 |
| ဂရပ္ဖစ္ - ေအာင္ထက္ |
ခင္ေဇာ္မိုး -`အေဖ´
(မိုုးမခ) ေမ ၇၊ ၂၀၁၇
အေဖ့အသြင္မွာ ေသးေသးသြယ္သြယ္႐ွိၿပီး ေပါ့ပါးဖ်တ္လပ္သည္။ ပါးလွပ္ေနေသာ မ်က္ႏွာခင္းေပၚ၌ သြယ္စင္းေနသည့္ ႏွာတံ႐ိုး႐ွိသည္။ အခ်ဳိးက်က် ပိရိေသသပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းသည္ ေယာက်္ားပီသေစၿပီး ရဲရင့္ျပတ္သားျခင္းကို ေဖာ္ေဆာင္ေနဟန္႐ွိသည္။ က်ယ္ျပန္႔ေသာ နဖူးျပင္သည္ အဂၤလိပ္ဗ်ည္းအႀကီး အယ္မ္(M) သဏၭန္႐ွိသည္။ ႐ွည္လ်ားေသာ အရပ္အေမာင္းရွိၿပီး အသားအေရသည္ မျဖဴမညိဳ။ ေဘးတဖက္ခြဲကာ အေမာက္ပံုစံယူသိမ္းထားသည့္ ဆံပင္တိုတိုဘိုေကပံုစံမွာ အေဖ့႐ုပ္ရည္ႏွင့္ အင္မတန္လိုက္ဖက္တင့္တယ္သည္။ က်မမ်က္စိထဲတြင္ အေဖသည္ ေလးစားခ်စ္ခင္ဖြယ္ ဥပဓိျဖင့္ျပည့္၀သည္။
အေဖႏွင့္ အတူ႐ွင္သန္ေနထိုင္ခြင့္ရေသာ မိသားစုအသိုက္အျမံဳ ကေလးမွာ သက္တမ္း ၁၄ ႏွစ္မွ်သ ႐ွိသည္။ က်မအသက္ ၁၄ ႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ အေဖဆံုးသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အင္မတန္တိုေတာင္းနည္းပါးသည့္ အခ်ိန္ဟုထင္ျမင္မိ၏။ န၀မတန္းစာေမးပြဲႀကီး မေျဖမီအခ်ိန္ေလးတြင္ အေဖဆံုးသြားခဲ့သည္။ က်မအတြက္ အင္မတန္မွေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းခဲ့သည္။ ဤမ််ွကာလအပိုင္းျခားေလးျဖင့္ အေဖႏွင့္ခြဲခြာရမည္ဟု ထင္မထားခဲ့ျခင္းပင္။ အေဖ့စကားေတြ အဆံုးအမေတြ နားေထာင္ေကာင္းသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ခ်စ္လို႔မ၀၊ ဆိုးလို႔ႏြဲ႔လို႔မ၀၊ မသိနားမလည္ျခင္းေတြ စူးစမ္းေမးျမန္းလို႔မၿပီးေသးသည့္အခ်ိိ္န္ကာလကေလးမွာ အေဖ့ကို ဆံုး႐ွံဳးလိုက္ရသည္။ ယူက်ဴံးမရ ျဖစ္ရလြန္းခဲ့သည္။
က်မသည္ အေမထက္ အေဖ့ကိုသာ ပို၍အားကိုးခ်စ္ခင္ေသာ သူျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရသည္မွာလည္း အေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာ ႐ွိေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ဘယ္ေသာဘယ္အခါမွ ေမ့မရေသာ အတိတ္ပံုရိပ္မ်ားစြာ႐ွိသည္။ က်မအထက္ သံုးႏွစ္ႀကီးေသာ အစ္ကိုတေယာက္႐ွိသည္။ ငယ္ငယ္ကရန္ျဖစ္လ်ွင္ အေဖသည္ က်မဘက္မွအျမဲေနေပးသည္။ `မင္းကအႀကီး ငါ့သားရဲ႕ ကိုယ့္ညီမေလးကိုအေလ်ွာ့ေပးမွေပါ့´ဟုဆိုကာ သင့္ျမတ္ေအာင္ေနဖို႔ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္းမလုပ္ဖို႔ အျမဲဆံုးမသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်မသည္ ဆိုးခြင့္ႏြဲ႔ခြင့္ ဂ်ီက်ခြင့္ကို ထိုစဥ္က အျပည့္အ၀ရ႐ွိခဲ့သည္။ ကေလးဘ၀ျဖစ္၍ ဘယ္လိုေၾကာင့္ပဲဦးစားေပးပါေစ အင္မတန္မွ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းလွသည္။ မွတ္မိပါေသးသည္။ က်မငယ္စဥ္ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ အရြယ္ခန္႔တခုေသာ သီတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲတြင္ အမ်ားနည္းတူ ေျဗာက္အိုးမ်ား ၊ေျဗာက္လိပ္ဗူးကေလးမ်ား ၊ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ျမည္ကာ မီးမ်ားဖြာက်ေနတတ္သည့္ ႀကိဳးေျဗာက္ ကေလးမ်ား ေဖာက္လိုခဲ့သည္။ အေမသည္ အစ္ကို႔အားေျဗာက္အိုး ေျဗာက္လိပ္မ်ား၀ယ္ရန္ ပိုက္ဆံေပးခဲ့ေသာ္လည္း က်မအား မေပးခဲ့ပါ။ အေၾကာင္းမွာ မိန္းကေလးျဖစ္၍ ေျဗာက္အိုး၊ ေျဗာက္လိပ္မေဖာက္ရဘူးဟု ဆိုခဲ့သည္။
အေမသည္ ေ႐ွးမက် ေနာက္မက် ျဖစ္သူဟုပင္ေျပာလို႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်းရြာဓေလ့မ်ားတြင္ မိန္းကေလးမ်ားအား တင္းၾကပ္ေသာ စည္းမ်ားျဖင့္ အေရာင္ျပယ္ေစတတ္သည္။ ေမွးမွိန္ေစသည္ဟု ျမင္မိသည္။ ထိုအခါ၌ ဘယ္လိုပင္ခြၽဲႏြဲ႔ေျပာေစ ေျဗာက္အိုးမေဖာက္ရ သည့္အဆံုး စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာျဖင့္ က်မသည္ ငိုသံမထြက္ဘဲ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ားတသြင္သြင္က်ေနသည္ကို အေဖျမင္ေသာအခါ `ညည္းအေမမေပးရင္ အေဖေပးမွာေပါ့သမီးရယ္ ´ဟုဆိုကာ အဲ့ဒီေခတ္ကအထူတစ္လက္မခန္႔႐ွိေသာ ဗီဒီြယိုေခြဆံႏွင္အခြံၾကား ထိုးေခါက္ထည့္ထားေသာ ပိုက္ဆံေခါက္မ်ားကို ထုတ္ယူကာ ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ `ေဟာဒီမွာၾကည့္ အေဖ့မွာေနာက္ထပ္ပိုက္ဆံေတြ က်န္ေသးတယ္။ ေနာက္က်လည္း သမီးအေမမေပးရင္ အေဖေပးမယ္´ဟုဆိုကာ ေျပာသျဖင့္ က်မမွာအင္မတန္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။ ဤသို႔အေမ့ထက္ အလိုလိုက္ခဲ့ျခင္းမ်ားသည္ အေဖ့အား ပို၍အားကိုးခ်စ္ခင္ခဲ့ေတာ့သည္။
