ေက်ာ္ေမာင္ (တိုင္းတာေရး) ● ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ ....
(မုိးမခ) ေမ ၂၆၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ေမ ၂၆၊ ၂၀၁၇
ရန္ကုန္သားတစ္ေယာက္ ၂၀၁၇ ဧၿပီ ၂၈ တြင္ ရန္ကုန္အလည္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ သူ႔အတြက္ ေမး ခြန္းပုစာၦျဖစ္ေနသည္။ ေရျခားေျမျခား တျပည္မကျခားေသာ္ျငား သတင္းအဆက္မျပတ္ေစရန္ သတင္းအၿမဲတမ္းေစာင့္ ဖတ္ျခင္း၊ ရန္ကုန္တြင္ေနထိုင္ေသာ အိမ္သားမ်ားႏွင့္ အင္တာနက္မွတဆင့္ စကားေျပာျခင္း၊ လူမႈကြန္ယက္တြင္ တက္လာ သမွ်ေသာ ရန္ကုန္သတင္းမ်ားကို အလြတ္မေပးဘဲ ဖတ္႐ႈျခင္းစသည္တို႔ျပဳလုပ္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ သည္တ ေခါက္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ရန္ကုန္သည္ လက္ေတြ႕တြင္ သူ႔အတြက္ တစိမ္းဆန္လွသည္။
ကားလမ္းတဖက္သို႔ လမ္းကူးမည္ဆိုလွ်င္ သူက မကူးခင္ သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာေလ့ရွိမွာ “ငါ ဟိုဘက္ေရာက္ေအာင္ ကူးမယ္။ ဒါေပမယ့္ အလ်င္မလိုဘူး။ အလ်င္မလိုတဲ့အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆးလမ္းေလွ်ာက္ကူးရမယ္။ မေျပးရဘူး။ အဲဒီလို ေအး ေအးေဆးေဆးကူးဖို႔အတြက္ လမ္းေပၚမွာ ကားရွင္းတာကို ေစာင့္ရမယ္။ ကားရွင္းတဲ့အထိ ေစာင့္ၿပီးမွကူးမယ္” ဟူ၍ျဖစ္ သည္။
ထိုသို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေသာရန္ကုန္သားအဖို႔ ဟိုမွာဘက္ကမ္းေရာက္ရန္မွာ ကားမ်ားကို ဟိုင္းဖိုက္လုပ္ျပ လက္မေထာင္ျပဟူ ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိလမ္းကူးသူမ်ားလိုက္နာရန္နည္းလမ္းနည္းနာအျဖာျဖာကို သုံးရေလသည္။ တခ်ိဳ႕ကားမ်ားမွာ သေဘာ ေကာင္းရွာသည္လား သနားသည္လားမသိ၊ မျမန္ေသာအရွိန္ကို ပိုေႏွးေပးျခင္း ေခတၱရပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ကူညီၾကကုန္သည္။ တစ္ျခားကားမ်ားမွာလည္း ဟိုင္းဖိုက္ဟူေသာ လက္ဝါးျပသေကၤတကို လကၡဏာဖတ္ဆရာမ်ားမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ သ ေဘာမက်၍ထင့္၊ ေရွ႕မီးႀကီးမ်ားဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္လုပ္ကာ လမ္းမကူးရန္ သတိေပးၾကၿပီး အတင္းေမာင္းၾကေလသည္။ လမ္းကူးသူမ်ား ျဖတ္ကူးပါေစေတာ့ဟူ၍ ၎တို႔မွ ေစာင့္ဆိုင္းေပးျခင္းမရွိၾကကုန္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ လမ္းကူးျခင္း သည္ သူ႔အတြက္ စြန္႔စားမႈႀကီးတရပ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။
