ စိတ္မရွည္သလိုျဖစ္ကာ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္သို႔ ထြက္သြားသည္။ မၾကာမီ ေရက်သံၾကားရသည္။ ေရေလာင္း ခ်ဳိးေနသံ။ က်ေနာ္သာရုန္းထရန္ အင္အားမရွိ ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္သာအခန္းထဲရွိအိပ္ရာထဲတြင္ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္း ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အေသြးအသားထဲတြင္တေစၦတေကာင္လို ဆိုးရြာေသာ ခံစားမႈႀကီးက ႀကီးစိုးေနသည္။
အေသြးအသားတခုလံုးကို ဝါးၿမိဳေနေလသည့္ပမာျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္တြင္ အာရုံစူးစိုက္မႈ မရွိေတာ့ေခ်။ အသိစိတ္သည္လည္း သိတခ်က္ မသိတခ်က္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ယခုကဲ့သို႔ခံစားမႈသည္ ငယ္စဥ္က အူအတက္ေယာင္ ခြဲတုန္းက ခြဲစိတ္မႈၿပီးဆံုးခ်ိန္ ေမ့ေဆးအရွိန္ မျပယ့္တျပယ္ အခ်ိန္တုန္းက ခံစားခဲ့ဖူးသည္။ ဤကဲ့သို႔ပင္။ စၾကာဝဠာတခုလံုးဆီကို ခရီးထြက္ေနသေယာင္ ပင္။ ကမၻာ့ဆြဲအားေပ်ာက္လိုက္ေပၚလိုက္ကဲ့သို႔ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။
က်ေနာ္အသိစိတ္ထဲတြင္မေန႔ညတုန္းကပါတီပြဲအေၾကာင္းေရာက္သြားေလသည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပန္လည္ဆံုးစည္းတဲ့ပြဲမို႔ေပ်ာ္စရာေကာင္းလြန္းလွသည္။ ငယ္စဥ္က ရြာတြင္အတူတူၾကီးျပင္းလာၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ပါဝင္သည္။ ငယ္ဘဝအေၾကာင္းေတြေျပာေနရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္မွန္း မသိျဖစ္ခဲ့သည္။ အေနာက္ဥေရာပဘက္မွလာေသာ ဦးေဂ်ာ္နီ၏ လမ္းေလွ်ာက္ပုလင္းသည္လည္း ဘယ္ႏွစ္လံုးမွန္းမသိေခ်။ သို႔ေသာ္ ပုလင္းသာမ်ားေနသည္။ စားပြဲအလယ္တြင္မူ ငါးမုန္႔ ေၾကာ္နဲ႔ ကန္စြန္းရြက္ ပလိန္းေၾကာ္တပြဲသာ ရွိသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ရြာအလႈပြဲမွစု၍ လာၾကသည္။ ဒီကိုေရာက္မွ က်ေနာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္သည္။ က်ေနာ္သည္ အလုပ္ဆင္းသည္ႏွင့္ သူတာဝန္ခ်ိန္းေသာေနရာဆီ အေျပးသြားခဲ့သည္။ ညစာထမင္းပင္မဟုတ္ မည့္သည့္အစာကိုမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မစားျဖစ္ေခ်။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကြဲကြာေနတာၾကာၿပီ ဟုတ္လား။ သူတို႔ကိုေတြ႔ေနရသည္ပင္ အေပ်ာ္လြန္ေနသည္။ ငယ္စဥ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ စာသင္ခဲ့ဖူးေသာ အ ေၾကာင္းမ်ား၊ လယ္ေတာထဲတြင္ ဗ်ိဳင္းဖမ္းေသာအေၾကာင္းမ်ား၊ ရာဘာေတာထဲတြင္ ထင္းေခြေသာ အေၾကာင္းမ်ားေျပာျဖစ္ သည္။ ရြာမွာေနေသာသူငယ္ခ်င္းက ယခုလက္ရွိ ရြာ၏အေျခအေနကိုေျပာျပသည္။ ရြာသည္ရြာဆန္ေနတုန္းပင္ျဖစ္သည္။ မနက္ေလးနာရီအုန္းေမာင္းေခါက္လွ်င္ ရြာရွိအိမ္တိုင္းလိုလို ဆြမ္းထမင္း ထခ်က္ၾကတုန္း၊ လယ္ေတာဆင္း အလုပ္ခြင္ဝင္ရန္ ပင္ဆင္ၾကတုန္း ျဖစ္ သည္။ ရြာတြင္ရြာသားမ်ားသည္ မနက္စာန႔ဲ ေနလယ္စာကို ေပါင္းစားၾကသည္။ မနက္ ရွစ္နာရီတြင္ ထမင္းစားၾကသည္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားႏွင့္ကေလးသူငယ္မ်ားသာအိမ္တြင္က်န္ခဲ့သည္။ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေသာသူမ်ားလုပ္ငန္းခြင္သို႔သြားၾကသည္။ ညေန ႏွစ္နာရီတြင္ အိမ္တိုင္းလိုလို ညစာခ်က္ေနေလၿပီ။ ရြာသာအမ်ားစု၏ညေနစာသည္ သံုးနာ ရီခြဲျဖစ္သည္။ ည ခုနစ္နာရီတြင္တရြာလံုးနီးပါးအိပ္ရာဝင္ေနၾကၿပီ။ ရြာထိပ္တြင္တဆိုင္ ရြာလယ္တြင္တဆိုင္ရွိေသာ လက္ ဖက္ရည္ဆိုင္သည္ ရြာရွိကာလသားတို႔ဆံုစည္းရာျဖစ္သည္။ ရြာရဲ႕အေၾကာင္းေတြက ေျပာျဖစ္တိုင္း ရင္ထဲေႏြးေစသည္။ သို႔ေသာ္ မေျပာင္းလဲတဲ့အဓိကတခုကေတာ့ ရြာသည္ ရြာဆန္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေျပာရင္း အေသာက္အစားေတြ ေကာင္းလာသည္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲတြင္ အယ္လ္ကိုေဟာ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားမွန္းမသိ မ်ားလာသည္။ ယခုလဲေနေသာ အိပ္ရာေပၚ သို႔ မည့္သို႔မည့္ ပံုေရာက္ခဲ့သည္မသိေခ်။
အေသြးအသားထဲတြင္ေတာ့ တခုခုလိုေနသလိုခံစားရသည္။ ေခါင္းေတြမူးေနာက္ေနသည္။ ရင္ေတြတလွပ္လွပ္ခုန္ေနသည္။ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေခၽြးေစးျပန္ေနသည္။ ကႏၲာရထဲမိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ခရီးႏွင္ၿပီး အစာေရငတ္ျပတ္ခဲ့ေသာလူတေယာက္ ပမာျဖစ္သည္။ ေသြးထဲတြင္ တခုခုလိုေနသည္။ တျခားသူေတြေျပာေနသလို အရက္နာက် ေနတာလားထင္မိသည္။ ၾကားခဲ့ဖူးေသာ သီခ်င္းတပုဒ္ထဲကလို မေန႔ညကအရွိန္ အကင္းမေသတာလားဟု ထင္မိျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုက်ေနာ္ ခံစားေနရေသာေဝဒနာက ခါတိုင္းအရက္နာက်ေနသလို မဟုတ္ေခ်။ ေသြးထဲတြင္တခုခုလိုေနသလိုရွိေနသည္။ စဥ္းစားစမ္း။ ဦးေႏွာက္ထဲက အသိစိတ္တခ်ဳိ႕တဝက္ကိ မရမက စုစည္းၾကည့္သည္။ ေတြးၾကည့္သည္။ လိုေနသည္။ ေသြးထဲအသားထဲတြင္ တခုခုလိုေနသည္။