ေနာက္ထပ္ ႐ွိပါေသးသည္။ အေဖ၏အလိုလိုက္မႈ၊ ဦးစားေပးမႈမ်ားေၾကာင့္လားမသိပါ။ အေဖအနားအား ပို၍ကပ္ခဲ့သည္။ အေဖတို႔ငယ္စဥ္ အေဖတို႔ေခတ္၌ ရြာမွာတန္းေက်ာင္းမ႐ွိေသးေသာ္လည္း အေဖသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနခဲ့၍ စာဖတ္ႏိုင္သည္။ မံုရြာေဇာတိကေက်ာင္းတိုက္တြင္ ပညာသင္ၾကားေနေသာ ဦးပၪၨင္းသည္ သူ၏ရဟန္းဒါယိကာျဖစ္ေသာ အေဖ့ထံ စာအုပ္မ်ား ပို႔ေပးတတ္သည္။ ထိုစဥ္က စာအုပ္မ်ားမွာ ရတနာမြန္မဂၢဇင္းမ်ားႏွင့္ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္ စာအုပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ အေဖသည္ ေန႔တိုင္းလိုလို ပုံျပင္မ်ားေျပာျပေလ့႐ွိသည္။ ညေနခင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ ပံုျပင္ေျပာေလ့႐ွိ၍ ရြယ္တူအိမ္နားနီးကေလးမ်ားသည္ အေဖ့ပတ္ပတ္လည္တြင္ ေနရာလုၾကစျမဲ။ က်မတို႔တေတြသည္ ပံုေျပာေသာ အေဖ့အမူအယာ အေဖ့မ်က္ႏွာအား မွင္တက္ေငးေမာ ရဆဲ။
မူလတန္းမွ ေလးတန္းအထိ ရြာခ်င္းကပ္လ်က္႐ွိေသာ အေဖတို႔ရြာေက်ာင္းတြင္ ေနရသည္။ ရြာခံေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေက်ာင္းဆင္းသည့္ အခ်ိန္တိုင္း က်မတို႔တေတြအား လိုက္႐ိုက္တတ္သည္။ အေဖ့ကိုေျပာျပသည့္အခါ မေၾကာက္ဖို႔ေျပာျပသည္။ `ေၾကာက္မွန္းသိရင္ ေခ်ာက္ခ်င္ၾကတယ္သမီးရဲ႕၊ သူမ်ားကိုလည္းမစေနာက္နဲ႔ ၊ သူ႔မ်ားအေပၚကိုလည္း မဟုတ္မမွန္တာမလုပ္ရဘူး။ ဒါဆို ဘယ္သူ႔ကိုမွ သမီးေၾကာက္ေနစရာမလိုဘူး´ဟု ေျပာျပခဲ့သည္။ ေန႔တိုင္းလိုလိုအ႐ိုက္ခံရ၍ ေက်ာင္းမသြားရဲေတာ့ေအာင္၊ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနရေသာက်မကို အေဖသည္ မေၾကာက္ရြံ႔တတ္ေအာင္သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တေယာက္တည္းသီးျခားေန၍ တကုပ္ကုပ္ ပန္းခ်ီဆြဲရျခင္းကို ႏွစ္ၿခိဳက္သည္။ သေဘာက်ေသာ႐ုပ္ပံုမွန္သမ်ွ ပန္းခ်ီဆြဲသည္။ အေဖ၊ အေမႏွင့္ အစ္ကိုအစ္မမ်ားအား ဆြဲထားေသာပံုမ်ားလိုက္ႂကြားတိုင္း အေမသည္ မခ်ီးမႊမ္းပါ။ အေဖသာလ်ွင္ `သမီးက ေတာ္လိုက္ဟု အသိအမွတ္ျပဳေလ့႐ွိခဲ့သည္။
ဆ႒မတန္း၊ သတၱမတန္းအရြယ္ေရာက္ေသာအခါ အေဖ့နည္းတူ စာအုပ္မ်ားကိုလိုက္လံဖတ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ရတနာမြန္မဂၢဇင္းတြင္ ရာဇ၀င္ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားကို လစဥ္ေစာင့္၍ဖတ္သည္။ အေဖ့ထံမွ စာဖတ္ျခင္းကို အေမြရကာ စာကိုခံတြင္းေတြ႔လာသည္။ ေက်ာင္းတြင္ မုန္႔စားေက်ာင္းႏွင့္ အားလပ္ခ်ိန္၊ ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ ဆရာမနားေနခန္းမွ ႐ုပ္ျပစာအုပ္မ်ားကို ယူ၍ဖတ္သည္။ အေဖသည္ စာဖတ္ျခင္းကို အားေပးေသာ္လည္း အေမသည္ လခစားမဟုတ္ဘူးဟုေျပာကာ စာဖတ္ျခင္းအားၿငိဳျငင္ေလ့႐ွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖ့ကို အေမ့ထက္ အားကိုးမိသည္။ ခ်ဥ္းကပ္မိသည္။
အသက္ ၁၂ ႏွစ္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ ကၽြန္မကို အေဖသည္ ေသ်ွာင္ေနာက္ဆံထံုးပါေသာ အေၾကာင္းမွ စပ္လ်ဥ္း၍ ဖခင္ျဖစ္သူမွာၾကားေသာ အခ်က္မ်ားအား ေျပာျပ၏။
ထိုအထဲမွ အေဖသည္ အတြင္းမီးကိုအျပင္မထုတ္ရန္ႏွင့္ အျပင္မီးကိုအိမ္မသယ္ရန္ အခ်က္အား ေကာက္ႏႈတ္ေျပာ၏။ ထို႔ေနာက္ ေစးထမ္းေသာ အေမႊးအမ်ွင္႐ွိၿပီး လူသားစားဘီလူးႀကီးအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပခဲ့သည္။ မင္းသားေလးသည္ အင္းအားမယွဥ္ႏိုင္သျဖင့္ ဉာဏအားျဖင့္ သူ႔၀မ္းဗိုက္အတြင္း၌ ၀ရဇိန္လက္နက္႐ွိသည္ဟုဆိုကာ ဉာဏ္ကိုသံုးခဲ့ျခင္းျဖင့္ ဘီလူးႀကီးအားကၽြတ္တမ္း၀င္ေစခဲ့သည့္ ပံုျပင္ကိုလည္း ေျပာျပဖူးသည္။ မလိုအပ္ဘဲေၾကာက္ရြံျခင္းျဖစ္လ်ွင္ အသံုးမ၀င္ေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆုေတာ္ေငြ ထုတ္ယူမိသျဖင့္ ဘီလူးထံထမင္းထုပ္ပို႔ရေသာ မုဆိုးမမိခင္ႀကီး၏သားအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပခဲ့သည္။ ထီး၊ ဖိနပ္ႏွင့္ အိုးစည္ေမာင္း ကိုယူေဆာင္ကာ ထမင္းပို႔သြားေသာ လူငယ္ကေလးသည္လည္း မိခင္မွာေသာ တရားကိုမေမ့သည့္အျပင္ ဉာဏ္ပညာစူး႐ွမႈေၾကာင့္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ခဲ့သည္။ ဘီလူးကို ကြၽတ္တမ္း၀င္ေစသည့္ လူငယ္ကေလးသည္ သတိႏွင့္ဘာသာတရားအေပၚ မေမ့မအပ္ေသာေၾကာင့္ ဘီလူးႀကီး၏အစာအျဖစ္မွ လြတ္ခဲ့ရေၾကာင္းကိုလည္း အေဖေျပာျပေပးခဲ့သည္။