ရန္ကုန္သားအား လမ္းမ်ားစြာကို က်င္လည္စြာ ကူးျဖတ္တတ္ေစရန္ အၾကံေပးၾကသည္တြင္ ထိုသူတို႔ကိုယ္တိုင္ လွစ္ကနဲ လွပ္ကနဲ ေျပးကူးၾကျခင္းျဖင့္ လက္ေတြ႕ျပၾကေလ၏။ သူတို႔၏ ကိုယ္ေဖာ့ပညာအဆင့္မွာကား ေလ့က်င့္သား အားေကာင္း ေန၍ေပလားမသိ၊ လိုက္၍မမီေအာင္ပင္ အေတာ္ျမင့္မားေနေၾကာင္းေတြ႔ရေလသည္။ ေရြ႕ေနေသာ ကားအမ်ဳိးမ်ဳိးမ်ားၾကားမွ ထိုသူတို႔ လမ္းျဖတ္ကူးသည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ရသကိုးပါးထဲမွ တပါးထက္ပိုေသာ ရသမ်ားကို ရေလ၏။ ရန္ကုန္တြင္သာ ရႏိုင္ေသာ ရသမ်ားဟု တင္စားႏိုင္သည္။
ထို႔အျပင္ လမ္းမကူးခင္တြင္ အေတြးႏွစ္ခု အၿမဲဝင္ေလ့ရွိေသးသည္။ ၎တို႔မွာ လူကူးမ်ဥ္းက်ားမွ ကူးမည္ဆိုတာႏွင့္ လူကူး ဂုံးတံတားေပၚမွ ကူးမည္ဆိုတာတို႔ျဖစ္သည္။ ကားလမ္းမတေလွ်ာက္ ေတာ္ေတာ္ရွာယူရေသာလူကူးမ်ဥ္းက်ားဆိုသည္ မည္သည့္ကားႀကီးကားငယ္ အေႏွးယာဥ္မ်ားေသာ္မွ အရွိန္ေလွ်ာ့ရပ္တန္႔ေပးျခင္းမရွိသည္ကို သည္းခံကာ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ နည္းမ်ားအတိုင္း အဆင္ေျပသလို ကူးရျခင္းျဖစ္ေသာ သည္းခံတရားပြားမ်ားမ်ဥ္းက်ားျဖစ္ေၾကာင္းသိရွိသြားေသာအခါ လူကူးမ်ဥ္းက်ားမွ ကူးမည္ဟူေသာ အဆိုပါ ပထမအေတြးမွာ စိတ္ထဲမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ့ရွိ၏။ လူကူးဂုံးတံတားမ်ား ကိုေတာ့ သူသေဘာက်ေသာ္လည္း မီးရထားသံလမ္းမ်ားေပၚ လူေတြ မေၾကာက္မရြံ႕ ျဖတ္ကူးသည္ကိုျမင္လွ်င္ ဘယ္ေနရာ ေတြ ဘယ္အရပ္ေတြမွာ မီးရထားလမ္းေက်ာ္လူကူးဂုံးတံတားေဆာက္ထားသနည္းဟု သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္ေမးေနမိသည္။
ကားေမာင္းသူမ်ားအတြက္ ကားလမ္းမမ်ားေပၚ ကားလမ္းပိတ္ေနလွ်င္ ေရရြတ္ၾကေသာ စကားလုံးမ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ တူညီေလ့ရွိသည္ကို အံ့ၾသစြာေတြ႔ရသည္။ ဒီကားေတြေၾကာင့္ေပါ႔ကြာ ၾကပ္မွာေပါ့ဟူေသာ အသံျဖစ္ေပသည္။ ကားလမ္း ၾကပ္သည္ကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ေထာမနာမ်ဳိးစုံျပဳၾကသည္ကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ၾကံဳလိုက္ရ ၾကားလိုက္ရေပသည္။ အငွားယာဥ္ တစီးေပၚတြင္ ယာဥ္ေမာင္းျဖစ္သူအား ေျပာခဲ့သည့္စကားကို ညီျဖစ္သူတစ္ေယာက္က ယခုလို ျပန္လည္ေျပာျပသည္။
“ကားလမ္းေတြၾကပ္တယ္ဆိုတာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြရဲ႕ ဂုဏ္အဂၤါတရပ္ပဲဗ်” ဟူေသာ စကားျဖစ္ေပသည္။ မွတ္သားဖြယ္ပင္။