"သၾကားဓာတ္"
ျမန္မာမႈျပဳေသာ္ သၾကားဓာတ္။ ဓာတုေဗဒနည္းအရေခၚေသာ္ ကာဗြန္ဟိုက္ဒရုိ။ ကစီဓာတ္လို႔ေခၚသည္။ ထိုအရာသည္ ခႏၶာကိုယ္ထဲေရာက္လွ်င္ ဓာတ္ျပဳမႈေတြျဖစ္ကာ အဆင့္ဆင့္ၿပိဳကြဲကုန္သည္။ ေနာက္ဆံုးစုပ္ယူမႈျပဳလုပ္ရန္အတြက္ ေနာက္ ျဒပ္ တခုရသည္။ ထိုအရာကိုေတာ့ ဂလူကိုစ့္ဟု ေခၚၾကသည္။ ထိုအရာသည္ ခႏၶာကိုယ္ အလြန္အေရးႀကီးသည္။ လိုေန သည္။ ဒါကိုပဲလိုေနတာျဖစ္မည္။ ျမန္မာစကားပံုတြင္ ထမင္းအသက္ခုနစ္ရက္ဆိုသည္ကား ဤအေၾကာင္းကို ေျပာျခင္းျဖစ္ သည္။ အခု က်ေနာ္သည္ ခုနစ္ရက္မေျပာနဲ႔ တညပဲရွိေနေသးသည္။ ခံစားမႈကား ေၾကာက္မက္ဖြယ္။ ဦးေခါင္းတို႔မူးေနာက္ ေနသည္။ ႏွလံုးသားသည္ကာ ျမင္းရုိင္းတေကာင္လို ခုန္ေပါက္ေနသည္။ ထမင္းတနပ္မစားမိ။ ယမကာေလးမွီဝဲမိသည္။ အျမည္းမစားမိ။ ခံစားေနရသည္။
အိပ္ရာေဘးရွိစားပြဲေပၚတြင္ စားစရာတခုခုရွိမလား ရွာၾကည့္သည္။ မေတြ႔ေခ်။ တခုခုစားမွသက္သာမည့္ေဝဒနာျဖစ္သည္။
အိမ္ေနာက္ေဖးေရခ်ိဳးခန္းမွေရခ်ိဳးသံမၾကားရေတာ့ေခ်။ အိမ္ေခါင္းရင္းမွဦးႀကီး၏ပရိတ္ရြတ္သံလည္း ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီ။ အေဝးသ ေဘၤာ ဆိပ္က ဥၾသဆြဲသံၾကားေနရသည္။
"အကိုထေတာ့ တခုခုစားရေအာင္ မနက္စာ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္နယ္ထားေပးတယ္ စားလိုက္" ဟု ညီေလးေအာ္ေျပာ သံၾကားရသည္။ ေခါင္းကိုေထာင္ၾကည့္သည္။ မူးေနာက္သည္။ နည္းနည္းမတ္လိုက္သည္။ ပိုမူးေနာက္လာသည္။ မရေတာ့။ ေနာက္ဆံုး အားတင္းထလိုက္သည္။ မူးေနာက္ေနတာကို ဂရုမျပဳဘဲ ထမင္းစားခန္းသို႔ထြက္ခဲ့သည္။ အခန္းနံရံရွိဘယ္ေတာ့မွ မပိတ္ေသာပန္ကာကို ပိတ္လိုက္သည္။ မနက္ျဖန္အခန္းကိုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္မည္ ေတြးထားသည္။ ထမင္းစားခန္းဘက္ထြက္ လာသည္။
အိပ္ရာေပၚတြင္ေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာနွစ္ရက္ေလာက္ကဖတ္ခဲ့ေသာ ဆရာေနမ်ိဳး၏ အေဖနဲ႔တူေသာစကားေျပအတိုအထြာစာအုပ္က ဖြင့္လ်က္အတိုင္း။ အဲစာမ်က္နွာမွာ ေပၚေနတဲ့ေခါင္းစဥ္က ထမင္းၾကမ္းခဲ ျဖစ္သည္။ ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္ တဆင့္ျမင္ရေသာသရက္ပင္ေပၚတြင္ စာကေလးနွစ္ေကာင္ ထမင္းေစ့ေတြကိုႏႈတ္သီးနဲ႔ေပါက္စားေနၾကသည္။ ထမင္းစာပြဲ ရွိ အုပ္ေဆာင္းေအာက္တြင္ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္က ေစာင့္ေနသည္။ ။
ေမာင္ေနာင္မြန္