ႏွာေစးေနပါသည္ဟုဆိုေသာ ယုန္ကေလး၏အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပခဲ့သည္။ ထိုပံုျပင္မ်ားသည္ မေမ့ႏိုင္ေသာပံုျပင္ေလးမ်ားသာ။ ဒႆ ဂီရိႏွင့္ မယ္သီတာအေၾကာင္း၊ သိီ၀ိမင္းႀကီးႏွင့္ ဥမၼာဒါနီအေၾကာင္း၊ ႐ွင္ေမြ႔ႏြန္းႏွင့္ မင္းနႏၵာ အေၾကာင္း၊ ပဋိကၡရားႏွင့္ ေရႊအိမ္စည္အေၾကာင္း စသျဖင့္ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ ပုံျပင္မ်ားစြာကို ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
အေဖသည္ ပံုေျပာရာတြင္ ဟန္ပန္မုအျပည့္ျဖင့္ ရင္ဘတ္ကိုလက္၀ါးျဖင့္ဖိလိုဖိျပ၊ မ်က္လံုးေတြကိုေမွးစင္းထားၿပီး ေျပာလိုေျပာျပသည္မွာ အသက္၀င္လြန္း၍ ေၾကကြဲစို႔နစ္ဖြယ္ရာ ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားဆိုလ်ွင္ က်မငိုမိေတာ့သည္။ ႏွပ္တ႐ွဳံ့႐ွဳံ မ်က္ရည္တသုတ္သုတ္ ျဖစ္ေနတတ္ ေသာ က်မကိုၾကည့္ၿပီး `အမေလး ငါ့သမီးရယ္ ခံစားတတ္ သနားတတ္လိုက္တာ မငိုနဲ႔တိတ္တိတ္´ဟုဆိုကာ က်မဦးေခါင္းကို လက္၀ါးျဖင့္ပြတ္သပ္ရင္း အေဖက ရယ္ေမာတတ္သည္။
အေဖသည္ ဟင္းခ်က္လည္း ေကာင္းသည္။ အေမ့ကို အလိုလိုက္သည္ဟု သိရသည္။ အေဖသည္ အေမ့ကို အင္မတန္ခ်စ္သည္ဆိုသည္ မွာ အႂကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ပါသည္။ ထန္းေရ၊ အရက္ကို အေဖလံုး၀မေသာက္တတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကြမ္းႀကိဳက္သည္။
တခါက ထမင္း၀ိုင္း၌ ကုလားပဲရြက္ဟင္းထဲတြင္ ခါးျဖတ္ခ်ဴိးကာထည့္ထားေသာ င႐ုတ္သီးေတာင့္ကို ပဲရြက္ႏွင့္ေရာႁပြမ္းစားမိ၍ လ်ွာကို ထုတ္လ်က္ လက္ျဖင့္ေလဟပ္ရင္း စပ္လိုက္တာဟု ေအာ္ေျပာရာ `ဘယ္င႐ုတ္သီးလဲ အေဖ့သမီးကို စပ္ေအာင္လုပ္တာ၊ ကဲစပ္ခ်င္ဦး´ဟု ဆိုကာ ဟင္းခြက္ထဲ႐ွိင႐ုတ္သီးပိုင္းမ်ားကို ခပ္ယူကာ စားျပသည္။ င႐ုတ္သီးစိမ္းေတာင့္မ်ားသည္ ရင့္ေနလွ၍ စပ္လြန္းလွသည္။ အေဖက မစပ္ဘူးဟုေျပာေသာ္လည္း မ်က္ရည္မ်ားလည္ေနေသာေၾကာင့္ ထမင္း၀ိုင္း႐ွိလူအားလံုး ရယ္ၾကေတာ့သည္။ အေဖလည္း ေရာၿပီးလိုက္ရယ္ေမာသည္။
အေဖသည္ က်မဘ၀မွာ အမွတ္တရမ်ားစြာျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနဆံုးေသာ သူတဦးျဖစ္သည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း၌ အေဖ့တြင္ ေရာဂါဆိုး၏လကၡဏာရပ္မ်ားကို စတင္ခံစားရေတာ့သည္။ မ်က္လံုးမွမ်က္ရည္စက္သည္ အလိုအေလ်ာက္က်လာတတ္သည္။ အျမဲတမ္းမဟုတ္ဘဲ တစက္တေလ က်လာတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေခါင္းေနာက္ဘက္တျခမ္းကိုက္ခဲသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေရာဂါေ၀ဒနာ ခံစားရမႈသည္ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုကဲလာသည္။ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးေတြစားသည္။ မံုရြာေဆးခန္းကိုသြားျပသည့္အခါ ဆရာမက မ်က္ရည္ယိုျခင္းေၾကာင့္ မ်က္လံုးေ၀၀ါးသည္ဟုထင္ကာ စာေတြဖတ္ခိုင္းသည္ဟု အေဖေျပာျပသည္။
ဒီလိုႏွင့္ ေဆးေတြစားလိုက္ ေဆးခန္းျပလိုက္လုပ္ေနရင္း မ်က္လံုးအိမ္အရင္းမွ အဖုအႀကိတ္တခုထြက္လာေတာ့သည္။ ေသြးျပည္နာထင္ကာ အပ္ေဖာက္၍စုပ္သည္ဟု သိရသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကင္ဆာဆိုသည္မွာ ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲထဲမွ လီေဆာင္းဦးတြင္ ေသြးကင္ဆာ႐ွိေနျခင္းသာ ၾကားဖူးပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သူမ်ွကင္ဆာဟု မထင္မိသည္မွာ အျပစ္မတင္လို။ မံုရြာတြင္မသက္သာ၍ မႏၲေလး နန္းေတာ္တြင္ျပသသည္။ ေနာက္ ဓာတ္ကင္ဖို႔ေျပာသည္။ အားလံုးတိုင္ပင္၍ ထိုကုသမႈကို ျငင္းပယ္ လိုက္ၾကသည္။ ေနာက္ `ၿငိမ္း´မွာကုသသည္။ ေဆးထုတ္ေဆးစားရသည္။ ေနာက္ ဗမာဆရာႏွင့္လည္းကုသည္။ ေဆးၿမီးတိုအစံုပါပဲ။
ေနာက္ဆံုး ကုသမႈမွာ ၿမိဳင္နယ္ထဲမွ ေညာင္ပင္သာရြာတြင္ ကုသမႈခံယူလိုက္ေတာ့သည္။ အမႏွစ္ေယာက္က တေယာက္တလဲ အေဖ့ကို ျပဳစုၾကသည္။ အစာစားႏိုင္ကာ ၀ၿဖိဳးလာ၍ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းၿပီဟု အားလံုးကထင္မွတ္ေနၾကသည္။ အနာမွအျမစ္ေဖြးေဖြးမ်ားကၽြတ္က်သြားၿပီးဟု သိရသည္။ ေနာက္ထပ္အျမစ္ထြက္မလာပါက အကင္းေပ်ာက္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာကေျပာသည္။
အခ်ိန္အနည္းငယ္ေစာင့္ၾကည့္ရမည္ေျပာ၍ တမိသားစုလံုး ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ခြဲခြာၾကဖို႔ အေဖဟာ ခရီးအေ၀းႀကီးသြားဖို႔ လက္မွတ္တေစာင္ျဖတ္လိုက္သလိုပါ။ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာေတာ့မည့္ ဘယ္အရပ္ကိုရည္ၫႊန္းရမွန္း မသိႏိုင္ သည့္တေနရာဆီကို အေဖထြက္ခြာေတာ့မည္။ ဒါဟာ က်မတို႔မိသားစုအတြက္ ၀ဋ္ေႂကြးတခုပါပဲ။