ညီတစ္ေယာက္သည္ အေဝးေျပးကားဂိတ္သြားဖို႔ရန္ ကားမွတ္တိုင္တြင္ ကားေစာင့္ေနရာသို႔ ရန္ကုန္သားလည္း လိုက္ပါသြား ၏။ သူက အဲဒီကားေရာက္တယ္ဟု လက္ညႇဳိးထိုးကာ ေျပာသည္။ ထိုကားတြင္ ကားေမာင္းသူပါသည္။ စပယ္ယာေခၚ လက္မွတ္ေရာင္းသူ မပါ။ ဆိုက္လာေသာ ထိုကားေပၚ ကားဘီးလွိမ့္ေနဆဲမွာပင္ ဒရုိင္ဘာရွိရာ ေရွ႕ေဘးေပါက္မွ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးခုန္တက္လိုက္သြား၏။ ပုံးတပုံးထဲသို႔ ႏွစ္ရာက်ပ္တန္တစ္ရြက္ထည့္လိုက္ကာ ကားေပၚမတ္တပ္ရပ္လိုက္ပါသြားသည္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ ပုံးထဲကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ကားခမထည့္ရင္ ဘာျဖစ္ႏုိင္သနည္းဟုေမးၾကည့္ရာ ကားေပၚက ခရီးသည္ ေတြ အဲဒီလူကို ၾကည့္ၾကမွာေပါ႔ဟူေသာ အေျဖကိုရသည္။
အမ်ဳိးသားျပတိုက္ (ရန္ကုန္) သည္ အဖိုးတန္ပစၥည္းမ်ား၊ ရွားပါးပစၥည္းမ်ား၊ ေရွးေဟာင္းလက္မႈပညာမ်ား၊ အသုံးအေဆာင္ ကိရိယာမ်ား၊ ေရွးေဟာင္းတူရိယာမ်ား၊ နာမည္ေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား၏ ပန္းခ်ီကားမ်ား အစရွိသည္ ေလ့လာႏုိင္ေသာ ျပတိုက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုေနရာကို “ဒါ ငါတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕အမ်ဳိးသားျပတိုက္တခုပဲကြဲ႕” ဟု ဂုဏ္ယူခ်င္ ဝံ့ႂကြားခ်င္ေသာၾကာင့္ အခ်ိန္ေပးကာ ထိုထိုပစၥည္းမ်ားကို တကူးတက သြားၾကည့္ျဖစ္သည္။
ကေလးငယ္မ်ား လူငယ္လူရြယ္မ်ား ၾကည့္႐ႈေလ့လာႏုိင္ရန္ လူႀကီးမိဘမ်ား၊ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာမ်ားမွ ၾကိဳးပမ္းၾကပါလွ်င္ အမ်ိုဳးသားျပတုိက္(ရန္ကုန္)သည္ ပိုမိုအသက္ဝင္လာေလမည္လားဟု ေမွ်ာ္လင့္မိေပသည္။ ထိုသို႔လာ ေရာက္ခြင့္ရေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားထဲမွ ေရွးေဟာင္းသုေတသီမ်ား၊ သမိုင္းပညာရွင္မ်ား၊ ပန္းခ်ီအေက်ာ္အေမာ္မ်ား ျဖစ္ လာမည္ မျဖစ္လာမည္မွာလည္း မည္သူ႔အေပၚတြင္ မူတည္ေနမွန္း ရန္ကုန္သား မခန္႔မွန္းတတ္။ သူတို႔ေလးမ်ားသည္ ေရွး ေဟာင္းပစၥည္းမ်ားကို တန္ဖိုးထားတတ္သူမ်ားျဖစ္လာလွ်င္ပင္ ထိုထိုျပတိုက္မ်ားသို႔ ၾကည့္႐ႈေလ့လာေစလိုေသာ ရည္ရြယ္ ခ်က္ တဝက္မက ေအာင္ျမင္ႏုိင္ေပလိမ့္မည္။
ထိုျပတိုက္တြင္ဖြင့္လွစ္ထားေသာ အမ်ဳိးသားစာၾကည့္တိုက္ခြဲ (ရန္ကုန္) သို႔လည္း ဝင္ေရာက္ေလ့လာျဖစ္သည္။ စာၾကည့္ တိုက္ျပင္ပသို႔ စာအုပ္ငွားရမ္းခြင့္ မရေသးေသာ္လည္း စာၾကည့္တိုက္တြင္ပင္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား ေအးေအးလူလူဖတ္႐ႈ ေလ့လာႏိုင္ေသာ သပ္ရပ္ေကာင္းမြန္ေသာ အႏွီစာၾကည့္တိုက္မ်ဳိးမ်ားသည္ လူသြားလူလာမ်ားေသာ ကုန္တိုက္ႀကီးမ်ားတြင္ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္ မည္သို႔ျဖစ္လာမည္နည္းဆိုသည္ကို သိခ်င္စိတ္မ်ား ေပၚေပါက္လာေပေသးသည္။ ျပတိုက္လာရင္း စာၾကည့္တိုက္၀င္ကာ စာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္သေဘာမ်ဳိး စီစဥ္ထားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ဆိုပါ လွ်င္ ကုန္တိုက္ႀကီးမ်ားသို႔ ေစ်း၀ယ္လာရင္း စာအုပ္စာတမ္းမ်ား သြားေရာက္ဖတ္႐ႈၾက ငွားရမ္းၾကလုပ္ႏိုင္ၾကတာပဲဟု ေတြး မိပါသည္။
ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ရွိ ဖြင့္သစ္စ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ ကုန္တိုက္ၾကီးတစ္ခုသို႔ မ်က္စိလည္ကာ ေရာက္သြားေသာအခါ ကုန္ တိုက္ ႀကီး အ၀င္၀မွာပင္ လူအမ်ားအျပားရွိေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရ၍ ထူးဆန္းေနမိခ်ိန္ “ဟဲ့ ဟိုေကာင္ေလး ဟိုေကာင္မ ေလးေတြ မ၀င္နဲ႔ဦး၊ ဒီေလာက္အျပင္မွာ ပူျပင္းေနတာ၊ အထဲကို ခ်က္ခ်င္း၀င္လိုက္ရင္ ဟိုမွာ အဲယားကြန္းေတြက အရမ္း ေအးေနတာနဲ႔ တခါတည္း ေခြၽးငုတ္ၿပီး ဖ်ားနာေနၾကဦးမယ္၊ ခဏေနၾကဦး ဒီနားမွာ” ဟူေသာ ကုန္တိုက္ႂကြလာ ေစ်း ၀ယ္သဟာတစ္ဦး၏ ေျပာသံဆိုသံ ျမည္တြန္ေတာက္တီးသံၾကားမွ “ဟုတ္ေပသားပဲ ဒို႔လည္း ဒီအ၀မွာ ခဏေလး ေနၾက တာေပါ႔”ဟု ပါလာသူ အမ်ဳိးအေပါင္းအား အၾကံျပဳရသည္။ ထိုအခါမွပင္ ကုန္တိုက္အ၀င္တြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ လူစည္ကား သည္ကို သေဘာမိခဲ့ေလသည္။
သည္လိုကုန္တိုက္ၾကီးထဲတြင္ အခမဲ့စာၾကည့္တိုက္ေသးေသးေလးတစ္ခုဖြင့္ဖို႔ ေနရာတစ္ေနရာစာေလာက္ငွားရမ္းႏိုင္ရန္ ငါးရာတန္ထီကေလးမ်ား ေပါက္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေကာင္းမွာပဲဟု အေတြးကုသိုလ္ပြားခဲ့ပါေသးသည္။ သာဓုေခၚၾကပါကုန္။ ထီအေၾကာင္း ေျပာေန ဆိုေန ရွင္းျပေနသည္မ်ား တီဗီအစီအစဥ္တစ္ခုမွ ျပသသည္ကို ၾကည့္မိရာမွ ေဘာလုံးကစားရာမွာသာ အရန္ကစားသမားမ်ားထားရွိသည္ကို သိေသာရန္ကုန္သားအဖို႔ အရန္ထီဆိုသည္ကို မ်က္လုံးအနည္းငယ္ျပဴးကာ သိရွိခဲ့ရေလသည္။ ကံစမ္းဖို႔ အခြင့္မရခဲ့။
တရက္တြင္ ညီေတာ္ေမာင္အား အတင္းေခၚကာ Yangon Book Plaza သို႔ ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္တြင္ အေျပးႏွင္ခဲ့ေသးသည္။ စာဖတ္သူေတြကေတာ့ စာအုပ္ေတြရွိရာ လာၾကည့္ၾက၊ ႀကိဳက္ရာစာအုပ္ေတြ႔လွ်င္ ၀ယ္သြားၾကႏွင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိၾကတာေတြ႔ရသည္။ ေရအိမ္ဝင္သည္တြင္ ေရအိမ္တံခါးအတြင္းေပၚကပ္ထားေသာ ဝိုက္ခ် ေမာက္ခ်ေရးထုံးစာရြက္ကို အျပန္ ျပန္အလွန္လွန္ဖတ္ျခင္းျဖင့္ စာဖတ္ဝါသနာအိုး ရန္ကုန္သားအတြက္ ဗဟုသုတကို ပြားမ်ားေစေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူး တင္မိသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရွိ ေစ်းဆိုင္မ်ားတြင္ ၾကံဳခဲ့ရသည္မွာ ငါးရာတန္ကိစၥပင္ျဖစ္သည္။ ေစ်းႏွဳန္းမ်ားသည္ ၁၅၀၀ က်ပ္၊ ၁၈၀၀ က်ပ္၊ ၂၅၀၀ က်ပ္၊ ၃၅၀၀ က်ပ္ဟူ၍ အစြန္းထြက္အား ၅၀၀ က်ပ္ထားကာ ရွိၾကသည္။ အဖိုးအခေပးေခ်ေသာအခါ ငါးရာ တန္ပါသလားဟု ေမး၏။ ျပန္အမ္းရန္ ငါးရာတန္မရွိၾက။ ငါးရာတန္အေႂကြေလးမ်ား မပါဘူးလားဟု အေမးခံရသည္တြင္ ငါးရာတန္သည္ ဘယ္တုန္းကမ်ား အေၾကြျဖစ္သြားပါလိမ့္ဟု ျပန္လည္မေမးမိ။ တခါတုန္းက သင္ယူဖူးခဲ့ရေသာ “၀င္ေငြ လည္ပတ္စီးဆင္းမႈ” ဆိုေသာ ေဘာဂေဗဒဘာသာရပ္မွ ေခါင္းစဥ္ကို သတိရျဖစ္ေအာင္ ရလိုက္သည္။
ရန္ကုန္မွျပန္ေသာေန႔ ၂၀၁၇ ေမ ၁၅တြင္ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္သို႔သြားရ၏။ လမ္းေဘး၀ဲယာတစ္ေလွ်ာက္ တိုက္တာအေဆာက္အအုံမ်ားကို ၾကည့္ေနရင္း အျမင္မွဳန္၀ါးေနသကဲ့သို႔ ခံစားမိသည္။ မ်က္လုံးမ်ားကို ပြတ္၍ ေသေသခ်ာ ခ်ာၾကည့္မွ တိုက္ၾကီးမ်ား တာႀကီးမ်ားသည္ အျပင္ေဆးေရာင္မ်ား ျပယ္လြင့္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဂရုျပဳမိသည္။ စိတ္ကူးျဖင့္ ဖုံခါ၊ ေရပတ္တိုက္ေခ်းခြၽတ္ၿပီး ေဆးေရာင္လွလွျခယ္ၾကည့္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး သစ္လြင္ဖို႔ သေဘၤာေဆးေရာင္းလွ်င္ ကိုယ္လည္း အက်ိဳးအျမတ္ရ ရန္ကုန္ႀကီးလည္း ေရာင္စုံၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္သြားေပမည္။ စိတ္ကူးဟူသည္ အသုံးမက်ေသးမီ ေသ ေသခ်ာခ်ာ ထုပ္ပိုးထားသင့္သည့္အရာေပလားဟု မဆိုတတ္။
ေလဆိပ္အေရာက္ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေသာ္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ျပ ေလယာဥ္လက္မွတ္ျပၿပီး ေကာင္ တာတြင္ တန္းစီ၏။ မီးကမပ်က္။ သို႔ေသာ္ ေလေအးေပးစက္မ်ား ပန္ကာမ်ားက ကြက္ၾကားပ်က္ေနရွာပုံရသည္။ အလုပ္လုပ္ ေနေသာ ၀န္ထမ္းမ်ား၊ တိုင္းျခားျပည္ျခားသို႔ ေလယာဥ္ပ်ံျဖင့္ သြားရန္ တန္းစီေနေသာခရီးသည္မ်ားမွာ ေခၽြးသီးမ်ားႏွင့္။ “အဲယားကြန္းႀကီးေတြလည္း မလည္ဘူးေနာ္”ဟု ရန္ကုန္သား၏ ပါရမီျဖည့္ဖက္မွ ေစာဒက မ၀ံ့မရဲတက္ၾကည့္ေသာ္ “ဟုတ္ တယ္ အမရယ္ ရန္ကုန္က ဒီလိုပါပဲ”ဟူ၍ တဖက္မွ ယဲ့ယဲ့ကေလးျပံဳးကာ ျပန္ေျပာရွာသည္။ “လာပါကြာ အိမ္ရွင္မရာ ေလ ယာဥ္ပ်ံေပၚမွာေတာ့ ေအးမွာပါ” ဟုေနာက္ေျပာင္ေျပာဖို႔ အားအင္မရွိခဲ့။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ ယခုတေခါက္တြင္လည္း ရန္ကုန္သားအတြက္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေရာက္မလာေသး။ ေလ ယာဥ္ပ်ံသည္ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေပၚမွ ေ၀ဟင္သို႔ ပ်ံ၀ဲလိုက္သည္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးအား အေပၚမွစီး၍ၾကည့္မိျပန္ ေလ သည္။
ရန္ကုန္သည္ ရန္ကုန္သားအတြက္ တစိမ္းဆန္ေနေပေသးသည္။