အဲသလိုေရာဂါေ၀ဒနာသည္းထန္ေနသည့္ၾကားမွ အစာအိမ္ေပါက္ခဲ့ေသးသည္။ အလြန္အမင္းေသာက္ခဲ့မိေသာ ေခါင္းကိုက္ ေပ်ာက္ေဆး မ်ားဒဏ္က ႐ုပ္လံုး၀င္ျပသည္။ မံုရြာမွာခြဲစိတ္မႈျပဳခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္မွ အိမ္တြင္တတ္အားသမ်ွ ကုသေနေတာ့သည္။ ေရာဂါဆိုးထံမွ အေဖ့ကို ဆြဲထုတ္ယူလို႔မရေတာ့ဘဲ ေရာဂါဆိုးကသာ အေဖ့ကို မိသားစုႏွင့္ေ၀းရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားေတာ့မည္သာ။ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ ျဖစ္ျခင္းေတြကိုလက္ခံရတာ အပင္ပန္းဆံုးအခက္ခဲဆံုးပါပဲ။ အေဖကြယ္ရာ၌ က်မတို႔တမိသားစုလံုး ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ ငိုေႂကြးခဲ့ၾကသည္။ `အေဖ့ကို မရေတာ့ဘူးလို႔´ဆရာ့ဆီကစကားကို အစ္မေတြျပန္ေျပာသည့္ေန႔က အဲ့ဒီစကားေလးမဆံုးခင္ အစ္မအသံေတြ တိမ္၀င္ သြားခဲ့သည္။ အေဖ့ကိုဆံုး႐ွဳံးရေတာ့မယ္ဆိုေသာ အေတြးမွာ နာက်င္ေၾကကြဲစြာ ခံစားၾကရသည္။
မိုးနဲ႔ေလ ေရာႁပြမ္းၿပီး သည္းႀကီးမဲႀကီးမိုးေတြရြာ ေလေတြတိုက္သည့္အခါ `ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္လို႔´အေဖ့အနားကပ္ၿပီးေျပာရင္ `အေဖ႐ွိတယ္ေလ သမီး၊ ဘာမွေၾကာက္စရာမလိုဘူး´လို႔ ေျပာခဲ့သည္။ လ်ွပ္စီးေတြလက္ၿပီး မိုးေတြထစ္ခ်ဴန္းေနတဲ့ညေတြဆိုလည္း `အေဖ႐ွိတယ္ မေၾကာက္ပါနဲ႔သမီး´တဲ့။ က်မတို႔ငယ္ငယ္က ရြာမွာအသုဘ႐ွိရင္ ဇာတ္ထုပ္ေတြ၊ ငိုခ်င္းသီခ်င္းႀကီးေတြဖြင့္လို႔
ေခြၽးေစးေတြထြက္ၿပီ္း အိပ္လို႔မရေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါ `ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာက သန္႔ေနတာ ၿပီးေတာ့အေဖ႐ွိပါတယ္ ဘာမွ ေၾကာက္ စရာမလိုဘူး´တဲ့ေလ။
သိပ္ဟုတ္တာေပါ့။ အေၾကာက္တရားမ်ားစြာကို အေဖဟာ ေမာင္းထုတ္ႏိုင္တဲ့သူ။ အင္အားမ်ားစြာ ေပးႏိုင္တဲ့သူ။ အေဖ႐ွိတာပဲ ဆိုသည့္အေတြးသည္ တေလာကလံုးမွာ အာဏာအ႐ွိဆံုးသူလို ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ေနမိတာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မတို႔သားသမီးေတြအေပၚ အားေပးအားျပဳႏိုင္သည့္ အေဖဟူေသာလူတဦးကို က်မတို႔ဘ၀ထဲက ဆြဲထုတ္သြားခံလိုက္ရသည္။ မေဖမ႐ွိေတာ့သည့္ေနာက္ မိသားစုထမင္း၀ိုင္းကေလး ပ်က္သုဥ္းသြားခဲ့သည္။ သူဆာလ်ွင္ သူစား၊ ကိုယ္ဆာလ်ွင္ ကိုယ္စားစနစ္ျဖင့္သာ ခူးခပ္စားၾကေတာ့သည္။ အေဖႏွင့္အတူစားခဲ့ဖူးေသာ လက္စံုမိသားစုထမင္း၀ိုင္းကေလးကို ေန႔စဥ္သတိရလြမ္းဆြတ္မိပါသည္။ မိသားစုတန္ဖိုးဟာ အေဖမ႐ွိတာႏွင့္ ပ်က္ျပယ္လြင့္ႏိုင္သည္မွာ အမွန္ပင္။
အေဖျပန္လာမွာပဲလို႔ က်မထင္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖျပန္မလာေတာ့သည့္ ေန႔ရက္မ်ားကို နာနာက်င္က်င္ လက္ခံခဲ့ရေတာ့သည္။
တခ်ိဳ႕ေတြက ေျပာၾကသည္။ အေဖကို အေမေလာက္မခ်စ္ၾကဘူးဟု ဆိုသည္။ က်မဘ၀တေလ်ွာက္ ဘယ္ေတာ့မွ အေမ့ထက္နည္းေသာ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ မခ်စ္ခဲ့ပါ။ အေဖေတြဟာ အေမေတြထက္ ႏႈတ္စကားနည္းခ်င္နည္းမည္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ နည္းလိမ့္မည္မဟုတ္ ဟု က်မယံုၾကည္သည္။ စိတ္ခ်င္းထပ္တူက်၍ ပိုလို႔သာခ်စ္ခဲ့ အားကိုးခဲ့ရသည္။ အေဖ့ေခၽြးျဖင့္ေဆာက္ခဲ့သည့္အိမ္မွာ က်မတို႔ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ႏိုင္သည္။ အေဖစိုက္ခဲ့သည့္ မာလကာပင္မွအသီးမ်ားအား က်မတို႔လြယ္လင့္တကူ ခူးစားႏိုင္သည္။ သရက္ပင္မွသရက္သီးမ်ား လိုသလိုစားႏိုင္သည္။ အုန္းပင္ကအုန္းသီးေတြ စားခ်င္သည့္အခ်ိန္ စားႏိုင္သည္။ ေတာကကန္သင္း႐ိုးေပၚမွာ ၾသဇာပင္ေတြ စိုက္ထားခဲ့ သည္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က `ေတာမွာဘာ့လိုစိုက္တာလဲ´ေမးေတာ့ `ေနာက္က်ရင္ အေဖ့သမီးေတြသားေတြ ခူးစားဖို႔ေပါ့´ဟုအေဖေျပာသည္။
အခုဆိုၾသဇာသီးခ်ိန္ ေတာကိုေရာက္သြားသည့္အခါ ၾသဇာပင္တန္းကၾသဇာသီးေတြ အလြယ္တကူ ခူးခဲ့ႏိုင္ပါသည္။ အေဖသည္ က်မအတြက္ တေန႔တရက္မွ ေမ့ေပ်ာက္ျခင္းမ႐ွိႏိုင္ေသာ လူသားတဦးျဖစ္ပါသည္။ ေန႔စဥ္ျပဳသမ်ွေသာ ကုသိုလ္မ်ားကို အေဖ့အတြက္ ရည္စူးပါသည္။ ယခုဘ၀ကဲသို႔ေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာဆိုးႏွင့္ ျဖစ္ေလရာဘ၀တိုင္း အေဖမၾကံဳမေတြ႔ရပါေစႏွင့္ဟုသာ ကုသိုလ္ျပဳတိုင္း၊ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲသတိရလိုက္တိုင္း မေမ့မေလ်ာ့ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သမိပါသည္။
ခင္ေဇာ္မိုး
၂.၅.၂၀၁၇
အေဖ့အသြင္မွာ ေသးေသးသြယ္သြယ္႐ွိၿပီး ေပါ့ပါးဖ်တ္လပ္သည္။ ပါးလွပ္ေနေသာ မ်က္ႏွာခင္းေပၚ၌ သြယ္စင္းေနသည့္ ႏွာတံ႐ိုး႐ွိသည္။ အခ်ဳိးက်က် ပိရိေသသပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းသည္ ေယာက်္ားပီသေစၿပီး ရဲရင့္ျပတ္သားျခင္းကို ေဖာ္ေဆာင္ေနဟန္႐ွိသည္။ က်ယ္ျပန္႔ေသာ နဖူးျပင္သည္ အဂၤလိပ္ဗ်ည္းအႀကီး အယ္မ္(M) သဏၭန္႐ွိသည္။ ႐ွည္လ်ားေသာ အရပ္အေမာင္းရွိၿပီး အသားအေရသည္ မျဖဴမညိဳ။ ေဘးတဖက္ခြဲကာ အေမာက္ပံုစံယူသိမ္းထားသည့္ ဆံပင္တိုတိုဘိုေကပံုစံမွာ အေဖ့႐ုပ္ရည္ႏွင့္ အင္မတန္လိုက္ဖက္တင့္တယ္သည္။ က်မမ်က္စိထဲတြင္ အေဖသည္ ေလးစားခ်စ္ခင္ဖြယ္ ဥပဓိျဖင့္ျပည့္၀သည္။
အေဖႏွင့္ အတူ႐ွင္သန္ေနထိုင္ခြင့္ရေသာ မိသားစုအသိုက္အျမံဳ ကေလးမွာ သက္တမ္း ၁၄ ႏွစ္မွ်သ ႐ွိသည္။ က်မအသက္ ၁၄ ႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ အေဖဆံုးသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အင္မတန္တိုေတာင္းနည္းပါးသည့္ အခ်ိန္ဟုထင္ျမင္မိ၏။ န၀မတန္းစာေမးပြဲႀကီး မေျဖမီအခ်ိန္ေလးတြင္ အေဖဆံုးသြားခဲ့သည္။ က်မအတြက္ အင္မတန္မွေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းခဲ့သည္။ ဤမ််ွကာလအပိုင္းျခားေလးျဖင့္ အေဖႏွင့္ခြဲခြာရမည္ဟု ထင္မထားခဲ့ျခင္းပင္။ အေဖ့စကားေတြ အဆံုးအမေတြ နားေထာင္ေကာင္းသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ခ်စ္လို႔မ၀၊ ဆိုးလို႔ႏြဲ႔လို႔မ၀၊ မသိနားမလည္ျခင္းေတြ စူးစမ္းေမးျမန္းလို႔မၿပီးေသးသည့္အခ်ိိ္န္ကာလကေလးမွာ အေဖ့ကို ဆံုး႐ွံဳးလိုက္ရသည္။ ယူက်ဴံးမရ ျဖစ္ရလြန္းခဲ့သည္။
က်မသည္ အေမထက္ အေဖ့ကိုသာ ပို၍အားကိုးခ်စ္ခင္ေသာ သူျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရသည္မွာလည္း အေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာ ႐ွိေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ဘယ္ေသာဘယ္အခါမွ ေမ့မရေသာ အတိတ္ပံုရိပ္မ်ားစြာ႐ွိသည္။ က်မအထက္ သံုးႏွစ္ႀကီးေသာ အစ္ကိုတေယာက္႐ွိသည္။ ငယ္ငယ္ကရန္ျဖစ္လ်ွင္ အေဖသည္ က်မဘက္မွအျမဲေနေပးသည္။ `မင္းကအႀကီး ငါ့သားရဲ႕ ကိုယ့္ညီမေလးကိုအေလ်ွာ့ေပးမွေပါ့´ဟုဆိုကာ သင့္ျမတ္ေအာင္ေနဖို႔ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္းမလုပ္ဖို႔ အျမဲဆံုးမသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်မသည္ ဆိုးခြင့္ႏြဲ႔ခြင့္ ဂ်ီက်ခြင့္ကို ထိုစဥ္က အျပည့္အ၀ရ႐ွိခဲ့သည္။ ကေလးဘ၀ျဖစ္၍ ဘယ္လိုေၾကာင့္ပဲဦးစားေပးပါေစ အင္မတန္မွ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းလွသည္။ မွတ္မိပါေသးသည္။ က်မငယ္စဥ္ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ အရြယ္ခန္႔တခုေသာ သီတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲတြင္ အမ်ားနည္းတူ ေျဗာက္အိုးမ်ား ၊ေျဗာက္လိပ္ဗူးကေလးမ်ား ၊ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ျမည္ကာ မီးမ်ားဖြာက်ေနတတ္သည့္ ႀကိဳးေျဗာက္ ကေလးမ်ား ေဖာက္လိုခဲ့သည္။ အေမသည္ အစ္ကို႔အားေျဗာက္အိုး ေျဗာက္လိပ္မ်ား၀ယ္ရန္ ပိုက္ဆံေပးခဲ့ေသာ္လည္း က်မအား မေပးခဲ့ပါ။ အေၾကာင္းမွာ မိန္းကေလးျဖစ္၍ ေျဗာက္အိုး၊ ေျဗာက္လိပ္မေဖာက္ရဘူးဟု ဆိုခဲ့သည္။
အေမသည္ ေ႐ွးမက် ေနာက္မက် ျဖစ္သူဟုပင္ေျပာလို႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်းရြာဓေလ့မ်ားတြင္ မိန္းကေလးမ်ားအား တင္းၾကပ္ေသာ စည္းမ်ားျဖင့္ အေရာင္ျပယ္ေစတတ္သည္။ ေမွးမွိန္ေစသည္ဟု ျမင္မိသည္။ ထိုအခါ၌ ဘယ္လိုပင္ခြၽဲႏြဲ႔ေျပာေစ ေျဗာက္အိုးမေဖာက္ရ သည့္အဆံုး စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာျဖင့္ က်မသည္ ငိုသံမထြက္ဘဲ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ားတသြင္သြင္က်ေနသည္ကို အေဖျမင္ေသာအခါ `ညည္းအေမမေပးရင္ အေဖေပးမွာေပါ့သမီးရယ္ ´ဟုဆိုကာ အဲ့ဒီေခတ္ကအထူတစ္လက္မခန္႔႐ွိေသာ ဗီဒီြယိုေခြဆံႏွင္အခြံၾကား ထိုးေခါက္ထည့္ထားေသာ ပိုက္ဆံေခါက္မ်ားကို ထုတ္ယူကာ ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ `ေဟာဒီမွာၾကည့္ အေဖ့မွာေနာက္ထပ္ပိုက္ဆံေတြ က်န္ေသးတယ္။ ေနာက္က်လည္း သမီးအေမမေပးရင္ အေဖေပးမယ္´ဟုဆိုကာ ေျပာသျဖင့္ က်မမွာအင္မတန္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။ ဤသို႔အေမ့ထက္ အလိုလိုက္ခဲ့ျခင္းမ်ားသည္ အေဖ့အား ပို၍အားကိုးခ်စ္ခင္ခဲ့ေတာ့သည္။
ေနာက္ထပ္ ႐ွိပါေသးသည္။ အေဖ၏အလိုလိုက္မႈ၊ ဦးစားေပးမႈမ်ားေၾကာင့္လားမသိပါ။ အေဖအနားအား ပို၍ကပ္ခဲ့သည္။ အေဖတို႔ငယ္စဥ္ အေဖတို႔ေခတ္၌ ရြာမွာတန္းေက်ာင္းမ႐ွိေသးေသာ္လည္း အေဖသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနခဲ့၍ စာဖတ္ႏိုင္သည္။ မံုရြာေဇာတိကေက်ာင္းတိုက္တြင္ ပညာသင္ၾကားေနေသာ ဦးပၪၨင္းသည္ သူ၏ရဟန္းဒါယိကာျဖစ္ေသာ အေဖ့ထံ စာအုပ္မ်ား ပို႔ေပးတတ္သည္။ ထိုစဥ္က စာအုပ္မ်ားမွာ ရတနာမြန္မဂၢဇင္းမ်ားႏွင့္ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္ စာအုပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ အေဖသည္ ေန႔တိုင္းလိုလို ပုံျပင္မ်ားေျပာျပေလ့႐ွိသည္။ ညေနခင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ ပံုျပင္ေျပာေလ့႐ွိ၍ ရြယ္တူအိမ္နားနီးကေလးမ်ားသည္ အေဖ့ပတ္ပတ္လည္တြင္ ေနရာလုၾကစျမဲ။ က်မတို႔တေတြသည္ ပံုေျပာေသာ အေဖ့အမူအယာ အေဖ့မ်က္ႏွာအား မွင္တက္ေငးေမာ ရဆဲ။
မူလတန္းမွ ေလးတန္းအထိ ရြာခ်င္းကပ္လ်က္႐ွိေသာ အေဖတို႔ရြာေက်ာင္းတြင္ ေနရသည္။ ရြာခံေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေက်ာင္းဆင္းသည့္ အခ်ိန္တိုင္း က်မတို႔တေတြအား လိုက္႐ိုက္တတ္သည္။ အေဖ့ကိုေျပာျပသည့္အခါ မေၾကာက္ဖို႔ေျပာျပသည္။ `ေၾကာက္မွန္းသိရင္ ေခ်ာက္ခ်င္ၾကတယ္သမီးရဲ႕၊ သူမ်ားကိုလည္းမစေနာက္နဲ႔ ၊ သူ႔မ်ားအေပၚကိုလည္း မဟုတ္မမွန္တာမလုပ္ရဘူး။ ဒါဆို ဘယ္သူ႔ကိုမွ သမီးေၾကာက္ေနစရာမလိုဘူး´ဟု ေျပာျပခဲ့သည္။ ေန႔တိုင္းလိုလိုအ႐ိုက္ခံရ၍ ေက်ာင္းမသြားရဲေတာ့ေအာင္၊ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနရေသာက်မကို အေဖသည္ မေၾကာက္ရြံ႔တတ္ေအာင္သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တေယာက္တည္းသီးျခားေန၍ တကုပ္ကုပ္ ပန္းခ်ီဆြဲရျခင္းကို ႏွစ္ၿခိဳက္သည္။ သေဘာက်ေသာ႐ုပ္ပံုမွန္သမ်ွ ပန္းခ်ီဆြဲသည္။ အေဖ၊ အေမႏွင့္ အစ္ကိုအစ္မမ်ားအား ဆြဲထားေသာပံုမ်ားလိုက္ႂကြားတိုင္း အေမသည္ မခ်ီးမႊမ္းပါ။ အေဖသာလ်ွင္ `သမီးက ေတာ္လိုက္ဟု အသိအမွတ္ျပဳေလ့႐ွိခဲ့သည္။
ဆ႒မတန္း၊ သတၱမတန္းအရြယ္ေရာက္ေသာအခါ အေဖ့နည္းတူ စာအုပ္မ်ားကိုလိုက္လံဖတ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ရတနာမြန္မဂၢဇင္းတြင္ ရာဇ၀င္ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားကို လစဥ္ေစာင့္၍ဖတ္သည္။ အေဖ့ထံမွ စာဖတ္ျခင္းကို အေမြရကာ စာကိုခံတြင္းေတြ႔လာသည္။ ေက်ာင္းတြင္ မုန္႔စားေက်ာင္းႏွင့္ အားလပ္ခ်ိန္၊ ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ ဆရာမနားေနခန္းမွ ႐ုပ္ျပစာအုပ္မ်ားကို ယူ၍ဖတ္သည္။ အေဖသည္ စာဖတ္ျခင္းကို အားေပးေသာ္လည္း အေမသည္ လခစားမဟုတ္ဘူးဟုေျပာကာ စာဖတ္ျခင္းအားၿငိဳျငင္ေလ့႐ွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖ့ကို အေမ့ထက္ အားကိုးမိသည္။ ခ်ဥ္းကပ္မိသည္။
အသက္ ၁၂ ႏွစ္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ ကၽြန္မကို အေဖသည္ ေသ်ွာင္ေနာက္ဆံထံုးပါေသာ အေၾကာင္းမွ စပ္လ်ဥ္း၍ ဖခင္ျဖစ္သူမွာၾကားေသာ အခ်က္မ်ားအား ေျပာျပ၏။
ထိုအထဲမွ အေဖသည္ အတြင္းမီးကိုအျပင္မထုတ္ရန္ႏွင့္ အျပင္မီးကိုအိမ္မသယ္ရန္ အခ်က္အား ေကာက္ႏႈတ္ေျပာ၏။ ထို႔ေနာက္ ေစးထမ္းေသာ အေမႊးအမ်ွင္႐ွိၿပီး လူသားစားဘီလူးႀကီးအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပခဲ့သည္။ မင္းသားေလးသည္ အင္းအားမယွဥ္ႏိုင္သျဖင့္ ဉာဏအားျဖင့္ သူ႔၀မ္းဗိုက္အတြင္း၌ ၀ရဇိန္လက္နက္႐ွိသည္ဟုဆိုကာ ဉာဏ္ကိုသံုးခဲ့ျခင္းျဖင့္ ဘီလူးႀကီးအားကၽြတ္တမ္း၀င္ေစခဲ့သည့္ ပံုျပင္ကိုလည္း ေျပာျပဖူးသည္။ မလိုအပ္ဘဲေၾကာက္ရြံျခင္းျဖစ္လ်ွင္ အသံုးမ၀င္ေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆုေတာ္ေငြ ထုတ္ယူမိသျဖင့္ ဘီလူးထံထမင္းထုပ္ပို႔ရေသာ မုဆိုးမမိခင္ႀကီး၏သားအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပခဲ့သည္။ ထီး၊ ဖိနပ္ႏွင့္ အိုးစည္ေမာင္း ကိုယူေဆာင္ကာ ထမင္းပို႔သြားေသာ လူငယ္ကေလးသည္လည္း မိခင္မွာေသာ တရားကိုမေမ့သည့္အျပင္ ဉာဏ္ပညာစူး႐ွမႈေၾကာင့္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ခဲ့သည္။ ဘီလူးကို ကြၽတ္တမ္း၀င္ေစသည့္ လူငယ္ကေလးသည္ သတိႏွင့္ဘာသာတရားအေပၚ မေမ့မအပ္ေသာေၾကာင့္ ဘီလူးႀကီး၏အစာအျဖစ္မွ လြတ္ခဲ့ရေၾကာင္းကိုလည္း အေဖေျပာျပေပးခဲ့သည္။
ႏွာေစးေနပါသည္ဟုဆိုေသာ ယုန္ကေလး၏အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပခဲ့သည္။ ထိုပံုျပင္မ်ားသည္ မေမ့ႏိုင္ေသာပံုျပင္ေလးမ်ားသာ။ ဒႆ ဂီရိႏွင့္ မယ္သီတာအေၾကာင္း၊ သိီ၀ိမင္းႀကီးႏွင့္ ဥမၼာဒါနီအေၾကာင္း၊ ႐ွင္ေမြ႔ႏြန္းႏွင့္ မင္းနႏၵာ အေၾကာင္း၊ ပဋိကၡရားႏွင့္ ေရႊအိမ္စည္အေၾကာင္း စသျဖင့္ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ ပုံျပင္မ်ားစြာကို ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
အေဖသည္ ပံုေျပာရာတြင္ ဟန္ပန္မုအျပည့္ျဖင့္ ရင္ဘတ္ကိုလက္၀ါးျဖင့္ဖိလိုဖိျပ၊ မ်က္လံုးေတြကိုေမွးစင္းထားၿပီး ေျပာလိုေျပာျပသည္မွာ အသက္၀င္လြန္း၍ ေၾကကြဲစို႔နစ္ဖြယ္ရာ ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားဆိုလ်ွင္ က်မငိုမိေတာ့သည္။ ႏွပ္တ႐ွဳံ့႐ွဳံ မ်က္ရည္တသုတ္သုတ္ ျဖစ္ေနတတ္ ေသာ က်မကိုၾကည့္ၿပီး `အမေလး ငါ့သမီးရယ္ ခံစားတတ္ သနားတတ္လိုက္တာ မငိုနဲ႔တိတ္တိတ္´ဟုဆိုကာ က်မဦးေခါင္းကို လက္၀ါးျဖင့္ပြတ္သပ္ရင္း အေဖက ရယ္ေမာတတ္သည္။
အေဖသည္ ဟင္းခ်က္လည္း ေကာင္းသည္။ အေမ့ကို အလိုလိုက္သည္ဟု သိရသည္။ အေဖသည္ အေမ့ကို အင္မတန္ခ်စ္သည္ဆိုသည္ မွာ အႂကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ပါသည္။ ထန္းေရ၊ အရက္ကို အေဖလံုး၀မေသာက္တတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကြမ္းႀကိဳက္သည္။
တခါက ထမင္း၀ိုင္း၌ ကုလားပဲရြက္ဟင္းထဲတြင္ ခါးျဖတ္ခ်ဴိးကာထည့္ထားေသာ င႐ုတ္သီးေတာင့္ကို ပဲရြက္ႏွင့္ေရာႁပြမ္းစားမိ၍ လ်ွာကို ထုတ္လ်က္ လက္ျဖင့္ေလဟပ္ရင္း စပ္လိုက္တာဟု ေအာ္ေျပာရာ `ဘယ္င႐ုတ္သီးလဲ အေဖ့သမီးကို စပ္ေအာင္လုပ္တာ၊ ကဲစပ္ခ်င္ဦး´ဟု ဆိုကာ ဟင္းခြက္ထဲ႐ွိင႐ုတ္သီးပိုင္းမ်ားကို ခပ္ယူကာ စားျပသည္။ င႐ုတ္သီးစိမ္းေတာင့္မ်ားသည္ ရင့္ေနလွ၍ စပ္လြန္းလွသည္။ အေဖက မစပ္ဘူးဟုေျပာေသာ္လည္း မ်က္ရည္မ်ားလည္ေနေသာေၾကာင့္ ထမင္း၀ိုင္း႐ွိလူအားလံုး ရယ္ၾကေတာ့သည္။ အေဖလည္း ေရာၿပီးလိုက္ရယ္ေမာသည္။
အေဖသည္ က်မဘ၀မွာ အမွတ္တရမ်ားစြာျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနဆံုးေသာ သူတဦးျဖစ္သည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း၌ အေဖ့တြင္ ေရာဂါဆိုး၏လကၡဏာရပ္မ်ားကို စတင္ခံစားရေတာ့သည္။ မ်က္လံုးမွမ်က္ရည္စက္သည္ အလိုအေလ်ာက္က်လာတတ္သည္။ အျမဲတမ္းမဟုတ္ဘဲ တစက္တေလ က်လာတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေခါင္းေနာက္ဘက္တျခမ္းကိုက္ခဲသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေရာဂါေ၀ဒနာ ခံစားရမႈသည္ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုကဲလာသည္။ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးေတြစားသည္။ မံုရြာေဆးခန္းကိုသြားျပသည့္အခါ ဆရာမက မ်က္ရည္ယိုျခင္းေၾကာင့္ မ်က္လံုးေ၀၀ါးသည္ဟုထင္ကာ စာေတြဖတ္ခိုင္းသည္ဟု အေဖေျပာျပသည္။
ဒီလိုႏွင့္ ေဆးေတြစားလိုက္ ေဆးခန္းျပလိုက္လုပ္ေနရင္း မ်က္လံုးအိမ္အရင္းမွ အဖုအႀကိတ္တခုထြက္လာေတာ့သည္။ ေသြးျပည္နာထင္ကာ အပ္ေဖာက္၍စုပ္သည္ဟု သိရသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကင္ဆာဆိုသည္မွာ ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲထဲမွ လီေဆာင္းဦးတြင္ ေသြးကင္ဆာ႐ွိေနျခင္းသာ ၾကားဖူးပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သူမ်ွကင္ဆာဟု မထင္မိသည္မွာ အျပစ္မတင္လို။ မံုရြာတြင္မသက္သာ၍ မႏၲေလး နန္းေတာ္တြင္ျပသသည္။ ေနာက္ ဓာတ္ကင္ဖို႔ေျပာသည္။ အားလံုးတိုင္ပင္၍ ထိုကုသမႈကို ျငင္းပယ္ လိုက္ၾကသည္။ ေနာက္ `ၿငိမ္း´မွာကုသသည္။ ေဆးထုတ္ေဆးစားရသည္။ ေနာက္ ဗမာဆရာႏွင့္လည္းကုသည္။ ေဆးၿမီးတိုအစံုပါပဲ။
ေနာက္ဆံုး ကုသမႈမွာ ၿမိဳင္နယ္ထဲမွ ေညာင္ပင္သာရြာတြင္ ကုသမႈခံယူလိုက္ေတာ့သည္။ အမႏွစ္ေယာက္က တေယာက္တလဲ အေဖ့ကို ျပဳစုၾကသည္။ အစာစားႏိုင္ကာ ၀ၿဖိဳးလာ၍ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းၿပီဟု အားလံုးကထင္မွတ္ေနၾကသည္။ အနာမွအျမစ္ေဖြးေဖြးမ်ားကၽြတ္က်သြားၿပီးဟု သိရသည္။ ေနာက္ထပ္အျမစ္ထြက္မလာပါက အကင္းေပ်ာက္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာကေျပာသည္။
အခ်ိန္အနည္းငယ္ေစာင့္ၾကည့္ရမည္ေျပာ၍ တမိသားစုလံုး ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ခြဲခြာၾကဖို႔ အေဖဟာ ခရီးအေ၀းႀကီးသြားဖို႔ လက္မွတ္တေစာင္ျဖတ္လိုက္သလိုပါ။ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာေတာ့မည့္ ဘယ္အရပ္ကိုရည္ၫႊန္းရမွန္း မသိႏိုင္ သည့္တေနရာဆီကို အေဖထြက္ခြာေတာ့မည္။ ဒါဟာ က်မတို႔မိသားစုအတြက္ ၀ဋ္ေႂကြးတခုပါပဲ။
အဲသလိုေရာဂါေ၀ဒနာသည္းထန္ေနသည့္ၾကားမွ အစာအိမ္ေပါက္ခဲ့ေသးသည္။ အလြန္အမင္းေသာက္ခဲ့မိေသာ ေခါင္းကိုက္ ေပ်ာက္ေဆး မ်ားဒဏ္က ႐ုပ္လံုး၀င္ျပသည္။ မံုရြာမွာခြဲစိတ္မႈျပဳခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္မွ အိမ္တြင္တတ္အားသမ်ွ ကုသေနေတာ့သည္။ ေရာဂါဆိုးထံမွ အေဖ့ကို ဆြဲထုတ္ယူလို႔မရေတာ့ဘဲ ေရာဂါဆိုးကသာ အေဖ့ကို မိသားစုႏွင့္ေ၀းရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားေတာ့မည္သာ။ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ ျဖစ္ျခင္းေတြကိုလက္ခံရတာ အပင္ပန္းဆံုးအခက္ခဲဆံုးပါပဲ။ အေဖကြယ္ရာ၌ က်မတို႔တမိသားစုလံုး ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ ငိုေႂကြးခဲ့ၾကသည္။ `အေဖ့ကို မရေတာ့ဘူးလို႔´ဆရာ့ဆီကစကားကို အစ္မေတြျပန္ေျပာသည့္ေန႔က အဲ့ဒီစကားေလးမဆံုးခင္ အစ္မအသံေတြ တိမ္၀င္ သြားခဲ့သည္။ အေဖ့ကိုဆံုး႐ွဳံးရေတာ့မယ္ဆိုေသာ အေတြးမွာ နာက်င္ေၾကကြဲစြာ ခံစားၾကရသည္။
မိုးနဲ႔ေလ ေရာႁပြမ္းၿပီး သည္းႀကီးမဲႀကီးမိုးေတြရြာ ေလေတြတိုက္သည့္အခါ `ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္လို႔´အေဖ့အနားကပ္ၿပီးေျပာရင္ `အေဖ႐ွိတယ္ေလ သမီး၊ ဘာမွေၾကာက္စရာမလိုဘူး´လို႔ ေျပာခဲ့သည္။ လ်ွပ္စီးေတြလက္ၿပီး မိုးေတြထစ္ခ်ဴန္းေနတဲ့ညေတြဆိုလည္း `အေဖ႐ွိတယ္ မေၾကာက္ပါနဲ႔သမီး´တဲ့။ က်မတို႔ငယ္ငယ္က ရြာမွာအသုဘ႐ွိရင္ ဇာတ္ထုပ္ေတြ၊ ငိုခ်င္းသီခ်င္းႀကီးေတြဖြင့္လို႔
ေခြၽးေစးေတြထြက္ၿပီ္း အိပ္လို႔မရေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါ `ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာက သန္႔ေနတာ ၿပီးေတာ့အေဖ႐ွိပါတယ္ ဘာမွ ေၾကာက္ စရာမလိုဘူး´တဲ့ေလ။
သိပ္ဟုတ္တာေပါ့။ အေၾကာက္တရားမ်ားစြာကို အေဖဟာ ေမာင္းထုတ္ႏိုင္တဲ့သူ။ အင္အားမ်ားစြာ ေပးႏိုင္တဲ့သူ။ အေဖ႐ွိတာပဲ ဆိုသည့္အေတြးသည္ တေလာကလံုးမွာ အာဏာအ႐ွိဆံုးသူလို ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ေနမိတာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မတို႔သားသမီးေတြအေပၚ အားေပးအားျပဳႏိုင္သည့္ အေဖဟူေသာလူတဦးကို က်မတို႔ဘ၀ထဲက ဆြဲထုတ္သြားခံလိုက္ရသည္။ မေဖမ႐ွိေတာ့သည့္ေနာက္ မိသားစုထမင္း၀ိုင္းကေလး ပ်က္သုဥ္းသြားခဲ့သည္။ သူဆာလ်ွင္ သူစား၊ ကိုယ္ဆာလ်ွင္ ကိုယ္စားစနစ္ျဖင့္သာ ခူးခပ္စားၾကေတာ့သည္။ အေဖႏွင့္အတူစားခဲ့ဖူးေသာ လက္စံုမိသားစုထမင္း၀ိုင္းကေလးကို ေန႔စဥ္သတိရလြမ္းဆြတ္မိပါသည္။ မိသားစုတန္ဖိုးဟာ အေဖမ႐ွိတာႏွင့္ ပ်က္ျပယ္လြင့္ႏိုင္သည္မွာ အမွန္ပင္။
အေဖျပန္လာမွာပဲလို႔ က်မထင္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖျပန္မလာေတာ့သည့္ ေန႔ရက္မ်ားကို နာနာက်င္က်င္ လက္ခံခဲ့ရေတာ့သည္။
တခ်ိဳ႕ေတြက ေျပာၾကသည္။ အေဖကို အေမေလာက္မခ်စ္ၾကဘူးဟု ဆိုသည္။ က်မဘ၀တေလ်ွာက္ ဘယ္ေတာ့မွ အေမ့ထက္နည္းေသာ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ မခ်စ္ခဲ့ပါ။ အေဖေတြဟာ အေမေတြထက္ ႏႈတ္စကားနည္းခ်င္နည္းမည္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ နည္းလိမ့္မည္မဟုတ္ ဟု က်မယံုၾကည္သည္။ စိတ္ခ်င္းထပ္တူက်၍ ပိုလို႔သာခ်စ္ခဲ့ အားကိုးခဲ့ရသည္။ အေဖ့ေခၽြးျဖင့္ေဆာက္ခဲ့သည့္အိမ္မွာ က်မတို႔ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ႏိုင္သည္။ အေဖစိုက္ခဲ့သည့္ မာလကာပင္မွအသီးမ်ားအား က်မတို႔လြယ္လင့္တကူ ခူးစားႏိုင္သည္။ သရက္ပင္မွသရက္သီးမ်ား လိုသလိုစားႏိုင္သည္။ အုန္းပင္ကအုန္းသီးေတြ စားခ်င္သည့္အခ်ိန္ စားႏိုင္သည္။ ေတာကကန္သင္း႐ိုးေပၚမွာ ၾသဇာပင္ေတြ စိုက္ထားခဲ့ သည္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က `ေတာမွာဘာ့လိုစိုက္တာလဲ´ေမးေတာ့ `ေနာက္က်ရင္ အေဖ့သမီးေတြသားေတြ ခူးစားဖို႔ေပါ့´ဟုအေဖေျပာသည္။
အခုဆိုၾသဇာသီးခ်ိန္ ေတာကိုေရာက္သြားသည့္အခါ ၾသဇာပင္တန္းကၾသဇာသီးေတြ အလြယ္တကူ ခူးခဲ့ႏိုင္ပါသည္။ အေဖသည္ က်မအတြက္ တေန႔တရက္မွ ေမ့ေပ်ာက္ျခင္းမ႐ွိႏိုင္ေသာ လူသားတဦးျဖစ္ပါသည္။ ေန႔စဥ္ျပဳသမ်ွေသာ ကုသိုလ္မ်ားကို အေဖ့အတြက္ ရည္စူးပါသည္။ ယခုဘ၀ကဲသို႔ေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာဆိုးႏွင့္ ျဖစ္ေလရာဘ၀တိုင္း အေဖမၾကံဳမေတြ႔ရပါေစႏွင့္ဟုသာ ကုသိုလ္ျပဳတိုင္း၊ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲသတိရလိုက္တိုင္း မေမ့မေလ်ာ့ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သမိပါသည္။
ခင္ေဇာ္မိုး
၂.၅.၂၀၁၇